Elke gedachte vormt onze toekomst

Dit 'Story of Hope' is geschreven door Samantha (Vrijwilliger bij ISA Power)
 

"Vandaag is het ruim anderhalf jaar geleden dat ik een eetstoorniskliniek in Amsterdam belde voor hulp. Het was een ware wanhoopskreet. Door het veelvuldig heen en weer jojo’en met meer dan tien kilo’s, de vele teleurstellingen in mezelf, alle stress rondom mijn stiekeme eetbuien en de daarbij horende onzekerheid, wist ik niet meer wie ik nou echt was. Het enige waar ik de hele dag aan kon denken was: wat mag én kan ik wanneer eten (wat vooral ook niet) en hoe lukt het me zo snel mogelijk slanker te worden. Ik was doodongelukkig met mijn spiegelbeeld en voelde me van binnen vrijwel altijd neerslachtig. Het aller ergste was dat niemand echt wist hoe erg mijn eetproblemen waren. Niemand begreep me en dat voelde heel alleen..

Ik kreeg de rits van mijn kostuum niet dicht

Als ik het nu overdenk, is de kiem van mijn eetstoornis al heel lang geleden gelegd. Ik heb mij van jongs af aan al vergeleken met leeftijdsgenoten die slanker en mooier waren dan ik. Vanaf mijn zevende ging ik op dansles, waarbij ik duidelijk de verschillen kon waarnemen tussen mijn gevormde benen en de slanke beentjes van mijn vriendinnetjes. Tijdens het doorpassen van de 101 Dalmatiërs kostuums kreeg ik de ritsen van het merendeel van de puppy pakjes niet dicht. Ook vond ik het afschuwelijk om mezelf op camera terug te zien in mijn balletpakje waarin je (achteraf gezien) drie mini babyrolvetjes kon zien zitten als ik bukte. Wanneer ik mijzelf ging omkleden voor en na de gymles probeerde ik dit zo snel mogelijk en buiten het zicht van anderen te doen. Ik voelde mij van binnen erg onzeker, maar deelde dit niet. Een stemmetje in mijn hoofd vertelde me dag in dag uit dat het mooier, beter en slanker kon en moest zijn. Feitelijk gezien behoorde ik inderdaad niet tot de slankste van mijn leeftijdsgenoten, maar dik of ongezond was ik zeker niet! Had ik mij toen maar beter beseft hoe waardevol het is om liefdevol naar je lichaam te kijken en haar ook op die manier te behandelen..

Mijn spiegelbeeld voldeed niet aan de maatstaven

Met de jaren groeide mijn vertekende beeld van de werkelijkheid. Het eerste moment dat mijn eetstoornis het écht van mijn verstand overnam, was in de tweede van de middelbare school. Ik was dat meisje in de klas dat altijd de perfecte cijfers haalde, waarbij alles probleemloos verliep en met wie iedereen goed kon opschieten. Ik was niet anders gewend om continu aan dit verwachtingspatroon te voldoen en dit bracht ontzettend veel spanningen met zich mee. Goede resultaten en overal het beste uithalen, was voor mij destijds niet meer dan logisch en een minimale eis die ik aan mezelf stelde. Daardoor botste ik continu tegen dezelfde muur aan: mijn spiegelbeeld voldeed niet aan de maatstaven die ik daarvoor had opgesteld. Uiteindelijk geloofde ik totaal in de gedachte dat ik een leuker en mooier mens zou zijn als ik er slanker uit zou zien. Dat was het moment dat ik besloot om drastisch te gaan lijnen.

Het lijnen was een groot succes!

En ja hoor, zoals met alles wat ik aanpak, het werd een groot succes! Ik kan mij herinneren dat ik een aantal weken vrijwel de hele dag niets at en ’s avonds wel ‘gewoon’ mee at bij het avondeten. Niemand merkte dat zo extreem met mijn eten bezig was. Daarentegen viel het wel heel veel mensen in mijn omgeving op dat ik slanker werd. Al deze complimenten gaven mij zo een boost. Ik voelde me onwijs gelukkig. Mijn verwachting dat ik een leuker en mooier mens zou zijn als ik er slanker uit zou zien, werd voor mij bevestigd door mijn omgeving. Door mijn onzekerheid diep diep in mij, was ik daar super gevoelig voor… en ik zette dus door!

In de zomervakantie van twee naar drie vwo, wisselde ik van school en stopte ik officieel met dansen. Bang om aan te komen en de hunkering naar aandacht van mannen liet mij besluiten een sportabonnement af te sluiten. Ik sloof me de hele zomervakantie uit in de sportschool, was continu bezig met wat ik wel en niet mocht eten en begon met roken (uit stoerheid en het idee dat ik dan minder zou hoeven eten op een dag). Terwijl de dagen, weken en maanden versterken, werd mijn eetprobleem groter en groter. Ik stond continu onder druk en spanning, omdat ik met alles perfect wilde functioneren. Ergens echt gelukkig van worden, werd ik gewoon niet. Niets was goed genoeg voor mij. Complimenten kwamen nooit echt bij mij binnen en prestaties werden niet gevierd. Het letten op mijn eten, de uitgebreide trainingen in de sportschool, de aandacht van mannen, goede hoge cijfers voor toetsen en een steeds lager getal op de weegschaal terug willen zien werd een echte obsessie.

Soms at ik twee dagen niets!

Zo sterk als ik in het begin was geweest met het vasthouden aan al mijn voedingsregels, zo zwak werd ik hierin na verloop van de tijd. In de periode tussen drie vwo en het vroegtijdig stoppen met de opleiding Universitaire Pabo ben ik denk ik 6 keer met een gewicht van circa 10 kilo’s heen en weer geschommeld. Het was afschuwelijk. Soms at ik 2 dagen helemaal niets. Vervolgens vrat ik mezelf zo vol, dat ik zwetend en kotsend boven de wc hing én mezelf de volgende dag ziek moest melden omdat ik te beroerd was om uit bed te komen. Ik was continu bezig het een met het ander te compenseren en te doen alsof ik een heel normaal leven lijdde. Wanneer ik een eetbui had haalde ik een boodschappenmandje vol aan chips, koek, chocola en avondeten. In de rij bij de kassa hoopte ik dan maar dat ik geen bekende tegen zou komen, want dan zou ik me verschrikkelijk schamen voor de boodschappen in mijn mandje. Ik begon dan altijd na het afrekenen de eerste verpakkingen open te scheuren en at tijdens de fietstocht naar huis de eerste reep chocola op. Eenmaal thuis ging ik door met een halve cake, een zak chips, sneetjes brood met beleg en soms nog een bord avondeten. Omdat ik voelde dat het abnormaal was wat ik deed, moest alles stiekem gebeuren. Toen ik nog thuis woonde zorgde ik ervoor dat mijn ouders alle boodschappen in mijn tas niet konden horen kraken als ik naar boven liep en alle lege verpakkingen verstopte ik helemaal onderop in de prullenbak of bracht ik gelijk naar buiten. In de periode dat ik samenwoonde ging dit een stuk gemakkelijker, omdat mijn toenmalige vriend tot laat doorwerkte, waardoor ik het rijk voor mij alleen had. Op een gegeven moment kon niet meer naar mezelf kijken in de spiegel en praten over mijn probleem deed ik niet. Op de momenten dat ik me wel hield aan mijn strenge eetregels liep ik soms een uur te ijsberen door de supermarkt, voordat ik een voedingswaar durfde af te rekenen. Alle producten riepen naar me: pak mij! Maar het liefste kocht ik niets, want voor me gevoel was dat mijn verdiende loon.

Van buiten leek ogenschijnlijk alles goed te gaan met mij, maar....

Zo zijn er dagen, weken, maanden en jaren voorbij gegaan waarin ik voor de buitenwereld een ogenschijnlijk vrolijk en gelukkig meisje was, maar waarin ik diep van binnen heel erg worstelde met mijn verstoorde eetpatroon. In de loop der tijd had ik van een niet echt bestaand probleem (mezelf dik en ongezond vinden) een werkelijk probleem gemaakt. Ik was mijn lichaam echt flink aan het toetakelen. Door alle rare eetregels die ik mezelf oplegde, het uitkotsen van eten én slikken van pillen waarvan ik regelrecht naar de wc moest om mijn darmen te kunnen legen, miste mijn lichaam cruciale voedingsstoffen en bleef ik in een vicieuze cirkel denken en handelen. Ik viel af, ik kwam aan, ik zat soms onder de uitslag, ik had vaak hoofdpijn, ik was heel erg moe en viel erg snel flauw.

Het starten aan mijn Cambridge dieet in 2012 bleek de echte mokerslag voor mijn lichaam. In vijf weken tijd viel ik ruim 12 kilo af – in een onzekere periode waarin ik twee studies tegelijk volgde en problemen tussen mij, mijn ex en mijn ouders. Helaas moesten er nog ruim 2 jaar voorbij gaan, voordat er bij mij echt het besef was ik een eetstoornis had: boulimia. Via een vriendin kwam ik in aanraking met Louisa Hay, een Amerikaanse schrijfster van non-fictieboeken op het gebied van Persoonlijke Groei middels positief denken. In dezelfde periode liet ik mijn eerste tattoo zetten: love yourself. De combinatie van het beeindigen van mijn relatie met mijn ex, de inzichten die Louisa Hay mij gaf, de tattoo op mijn arm, mijn nieuwe werk, het kopen van een eigen woning en het ontmoeten van nieuwe lieve personen, liet mij voor het eerst beseffen dat ik echt doodongelukkig was én dat ik professionele hulp nodig had om mijn eetprobleem aan te pakken.

Ik kan weer genieten en ik heb geen eetbuien meer ;-)

En vanaf hier - 22 januari 2014 - is ALLES alleen maar beter geworden. Ik koos voor een behandeltraject, waar ik één keer in de week met een groep dames bijeen kwam om te praten over onze diverse eetproblemen. Door het bijhouden van mijn eetmomenten en de hierbij horende gedachtes, leerde ik patronen ontdekken. Door deze te onderzoeken en te bespreken, lukte het me langzaam de patronen te doorbreken en voor gezondere opties te kiezen. Een belangrijk inzicht was het gelijkmatig verspreiden van circa 6 eetmomenten op een dag. De begeleiding in de eetstoorniskliniek trad heel schools op door voor te schrijven hoeveel en wat er op die eetmomenten gegeten diende te worden. In het begin was ik door de hoeveelheid als de dood om aan te komen. Echter, het bleek dat het tegenovergestelde gebeurde. Door mijn lichaam en geest tijdig en met de juiste voedingsmiddelen te voeden, had ik de hele dag voldoende energie, voelde ik me opgewekt en had ik mijn eetbuien steeds minder nodig.

De weg naar mijn herstel was zeker niet alleen maar rozegeur en zonneschijn. In de periode tussen de start van mijn therapie en nu heb ik meerdere ’terugval’-momenten gehad. Door het volgen van een mindfulness cursus leerde ik nieuwe verbindingen in mijn hoofd aan te leggen om met bepaalde situaties, gevoelens en gedachtes om te gaan. De 7 pijlers waar ik nu nog altijd op terugval en die ik op mijn deur in de woonkamer heb hangen zijn: acceptatie, geduld, loslaten, geduld, opnieuw beginnen, vertrouwen, niet streven en niet oordelen. Doordat ik mezelf steeds beter leer kennen, herken ik veel sneller wanneer iets niet goed voelt of wanneer er bijvoorbeeld een eetbui aan zit te komen. Door van te voren voor dat soort momenten alvast back-up plannetjes te smeden, lukt het mij op dit moment erg goed om een leven te leven zonder al te gekke eetregels, eetbuien en overmatig sporten.

Ik gun iedereen die mijn story of hope leest en zich op een of andere manier herkent in mijn verhaal een zelfde soort licht aan de einde van de tunnel. Besef dat JIJ zelf hierin de belangrijkste factor bent. Je bent het waard om jezelf leuk te vinden en lief voor jezelf te zijn. Probeer los te komen van alles alleen te moeten doen en durf ook eens om hulp te vragen. Stap buiten je comfort zone en verzamel zoveel mogelijk mensen om je heen die jouw laten schijnen en opbloeien. Als je je kwetsbaar durft op te stellen, kunnen er hele mooie dingen ontstaan en gebeuren.

En tot slot wil ik eindigen met een mooi inzicht van Louisa Hay, die aansluit bij de titel van mijn story of hope:

‘What we think about ourselves becomes the truth for us. I believe that everyone, myself included, is responsible for everything in our lives, the best and the worst. Every thought we think is creating our future. Each one of us creates our experiences by our thoughts and our feelings. The thoughts we think and the words we speak create our experiences.  We create the situations, and then we give our power away by blaming the other person for our frustration. No person, no place, and nothing has any power over us, for "we" are the only thinkers in our mind. When we create peace and harmony and balance in our minds, we will find it in our lives.’

Ik geloof dat iedereen met een eetstoornis compleet kan herstellen! Zelf ben ik nu op de goede weg. Het gaat echt heel goed met me, doordat ik steeds sterker in mijn schoenen sta. Ik werk nu aan het verkrijgen van nog meer zelfvertrouwen. Door mijn verhaal (hier) te delen, valt er een last van mijn schouder af en kan ik eindelijk ook de echte en complete Sam tonen aan de wereld. De Sam die heus niet helemaal perfect is, maar waar ik wel echt mega veel van ben gaan houden en om ben gaan geven.

Het werk als vrijwilliger bij ISA Power werkt voor mij helend én ik kan niet wachten om naar het Once in a Lifetime event te gaan en jullie te ontmoeten! Kom je ook naar dit event op 20, 21 en 22 November? kijk hier

Liefs,

Samantha

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Hoe overwin je Binge Eating Disorder (BED)?

Door Isabelle Plasmeijer - Oprichter van ISA Power

10 Tips om Binge Eating Disorder te overwinnen

Over de eetstoornis anorexia en boulimia is veel bekend en hier wordt dan ook veel over geschreven. Echter zijn er nog andere vormen van eetstoornissen welke nog onbekend zijn voor velen of nog niet (h)erkend worden als dusdanig, denk aan orthorexia, anorexia athletica of de eetstoornissen welke bij mannen voorkomt; inverse anorexia en het adonis complex en muscle dysmorphia. Ook de inmiddels bekende eetstoornis genaamd Binge Eating Disorder, ofwel BED, werd pas veel later erkend als eetstoornis. Jarenlang werd dit weggedaan als “je bent een snoepkont, een Bourgondiër, een lekkerbek en je hebt geen discipline, doorzettingsvermogen, je bent lui en gemakzuchtig."

Toch worstelen er meer mensen met BED dan met anorexia en boulimia. BED is een complexe vreetzucht welke, net als met anorexia en boulimia, eigenlijk helemaal niets te maken heeft met eten maar alles te maken heeft met niet zo’n goede emotie regulatie. Misschien heb jij BED (of denk je dat je BED hebt) en heb je weleens een hele zak gummybeertjes, een hele zak chips en een heel pak bokkepoten naar binnen gewerkt in één avond zonder dat je het door had.

Alvorens en ook tijdens de eetbui ben je bezig met wat je allemaal (nog meer) kunt eten. Al kort na de bevrediging welke eten je geeft volgt het schuldgevoel, waar je vaak nog uren last van hebt. Tevergeefs lijn je weer één dag om je vervolgens ’s avonds laat of in het weekend weer helemaal te laten gaan. Complex is het zeker, maar wij geloven dat je ook deze eetstoornis kunt overwinnen.

Esther welke worstelde met BED volgt al 4 maanden de (B)EAT IT training en deelt graag met jou wat zij denkt dat er nodig is om BED te overwinnen. Ze heeft tien tips voor jou. Lees je mee?

Geschreven door Esther

Tijdens het schrijven van deze tips heb ik mij laten inspireren door mijn coach Isabelle Plasmeijer. In haar boeken en tijdens workshops heeft zij tips gegeven welke in mijn verhaal terug komen. Isabelle’s tips en inspirerende verhalen hebben mij geholpen. Ik hoop dat ze jou ook mogen sterken.

Tip 1:     Leer anders denken.
                                                               
Verban je negatieve gedachten en vervang ze door positieve gedachten.  Probeer niet teveel te moeten van jezelf. Roep niet meteen dat je het niet kunt en denk niet in alles of niets of in zwart/wit termen. Het maakt niet uit hoe vaak je de fout in gaat, als je keer op keer de draad maar weer oppakt en doorgaat met positieve gedachten creëren. Uiteindelijk zal het je steeds makkelijker afgaan en wordt positief denken een gewoonte.

