Door: Tanne Fier
‘Ik weet dat ik te weinig eet. Ik weet dat ik oog als een fragiel poppetje met ingevallen wangen. Ik weet dat ik mezelf ruïneer en naar de afgrond navigeer. Ik weet het allemaal dondersgoed. Maar ik bevind mij in het brandpunt van een uitzichtloze oorlog tussen mijn verstand en mijn gevoel. En het vechten valt me zwaar.’
Mezelf heb ik nooit voor de gek gehouden. Toen ik geobsedeerd raakte door eten, gewicht en uiterlijk besefte ik vrijwel direct dat een eetstoornis de scepter zwaaide. Ik was te mager, moe en doodongelukkig. Maar de buitenwereld zag mij als het elegante, sportieve meisje met de creatieve hobby’s, als de altijd vrolijke student die wel van een feestje hield en bovendien voorspoedig studeerde. Vroeg men hoe het met me ging, dan antwoordde ik steevast dat alles zijn gangetje ging. Merkten mijn vrienden op dat ik wel erg dun geworden was, dan speelde ik de brave hendrik en was ‘gewoon een beetje stress’ de kwaaie pier. Of ik niet wat meer gebakken aardappeltjes wilde? ‘Nee, ik heb laat geluncht’. Tiramisu als toetje? ‘Nee, ik ben niet zo’n zoetekauw’. Koffie met een gevulde koek? ‘Nee, ik voel me niet zo lekker’. Smoesjes. Smoesjes die ik zelf begon te geloven. Als tante Bep uitkraamde dat ik wel wat spek op de botten kon gebruiken, dan lachte ik als een boer met kiespijn. Ja, vanbuiten lachte ik, maar vanbinnen huilde ik. Zeven jaar lang.
Hoe verzin je het om zeven jaar lang de schijn op te houden? En zelfs degenen van wie je houdt glashard voor de gek te houden? Het was de anorexia die het mij influisterde. Een twistgesprek. Iets met angst, schaamte en schuld.
‘Ik kan het allemaal wel alleen. Ik ben toch geen baby meer? Met mijn verstand is helemaal niets mis! De Voedingswaardetabel ken ik van haver tot gort en van de Schijf van Vijf heb ik wel kaas gegeten. Wat kan een diëtist of psycholoog mij nou nog leren? Mijn vrienden lastigvallen met mijn problemen? Ja, dáág. Da’s je reinste aandachttrekkerij. Ze hebben het al druk genoeg met hun zware baan. Bovendien begrijpen ze er vast geen snars van. Stel je voor dat ze me vetmesten met hompen vlees of mijn bord constant met argusogen bekijken. Bij mijn vader durf ik ook niet aan te komen. Hij heeft zo vaak zijn zorgen uitgesproken. Voor dovemansoren! Nu moet ik mijn eigen troep ook maar opruimen. In therapie? Brrr. Therapie betekent aankomen en aankomen betekent dik. Dan ben ik pas echt in de aap gelogeerd! Het gaat allemaal vanzelf wel weer over …’
Jarenlang koesterde ik de illusie dat ik mijn heil buiten mezelf zou vinden. Als ik was afgestudeerd, dán zou alles goedkomen. Als ik een goede baan had gevonden, dán zou alles goedkomen. Als ik mijn prins op het witte paard had ontmoet, dán zou alles goedkomen. Maar niets noch niemand kwam me redden. Toen kwam ik erachter wat er met je hoofd gebeurt als je je lichaam vergeet. Alles kleurde zwart. Mijn klok was kapot. Even later stapte ik bij een psycholoog over de drempel en vertelde ik mijn vrienden en familie wat ik op mijn lever had.
Opeens voelde ik me weer een baby...
Fotografie: Jordan Christian, unsplash.com
Een baby die moest leren praten. Over mijn sores. Elk woord dat ik sprak bleek een stap naar vrijheid in mijn hoofd en hechtere vriendschappen. En mijn vader begreep nu eindelijk waarom ik altijd met een vies gezicht naar de door hem bereide rookworsten keek.
Ook schrijven blijft een constant gevecht tegen oneerlijkheid. Maar win je dat gevecht, dan is er …
Vrijheid, blijheid, trots. Ook voor jou is dit mogelijk. Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt.
Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.
