Ik anorexia? Daar moet je toch dun voor zijn?

Geschreven door Amy

Het moment dat ik de diagnose anorexia kreeg kan ik me nog goed herinneren. Ja, dat zal wel, dacht ik. Daar moet je dun voor zijn en dat ben ik helemaal niet. Ik was 13 jaar en ik wilde "gewoon" wat kilootjes afvallen. Dat wilde iedereen toch op die leeftijd dacht ik. Maar nu weet ik wel beter. Mijn opa was mijn beste maatje en toen hij zijn strijd tegen kanker verloor werd ik erg onzeker. Hij was mijn rechterhand, en nu viel mijn steun en toeverlaat weg. Mijn veiligheid was weg. Dit kon niet waar zijn, het moest een grap zijn. Maar helaas, na een jaar moest ik wel geloven dat het geen grap was. Hij was niet op vakantie, en nee hij kwam nooit meer terug.

Ik begon mijn verdriet weg te eten

Na een tijdje ging ik dat gedrag weer compenseren. En toen ik naar de middelbare school ging begon mijn eetstoornis eigenlijk pas echt. Ik durfde mezelf niet te zijn en stond altijd alleen in een hoekje. Ik dacht steeds ‘dit ben ik helemaal niet!’ en toch durfde ik niet voor mezelf op te komen. Ik was zo onzeker. Ik veranderde, maar op een negatieve manier. Daarom moest ik naar een kliniek voor gedragsproblemen. Daar heb ik 1 jaar gezeten. Ik heb er veel geleerd, maar ook hele heftige dingen meegemaakt waar ik liever niet meer over na denk. Ook moest ik naar een andere school, terwijl ik net vriendinnen had gemaakt. Vriendinnen die zeiden dat we elkaar trouw zouden bleven zien en spreken. Maar helaas bleef er van deze belofte na mijn opname niet veel over. De eetproblemen werden erger. Mijn ouders hadden dit feilloos door en vaak hebben zij hun zorgen tegen de leiding uitgesproken.

"Mijn ouders werden gerustgesteld met de woorden dat wanneer het thuis beter zou gaan, dat het ‘eetprobleem’ dan ook wel weer over zou gaan. Eenmaal thuis werd dit eetprobleem alleen maar groter en groter."

Er volgde een lange periode van opnames in klinieken. En toen er geen geld meer was voor de nazorg werd ik ontslagen. Hierdoor viel ik weer terug. Mijn zoektocht ging verder en ik kwam weer ergens anders terecht. Ik ging kliniek in, kliniek uit, ziekenhuis in, ziekenhuis uit en van gesloten afdelingen naar open afdelingen. Soms kwam ik daar zusters tegen die me wél echt zagen. De échte Amy. Maar toch weerhield me iets, de motivatie om écht te genezen. Het hield niet op. Na alles wat er gebeurd was, ik had het vertrouwen verloren. Ik geloofde er niet meer in. Ik heb me vaak verbaasd over de geestelijke gezondheidszorg.

"Wat ik in die periode heel erg heb gemist is iemand die echt luisterde, naar mijn situatie keek en zich echt verdiepte."

Ik paste niet in het boekje, en daar wist bijna niemand raad met mij.  Elke keer als ik weer op gewicht was, werd ik naar huis gestuurd en mocht ik nog een keer per week komen voor een gesprek. Door deze vrijheid kon mijn eetstoornis zijn gang weer gaan. Hij kreeg weer alle macht.

Op den duur voelde ik me meer dood dan levend

Ik was sterk vermagerd en ik voelde bijna niets meer en er kwam niets meer binnen. De bodem van de put raakte ik toen mijn kleine nichtje overleed. Zij had niet gekozen voor de dood, zij wilde leven. Ik moest en zou het nu goed gaan doen, voor haar. Maar het verlies en het verdriet zette ik opzij, ik wilde het niet voelen, waardoor niets meer lukte en mijn eetstoornis nog meer grip op mij kreeg. Totdat ik bij ISA Power terecht kwam hierdoor veranderde heel mijn wereld. Na zoveel klinieken en hulpverleners te hebben gezien werd ik als mens behandeld en niet meer als nummer. Ik kreeg inzichten en wist dat ik zo niet langer door kon gaan. Ik wilde ook zo niet langer doorgaan. Eindelijk en gelukkig kan ik zeggen dat het nu veel beter gaat. Ook lichamelijk ben ik hersteld. Ik kan weer voetballen en ik heb werk gevonden.

Mijn moeder, vader broer en zus waren de hoop, net zoals ikzelf, eigenlijk kwijt. En zij geloofde niet dat ik naar mijn 1000ste poging dan nu echt beter zou gaan worden. Maar al snel zagen zij dat het nu echt vooruit ging. We werken nog steeds aan het vertrouwen, want dat is en blijft soms nog moeilijk.

Door mijn eetstoornis viel het gezin, wat ooit onafscheidelijk was, uit elkaar.

Mijn familie ging er aan onder door. We zijn allemaal harde werkers en echt van het doen, maar tegenover mijn eetstoornis stonden zij machteloos. Ze konden niets doen. Met onmacht keken zij toe hoe ik mezelf kapot maakte. We hebben die periode veel ruzie met elkaar gehad, omdat ik door mijn eetstoornis iedereen kapot maakte. Mijn ouders richtte alle aandacht op mij. Ik kan me voorstellen dat dit voor mijn broer en zus ook heel vervelend was, en dat is zacht uitgedrukt.

"Ze zeggen altijd dat alleen jijzelf een eetstoornis kan overwinnen, maar wij deden het met heel het gezin."

Mijn mooiste momenten, en tevens moeilijke momenten, waren die met mijn zusje.

Op een dag belde ze me huilend op en vertelde ze dat ze me zo miste. Eindelijk voelde ik me weer een grote zus die voor haar zorgde in plaats van andersom. En het deed me ook ontzettend goed om te zien hoe trots mijn broer was. Ik realiseerde me toen pas hoe erg ik deze dingen had gemist. Ik ben mijn familie dankbaar dat ze me nooit in de steek hebben gelaten.

"Papa en mama hebben dag en nacht voor mij gevochten. Ik sta waar ik nu sta, door alles wat ik heb meegemaakt. Ik heb veel respect voor mijn ouders en ben hen eeuwig dankbaar."

Ik ben er nog niet, maar ik heb dé wil. Dé wil om te vechten én de kracht om door te gaan. Mij eetstoornis heeft mij een veel sterker persoon gemaakt. Want als je een eetstoornis overwint, of dat nu deels is of helemaal, dan kan je alles bereiken. Want voor mijn gevoel is er niets moeilijkers dan dit. Deze periode heeft mij geleerd dat het heel belangrijk is om te praten, emoties te delen en goed met je emoties om te gaan. En vooral hoe belangrijk het is om van het leven te houden en zingeving te hebben. Iets doen wat je leuk vindt en waar je mee bezig bent. Het heeft mij nu een tevredener mens gemaakt.

Als we maar naar ons hart luisteren kunnen we alles bereiken. Groetjes, Amy

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan!

Een verhaal over vertrouwen, delen, kwetsbaarheid en zijn met wat is.

Jaren gingen voorbij. Jaren van vluchten, rennen, angsten voelen, van alles voelen, emoties onderdrukken, stilstaan, compleet omvallen. Ik voelde zoveel, maar wat precies? Onbegrepen, compleet verloren en alleen. Een rollercoaster, maar dan zonder het pretpark!

Drie jaar geleden was ik op. Althans mijn lichaam en geest waren op. Mijn ziel schreeuwde om gehoord en gezien te worden. Ze vroeg me om helemaal terug te komen in het moment. Echt ‘zijn’ in het hier en nu. Met de mooie en minder mooie kanten. Want weet je wat het is? Je mag zijn wie je bent. En alles is relatief…

Ik voelde een zware behoefte om toe te geven aan alles. Aan mezelf. Niet meer hoeven liegen, bedriegen en de schijn op houden. Ik voelde dat ik moest gaan erkennen wie ik werkelijk was. Dat kleine kwetsbare meisje die zich veel groter voordeed dan hoe ze zich werkelijk van binnen voelde.

FotoAchteraf gezien stond ik daar op een van de meest belangrijkste kruispunten in mijn leven. Ik kon nu wel aan mezelf hebben toegegeven dat ik het leven zwaar vond. Dat ik het eng vond te eten, dat ik (vr)at totdat mijn buik ontplofte, dat kotsend boven de wc hangen een bevrijding was en dat ik zoveel trots voelde wanneer ik twee dagen weer niets at en twee kilo lichter woog. Ondanks therapie, bleef ik aanlopen tegen dezelfde moeilijkheden. Uiteindelijk was het besef daar: mijn maskers moeten af. Niet alleen naar mezelf toe, maar juist ook naar mijn omgeving.

Dat besef en het oprechte gevoel dat ik daar op dat kruispunt tot mij kreeg, bleken he-le-maal te kloppen. Het delen van mijn eetstoornis met mijn omgeving gaf mij de ruimte om alle veranderingen in mijn leven door te kunnen voeren die ik nodig had om de eetstoornis-gedachten los te durven laten. En als ik heel eerlijk ben, ben ik daar nog steeds mee bezig. Ook middels deze blog ;)

Het is werkelijk een bevrijding om compleet je zelf te durven zijn. Heb jij op dit moment een eetstoornis? Sta je op het punt dit te delen met je omgeving? Heb je er überhaupt al eens over nagedacht om jouw verhaal te willen delen? Ben je van mening dat het delen van je eetstoornis met je omgeving niet van toegevoegde waarde is? Weet je niet wie je in vertrouwen durft te nemen om jouw verhaal te delen? Dat is allemaal mogelijk. En weet je wat het mooie is, dat mag ook allemaal. Iedereen bewandelt zijn of haar weg op zijn of haar eigen manier. Er bestaat daarin geen goed of fout. Er bestaat alleen jouw weg. Alleen jij kan voelen wanneer je er klaar voor bent. En geloof me, je voelt wanneer je er ‘klaar’ voor bent.

Ik wil deze blog daarom niet gebruiken om jou te vertellen hoe jij dit moet gaan doen. Wel wil ik eindigen met 5 tips die je misschien op weg kunnen helpen bij het vormgeven van jouw manier van delen. En ik schrijf misschien, omdat ook alleen jij dit weer kunt voelen. Ze zijn in ieder geval vanuit mijn hart geschreven……..

Zijn met wat is

Hoe voel jij je op dit moment in je lichaam? Wat voor gevoel krijg je wanneer je naar jezelf kijkt in je spiegel? Label je je uiterlijk, je gedrag, en jezelf met goed of fout? En op wat baseer je dat precies? We leven vaak zo vluchtig dat we weinig tot geen tijd nemen om eens naar binnen te gaan. Welke gedachten gaan er in ons om? Welke gevoelens en emoties roepen deze gedachtes op? Wat voelt voor jou fijn en wat voelt niet fijn? Op het moment dat je erover na denkt om je eetstoornis met iemand te gaan delen, gebeurt er ook van alles in jouw lichaam. Neem eens de tijd om deze gedachten en sensaties te volgen. Je lichaam geeft je alle antwoorden die je zoekt. Maak vooral geen overhaaste beslissingen. Neem alle tijd die jij nodig hebt om voor jezelf uit te puzzelen aan wie je het wil vertellen, wat je wil vertellen, waar je het wil vertellen en met welk doel. In jouw tempo vind je, als de wil daar echt is, alle puzzelstukjes die je nodig hebt om je verhaal te kunnen doen.

