De rol van ouders bij de ontwikkeling van eetstoornissen

Veel ouders worstelen met de vraag of het hun schuld is of hun kind een eetstoornis heeft gekregen. Deze schuldgevoelens zijn afschuwelijk. Het feit dat u deze website bezoekt en dit artikel nu leest zegt veel over jouw liefde en de mate van toewijding om diegene te helpen waarvan je houdt. Wellicht heb je zelf ook wel trekjes van perfectionisme, heb je weinig zelfvertrouwen of zelfs een laag zelfbeeld? Dat kan! En wellicht hebben de pesterijen op de school van jouw kind en zijn de ruzies tijdens de echtscheiding niet bevorderlijk voor de emotionele ontwikkeling van jouw kind geweest. Dat kan! 

Ouders, partners, broers, zussen en ook mensen met een eetstoornis stellen zichzelf vaak deze vraag: Is het mijn schuld? Ben ik tekort geschoten? Een menselijke reactie. Maar wat levert het je je op om stil te staan bij deze vraag? Doet de schuldvraag er écht toe? En wat heb je aan het antwoord?

Belangrijker is om samen met je kind, partner, vriend of vriendin je energie te steken in het leermoment. Wat leren wij van het verleden? Hoe kunnen we beter met elkaar omgaan? Wat (heb ik) heeft mijn zoon, dochter of partner op dit moment nodig? 

Is het onze schuld dat ons kind een eetstoornis heeft?

Wat er ook gebeurd is en wat er ook gezegd is, of juist niet gebeurt is en niet gezegd is. Het leven is een grote reis, voor zowel jouzelf als voor jouw kind. We kunnen onszelf niets kwalijk nemen, zeker niet als we zelf onwetend waren en dus ook niet in staat waren om het te voorkomen. We kunnen pas van onze fouten leren als we weten dat we ze maken. Uiteraard zijn er factoren die eetstoornissen kunnen 'triggeren', maar wat je ook denkt dat de oorzaak is, het is altijd maar één gedeelte van de oorzaak/ontwikkeling van eetstoornissen. Kijk niet naar wat je (zogenaamd) fout hebt gedaan, maar kijk naar wat je nu kunt en doen en betekenen zodat jouw kind zo snel mogelijk kan herstellen. 

"Je komt ter wereld met bepaalde eigenschappen, mogelijkheden en ook bepaalde beperkingen en kwetsbaarheden. Houd het niet verborgen, want dan krijg je ook niet de steun die je nodig hebt om beter te worden!” - Dick Swaab (hersenonderzoeker en schrijver van het boek 'Wij zijn ons brein')

Emoties en gevoelens

Hoe gaan jullie om met emoties en gevoelens in het gezin? Mogen de emoties en gevoelens er zijn? Nemen jullie de tijd om oprecht naar elkaars verhaal te luisteren? Belangrijke vragen die je jezelf kunt stellen. Door open met elkaar te communiceren leer je van elkaar. Zo leer je wat er in de ander om gaat, hoe de ander denkt en hoe de ander zich voelt. 

"Vanuit mijn eigen ervaring hebben wij als gezin geleerd om met elkaar te communiceren. Zonder communicatie immers geen relatie. Voorheen namen we niet de tijd om oprecht naar elkaar te luisteren. Als ik me verdrietig of angstig voelde praatte ik er niet over. Niemand die wist wat er in me omging. Ik leerde niet om mijn emoties te tonen en hierover te praten. Door mijn eetstoornis leerde ik mijn emoties en gevoelens te delen."  - Ad Penninx ( Coach ISA Power )

Ga er eens voor zitten

Een eetstoornis heb je niet alleen. Het heeft een impact op heel het gezin. Neem daarom de tijd om samen met elkaar te kijken naar wat je kind, je partner, je vriend of je vriendin nodig heeft. Hoe kun je er samen zijn voor elkaar.

Vaak zien we dat ouders van kinderen die lijden aan een eetstoornis, ook enorm lijden en dat het dus niet alleen een ziekte is die één persoon treft, maar vaak het hele gezin. 

Sommige eetstoornis behandelaars beweren (vooral vroeger) dat de ouders zouden bijgedragen hebben aan de problemen bij eetstoornissen, of het verergeren ervan. Ouders zouden de schuld dragen of zelfs de oorzaak zijn. Om die reden werden mensen met een eetstoornis uit het gezin geplaatst of werd verboden om contact op te nemen met het thuisfront. Dat heeft ervoor gezorgd dat ouders verboden werd (en nog steeds) een actieve rol in te nemen tijdens de behandeling van hun kind. Helaas werden de problemen niet opgelost, maar uitgesteld. Maar we kunnen niet met een vinger wijzen naar een schuldige, niemand heeft dit gewild, jij niet en ook jouw kind niet. 

Terwijl je jouw kind ziet worstelen met een levensbedreigende en psychische ziekte ben jij op zoek naar een oplossing. Er moet toch wel iets zijn waarmee je jouw eigen kind kan helpen om beter te worden. Dat klopt, je kunt ook iets doen! Gelukkig is er een grote omslag gekomen en worden ouders niet langer gezien als de 'schuldige' maar worden ze niet gezien als waardevolle bondgenoot. Mede dankzij het boek "Ouders als bondgenoot", waar schrijvers James Lock and Daniel le Grange (experts op het gebied van de behandeling van eetstoornissen) schrijven over het grote belang van betrokkenheid van de ouders, is deze omslag tot stand gekomen. Zo stellen de experts dat de ouders juist de sleutel kunnen zijn tot het overwinnen van de eetstoornis! Het boek "Ouders als bondgenoot" geeft je handvatten om een figuurlijk familie-front te bouwen om tezamen de ziekte te verslaan.

Het boek "De Wolf in Schaapskleren" leert ouders en andere bondgenoten wat je actief en constructief wel én niet kunt doen om je kind (of andere geliefde) te helpen bij het overwinnen van een eetstoornis. In dit werkboek krijgen ouders motiverende gesprekstechnieken uitgelegd en word er dieper ingegaan op de onderliggende problematiek bij eetstoornissen. In dit boek leer je niet alleen een rolmodel zijn voor je kind, maar leer je ook wat je als bondgenoot beter wel en niet kunt doen, welke complimenten gewenst zijn en welke niet, je leert direct en constructief communiceren en motiveren. 

Blijf niet aan de zijlijn staan, voel je geen slachtoffer. Strijd mee. Bewustzijn is de eerste stap naar verandering, dus informeer jezelf en leer van andere ouders/bondgenoten. Ga naar praatgroepen en neem zelf ook hulp als dat nodig is van een coach of psycholoog. Wees een rolmodel en laat je kind zien dat er meer is om voor te leven dan haar/zijn eetstoornis.