Tip 2:     Verhoog je bewustzijn.   
                                                                                                                    
Ben je bewust van wat je denkt en voelt. Ga niet aan je gedachten en gevoelens voorbij en leer jezelf goed kennen. Ben bewust dat je invloed hebt op je gedachten en gevoelens. Ons denken beïnvloedt wat er met ons gebeurt. Als we iets willen veranderen in ons leven kunnen we het beste onze gedachten aanpassen. Verander hoe je denkt en dan zullen je gevoelens mee veranderen.

Tip 3:     Laat je kwetsbaarheid zien.
                                                                                                                               
Doe je harnas/schild af.  Stop met jezelf aanpassen aan een ander. Stop met jezelf verstoppen. Ben jezelf. Laat je werkelijke ik zien. Je hoeft niet perfect te zijn. Niemand is perfect. Deel je kwetsbaarheid met anderen. Laat zien wie je bent en je zult mensen ontmoeten die bij je passen.

Tip 4:     Laat je angsten toe.
                                                                                                                                             
Stop je angsten niet meer weg d.m.v. eten of andere negatieve gewoontes. Deel ze met een partner/maatje/vriend/vriendin/ en je zult horen dat ook zij last van angsten hebben en je niet de enige bent die daarmee worstelt. Iedereen heeft angsten en onzekerheden, maar de meeste mensen praten er niet over en houden het voor zichzelf. Besef ook dat eten, of andere negatieve gewoontes, je angsten niet weg nemen maar tijdelijk verdoven.

Tip 5:     Laat oude gewoontes los.

Laat los wat niet meer goed voor je is en niet meer bij je past.  Loslaten is een belangrijke voorwaarde om gelukkig en ontspannen te kunnen leven. Het mooie is dat je loslaten kunt leren. Als je belemmerende gedachtes los laat zal ook je gevoel en je (eet)gedrag veranderen. Vergeet ook niet dat niet alles wat je loslaat een verlies hoeft te zijn.

Tip 6:     Stop onmiddellijk met jezelf schamen.
                                                                                                    
Schaamte is een vervelende emotie waardoor de angst om door anderen niet geaccepteerd te worden bepalend is. Als we ons schamen geloven we vaak dat we niet goed genoeg zijn en dat we geen liefde waard zijn. Ga weer in jezelf geloven, laat de angst wat anderen van je vinden los. Vergroot je zelfvertrouwen en ga flexibel om met hoe je over jezelf en anderen denkt.

Tip 7:     Ben actief en ga op zoek naar wat je leuk vind en wat je graag doet.
                                                                                        
Blijf niet op de bank wachten totdat je leven verandert maar neem het heft in eigen hand. Ga aan de slag en maak een plan. Maak dit plan niet te groot en blijf dicht bij jezelf. Zet iedere dag een (kleine) stap in de goeie richting. Fouten maken is niet erg. Je leert ervan. Neem de verantwoordelijkheid over je eigen leven weer terug. Speel in op de kansen die in je leven voorbij komen.

Tip 8:     Zorg voor persoonlijke ontwikkeling.                                                                              

Elke dag heb je weer de mogelijkheid om te leren. Ga lezen, er zijn ontzettend veel boeken over persoonlijke ontwikkeling. (Boekentips nodig?) Kijk ook op internet. Hier vind je talloze inspiratiefilmpjes en sites om te bezoeken. Laat je inspireren door anderen. Groeien is een proces van uitproberen, vallen en  weer opstaan. Iedere dag is een nieuwe kans.  

Tip 9:     Mindfulness.
                                                                                                                                                            
Aandacht! Neem de tijd voor jezelf. Luister naar wat jijzelf te zeggen hebt. Geef aandacht aan jezelf. Kom dichterbij je gevoel zonder er een oordeel of direct gevolg aan te geven. Door dit te trainen leef je intenser en kun je makkelijker ontspannen.

Tip 10:  Waardeer geluk.          
                                                                                               
Ben blij en dankbaar met alles wat er in je leven is. Vergeet ook zeker niet om te genieten van het pad ergens naar toe. Vaak kijken we alleen naar het doel wat we willen bereiken en vergeten we op de weg er naar toe te genieten. Geniet van wat het leven je biedt.
 

"Een bloem vergelijkt zichzelf niet
met een andere bloem. 
Ze bloeit gewoon."
                 

Wil je ook meer weten over de  (B)EAT IT training en je eetstoornis overwinnen? Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik kan en wil zonder mijn eetstoornis leven.

Dit Story of Hope is geschreven door Esther 
Esther volgt op dit moment de (B)EAT IT Personal training

Ik geloof dat ik aan het “genezen” ben.

Ik durf te geloven dat ik zonder mijn eetstoornis kan en wil leven. De eetstoornis hoort al 30 jaren bij me, zodat ik een leven zonder eetstoornis niet meer voor kon stellen. Dat is nu veranderd. Lieve eetstoornis, bedankt dat je er voor me was toe ik je nodig had, maar ik heb besloten, en mijn besluit staat vast, dat ik zonder je verder ga.

15 Jaar was ik toen je langzaam mijn leven binnen sloop.

 Een beetje sneaky, alsof niemand het mocht weten dat je bij me was. Als ik me eenzaam of angstig voelde was jij er, altijd kon ik op je rekenen, niemand was zo trouw als jij.     

Door de jaren heen heb ik het niet altijd gemakkelijk gehad. De band met mijn moeder was moeizaam. Zij had/heeft moeite met het tonen van emoties. Ik probeerde op mijn manier voor haar te zorgen en lief te zijn. Mijn moeder probeerde, op haar manier, een goede moeder te zijn. Ze hield zich vast aan regeltjes en controle. Dit was haar manier om een goede moeder te zijn. Mijn behoefte aan vrijheid en een moeder waar ik mijn emoties kwijt kon en angsten mee kon delen was heel groot voor me. Dwars en opstandig worden was mijn reactie op al de regeltjes. Emoties en angsten ging ik weg stoppen en ik begon met overmatig eten. Dan kwam ik tot rust, voelde me goed.                                                                                                                                    

Gelukkig kon ik altijd op je vertrouwen, lieve eetstoornis.

Mijn eetstoornis werd mijn steun en toeverlaat. Vaak had ik het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Ik presteerde niet goed op school,  was dwars en opstandig, liep thuis weg, spijbelde en trok met de “verkeerde jongens” op. Waarom ik dit allemaal deed vroeg niemand zich af, zelfs ik zelf niet. Dat ik faalangst en weinig zelfvertrouwen had kwam niet in me op.      
                                                                                                                                                   
Stoer doen, sterk zijn en vooral niet laten zien dat ik kwetsbaar was werden mijn wereld.     

Met mijn 17 jaar kwam ik een man tegen die zestien jaar ouder was dan ik. Negentien was ik,  zat nog op school, toen ik bij hem ging wonen. Blij dat ik “los kan komen” van mijn moeder , tenminste dat dacht ik. We trouwden en kregen 3 kinderen, nu 22, 20 en 17 jaar oud.  Ons gezin was compleet, ik had een leuk leven maar was niet gelukkig in deze relatie. Vluchten om los te komen van mijn moeder was geen goede basis voor de relatie.                                                                                                         

Mijn hart kon het niet verdragen om mijn gezin in de steek te laten en  verdriet te doen. Beter kon ik het verdragen dat ik zelf leed. Wat voelde ik me eenzaam in die tijd. Natuurlijk was jij daar weer, mijn steun en toeverlaat. Lieve eetstoornis wat zou ik toch zonder je moeten?

Mijn man en ik gingen in therapie. We pasten niet bij elkaar en daar kon geen enkele therapie iets aan veranderen. Het huwelijk heeft nog 7 jaren geduurd. Uiteindelijk zijn we toch gaan scheiden. Sterk zijn hielp me te overleven, doorgaan, altijd maar doorgaan was mijn kracht. Al die tijd was je gelukkig bij me, lieve eetstoornis. Zonder jou had ik het niet gered. 

De relatie met mijn moeder was nog steeds niet wat ik hoopte.

Ik voelde dat ze geen vertrouwen in me had. Mijn moeder gaf overal commentaar op en had een negatieve benadering. Mijn kinderen werden niet goed opgevoed, ik gaf ze teveel vrijheid, ik had te weinig regels, ik was te dik (mijn eetprobleem was inmiddels zichtbaar geworden) en noem het maar op.   
                                                                                                                                           
Het was haar manier om goed voor mij te zorgen. ze was bezorgd en wilde me helpen.  Helaas kon ik dat toen nog niet zien. Vaak liet ik me het allemaal zeggen. Kwetsen wilde ik haar niet en daarom hield ik mijn mond. Weer kon ik het beter verdragen dat ik zelf gekwetst werd dan dat ik mijn moeder confronteerde met wat haar uitspraken en regels allemaal met mij deden.                                                                                                                                                                  
Gelukkig was jij daar weer, lieve eetstoornis, altijd kon ik op je vertrouwen. Jij wist wat ik nodig had, iemand op wie ik altijd kon steunen en terug vallen, iemand bij wie ik me rustig voelde, een super vriendin was je voor me.

De scheiding was moeilijk voor mijn kinderen.

Vooral de oudste, die toen 13 was, kon er moeilijk mee omgaan. Hij begon te blowen. Omdat ik veel met mijn eigen problemen bezig was heb ik hem helaas niet genoeg op kunnen vangen. De geschiedenis herhaalde zich. Ook hij wist zich geen raad met zijn gevoelens, angsten en eenzaamheid en kon niet bij zijn moeder terecht. Zijn moeder, ik dus, was bezig met sterk zijn en overleven want daar was ik goed in. Fysiek was ik er wel voor hem, emotioneel kon ik hem niet genoeg steunen. Ook ik benaderde mijn kinderen, zeker de oudste, heel negatief.                                                                                                                                                                 Toen hij 15 jaar was, was hij zwaar verslaafd aan de speed. Inmiddels draaide mijn hele gezin volledig om hem. Hij snoof, was brutaal, bleef nachten weg zonder iets te zeggen, haalde geld weg, sloeg gaten in deuren, was niet meer welkom op school en kwam in aanraking met de politie. Alles, maar dan ook werkelijk alles heb ik geprobeerd om hem te stoppen en te helpen. Bureau Jeugdzorg, Bijzonder Jeugdwerk Brabant, meerdere gezinscoaches en een uit huis plaatsing passeerden de revue.            

Sterk was ik, mij kregen ze niet klein.

Ik ging altijd maar door. Full time werken (ik had een eigen onderneming), alleen voor mijn kinderen zorgen, niks was me teveel. Voor mijn emoties was geen tijd. Ik durfde niet te voelen, bang dat ik dan niet meer sterk zou kunnen zijn. Gelukkig was er weer mijn eetstoornis. Deze hield mij altijd op de been. Alleen, met mijn eetstoornis, voelde ik me veilig en rustig.           
                                                                                                                                      
De situatie met mij zoon was niet meer houdbaar. Ik dwong hem om af te kicken wat lukte. Hij werd rustiger en vrolijk. Hij volgde een BBL opleiding voor schilder en kwam bij een gedegen bedrijf te werken met een fijne stagebegeleider. Anderhalf jaar ging het goed met hem. Wat hij helaas niet had gedaan was zijn “vriendengroep” verlaten. 19 Jaar was hij toen het weer mis ging.  Weer was ik sterk. Ik zette hem het huis uit. Mijn leven en dat van mijn andere 2 kinderen ging hij niet meer verpesten. Hij ging bij zijn vader wonen.             
                                                                                                                                             
In eerste instantie vond ik het erg moeilijk om hem los te laten.

Ik was gewend om alles voor hem te regelen. Na ongeveer een jaar begon ik meer rust te krijgen. In het begin was hij boos op me dat ik hem het huis uit gezet had maar na verloop van tijd begon dat te veranderen en kwam hij weer af en toe op bezoek. Ondertussen ging mijn leven gewoon door. Mijn onderneming moest ik met schulden achter laten. Ik ging 3 jaar voor een baas werken maar werd weer werkeloos. Ik ging in therapie om een en ander te verwerken.         
                                                                                                               
Uiteraard was ik sterk, ging ik door, met behulp van mijn eetstoornis kon ik alles aan.

Na verloop van tijd begon de therapie te werken. De rode draad door mijn leven n.l. weinig zelfvertrouwen en een negatieve benadering begonnen langzaamaan om te buigen. Een positieve benadering en beetje bij beetje ook wat meer zelfvertrouwen zijn, na veel vallen en opstaan, steeds meer eigen aan het worden. Een lieve, leuke man kwam 3 jaar geleden op mijn pad. Er kwam rust in mijn leven en ik vond weer  snel een nieuwe baan.                                                        

Vorig jaar werd het me teveel. Ik kon alleen nog maar huilen.

Doordat ik rust had gevonden kwam al mijn verdriet eruit. Wat ik nodig had was rust en tijd zodat ik mezelf verder kon ontwikkelen en mijn verdriet kon verwerken. Ik nam die tijd. In mijn achterhoofd wist ik dat er nog een “zwaar karwei” op me stond te wachten, namelijk mijn eetstoornis verslaan. Het Once in a lifetime event van ISA Power kwam op mijn pad, ik was er klaar voor. De wereld was ik anders gaan bekijken, positiever. Geloven in mezelf, dat was het toverwoord. Positieve gedachten zijn mijn krachten en is mijn lijfspreuk geworden. Mijn kinderen gingen het ook merken. Doordat ik weer langzaam in mezelf ben gaan geloven geef ik hun vertrouwen.

Sinds een aantal weken ben ik weer werkeloos, ik vind het niet erg. Deze deur gaat voor me dicht maar vele anderen zullen voor me open gaan. Het (B)EAT IT programma is zo’n deur die is open gegaan. Met Isabelle als coach ben ik mijn eetstoornis aan het verslaan. Een beetje wankel ben ik soms nog maar ik kan het aan. Angsten en lastige gevoelens mogen er zijn maar weglopen is verleden tijd. Weer ben ik sterk maar nu op een gezonde manier. Weg eten van gevoelens doe ik niet meer. Praten, tijd voor mezelf nemen, sporten, lezen, af en toe huilen zijn de dingen die ik in de plaats van mijn eetstoornis heb gezet. Langzaam merk ik dat ik het eten steeds minder nodig heb.

De focus ligt nu op nieuwe persoonlijke ontwikkelingen.

In september begin ik aan een opleiding, iets wat ik al lang wilde doen.  Met het vertrouwen wat ik nu in mezelf heb durf ik het aan. Spannend is het nog steeds. Ik kan het aan, ben sterk, geloof in mezelf en durf hulp te vragen waar nodig. Vele jaren en inzichten later heb ik mijn moeder vergeven. Zij had het beste met me voor. Mijn ouders houden heel veel van me. Soms mis ik nog dat ik weinig emotionele steun bij hun kan krijgen maar het heeft een plekje gekregen.                   
                                                                                                 
Met de oudste zoon gaat het met kleine stapjes vooruit. Als ondernemer is hij een schildersbedrijf begonnen. Een paar keer per week komt hij langs. Hopelijk, door te laten zien dat ik mijn angsten niet meer weg stop en me kwetsbaar op durf te stellen, laat ik hem zien dat je ook sterk kan zijn. Vele inzichten gun ik hem zodat ook hij zijn kwetsbare kanten durft te tonen. Ik heb weer vertrouwen in hem. Volop in ontwikkeling zijn ook mijn andere 2 kinderen. Binnenkort halen ze beiden een diploma. Wat ben ik trots op mijn kinderen en blij dat ik hun moeder mag zijn.                                                                                                   

Bij mijn vriend kan ik helemaal mezelf zijn.

Hij is een schat en steunt me door “dik en dun”. Wat een lef heb ik gehad om dit allemaal aan te gaan en wat ben ik trots op mezelf. Het leven is mooi als je je kwetsbaar op durft te stellen. Weet je, ik ben sterk, heb het altijd al geweten en laten zien, ik kan het leven weer aan met zijn mooie en minder mooie kanten, ik geniet. Positieve gedachten zijn mijn krachten. Ik geloof in mezelf!

PS: dit mooie bericht kreeg ik op moederdag, van mijn oudste zoon. “Hey moederke, ik zie allemaal leugenaren op Facebook. Hebben allemaal de liefste moeder maar dat is niet waar, dat kunnen er maar 3 zeggen . Dat zijn wij!“

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 




                                                                                           

“Ik vond mezelf niet meer waard dan groenten en fruit”

Bron, unsplash.com

Anne (23, niet haar echte naam) heeft sinds haar 15e anorexia. In haar slechtste periodes at ze alleen maar groenten en fruit. Anne heeft al meerdere behandelingen achter de rug en elke keer wordt ze sterker.

