Ik heb mijn moeder hard uitgelachen toen ik op jonge leeftijd een documentaire moest bekijken over eetstoornissen. Deze documentaire ging over anorexia nervosa. Ik en anorexia? Echt niet, ik hield veel te veel van eten!
Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Judith, een jongedame van bijna 21 jaar oud, en ik ben opgegroeid in Friesland waar ik nu nog steeds woon. Ondanks dat ik mijn moeder hard heb uitgelachen ben ik in deze wereld beland. Een wrede, slopende, negatieve wereld, waar ik nu gelukkig stapje voor stapje afscheid van aan het nemen ben.
Toch wilde ik heel lang geen afstand nemen of eigenlijk durfde ik dat niet te nemen. In mijn jeugd zijn er onstabiele situaties geweest, en voor mijn gevoel heb ik nooit kunnen zijn wie ik van binnen werkelijk wilde zijn. De hieruit voortvloeiende onzekerheid werd overal opgemerkt, waardoor ik een makkelijk slachtoffer werd. Hoe groot en sterk ik mezelf ook voordeed en welk masker ik ook opdeed, hoe grote mond ik soms ook had, ik werd jaren achter elkaar gepest en buiten gesloten.
Ik voelde me ontzettend eenzaam en het leek het alsof ik nergens controle over had. Alsof alles wat ik deed verkeerd was. Ik was er van overtuigd dat het helemaal aan mij lag. En als ik wilde dat er iets ging veranderen, moest eerst IK veranderen.
Ik was een enorme emotie eter. Eten bracht mij troost. Ik besloot dat ik streng voor mijzelf moest zijn en niet meer mocht snoepen, gezond moest eten en veel moest bewegen. Ik was aan de dikke kant, en ik kreeg dus al snel complimentjes over dat ik afgevallen was. Hè, mensen zagen mij staan! Dit gaf mij een goed gevoel. Ik werd steeds strikter en focuste de hele dag op het wel/niet eten en het sporten. Het was een dagtaak. Maar dit vond ik eigenlijk heel fijn. Ik had controle en ik kon me er volledig op storten. Zo kon ik even vergeten hoe klote het was op school en hoe moeilijk ik het thuis had. Ik voelde me sterk en kon na mijn idee de hele wereld aan! Ik zag het niet als een probleem, want ik was gewoon gezond bezig. Dit vertelde ik ook iedereen, en iedereen geloofde mij. Later toen het helemaal doorgeslagen was kwam ik er pas achter dat ik zo verstrikt was geraakt dat ik mijn eigen gecreëerde patronen niet meer kon doorbreken.
Om het even kort te houden. Mijn leven heeft de afgelopen 6 jaar bijna alleen maar bestaan uit ziekenhuis opnames, klinische opnames, dagbehandelingen en ambulante trajecten. Af en toe heb ik dit weten te doorbreken door een poging te doen het gewone leven weer op te pakken, maar dit was nooit voor lang. En eigenlijk allemaal zonder enig resultaat. Ik was net een jojo... mijn leven bestond uit pieken en dalen. Het ging even wonderbaarlijk goed en kort erna weer bagger slecht. Ik was moe, en had eigenlijk het bijltje er zo goed als bij neer gegooid. Ik kan het niet, dit is mijn leven. Ik kan het gewone leven gewoon niet aan.
Tot kort geleden ben ik gaan durven erkennen en uitspreken dat ik jaren lang in de slachtofferrol heb gezeten. Door te zeggen dat ik iets niet kon, of om te zeggen dat niemand mij snapte, gaf ik mezelf de vrijbrief om ook maar geen stappen te zetten uit mijn veilige wereldje. Want dat was het. Het was mijn veilige omgeving. En hoe hard ik ook riep dat ik beter wilde worden, ik wou mijn wereldje niet opgeven. Ik wou natuurlijk een gelukkig normaal leven. Maar dan wel met mijn veilige houvast om me heen. En dit is onmogelijk. Eigenlijk wist ik dit wel, maar toch bleef ik mezelf hiermee voor de gek houden en eigenlijk mijn omgeving ook.
Tot dat ik besloot dat ik er echt, echt klaar mee was. Ik was het zat om afhankelijk te zijn, als klein kind te worden behandeld. Ik wou door met mijn leven! Voor mijzelf en niet voor anderen! Dit is het begin van my story of hope...
Nadat ik weer uit een maandenlange opname kwam en ik er zoveel nare dingen had meegemaakt, was ik van plan thuis weer volledig mijn eigen gang te gaan. Ik ging voor het eerst begeleid wonen, dus geen oplettende ouders meer. De dag na mijn ontslag stond 1 DAAGSE WORKSHOP gepland van ISA Power. Ik had al maanden contact gehad met Isabelle, via de mail, maar nu zou ik haar voor het eerst gaan ontmoeten tijdens een workshop.
Ik had totaal geen behoefte aan motivatie en verhalen dat het goed kan komen, want dat geldt natuurlijk voor iedereen behalve mij. Maar ik zou met mijn moeder gaan, dus ik kon het niet afzeggen. En gelukkig maar!
