Liever dood dan dik!?

Door: Tanne Fier (vrijwilliger bij ISA Power)

Overleven

Daar zit ik dan, in een grand café in een buitenwijk van mijn stad. Om de tijd tussen de afspraak met mijn therapeut en die met mijn psychiater te overbruggen. Aan een tafeltje in de zon, achter mijn laptop, met koffie en een pistolet brie-pastrami. Ik tuur naar de druppels vet die langs mijn broodje druipen. Ik heb jarenlang geen voedsel genuttigd zonder het eerst met een servet van het gevreesde goedje te hebben ontdaan, laat staan rundvlees gegeten. De afgelopen acht jaar stond mijn leven in het teken van (niet) eten, calorieën tellen, dwangmatig sporten, de weegschaal en depressie. Overleven.

Fotografie: Danielle Maclness, unsplash.com

Ik heb anorexia

Juist, ik heb anorexia. Al spreek ik liever van ‘herstellende van anorexia’. Herstellen van een eetstoornis, is dat mogelijk dan? Had je me deze vraag een paar maanden geleden gesteld, dan had ik mijn ogen neergeslagen. Liever dood dan dik, dat was de gedachte die door mijn hoofd spookte. Sinds ik in behandeling ben en aan de gelukspillen zit, denk ik er anders over. Herstel is doodeng, maar wel degelijk mogelijk. In therapie passeren allerhande thema’s de revue die mijn hersenen op volle toeren laten draaien: zelfbeeld, lichaamsbeeld, vriendschappen, bezigheden, eetgedrag en ga zo maar door. Met nieuwe inzichten en gedragsverandering als resultaat. Mijn identiteit valt al jaren samen met mijn anorexia, mijn bestaansrecht hangt ervan af. Die identiteit begint nu af te brokkelen en dat roept angst op. Want wie ben ik zonder eetstoornis? Hoe vul ik zo’n immense leegte op? Zal ik nog ergens in uitblinken? Interessante kost om over te schrijven dacht ik zo.

Aandachttrekkerij? 

Maar eh, bloggen over mezelf en over mijn herstel? Brrrr. Want waar ligt precies de grens tussen openhartigheid en aandachttrekkerij? En zo interessant ben ik nou toch ook weer niet? Ik ben dan wel dol op schrijven, maar een schrijver pur sang? Niet bepaald. Ik geef toe, dit riekt naar onzekerheid, perfectionisme, schaamte en angst om ruimte in te nemen, de basisingrediënten van mijn eetstoornis. Laat het overwinnen van een eetstoornis nou net gaan om het loslaten van controle, het aangaan van uitdagingen en het uiten van emoties. Dat pleit voor openheid over mijn ziekte. Bovendien besef ik voortdurend hoe dankbaar ik ben voor de professionele hulp die ik nu krijg. Hulp die ik heb durven vragen dankzij al die ervaringsverhalen waarin ik herkenning vond en die me motiveerden om het gevecht aan te gaan. Gewoon maar schrijven dus. Want als er iets is wat ik graag wil, is het anderen aansporen om een stap te zetten richting herstel.

Hoop doet leven!

Hoop op genezing doet leven. De statistieken liegen er niet om: de cijfers wijzen uit dat  zo’n vijfenzeventig procent van de patiënten met een eetstoornis volledig dan wel gedeeltelijk herstelt. Op naar die honderd procent!

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

“Everything happens for a reason”

Dit levensmotto heeft mij er doorheen geholpen. Ik geloof namelijk dat alles met een reden gebeurt. Dat wat een ontzettend zware tijd is geweest, daar kijk ik nu met bewondering op terug. Want hoe kan zoiets negatiefs omslaan in onwijs veel kracht en positiviteit? Ik wil niet zeggen dat mijn leven nu een roze wolk is, maar de eetstoornis heeft mij niet meer in haar bezit.

Jarenlang was mijn eetstoornis mijn beste vriendinnetje

Waar ik ging, was zij ook. Voornamelijk ook op de plekken waar ik haar juist niet bij wilde hebben. Ze ging met me mee onder de douche, ze lag bij mij in bed (tussen mij en mijn vriend in) en ze ging mee sporten, Eigenlijk zat ze altijd en overal naast mij om te controleren of ik het wel goed (noem het eigenlijk maar perfect) deed. Pas als zij tevreden was, was ik ook tevreden. Dat dit negen van de tien keer ongezonde keuzes waren had ik vaak niet eens door. Ze wist het zo te brengen dat ik ervan overtuigd was dat het goed voor mij zou zijn. Mijn vriendinnetje was zo stellig dat ik heilig in haar geloofde. Op een moment besefte ik dat zij eigenlijk nog mijn enige vriendin was. Ze had mij geïsoleerd van de buitenwereld. Toen heb ik samen met mijn omgeving besloten om er wat aan te gaan doen.