Een nieuwe dappere stap in je proces

Het leren kennen en loslaten van jouw eetstoornis is een proces. Dit doe je niet eventjes binnen een maand. Je eetstoornis is een deel van jou. Een deel van jou, waar je niet voor niets al maanden of jaren over hebt gezwegen. Grote kans dat jouw eetstoornis gelijk staat aan een heleboel onverwerkte emotie. Het kan echt van alles zijn: boosheid, schuldgevoel, teleurstelling, onzekerheid, diepe wonden, angst en ga zo maar door. Op het moment dat jij je eetstoornis deelt met je omgeving kan het voelen alsof alle ogen gericht zijn op al die onverwerkte emoties. Er kan een beklemmend gevoel bij je opkomen, omdat je vindt dat je er nu daadwerkelijk iets aan moet gaan doen. Wat ik jou wil meegeven: doe niets wat jij niet wilt. Je eetstoornis delen is misschien eng, voelt naakt en heel kwetsbaar. Neem er dus alle tijd voor. Stel je eens voor hoe het zou kunnen zijn als het hoge woord eruit is. Welke krijg je ervoor terug? Wat kan het je werkelijk opleveren? Volg je hart! Je voelt echt wanneer je er klaar voor bent. Vaak houdt onze angst voor het verliezen van de grip ons tegen. Het is in mijn ogen een grote, dappere stap die je kan maken! En je zal versteld staan hoeveel liefdevolle mensen naar je willen luisteren, je willen ondersteunen, delen van je verhaal herkennen en misschien wel met eenzelfde soort problematiek kampen. He-le-maal jezelf kunnen en durven zijn met al je kwaliteiten, angsten, onzekerheden, karaktereigenschappen en wensen is zo een bevrijding!

Er bestaat geen goed of fout

Van jongs af aan worden we groot gebracht met goed of fout. Als we iets doen waar papa of mama trots op zijn worden we rijkelijk beloond. Doen we iets waar papa of mama het niet mee eens zijn, krijgen we straf. Nou kan ik mij zo voorstellen dat je vanuit deze automatische piloot mogelijk zou kunnen veronderstellen dat er dus ook een goede of foute manier is om jouw eetstoornis met je omgeving te delen. Daarop is mijn antwoord nee. Wat een bevrijding he! Er is geen algemeen goed of fout. Er is alleen ‘jouw manier’. Het is belangrijk dat jij het deelt op jouw manier. En tuurlijk mag je daarin rekening houden met anderen. Maar het is jouw eetproblematiek, jouw gevoel, jouw leven en daarmee dus ook jouw verantwoordelijkheid.

Delen is helen

Op het moment dat je ervoor kiest (alle) maskers af te gooien, voel je je gehoord. Je wordt niet meer alleen gezien voor het meisje of de jongen die je jarenlang toonde aan de buitenwereld. Door te praten over je eetstoornis leer jezelf steeds beter wat je eetstoornis precies doet met je, wat voor eetstoornis je hebt, welk doel je eetstoornis dient, op welke momenten je eetstoornis de kop op steekt, wanneer je eetstoornis ontstaan is en ga zo maar door. Neem bij het delen vooral de touwtjes in eigen handen en probeer hierin bewuste keuzes te maken. Je deelt alleen wanneer jij dat wil, met wie jij het wilt en wanneer je het wil. Dierbaren of hulpverleners willen je waarschijnlijk graag aanhoren en ervaren je openheid als dapper. Door open te communiceren kan je je minder alleen voelen. Wees je ook bewust van de mogelijkheid dat niet iedereen in staat is om je de steun te geven die je van hem of haar verlangd. Soms weten mensen niet wat ze moeten zeggen of doen als je zo iets emotioneels met hen deelt. Probeer dit niet persoonlijk te nemen. Vertrouw op het feit dat iedereen doet wat in zijn of haar bereik ligt, vertrouw op de beste intenties en vergeef ze. Denk van te voren na welke verwachtingen jij hebt. Bewaak je grenzen en stel ze eventueel bij.

Voorbeeldrol voor anderen

Vaak heerst er nog sterk een taboe op je ware ik tonen mét alle angsten en imperfecties die daarbij horen. De meesten van ons doen ons groter én sterker voor dan we ons daadwerkelijk van binnen voelen. In onze maatschappij worden we geprezen als we stoere dingen doen en vooral nooit opgeven. Maar wat nu als we gewoon eens eerlijk durven zijn? Eerlijk over het feit dat het leven soms zwaar is. Dat het soms pijn doet. Dat bepaalde gebeurtenissen je verdriet hebben gedaan of boos hebben gemaakt. Eerlijk zijn mag. Je grenzen aangeven en zeggen wanneer iets voor jou te veel is, is juist een kracht. Er is er namelijk maar één zoals jij. Compleet jezelf zijn is vaak een grote inspiratie voor anderen. In iedereen leeft nog dat kleine kindje dat zich geliefd wil voelen! Wees een voorbeeld (vooral voor jezelf) én je zal zien dat velen zullen volgen.

Ik wil eindigen met: of je er nu wel of niet voor kiest om op dit moment je eetstoornis te delen, ik ben super trots op je! Alle antwoorden en mogelijkheden zitten in jou. Ga ernaar opzoek en vertrouw op jezelf! En schakel gerust een Coach in van ISA Power die jou kan helpen. Plan een intake gesprek in voor jezelf en ontdek hoe jij net als Pipi Langkous in actie kan stappen.

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Bron foto: Pippi Langkous, Olle Hellborn

Hoogsensitiviteit en eetstoornissen

"Calorieën met voelsprieten"

Vanessa Pilloni (42 jaar en schrijver)
"Ik ben geboren met een gevoelig en nauwkeurig centraal zenuw stelsel. Dat betekend dat ik veel meer prikkels binnen krijg en emoties komen heftiger binnen, dan bij een ander."

'Story of hope' van Vanessa

Sinds twee jaar ben ik hersteld van de eetstoornis Anorexia. Ik noem het niet meer “mijn” eetstoornis omdat het geen onderdeel van mijn leven is. Gelukkig maar, want zoals jij weet, is het leven met een eetstoornis geen leven. Het is elke dag overleven.

Als kind was ik een gevoelig meisje. Ik trok me alles aan van iedereen. Ik wilde het liefst iedereen helpen. Ik kon uren mijmeren hoe ik later mensen ging helpen naar een beter leven. Ik kon me moeilijk concentreren en was altijd op zoek naar spanning. Spanning was er in mijn gezin van herkomst genoeg. Mijn vader had narcistische trekjes. Ik denk dat hij een narcist is, maar hij heeft zich nooit laten diagnosticeren. Dus ik kan het niet met zekerheid zeggen. Mijn moeder was niet tegen hem opgewassen. Ik voelde me verantwoordelijk om haar en mijn jongere zusje te beschermen tegen zijn buien. We liepen op tenen als hij thuis was. Ik leerde al jong om mijn voelsprieten te richten naar zijn humeur. Dat beschermde mij tegen de gevolgen. Op school voelde ik me veilig. Het was mijn veilige plek.

Toen ik naar de middelbare school ging veranderde er veel in mijn dagelijks leven. Ik kreeg een heleboel prikkels die mij overwelgden. Nieuwe klasgenoten, leraren, vakken en een ander gebouw. Ik voelde me er niet op mijn gemak. Ik had nergens een veilige plek meer. In de jaren van de middelbare school maakte ik een aantal nare ervaringen mee. De emoties stapelden zich op en ik kon ze het niet meer verwerken. Alle onverwerkte emoties sloegen zich op in mijn lichaam. Omdat ik geen zelfvertrouwen had dacht ik dat het allemaal mijn schuld was.

Ik kwam een aantal kilo s aan. Mijn vader maakte er op een dag een opmerking over. Het raakte me diep omdat ik zelf al zo onzeker over mijn lichaam was. Ik besloot te gaan afvallen. Binnen twee weken kende ik het calorieenboekje van mijn moeder uit mijn hoofd. Anorexia ontwikkelde zich snel. Ik viel veel af, maar ik wist het tot een bepaald gewicht te houden zodat ik niet zou worden opgenomen. Mijn leven bestond zo n 25 jaar uit het tellen van calorieën, op de weegschaal staan, mezelf voedsel ontzeggen en veel bewegen. Daarnaast had ik me nog veel meer sancties opgelegd. Ik had er een dagtaak aan. Ik had het altijd koud, was moe, mijn haren vielen uit en ik voelde me zwaar depressief. In de loop der jaren heb ik veel hulpverlening gehad en ik kwam steeds een klein stapje verder. Maar een volledig herstel bleef uit. Nu ben ik een strijder, net als jij. Dus ik gaf nooit op. Ik wilde beter worden. Ik wist alleen niet meer hoe.

Op mijn 38ste kreeg ik van iemand een boek over hoogsensitiviteit. Ik begin erin te lezen en kwam tot het besef dat dit boek over mij ging. Ik was hoogsensitief. Alles viel op zijn plek. Ik ben geboren met een gevoelig en nauwkeurig centraal zenuw stelsel. Dat betekend dat ik veel meer prikkels binnen krijg en emoties komen heftiger binnen, dan bij een ander. Het is een eigenschap. Als je als hoogsensitief kind opgroeit met ouders die dominant of overbeschermd zijn kan de eigenschap zich niet ontwikkelen. Je krijgt geen handvatten om ermee om te gaan. Doordat je steeds wordt afgeleid door prikkels en emoties staan je voelsprieten steeds naar de buitenwereld gericht. Je kunt niet bij jezelf blijven. De buitenwereld is je referentie kader. Je weet niet wie je zelf bent en waar je behoefte aan hebt.

Ik probeerde de eigenschap te onderdrukken door op mijn 15e een uitvlucht te zoeken in een eetstoornis. Hierdoor hoefde ik niet meer alle prikkels van buitenaf binnen te laten en met al die heftige emoties om te gaan.  Ik had geen eigen identiteit omdat ik deze als kind niet kon ontwikkelen en als volwassen geen handvatten had hoe ik ermee om moest gaan. Door het boek en hulp van een haptonoom leerde ik waar mijn behoeftes lagen. Hoe ik mijn prikkels kon reguleren en waar mijn kwaliteiten lagen. Ik leerde goed voor mezelf te zorgen en een ander leven aan te meten. Door dit alles had ik mijn eetstoornis niet meer nodig. Ik ben een gelukkig mens geworden. Over mijn ervaringen heb ik een boek geschreven, gekoppeld aan een stuk theorie. Namelijk “calorieën met voelsprieten”. Daarnaast heb ik een onderzoek gedaan bij lotgenoten en dat verwerkt in mijn boek. Uit het onderzoek ben ik tot de conclusie gekomen dat praktisch iedereen met een eetstoornis hoogsensitief is.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Zou je dat wel eten? Mijn Story of Hope

Geschreven door Linda

Ik was een heel gewoon vrolijk meisje totdat ik van de een op andere dag ineens het middelpunt werd van pesterijen zowel geestelijk als fysiek. Ik had geen idee waarom. Vanaf dat moment ben ik mezelf gaan wijsmaken dat er iets mis was met mij en werd heel onzeker of ik het allemaal wel goed deed. Toen de puberteit begon veranderde mijn lichaam wat ik niet leuk vond. Ik begon mij af te zetten tegen alles en iedereen en bouwde ik een muur om mij heen. Mijn moeder was bang dat ik te dik zou worden en limiteerde het lekkers, maar ik ging op de fiets naar de middelbare school en kocht onderweg gewoon mijn eigen snoep. Ik ging steeds vaker stiekem eten kopen en het dan ook stiekem opeten. Als iemand dan zei “zou je dat wel eten?”nam ik het juist en meer dan ik anders zou hebben gegeten. Ik kwam in korte tijd best veel aan, en mijn eerste dieet werd een feit! Thuis hield ik mij keurig aan het dieet, buitenshuis at ik alles wat los en vast zat. Eten was mijn vriend als ik het at, maar daarna maakte het mij boos en verdrietig, ik voelde mij slecht en niet goed genoeg en probeerde van alles te compenseren. Ook schold ik mezelf uit voor alles wat je maar kan bedenken.