Op dit moment volgt ze de 20 stappen uit het (B)EAT IT programma. Onlangs verscheen er een artikel van haar in de Viva. Dit wil Anne graag met je delen.


Anne: “Ik haat sla. Het herinnert me aan de moeilijkste periode in mijn leven. Er waren weken, soms wel maanden waarin ik als avondeten niet meer at dan een paar blaadjes sla. Soms met drie of vier cherrytomaatjes erbij. Geen dressing, geen brood. Dat vond ik mezelf allemaal niet waard. Honger voelde ik na een tijdje niet meer. Mijn buik was eraan gewend om leeg te zijn. Aan het einde van de dag was ik alsnog boos op mezelf. Ik had nog minder moeten eten, of meer moeten bewegen. Ik vond mezelf niet alleen lelijk maar ook stom en slecht. Wanneer mijn moeder ‘s avonds vroeg of ik lekker bij ze kwam zitten om tv te kijken, antwoordde ik dat ik dat niet verdiende. Voor straf moest ik van mezelf alleen op mijn kamer zitten, zonder tv of muziek.

Halve appel

Wanneer ik net uit een kliniek kwam, verviel ik snel terug in mijn oude patroon. Weken, maanden, soms wel een jaar lang was ik onder druk gezet om te eten. Ik kreeg een eetlijst met precies erop wat er die dag naar binnen moest. De leiding zag erop toe dat ik dat ook at. Vijf boterhammen, kaas, melk, aardappels, groenten en vlees. Iedere hap ging volledig tegen mijn gevoel in naar binnen. Ik at omdat ik snel weg wilde. Mijn lichaam sterkte aan, maar in mijn hoofd bleef alles hetzelfde. Wanneer ik naar huis mocht, was ik doodsbang. De veilige muren van de kliniek waren opeens weer weg. Die buitenwereld vond ik toen zo vreselijk indrukwekkend. Er konden zoveel dingen gebeuren waar ik geen controle over had. Dus keerde ik me weer tot mijn eetstoornis. Die gaf me houvast, het gevoel dat ik de touwtjes zelf in handen had. ’s Ochtends een halve appel, die ik met precisie door midden sneed. ’s Middags sla, net als ’s avonds. Ik was weer terug bij af. Genezen leek me ook doodeng. Jarenlang was mijn eetstoornis mijn talent, hoe verknikt ook. Als ik dat losliet, wie was ik dan nog?

Twee keer opscheppen

Vorige week heb ik spaghetti met gehaktballetjes op. Niet onder dwang, maar gewoon met mijn ouders en broertje aan de eettafel. De hele dag was ik er nerveus over. Moest ik het wel doen? Hoe zou ik me erna voelen? Maar toen ik de eerste hap nam viel alles even weg en genoot ik zo. Wat was dit lekker. Ik schepte twee keer op. Mijn ouders keken glimmend toe. Hoe gek het ook klinkt; ik hou van eten en van koken.

Sinds een paar weken krijg ik hulp van een coach. Het gaat langzaam beter met mij. Ik wil nooit meer terug naar alleen groente en fruit. Ik eet nog wel sla, maar nu met croutons, ei, kip en dressing. Ik werk er hard aan om beter te worden. Als kind kwam ik meteen aanrennen wanneer mijn moeder thuiskwam met de boodschappen. Ik keek in haar plastic tassen en zocht naar lekkere dingen. Zij lachte en zei dat ik even moest wachten.

Dat is mijn doel.

Niet langer bang zijn voor eten maar er weer van mogen genieten. Zonder dat er iets tegenover moet staan. Zodat ik eindelijk kan ontdekken wie Anne zonder eetstoornis is.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Wil jij ook hulp om je eetstoornis te overwinnen? Plan een intakegesprek

Story of Hope "Vallen en opstaan!"

Ditmaal een prachtig Story of Hope van Anne
Anne loopt stage bij ISA Power

Het leven is vallen en opstaan!

Het moment dat ik voor het eerst in mijn leven de trappers rond draaide op mijn eerste kleine fietsje. Het moment dat mijn moeder maar al te vaak heeft omschreven in mijn leven, waardoor ik het goed kan navertellen. Vallen en opstaan, maar fietsen moest en zou ik kunnen, dezelfde dag nog. Zoals mijn moeder altijd mooi verwoordt: "Je was toen al een strebertje". Een mooie karaktereigenschap, zou je zeggen. En dat is het ook, maar er ligt een grens. En over die grens ben ik, helaas, heen gegaan.

Ik genoot van het leven, leefde het leven van een jong meisje, zoals het hoort te doen. Afspreken met vriendinnetjes, buiten spelen, lekker winkelen en volleyballen.

Dit veranderde toen ik naar de middelbare school ging. Ik ben altijd het ‘stille strebertje' geweest. Deze karaktereigenschap, is echter omgeslagen op de middelbare school. Het moment dat ik naar het VWO ging, was een omslagpunt. Heel langzaam, veranderde ik. Ik werd nog meer een ‘stil strebertje', en keerde meer in mijzelf.

Ik sloeg door!

Dat veranderen was heel onschuldig. Totdat het doorsloeg. Ik stortte me volledig in het leren, waarbij ik ondertussen controle in het eten zocht. Lichamelijk ging het qua gewicht hard achteruit. Maar ook geestelijk veranderde ik. Ik wilde niet falen, wilde het perfect doen.

Op een gegeven moment ben ik doorgestuurd naar de kinderarts. Er was eerst nog geen sprake van een eetstoornis, tot het moment dat ik het daadwerkelijk meer moest gaan eten. Ik kan me dit herinneren, als een zwart gat waar ik in viel. De overtuiging dat ik geen probleem had, zakte volledig in mijn schoenen, en ook voor mijn omgeving werd duidelijk dat er meer aan de hand was. Door de kinderarts werd alle hulpverlening in gang gezet.

Ik haalde zelfs nog belachelijk goede cijfers!

Jaar 3 van het VWO heb ik uiteindelijk gehaald, met belachelijk goede cijfers. Achteraf is dit heel onwerkelijk, want ik was toen meer aan het overleven, dan aan het leven. Die zomer, was de laatste reis van ons hele gezin, namelijk een grote reis van 4 weken naar Amerika en Canada. Ik mocht mee, aangezien ik die maanden daarvoor wat kilo's was aangekomen, waarmee ik het aan moest kunnen. Ik vind het moeilijk om te zeggen of ik 100% heb genoten, aangezien ik nog steeds ziek was. Wanneer ik de foto's terug kijk, durf ik met zekerheid te zeggen dat de vakantie grotendeels overheerst werd door mijn eetstoornis. Tot op de dag van vandaag heb ik daar spijt van. Maar ik weet dat ik daar op dat moment, niet veel aan kon doen. De eetstoornis, mijn tweede ik, was de heerser over mij.

Na deze vakantie, heb ik het roer omgegooid.

Ik ben toen van het VWO naar Havo te gaan, om meer tijd en energie vrij te maken om te herstellen van mijn eetstoornis. Op dat moment vond ik mezelf een mislukkeling: school was namelijk het enige waar ik nog in kon presteren, dacht ik. Het voelde, alsof ik enorm faalde. Inmiddels was ik doorgestuurd door mijn psycholoog naar een psychiater. Een moment dat ik me volop schaamde. Was ik echt dat meisje, die altijd kon genieten van eten, van het leven, maar die nu opeens naar een psychiater moet omdat ze er zelf niet meer uit komt?

Altijd heerste die controle over mijn leven. Elke dag stond toen in het teken van (genoeg) eten, aankomen, gewicht, en onzekerheid. Na de overstap op de middelbare school naar Havo, heb ik besloten om te gaan voor herstel.

Herstel gaat met pieken en dalen, maar ondanks die dalen, heb ik mezelf weer gevonden. Er kwamen telkens weer momenten dat ik dacht: ik bereik hier helemaal niets mee. Ik wilde me focussen op wat IK leuk vond: vriendinnen, familie sport: hardlopen en natuurlijk de toekomst. Verdorie niet die stomme eetstoornis die me die schijncontrole bood.

Er kwam een punt waarop ik mezelf vragen ging stellen. Is dit wat ik wil?

Wil ik telkens in die jojo belanden? Wil ik telkens die strijd tussen aankomen en op gewicht blijven, de onzekerheid over mijn gezondheid, mijn ouders die ik in onzekerheid laat? Op die vragen wist ik allemaal een antwoord te geven. Ik kwam altijd tot de conclusie: die eetstoornis ga ik volledig loslaten. Wat er ook voor nodig is: ik ga ervoor. Die knop die telkens maar voor een deel draaide en vervolgens weer terug, is voor de volledige 360 graden gedraaid. Mijn motivatie was altijd duidelijk: een gezond leven om uiteindelijk andere mensen te kunnen helpen. Een gelukkig leven waarin ik kan genieten van elke seconde van de dag.

Het is een gevecht wat me alleen maar sterker heeft gemaakt

Maar ik ben gaan inzien, dat zo’n gevecht je alleen maar sterker maakt. Voor mijn studie, voor mijn toekomst, voor mijn passies. Ik ben me altijd bewust geweest van het feit dat ik er beter op zou worden, in plaats van dat ik me bewust was van de eetstoornis.

Ik ben aangekomen in gewicht, waardoor mijn lichaam weer gezond is. Maar belangrijker is dat ik geestelijk genezen ben. Ik ben namelijk op het punt waar ik trots kan zijn op mezelf en op hetgene wat ik bereikt heb. Op het punt waar ik nu sta, waar ik geniet van alle dingen om me heen. Het strebertje in mij, wat was omgeslagen naar de eetstoornis, heb ik weer de andere kant op geduwd. Richting het leven.

Moeilijk, maar nodig?

De eetstoornis heeft mij de moeilijkste tijd van mijn leven bezorgd, maar het heeft me ook gemaakt tot wie ik nu ben. Elke dag leer ik weer meer, over mezelf, over mijn leven, over mijn toekomst. Ik kan gewoon genieten van het leven, zonder mij volledig te storten op óf de eetstoornis, of school. Door de dieptepunten die ik heb meegemaakt, ben ik me meer bewust van de hoogtepunten. Datgene wat ik heb meegemaakt, ga ik nu gebruiken als kracht om anderen te ondersteunen en te helpen. Mijn kracht wil ik inzetten om mensen te helpen met het overwinnen van een eetstoornis.

Blijf niet staan, maar durf te kiezen!

Durf te kiezen voor de échte jij. Het is eng, het is niet makkelijk, maar het is het zo waard. Geloof me, je krijgt er zo veel voor. Wil je ook bijdragen aan een wereld zonder eetstoornissen? Kijk dan eens naar wat jij kunt doen als een vrijwilliger bij ISA Power. We kunnen jou goed gebruiken!

Kim steeg boven haar eetstoornis uit!

Verhaal geschreven door Kim Nicodem - Coach ISA Power team

In control!

Tijdens mijn eetstoornis was controle mijn grootste vriend. Als ik controle had, voelde ik me veilig en rustig. Uren, dagen, weken en maanden was ik er zoet mee om maar alles zoveel mogelijk onder controle te krijgen.  Dat mijn leven inmiddels een gevangenis aan het worden was zag ik niet eens, want ik had het veel te druk met alles onder controle te houden.

Bye bye eetstoornis!

Maar dan is er dan toch dat moment, waarop je wakker wordt en beseft dit kan zo niet langer. Ik besloot voor eens en voor altijd afscheid te nemen van mijn eetstoornis. Ik was er helemaal klaar mee. Bye, bye eetstoornis!! Zo simpel was het zeker niet, maar ik besloot wel de strijd aan te gaan. Een strijd van letterlijk heel veel vallen en opstaan.

Moeten van mijn eetstoornis

De controle bleek de kern van mijn probleem. Net als met het ontstaan van de eetstoornis, werd controle met het afscheid nemen van de eetstoornis,  ook mijn grootste vriend. Als een echte perfectionist betaamd wilde ik het afscheid nemen van mijn eetstoornis compleet goed doen. Maar wat is dat eigenlijk goed genezen van je eetstoornis. Ben je genezen als je eet? Of ben je genezen als je geen gedachtes meer over eten hebt. Ik besloot in ieder geval het eten volledig te doen zoals het moest. Want MOETEN dat kon ik wel. Als anorexiapatiënt wist ik een ding, moeten dat kon ik als de beste. Dus er MOEST gegeten worden WAT er op  mijn eetlijst stond, WANNEER het op mijn eetlijst stond, WAAR het op mijn eetlijst stond, met WIE het op mijn eetlijst stond etcetera.

Genezen van een eetstoornis?

Oh wat was mijn omgeving blij. Ik at weer, ging er weer steeds beter uit zien. De kilo’s kwamen er langzaam maar zeker aan. Maar was ik genezen? Nee zeker niet. Ik besefte op een morgen dat mijn nieuwe eetregime eigenlijk net zo dwangmatig en gecontroleerd was, met het enige verschil dat ik nu deed wat andere mensen voor mij verzonnen hadden in plaats van dat ik me aan mijn eigen geschreven regels hield.  Was dit hoe ik de rest van mijn leven verder wilde? Eten volgens een lijstje, continu bezig zijn met waar, wat en wanneer? Of wilde ik vrij zijn? Ik koos het laatste!

Nutteloos door mijn eetstoornis

Al maanden voelde ik me ontzettend nutteloos. Mijn eetstoornis had mij knock out geslagen met als gevolg dat ik mij alleen nog bevond in de wereld van de eetstoornis. Het was dus eigenlijk helemaal niet gek dat mijn nieuwe levensstijl net zo dwangmatig werd als de oude. Ik had tenslotte ook niet anders om mij op te focussen. Een ding was duidelijk ik had een doel nodig zodat ik het beter worden niet meer vooral voor anderen deed maar juist voor mijzelf.

Mijn eetstoornis was streberig

Ook deze zoektocht begon ik misschien iets te fanatiek. Ik voelde me zo nutteloos dat ik meteen vond dat ik weer aan het werk moest en zocht als een gek naar een nieuwe baan die bij me past. Al weer een extern doel en niet een doel omdat daar mijn hart lag, maar vooral omdat het, je  raadt het al,  MOEST. Een hoop frustratie was het gevolg, want ook dit deed ik weer voor de buitenwereld en niet voor mezelf.

Mijn cadeau; loslaten

Als beloning voor mijn harde werk, mocht ik mee naar een klimcursus. Als iets het tegenovergestelde van in controle zijn is het wel klimmen. Jij hangt aan een touw, een ander die je zekert en als de klap op de vuurpijl krijg je ook nog eens valtraining, waarbij je jezelf vrijwillig twee meter naar beneden laat vallen. Niet echt een hobby die je verwacht voor iemand met een eetstoornis, toch? Gek genoeg, bleek ik het leuk te vinden! Voor het eerst in tijden had ik weer eens echt plezier. Ik steeg letterlijk weer eens boven mijzelf uit. Ik werd uitgedaagd, met mijn angsten geconfronteerd. Maar wat mij het meeste duidelijk werd is zoals Isabelle zo mooi zegt: Je bezit een kracht die sterker is dan je grootste angst.

 Krachtvoer

Vanaf dat moment werd eten geen MOETEN meer, maar werd het de brandstof om mijn motor draaiende te houden. De motor om te zorgen dat ik de dingen kan doen die ik leuk vind. Klimmen heeft mij mentaal sterker gemaakt, waardoor ik zie dat ik geen controle meer nodig heb, omdat ik weet dat er maar een controle is die er bestaat en dat is die, die jou volledig overneemt.

Stijg boven jezelf uit!

Dit is geen blog om jullie allemaal te overtuigen om te gaan klimmen, maar wel een om je te overtuigen om al dat moeten eens los te laten. Ga op zoek naar dingen die je echt leuk vindt, dingen waar jij je bed voor uit komt met een lach of misschien zelfs een dansje. Je zult ontdekken dat je zoveel sterker en krachtiger bent dan je ooit had gedacht.

Stel doelen in de dingen die je gaat ondernemen zodat je altijd weet waar je het voor doet. En al die dingen die nu eenmaal moeten zoals studie en werk, komen dan vanzelf ook, want als jij doet wat je leuk vindt en waar je hart ligt, komen er mooie dingen op je pad.

Wil jij ook nieuwe doelen stellen en heb je daar hulp bij nodig? 

Mijn weegschaal heb ik bij het grofvuil gezet, daar waar die hoort!

Dit inspirerende verhaal is geschreven door Nathalie

Op mijn 14e begon mijn eetprobleem als iets vrij onschuldigs. Ik had een periode waarop het zowel op school als thuis niet lekker liep en dat had ik zelf niet in de hand. Ik ontdekte echter iets waar ik volledige controle over kon hebben, althans dat dacht ik. Ik viel een kilootje af en dat voelde als een overwinning. Waarop ik besloot dat ik nog vele van dit soort overwinningen wilde behalen.