Er kwam een oerkracht in mij los

Een aantal weken later zat ik helemaal in mijn eentje in het vliegtuig naar Kaapstad, Zuid-Afrika. Ik wist niet dat een mens zoveel angst kon ervaren. Maar weet je wat het gekke was? Ook voelde ik ergens een ontzettende rust in mijn lichaam. Een rust die ik sinds mijn kindertijd niet meer had gevoeld. Ondanks mijn angst wist ik dat dit het begin zou zijn van een nieuw leven. Er kwam een soort oerkracht in mij vrij, die mij uiteindelijk heeft geholpen om dit te overwinnen. 

Eenmaal terug in Nederland ging mijn reis verder. In Zuid-Afrika heb ik geleerd dat ik ook kon leven zonder deze vriendin. Echter in Nederland voelde ik mij leeg en wist ik niet goed wat ik zonder haar moest. Af en toe stuurde ze nog een vriendschapsverzoek, maar ik wist dat ik haar moest negeren. Langzaam aan leerde ik wie ik zelf was, waar mijn grenzen lagen en wat ik zelf leuk vond om te doen. Het voelde als opnieuw een ontmoeting met mijzelf.

Een nieuwe ontmoeting met mijzelf

Nu bijna twee jaar later zit ik op de bank dit verhaal te typen en voel ik mij gelukkig. Ik woon samen met mijn vriend, we hebben een lieve baby poes, ik werk vier dagen in de week en ik start in september een opleiding tot paardencoach. Dit neemt niet weg dat ik nog steeds hard moet werken voor mijn herstel. Elke dag bewuste keuzes maken, het bezoeken van meetings en mij aan mijn eetplan houden, zorgen ervoor dat ik stabiel blijf.

Praten, praten en nog eens praten!

Wat mij erg heeft geholpen tijdens mijn herstel is praten, praten, praten. Alles wat ik dacht en voelde delen met wie dan ook. Zodra ik het had gedeeld was de lading ervan af. Niet iedereen zat daar altijd op te wachten natuurlijk dus zocht ik ook een manier om er zelf uit te komen. MEDITATIE, wat een uitvinding. In Zuid-Afrika was dit ook een onderdeel van het programma en elke ochtend en avond moest je jezelf de vragen stellen; hoe zit ik erbij en wat voel ik? Ik heb mijzelf aangeleerd om dit regelmatig aan mijzelf te vragen, ook op de gekste momenten. Bijvoorbeeld op mijn werk, in de auto, of als ik sta te wachten in de rij van de supermarkt. Het is een momentje om even tot jezelf te komen en rust te vinden in de hectiek van de dagelijkse dag. Ik kan niet meer zonder

Om af te sluiten wil ik misschien een beetje iets geks zeggen, maar ik ben blij dat ik dit heb mogen meemaken. Ik heb ervaren hoe sterk ik ben en hoe waardevol het leven is. Kortom: Everything happens for a reason.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik wil mijn leven terug!

Verhaal klant van ISA Power: Anne

Wat heb ik er aan? Al die pijn en afzien. Ik wil spaans leren, arts worden, reizen, meer energie en ... eindelijk leven. Dit is mijn eigen gecreëerde wereld met regeltjes die IKzelf heb opgesteld, het is niet de werkelijkheid!!!! Ik leg mezelf dit op en hou mezelf voor de gek. Hoe lang nog?

Ik draai maar cirkeltjes en cirkeltjes!

Ik moet het uit testen... Sterk zijn en weer beginnen te leven voordat het te laat is... mijn leven passeert en ik heb er maar één. Mijn lichaam blijft maar vechten voor me, daar ben ik trots op, dat betekent dat ik over een bijzondere innerlijke kracht bezit. Die kracht kan ik later gebruiken om mensen te helpen. Dat is mijn missie, mijn doel in dit leven.