"A negative mind will never give you a positive life"

Op 17 jarige leeftijd ging ik op kamers en daar had ik vrij spel. Daar begon ik ook met braken en laxeren. Ook de 25 jaar daarna waarin ik mijn man leerde kennen, trouwde en 2 prachtige kinderen kreeg bleef ik rommelen met eten. Lijnen, afvallen, aankomen en ik werd steeds depressiever. Toen was de maat vol het kon zo echt niet langer, zo wilde ik niet leven! Ik wil genieten van het leven en mijn kinderen blij en gelukkig zien opgroeien maar daar hebben ze wel een voorbeeld voor nodig en dat wil ik zijn! Een week later zat ik huilend en wanhopig bij de huisarts. Ik zei "ik heb een eetstoornis en ik wil ervan af!" Hij stuurde mij door naar een instelling voor eetstoornissen. Hier volgde ik een individueel traject met cognitieve gedragstherapie. Ik leerde weer normaal eten zonder compenseren , braken, laxeren en ik werkte aan een positieve mindset. Na 20 sessies was het klaar en ik bleef achter met  10 kilo extra gewicht bovenop mijn reeds bestaande overgewicht  en had nog steeds een zeer negatief zelfbeeld. Helaas konden ze mij daar niet meer verder helpen. Ik viel terug maar dat wilde ik echt niet ! Ik had al zoveel gewonnen! Ik moest verder!

Ik ben opnieuw  hulp gaan zoeken en kwam bij ISA power terecht. Ik stuurde een mail met mijn verhaal en mijn wensen en maakte een afspraak voor een intake gesprek. Wat een verademing ! Eindelijk iemand die mij echt begreep , aan een half woord genoeg had maar ook de excuses en belemmerende overtuigingen direct onderschepte en daarop doorging, ik kwam nergens meer mee weg.  Ik startte met de BEAT IT WORKSHOP, en heb een aantal afspraken gehad met een diëtiste die ook ervaringsdeskundige is.

Daarnaast ben ik  2 x naar de 1 daagse BEAT IT WORKSHOP geweest en heb 2 x deelgenomen aan het ONCE IN A LIFETIME EVENT Zeer motiverend, inspirerend maar ook confronterend.

Foto gemaakt door Pauline Kuiper : https://www.facebook.com/fotoprojectbrussen/

Dit alles heeft mij gebracht waar ik nu ben. Ik ben er nog niet maar 2 jaar nadat ik huilend en wanhopig bij de huisarts zat ben ik een heel eind op de goede weg ! Ik heb geleerd dat ik veel meer ben dan een getal op de weegschaal en dat ik de moeite waard ben gewoon zoals ik ben !

Ik heb de slachtofferrol ingeruild en neem verantwoordelijkheid voor mijn lijf en leven. Ik werk nu op een gezonde manier aan mijn overgewicht en kan steeds vaker met een lach en trots naar mezelf kijken in de spiegel!

Na 25 jaar vechten en overleven kan ik nu eindelijk weer leven en genieten! Ik ben 42 en heb nog een heel leven voor mij. Wat geweest is, is geweest daar kan ik niets meer aan veranderen.

Ik kijk vol vertrouwen vooruit en doe de dingen die ik leuk vind!
Linda

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Mijn afscheidsbrief aan mijn eetstoornis

Beste nep vriendin,

Vandaag is de dag, de dag dat ik deze afscheidsbrief aan jou schrijf. Dit omdat ik jou spuug zat ben. Dat mag ook wel na ruim 12 jaar. Je kost mij té veel en je hebt mijn leven kapot gemaakt. Alleen wanneer ik slaap ben je er eventjes niet, maar zodra ik wakker word ben je er meteen. Je beheerst mijn leven, domineert het, alles beïnvloed je negatief. Ik wil leven en mijn dromen waar kunnen maken en met jou erbij gaat mij dat niet lukken. Ik heb een sterke kinderwens, maar dan moet ik jou wel kwijt zijn want met jou samen kan ik geen kind opvoeden. Sterker nog, ik moet eerst weer een normale menstruatie krijgen, want ook dat heb jij kapot gemaakt. Relaties met familie en vrienden zijn ook aan gort. Deze kan ik alleen maar herstellen als ik jou verban uit mijn leven. Ik heb zelfs geen opleiding kunnen afronden en nooit kunnen studeren. Mijn hele jeugd verloren door alleen maar met jou bezig te zijn. Puberteit wat is dat? Door jou weet ik dat niet en heb ik dat ook moeten missen. Mijn dromen en doelen kan ik alleen bereiken als jij vertrekt. Rot op! Ik wil lang haar. Ik wil trouwen. Ik wil er gezond en vitaal uitzien. Ik wil zonder gedoe kunnen winkelen. Ik wil kunnen genieten wanneer ik uit eten ben of gewoon een boterham met pindakaas eet. Jij gaat weg, je moet weg, voorgoed en voor altijd. Vanaf nu ben ik de BAAS en ben jij weg uit mijn leven.

Tot nooit meer.
Geen liefs van mij,
Maxime

Zo begon ik op 11 december 2014 mijn afscheidsbrief te schrijven aan mijn eetstoornis. Op die donkere dag in december deed ik de opdracht uit het BEAT IT WERKBOEK, maar eigenlijk geloofde ik er niet in. Nu, anderhalf jaar verder en is mijn brief werkelijkheid geworden. Waar ik toen niet in genezing geloofde, geloof ik er nu wel in en heb ik mijn eetstoornis overwonnen.

Als ik die brief vergelijk met hoe ik mij nu voel, is dat veel positiever en straal ik geluk uit. Nu kan ik zeggen dat ik een jonge vrouw ben die een gezond leven leidt, waarbij eten geen probleem is. Mijn wens om te genieten van uit eten gaan is uitgekomen.

Zo vond ik ook nog een brief die aan mijn lichaam geschreven was. In de periode dat ik deze brief schreef geloofde ik niet in een positief leven en een toekomst met mijn vriend. Nu ik mijn eetstoornis overwonnen heb, kijk ik zeer positief naar de toekomst en wil ik weer genieten! Genieten van alle leuke momenten, maar toch ook de moeilijke momenten, want deze zullen in ieders leven terugkomen. Al zijn deze moeilijke momenten niets in vergelijking met de strijd die ik 12 jaar lang heb gestreden tegen mijn eetstoornis. Daarnaast heeft mijn lichaam zich ook weer langzaam hersteld. Ik ben weer ongesteld geworden en ik weet hoe ik voor mijn lichaam moet zorgen.

Ik heb geen spijt van de keuzes die ik heb gemaakt. Hoe raar het ook klinkt, deze eetstoornis heeft mij wel zo gemaakt tot hoe ik nu ben en daar ben ik trots op! Ik ben een sterke jonge vrouw, die anderen wilt helpen om hun eetstoornis te overwinnen. Na het doen van de BEAT IT PERSONAL TRAINING ben ik vrijwilligster geworden bij ISA Power om anderen te ondersteunen.

"Genezen is belangrijker dan je leven te leven alsof je moet overleven"
- Maxime Laheij

Om dit verhaal af te sluiten wil ik je nog een ding meegeven. Geloof in jezelf, jij bent sterker dan je eetstoornis ook al lijkt het alsof het niet kan en ook al denk je dat het niet kan. Er zijn meerdere wegen die naar een gezond en gelukkig leven leiden. Plan ook een intake gesprek in om te kijken wat de coaches van ISA Power voor jou kunnen betekenen.

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 
 

Ik en anorexia? Echt niet, ik hield veel te veel van eten! En toch ben ik in deze wereld beland.

Ik heb mijn moeder hard uitgelachen toen ik op jonge leeftijd een documentaire moest bekijken over eetstoornissen. Deze documentaire ging over anorexia nervosa. Ik en anorexia? Echt niet, ik hield veel te veel van eten! 

Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Judith, een jongedame van bijna 21 jaar oud, en ik ben opgegroeid in Friesland waar ik nu nog steeds woon. Ondanks dat ik mijn moeder hard heb uitgelachen ben ik in deze wereld beland. Een wrede, slopende, negatieve wereld, waar ik nu gelukkig stapje voor stapje afscheid van aan het nemen ben.

Toch wilde ik heel lang geen afstand nemen of eigenlijk durfde ik dat niet te nemen. In mijn jeugd zijn er onstabiele situaties geweest, en voor mijn gevoel heb ik nooit kunnen zijn wie ik van binnen werkelijk wilde zijn. De hieruit voortvloeiende onzekerheid werd overal opgemerkt, waardoor ik een makkelijk slachtoffer werd. Hoe groot en sterk ik mezelf ook voordeed en welk masker ik ook opdeed, hoe grote mond ik soms ook had, ik werd jaren achter elkaar gepest en buiten gesloten. 

Ik voelde me ontzettend eenzaam en het leek het alsof ik nergens controle over had. Alsof alles wat ik deed verkeerd was. Ik was er van overtuigd dat het helemaal aan mij lag. En als ik wilde dat er iets ging veranderen, moest eerst IK veranderen. 

Ik was een enorme emotie eter. Eten bracht mij troost. Ik besloot dat ik streng voor mijzelf moest zijn en niet meer mocht snoepen, gezond moest eten en veel moest bewegen. Ik was aan de dikke kant, en ik kreeg dus al snel complimentjes over dat ik afgevallen was. Hè, mensen zagen mij staan! Dit gaf mij een goed gevoel. Ik werd steeds strikter en focuste de hele dag op het wel/niet eten en het sporten. Het was een dagtaak. Maar dit vond ik eigenlijk heel fijn. Ik had controle en ik kon me er volledig op storten. Zo kon ik even vergeten hoe klote het was op school en hoe moeilijk ik het thuis had. Ik voelde me sterk en kon na mijn idee de hele wereld aan! Ik zag het niet als een probleem, want ik was gewoon gezond bezig. Dit vertelde ik ook iedereen, en iedereen geloofde mij. Later toen het helemaal doorgeslagen was kwam ik er pas achter dat ik zo verstrikt was geraakt dat ik mijn eigen gecreëerde patronen niet meer kon doorbreken. 

Om het even kort te houden. Mijn leven heeft de afgelopen 6 jaar bijna alleen maar bestaan uit ziekenhuis opnames, klinische opnames, dagbehandelingen en ambulante trajecten. Af en toe heb ik dit weten te doorbreken door een poging te doen het gewone leven weer op te pakken, maar dit was nooit voor lang. En eigenlijk allemaal zonder enig resultaat. Ik was net een jojo... mijn leven bestond uit pieken en dalen. Het ging even wonderbaarlijk goed en kort erna weer bagger slecht. Ik was moe, en had eigenlijk het bijltje er zo goed als bij neer gegooid. Ik kan het niet, dit is mijn leven. Ik kan het gewone leven gewoon niet aan. 

Tot kort geleden ben ik gaan durven erkennen en uitspreken dat ik jaren lang in de slachtofferrol heb gezeten. Door te zeggen dat ik iets niet kon, of om te zeggen dat niemand mij snapte, gaf ik mezelf de vrijbrief om ook maar geen stappen te zetten uit mijn veilige wereldje. Want dat was het. Het was mijn veilige omgeving. En hoe hard ik ook riep dat ik beter wilde worden, ik wou mijn wereldje niet opgeven. Ik wou natuurlijk een gelukkig normaal leven. Maar dan wel met mijn veilige houvast om me heen. En dit is onmogelijk. Eigenlijk wist ik dit wel, maar toch bleef ik mezelf hiermee voor de gek houden en eigenlijk mijn omgeving ook. 

Tot dat ik besloot dat ik er echt, echt klaar mee was. Ik was het zat om afhankelijk te zijn, als klein kind te worden behandeld. Ik wou door met mijn leven! Voor mijzelf en niet voor anderen! Dit is het begin van my story of hope... 

Nadat ik weer uit een maandenlange opname kwam en ik er zoveel nare dingen had meegemaakt, was ik van plan thuis weer volledig mijn eigen gang te gaan. Ik ging voor het eerst begeleid wonen, dus geen oplettende ouders meer. De dag na mijn ontslag stond 1 DAAGSE WORKSHOP gepland van ISA Power. Ik had al maanden contact gehad met Isabelle, via de mail, maar nu zou ik haar voor het eerst gaan ontmoeten tijdens een workshop. 