Ik ben een doorzetter en ik houd van overwinningen!

Ik ben een doorzetter, dus dit lukte en ik dacht dat dit een oplossing zou zijn voor al mijn problemen. 13 jaar(!) lang beheersten deze “overwinningen” mijn leven. Het was mijn manier om met tegenslagen om te gaan en het bood houvast bij alles in het leven wat ik moeilijk vond. Ik had een obsessie ontwikkeld, wilde alles zo perfect mogelijk doen, maar in werkelijkheid was ik doodongelukkig. Ongemerkt hadden mijn “overwinningen” ervoor gezorgd dat ik steeds meer een stukje van mijzelf was verloren. Verlies van eigenwaarde, geluk en plezier in het leven.

Ik heb de wil en kracht hervonden in mijzelf!

Met hulp van mijn coach van ISA Power heb ik mijzelf beetje bij beetje teruggevonden. Ik heb de wil en kracht kunnen vinden om het gevecht met het grote, boze monster aan te gaan. Inmiddels 3 maanden verder heb ik al van veel dingen afstand en afscheid kunnen nemen, waaronder één van mijn grootste obstakels: de weegschaal. Om toch waardig afscheid te nemen van dit voor mij vreselijke ding, heb ik de volgende brief geschreven voordat ik hem bij het grofvuil heb gezet: 

“Beste weegschaal, 

Er zijn tijden geweest dat ik mijzelf niet meer wilde zijn. Maar nu wil ik jou niet meer. Jij bent iets dat nooit tegen mij heeft gelogen en toch spreek jij niet de waarheid. Ik kan namelijk het beste mijzelf zijn zonder jou en dan ben ik een veel leuker persoon.

Daarom is het tijd dat wij afscheid van elkaar gaan nemen. Ik zal niet ontkennen dat dit afscheid heel moeilijk is. Vreemd eigenlijk... Hoe kan het moeilijk zijn afscheid van iets te nemen dat ik zo verschrikkelijk haat?

Afscheid nemen van iets zou zwaar moeten zijn als je ergens van houdt. Maar ik hou niet van jou weegschaal! Ik ga NU afscheid van jou nemen! Juist omdat ik dan weer van mijzelf kan houden.

Vaarwel weegschaal! Vaarwel eetstoornis!” 

Laat een leuk bericht achter voor Nathalie! En wil jij ook geholpen worden en de kracht in jezelf  ontdekken of hervinden neem dan eens een kijkje bij coaching en bekijk de referenties.

Mij werd 'doodleuk' verteld dat genezen van een eetstoornis niet mogelijk was.

Story of Hope geschreven door: Rosanne

Tijdens mijn behandeling voor mijn eetstoornis kreeg ik hulp van een psychologe. Bij haar voelde ik me vaak niet serieus genomen en niet begrepen.

Stiekem dacht ik: ‘Ja, wat weet jij er nou van. Je zegt maar wat, je weet helemaal niet waar je over praat!’. Ik ging vaak geïrriteerd naar huis en verloor de hoop dat ik ooit zou genezen van die klote-eetstoornis die mijn leven zo verziekte.

Ik liep vast.

Ken je dat gevoel dat je ergens in vastloopt? Toen ik vastliep bij deze psychologe ging ik op zoek naar een andere vorm van hulp omdat ik wist dat, ondanks dat het al veel beter ging, ik mijn eetstoornis nog niet helemaal had overwonnen. Ik kwam ergens een bericht tegen over Isabelle Plasmeijer haar boek ‘Wanneer KAP jij ermee?’ en bestelde het. Hier herkende ik me in.

Ik was niet raar, debiel of zwak en zielig.

Nee, er was iemand en nog veel meer mensen die dezelfde gekke dingen deden en die door dat te overwinnen juist heel sterk waren geworden! Ik las het boek snel uit, maakte de opdrachten en was blij dat ik eindelijk eens iets kon doen om die eetstoornis te overwinnen in plaats van alleen maar gesprekken te voeren met mijn psycholoog. Mijn moeder zag hoe intensief ik bezig was met het boek en maakte een afspraak met Isabelle Plasmeijer. Bij onze eerste ontmoeting voelde het gelijk heel goed en ik begon aan mijn (B)EAT-IT personal training.

Met Isabelle als coach veranderde er veel voor mij.

Van Isabelle krijg ik er vertrouwen in en ik wist dat ze er alles aan zal doen om mij te helpen. Omdat Isabelle ‘hetzelfde’ heeft meegemaakt neem ik sneller iets van haar aan, denk ik over de dingen die ze zegt serieus na en voel ik me begrepen. Ik ben niet bang meer om te vertellen waar ik me zorgen over maak of over wat ik denk. Ook weet ik eigenlijk nu pas zeker dat ik écht van mijn eetstoornis af wil omdat ik zie dat het mogelijk is om je eetstoornis te verslaan en een fantastisch stralend mens te worden.

Mij werd 'doodleuk' verteld dat genezen van een eetstoornis niet mogelijk was. 

Mij werd voor het traject bij ISA Power altijd verteld dat 100% genezen niet mogelijk was, waardoor ik het moeilijk vond om het gevecht überhaupt aan te gaan. Het is heel fijn voor me om daadwerkelijk iets te kunnen doen om mijn eetstoornis te verslaan. Ik ben actief bezig en de opdrachten uit de (B)EAT IT Personal Training geven me veel inzicht.

Ik leer niet alleen dingen over eten maar juist heel veel over mezelf. Ik leer mezelf steeds beter kennen en bespreek met Isabelle hoe ik daar mee om kan gaan. Ook leer ik dat ik mijn emoties mag uiten en denk ik na over hoe ik mijn leven in wil richten.

Ik vind mezelf, de Rosanne zonder eetstoornis, weer terug.

Dat geeft me veel positieve energie waardoor ik me rustiger en gelukkiger voel en het vanzelf makkelijker is om toch dat koekje of die lolly te nemen of zelfs weer uit eten te gaan. Sinds ik ben gestart met (B)EAT-IT voel ik me heel anders .... in positieve zin. Ik heb meer inzicht in mezelf en de mensen om mij heen. Hier leer ik los te laten, te leven in het hier en nu. En ik besef me dat ik niet perfect hoef te zijn.

Ik leer niet hoe ik moet ‘overleven’, maar hoe ik moet  ‘leven’.

Nog steeds blijft het moeilijk om de rekenmachine in mijn hoofd uit te zetten, om niet in paniek te raken als mijn broek net iets strakker zit, om niet in huilen uit te barsten in het pashokje als maatje 34 niet past, om eten dat me spontaan wordt aangeboden aan te nemen, om opmerkingen over vet/kcal/suikers te negeren, om van mezelf te houden en om niet meer te luisteren naar die stem in mijn hoofd die vaak toch nog veel te hard tegen me schreeuwt.

Maar ik leef, ik leef weer!

Ondanks het schuldgevoel en de paniek die ik vaak voel, eet ik toch. Het is lastig, maar het betekent ook dat ik weer met vrienden afspreek, leuke dingen doe, op visite kan, kan logeren en zelfs al een keer uit eten ben geweest! Daarnaast straal ik weer, groeit mijn haar in twee maanden sneller dan in het hele afgelopen jaar, krijg ik m’n figuur weer terug en heb ik weer energie!

Het belangrijkste voor mij in mijn herstel is vertrouwen.

Vertrouwen op mezelf, dat ik daadwerkelijk die eetstoornis kan verslaan. Ook het vertrouwen dat ik van Isabelle krijg en van andere mensen om mij heen. Dit vertrouwen zorgt ervoor dat ik mijn eetstoornis niet meer nodig heb. Ik vertrouw erop dat het goed komt, ook als ik de controle loslaat.

Mijn tip is: geef niet toe aan je angst.

Je zal in het diepe moeten springen, en dat is eng. Heel erg eng. Maar voor altijd bovenop de duikplank blijven staan heeft geen zin. Verzamel moed en ga de uitdaging aan. Laat de controle los. Doe het. Stel niet meer uit. Het zal moeilijk zijn, en soms zal je huilend terug verlangen naar die veilige wereld van je eetstoornis, maar uiteindelijk zal je weer écht leven en écht kunnen genieten. Ik heb de sprong genomen en ook al ben ik nog niet helemaal van mijn eetstoornis af, ik ben weer mezelf, lach weer, geniet weer en voel me gelukkig. Als ik het kan, kan jij het ook.

Jouw leven ga je toch door niets of niemand van je laten afpakken?
Liefs, Rosanne 

“Bij mijn coach Ad Penninx kan ik gewoon mijzelf zijn”

Geschreven door Rowan: 13 jaar en worstelt met een eetstoornis.

A STORY OF HOPE 

“Bij mijn coach Ad kan ik gewoon mijzelf zijn”

Ik heb Ad voor het eerst ontmoet bij de (B)EAT IT workshop van ISA Power in Rotterdam. Hij gaf mij een hand en stelde zich voor en mijn gevoel was gelijk goed! Die dag hebben we elkaar beter leren kennen. Er was gelijk een klik en ik voelde me op mijn gemak bij Ad. Bij hem kon ik “gewoon” mijzelf zijn. Die dag heb ik met meer mensen gepraat en dat vond ik heel erg fijn.

"Mijn ogen gingen open, er waren meer mensen zoals ik, ik besefte dat ik niet alleen was. Naar dit stukje was ik op zoek, dit had ik nodig!"

Blijf in mij geloven!

Nu ik het coaching traject ben aangegaan met Ad heb ik heel sterk de wil om beter te worden. Door veel met Ad te praten en opdrachten te doen - uit de (B)EAT IT Training - laat hij me de weg zien hoe ik het een beetje moet doen. Ik heb niet allerlei gezeur van dokters, diëtisten, ouders en familie nodig. Als je mij gewoon laat zijn en mijn ding laat doen, blijft geloven en mij blijft steunen dan komt het echt wel goed. Ik wil echt genezen en ik ben zelf al heel erg tevreden met wat ik tot nu toe al bereikt heb.

Mijn coach Ad Penninx begrijpt wat ik doormaak!

Vanwege de afstand kan ik Ad niet dagelijks zien, maar Skype werkt erg goed. We skypen elke week en zo nu en dan proberen we een live afspraak te maken. De laatste keer zijn we met de trein naar Ad gegaan. Dit is al een heel uitstapje opzich is, want de omgeving waar Ad woont is erg mooi. We gaan dan altijd even aan het water een balletje trappen. Daarna gaan we aan de slag met de opdrachten.

Ik voel me begrepen!

De manier zoals het nu gaat geeft me een heel prettig gevoel. Daarnaast kan ik Ad altijd bellen en makkelijk benaderen. Het is zo fijn dat hij er voor me is. Zeker omdat Ad ook begrijpt wat het is om een eetstoornis te hebben.

Groeten,

Rowan

P.s: Laat een bericht achter voor Rowan! Mocht jij ook een jongen of zelfs al een volwassen man zijn met eetproblemen. Schaam je niet! Wij helpen je graag! Plan een gratis intake gesprek in.  

Is paardencoaching ook effectief bij eetstoornissen?

Toen ik aankwam lopen zag ik mijn coach Isabelle Plasmeijer al staan op onze vaste ontmoetingsplek. De vorige keer had Isabelle gezegd dat we iets leuks zouden gaan doen, alleen ik wist nog niet wat. Mama had al wel gezegd dat ik mijn paardrijdlaarzen aan moest doen en een jas en broek aan moest trekken die vies mochten worden. Daar stond ik dan in mijn paardrijd outfit in hartje Den Bosch. Ik had natuurlijk al wel een klein vermoeden wat we gingen doen. Isabelle vroeg mij in ons allereerste gesprek wat mijn doelen en dromen waren en wat ik het allerliefst zo snel mogelijk weer wilde doen.

Paardrijden is mijn grote passie!!

Dat was niet zo moeilijk voor mij om te beantwoorden: paardrijden is mijn grote passie. ‘Dan moeten we deze droom maar zo snel mogelijk in vervulling laten gaan, vind je ook niet? vroeg Isabelle mij. Ze vertelde toen dat er twee mannen zaten te wachten in het café die mij graag wilde ontmoeten en met mij een paarden coach sessie zouden gaan doen. Ik was super blij toen ik het hoorde, het was ondertussen méér dan een jaar geleden dat ik voor het laatst op een paard had gezeten. Één jaar lang had ik niet kunnen doen wat ik eigenlijk super graag doe! Een eetstoornis kun je niet combineren, het hindert je om voluit te leven en voor je passie te gaan. 

Mijn passie en mijn eetstoornis gaan niet samen!

In het café ontmoette ik Ben en François van Meander paardecoaching, ze waren hartstikke vriendelijk en hadden er net als ik heel veel zin in. We besloten zo snel mogelijk te gaan en reden naar het buitengebied van een dorp in de buurt. Daar was een huis opgebouwd uit leem en klei en nog meer natuurlijke materialen. Het zag er heel mooi en verzorgd uit. Buiten was een groot weiland waar twee Ijslanders stonden te grazen. Je kan je voorstellen dat ik er ‘kei’ veel zin in had natuurlijk.

“Paarden zijn spiegels van de ziel, ze reflecteren jouw emoties zoals ze zijn. Puur, eerlijk en confronterend leren ze jou om zelfverzekerder te worden en op te komen voor wie je bent” Isabelle Plasmeijer

Die oude IJslander zou mijn coach, ofwel spiegel, zijn deze dag. Ik mocht de IJslander uit de wei halen. Het was al weer erg lang geleden dat ik een paard uit de wei mocht halen. Toch voelde het alsof ik het vorige week nog had gedaan, vertrouwd en fijn. Dit was de eerste keer dat hij weer naar buiten mocht op het gras en dat heb ik gemerkt. Het eten van het gras vond hij heel interessant en lekker. Ik moest hem daarom af en toe flink met me mee trekken, een echte lekkere gras-eter. 

De IJslander vond het gras een tikje interessanter!

We gingen in een met lint afgezette wei de paardencoachsessie doen. Als eerste gingen we het paard lekker borstelen. Omdat het lente wordt verliest hij al zijn winterharen dus het was een hele klus om alle losse haren weg te borstelen. Daarna gingen we even rustig een paar rondjes lopen om aan elkaar te wennen. Helaas was het gras toch een tikje interessanter en dat maakte het af en toe wel lastig.

Hoe zelfverzekerder ik was hoe gemakkelijker het paard mij volgde!

Bij de eerste oefening moest ik zelf rechtop en zelfverzekerd lopen zodat het paard met mij meeliep en naar mij zou gaan luisteren. Met als doel dat ik het touw langzaam losser kon laten en hij me toch zou volgen. Dat was vandaag best lastig vanwege het gras. Ik moest goed aanvoelen wanneer hij weer wilde gaan eten en hem dan bijtijds corrigeren. Af en toe lukte dat niet maar ik leerde snel en het ging steeds beter. Ik merkt dat hoe rechter ik mijn rug hield en zelfverzekerder ik liep, en me ook zelfverzekerd voelde en overkwam op het paard, hoe makkelijker het paard met me meeliep. Ik kon het touw wat losser laten en hem steeds een beetje meer ruimte geven. Dat was fijn en mooi om te zien.

Toen gingen we wat bochten maken om pionnen heen. Door voorop te lopen kon ik de pony goed begeleiden en sturen. Dat ging best goed. Als laatste gingen we wisselingen doen in tempo; van snel naar wat langzamer lopen. Zo makkelijk was dat niet want hij was enthousiast en als ik dan bijna stil stond wilde hij weer gaan eten. Dit was een kwestie van goed aanvoelen en hem optijd corrigeren. Het ging steeds een beetje beter.

Ik heb echt een super middag gehad. Ik heb geleerd dat wanneer zelfverzekerd overkomt over iemand ‘de baas kan zijn’ en hem of haar kan sturen. Ik vond het goed om te zien van mezelf dat ik dat kan. Door deze middag heb ik het gevoel dat ik zekerder ben, sterker, niet meer zo ingedoken maar rechtop. Dat voelt goed! 

Paarden zijn spiegels van de ziel. Ze spiegelen jouw gedrag en daarom is paarden coaching bijzonder goed inzetbaar bij mensen met eetproblemen en eetstoornissen zoals anorexia, boulimia en binge eating disorder (vreetbuistoornis). De personal coachtrajecten van ISA Power worden op maat gemaakt. Jouw doelen en dromen worden als uitgangspunt genomen tijdens het coachtraject. Wil jij ook je eetstoornis overwinnen (of iemand helpen) en wil je meer weten over de personal coachtrajecten? Plan een een gratis intake gesprek in!
 