Fotografie: Throught Catolog, unsplash.com

Maar toch…..Waarom heb ik het gevoel dat ik het niet verdien om gelukkig te zijn? Wat doe ik dan ZO verkeerd? Ben ik een moordenaar? Lieg ik? Doe ik mensen pijn? Nee!!! Ik ben eerlijk en probeer het iedereen naar zijn zin te laten hebben. Ook ik verdien het om te leven. 

Soms kijk ik naar andere sterke meiden. Het is hen ook gelukt. Ze hebben ook gevochten. Het is hard, maar zij leven wel terug in de realiteit. Mijn beeld over hoe een lichaam er moet uit zien en wat belangrijk is in het leven is BULLSHIT. Ik heb nu gewoon de kracht niet om dat in te zien.

Ik wil weer terug die oude ik zijn!

Ik heb genoeg afgezien en uitgesteld. Het is nu of nooit. Natuurlijk voelt het verkeerd... dat is normaal als je verandering brengt in je leven en je gewoontes, rituelen, van al die jaren lang wilt doorbreken en omgooien. Maar verandering is NIET negatief. 

Ik moet vertrouwen op de mensen om mij heen die het goed met mij voor hebben.
Ik moet me over geven en geloven dat het goed komt. Zo heb ik nog iets aan mijn leven en kan ik herinnert worden zoals ik dat diep vanbinnen ECHT wilt. 

Natuurlijk zal ik aankomen in gewicht... maar wil ik dan zo blijven leven? En is dat dan zo belangrijk hoe ik er uit ziet? Ik heb een identiteit, mijn imperfecties maken mij tot wie ik ben.

Ik ben bang om los te laten!

Tja bang om los te laten. Maar waar houd ik eigenlijk aan vast? Dit is MIJN herstel, MIJN traject, we doen het op MIJN manier, kleine stapjes. Als ik terug denk aan  al die ultra dunne en populaire meisjes van je middelbare school. Ze hebben nu toch ook billen en genieten volop van het leven, studeren, uitgaan. En zijn die magere modellen gelukkig? Als ik kijk in hun ogen, dan zijn ze vaak LEEG, ze lijken ongelukkig. 

Ik moet optrekken aan mensen waar ik naar opkijk. Mensen die mij inspireren en dingen doen die mij kracht geven. Ik doe het voor zij die om mij geven.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Het word vechten, maar IK kan het!

Huilen is KEI goed voor je!

Graag wil ik mijn ervaring met deze (B)EAT IT workshop delen, het was namelijk een erg bijzondere en inspirerende dag. ’s Ochtends werden we in het Leontienhuis ontvangen met koffie en thee, ik was alleen naar de workshop gekomen dus ik was een beetje nerveus, maar er hing een hele ontspannende en vertrouwde sfeer tussen alle deelnemers. Veel deelnemers hadden een buddy meegenomen, maar er waren ook deelnemers alleen gekomen. Deze deelnemers werden aan elkaar, of aan een vrijwilliger of coach van ISA POWER gekoppeld.

Fotografie: Neil Bates, unsplash.com

De workshop stond niet in het teken van eetstoornissen... 

De workshop stond in het teen van onszelf. Wijzelf waren op dat moment even het belangrijkste van alles. Al snel moesten we zelf aan de slag, iedereen had een eigen werkboek gekregen waar de opdrachten van deze workshop instonden. Deze opdrachten waren vrij intensief, we werden steeds uitgedaagd om onze gedachten en gevoelens, hoe moeilijk die ook waren, naar boven te halen en met elkaar te delen.

Huilen is KEI goed!

Dit was lastig om te doen maar omdat alle deelnemers zo open en eerlijk naar elkaar toe waren merkte ik dat de band tussen iedereen ook sterker werd. Iedereen luisterde naar elkaar en iedereen werd liefdevol gesteund door de deelnemers, de vrijwilligers en de coaches. Doordat iedereen zo open was zijn er ook veel tranen gelaten maar dat is oké, Isabelle vertelde ons namelijk: ‘’Tranen zijn een brandstof voor onze persoonlijke groei en succes. Dus huil maar, hoe meer hoe beter’’. Isabelle kreeg huilende mensen aan het lachen! Ben jij er de volgende keer ook bij? 

