eetstoornis onderzoek

Weg met die dwaze bikini-diëten!

Geschreven door Mona: vrijwilliger bij ISA Power

Screen Shot 2017-05-05 at 05.09.21.png

Ben jij klaar voor de zomer? 

Kale bomen versieren hun takken met groene blaadjes, de dagen blijven langer licht en temperaturen worden zachter. Wat voor veel mensen iets is om naar uit te kijken, is voor even veel mensen met een eetstoornis een reden tot paniek. Want, terwijl het kwik beetje bij beetje stijgt, gaat ook het aantal diëten voor een “bikini ready” lijf op covers van bekende tijdschriften en op alle mogelijke sociale media, de lucht in.

Met de intrede van het lente-seizoen vliegen dikke warme truien, verhullende broekkousen en lange jassen weer de kast in. Met het komen van de lente is het opnieuw tijd om dat 3 maanden lang comfy ingestopte lichaam te onthullen en zo ook al je onzekerheden van onder het stof te halen. Weldra loop je terug met blote benen over straat en beschijnt de zon elk putje, elke oneffenheid, elk rolletje vet dat er volgens jou te veel aan is. Wanneer de media je dan ook nog eens van alle kanten overlaadt met de boodschap dat “je lichaam niet klaar is voor een bikini”, wordt je onzekerheid alleen maar bevestigd. En zo gebeurt het dat we met z'n allen opeens massaal aan het sporten slaan, restrictief op ons eten gaan letten en de weegschaal te voorschijn toveren. En dit alles om in de zomer te kunnen paraderen met een lichaam dat volgens deze maatschappij klaar is voor een bikini.

Maar toch, ondanks het feit dat de woorden “summerbody” en “bikini ready” me zo stilaan mateloos gaan irriteren, blijft de lente één van mijn favoriete seizoenen. Wat ik ongetwijfeld het allerleukste vind aan dit seizoen zijn de bloemen, en hoe ze voorheen lege grasvelden en bloemperkjes veranderen in vrolijke kleurpaletten.

Sommige bloemen hebben blaadjes zo groot als je handpalm, andere hebben blaadjes kleiner dan je vingertop. Sommige bloemen hebben stengels van wel een meter lang, andere komen nauwelijks boven het gras uit. Sommige bloemen zijn eenkleurig, andere hebben wel 3 tinten. En toch vinden we ze allemaal mooi, stellen we boeketjes samen met oneindige variaties van al dat natuurlijk schoon.

Wie is er beter?

Nooit zouden we op het idee komen dat één soort bloemen beter is dan alle andere soorten en dat we daarom alle andere soorten moeten vernietigen of zo goed mogelijk moeten omvormen tot deze ene soort, dat klinkt gewoon te gek voor woorden. En toch is dat exact wat we doen met onze lichamen. Ik vraag me af waarom.

Waarom is het dat, net wanneer de hele natuur in bloei staat, wij mensen beslissen dat het tijd is ons lichaam af te breken? Hoe komt het dat wanneer tientallen kleurrijke bloemen in alle vormen en maten de grond ontspruiten en trots in de wind staan wapperen, wij mensen beslissen dat één lichaamsbeeld mooi is en alle andere bedekt moeten worden?

Stuk voor stuk zijn wij mooi

Net zoals bloemen bestaan ook wij in alle kleuren, vormen en maten. Net zoals bloemen zijn wij stuk voor stuk mooi. We hoeven onze lichamen niet te boetseren naar één of ander ideaalbeeld om te bloeien. Van maatje XXS tot XXL, laten we met z’n allen inzien dat wij NU op dit moment, met al onze vermeende imperfecties, trots mogen zijn en dat op het dragen van een bikini of eender welk ander kledingstuk geen maat staat. Genieten van lente en zomer is geen privilege weggelegd voor mensen wiens lichaam voldoet aan een leeg ideaal. Gooi die dwaze bikini-diëten dus overboord en besef dat, wat die heersende dieetcultuur je ook wijs maakt, stijgende temperaturen geen enkel argument vormen om naast kledij ook gewicht te verliezen.