Ik was doodsbang, maar ik ben toch gegaan!

De evaluatie van Elsa (17) van het Once in a Lifetime Event van ISA Power

Vrijdagavond 6 maart 2015.

Het is inmiddels een paar weken geleden maar het lijkt nog zo dichtbij; het Once in a Lifetime event.  Ik vond het echt heel spannend. Ik wist totaal niet wat ik kon verwachten. Zou het wel wat voor mij zijn? Kon ik niet beter thuisblijven? Toch ben ik samen met mijn moeder, die me een lift gaf, richting Eerbeek vertrokken.

Over een smal, onbelicht pad, midden door de natuur kwamen we aan bij de Zuiderzon. Twee andere lieve meiden stonden buiten te wachten, met hen ben ik samen naar binnen gegaan waar we heel lief werden ontvangen door de ISA Power crew. Na een korte rondleiding werden we uitgedaagd antwoord te geven op vragen zoals: Waarom ben ik gekomen? Wat wil ik bereiken? Wat wil ik gaan leren? Toch best ingewikkeld ;-)

Daarna volgde een kennismakingsronde waarin we de antwoorden bespraken met elkaar. Ik realiseerde me dat ik me bevond tussen mooie, bijzondere vrouwen, jong en oud, met ieder haar eigen doelen. Ik vond het heel spannend om mijn dromen te delen. Ik ben altijd al een onzeker meisje geweest en ik durf dingen niet snel te delen in een groep. Zeker niet met onbekenden. Dus dat was gelijk al een uitdaging voor mij! Na de kennismaking hebben we een avondmeditatie gedaan, zodat we rustig naar bed konden. Ik weet niet hoe lang het was, maar ik was zo opgewonden en zat vol met adrenaline dat het voor mijn gevoel uren duurde.

Zaterdag 7 maart 2015:

’S ochtends startte we buiten met yoga. Wie dat wilde mocht op blote voeten meedoen en er waren ook een aantal mensen die dat deden. Voor mij toch nog net iets te koud. Het was ontzettend fijn de dag zo te beginnen. Ik merkte dat ik tot rust kwam en minder in mijn hoofd zat en veel meer in mijn lichaam. Na de yoga gingen we ontbijten. Dit was het moment waar veel mensen bang voor waren, maar voor elk maaltijd werd een leuk “gebed” opgezegd. Ik vond het echt heel motiverend werken. De sfeer aan tafel was daardoor erg goed. Het was fijn dat de focus niet lag op het eten zelf. Ook werd er hier geen druk op uitgeoefend. Iedereen kon pakken wat hij wilde.

Om tien uur startte de workshop. De stoelen stonden in theater opstelling en we hadden een mooi werkboek waarin we aantekeningen konden maken. Ik heb zelf echt heel veel aantekeningen gemaakt. Ik vond dit fijn: het was een goede manier om achteraf te kunnen teruglezen wat er allemaal is gezegd. Het eerste gedeelte hadden we het over het belang van ademhaling en het effect op het stressgehalte in je lichaam. Dat was enorm waardevol voor iedereen. Aan de hand van leuke en motiverende filmpjes gigen we zelf aan de slag met ademhalingsoefeningen. Het was heel interactief en we zaten nooit lang stil.  

Één van de coach/trainer van ISA Power is gespecialiseerd in Rots & Water. Dit is het beste te vergelijken met PMT en weerbaarheidstrainingen. Van haar leerde we letterlijk en figuurlijk steviger in ons schoenen staan. Het was confronterend, maar het gaf iedereen een krachtig gevoel.

Ook de omgeving was prachtig.

De Veluwe staat natuurlijk bekend vanwege zijn km’s lange wandel en fietspaden, waar veel natuurliefhebbers op af komen. Ook wij hebben gretig gebruik gemaakt van de mooie omgeving. Tijdens de stilte wandeling werd ik niet alleen geconfronteerd met de mooie natuur, maar ook met mijzelf. Ik kon niet anders dan stilstaan bij dingen: zoals mijn gedachtes.

Het programma was erg afwisselend. ’S middags kwam een bekende Nederlandse motivatie spreker, genaamd Stijn Coronel, vanuit zijn rolstoel vertellen hij over zijn leven en alles wat hij had meegemaakt. Wat een positieve en inspirerende man is Stijn. Hij leerde ons dat het leven, ondanks heftige ervaringen en tegenslagen, toch heel mooi kan zijn. En dat het genieten van het leven in de kleine dingen zit en te maken heeft met de manier waarop je naar dingen kijkt. ’S Avonds hebben we nog een super mooie film gekeken en sloten we de avond af met een korte meditatie. Ik was bekaf: voldaan, gelukkig en moe van de heftige dag en de emoties.

Zondag 8 maart 2015:

Zondag was de laatste dag alweer. Ook deze dag zijn we weer begonnen met yoga. Dit keer werd de yogales gegeven door een van de deelnemers uit de groep. Zij werd uitgedaagd buiten haar comfortzone te stappen. Het was immers haar droom om yoga instructrice te worden. Daar kreeg ze de kans om te delen en te laten zien was ze al wist en kon. En ze deed het ontzettend goed! Wat een fijne ‘succes’ ervaring voor haar.  

Ook deze dag waren er veel workshops en werden we weer aan het werk gezet met: Wie ben ik?’ En wat maakt jou wie jij bent? We leerden presentatie technieken en spreken voor een groep. Dat was spannend, maar ook heel gaaf om te doen. Het einde van deze dag sloten we af met een leuke workshop over Imago Styling, lichaamstaal en houding. We kregen allemaal een Goodie–bag vol met leuke en mooie verzorgingsproducten en twee mensen kregen zelf een complete kleurenanalyse t.w.v. € 190 cadeau, waaronder ik!

Ik kan me nog herinneren hoe moeilijk en spannend ik het vond om te gaan. Maar het afscheid was niet minder zwaar. Het was echt een hele leuke groep. We hebben veel gedeeld samen, iedereen was lief voor elkaar en de herkenning was heel fijn en motiverend. Ook nu nog, weken na het event, heb ik contact met dames en meiden van het Once in a Lifetime event. Er is zelfs een WhatsAppgroep opgericht. Hierin bespreken we hoe het gaat, waar we tegen aan lopen en belangrijker, we motiveren we elkaar en sturen elkaar leuke foto’s en quotes door. Dat is heel fijn.

Ik heb een fantastische buddy Mariëlle.

 Als laatste onderdeel moesten we op deze dag een maatje vinden. Met deze buddy zouden we ook thuis nog verder aan de slag gaan. Dat is fijn, dan hoef ik het niet alleen te doen! Mijn buddy en ik kunnen het goed vinden samen.

We hebben nog oefeningen gemaakt over zelfleiderschap en we stimuleren elkaar om stapjes te zetten richting onze dromen. Soms is het makkelijker om de ander te coachen dan mezelf. Wat ik allemaal heb geleerd tijdens het Once in a Lifetime event neem ik voor altijd met mij mee. Ik ben écht zo blij dat ik de stap heb gemaakt om naar het event te gaan!

"Ik zou het iedereen, ongeacht leeftijd, aanbevelen". - Elsa

Once in a lifetime event is ook voor buddies leuk!

Dit verhaal is geschreven door Mariëlle (38 jaar) - Buddy en heeft zelf geen eetstoornis.

Dat is toch voor mensen met eetstoornissen?

Het was woensdag 18 februari toen mijn vriendin mij een berichtje stuurde: “Ik heb me opgegeven voor het Once in a Lifetime Event. Een heel weekend op de Veluwe. Als je het leuk vindt mag je ook mee”. Maar dat is voor mensen met een eetstoornis, zei ik. “Ja, maar ik mag een buddy meenemen. Buddies zonder eetproblemen. Jou dus!”

Zo begon het. Ik bekeek de website, las erover, dacht erover na.. Het leek me erg leuk, maar ook ernstig uit mijn comfortzone. En dáár houd ik niet van!

Toch was mijn nieuwsgierigheid gewekt en besloot ik mee te gaan. Gewoon gezellig, en als steun en toeverlaat van mijn vriendin. En hé, wie wil er nu niet als de beste versie van zichzelf weer naar huis gaan na zo’n weekend? Daar viel voor mij vast ook genoeg te leren.

Ik had geen flauw idee wat me te wachten stond!

De datum kwam dichterbij en daarmee kwamen ook de kriebels. Want we hadden geen flauw idee wat ons te wachten stond, en das best eng! Eenmaal aangekomen werden we hartelijk ontvangen.

We hebben eerst de spullen naar onze kamer gebracht en daarna namen we plaats in de gezamenlijke ruimte. Met een kop thee op de bank wachten we totdat we compleet waren. Voordat we aan het voorstelrondje begonnen moesten we eerst voor onszelf een aantal vragen beantwoorden. Nu ben ik niet bepaald iemand die makkelijk voor een groep spreekt, maar als het dan eenmaal achter de rug is vraag je je toch altijd weer af waarom je er nou zo tegenop hebt gezien. Zo eng was het toch niet?

Publiekelijk spreken behoort tot de angsten top 10 van mensen.

Later in het weekend leerde ik dat in het openbaar spreken de nummer 1 is in de angstenranglijst. Die gedachte werkt best verzachtend, want gedeelde smart is nu eenmaal halve smart. Aan de hand van de vragen en antwoorden stelden we ons aan elkaar voor en zo was ook het ijs snel gebroken. Een paar meiden hadden elkaar al eerder ontmoet, maar al snel leek het alsof we elkaar allemaal al jaren kenden. Als iedereen bereid is zich kwetsbaar op te stellen, en dat was zeker het geval, dan zit het met de sfeer wel goed.

Ook meditatie en yoga stond op het programma!

Na nog even gezeten te hebben stond er nog een meditatie op het programma waarna iedereen z’n bed ging opzoeken. We moesten zaterdag per slot van rekening al om 8 uur weer fris en fruitig buiten staan voor onze yogasessie.

Na de yoga en het ontbijt hebben we eerst het een en ander geleerd over ademhaling en hoe je met je manier van ademhalen stress in je lichaam kunt terugdringen. Heel interessant en leerzaam, ook voor mij!

Werken aan weerbaarheid en zelfvertrouwen is voor iedereen goed!

Daarna hadden we een workshop Rots & Water, waarbij we kracht en weerbaarheidsoefeningen deden. Eerst werd er iets over de methode verteld en daarna gingen we met elkaar verschillende oefeningen doen. Steeds in andere tweetallen waardoor je niet lekker veilig bij je buddy kon blijven, maar met iedereen in contact kwam. Ik vond de Rots & Water oefeningen erg leuk om te doen en vooral ook om te ervaren dat het écht werkt! En ook dat het - door de manier waarop je ademt en hoe je staat  - écht verschil maakt hoe stevig je in je schoenen staat! En als je fysiek steviger in je schoenen staat is het automatische gevolg dat je ook mentaal sterker in je schoenen staat. Ik had het gevoel dat iedereen het even bijzonder vond.

Ook ik leerde steviger in mijn schoenen staan!

Er zat veel afwisseling in het programma. We hebben ook nog een stiltewandeling gemaakt en dat was zeker geen straf in die mooie omgeving. Wat mij erg opviel tijdens die wandeling is hoe vaak je eigenlijk geneigd bent iets te zeggen en je mening ergens over te geven. Op dat moment ga je er zelf over nadenken en ervaar je de wandeling heel anders. Uiteraard heb je ook veel meer oog voor je omgeving als je niet voortdurend met elkaar in gesprek bent. Na de wandeling moesten we nog een kwartiertje stil zijn en kregen we een interessante oefeningen die ons allen veel inzichten gaf. Dat vond ik een lastige opdracht, ik ben vrij nuchter en vond het moeilijk om mijn gevoel op papier te zetten. Ik was me voornamelijk bewust geworden van de grote hoeveelheid gedachten die door je hoofd gaan als je niet praat. 

Ik was geraakt door Stijn Coronel: een inspirerende gastpreker. 

We kregen ’s middags een gastspreker op bezoek. Buiten dat hij in een heel inspirerend verhaal liet zien dat er tegenover alle negatieve dingen in het leven veel meer positieve dingen staan. Als je een foto ziet van iemand in een rolstoel en hoort dat diegene inspirerend spreker is, dan is de conclusie al vrij snel dat het wel zal gaan over hoe hij positief door het leven gaat, ondanks zijn “handicap”. Niets was minder waar, het ging helemaal niet over die rolstoel. Oeps! Zo makkelijk oordeel je zonder het verhaal te kennen.

We hebben zoveel gedaan, eigenlijk teveel om op te noemen. Daarvoor zul je het zelf moeten ervaren.  Het was een lange dag met veel indrukken en nieuwe inzichten. Ook zondag, na een ontzettend leuke yogasessie, een lekker ontbijtje, een andere workshop Rots & Water kregen we nog een workshop 'Imago Styling' aangeboden. Van iedereen werden er hele mooie foto’s gemaakt. De dagen daarna werden er veel profielfoto’s op Facebook ververst, zo trots was iedereen op de nieuwe foto.

We blijven elkaar stimuleren, ook na het event!

Aan het eind van de middag gingen alle tassen weer in de auto en was het tijd om afscheid te nemen. Maar niet voordat iedereen een buddy had gevonden om na het weekend nog opdrachten mee uit te voeren. Zo’n weekend is natuurlijk hartstikke leuk, maar op deze manier word je des te meer gestimuleerd om er ook na die tijd nog mee verder te gaan. In de eerste instantie had ik zoiets van, nou daar hoef ik niet aan mee te doen, want ik heb geen eetstoornis. Maar dat was niet de bedoeling! Natuurlijk kon ik net zo goed als ieder ander buddy zijn.

Ik heb heel leuk whatsapp- en mailcontact met mijn buddy en binnenkort ga ik naar haar toe om samen aan onze opdracht te werken. Een opdracht die ook voor mij zeer bruikbaar is, net zoals het gehele weekend. Ik kijk uit om mijn buddy weer te zien.

Na iedereen een dikke knuffel gegeven te hebben was het echt tijd om weer naar huis te gaan. Ik kijk terug op een enorm leerzaam weekend. Er waren best momenten dat ik mij het
“buitenbeentje” voelde omdat ik zelf geen eetstoornis heb, en mij er bijna schuldig om voelde dat mijn conclusie na een oefening was dat ik “best oké” ben zoals ik ben.

Ook voor mensen zonder eetstoornissen is het Once in a Lifetime event super waardevol!

Er waren er veel momenten en oefeningen die op mij net zo goed van toepassing waren als op ieder ander. Het weekend draaide niet om de eetstoornis, het ging veel dieper dan dat. Het geeft een bevestiging dat iedereen, met of zonder eetstoornis, zich onzeker voelt over bepaalde dingen.

Ik heb een groep bijzondere en mooie mensen leren kennen die allemaal wel het mooie in elkaar zien, maar er moeite mee hebben ook op die manier naar zichzelf te kijken. Op sommige momenten gaf het me bijna een wanhopig gevoel om de emoties te zien die aan de oppervlakte kwamen. Ik gun al die meiden zo ontzettend een leuk en onbezorgd leven zonder eetstoornis. 

Ik weet zeker dat ze er allemaal bovenop gaan komen.

Als ik iets heb gezien tijdens het weekend, dan is het wel een enorme hoeveelheid kracht en de wil iets moois van het leven te maken!! Het Once in a Lifetime Event is een aanrader voor iedereen! Er valt voor iedereen wel iets te leren en hoe mooi is het als je er voor je vriend(in),
familielid, buddy kunt zijn en iets meer begrijpt van wat er omgaat in het hoofd van iemand met een eetstoornis.

Ik had het voor geen goud willen missen!

Mariëlle

Voelen, waar heb je het over? Hoe werkt dat?

Geschreven door: Rosalie Keet eetstoornis coach van ISA Power

---- --- A Story of Hope ---- -----

Voelen, waar heb je het over? Hoe werkt dat? Afleiding zoeken, alsmaar bezig zijn, vooral geen rust nemen. Gefocust op eten, sporten, studie... geen avond op de bank doorbrengen en televisie kijken of een boek lezen.. Uit de angst voor de gevoelens en emoties die naar boven zouden komen. Rust nemen, stil zitten, daar deed ik niet aan. Ja, want dan zou ik gaan voelen. En dat is nou juist wat ik wilde vermijden.

Of ik niet moe was van alsmaar bezig zijn?

