Fotografie: Micheal Discenza, unsplash.com
Ik kon nooit zomaar gezellig een drankje drinken, zonder tot het gaatje te gaan. Pas op het moment dat ik bijna niet meer kon lopen besloot ik (of mijn vriendinnen) dat het tijd was om naar huis te gaan. En ondanks dat ik wist dat dit niet goed voor mij was herhaalde dit patroon zich elke weekend weer opnieuw. De combinatie tussen mijn eetstoornis en alcohol was zacht gezegd een drama.
Als ik hierop terug kijk was ik net zo verslaafd aan de alcohol als aan mijn eetstoornis. Het hield elkaar in stand. In mijn eetstoornis was ik zo ontzettend streng voor mijzelf dat de roes van de alcohol als een bevrijding voelde. Dit waren de enige momenten dat ik loskwam van mijn eetstoornis, dacht ik. Maar het enige wat ik deed was de boel verdoven en het probleem steeds verder wegstoppen.
Het begon eigenlijk al op jonge leeftijd. Sinds mijn tiende ben ik mijn eetstoornis gaan ontwikkelen en op de middelbare school kwam ik voor het eerst in aanraking met drugs en alcohol. Tijdens mijn middelbare schooltijd heb ik ontzettend veel drugs en alcohol gebruikt. Ik zette mij af tegen mijn ouders en was ongeveer 24/7 onder invloed. Dit resulteerde in een alcoholvergiftiging op mijn 15de. Of ik hiervan geleerd had? Zeker niet, ik ging net zo goed weer verder. Ik deed er alles aan om niet te hoeven om te gaan met verschillende emoties en gevoelens.
Wanneer er bepaalde dingen in je leven gebeuren, waar je geen invloed op hebt, moet je daar ongevraagd mee leren omgaan. Je kunt dit op twee verschillende manieren doen. Je kunt hulp vragen of je kan ervoor kiezen om het zelf op te lossen. Ik koos er duidelijk voor om het zelf op te lossen. Ik was te boos, verdrietig en bang om hulp te vragen. Ergens zat er ook een stukje trots. Zo van; zie je wel, ik heb niemand nodig en op deze manier kan niemand mij meer pijn doen.
Ik heb dit jaren volgehouden. Het was een soort overlevingsmechanisme. Alles deed ik op de automatische piloot. Zolang de buitenwereld maar dacht dat het goed ging, kon ik mijn gang gaan. Pas aan het einde van mijn HBO opleiding kon mijn lichaam niet meer en was ik op. Ik leefde een ontzettend geïsoleerd leven en de angst was zo groot dat ik het huis niet meer uit durfde. Mijn omgeving heeft op dat moment besloten om aan de bel te trekken en mij gedwongen om hulp te vragen.
Achteraf is ook wel te verklaren waarom ik voor deze kant heb gekozen. Als ik kijk naar waar ik vandaan kom en wat voor verslavingen er in mijn familie spelen, kan het niet anders dan dat ik een deel geërfd heb. De een kon niet goed met alcohol omgaan en de ander had last van dwanggedachten. Voor mijn gevoel was ik een mix van alles.
Sinds ik uit behandeling ben heb ik geen druppel alcohol meer gedronken. Het is een ontzettende trigger voor mijn eetstoornis en ik weet dat het mij niet verder zal helpen in mijn herstel. Dit heeft er ook voor gezorgd dat ik dingen moest veranderen in mijn leven. Het uitgaansleven wat ik voor mijn behandeling had, heb ik niet meer. Ik merk dat ik het ongemakkelijk vind om bij mensen in de buurt te zijn die teveel hebben gedronken. Het herinnert mij aan een tijd waar ik liever niet naar terug wil. Ik ga nu veel liever met vriendinnen lekker naar de spa, paardrijden, shoppen, lekker kopje thee op het terras drinken, een ijsje halen, etc. Het klinkt misschien saai, maar het houdt mij gezond en in herstel.
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Liefs,
Charlotte.
P.s: En een van de belangrijkste dingen die ik geleerd heb is: Waar een deur dichtgaat, gaat er altijd weer eentje open. Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt.
Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.