Ook hebben we tijdens deze workshop geleerd hoe we anders naar ons lichaam en ons zelfbeeld kunnen kijken, hoe we de negatieve gedachtes uit ons hoofd kunnen zetten, wie we graag willen zijn en hoe we dat kunnen bereiken en hoe we de beste versie van onszelf kunnen worden.

Het was een geweldige ervaring!

Het was erg bijzonder om te zien dat zoveel mensen elkaar liefdevol steunen terwijl ze elkaar pas net kennen, zo weet je dat je er nooit alleen voor staat. Ik heb nieuwe inzichten gekregen en inspiratie opgedaan hoe ik een (nog) gelukkiger leven kan gaan leiden

Kom je de volgende ook naar de BEAT IT WORKSHOP? 

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

~ Iris van Wijk
Student voeding & diëtetiek

Twijfel niet aan jezelf!

Met kriebels in mijn buik liep ik naar binnen in een prachtige locatie, wat me als eerste op viel was de warme ontmoeting van het ISApower team. Meiden, jongens, vrouwen, ieder in een ander stadia van zijn of haar eetstoornis, en toch voelde zich iedereen direct welkom en vertrouwd! 

Na een inspirerende speech van Isabelle moest iedereen zich voorstellen voor de groep van meer dan twintig mensen (spannend!). Het werd op een hele creatieve manier gedaan, iedereen raapte de moed bijeen om uit zijn/haar comfortzone te stappen en deed mee bij deze eerste ontmoeting met alle mededeelnemers.

Daarna kon het evenement pas echt beginnen, de eerste stappen waren gezet!  In een prachtig en inspirerend werkboek gingen we onze tweede opdracht maken. Welke belemmerende overtuigingen hebben we? Of hadden wij nog? Wat mij op viel was dat iedereen heel open en eerlijk was over haar eigen overtuigingen. Wie heeft ze niet!?! 

Stralen

Er was een dame die voor de tweede keer deel nam aan de workshop. De eerste keer dat zij aan het (B)EAT IT evenement deel nam bezat zij nog vele belemmerende overtuigingen, echter bij haar tweede deelname (vandaag dus) bleek dat zij er al veel al had los gelaten! Dit door haar eigen kracht, door de coaching van ISApower en het (B)EAT IT evenement. Het was echt bijzonder dat te mogen ervaren. Zij straalde!

Hoe leer ik van mijn lichaam te houden? 

Zelf heb ik mijn eetstoornis overwonnen, maar ook voor mij was het (B)EAT IT evenement een leerzame ervaring! Iedereen heeft strubbelingen. Het evenement gaf inzichten en we werden aan het denken gezet. Hoe ziet mijn toekomst er uit? Hou ik echt van mijn lichaam? En hoe leer ik dat te doen? Door het mooie werkboek en de contacten met de meiden heeft iedereen meer puzzelstukjes van zichzelf gevonden. Puzzelstukjes voor jezelf, om te weten wie jij bent en dat te gebruiken om te vechten tegen je eetstoornis! 

Het was een leerzame en leuke maar ook ingrijpende dag. Met ontroerende en motiverende opdrachten, en ook voor mijzelf heb ik nieuwe krachten ontdekt om mij verder te ontwikkelen!

Kom je de volgende keer ook naar de 1 DAAGSE BEAT IT WORKSHOP? 

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 


~ Laura

Elke gedachte vormt onze toekomst

Dit 'Story of Hope' is geschreven door Samantha (Vrijwilliger bij ISA Power)
 

"Vandaag is het ruim anderhalf jaar geleden dat ik een eetstoorniskliniek in Amsterdam belde voor hulp. Het was een ware wanhoopskreet. Door het veelvuldig heen en weer jojo’en met meer dan tien kilo’s, de vele teleurstellingen in mezelf, alle stress rondom mijn stiekeme eetbuien en de daarbij horende onzekerheid, wist ik niet meer wie ik nou echt was. Het enige waar ik de hele dag aan kon denken was: wat mag én kan ik wanneer eten (wat vooral ook niet) en hoe lukt het me zo snel mogelijk slanker te worden. Ik was doodongelukkig met mijn spiegelbeeld en voelde me van binnen vrijwel altijd neerslachtig. Het aller ergste was dat niemand echt wist hoe erg mijn eetproblemen waren. Niemand begreep me en dat voelde heel alleen..