In de tijd dat de eetstoornis in mijn leven was zou ik gezegd hebben: ‘moe? Nee joh!’. Nu weet ik anders. Moe was ik elke dag, dag in dag uit. Psychisch en lichamelijk. Ik ging aan mijn gevoel voorbij, ik stond hier niet bij stil. Elke week was er een moment dat ik het gevecht met mijzelf niet meer volhield en er tranen van vermoeidheid zichtbaar werden. Op deze momenten begreep ik er niets van: ‘hoe kon ik zo moe zijn? Hoe kon het te veel zijn geworden?’. De vermoeidheid wilde ik niet toelaten. Ik veegde mijn tranen weg en ging op dezelfde manier weer verder. Niet alleen de vermoeidheid wilde ik niet toelaten. Mijn handelen werd bepaald door mijn gedachten, wat ik voelde telde niet mee. Uitgeschakeld.

Ik kon het vluchtgedrag niet meer volhouden! 

Het lukte niet meer. Ik wilde zo niet meer verder. Er moest iets veranderen. Eerlijkheid, naar mijzelf en mijn omgeving. Waar liep ik letterlijk en figuurlijk voor weg?

“Ik zei nee. Hij hoorde dit niet. Hij snapte mij niet.
Mijn antwoorden kwamen niet binnen.
Tot het moment dat ik zei wat hij wilde horen. Toen kon hij luisteren.
Vanaf dat moment wilde ik niet voelen. Wilde ik er niet zijn.
Vanaf dat moment weet ik niet wat er in me omging. Wat het met me deed.
Het deed niet weinig. Het deed me niets.
Alsof het niet gebeurd is. Alsof het niets voorstelde.
Overgave. Doen wat hoort. Wat er verwacht wordt.
Het leven gaat verder. Doorgaan“.

Bron: Unsplash.com

Wie ben ik? Wat wil ik? Wat zijn mijn dromen?

De eetstoornis bood mij de (schijn)veiligheid waar ik naar opzoek was. Mijn stem deed ertoe, ik kon bepalen en was er overzicht. Geen plotselinge fratsen of onvoorspelbaarheid. Ik had het vertrouwen in mijzelf niet dat ik daarmee overweg kon, dat ik voor mijzelf op kon komen. In de ‘buitenwereld’ was te veel onveiligheid. Ik leefde naar de verwachting van anderen, tenminste, naar wat ik dacht dat zij van mij verwachtte.

Op den duur was het voor mij één groot vraagteken wie ik was, wat ik wilde en wat mij gelukkig maakte. En als ik dit dan al een beetje wist, durfde ik het al helemaal niet hard op te vertellen. Angst dat anderen mij gek zouden vinden, mijn ideeën af zouden keuren of zelfs mij zouden afkeuren! Opnieuw beginnen met het leren voelen, gevoel toestaan, het accepteren van wat er is. Verkennen wat mij blij maakt en waar ik mij krachtig door voel, wat mij vertrouwen geeft. Het heeft tijd en moeite gekost om te gaan staan voor wie ik ben en wat mij gelukkig maakt. Het is zeker de moeite waard geweest!

Dromen en wensen zijn er om vervult te worden!

Als ik opnieuw voor de keuze zou staan tussen of investeren in mijzelf en de regie over mijn leven in handen nemen, of de eetstoornis de macht te geven..  Zonder twijfel kan ik zeggen dat ik opnieuw voor mijzelf zou kiezen. Ik kan weer verdriet voelen en boosheid, doordat ik de signalen van mijn lichaam mag en kan voelen. Ik kan vertellen wanneer ik bang ben en een arm om mij heen nodig heb. Ik kan kriebels in mijn buik voelen wanneer ik blij ben. Een vreugde dansje maken als ik dat wil. ‘Beleving heeft mijn leven meer kleur en perspectief gegeven.’

Kies voor jezelf!

Iedereen heeft een eigen stem, een eigen persoonlijkheid, een eigen wil. Jij ook. Deze unieke kenmerken maken jou zoals jij bent. Iedereen is anders. Eigenheid maakt een mens mooi. Jezelf leren omarmen met zowel jou kwaliteiten als jou valkuilen. Deze combinatie maakt jou uniek.

‘Je bent goed zoals je bent.’

Door je te laten leiden door angst, creëer je jou eigen gevangenis. Zelf heb ik ervaren hoe het is om in deze ‘gevangeniswereld’ te leven. Tevens weet dat het mogelijk is om dit ‘gevangenisleven’ met trots, eigenwaarde en zelfcompassie te verlaten. De werkelijke wereld weer te omarmen en je te laten leiden door wat je hart je ingeeft.

Bron: Unsplash.com

Wil jij los komen van jou ‘gevangenisleven’?

Als coach van het ISA Power team wil ik samen met jou op ontdekkingstocht, stap voor stap de eetstoornis achter je laten. Om toe te werken naar het moment dat jij ‘STOP IT!’ tegen de eetstoornis kunt zeggen. Om angst te vervangen door trots, zelfvertrouwen. Om je hart te gaan volgen, je dromen na te jagen en je wensen te verspreiden. Durf jij het aan? Kies dan voor een (B)EAT IT personal coachtraject. Dit programma is ook online te volgen. 

 

Ik was geen Bourgondiër, ik had een eetstoornis!

Dit verhaal is geschreven door: Kirsten

"Jij een eetstoornis? Daar heb ik nooit iets van gemerkt of gezien". Dit heb ik veel mensen in mijn omgeving horen zeggen nadat ik eindelijk na 25 jaar heb durven toegeven dat ik een eetstoornis heb en niet gewoon een Bourgondiër ben die van lekker en vooral van veel eten houdt. Het gaat er bij mijn eetstoornis niet om wat je ziet, maar juist om wat je niet ziet. Er zit een monster in mijn hoofd, een eetmonster! Dit monster is gaan bepalen wat ik wel of niet mag eten en wat ik wel of niet mag/moet doen. 

De eetstoornis, het monster!

Dit monster is de baas over alles wat met eten te maken heeft en heeft in een later stadium ook bepaald wat ik wel of niet mag voelen. Dit eetmonster heeft mij geleerd te liegen tegenover mijzelf en de buitenwereld voor de gek te houden. Oscar-waardige acteerprestaties heb ik neergezet, immers 25 jaar lang heb ik voor mezelf en mijn omgeving weten te verbergen dat ik een serieus eetprobleem had.

Het kwam in mijn tienerjaren 'sneaky' in mijn leven

Voor zover ik het terug kan redeneren heeft het eetmonster zich ergens in mijn tienerjaren al heel sneaky gemeld. Ik was wat fors, maar niet heel dik. De eerste dieetpogingen dienden zich aan en mislukten even zo vaak. Met ieder mislukt dieet groeide de frustratie, de zelfhaat en uiteindelijk ook mijn gewicht. Ik ging meer en meer eten om de negatieve emoties te verdoven en ondertussen kreeg het eetmonster meer en meer de macht. Het eten werd mijn grootste vriend, maar ook mijn grootste vijand.

Ik morbide obesitas?

Na 20 jaren van worstelen met het eten had ik een gewicht bereikt van 130kg (BMI 49: MORBIDE Obesitas). Een uitzichtloze situatie met een zeer lage levensverwachting resterend. Naast de lage levensverwachting was ook mijn zelfbeeld onmeetbaar laag en mijn zelfhaat onmeetbaar groot geworden. Hoewel nog altijd vrolijk aan de buitenkant, binnenin zat een groot verdriet opgesloten. Letterlijk opgesloten want het uiten van emoties is mij ook verboden door ditzelfde eetmonster. Deze uitzichtloze situatie heeft mij gedwongen om in 2008 een maagverkleinende operatie te ondergaan. In de eerste plaats om een gezond gewicht te krijgen en in de tweede plaats om rust in het hoofd qua eten te krijgen. Het eerste is gelukt. Ik ben 63 kg afgevallen en heb weer een gezond lichaam en een gezond gewicht.

De eetstoornis was zwaarbeledigd

De rust in het hoofd was slechts van tijdelijke aard. Na enige jaren zich koest gehouden te hebben heeft het eetmonster zich weer strijdbaar gemeld. Klaarblijkelijk zwaar beledigd want er kwamen nog meer regels dan in de jaren voor de operatie. Calorieën tellen (noem een product en ik kan feilloos het aantal Kcal ervan opnoemen), dagelijks wegen, zoveel mogelijk kilometers rennen om te compenseren, overdag vasten om me vervolgens 's avonds te kunnen volvreten (door alle grenzen van mijn kleine maag heen), verboden voer, verboden combinaties enz. enz.

Het eetmonster had mij wéér volledig in zijn macht!

Gaandeweg het jaar 2014 kwam het besef dat mijn omgang met eten, mijn regeltjes en mijn verstopte emoties niets te maken hebben met een Bourgondische leefstijl. Daar is het misschien ooit mee begonnen, maar in de jaren is het uitgegroeid tot een verslaving met een steeds dominanter wordend eetmonster als dirigent. Dit besef heeft mij aangezet om te gaan zoeken naar hulp. De zoektocht naar hulp op internet heeft mij uiteindelijk bij ISA Power gebracht. Mijn IK KAP ERMEE besluit was in januari 2015 een feit!

Mijn eetstoornis loslaten was doodeng!

Het toegeven dat ik een eetstoornis had was een heftig moment. Dat betekende namelijk dat als ik er echt vanaf zou willen komen dat ik ook dingen zou moeten gaan loslaten die juist voor mij als veilig voelden. Zoals al mijn regeltjes, zoals het dagelijks wegen, zoals het calorieën tellen, zoals veel bewegen en zoals het verstoppen/negeren van emoties. Ik weet inmiddels dat het allemaal schijnzekerheden zijn waarmee je het eetmonster blijft voeden, maar ondanks dat is het loslaten een moeilijk proces.

(B)EAT IT HELPT MIJ MIJN EETMONSTER TE VERSLAAN

Inmiddels ben ik 3 maanden onderweg in het (B)EAT IT programma en vele regeltjes bestaan al niet meer. De emoties zitten nog diep diep verstopt maar durven zich nu af en toe te laten zien. Mijn obsessieve en dwangmatige omgang met eten zwakt af en het eetmonster heb ik vorige week ontslagen. Ik heb hem en zijn regeltjes niet meer nodig om me 'veilig' te voelen of om pijn en verdriet te verdoven. Ik moet nog wat ervaring opdoen in mijn nieuwe job waarbij ik weer de baas ben over mijn eigen brein en lijf, maar ik weet nu dat ik de POWER heb om dit tot een goed einde te brengen. Ik moet nog even puinruimen want het eetmonster heeft er een flink zootje van gemaakt. Maar met iedere les die ik leer in het (B)EAT IT programma kan er weer een zak met mentale rotzooi bij het grofvuil.

De vrijgekomen ruimte gebruik ik om te genieten. Genieten van het leven en ook weer genieten van het eten. Genieten van het eten als vriend en niet meer als vijand. Dank voor het lezen van mijn Story of Hope. Ik moet nu gaan, moet nog even een zak met rotzooi bij de weg zetten......

P.s: Laat een een leuk bericht achter voor Kirsten ;-)

Wil je hulp van ISA Power?
Kijk dan eens naar de Personal Coaching trajecten of (B)EAT IT
Plan meteen een gratis intake in 
En kom ook naar de 1 daagse (B)EAT IT WORKSHOP!

Het is NU of NOOIT!

Neem je leven in eigen handen. Kap met je eetstoornis!

Mijn naam is Ron Meijering, nu inmiddels 45 jaar oud. Misschien denk je nu: een man aan het woord? Ja, ook mannen kunnen eetstoornissen krijgen! Zo’n 10 tot 15 % van alle mensen met anorexia en boulimia zijn man.

Anorexia is meer dan 5 jaar onderdeel van mijn leven geweest, totdat ik dacht ‘ik kap ermee!’ Dat moment, wat ik me nog goed kan herinneren, was noodzakelijk om te veranderen. Dat is ook precies waar ik het over wil hebben in dit Blog.

Ook jou wens ik dat moment, dat punt van ‘ik kap ermee!’

Dat moment van ‘ik kap ermee’ had ik op 17 jarige leeftijd. Destijds ging ik aan de slag als banketbakker en al snel merkte ik dat ik daar super goed in was. Ik kreeg complimenten en werd gewaardeerd. Ik merkte dat ik die complimenten zelf ook wel heel erg waardeerde en leuk vond. In één keer kwam ik tot het besef; ik ben er klaar mee en ik heb die klote Anorexia helemaal niet meer nodig. Ik kap ermee! Ontdekken waar je passie ligt en hiervoor durven gaan is dus super belangrijk. Dat betekend soms ook dat je afscheid moet nemen van mensen of dingen die je energie kosten. Maak altijd de overweging voor jezelf en stel jezelf hierbij de vraag "Krijg ik hier energie van of kost het mij energie?" Als je dit durft te doen dan ben je al goed op weg!

IK KAP ERMEE!

Vanaf dat moment heb ik hard gewerkt aan het verkrijgen van meer zelfvertrouwen en mijn weerbaarheid. Vandaag de dag run ik samen met mijn broer een bedrijf en zet ik mij in als ervaringdeskundige Eetstoornis Coach bij ISA Power.

"De eetstoornis heb ik niet meer nodig om me compleet te voelen. Je herkent dit misschien wel bij jezelf; de eetstoornis is je grootste vriend en grootse vijand tegelijkertijd" 

Herken jij dat ook? Het is natuurlijk niet voor niets dat je een eetstoornis hebt ontwikkelt of hebt gekregen. De eetstoornis fungeert als houvast in je leven, het is het handvat aan de muur, de trapleuning, de kapstok, die ervoor zorgt dat jij je veilig en zeker(der) voelt.

"Het enige wat jou nog in de weg staat is schaamte en onzekerheid. Om echte vrijheid te ervaren, zet dan je masker af!"

 

Wil je herstellen, maar schaam jij je? Of denk je dat het eigenlijk wel meevalt? Of vind je dat je niet moet zeuren? Of vind je dat je je misschien aanstelt, want tja.... een ander heeft het zwaarder. Houd je zelf niet langer voor de gek. Elke dag dat je nog met je eetstoornis door een deur moet of er nog mee rondloopt is er één te lang! Het is een grote (dood)zonde! 

Wij van ISA Power geloven dat je de beste versie van jezelf kunt worden als je juist dwars door je angsten heen durft te breken, eerlijk en open durft te zijn. En natuurlijk hoef je dat allemaal niet in één keer te kunnen. Daar willen en kunnen we jou stapsgewijs mee helpen! We helpen jou stappen te zetten en je oude patronen los te laten. Zodat we het nieuwe kunnen verwelkomen!

Heb je hulp nodig om het leven te creëren van je dromen?

Schaam je niet! Ben je nog (heel) jong of al een volwassen vent? En heb je last van eetproblemen of moeite met eten en je zelfbeeld en ben je onzeker? Graag ga ik met jou op zoek naar een ander handvat aan de muur! Een handvat wat veel beter voor je is en je nog meer zekerheid biedt dan je eetstoornis. Samen met jou wil ik naar dat punt toe werken, zodat ook jij kan zeggen “ik kap ermee”. Niet eventjes maar voor altijd. Durf jij het aan? En ben je een jonge meid, of vrouw of boven de 40 dan helpen de vrouwelijke coaches van ISA Power jou heel graag op weg!

Het is NU of NOOIT!

KIES VOOR EEN LEUK, OPEN & RESPECTVOL...

Wat zou jouw lichaam je vertellen als het een stem zou hebben?

Wat zou jouw lichaam je vertellen als het een stem zou hebben? 

Dit is een interessante vraag welke ik vaak stel aan de mensen die ik begeleid op weg naar herstel van hun eetstoornis. Zo ook aan Sarah uit België. Sarah volgt nu de (B)EAT IT training waarbij we wekelijks contact hebben. Sarah heeft al een aantal jaren last van haar eetstoornis. Eigenlijk schoot ze van anorexia, of liever gezegd orthorexia, naar de worsteling met binge eating. Van ondergewicht naar overgewicht! Nu is ze op weg naar balans. Ze is niet alleen op zoek naar balans in haar eetpatroon, maar nog meer verlangt ze naar emotionele en spirituele balans. Toen ik haar de opdracht gaf om een brief naar zichzelf te schrijven uit naam van haar lichaam, kwamen we tot interessante ontdekkingen. Sarah's lichaam is verbitterd, te neer geslagen en voelt zich zwaar vernedert. Ondanks dit alles houdt het hoop en geeft het Sarah de kracht om verder te gaan. Het lichaam is iets wonderbaarlijks.
- Isabelle Plasmeijer, oprichter ISA Power

Lees hieronder de brief van Sarah's lichaam aan Sarah zelf.

