Dit 'Story of Hope' is geschreven door Samantha (Vrijwilliger bij ISA Power)
"Vandaag is het ruim anderhalf jaar geleden dat ik een eetstoorniskliniek in Amsterdam belde voor hulp. Het was een ware wanhoopskreet. Door het veelvuldig heen en weer jojo’en met meer dan tien kilo’s, de vele teleurstellingen in mezelf, alle stress rondom mijn stiekeme eetbuien en de daarbij horende onzekerheid, wist ik niet meer wie ik nou echt was. Het enige waar ik de hele dag aan kon denken was: wat mag én kan ik wanneer eten (wat vooral ook niet) en hoe lukt het me zo snel mogelijk slanker te worden. Ik was doodongelukkig met mijn spiegelbeeld en voelde me van binnen vrijwel altijd neerslachtig. Het aller ergste was dat niemand echt wist hoe erg mijn eetproblemen waren. Niemand begreep me en dat voelde heel alleen..
Ik kreeg de rits van mijn kostuum niet dicht
Als ik het nu overdenk, is de kiem van mijn eetstoornis al heel lang geleden gelegd. Ik heb mij van jongs af aan al vergeleken met leeftijdsgenoten die slanker en mooier waren dan ik. Vanaf mijn zevende ging ik op dansles, waarbij ik duidelijk de verschillen kon waarnemen tussen mijn gevormde benen en de slanke beentjes van mijn vriendinnetjes. Tijdens het doorpassen van de 101 Dalmatiërs kostuums kreeg ik de ritsen van het merendeel van de puppy pakjes niet dicht. Ook vond ik het afschuwelijk om mezelf op camera terug te zien in mijn balletpakje waarin je (achteraf gezien) drie mini babyrolvetjes kon zien zitten als ik bukte. Wanneer ik mijzelf ging omkleden voor en na de gymles probeerde ik dit zo snel mogelijk en buiten het zicht van anderen te doen. Ik voelde mij van binnen erg onzeker, maar deelde dit niet. Een stemmetje in mijn hoofd vertelde me dag in dag uit dat het mooier, beter en slanker kon en moest zijn. Feitelijk gezien behoorde ik inderdaad niet tot de slankste van mijn leeftijdsgenoten, maar dik of ongezond was ik zeker niet! Had ik mij toen maar beter beseft hoe waardevol het is om liefdevol naar je lichaam te kijken en haar ook op die manier te behandelen..
Mijn spiegelbeeld voldeed niet aan de maatstaven
Met de jaren groeide mijn vertekende beeld van de werkelijkheid. Het eerste moment dat mijn eetstoornis het écht van mijn verstand overnam, was in de tweede van de middelbare school. Ik was dat meisje in de klas dat altijd de perfecte cijfers haalde, waarbij alles probleemloos verliep en met wie iedereen goed kon opschieten. Ik was niet anders gewend om continu aan dit verwachtingspatroon te voldoen en dit bracht ontzettend veel spanningen met zich mee. Goede resultaten en overal het beste uithalen, was voor mij destijds niet meer dan logisch en een minimale eis die ik aan mezelf stelde. Daardoor botste ik continu tegen dezelfde muur aan: mijn spiegelbeeld voldeed niet aan de maatstaven die ik daarvoor had opgesteld. Uiteindelijk geloofde ik totaal in de gedachte dat ik een leuker en mooier mens zou zijn als ik er slanker uit zou zien. Dat was het moment dat ik besloot om drastisch te gaan lijnen.
Het lijnen was een groot succes!
En ja hoor, zoals met alles wat ik aanpak, het werd een groot succes! Ik kan mij herinneren dat ik een aantal weken vrijwel de hele dag niets at en ’s avonds wel ‘gewoon’ mee at bij het avondeten. Niemand merkte dat zo extreem met mijn eten bezig was. Daarentegen viel het wel heel veel mensen in mijn omgeving op dat ik slanker werd. Al deze complimenten gaven mij zo een boost. Ik voelde me onwijs gelukkig. Mijn verwachting dat ik een leuker en mooier mens zou zijn als ik er slanker uit zou zien, werd voor mij bevestigd door mijn omgeving. Door mijn onzekerheid diep diep in mij, was ik daar super gevoelig voor… en ik zette dus door!