Ik kreeg de rits van mijn kostuum niet dicht

Als ik het nu overdenk, is de kiem van mijn eetstoornis al heel lang geleden gelegd. Ik heb mij van jongs af aan al vergeleken met leeftijdsgenoten die slanker en mooier waren dan ik. Vanaf mijn zevende ging ik op dansles, waarbij ik duidelijk de verschillen kon waarnemen tussen mijn gevormde benen en de slanke beentjes van mijn vriendinnetjes. Tijdens het doorpassen van de 101 Dalmatiërs kostuums kreeg ik de ritsen van het merendeel van de puppy pakjes niet dicht. Ook vond ik het afschuwelijk om mezelf op camera terug te zien in mijn balletpakje waarin je (achteraf gezien) drie mini babyrolvetjes kon zien zitten als ik bukte. Wanneer ik mijzelf ging omkleden voor en na de gymles probeerde ik dit zo snel mogelijk en buiten het zicht van anderen te doen. Ik voelde mij van binnen erg onzeker, maar deelde dit niet. Een stemmetje in mijn hoofd vertelde me dag in dag uit dat het mooier, beter en slanker kon en moest zijn. Feitelijk gezien behoorde ik inderdaad niet tot de slankste van mijn leeftijdsgenoten, maar dik of ongezond was ik zeker niet! Had ik mij toen maar beter beseft hoe waardevol het is om liefdevol naar je lichaam te kijken en haar ook op die manier te behandelen..

Mijn spiegelbeeld voldeed niet aan de maatstaven

Met de jaren groeide mijn vertekende beeld van de werkelijkheid. Het eerste moment dat mijn eetstoornis het écht van mijn verstand overnam, was in de tweede van de middelbare school. Ik was dat meisje in de klas dat altijd de perfecte cijfers haalde, waarbij alles probleemloos verliep en met wie iedereen goed kon opschieten. Ik was niet anders gewend om continu aan dit verwachtingspatroon te voldoen en dit bracht ontzettend veel spanningen met zich mee. Goede resultaten en overal het beste uithalen, was voor mij destijds niet meer dan logisch en een minimale eis die ik aan mezelf stelde. Daardoor botste ik continu tegen dezelfde muur aan: mijn spiegelbeeld voldeed niet aan de maatstaven die ik daarvoor had opgesteld. Uiteindelijk geloofde ik totaal in de gedachte dat ik een leuker en mooier mens zou zijn als ik er slanker uit zou zien. Dat was het moment dat ik besloot om drastisch te gaan lijnen.

Het lijnen was een groot succes!

En ja hoor, zoals met alles wat ik aanpak, het werd een groot succes! Ik kan mij herinneren dat ik een aantal weken vrijwel de hele dag niets at en ’s avonds wel ‘gewoon’ mee at bij het avondeten. Niemand merkte dat zo extreem met mijn eten bezig was. Daarentegen viel het wel heel veel mensen in mijn omgeving op dat ik slanker werd. Al deze complimenten gaven mij zo een boost. Ik voelde me onwijs gelukkig. Mijn verwachting dat ik een leuker en mooier mens zou zijn als ik er slanker uit zou zien, werd voor mij bevestigd door mijn omgeving. Door mijn onzekerheid diep diep in mij, was ik daar super gevoelig voor… en ik zette dus door!

In de zomervakantie van twee naar drie vwo, wisselde ik van school en stopte ik officieel met dansen. Bang om aan te komen en de hunkering naar aandacht van mannen liet mij besluiten een sportabonnement af te sluiten. Ik sloof me de hele zomervakantie uit in de sportschool, was continu bezig met wat ik wel en niet mocht eten en begon met roken (uit stoerheid en het idee dat ik dan minder zou hoeven eten op een dag). Terwijl de dagen, weken en maanden versterken, werd mijn eetprobleem groter en groter. Ik stond continu onder druk en spanning, omdat ik met alles perfect wilde functioneren. Ergens echt gelukkig van worden, werd ik gewoon niet. Niets was goed genoeg voor mij. Complimenten kwamen nooit echt bij mij binnen en prestaties werden niet gevierd. Het letten op mijn eten, de uitgebreide trainingen in de sportschool, de aandacht van mannen, goede hoge cijfers voor toetsen en een steeds lager getal op de weegschaal terug willen zien werd een echte obsessie.

Soms at ik twee dagen niets!