Ik had totaal geen behoefte aan motivatie en verhalen dat het goed kan komen, want dat geldt natuurlijk voor iedereen behalve mij. Maar ik zou met mijn moeder gaan, dus ik kon het niet afzeggen. En gelukkig maar! 

Deze dag gaf mij zoveel inzichten, vertrouwen en ook weer hoop! Mijn gevoel werd geraakt en ik kreeg weer dromen en motivatie. De avond bracht ik door in een Hotel, samen met mijn moeder een hotel, en we hebben heel open en eerlijk kunnen praten. Hier was mijn ommekeer. Hier heb ik besloten niet alles weer op te geven wat ik bereikt had. Ik zou vechten om dit te behouden! Mijn besluit stond vast, ik ga nooit meer terug naar mijn dieptepunt! Maar ik toch nog even in mijn comfortzone te blijven en mijn veilige wereldje vast te houden. 

Waarom ik dit deed? Bang voor het onbekende denk ik. Stom excuus, daar ben ik nu wel achter. 

De weken erna liepen voor mijn gevoel oke. Ik bleef stabiel, ik at redelijk normaal, en kon mijn leven weer een beetje oppakken. Toch waren er behoorlijk wat beperkingen, maar ook deze nam ik maar voor lief. Ik had me opgegeven voor het 3 DAAGSE EVENT Ook deze had ik bijna een dag van te voren afgezegd, omdat mijn kat niet kon wennen bij mijn huisgenoot.. (yess, all right... smoesjes.. ik was gewoon bang, en durfde niet.. en dat mijn kat dan moeilijk deed was voor mij een goed excuus om niet te gaan.) Maar mensen, ik ben gegaan, met lood in mijn schoenen.. 

Ik ben gegaan en het was de beste beslissing van mijn leven. Waar ik in al mijn behandelingen en therapiën op vast liep ben ik in dit weekend door heen gebroken! Ik ben al mijn angsten aan gegaan, niet weg gerend voor mijn gevoel, open en eerlijk geweest. Het was doodeng. Maar ik was na dit weekend zo trots op mijzelf! Want IK had dit geflikt! 

Ze zeggen dat er een knop om moet, nou dat vind ik wat makkelijk uitgedrukt. Maar geloof me. Je moet wel een ommekeer maken als je echt van je eetstoornis af wilt! Je moet echt er helemaal klaar mee zijn, en een ander leven willen. Als je dit besluit, dan liggen alle mogelijkheden voor je open! Ook voor jou! Want iedereen heeft die kracht in zich! 

Ik was klaar met zielig zijn, afhankelijk zijn. Kliniek in, kliniek uit.

Ik was klaar met compenseren, slecht eten. Me futloos en somber voelen. Als een zombie door het leven zweven. Ik besloot dat ik ging vechten voor een echt leven van een 21 jarige! Ik zou mijn dromen werkelijkheid maken. Ik zou weer gaan studeren, zelfstandig wonen, werken! IK BESLOOT DAT IK ALLES KON! 

Hoe onmogelijk dit ook allemaal leek! Het is niet onmogelijk! Ik ben zo dankbaar dat ik jullie dit mag vertellen! Want nu realiseer ik me pas hoe gevaarlijk ik bezig ben geweest, hoe vaak ik bijna dood ben geweest. En dat alleen om schijnveiligheid en schijncontrole te hebben! Het leven is zoveel mooier dan leven in dat wereldje! Ik ben dankbaar voor deze kans. De kans dat ik nu mijn hart kan gaan volgen, mijn dromen kan realiseren, en gaan doen wat mij echt gelukkig maakt! Ik ben dankbaar voor mijn familie en vriendinnen die mij zijn blijven steunen, en er altijd voor mij zijn! Ik ben dankbaar dat ik mag leven, mag genieten, en mijn dromen mag realiseren! 

En het is niet een makkelijke weg. Nog elke dag vecht ik tegen negatieve, boze stemmen die mij weer in hun macht willen krijgen. Ik weet dat ik nog niet genezen ben. Maar ik weet dat ik nu de keuze heb. Ik hoef die stemmen niet te geloven. Ik ga met ze in gesprek en neem niet alles meer klakkeloos aan. Want ik weet dat ze het niet goed met me voor hebben!

Elke dag zet ik stapjes. Ik volg nu het BEAT IT TRAJECT waar ik super veel van leer en waardoor ik nieuwe inzichten krijg. Ik word aan het denken gezet en telkens voel ik me weer krachtiger. Ik wet nu dat ik krachtig genoeg ben om te vechten tegen mijn eetstoornis. De echte Judith komt steeds meer naar buiten.

Door mijn eetstoornis heb ik geleerd van kleine dingen te genieten. De simpele misschien voor iedereen gewone dingen te waarderen. En niet steeds meer willen. Blij zijn met elke dag, en blij zijn met alles wat je kan. Ik heb ook geleerd dankbaar te zijn voor mijn lichaam, want elke dag heb ik haar nodig! En elke dag kan ik op haar vertrouwen. Mijn lichaam (en ook die van jou) verdient het om goed verzorgt te worden!

Ik heb geleerd wie mijn echte vriendinnen zijn. En hoe belangrijk mijn familie en mijn vriendinnen voor mij zijn! Ik heb geleerd hoe sterk ik ben. En dat ik alles kan, als ik het echt wil. Dat angsten, angsten zijn en dat je die kan aangaan. En dat dat een ongelofelijke kick geeft! 

Ga de uitdaging aan! Ook jij kan vandaag de beslissing nemen om te gaan vechten tegen je eetstoornis, voor een gelukkiger leven! Sommige dingen lijken onmogelijk... maar ze zijn zeker weten mogelijk! 

Geloof in jezelf, en wees trots op elke stap die je in de goede richting zet! Ook jij bent het waard om gelukkig te zijn! ♡

♡ ~ Judith

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Met mij gaat het fantastisch!

Door: Tanne Fier

‘Ik weet dat ik te weinig eet. Ik weet dat ik oog als een fragiel poppetje met ingevallen wangen. Ik weet dat ik mezelf ruïneer en naar de afgrond navigeer. Ik weet het allemaal dondersgoed. Maar ik bevind mij in het brandpunt van een uitzichtloze oorlog tussen mijn verstand en mijn gevoel. En het vechten valt me zwaar.’

Mezelf heb ik nooit voor de gek gehouden. Toen ik geobsedeerd raakte door eten, gewicht en uiterlijk besefte ik vrijwel direct dat een eetstoornis de scepter zwaaide. Ik was te mager, moe en doodongelukkig. Maar de buitenwereld zag mij als het elegante, sportieve meisje met de creatieve hobby’s, als de altijd vrolijke student die wel van een feestje hield en bovendien voorspoedig studeerde. Vroeg men hoe het met me ging, dan antwoordde ik steevast dat alles zijn gangetje ging. Merkten mijn vrienden op dat ik wel erg dun geworden was, dan speelde ik de brave hendrik en was ‘gewoon een beetje stress’ de kwaaie pier. Of ik niet wat meer gebakken aardappeltjes wilde? ‘Nee, ik heb laat geluncht’. Tiramisu als toetje? ‘Nee, ik ben niet zo’n zoetekauw’. Koffie met een gevulde koek? ‘Nee, ik voel me niet zo lekker’. Smoesjes. Smoesjes die ik zelf begon te geloven. Als tante Bep uitkraamde dat ik wel wat spek op de botten kon gebruiken, dan lachte ik als een boer met kiespijn. Ja, vanbuiten lachte ik, maar vanbinnen huilde ik. Zeven jaar lang.

Hoe verzin je het om zeven jaar lang de schijn op te houden? En zelfs degenen van wie je houdt glashard voor de gek te houden? Het was de anorexia die het mij influisterde. Een twistgesprek. Iets met angst, schaamte en schuld.

‘Ik kan het allemaal wel alleen. Ik ben toch geen baby meer? Met mijn verstand is helemaal niets mis! De Voedingswaardetabel ken ik van haver tot gort en van de Schijf van Vijf heb ik wel kaas gegeten. Wat kan een diëtist of psycholoog mij nou nog leren? Mijn vrienden lastigvallen met mijn problemen? Ja, dáág. Da’s je reinste aandachttrekkerij. Ze hebben het al druk genoeg met hun zware baan. Bovendien begrijpen ze er vast geen snars van. Stel je voor dat ze me vetmesten met hompen vlees of mijn bord constant met argusogen bekijken. Bij mijn vader durf ik ook niet aan te komen. Hij heeft zo vaak zijn zorgen uitgesproken. Voor dovemansoren! Nu moet ik mijn eigen troep ook maar opruimen. In therapie? Brrr. Therapie betekent aankomen en aankomen betekent dik. Dan ben ik pas echt in de aap gelogeerd! Het gaat allemaal vanzelf wel weer over …’

Jarenlang koesterde ik de illusie dat ik mijn heil buiten mezelf zou vinden. Als ik was afgestudeerd, dán zou alles goedkomen. Als ik een goede baan had gevonden, dán zou alles goedkomen. Als ik mijn prins op het witte paard had ontmoet, dán zou alles goedkomen. Maar niets noch niemand kwam me redden. Toen kwam ik erachter wat er met je hoofd gebeurt als je je lichaam vergeet. Alles kleurde zwart. Mijn klok was kapot. Even later stapte ik bij een psycholoog over de drempel en vertelde ik mijn vrienden en familie wat ik op mijn lever had.

Opeens voelde ik me weer een baby...

Fotografie: Jordan Christian, unsplash.com

Een baby die moest leren praten. Over mijn sores. Elk woord dat ik sprak bleek een stap naar vrijheid in mijn hoofd en hechtere vriendschappen. En mijn vader begreep nu eindelijk waarom ik altijd met een vies gezicht naar de door hem bereide rookworsten keek.

Ook schrijven blijft een constant gevecht tegen oneerlijkheid. Maar win je dat gevecht, dan is er …

Vrijheid, blijheid, trots. Ook voor jou is dit mogelijk. Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Mijn eetstoornis en alcohol

Fotografie: Micheal Discenza, unsplash.com

Ik kon nooit zomaar gezellig een drankje drinken, zonder tot het gaatje te gaan. Pas op het moment dat ik bijna niet meer kon lopen besloot ik (of mijn vriendinnen) dat het tijd was om naar huis te gaan. En ondanks dat ik wist dat dit niet goed voor mij was herhaalde dit patroon zich elke weekend weer opnieuw. De combinatie tussen mijn eetstoornis en alcohol was zacht gezegd een drama.

Als ik hierop terug kijk was ik net zo verslaafd aan de alcohol als aan mijn eetstoornis. Het hield elkaar in stand. In mijn eetstoornis was ik zo ontzettend streng voor mijzelf dat de roes van de alcohol als een bevrijding voelde. Dit waren de enige momenten dat ik loskwam van mijn eetstoornis, dacht ik. Maar het enige wat ik deed was de boel verdoven en het probleem steeds verder wegstoppen.

Het begon eigenlijk al op jonge leeftijd. Sinds mijn tiende ben ik mijn eetstoornis gaan ontwikkelen en op de middelbare school kwam ik voor het eerst in aanraking met drugs en alcohol. Tijdens mijn middelbare schooltijd heb ik ontzettend veel drugs en alcohol gebruikt. Ik zette mij af tegen mijn ouders en was ongeveer 24/7 onder invloed. Dit resulteerde in een alcoholvergiftiging op mijn 15de. Of ik hiervan geleerd had? Zeker niet, ik ging net zo goed weer verder. Ik deed er alles aan om niet te hoeven om te gaan met verschillende emoties en gevoelens.