In de zomervakantie van twee naar drie vwo, wisselde ik van school en stopte ik officieel met dansen. Bang om aan te komen en de hunkering naar aandacht van mannen liet mij besluiten een sportabonnement af te sluiten. Ik sloof me de hele zomervakantie uit in de sportschool, was continu bezig met wat ik wel en niet mocht eten en begon met roken (uit stoerheid en het idee dat ik dan minder zou hoeven eten op een dag). Terwijl de dagen, weken en maanden versterken, werd mijn eetprobleem groter en groter. Ik stond continu onder druk en spanning, omdat ik met alles perfect wilde functioneren. Ergens echt gelukkig van worden, werd ik gewoon niet. Niets was goed genoeg voor mij. Complimenten kwamen nooit echt bij mij binnen en prestaties werden niet gevierd. Het letten op mijn eten, de uitgebreide trainingen in de sportschool, de aandacht van mannen, goede hoge cijfers voor toetsen en een steeds lager getal op de weegschaal terug willen zien werd een echte obsessie.
Soms at ik twee dagen niets!
Zo sterk als ik in het begin was geweest met het vasthouden aan al mijn voedingsregels, zo zwak werd ik hierin na verloop van de tijd. In de periode tussen drie vwo en het vroegtijdig stoppen met de opleiding Universitaire Pabo ben ik denk ik 6 keer met een gewicht van circa 10 kilo’s heen en weer geschommeld. Het was afschuwelijk. Soms at ik 2 dagen helemaal niets. Vervolgens vrat ik mezelf zo vol, dat ik zwetend en kotsend boven de wc hing én mezelf de volgende dag ziek moest melden omdat ik te beroerd was om uit bed te komen. Ik was continu bezig het een met het ander te compenseren en te doen alsof ik een heel normaal leven lijdde. Wanneer ik een eetbui had haalde ik een boodschappenmandje vol aan chips, koek, chocola en avondeten. In de rij bij de kassa hoopte ik dan maar dat ik geen bekende tegen zou komen, want dan zou ik me verschrikkelijk schamen voor de boodschappen in mijn mandje. Ik begon dan altijd na het afrekenen de eerste verpakkingen open te scheuren en at tijdens de fietstocht naar huis de eerste reep chocola op. Eenmaal thuis ging ik door met een halve cake, een zak chips, sneetjes brood met beleg en soms nog een bord avondeten. Omdat ik voelde dat het abnormaal was wat ik deed, moest alles stiekem gebeuren. Toen ik nog thuis woonde zorgde ik ervoor dat mijn ouders alle boodschappen in mijn tas niet konden horen kraken als ik naar boven liep en alle lege verpakkingen verstopte ik helemaal onderop in de prullenbak of bracht ik gelijk naar buiten. In de periode dat ik samenwoonde ging dit een stuk gemakkelijker, omdat mijn toenmalige vriend tot laat doorwerkte, waardoor ik het rijk voor mij alleen had. Op een gegeven moment kon niet meer naar mezelf kijken in de spiegel en praten over mijn probleem deed ik niet. Op de momenten dat ik me wel hield aan mijn strenge eetregels liep ik soms een uur te ijsberen door de supermarkt, voordat ik een voedingswaar durfde af te rekenen. Alle producten riepen naar me: pak mij! Maar het liefste kocht ik niets, want voor me gevoel was dat mijn verdiende loon.
Van buiten leek ogenschijnlijk alles goed te gaan met mij, maar....
Zo zijn er dagen, weken, maanden en jaren voorbij gegaan waarin ik voor de buitenwereld een ogenschijnlijk vrolijk en gelukkig meisje was, maar waarin ik diep van binnen heel erg worstelde met mijn verstoorde eetpatroon. In de loop der tijd had ik van een niet echt bestaand probleem (mezelf dik en ongezond vinden) een werkelijk probleem gemaakt. Ik was mijn lichaam echt flink aan het toetakelen. Door alle rare eetregels die ik mezelf oplegde, het uitkotsen van eten én slikken van pillen waarvan ik regelrecht naar de wc moest om mijn darmen te kunnen legen, miste mijn lichaam cruciale voedingsstoffen en bleef ik in een vicieuze cirkel denken en handelen. Ik viel af, ik kwam aan, ik zat soms onder de uitslag, ik had vaak hoofdpijn, ik was heel erg moe en viel erg snel flauw.
Het starten aan mijn Cambridge dieet in 2012 bleek de echte mokerslag voor mijn lichaam. In vijf weken tijd viel ik ruim 12 kilo af – in een onzekere periode waarin ik twee studies tegelijk volgde en problemen tussen mij, mijn ex en mijn ouders. Helaas moesten er nog ruim 2 jaar voorbij gaan, voordat er bij mij echt het besef was ik een eetstoornis had: boulimia. Via een vriendin kwam ik in aanraking met Louisa Hay, een Amerikaanse schrijfster van non-fictieboeken op het gebied van Persoonlijke Groei middels positief denken. In dezelfde periode liet ik mijn eerste tattoo zetten: love yourself. De combinatie van het beeindigen van mijn relatie met mijn ex, de inzichten die Louisa Hay mij gaf, de tattoo op mijn arm, mijn nieuwe werk, het kopen van een eigen woning en het ontmoeten van nieuwe lieve personen, liet mij voor het eerst beseffen dat ik echt doodongelukkig was én dat ik professionele hulp nodig had om mijn eetprobleem aan te pakken.