Geniet van de lente. Geniet van de warmte. En gooi samen met je warme truien ook dat rigide ideaal in een donkere hoek van je kast, om het liefst voor altijd te vergeten. Laten we allemaal tezamen onze lichamen appreciëren als deel van onze uniciteit. Laten we allemaal samen hetallermooiste boeket op aarde vormen. Ontdek hoe je dat kan doen met een coach van ISA Power. Plan meteen een intake gesprek in als je aan de slag wilt om jouw eetstoornis ook te overwinnen. 

Liever dood dan dik!?

Door: Tanne Fier (vrijwilliger bij ISA Power)

Overleven

Daar zit ik dan, in een grand café in een buitenwijk van mijn stad. Om de tijd tussen de afspraak met mijn therapeut en die met mijn psychiater te overbruggen. Aan een tafeltje in de zon, achter mijn laptop, met koffie en een pistolet brie-pastrami. Ik tuur naar de druppels vet die langs mijn broodje druipen. Ik heb jarenlang geen voedsel genuttigd zonder het eerst met een servet van het gevreesde goedje te hebben ontdaan, laat staan rundvlees gegeten. De afgelopen acht jaar stond mijn leven in het teken van (niet) eten, calorieën tellen, dwangmatig sporten, de weegschaal en depressie. Overleven.

Fotografie: Danielle Maclness, unsplash.com

Fotografie: Danielle Maclness, unsplash.com

Ik heb anorexia

Juist, ik heb anorexia. Al spreek ik liever van ‘herstellende van anorexia’. Herstellen van een eetstoornis, is dat mogelijk dan? Had je me deze vraag een paar maanden geleden gesteld, dan had ik mijn ogen neergeslagen. Liever dood dan dik, dat was de gedachte die door mijn hoofd spookte. Sinds ik in behandeling ben en aan de gelukspillen zit, denk ik er anders over. Herstel is doodeng, maar wel degelijk mogelijk. In therapie passeren allerhande thema’s de revue die mijn hersenen op volle toeren laten draaien: zelfbeeld, lichaamsbeeld, vriendschappen, bezigheden, eetgedrag en ga zo maar door. Met nieuwe inzichten en gedragsverandering als resultaat. Mijn identiteit valt al jaren samen met mijn anorexia, mijn bestaansrecht hangt ervan af. Die identiteit begint nu af te brokkelen en dat roept angst op. Want wie ben ik zonder eetstoornis? Hoe vul ik zo’n immense leegte op? Zal ik nog ergens in uitblinken? Interessante kost om over te schrijven dacht ik zo.

Aandachttrekkerij? 

Maar eh, bloggen over mezelf en over mijn herstel? Brrrr. Want waar ligt precies de grens tussen openhartigheid en aandachttrekkerij? En zo interessant ben ik nou toch ook weer niet? Ik ben dan wel dol op schrijven, maar een schrijver pur sang? Niet bepaald. Ik geef toe, dit riekt naar onzekerheid, perfectionisme, schaamte en angst om ruimte in te nemen, de basisingrediënten van mijn eetstoornis. Laat het overwinnen van een eetstoornis nou net gaan om het loslaten van controle, het aangaan van uitdagingen en het uiten van emoties. Dat pleit voor openheid over mijn ziekte. Bovendien besef ik voortdurend hoe dankbaar ik ben voor de professionele hulp die ik nu krijg. Hulp die ik heb durven vragen dankzij al die ervaringsverhalen waarin ik herkenning vond en die me motiveerden om het gevecht aan te gaan. Gewoon maar schrijven dus. Want als er iets is wat ik graag wil, is het anderen aansporen om een stap te zetten richting herstel.

Hoop doet leven!

Hoop op genezing doet leven. De statistieken liegen er niet om: de cijfers wijzen uit dat  zo’n vijfenzeventig procent van de patiënten met een eetstoornis volledig dan wel gedeeltelijk herstelt. Op naar die honderd procent!

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

“Everything happens for a reason”

overwin je eetstoornis, anorexia. lees inspirerende verhalen van overwinnaars  www.isapower.nl

Dit levensmotto heeft mij er doorheen geholpen. Ik geloof namelijk dat alles met een reden gebeurt. Dat wat een ontzettend zware tijd is geweest, daar kijk ik nu met bewondering op terug. Want hoe kan zoiets negatiefs omslaan in onwijs veel kracht en positiviteit? Ik wil niet zeggen dat mijn leven nu een roze wolk is, maar de eetstoornis heeft mij niet meer in haar bezit.