Wanneer er bepaalde dingen in je leven gebeuren, waar je geen invloed op hebt, moet je daar ongevraagd mee leren omgaan. Je kunt dit op twee verschillende manieren doen. Je kunt hulp vragen of je kan ervoor kiezen om het zelf op te lossen. Ik koos er duidelijk voor om het zelf op te lossen. Ik was te boos, verdrietig en bang om hulp te vragen. Ergens zat er ook een stukje trots. Zo van; zie je wel, ik heb niemand nodig en op deze manier kan niemand mij meer pijn doen.

Ik heb dit jaren volgehouden. Het was een soort overlevingsmechanisme. Alles deed ik op de automatische piloot. Zolang de buitenwereld maar dacht dat het goed ging, kon ik mijn gang gaan. Pas aan het einde van mijn HBO opleiding kon mijn lichaam niet meer en was ik op. Ik leefde een ontzettend geïsoleerd leven en de angst was zo groot dat ik het huis niet meer uit durfde. Mijn omgeving heeft op dat moment besloten om aan de bel te trekken en mij gedwongen om hulp te vragen.

Achteraf is ook wel te verklaren waarom ik voor deze kant heb gekozen. Als ik kijk naar waar ik vandaan kom en wat voor verslavingen er in mijn familie spelen, kan het niet anders dan dat ik een deel geërfd heb. De een kon niet goed met alcohol omgaan en de ander had last van dwanggedachten. Voor mijn gevoel was ik een mix van alles.

Sinds ik uit behandeling ben heb ik geen druppel alcohol meer gedronken. Het is een ontzettende trigger voor mijn eetstoornis en ik weet dat het mij niet verder zal helpen in mijn herstel. Dit heeft er ook voor gezorgd dat ik dingen moest veranderen in mijn leven. Het uitgaansleven wat ik voor mijn behandeling had, heb ik niet meer. Ik merk dat ik het ongemakkelijk vind om bij mensen in de buurt te zijn die teveel hebben gedronken. Het herinnert mij aan een tijd waar ik liever niet naar terug wil. Ik ga nu veel liever met vriendinnen lekker naar de spa, paardrijden, shoppen, lekker kopje thee op het terras drinken, een ijsje halen, etc. Het klinkt misschien saai, maar het houdt mij gezond en in herstel.

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.

Liefs,
Charlotte. 

P.s: En een van de belangrijkste dingen die ik geleerd heb is: Waar een deur dichtgaat, gaat er altijd weer eentje open. Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Liever dood dan dik!?

Door: Tanne Fier (vrijwilliger bij ISA Power)

Overleven

Daar zit ik dan, in een grand café in een buitenwijk van mijn stad. Om de tijd tussen de afspraak met mijn therapeut en die met mijn psychiater te overbruggen. Aan een tafeltje in de zon, achter mijn laptop, met koffie en een pistolet brie-pastrami. Ik tuur naar de druppels vet die langs mijn broodje druipen. Ik heb jarenlang geen voedsel genuttigd zonder het eerst met een servet van het gevreesde goedje te hebben ontdaan, laat staan rundvlees gegeten. De afgelopen acht jaar stond mijn leven in het teken van (niet) eten, calorieën tellen, dwangmatig sporten, de weegschaal en depressie. Overleven.

Fotografie: Danielle Maclness, unsplash.com

Ik heb anorexia

Juist, ik heb anorexia. Al spreek ik liever van ‘herstellende van anorexia’. Herstellen van een eetstoornis, is dat mogelijk dan? Had je me deze vraag een paar maanden geleden gesteld, dan had ik mijn ogen neergeslagen. Liever dood dan dik, dat was de gedachte die door mijn hoofd spookte. Sinds ik in behandeling ben en aan de gelukspillen zit, denk ik er anders over. Herstel is doodeng, maar wel degelijk mogelijk. In therapie passeren allerhande thema’s de revue die mijn hersenen op volle toeren laten draaien: zelfbeeld, lichaamsbeeld, vriendschappen, bezigheden, eetgedrag en ga zo maar door. Met nieuwe inzichten en gedragsverandering als resultaat. Mijn identiteit valt al jaren samen met mijn anorexia, mijn bestaansrecht hangt ervan af. Die identiteit begint nu af te brokkelen en dat roept angst op. Want wie ben ik zonder eetstoornis? Hoe vul ik zo’n immense leegte op? Zal ik nog ergens in uitblinken? Interessante kost om over te schrijven dacht ik zo.

Aandachttrekkerij? 

Maar eh, bloggen over mezelf en over mijn herstel? Brrrr. Want waar ligt precies de grens tussen openhartigheid en aandachttrekkerij? En zo interessant ben ik nou toch ook weer niet? Ik ben dan wel dol op schrijven, maar een schrijver pur sang? Niet bepaald. Ik geef toe, dit riekt naar onzekerheid, perfectionisme, schaamte en angst om ruimte in te nemen, de basisingrediënten van mijn eetstoornis. Laat het overwinnen van een eetstoornis nou net gaan om het loslaten van controle, het aangaan van uitdagingen en het uiten van emoties. Dat pleit voor openheid over mijn ziekte. Bovendien besef ik voortdurend hoe dankbaar ik ben voor de professionele hulp die ik nu krijg. Hulp die ik heb durven vragen dankzij al die ervaringsverhalen waarin ik herkenning vond en die me motiveerden om het gevecht aan te gaan. Gewoon maar schrijven dus. Want als er iets is wat ik graag wil, is het anderen aansporen om een stap te zetten richting herstel.

Hoop doet leven!

Hoop op genezing doet leven. De statistieken liegen er niet om: de cijfers wijzen uit dat  zo’n vijfenzeventig procent van de patiënten met een eetstoornis volledig dan wel gedeeltelijk herstelt. Op naar die honderd procent!

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Eerste hulp bij eetbuien

‘Moe, belabberd, teleurgesteld, boos, zwetend lig ik op mijn bed. Het lijkt alsof er een baby in mijn buik zit en het doet ongelofelijk veel pijn. Ik kan me bijna niet meer bewegen en het enige wat ik wil is me verstoppen voor de buitenwereld en slapen. Ik snap het niet, waarom doe ik dit mezelf aan?’

Tijdens de periodes waarin dat ‘vreetmonster’ in mijn hoofd de controle over mij had, was dit dagelijkse kost. Gevolgd door de drang om zo snel en zo veel mogelijk af te willen vallen. Het was een regelrechte ramp. De door mezelf bedachte tactiek, die ik de eerste paar weken van het proces nog vol kon houden, resulteerde in ongecontroleerde eetbuien. Alles, echt alles wat los en vast zat en in huis te vinden was, propte ik naar binnen. Al het eten ging in een roes naar binnen, want ja: ik wasdagenlang zo streng voor mezelf geweest, ik mocht toch ook wel eens genieten van een heerlijke chocoladereep? Na die chocoladereep begon het eigenlijk pas echt: een zak drop, een zak friet met mayo, een heel pak koekjes en dan nog een bord avondeten. Niets was meer genoeg. Helemaal niets gaf me meer een voldaan gevoel. Het was geen kwestie van mijn lichaam op een liefdevolle manier voeden, maar het ging over zoveel mogelijk ONBEPERKT vullen. Ik was mijn eigenwaarde compleet verloren.

Lees mijn verhaal. Van begin tot het eind. Wat voor eetstoornis je ook hebt. Als je niets verandert, weet je zeker dat je over een paar jaar nog steeds in deze vicieuze cirkel zit.

Wanneer spreek je van een eetbui?

Volgens de DSM-V spreek je van een eetbui als je in een bepaalde tijd (bijvoorbeeld twee uur) een hoeveelheid voedsel tot je neemt die beduidend groter is dan de meeste mensen in zo’n periode zouden eten onder gelijke omstandigheden. Daarnaast heb je tijdens deze periode geen beheersing over het eten. Hiermee bedoel ik dat je het gevoel hebt dat je niet kan stoppen. Er zijn objectieve en subjectieve eetbuien. Een objectieve eetbui is een eetbui waarbij objectief gezien (voor de persoon zelf en zijn/haar omgeving) binnen korte tijd overdreven veel voedsel gegeten wordt. Dit soort eetbuien kunnen gelijk staan aan een calorie-inname van 10.000 kcal. Een subjectieve eetbui is een eetbui waarbij de persoon zelf van mening is dat hij/zij in een korte periode een grote hoeveelheid voedsel opeet, bijvoorbeeld een zak chips. Belangrijk om hierbij te vermelden: beide soorten kunnen als even vervelend ervaren worden door de eter. Iemand die in één keer een zak appels weg eet kan zich even belabberd/schuldig voelen als iemand die een grote la met snoep en koek in één keer leeg eet. Kortom: het gevoel dat achter de eetbui schuilt telt en niet per se de hoeveelheid.

Herkenbaar?

Er is vast iemand die dit leest en denkt: dit gaat over mij. Ja! Na wat zoekwerk op het internet en verschillende gesprekken met lotgenoten blijkt dat er een heleboel dames en heren zijn die hetzelfde doormaken als jij. Voor mij was dit echt een eyeopener. Je bent niet de enige! Bij iedereen heeft een eetbui een andere oorzaak. En voor iedereen heeft een eetbui een andere functie, frequentie en doel en past te eetbui binnen een andere eetstoornis.

De grootste gemene (gemeenschappelijke) deler van mensen die te kampen hebben met eetbuien is het niet of moeilijk kunnen omgaan met emotie(s). Je zou het kunnen omschrijven als een innerlijke leegte die je op de automatische piloot probeert weg te eten. Deze leegte is vaak in het verleden begonnen met groeien, doordat jouw behoeftes niet werden bevredigd en/of je het gevoel had niet helemaal jezelf te kunnen zijn. Na verloop van tijd kunnen de eetbuien je hele leven overheersen én heb je er als het ware een tweede ‘stiekem’ leven bij. Door het gevoel van schaamte en de onzekerheid hou je het stil voor de buitenwereld en wordt de eetstoornis in jouw hoofd groter en groter. Je voelt je alleen. Niemand die jouw ‘echte’ ik ziet. En niemand die jouw ‘echte’ ik hoort. Op deze manier ontstaat een vicieuze cirkel waarin het vaak lijkt alsof je er niet meer uit kan komen.

Maar ik wil je graag meegeven: HET IS MOGELIJK OM COMPLEET TE GENEZEN VAN JE EETSTOORNIS. Ook jij kan de regie over je eigen leven weer in eigen handen nemen en dus je eetstoornis loslaten. Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat dit een onbeschrijfelijk gevoel is. Dat wat overblijft is de pure jij! Dit kan natuurlijk angst oproepen en je tegenhouden. Maar onthoud dat je je elke dag kan ontwikkelen en de persoon kan worden die je diep vanbinnen wilt zijn. Eerlijk en vrij!

Maar hoe doorbeek je de cirkel dan? 

Vijf belangrijke tips om de vreetbuien de baas te worden.

1. Geloof in het feit dat jij compleet kan herstellen van je eetbuien.
Geloof erin dat jouw lichaam in haar of zijn puurste staat geen eetbuien nodig heeft om voort te bestaan. Geloof dat je uit de vicieuze cirkel kan stappen. Geloof erin dat jouw lichaam, ondanks de talloze keren dat je het volpropte met een heleboel eten, altijd weer toewerkt naar zijn fitste vorm. Ofwel jouw setpoint; het gewicht dat bij jou past. Dit proces gaat vanzelf en daar zijn we ons te vaak niet van bewust. Besef hoe sterk deze herstellende kracht is én pak je kans om deze kracht te gebruiken. Ga samenwerken! Om dit geloof te behouden, te versterken en vanbinnen te voelen kan je de volgende positieve affirmatie gebruiken: "Ik zorg goed voor mijn lichaam en werk met haar samen om zo de beste versie van mezelf te worden." Als je durft kan je deze ook proberen “Ik hou van mijn lichaam.” Sommigen zullen nu denken … ja, dus echt niet. Dat mag.