Ik kan weer genieten en ik heb geen eetbuien meer ;-)
En vanaf hier - 22 januari 2014 - is ALLES alleen maar beter geworden. Ik koos voor een behandeltraject, waar ik één keer in de week met een groep dames bijeen kwam om te praten over onze diverse eetproblemen. Door het bijhouden van mijn eetmomenten en de hierbij horende gedachtes, leerde ik patronen ontdekken. Door deze te onderzoeken en te bespreken, lukte het me langzaam de patronen te doorbreken en voor gezondere opties te kiezen. Een belangrijk inzicht was het gelijkmatig verspreiden van circa 6 eetmomenten op een dag. De begeleiding in de eetstoorniskliniek trad heel schools op door voor te schrijven hoeveel en wat er op die eetmomenten gegeten diende te worden. In het begin was ik door de hoeveelheid als de dood om aan te komen. Echter, het bleek dat het tegenovergestelde gebeurde. Door mijn lichaam en geest tijdig en met de juiste voedingsmiddelen te voeden, had ik de hele dag voldoende energie, voelde ik me opgewekt en had ik mijn eetbuien steeds minder nodig.
De weg naar mijn herstel was zeker niet alleen maar rozegeur en zonneschijn. In de periode tussen de start van mijn therapie en nu heb ik meerdere ’terugval’-momenten gehad. Door het volgen van een mindfulness cursus leerde ik nieuwe verbindingen in mijn hoofd aan te leggen om met bepaalde situaties, gevoelens en gedachtes om te gaan. De 7 pijlers waar ik nu nog altijd op terugval en die ik op mijn deur in de woonkamer heb hangen zijn: acceptatie, geduld, loslaten, geduld, opnieuw beginnen, vertrouwen, niet streven en niet oordelen. Doordat ik mezelf steeds beter leer kennen, herken ik veel sneller wanneer iets niet goed voelt of wanneer er bijvoorbeeld een eetbui aan zit te komen. Door van te voren voor dat soort momenten alvast back-up plannetjes te smeden, lukt het mij op dit moment erg goed om een leven te leven zonder al te gekke eetregels, eetbuien en overmatig sporten.
Ik gun iedereen die mijn story of hope leest en zich op een of andere manier herkent in mijn verhaal een zelfde soort licht aan de einde van de tunnel. Besef dat JIJ zelf hierin de belangrijkste factor bent. Je bent het waard om jezelf leuk te vinden en lief voor jezelf te zijn. Probeer los te komen van alles alleen te moeten doen en durf ook eens om hulp te vragen. Stap buiten je comfort zone en verzamel zoveel mogelijk mensen om je heen die jouw laten schijnen en opbloeien. Als je je kwetsbaar durft op te stellen, kunnen er hele mooie dingen ontstaan en gebeuren.
En tot slot wil ik eindigen met een mooi inzicht van Louisa Hay, die aansluit bij de titel van mijn story of hope:
‘What we think about ourselves becomes the truth for us. I believe that everyone, myself included, is responsible for everything in our lives, the best and the worst. Every thought we think is creating our future. Each one of us creates our experiences by our thoughts and our feelings. The thoughts we think and the words we speak create our experiences. We create the situations, and then we give our power away by blaming the other person for our frustration. No person, no place, and nothing has any power over us, for "we" are the only thinkers in our mind. When we create peace and harmony and balance in our minds, we will find it in our lives.’
Ik geloof dat iedereen met een eetstoornis compleet kan herstellen! Zelf ben ik nu op de goede weg. Het gaat echt heel goed met me, doordat ik steeds sterker in mijn schoenen sta. Ik werk nu aan het verkrijgen van nog meer zelfvertrouwen. Door mijn verhaal (hier) te delen, valt er een last van mijn schouder af en kan ik eindelijk ook de echte en complete Sam tonen aan de wereld. De Sam die heus niet helemaal perfect is, maar waar ik wel echt mega veel van ben gaan houden en om ben gaan geven.
Het werk als vrijwilliger bij ISA Power werkt voor mij helend én ik kan niet wachten om naar het Once in a Lifetime event te gaan en jullie te ontmoeten! Kom je ook naar dit event op 20, 21 en 22 November? kijk hier
Liefs,
Samantha
Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt.
Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.