- Geschreven op maandag 16 februari 2015

Liefste Sarah,

Ik wil helemaal niet dat je je overeet en vreetbuien hebt. Dan moet ik overuren werken en daar word ik moe van. Ook het overschot aan suikers in de koeken moeten verwerkt worden, mijn lever wordt daar behoorlijk chagrijnig van. Mijn nieren hebben het ook erg zwaar van de grote lading suikers die gefilterd moeten worden. Mijn maagje is dan weer bezorgt dat ze het allemaal niet kan bolwerken en mijn gal krijgt al de vetten niet gesplitst in druppeltje.

De rest van de delen van mij hebben ook een stem maar dat zou wel een hele lange klachtenlijst worden, dus ik zal nu in het algemeen spreken. Ik vind het ook niet eerlijk als je me te weinig of eenzijdig eten geeft, dan moet ik levensnoodzakelijke functies, zoals gefocust denken, uitschakelen.

Én ik ben je rotopmerkingen over mij, echt wel beu hoor!

Ik ben nooit goed genoeg voor jou! Terwijl jij altijd goed genoeg bent voor mij! Ik ben dankbaar dat je in mij wilt wonen en ik doe altijd mijn best om jou het leven zo comfortabel mogelijk te maken. Maar, soms wordt ik echt gek van je absurde regels. Hoe kan jij met je denken en je brein nu écht zeker weten wat ik nodig heb? Blijkbaar kan je denken dit niet. Eerst liet je me uithongeren, zo erg dat ik eruit zag als “een druif op een tandenstoker”. Toen dacht je dat ik “zuiver” was maar je voelde niets meer en was je volledig afgesloten van mijn signalen.

In die periode voelde ik me zo eenzaam en verstoten...

Precies of alles wat ik deed en vroeg, om jou een fijn leven te geven, verkeerd was. Ik was altijd de schuldige en je deed me altijd pijn door me niet te voeden met wat ik nodig had. Je dacht misschien dat ik een konijn was, dat kon leven op wortels, nootjes en groene sapjes.

Ja, overleven, dat kon ik je nog geven met dat “Raw food”. Ik moest toen wel op volle toeren draaien enkel en alleen om je hart te laten kloppen. Ik voelde me zo verwaarloosd en verstoten door jou. Ik was zo ijzig koud dat ik het gevoel had dat mijn botten gekristalliseerd waren; een kilte, zo donker dat mijn hart bevroren was; een angst, zo groot dat mijn eitjes zich verstopte en geen vreugde, sexualiteit en creativiteit meer voortbrachten.

Je had me in de steek gelaten voor een “illusionaire zuiverheid”

Je hebt me bedrogen met die illusionaire zuiverheid, die mij en daarmee ook ons, zou “lijden” naar de dood in plaats van leven; naar het donker in plaats van het licht; naar haat in plaats van liefde. Daarna gaf je me wel brandstof en aardend voedsel en in het begin was ik die nieuwe en grote hoeveelheden voeding niet gewent. Mijn verzwakte darmen protesteerde. Uiteindelijk lukte me het wel te verteren. Maar je vond een nieuwe manier om mijn verlangens en gevoelens te onderdrukken. Toen gaf je me zoveel suikers, chocolade, pasta's en andere zaken te eten, in zulke grote hoeveelheden, dat ik echt ziek werd en enorm veel bijkwam. Zoveel , dat je mij nu ook niet meer leuk vind omdat ik zelf niet in de broeken van 5 maten groter pas. Dus nu ben je boos op mij dat je met mij niet meer durft te dansen, te zingen, te spelen, te vrijen,... terwijl toen je me uithongerde je in die dingen helemaal geen zin in had.

Nu wil je wel leven, maar durf je niet uit schaamte voor mijn vetrolletjes.

Wat heb je toch gedaan? Het is gewoon “waanzin” wat jij met je denken mij probeert op te leggen. Ik ben hier, als voertuig van je ziel, om jou te beschermen. Ik ben hier om jou een aardse ervaring te geven en je dromen te verwezenlijken. Als trouwe vriend, bondgenoot, kan ik niet meer toelaten dat je mij zo behandelt. Jij bent afhankelijk van mij om op deze paradijselijke planeet te leven. Wat jij me als brandstof geeft gebruik ik om jou te vervoeren op je pad. Als je me teveel geeft sla ik dat op. Zeker na deze lange uitputtende vastenperiode, sla ik meer op omdat ik bang ben om niet rond te komen en dus de reserves nodig zal hebben.

Zeg nu “STOP” tegen je regeltjes want ze brengen mij, en zonder je het beseft ook jou, weg van harmonie. Hierdoor ervaar je de wereld als een verwarde boel. Ik ben het beu dat je niet naar mij luistert. Ik ga toch ook niet proberen een wiskundige formule op te lossen. Daarvoor is je denken zeer geschikt. Hoe kan dan je denken bepalen wat, wanneer en hoeveel ik als levend lichaam nodig heb. Het is eigenlijk heel simpel. Ik geef een signaal wanneer ik honger heb: bijvoorbeeld door het knorren van de maag, en dan wat ik nodig heb komt in je geest in de vorm van een beeld. Je kan niet “bedenken” wat ik nodig heb.

Wat jij nodig hebt is ook niet hetzelfde als het lichaam van iemand anders, dat is uniek voor jou en afhankelijk van jou missie. Dus al die 1000 verschillende boeken en dieetregeltjes zijn gewoon pure Bull Shit! Verbrand die handel maar! Langs de andere kant mag je niet vergeten dat ik een menselijk lichaam ben. Er zijn een paar basiszaken die ik nodig heb voor mijn reis zoals: brandstof (glucose, koolhydraten, zetmelen), proteïnen (brouwstoffen, energie, immuniteit, hormonen...),zuiveringstoffen (vezels, antioxidanten, water,...) en beschermingsstoffen (vitaminen, mineralen,...).

Je kan tegen je hond toch ook niet zeggen dat die ineens van gras moet gaan leven, of wel soms? 

En je gaat toch ook niet tegen een lama zeggen dat die ineens kip moet gaan eten! Of wel soms? Ik, jouw lichaam, vind het fijn als ik verse ingrediënten krijg en variatie in mijn voeding heb. Ik hou ervan om verschillende kleuren, geuren, structuren, culturen en texturen te krijgen, want daar kan ik veel meer uithalen dan uit wortels en komkommers of een zak chocolade eieren.

De wereld op mijn bord!

Het leukste vind ik als ik het gevoel heb dat de hele wereld op mijn bord ligt. BIO-diversiteit maakt me sterk, veerkrachtig en dankbaar. Anderzijds, als ik samen eet met mensen in een fijn gezelschap, maakt het voor mij niet uit wat er op mijn bord ligt. Dan wordt ik gevoed door de liefde, energie en ontspanning die ik ontvang van het samenzijn met dierbare en verwante.
Waar ik dus vooral van opkikker is KISS: Keep It Simple but Smart: water, aarde, zon, lucht en mensen.

KISS: Keep It Simple but Smart!

Ik houd er ook heel erg van om te spelen, in het bos te zijn, te dansen, te zingen en gewoon te 'zijn'. Verder vind ik het heel fijn als je dicht bij mij bent, me aanraakt en toelaat andere dichterbij te laten komen. Zoals Meghan Taylor zegt: “It's all about that base!”

Lieve Sarah,

Luister naar me
en vertrouw me!
Ik zal mezelf presenteren
in de vorm die bij jou past, 
en ik ga het lichaam creëeren dat jij nodig hebt om jouw missie hier
te volbrengen.

Weet dat je me nodig hebt om deze missie te volbrengen hier op aarde. Ik ben de aardse projectie van je goddelijke zijn. Als je me voedt met negativiteit; zal je gevangenschap, dualiteit en afgescheidenheid creëren. Als je me voedt met liefde; zullen we samen vrijheid, eenheid en verbondenheid in de wereld zetten. "It's your choice!"

Ik hou onvoorwaardelijk veel van jou, ik vergeef je voor je onwetendheid, ik ben trots en dankbaar dat ik jou mag vervoeren op moeder aarde en ik zal je nooit in de steek laten....dat beloof ik!

Warme knuffel,
Je mooie lichaam!


Plan een gratis intake gesprek in om meer te weten komen over de coaching trajecten!

Wanneer weet ik nu dat mijn eetstoornis echt over én weg is?

Dit Blog is geschreven door Saskia

Steeds vaker hoor ik en kom ik de tekst tegen:
“Ik heb mijn eetstoornis overwonnen”

Wat word ik daar jaloers van. Ik heb een paar maanden hulp gehad om met mijn eetstoornis om te kunnen gaan. Het liefst was ik daarna ook genezen, want dat is stiekem mijn droom. Het is mijn droom om weer relaxed te zijn en dat er meer momenten zijn dat ik blij ben met mezelf, dan niet blij met mezelf. Ik droom dat ik ook 'lekkere dingen' bij de winkel mag kopen van mezelf. Ik droom dat mensen mij aardig vinden om wie ik ben en niet op de momenten dat ik goed in mijn vel zit. Ik droom over de tijd dat ik niet meer aan openingstijden hoef te denken voor als ik nog even wat te 'snaaien' wil halen.

Ik wil niet over alles na hoeven denken of ik het wel of niet goed doe. Ik droom dat ik overal kan en mag eten en het mij niet langer uitmaakt wie het ziet.

Ik heb mijn eetstoornis overwonnen, dat wil ook ik kunnen zeggen! Wat zal dat mij een rust geven. Ik wil dingen ook los kunnen laten en ik wil dat het vreselijk overheersende stemmetje wat in mijn hoofd spreekt verdwijnt. Dat stemmetje wat maar weinig mensen begrijpen, wat niet te zien is aan de buiten kant, maar wel ontzettend zwaar is.

Welles, nietes, welles en nietes! Ik word er gek van!

Ik wil dat die strijd van: welles, nietes, opgeven, doorgaan, wat mag ik wel en wat mag ik niet ophoudt te bestaan. Wanneer houd die strijd tussen mooi en lelijk en mezelf continue vergelijken op te bestaan? Ik zou willen dat iemand mij daar antwoord op kon geven…

Wat als alles waar je ooit van droomde als klein meisje, nu als volwassen vrouw hetgeen is wat je wilt overwinnen? Laat ik eerlijk zijn. Ik hoef niet meer slank te zijn, maar hoe kan ik dit proces in mijn hoofd nu stoppen?

Wanneer weet ik nu dat het echt over én weg is?

Hoe kan ik zeker weten dat mijn eetstoornis weg is en nooit meer terug komt zoals als bij die mensen die hier vol moed en zelfvertrouwen over schrijven?

“Wat moet er precies weg?” vraag ik me af…

Ik denk dat als de pijn in mijn hoofd van al dat denken, weer word omgezet naar liefhebben, liefde, verliefd zijn op jezelf, naasten en de wereld, dat je dan misschien wel je eetstoornis overwonnen hebt.

Gelukkig vond ik de exacte criteria, voor overwinning op je eetstoornis, in het boek: 'De Wolf in Schaapskleren' geschreven door Isabelle Plasmeijer   

Om een eetstoornis te overwinnen zijn tal van mensen geïnterviewd die hebben geleden aan een eetstoornis en die de kracht hebben gevonden en volledig hersteld zijn van hun eetstoornis. Welke eetstoornis deze mensen ook hadden (van anorexia, boulimia tot binge eating disorder en alles wat er tussen zit) de antwoorden waren zeer gemeenschappelijk. Kijk maar eens waar jij je herkent ;-)

1. Leren accepteren, reguleren, adequaat en constructief uiten van emoties
zoals onzekerheid, boosheid, verdriet, bedroefdheid en angst.

2. Ontwikkelen van bewustzijn en bewustwording over jezelf (zelfkennis) en
het hebben van een doel (zingeving) en intrinsieke motivatie stimuleren.

3. Leren emoties los te koppelen en niet af te reageren, verdoven, dempen met eten/sporten.

4. Ontwikkelen van nieuwe manieren om niet te hoeven vluchten, verdoven, dempen en of ontsnappen aan emoties. Enerzijds verbaal: delen en praten over- en uiten van emoties. Anderzijds non-verbaal: spanning loslaten en uiten van emoties door meditatie, ademhalingsoefeningen, bewegingstherapie, (MDR en PMT - psychomotoren therapie), yoga en op een gezonde manier bewegen of sporten.

5. Ontwikkelen en verbeteren van sociale vaardigheden en relaties met vrienden en familie en-of juist afstand nemen van bepaalde mensen of situaties die negatieve energie kosten.

6. Ontwikkelen van het ‘Zelf’: Zelfvertrouwen, Zelfbeeld, Zelfcompassie, Zelfmanagement, Zelfredzaamheid, Zelfverantwoordelijkheid, Zelfwaardering, Zelfzorg, Zelfkennis, Zelfsturing, Zelfreflectie, Zelfcreatie, Zelfbeeld, Zelfleiderschap en Zelfbeheersing.

7. Eigenwaarde loskoppelen van wel of niet verkrijgen of ontvangen van
externe bevestiging én niet koppelen aan eten, sporten en gewicht.

8. Grenzen leren aangeven - Néé durven zeggen – voor jezelf leren opkomen en
beter leren communiceren- leren nemen (ontvangen) in plaats van geven. 

9. Schuldgevoelens loslaten en verantwoording nemen over eigen leven.

10. Een positieve lichaamsbeleving, attitude en overtuigingen creëren.

11. Realistische eisen stellen en eigen verwachtingen zonodig bijstellen naar beneden. 

Om bovenstaande punten te realiseren is het belangrijk dat …..

• Verwachtingen, doelen en dromen worden uitgeschreven!

• Succesmomenten (hoe klein ook) worden gevierd!

• Je jezelf elke dag vraagt: Wat heb ik nodig en wat past bij mij?

• Er regelmatig, voldoende en gezond gegeten wordt!

• Er gezond beweeg- en sportgedrag ontwikkeld wordt!

• En uiteraard nog veel meer.... maar dat lees je in het boek

Het boek "De Wolf in Schaapskleren" is een echte aanrader voor bondgenoten die willen helpen en mensen die een eetstoornis hebben en zichzelf beter willen leren kennen en hun leef (eet)gedrag onder de loep durven nemen!

Mijn lichaam vult zich weer en dat is eng...

Geschreven door: Nienke

Mijn lichaam vult zich weer, zonder dat dit weerzin bij me opwekt en ook de neurologische processen beginnen soepeler te verlopen. It's a fine line (een dunne lijn)....want ondanks het gelukzalige gevoel dat dit me oplevert, ligt er zonder dat ik het door heb een sluipschutter op de loer. 'Klaar om toe te slaan op een onbewaakt moment. Klaar om de strijd met mijn, nog wankele hernieuwde zelfvertrouwen aan te gaan. Wachtend tot mijn pijn, mijn kwetsbaarheid, geraakt wordt'. Om me vervolgens weer het isolement in te trekken, de luiken te sluiten en de boze wereld buiten te houden.

De bescherming van de muren staan symbool voor de gevaarlijke buitenwereld. Realiseer je wel dat deze muren niet alleen de pijn buiten houden, maar ook de vreugde !

Een destructieve oplossing die een doel gediend heeft mijn kwetsuren te beschermen, maar gelijktijdig zorgde voor afscherming en me belemmerde om de echte connectie met anderen aan te gaan. Dit allemaal vanwege een diepgewortelde angst om niet te voldoen, niet geaccepteerd te worden, afgewezen te worden. De angst dat de ander het vertrouwen in je verliest, je goede intenties niet op waarde schat, je niet begrijpt.

Maar waarom ben ik daar zo afhankelijk van? Is het niet het belangrijkst dat ik vertrouwen heb in mezelf, in mijn eigen goede intenties? Dat ik mezelf accepteer, ondanks dat dit soms reacties opwekt bij anderen? Zijn de gevoelens, de waarneming en de reacties van anderen niet de verantwoordelijkheid van henzelf? 

Deze theorie is me compleet helder, echter in de praktijk laat ik me nog met regelmaat omverblazen! Zichtbaar? Compleet niet! Ik beschik over een zeer kalme uitdrukking en ben ook zeer zeker geen grijze muis die je niet ziet of hoort. Maar veelal heb ik een "huilend hart" wanneer ik uit mijn "liefdevolle (droom)wereld" word gehaald en geconfronteerd word met de realiteit.

Mijn wereld, die echt niet alleen uit roze wolkjes bestaat, maar waarin mensen de ruimte krijgen om "te zijn", compleet met een verscheidenheid aan eigenschappen! Oprecht, eerlijk, duidelijk, maar ook accepterend en zacht voor elkaars onvermogen. Echter, alleen in deze wereld, voelt afgescheiden. Dus ik moet een tegenbeweging maken; ik zal me moeten wapenen tegen de wereld waarin ik leef!  