2. Weg met die schaamte!
Wanneer je midden in een eetbuiperiode verkeert, is de kans groot dat je jezelf het liefst onzichtbaar wil maken. Je hebt het idee dat je niets waard bent en dat je er niet mag zijn. Maar klopt dit wel? Je bent meer dan dat wat je eet. Iedereen heeft zijn of haar kwaliteiten. Het is onwijs leerzaam om te ervaren dat wanneer je je eetprobleem onder ogen ziet en je werkelijke gevoel deelt met mensen, de negatieve lading zal afnemen. Vaak kom je er alleen niet meer uit, omdat je zo in je eigen gedachten bent gaan geloven. Door te praten over wat er op dit moment werkelijk in jouw leven en in jouw lichaam aan de hand is, geef je de ander en jezelf de kans te groeien en los te laten. Hoogstwaarschijnlijk heb jij ook minimaal één persoon in jouw omgeving die je vertrouwt. Bel hem of haar vandaag nog en spreek je gevoel tegenover hem/haar uit.

3. Eet voldoende en voedzaam!
Wanneer je er bewust voor kiest om voldoende en voedzaam te eten, ontneem je je lichaam de kans om te schreeuwen (dit uit zich in de eetbui) naar energie in de vorm van eten. Dit is een uitdaging, want door de eetstoornis is de kans groot dat je niet meer helemaal weet wat jouw lichaam precies nodig heeft én wat een gezonde balans is tussen gezond en ongezond eten. Vaak durf je niet te eten, omdat je bang bent dat het uitmondt in een eetbui. Maar overdag lijnen daagt een eetbui juist uit. Wees gerust: als je deze uitdaging aan gaat vanuit de essentie dat jij het waard bent om te herstellen, komt dit gevoel en vertrouwen vanzelf weer terug. Sterker nog, het gevoel en het vertrouwen zit al in je. Ga ernaar opzoek!

4. Stel jezelf de vraag: wat heb ik op dit moment echt nodig?
Luister eens naar je eetbuien. Dit klinkt in eerste instantie misschien wat vreemd in de oren, maar zo raar is het eigenlijk niet. In plaats van vechten tegen je drang naar eten, kan het je veel meer opleveren om te besluiten om ‘vriendjes’ te worden met jouw eetmonster. Tegen elkaar blijven vechten vreet energie en is een strijd met alleen maar verliezers. Het eetmonster wordt groter en groter en jij raakt steeds meer verwijderd van wie je in essentie bent. Wanneer je in jezelf de kracht vindt om naar je eetbui te kijken, kan je van elkaar leren en is de kans groot dat jij dit eetmonster na verloop van tijd niet meer nodig hebt. Analyseer alleen of met iemand die je vertrouwt bijvoorbeeld: de tijdstippen, de frequentie, soort voeding, bij welke winkel haal je het eten, wat voel je, waar heb je echt behoefte aan en hoe kan je jezelf werkelijk ‘voeden’?

5. Neem de tijd voor dit proces en vier iedere (kleine) overwinning.
De oorzaak van je eetbuien is vaak een optelsom van bepaalde eigenschappen/gebeurtenissen en is mettertijd tot uiting gekomen. Loslaten kan heel ‘naakt’ en eng voelen, omdat je niet weet wat voor persoon je tegen gaat komen. Bij de een duurt het daarom een paar maanden en de ander is er jarenlang mee bezig. Put kracht uit het feit dat je je angsten aangaat! Vier overwinningen! Tijdens het proces wordt het steeds duidelijker wat jou gelukkig maakt en daarmee geef je jezelf de kans je leven op de manier zoals jij vanuit je hart wilt in te richten. Het mooie hiervan is dat alle geluksmomenten in je leven zichtbaarder worden voor jezelf en groeien. Als je weet wat je gelukkig maakt, kan je bewust proberen je leven op die manier in te richten zodat je tevreden bent met elk klein behaald resultaat. De geluksmomenten blijven groeien en hierdoor zal je je steeds vrijer voelen.

Je bent geen prullenbak!

Doorbreek het patroon. Je bent geen prullenbak waar je ongelimiteerd van alles in kan proppen. Luister naar je lichaam, het schreeuwt namelijk naar je. Het verlangt naar jouw eigen warmte en liefde. Je bent misschien vergeten hoe dit moet óf misschien heb je dit nooit geleerd, maar iedereen bezit deze kracht. Hoe mooi en bijzonder is dat! Probeer vanaf nu voldoende en voedzaam te eten. Op deze manier hoeft je lichaam niet meer te schreeuwen naar eten, aandacht, energie en liefde. Met jouw lichaam moet jij het doen, je hele reis hier op aarde. Kortom: kom in actie. Als je niets verandert, weet je zeker dat je over een paar jaar nog steeds in deze vicieuze cirkel zit. Neem de leiding over jezelf weer terug in jouw leven. Voel en ervaar dat jij het waard bent, want dat ben je! Wees niet te streng voor jezelf. Een keer iets teveel of ‘ongezond’ eten is op zijn tijd echt niet erg. Lekker klimmen in die koelkast op zoek naar ‘dat’ waar je op dat specifieke moment écht zin in hebt! En gun jezelf dit moment dan ook.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

“Everything happens for a reason”

Dit levensmotto heeft mij er doorheen geholpen. Ik geloof namelijk dat alles met een reden gebeurt. Dat wat een ontzettend zware tijd is geweest, daar kijk ik nu met bewondering op terug. Want hoe kan zoiets negatiefs omslaan in onwijs veel kracht en positiviteit? Ik wil niet zeggen dat mijn leven nu een roze wolk is, maar de eetstoornis heeft mij niet meer in haar bezit.

Jarenlang was mijn eetstoornis mijn beste vriendinnetje

Waar ik ging, was zij ook. Voornamelijk ook op de plekken waar ik haar juist niet bij wilde hebben. Ze ging met me mee onder de douche, ze lag bij mij in bed (tussen mij en mijn vriend in) en ze ging mee sporten, Eigenlijk zat ze altijd en overal naast mij om te controleren of ik het wel goed (noem het eigenlijk maar perfect) deed. Pas als zij tevreden was, was ik ook tevreden. Dat dit negen van de tien keer ongezonde keuzes waren had ik vaak niet eens door. Ze wist het zo te brengen dat ik ervan overtuigd was dat het goed voor mij zou zijn. Mijn vriendinnetje was zo stellig dat ik heilig in haar geloofde. Op een moment besefte ik dat zij eigenlijk nog mijn enige vriendin was. Ze had mij geïsoleerd van de buitenwereld. Toen heb ik samen met mijn omgeving besloten om er wat aan te gaan doen.

Er kwam een oerkracht in mij los

Een aantal weken later zat ik helemaal in mijn eentje in het vliegtuig naar Kaapstad, Zuid-Afrika. Ik wist niet dat een mens zoveel angst kon ervaren. Maar weet je wat het gekke was? Ook voelde ik ergens een ontzettende rust in mijn lichaam. Een rust die ik sinds mijn kindertijd niet meer had gevoeld. Ondanks mijn angst wist ik dat dit het begin zou zijn van een nieuw leven. Er kwam een soort oerkracht in mij vrij, die mij uiteindelijk heeft geholpen om dit te overwinnen. 

Eenmaal terug in Nederland ging mijn reis verder. In Zuid-Afrika heb ik geleerd dat ik ook kon leven zonder deze vriendin. Echter in Nederland voelde ik mij leeg en wist ik niet goed wat ik zonder haar moest. Af en toe stuurde ze nog een vriendschapsverzoek, maar ik wist dat ik haar moest negeren. Langzaam aan leerde ik wie ik zelf was, waar mijn grenzen lagen en wat ik zelf leuk vond om te doen. Het voelde als opnieuw een ontmoeting met mijzelf.

Een nieuwe ontmoeting met mijzelf

Nu bijna twee jaar later zit ik op de bank dit verhaal te typen en voel ik mij gelukkig. Ik woon samen met mijn vriend, we hebben een lieve baby poes, ik werk vier dagen in de week en ik start in september een opleiding tot paardencoach. Dit neemt niet weg dat ik nog steeds hard moet werken voor mijn herstel. Elke dag bewuste keuzes maken, het bezoeken van meetings en mij aan mijn eetplan houden, zorgen ervoor dat ik stabiel blijf.

Praten, praten en nog eens praten!

Wat mij erg heeft geholpen tijdens mijn herstel is praten, praten, praten. Alles wat ik dacht en voelde delen met wie dan ook. Zodra ik het had gedeeld was de lading ervan af. Niet iedereen zat daar altijd op te wachten natuurlijk dus zocht ik ook een manier om er zelf uit te komen. MEDITATIE, wat een uitvinding. In Zuid-Afrika was dit ook een onderdeel van het programma en elke ochtend en avond moest je jezelf de vragen stellen; hoe zit ik erbij en wat voel ik? Ik heb mijzelf aangeleerd om dit regelmatig aan mijzelf te vragen, ook op de gekste momenten. Bijvoorbeeld op mijn werk, in de auto, of als ik sta te wachten in de rij van de supermarkt. Het is een momentje om even tot jezelf te komen en rust te vinden in de hectiek van de dagelijkse dag. Ik kan niet meer zonder

Om af te sluiten wil ik misschien een beetje iets geks zeggen, maar ik ben blij dat ik dit heb mogen meemaken. Ik heb ervaren hoe sterk ik ben en hoe waardevol het leven is. Kortom: Everything happens for a reason.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik wil mijn leven terug!

Verhaal klant van ISA Power: Anne

Wat heb ik er aan? Al die pijn en afzien. Ik wil spaans leren, arts worden, reizen, meer energie en ... eindelijk leven. Dit is mijn eigen gecreëerde wereld met regeltjes die IKzelf heb opgesteld, het is niet de werkelijkheid!!!! Ik leg mezelf dit op en hou mezelf voor de gek. Hoe lang nog?

Ik draai maar cirkeltjes en cirkeltjes!

Ik moet het uit testen... Sterk zijn en weer beginnen te leven voordat het te laat is... mijn leven passeert en ik heb er maar één. Mijn lichaam blijft maar vechten voor me, daar ben ik trots op, dat betekent dat ik over een bijzondere innerlijke kracht bezit. Die kracht kan ik later gebruiken om mensen te helpen. Dat is mijn missie, mijn doel in dit leven.

Fotografie: Throught Catolog, unsplash.com

Maar toch…..Waarom heb ik het gevoel dat ik het niet verdien om gelukkig te zijn? Wat doe ik dan ZO verkeerd? Ben ik een moordenaar? Lieg ik? Doe ik mensen pijn? Nee!!! Ik ben eerlijk en probeer het iedereen naar zijn zin te laten hebben. Ook ik verdien het om te leven. 

Soms kijk ik naar andere sterke meiden. Het is hen ook gelukt. Ze hebben ook gevochten. Het is hard, maar zij leven wel terug in de realiteit. Mijn beeld over hoe een lichaam er moet uit zien en wat belangrijk is in het leven is BULLSHIT. Ik heb nu gewoon de kracht niet om dat in te zien.

Ik wil weer terug die oude ik zijn!

Ik heb genoeg afgezien en uitgesteld. Het is nu of nooit. Natuurlijk voelt het verkeerd... dat is normaal als je verandering brengt in je leven en je gewoontes, rituelen, van al die jaren lang wilt doorbreken en omgooien. Maar verandering is NIET negatief. 

Ik moet vertrouwen op de mensen om mij heen die het goed met mij voor hebben.
Ik moet me over geven en geloven dat het goed komt. Zo heb ik nog iets aan mijn leven en kan ik herinnert worden zoals ik dat diep vanbinnen ECHT wilt. 

Natuurlijk zal ik aankomen in gewicht... maar wil ik dan zo blijven leven? En is dat dan zo belangrijk hoe ik er uit ziet? Ik heb een identiteit, mijn imperfecties maken mij tot wie ik ben.

Ik ben bang om los te laten!