Jarenlang was mijn eetstoornis mijn beste vriendinnetje

Waar ik ging, was zij ook. Voornamelijk ook op de plekken waar ik haar juist niet bij wilde hebben. Ze ging met me mee onder de douche, ze lag bij mij in bed (tussen mij en mijn vriend in) en ze ging mee sporten, Eigenlijk zat ze altijd en overal naast mij om te controleren of ik het wel goed (noem het eigenlijk maar perfect) deed. Pas als zij tevreden was, was ik ook tevreden. Dat dit negen van de tien keer ongezonde keuzes waren had ik vaak niet eens door. Ze wist het zo te brengen dat ik ervan overtuigd was dat het goed voor mij zou zijn. Mijn vriendinnetje was zo stellig dat ik heilig in haar geloofde. Op een moment besefte ik dat zij eigenlijk nog mijn enige vriendin was. Ze had mij geïsoleerd van de buitenwereld. Toen heb ik samen met mijn omgeving besloten om er wat aan te gaan doen.

Er kwam een oerkracht in mij los

Een aantal weken later zat ik helemaal in mijn eentje in het vliegtuig naar Kaapstad, Zuid-Afrika. Ik wist niet dat een mens zoveel angst kon ervaren. Maar weet je wat het gekke was? Ook voelde ik ergens een ontzettende rust in mijn lichaam. Een rust die ik sinds mijn kindertijd niet meer had gevoeld. Ondanks mijn angst wist ik dat dit het begin zou zijn van een nieuw leven. Er kwam een soort oerkracht in mij vrij, die mij uiteindelijk heeft geholpen om dit te overwinnen. 

Eenmaal terug in Nederland ging mijn reis verder. In Zuid-Afrika heb ik geleerd dat ik ook kon leven zonder deze vriendin. Echter in Nederland voelde ik mij leeg en wist ik niet goed wat ik zonder haar moest. Af en toe stuurde ze nog een vriendschapsverzoek, maar ik wist dat ik haar moest negeren. Langzaam aan leerde ik wie ik zelf was, waar mijn grenzen lagen en wat ik zelf leuk vond om te doen. Het voelde als opnieuw een ontmoeting met mijzelf.

Een nieuwe ontmoeting met mijzelf

Nu bijna twee jaar later zit ik op de bank dit verhaal te typen en voel ik mij gelukkig. Ik woon samen met mijn vriend, we hebben een lieve baby poes, ik werk vier dagen in de week en ik start in september een opleiding tot paardencoach. Dit neemt niet weg dat ik nog steeds hard moet werken voor mijn herstel. Elke dag bewuste keuzes maken, het bezoeken van meetings en mij aan mijn eetplan houden, zorgen ervoor dat ik stabiel blijf.

Praten, praten en nog eens praten!

Wat mij erg heeft geholpen tijdens mijn herstel is praten, praten, praten. Alles wat ik dacht en voelde delen met wie dan ook. Zodra ik het had gedeeld was de lading ervan af. Niet iedereen zat daar altijd op te wachten natuurlijk dus zocht ik ook een manier om er zelf uit te komen. MEDITATIE, wat een uitvinding. In Zuid-Afrika was dit ook een onderdeel van het programma en elke ochtend en avond moest je jezelf de vragen stellen; hoe zit ik erbij en wat voel ik? Ik heb mijzelf aangeleerd om dit regelmatig aan mijzelf te vragen, ook op de gekste momenten. Bijvoorbeeld op mijn werk, in de auto, of als ik sta te wachten in de rij van de supermarkt. Het is een momentje om even tot jezelf te komen en rust te vinden in de hectiek van de dagelijkse dag. Ik kan niet meer zonder

Om af te sluiten wil ik misschien een beetje iets geks zeggen, maar ik ben blij dat ik dit heb mogen meemaken. Ik heb ervaren hoe sterk ik ben en hoe waardevol het leven is. Kortom: Everything happens for a reason.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

overwin je eetstoornis. lees onze stories of hope   www.isapower.nl