Deze dag gaf mij zoveel inzichten, vertrouwen en ook weer hoop! Mijn gevoel werd geraakt en ik kreeg weer dromen en motivatie. De avond bracht ik door in een Hotel, samen met mijn moeder een hotel, en we hebben heel open en eerlijk kunnen praten. Hier was mijn ommekeer. Hier heb ik besloten niet alles weer op te geven wat ik bereikt had. Ik zou vechten om dit te behouden! Mijn besluit stond vast, ik ga nooit meer terug naar mijn dieptepunt! Maar ik toch nog even in mijn comfortzone te blijven en mijn veilige wereldje vast te houden.
Waarom ik dit deed? Bang voor het onbekende denk ik. Stom excuus, daar ben ik nu wel achter.
De weken erna liepen voor mijn gevoel oke. Ik bleef stabiel, ik at redelijk normaal, en kon mijn leven weer een beetje oppakken. Toch waren er behoorlijk wat beperkingen, maar ook deze nam ik maar voor lief. Ik had me opgegeven voor het 3 DAAGSE EVENT Ook deze had ik bijna een dag van te voren afgezegd, omdat mijn kat niet kon wennen bij mijn huisgenoot.. (yess, all right... smoesjes.. ik was gewoon bang, en durfde niet.. en dat mijn kat dan moeilijk deed was voor mij een goed excuus om niet te gaan.) Maar mensen, ik ben gegaan, met lood in mijn schoenen..
Ik ben gegaan en het was de beste beslissing van mijn leven. Waar ik in al mijn behandelingen en therapiën op vast liep ben ik in dit weekend door heen gebroken! Ik ben al mijn angsten aan gegaan, niet weg gerend voor mijn gevoel, open en eerlijk geweest. Het was doodeng. Maar ik was na dit weekend zo trots op mijzelf! Want IK had dit geflikt!
Ze zeggen dat er een knop om moet, nou dat vind ik wat makkelijk uitgedrukt. Maar geloof me. Je moet wel een ommekeer maken als je echt van je eetstoornis af wilt! Je moet echt er helemaal klaar mee zijn, en een ander leven willen. Als je dit besluit, dan liggen alle mogelijkheden voor je open! Ook voor jou! Want iedereen heeft die kracht in zich!
Ik was klaar met zielig zijn, afhankelijk zijn. Kliniek in, kliniek uit.
Ik was klaar met compenseren, slecht eten. Me futloos en somber voelen. Als een zombie door het leven zweven. Ik besloot dat ik ging vechten voor een echt leven van een 21 jarige! Ik zou mijn dromen werkelijkheid maken. Ik zou weer gaan studeren, zelfstandig wonen, werken! IK BESLOOT DAT IK ALLES KON!
Hoe onmogelijk dit ook allemaal leek! Het is niet onmogelijk! Ik ben zo dankbaar dat ik jullie dit mag vertellen! Want nu realiseer ik me pas hoe gevaarlijk ik bezig ben geweest, hoe vaak ik bijna dood ben geweest. En dat alleen om schijnveiligheid en schijncontrole te hebben! Het leven is zoveel mooier dan leven in dat wereldje! Ik ben dankbaar voor deze kans. De kans dat ik nu mijn hart kan gaan volgen, mijn dromen kan realiseren, en gaan doen wat mij echt gelukkig maakt! Ik ben dankbaar voor mijn familie en vriendinnen die mij zijn blijven steunen, en er altijd voor mij zijn! Ik ben dankbaar dat ik mag leven, mag genieten, en mijn dromen mag realiseren!
En het is niet een makkelijke weg. Nog elke dag vecht ik tegen negatieve, boze stemmen die mij weer in hun macht willen krijgen. Ik weet dat ik nog niet genezen ben. Maar ik weet dat ik nu de keuze heb. Ik hoef die stemmen niet te geloven. Ik ga met ze in gesprek en neem niet alles meer klakkeloos aan. Want ik weet dat ze het niet goed met me voor hebben!
Elke dag zet ik stapjes. Ik volg nu het BEAT IT TRAJECT waar ik super veel van leer en waardoor ik nieuwe inzichten krijg. Ik word aan het denken gezet en telkens voel ik me weer krachtiger. Ik wet nu dat ik krachtig genoeg ben om te vechten tegen mijn eetstoornis. De echte Judith komt steeds meer naar buiten.
Door mijn eetstoornis heb ik geleerd van kleine dingen te genieten. De simpele misschien voor iedereen gewone dingen te waarderen. En niet steeds meer willen. Blij zijn met elke dag, en blij zijn met alles wat je kan. Ik heb ook geleerd dankbaar te zijn voor mijn lichaam, want elke dag heb ik haar nodig! En elke dag kan ik op haar vertrouwen. Mijn lichaam (en ook die van jou) verdient het om goed verzorgt te worden!
Ik heb geleerd wie mijn echte vriendinnen zijn. En hoe belangrijk mijn familie en mijn vriendinnen voor mij zijn! Ik heb geleerd hoe sterk ik ben. En dat ik alles kan, als ik het echt wil. Dat angsten, angsten zijn en dat je die kan aangaan. En dat dat een ongelofelijke kick geeft!
Ga de uitdaging aan! Ook jij kan vandaag de beslissing nemen om te gaan vechten tegen je eetstoornis, voor een gelukkiger leven! Sommige dingen lijken onmogelijk... maar ze zijn zeker weten mogelijk!
Geloof in jezelf, en wees trots op elke stap die je in de goede richting zet! Ook jij bent het waard om gelukkig te zijn! ♡
♡ ~ Judith
Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt.
Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.