Tja bang om los te laten. Maar waar houd ik eigenlijk aan vast? Dit is MIJN herstel, MIJN traject, we doen het op MIJN manier, kleine stapjes. Als ik terug denk aan  al die ultra dunne en populaire meisjes van je middelbare school. Ze hebben nu toch ook billen en genieten volop van het leven, studeren, uitgaan. En zijn die magere modellen gelukkig? Als ik kijk in hun ogen, dan zijn ze vaak LEEG, ze lijken ongelukkig. 

Ik moet optrekken aan mensen waar ik naar opkijk. Mensen die mij inspireren en dingen doen die mij kracht geven. Ik doe het voor zij die om mij geven.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Het word vechten, maar IK kan het!

Huilen is KEI goed voor je!

Graag wil ik mijn ervaring met deze (B)EAT IT workshop delen, het was namelijk een erg bijzondere en inspirerende dag. ’s Ochtends werden we in het Leontienhuis ontvangen met koffie en thee, ik was alleen naar de workshop gekomen dus ik was een beetje nerveus, maar er hing een hele ontspannende en vertrouwde sfeer tussen alle deelnemers. Veel deelnemers hadden een buddy meegenomen, maar er waren ook deelnemers alleen gekomen. Deze deelnemers werden aan elkaar, of aan een vrijwilliger of coach van ISA POWER gekoppeld.

Fotografie: Neil Bates, unsplash.com

De workshop stond niet in het teken van eetstoornissen... 

De workshop stond in het teen van onszelf. Wijzelf waren op dat moment even het belangrijkste van alles. Al snel moesten we zelf aan de slag, iedereen had een eigen werkboek gekregen waar de opdrachten van deze workshop instonden. Deze opdrachten waren vrij intensief, we werden steeds uitgedaagd om onze gedachten en gevoelens, hoe moeilijk die ook waren, naar boven te halen en met elkaar te delen.

Huilen is KEI goed!

Dit was lastig om te doen maar omdat alle deelnemers zo open en eerlijk naar elkaar toe waren merkte ik dat de band tussen iedereen ook sterker werd. Iedereen luisterde naar elkaar en iedereen werd liefdevol gesteund door de deelnemers, de vrijwilligers en de coaches. Doordat iedereen zo open was zijn er ook veel tranen gelaten maar dat is oké, Isabelle vertelde ons namelijk: ‘’Tranen zijn een brandstof voor onze persoonlijke groei en succes. Dus huil maar, hoe meer hoe beter’’. Isabelle kreeg huilende mensen aan het lachen! Ben jij er de volgende keer ook bij? 

Ook hebben we tijdens deze workshop geleerd hoe we anders naar ons lichaam en ons zelfbeeld kunnen kijken, hoe we de negatieve gedachtes uit ons hoofd kunnen zetten, wie we graag willen zijn en hoe we dat kunnen bereiken en hoe we de beste versie van onszelf kunnen worden.

Het was een geweldige ervaring!

Het was erg bijzonder om te zien dat zoveel mensen elkaar liefdevol steunen terwijl ze elkaar pas net kennen, zo weet je dat je er nooit alleen voor staat. Ik heb nieuwe inzichten gekregen en inspiratie opgedaan hoe ik een (nog) gelukkiger leven kan gaan leiden

Kom je de volgende ook naar de BEAT IT WORKSHOP? 

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

~ Iris van Wijk
Student voeding & diëtetiek

Twijfel niet aan jezelf!

Met kriebels in mijn buik liep ik naar binnen in een prachtige locatie, wat me als eerste op viel was de warme ontmoeting van het ISApower team. Meiden, jongens, vrouwen, ieder in een ander stadia van zijn of haar eetstoornis, en toch voelde zich iedereen direct welkom en vertrouwd! 

Na een inspirerende speech van Isabelle moest iedereen zich voorstellen voor de groep van meer dan twintig mensen (spannend!). Het werd op een hele creatieve manier gedaan, iedereen raapte de moed bijeen om uit zijn/haar comfortzone te stappen en deed mee bij deze eerste ontmoeting met alle mededeelnemers.

Daarna kon het evenement pas echt beginnen, de eerste stappen waren gezet!  In een prachtig en inspirerend werkboek gingen we onze tweede opdracht maken. Welke belemmerende overtuigingen hebben we? Of hadden wij nog? Wat mij op viel was dat iedereen heel open en eerlijk was over haar eigen overtuigingen. Wie heeft ze niet!?! 

Stralen

Er was een dame die voor de tweede keer deel nam aan de workshop. De eerste keer dat zij aan het (B)EAT IT evenement deel nam bezat zij nog vele belemmerende overtuigingen, echter bij haar tweede deelname (vandaag dus) bleek dat zij er al veel al had los gelaten! Dit door haar eigen kracht, door de coaching van ISApower en het (B)EAT IT evenement. Het was echt bijzonder dat te mogen ervaren. Zij straalde!

Hoe leer ik van mijn lichaam te houden? 

Zelf heb ik mijn eetstoornis overwonnen, maar ook voor mij was het (B)EAT IT evenement een leerzame ervaring! Iedereen heeft strubbelingen. Het evenement gaf inzichten en we werden aan het denken gezet. Hoe ziet mijn toekomst er uit? Hou ik echt van mijn lichaam? En hoe leer ik dat te doen? Door het mooie werkboek en de contacten met de meiden heeft iedereen meer puzzelstukjes van zichzelf gevonden. Puzzelstukjes voor jezelf, om te weten wie jij bent en dat te gebruiken om te vechten tegen je eetstoornis! 

Het was een leerzame en leuke maar ook ingrijpende dag. Met ontroerende en motiverende opdrachten, en ook voor mijzelf heb ik nieuwe krachten ontdekt om mij verder te ontwikkelen!

Kom je de volgende keer ook naar de 1 DAAGSE BEAT IT WORKSHOP? 

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 


~ Laura

Deze dag heeft mijn leven weer perspectief gegeven!

Zaterdag 30 Januari ben ik samen met mijn moeder naar de (B)EAT IT dag gegaan in het Leontienhuis; een prachtige plek voor deze bijzondere dag. Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar ik was er van overtuigd dat het een bijzondere ervaring zou worden. 

En ik kan je vertellen deze overtuiging klopte zeker weten! Ik was eigenlijk best zenuwachtig voor deze dag. Ook omdat ik moeilijke weken achter de rug had waardoor ik heel erg tegen de dag opzag omdat alles om me heen negatief voelde en me niet kon voorstellen dat deze dag me wat positiefs zou opleveren. Maar ik zat er helemaal naast.

Kijk hier voor meer informatie over de (B)EAT IT workshop!

We werden ontzettend fijn en warm ontvangen door Isabelle en haar team. De energie spatte er al af in de vroege morgen.  Ik voelde me welkom en ook de andere deelnemers waren ontzettend lief en open. Allemaal mooie verschillende mensen op hun eigen manier. 

Deze dag heeft mijn ogen geopend!

Hoe negatief ik de dag in ging, Zo positief ging ik de dag uit. Deze dag heeft mijn ogen weer geopend. Mij doen inzien dat ik, alleen IK mezelf echt kan helpen. IK kan anders gaan denken, IK kan tegen mijn eigen negatieve overtuigingen ingaan. IK kan er voor kiezen te vechten tegen mijn eetstoornis en mijn dromen te gaan volgen. In plaats van zelf allemaal excusses te gaan verzinnen waarom ik het maar niet moet doen, waarom het mij niet gegunt is, of waarom ik het niet kan. Ik kan het wel, maar ik moet er zelf in gaan geloven. Ik moet uit mijn negatieve gedachte stroom stappen en een positieve mindset maken. En misschien heb ik hier wel hulp bij nodig, want het klinkt allemaal natuurlijk makkelijker dan het is. Maar toch moet IK het zelf doen! Want al krijg ik alle hulp. Als ik al mijn negatieve gedachtes en overtuigingen blijf aannemen als de waarheid, dan zal er niks maar dan ook niks veranderen. 

De dag is voorbij gevlogen.

Een goede afwisseling van actief bezig zijn, en geconcentreerd bezig zijn. Een gevarieerd programma die je uitdaagt te gaan kijken naar je toekomst, naar je dromen, naar wat jij nou eigenlijk nog echt wil bereiken! Onder goeie begeleiding van een super stimulerend geweldig lief team, die je steunen, hoop en vertrouwen geven. Je laat voelen dat je er niet alleen voor staat en dat je echt kan genezen van je eetstoornis! Ik ben dankbaar dat ik deze dag mocht meemaken, dat deze dagen bestaan. Ik zal het dan ook iedereen aanraden. Ook al twijfel je of heb je totaal geen hoop meer voor jezelf. Geef het een kans. Ik heb het ook gedaan, en ik ben er heel blij mee!

Deze dag heeft mijn leven weer perspectief gegeven. Ik ben gaan durven kijken naar wat ik nou echt nog wil bereiken in mijn leven, hoe eng ik het ook vind. Bang voor het onbekende. Maar 1 ding is me wel duidelijk; Verder leven op de manier dat ik de afgelopen tijd heb geleefd. NEE! Want daar word ik ook niet vrolijk van. Ik ben gestopt met overleven. En ben nu hard mijn best aan het doen om stappen te zetten om straks weer te kunnen genieten, en te starten met LEVEN!! 

Ben jij er de volgende keer ook bij?  

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

~ Judith

Van negatief naar positief

Dit Blog is geschreven door Laura
Vrijwilliger bij ISA Power

Dit is mijn Story of Hope. Mijn naam is Laura en ik ben 18 jaar oud. De middelbare school, een nieuwe periode voor iedereen. Ook voor mij, helaas pakte dit anders uit. Ik voelde mij nergens thuis horen, ook niet bij mijn eigen vriendinnen. Ik voelde me anders dan anderen. Ik was onzeker en voelde me daardoor vaak eenzaam. Al snel vond ik hier een oplossing voor, lijnen. Deze oplossing bleek echter geen oplossing te zijn, maar een weg naar diëtisten, psychologen en behandelingen. Mijn vriendinnen zag ik niet meer en ook had ik geen energie meer om te sporten. Kortom, mijn hele leven stond in het teken van maar een ding: eten, of beter gezegd, niet eten.

Het keerpunt

Na vele verschillende behandelingen kwam voor mij uiteindelijk een keerpunt. Dit was tijdens een gezinsbehandeling, waarin een aantal gezinnen samen werkten om de eetstoornis te overwinnen. De andere meiden boekten vooruitgang, maar ik bleef in mijn oude patronen hangen. Dit was veilig en vertrouwd. Het gevolg hiervan was dat mijn vader niet meer in mijn herstel geloofde. Op een dag besloot hij ook niet meer deel te nemen aan de behandeling.  Dat raakte mij en dat veroorzaakte een ommeslag in mijn gedachten. Dit was voor mij een keerpunt, mijn eigen vader die er geen vertrouwen meer in had, dit kon zo niet langer. Ik moest veranderen. Het moest stoppen!

Ik wilde leven!

Ik besloot te gaan eten, ik wilde me net als mijn vriendinnen liever “zorgen” maken over mijn make-up en kleding. Ik wilde niet meer bezig zijn met wel en niet eten. Ik wilde leven in plaats van overleven! Na dit keerpunt ben ik er voor gegaan. Ik heb gevochten als een tijger. Ik had veel doorzettingsvermogen en in plaats van energie te steken in mijn eetstoornis, heb ik energie gestoken in mijn herstel. Mijn onzekerheid en angsten heb ik omgezet naar kracht. Deze kracht had ik nodig om te overwinnen van mijn eetstoornis.

Fotografie: Rosie Kerr, unsplash.com

Nu kan ik weer dingen doen die ik leuk vind. En ik ben dankbaar dat ik mijn vriendinnen, familie maar ook mijn emoties weer heb terug gekregen. Daarbij heb ik mijn eetstoornis verruild voor nog veel meer positieve dingen. Ik studeer, heb een leuke baan en ben aan het genieten van het leven. Ik mag mezelf weer zijn en genieten van wat het leven te bieden heeft. En dat is het allermooiste!

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik kap ermee!