Keer op keer word ik in deze wereld uitgedaagd.

De kracht die ik de afgelopen tijd heb opgedaan, maken dat ik de confrontaties met de wereld weer vaker aan durf te gaan. Eerlijkheid gebied te zeggen, dat er ook nog vaak momenten zijn dat mijn angst te groot wordt. "Naar huis", klinkt dan in mijn hoofd. Inmiddels weet ik dat dit niet de oplossing is. 

Mijn angst is er niet, ik maak mijn angst!

Ergens in mij wakkert het "whatever-gevoel" meer en meer aan! Wat kan me gebeuren als ik met mijn goede intenties een ander in de weg zit? Ik ben wie ik ben! Daar hebben ze het maar mee te doen? Hoezo zou ik mezelf de verbondenheid met anderen niet meer gunnen? Begeef ik me wel of niet onder de mensen?....

WHATEVER!!!! You can do it!

Wil je hulp van ISA Power?
Plan meteen een gratis intake in
 

Ik wil Nienke terug!

Geschreven door: Nienke

Op mijn verjaardag, afgelopen juli, kwam er weer een “wonder” op mijn pad. Ik voelde me “vrijer” deze dag. Ik had me geweldig uitgesloofd in de keuken. Home-baked lemon pies en al mijn vrienden en nabije familie waren uitgenodigd om deze avond bij me te eten. Dit is een jaarlijks terugkerend ritueel. Dit jaar voelde ik me echter “anders”. Vrijer! De calorieën worden “minder” geteld, ik mag er zelf OOK van eten en mijn quote “WHATEVER” klinkt met regelmaat door mijn hoofd!

Na het eten gaat de visite rustig aan weer richting hun eigen huis. Ik blijf over met twee vriendinnen. Samen met een van hen haal ik oude vakantieherinneringen op van toen we 19 jaar waren en samen op vakantie gingen. We hebben toentertijd een hilarische vakantie gehad en dit zorgt nog altijd voor goede anekdotes. De andere vriendin wil de beelden hiervan natuurlijk graag zien…en de fotoboeken komen uit de kast. En daar zie ik mezelf…20 misschien wel 30 kilo zwaarder…maar PRACHTIG!  De verhalen worden steeds absurder en de tranen lopen over mijn wangen van het lachen! Wat een avonturen, wat een “gekte”, wat een geluk! Wat een tof wijf! 

We besluiten de verjaardagstaart er maar weer bij te pakken….en we lachen en kauwen en lachen en kauwen en…

Ook komen er fotoboeken uit de kast van een periode uit mijn leven die een grote bijdrage hebben geleverd aan de ontwikkeling van mijn eetstoornis. Hier zie ik mezelf van nog PRACHTIGER, de glans in mijn ogen verliezen...What happened??? Ik besef me dat de grootste fout die ik heb kunnen maken is "dat ik ben gaan geloven dat ik niet voldeed". 

Maar, ik kan weer KIJKEN! Mijn ogen lijken weer te OPENEN! Ik kan mezelf weer ZIEN! En ik ZIE een MOOI mens daar op die foto's! 

Wat een avond! Wanneer ik die avond met een suizend lichaam in bed lig van alle drukte…dringt het tot me door:

“Ik WIL Nienke terug!”

Wie is mijn spiegelbeeld? Vol verbazing kijk ik naar mezelf. Wie is zij? Waar ben ik? De sporen van mijn “eerdere” levenslust zijn haast uitgewist, maar van binnen is het vuur weer onstoken! Ik maak me zorgen over de vrouw die ik in de spiegel waarneem; 5 (6, 7??) jaar eetstoornis hebben zijn tol geeist; ik moet voor haar zorgen!

Maar hoe? Durf ik dat wel? Hoe laat ik mijn overtuigingen over mezelf en over het voeden van mezelf los? Ik leef in een schemergebied tussen twee werelden. Ik word met regelmaat overspoeld door onzekerheid over “de waarneming” van anderen, wanneer ze kijken naar mijn fysieke gesteldheid. Wat zien zij? Wat zie ik? Komt dit overeen? Schrik ik ze af? Zien ze mij? Zien ze door mijn fysiek, mij; NIENKE. En wat zien ze dan? 

Wat zouden ze moeten zien?

Een leuke, vrolijke, levenslustige, optimistische vrouw. Een vat vol mooie eigenschappen. Liefdevol, zorgzaam, gevoelig, creatief, oplossingsgericht, open, bereid, in staat om van “niets” “iets” te maken, een geslaagd thuiskokkie ;), humorvol, met relativeringszin en een oprecht hart! Ok…haha…en daarnaast een lekkere dosis temperament, wat soms ook kan zorgen voor een lekkere vlaag van onredelijk gedrag … waar je na afloop het beste heel hard om kan lachen, ik lach namelijk uitgebreid mee!! Hoe debiel kan je soms doen? :P

Steeds meer voel ik me bereid om bovenstaande IK weer helemaal te omarmen! Ik WIL haar terug! Met alle prachtige, glanzende eigenschappen, maar ook met haar ruwe randjes! Deze laatste zijn namelijk alleen een uiting van onmacht en onvermogen…en tja…lastig….MAAR IK BEN NIET PERFECT! :D

Mocht je last van me hebben, dan ben ik bereid naar je te luisteren, begrip te tonen voor je waarneming, indien nodig en indien het binnen mijn mogelijkheden ligt, voor je te zorgen. Laat me “ZIJN”, zonder dat ik PERFECT hoef te zijn! Dan doe IK dat ook! :P

Wil je ook hulp van ISA Power?
Plan meteen een gratis intake in 
 

Mijn eetstoornis was onzichtbaar voor veel mensen...

Geschreven door: Kelly

De meerderheid van mensen met een eetstoornis heeft een gezond gewicht. Echter denkt de meerderheid van buitenstaanders nog steeds dat een eetstoornis altijd zichtbaar is. Ik wil middels dit Blog dit taboe doorbreken.

Ik herinner mezelf als een klein meisje, dat teruggetrokken was en geen emoties kon uiten in woorden. Vastgeklemd aan mama en de veiligheid die zij mij boodt. Een meisje met veel dromen en fantasieën. Ik was best gelukkig met ons kleine gezinnetje zonder vader. Ik had niet het idee dat er iets ontbrak en dat terwijl ik helemaal niet populair was en weinig tot geen vriendinnen had op school.

Steeds vaker zocht ik de fout bij mezelf. 

Ik had het idee dat ik lelijker was dan anderen. Steeds meer ging ik mijzelf vergelijken. Mijn haar was niet mooi, mijn benen waren niet mooi en ik kon geen topje dragen want mijn armen waren niet mooi. Naarmate ik tiener werd verstopte ik mezelf in veel te grote t-shirts. Aan sportlessen deelnemen werd een steeds grotere opgave toen mijn lichaam begon te veranderen. Ik was heel schuw, onzeker, verlegen en angstig om uit mijn eigen veilige cocon te kruipen.

Mijzelf stimuleren met de gedachten: "ik kan het toch niet", "niemand wilt mij in hun groepje" en "ik ben niet leuk genoeg" hielp natuurlijk ook niet. De opmerkingen van de sportleraar dat ik niet snel genoeg liep bevestigde mijn eigenbeeld. En wanneer ik eindelijk de moed bij elkaar had geraapt en mijn uiterste best deed dan kreeg ik de opmerking: "Ga je eindelijk je best doen nu de les voorbij is?" 

Gelukkig had ik thuis een mama die me graag zag. 

Op 13 jarige leeftijd veranderde onze gezinssituatie: er kwam een man bij en ik ging naar de middelbare school. Al die jaren die daarop volgde kon ik niet gevoelloos doorstaan. Door de vele veranderingen voelde ik me verloren. Ik was ongelukkig en kon het niet verwoorden, niet uiten en ik leefde op automatische piloot. Niemand wist hoe ik mij echt voelde. Ik droeg een masker. Achter mijn glimlach school mijn verdriet. Net zoals op de lagere school heb ik ook op de middelbare school periodes gehad waar ik werd gepest. Mijn eigenwaarde daalde. Er gebeurde op zoveel vlakken dingen waar ik geen controle over had. Mensen deden elkaar pijn zonder te beseffen hoe hard het is en welke gevolgen dit kon hebben. Als ik terug denk aan die periode dan besef ik dat ik toen al een kreet om om hulp mocht geven, want ook toen was het voldoende om steun en hulp te krijgen. Maar nee, dat besefte ik niet. Ik besefte niet eens dat het niet goed met mij ging!

Ik was 17 jaar toen ik onschuldig begon te lijnen.

Als tiener was ik tamelijk zwaar en hier voelde ik mezelf verdrietig over. Ik starte voor de tweede maal een onschuldig dieet, maar wat toen ontstond was méér dan onschuldig.

Ik wilde "gewoon" wat afvallen, maar als ik er nu naar terugkijk weet ik dat het niet gewoon was. Eigenlijk wilde ik mijn kilo's niet kwijt, maar die opgekropte emoties. Het gevoel van controle ontstond; Mijn verboden voedingslijst werd als maar groter en mijn maaltijden als maar kleiner..

Het afvallen was in mijn ogen een groot succes.

Echter, hoe meer ik ging afvallen, hoe ongelukkiger ik werd. Volgens het stemmetje in mijn hoofd was het goed en moest ik dit volhouden. Ik zou ik gelukkig worden! Dat stemmetje en die gedachtes drongen zich steeds meer op. Het werd als maar moeilijker om in het leven te staan, sociale contacten te onderhouden en onzichtbaar af te vallen. Ik kreeg wel vaker complimenten dat ik was afgevallen, en ook dat gaf een enorme boost om nog af te vallen. Ik zat helemaal vast in het wereldje van afvallen. 

Uiteraard maakte mijn moeder zich zorgen. 

Als ik terugdenk aan het moment dat zij mijn kamer binnenliep, terwijl ik vol tranen tussen mijn kleding stond die ik uit mijn kast op de grond had geworpen, besef ik dat ik eigenlijk wel gezien werd en aandacht kreeg, maar misschien helemaal niet gezien wilde worden. Al snel kreeg ik de indruk dat mijn moeder het als een gewoonte zag dat ik moeilijk deed over eten, in discussie ging en bleef afvallen.

Maar niemand zag het, ik had een gezond gewicht bereikt, hoe kon ik zeggen dat ik het zo moeilijk had? Mijn begeleider op werk had wel door dat er iets was. Uiteindelijk nam ik haar in vertrouwen, niet in details maar enkele kleine vage dingen. Ik kreeg de tip om met een hulpverlener te gaan praten. Op dat moment deed ik er niets mee.

Op mijn 21 jaar beheerste het eten nog steeds mijn leven, emotioneel was dit erg zwaar. Voldoen aan de eisen van de maatschappij was ook geen mogelijkheid meer, ik kon alleen maar thuis zitten. Vastzittend in mijn eigen wereld, vervreemd van andere mensen. Hulp aan gaan leek onmogelijk, van thuis uit volgde er geen enkele vorm van steun, ook financieel zag ik de weg naar hulp somber in.

Waar een wil is, is een weg

Ik greep de moed bij elkaar en besloot toch mijn eerste gesprek aan te gaan met een hulpverleenster. Natuurlijk gingen er veel angsten en negatieve gedachtes door mijn hoofd heen: Ik ben dik, hoe kan iemand mij begrijpen? Maar ook kwam er een gezonde stem in mij naar boven: Wees realistisch, hoe kan je dik zijn met een gezond gewicht? Dit moest ophouden, en de stap moest gezet worden.

Het eerste gesprek was ook helemaal niet zo erg als was ik mezelf erbij voorstelde. 

Ik werd gehoord en er werd naar me geluisterd. Sterker nog: ik kreeg het aanbod om wekelijks op gesprek te komen. Ik had meteen een goed gevoel bij haar. Samen met haar ging ik uitzoeken wat voor hulp ik echt nodig had en hoe ik intussen mezelf staande kon houden in de eisen van de maatschappij. Steeds meer kon ik mezelf openstellen. Ik begon met gebeurtenissen van vroeger naar boven te halen. Hoe meer ik leerde praten, hoe beter het eten ook weer ging. Helaas kon ik dit niet stand houden. 

Nood aan meer gespecialiseerde hulp.

Ik heb zelf een nieuwe huisarts gekozen: een totaal nieuw persoon in mijn nieuwe omgeving om met een blanco pagina te starten. 

Lichamelijke klachten had ik ondertussen ook opgelopen, waardoor ik niet meer kon functioneren. Het getal op de weegschaal bleef gezond, en ik bleef stabiel. Mijn lichaam niet, dat takelde steeds meer af. De stap naar de huisarts was dan ook de juiste en goede stap. Ik kreeg als tip om eerlijk mijn angsten aan te geven, wat mij ook erg geholpen heeft is dat mijn hulpverleenster contact opnam met de huisarts. Het voelde alsof ik er niet alleen voor stond.

Tijdens mijn eerste afspraak bij de huisarts mocht ik vertellen wat ik dacht dat haalbaar was. Er werd niet iets van mij verwacht, ook het lichamelijke onderzoek mocht een andere keer. Ik werd erg serieus genomen, ook met een gezonde gewicht.  Opnieuw werd er naar mij geluisterd en dat gevoel was erg aangenaam.

Mijn angsten verminderde door ze aan te gaan. 

Ik leerde en ontdekte dat iets niet zo eng hoefde te zijn als wat ik er zelf van maakte. Het is een kunst om je angsten aan te gaan en ze één voor één te overwinnen.

Ik had niet alleen een eetstoornis maar ook een depressie, de combinatie werd als maar zwaarder en mijn gevoelens doorstroomde mijn lichaam. Opnieuw was er nood aan meer hulp. Het was een moeilijke periode en door de steun die ik mocht ervaren van de huisarts en de hulpverleenster, wist ik wel zeker dat ik die periode aankon. Stilletjes aan kreeg ik ook meer kracht om aan de 'zogenaamde' eisen van de maatschappij te voldoen.

Het was een moeilijke weg: een weg vol obstakels. Hindernissen overwonnen welke onhaalbaar leken. Intussen ben ik aangekomen, mijn lichaam functioneert weer beter. Ik heb nog steeds een gezond gewicht, maar wel een gezond gewicht dat beter bij mij past. 

Ik leef en wil mijn dromen najagen. 

Intussen zijn de sombere dagen vermindert. Sterker nog: ik doe nu wat ik altijd al wilde doen. Ik heb nog steeds therapie en krijg ik hulp van een psycholoog. Soms is het nog moeilijk, want nog steeds zijn er angsten te overwinnen én nog steeds zijn er vele obstakels op de weg. Het grote verschil is dat ik dingen durf. Het was dan ook een heel leerproces met vallen en opstaan.

Bekijk eerst even dit filmpje voor ik mijn verhaal afrond. Ik denk dat je er veel aan hebt ;-)

Als aller laatste tips wil ik je het volgende meegeven: 

1. Neem jezelf serieus ! 

2. Het gaat niet om het getal op de weegschaal !

3. Er is één probleem, dat is erg genoeg !

4. Ook jij verdient hulp !

Wanneer je denk jezelf te verliezen in deze strijd, is het goed om jezelf te herinneren aan je dromen. Jezelf te motiveren met dingen die je echt wil gaan doen maar nu nog niet mogelijk zijn. Ikzelf had een boekje: een boekje dat niet perfect moest zijn maar waar ik alles van mezelf in mocht neerzetten, de gekste dingen die in mij opkwamen, dingen die ik echt wou kunnen doen.

Wanneer ik mijn motivatie leek te verliezen nam ik dit boekje ter hand. Ik kon lezen wat ik werkelijk wilde en confronteerde mezelf ermee. Mijn dromen en doelen waren niet weg, ook al lijkt dat soms even zo. Soms is het uitzichtloos, maar nee dat is schijn. Het leven kan mooi zijn, het is wat je er zelf van maakt.

Creatieve dingen doen en muziek maken waren manieren voor mij om mijn emoties te uiten.

Mensen toestaan en jezelf minder afsluiten kan op termijn erg helpend zijn. Tijdens mijn eetstoornis heb ik veel van mezelf geleerd. Ik weet dat ik doorzettingsvermogen en veel kracht bezit en dat ik meer kan dan dat ik durfde dromen. Ik heb opnieuw leren genieten van kleine dingen die zo moeilijk waren: een wandeling in de natuur, een leuk boek, een serie kijken, een simpele glimlach van een voorbijganger waarderen. En ik ben heel erg blij dat ik nu ook kan genieten van een lekker ijsje ;-) 

Wil je hulp van ISA Power?
Plan meteen een gratis intake in