Dit inspirerende verhaal is geschreven door Sanne. Na het lezen van het boek: "Wanneer kap jij ermee?"  besloot Sanne voor zichzelf te kiezen!

Beste wolf in schaapskleren,

Ik heb je niet meer nodig.
Ik ben helemaal klaar met je, omdat je alles voor mij bepaald.
Wat wil je van me? Wat doe je met me? Kun je me niet met rust laten?

GA WEG!

ROT ALSJEBLIEFT OP!

Laat me met rust.
Waarom moet ik zoveel eten van je?
Waarom mag ik niet van eten genieten?
Waarom doe je me zoveel verdriet?

Je doet me pijn.
Je laat me dingen doen, die ik niet wil.
Je laat me innerlijk kapot maken.

Ik wil weer genieten, van de dingen die ik wil doen.
Ik zou zo graag andere mensen met een eetstoornis helpen.
Ik wil leuke dingen doen.

Dus: laat me met rust.

Ik wil weer een vlinder met uitgestrekte vleugels zijn.
DAN ben ik vrij!

IK KAP ERMEE!

Ik sluit je op en doe de deur dicht en maak hem NIET meer open.

Fotografie: Melissa Chabot, unsplash.com

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Positief denken doet leven!

Dit verhaal is geschreven door Tanja Schilder
Vrijwilliger bij ISA Power

Ik was niet wie ik wilde zijn: spontaan, gezellig, sociaal en mooi.
Als klein meisje was ik altijd ontzettend bang. Naarmate ik ouder werd sloeg dit om in onzekerheid. Ik was niet wie ik wilde zijn: spontaan, gezellig, sociaal en mooi. Toch had ik niks te klagen. Ik groeide op in een warme familie en had leuke vrienden. Echter, het ideale plaatje voelde vanbinnen niet als het ideale plaatje. Het voelde alsof ik opgesloten zat in een omhulsel waar ik eigenlijk helemaal niet in hoorde. Ik wilde mezelf laten zien. In mijn hoofd kon ik zoveel en had ik zoveel dromen, maar ik was onzeker. Door die onzekerheid cijferde ik mezelf compleet weg. Dit leidde tot het streven naar een perfect lichaam, wat vrij onschuldig begon.

Na de middelbare school ging het mij allemaal te snel. Op de hogeschool waar ik terecht kwam voelde ik me totaal niet op mijn gemak. Ik trok het niet meer, maar ik wilde tegelijkertijd niet opgeven. Ik zocht naar controle en die vond ik. Eten werd mijn bezit. Mijn obsessie rondom eten sloeg razendsnel door. Het was fysiek heel zwaar, maar mentaal voelde ik me sterker dan ooit. Het ging echter niet goed met me. Alle alarmseinen die mijn lichaam gaf, negeerde ik volledig.

Ik had alles onder controle. Dacht ik …
Ondanks dat iedereen zag dat het bergafwaarts ging, had ik nog steeds de touwtjes in handen. Dat vroeg naar meer, want het gaf een kick. Ik mocht nog minder en moest nog meer van mezelf en als dit lukte voelde ik me nog sterker en onoverwinnelijk. Ik had eindelijk iets gevonden waar ik goed in was!

Er kwam een zwarte periode. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn familie en vrienden. In vijf jaar tijd heb ik drie klinieken gezien en in het ziekenhuis gelegen. Ik was een vechter, maar ik vocht tegen de verkeerde. Ik wilde heel lang niet beter worden en voldeed niet aan de behandelplannen. Iedereen had het beste met me voor, behalve ikzelf.

Kortsluiting in mijn hoofd heeft mij gered
Het stemmetje in mijn hoofd was zo hardnekkig dat voor mij niets meer een betekenis had. Genezen van iets waar ik goed in was, was voor mij dan ook geen oplossing. Tot het moment kwam dat ik tijdens een college buiten bewustzijn raakte. Ik werd wakker op de grond, en besefte me dat dit te grens was. Ik was veel te ver gegaan.

Diezelfde avond nog besloot ik het roer om te gooien. begon ik chocoladepinda’s te eten. Mijn moeder geloofde haar ogen niet. Maar ik wilde eten. Mijn lichaam wilde eten. Maar bovenal: ik wilde weer gaan leven! Genieten van alle dingen in het leven.

Ik besef nu pas dat ik ook een toekomst heb
Nu ik terug kijk op die verloren jaren, besef ik pas hoeveel mensen ik pijn heb gedaan. Al die leugens hebben zoveel kapot gemaakt. Vertrouwen in mij is er heel lang niet geweest.

Ik besef nu pas dat ik nooit, maar dan ook nooit, meer terug wil naar die zwarte periode van pijn, angst en verdriet. Het leven biedt mij nu ook een toekomst, die ik grotendeels aan mijn moeder te danken heb. Ondanks alles heeft ze altijd in mij geloofd. Sterker nog, haar strijd tegen borstkanker stond in haar ogen op de tweede plaats. Altijd stond ik op nummer een, wat voor veel mensen onbegrijpelijk was. Nu zie ik echter in dat ik ook zonder eetstoornis een waardig persoon ben. Dat ik gezien wordt, zonder ziek te zijn.

Genezen van een eetstoornis kan echt
Ik ben dankbaar dat ik zover ben gekomen en weer aan deze toekomst kan werken. Ik ga weer naar school, ik heb een leuk bijbaantje, ik ga weer met plezier uit met vriendinnen, ik durf weer te dansen, ik lach om grapjes, ik voel emotie en het allerbelangrijkste, ik zie mezelf weer als een waardevol persoon. Ik leef weer!

Ik geloof nog altijd dat voor iedereen genezing mogelijk is! Het vraagt ontzettend veel kracht, lef, moed en doorzettingsvermogen. De coaches van ISA Power kunnen je hierbij helpen. Dus bundel al je kracht en vecht voor je leven. Schaam niet als je hier hulp bij nodig hebt: de ervaringsdeskundige coaches staan voor je klaar.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Het zonnetje schijnt weer elke dag!

Ditmaal een Story of Hope van Yael Sigal, vrijwilligster bij ISA Power.

4 april 2006. Het was een mooie, zonnige zondag middag. Een dag net als elke andere dag zou je denken. Maar voor mij was dit de dag dat ik besloot om te gaan lijnen. 15 jaar was ik, niet perse heel dik maar ook zeker niet dun. Ik werd altijd verteld dat ik moest afvallen en dat ik minder moest snoepen. Toen ik hiermee begon, kreeg ik van iedereen complimentjes en had ik eindelijk het gevoel dat ik ergens goed in was.

Het leek allemaal zo onschuldig maar op een dag sloeg ik door. Ik zonderde me steeds meer af van iedereen die me lief was, mijn vriendinnen, mijn familie, zelfs mijn beste vriendin ontweek ik. Ik had immers nu een andere beste vriend, mijn eetstoornis! Het gaf me controle en het gevoel dat ik ergens goed in was en ook de mogelijkheid om al mijn andere zorgen en negatieve gevoelens te vergeten.

Ik voelde me super sterk maar lichamelijk was ik 1 grote wrak.

Ik kreeg steeds meer bezorgde blikken naar me toe geworpen en mijn ouders kregen steeds meer telefoontjes met de vraag of het wel goed met me ging. Ik had niet eens de energie meer om te lachen.

In 2008 behaalde ik mijn Havo diploma en wilde ik net als mijn vriendinnen studeren in het buitenland. Ik had echter een bevestiging van de huisdokter nodig om te zeggen dat ik gezond ben. Op dat moment was ik niet gezond, maar ik heb besloten hiervoor te gaan vechten.

Vanaf hier ging alles met vallen en opstaan! Ik was vastberaden om te genezen maar had geen idee hoe ik dit moest aanpakken. Ik voelde me erg eenzaam in dit proces en had het gevoel dat niemand mij begreep.  

Op een gegeven moment was ik het zat, ik zag mijn hele toekomst naar de maan gaan en besefte dat ik zo niet verder wilde leven. Ik besloot een moedige stap te nemen en vroeg om hulp bij een cognitieve gedragstherapeut! Ik wilde weten waarom ik een eetstoornis heb ontwikkeld en wat het doel er van was.  Ik ontdekte dat ik erg slecht was in het uiten van mijn emoties en daardoor alles opkropte en mezelf van binnen op zat te vreten. Eten/niet eten was mijn uitlaatklep. Ook ontdekte ik, hoe stom ik dat ook vond, dat ik naar meer aandacht en liefde hunkerde. Maar hoe kan ik om liefde van andere vragen als ik niet van mezelf houd?!

Zo leerde ik veel over mezelf en kwam ik er achter wie IK was en wat IK in het leven wilde. Achteraf is mijn eetstoornis het grootste cadeau dat ik heb kunnen krijgen, het heeft me sterker gemaakt en veel inzichten gegeven over mezelf. Ik ontwikkelde een sterke interesse in voeding en gezondheid en probeer nu van mijn zwakte punt mijn kracht te maken. Ik kan nu voor het eerst zeggen dat ik trots ben op me zelf. Soms moet je de donker meemaken om het licht te kunnen waarderen.

Ik sta nu veel positiever in het leven, voor mij schijnt het zonnetje elke dag!

Wat ik met mijn verhaal wil meegeven is dat er altijd licht is aan het eind van de tunnel. Geef nooit op. Ook jij bent het waard om voor jezelf te kiezen. Heb jij hulp nodig om jouw eetstoornis te overwinnen?

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik ben niet oppermachtig, ik kan niet alles, ik maak fouten...

Ditmaal een Story of Hope die geschreven is door Nienke.

Fotografie: Ian Schneider, unsplash.com

What a journey! Het proces ontvouwt zich, iedere dag, ieder uur, elke minuut. Ik heb altijd geweten dat ik, met mijn eetstoornis, een cadeau in handen heb gekregen. Een schat, verpakt in onmogelijk verpakkingsmateriaal en vastgemaakt met rollen tape en een strik met 36 knopen. Er is moed, geduld, wilskracht en overgave nodig om tot de kern van dit cadeau te komen.

Het is de moeite MEER dan waard! Makkelijk? NEE! Oncomfortabel? ZEKER!
Geef nooit op...!

En dan komt de dag... waarop het cadeau is ontrafeld, uitgepakt. Wat heb ik gekregen? (Een nog te groeien dosis) vertrouwen in het leven. En je hoort de wereld zuchten "zou je dat nou wel doen?".

De uitdaging is het kostbare cadeau te koesteren en niet te laten ontvreemden door angst voor fictie, angst voor hetgeen wat komen gaat, de waarneming van een ander, maar niet IS. De wereld die ontstaan is vanuit ervaringen die niet de mijne waren. De wereld van verwachtingen, van wetten en regels, van keurslijven... een verstikkende wereld... een wereld die zich aan me opdringt. Een beweging waardoor ik uit het lood raak. Waardoor mijn natuurlijke balans verstoord raakt. Alleen "vertrouwen" kan deze wereld buiten houden. Ik ben vastbesloten, ik wapen mijn mind met mijn verkregen wonder: "vertrouwen". Is dat naïef of ben ik moedig, krachtig, onverschrokken om zonder deze zekerheden te willen leven?

Zaligmakend? Nee. Een nieuwe uitdaging is ontstaan. Het pasgeboren vertrouwen staat nog op losse schroeven. Snel verleid om oude patronen te volgen. De angst die met regelmaat de kop op steekt.
Zoekende en ontdekkende hoe ik dit cadeau gebruik en hoe ik "vertrouwen" kan laten groeien. Mijn angsten vallen me aan van alle kanten... Ik ben niet oppermachtig, ik kan niet alles, ik maak fouten, ik kan niet voor iedereen zorgen, ik kan de wereld niet veranderen...
Ik kan/wil ZIJN met WAT IS. Vertrouwen in de levensreis; Nieuwsgierig, ervarend en belevend met wat komen gaat! Dankbaar voor de ervaringen die ik op mijn pad heb gekregen.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.