Zo sterk als ik in het begin was geweest met het vasthouden aan al mijn voedingsregels, zo zwak werd ik hierin na verloop van de tijd. In de periode tussen drie vwo en het vroegtijdig stoppen met de opleiding Universitaire Pabo ben ik denk ik 6 keer met een gewicht van circa 10 kilo’s heen en weer geschommeld. Het was afschuwelijk. Soms at ik 2 dagen helemaal niets. Vervolgens vrat ik mezelf zo vol, dat ik zwetend en kotsend boven de wc hing én mezelf de volgende dag ziek moest melden omdat ik te beroerd was om uit bed te komen. Ik was continu bezig het een met het ander te compenseren en te doen alsof ik een heel normaal leven lijdde. Wanneer ik een eetbui had haalde ik een boodschappenmandje vol aan chips, koek, chocola en avondeten. In de rij bij de kassa hoopte ik dan maar dat ik geen bekende tegen zou komen, want dan zou ik me verschrikkelijk schamen voor de boodschappen in mijn mandje. Ik begon dan altijd na het afrekenen de eerste verpakkingen open te scheuren en at tijdens de fietstocht naar huis de eerste reep chocola op. Eenmaal thuis ging ik door met een halve cake, een zak chips, sneetjes brood met beleg en soms nog een bord avondeten. Omdat ik voelde dat het abnormaal was wat ik deed, moest alles stiekem gebeuren. Toen ik nog thuis woonde zorgde ik ervoor dat mijn ouders alle boodschappen in mijn tas niet konden horen kraken als ik naar boven liep en alle lege verpakkingen verstopte ik helemaal onderop in de prullenbak of bracht ik gelijk naar buiten. In de periode dat ik samenwoonde ging dit een stuk gemakkelijker, omdat mijn toenmalige vriend tot laat doorwerkte, waardoor ik het rijk voor mij alleen had. Op een gegeven moment kon niet meer naar mezelf kijken in de spiegel en praten over mijn probleem deed ik niet. Op de momenten dat ik me wel hield aan mijn strenge eetregels liep ik soms een uur te ijsberen door de supermarkt, voordat ik een voedingswaar durfde af te rekenen. Alle producten riepen naar me: pak mij! Maar het liefste kocht ik niets, want voor me gevoel was dat mijn verdiende loon.

Van buiten leek ogenschijnlijk alles goed te gaan met mij, maar....

Zo zijn er dagen, weken, maanden en jaren voorbij gegaan waarin ik voor de buitenwereld een ogenschijnlijk vrolijk en gelukkig meisje was, maar waarin ik diep van binnen heel erg worstelde met mijn verstoorde eetpatroon. In de loop der tijd had ik van een niet echt bestaand probleem (mezelf dik en ongezond vinden) een werkelijk probleem gemaakt. Ik was mijn lichaam echt flink aan het toetakelen. Door alle rare eetregels die ik mezelf oplegde, het uitkotsen van eten én slikken van pillen waarvan ik regelrecht naar de wc moest om mijn darmen te kunnen legen, miste mijn lichaam cruciale voedingsstoffen en bleef ik in een vicieuze cirkel denken en handelen. Ik viel af, ik kwam aan, ik zat soms onder de uitslag, ik had vaak hoofdpijn, ik was heel erg moe en viel erg snel flauw.

Het starten aan mijn Cambridge dieet in 2012 bleek de echte mokerslag voor mijn lichaam. In vijf weken tijd viel ik ruim 12 kilo af – in een onzekere periode waarin ik twee studies tegelijk volgde en problemen tussen mij, mijn ex en mijn ouders. Helaas moesten er nog ruim 2 jaar voorbij gaan, voordat er bij mij echt het besef was ik een eetstoornis had: boulimia. Via een vriendin kwam ik in aanraking met Louisa Hay, een Amerikaanse schrijfster van non-fictieboeken op het gebied van Persoonlijke Groei middels positief denken. In dezelfde periode liet ik mijn eerste tattoo zetten: love yourself. De combinatie van het beeindigen van mijn relatie met mijn ex, de inzichten die Louisa Hay mij gaf, de tattoo op mijn arm, mijn nieuwe werk, het kopen van een eigen woning en het ontmoeten van nieuwe lieve personen, liet mij voor het eerst beseffen dat ik echt doodongelukkig was én dat ik professionele hulp nodig had om mijn eetprobleem aan te pakken.

Ik kan weer genieten en ik heb geen eetbuien meer ;-)

En vanaf hier - 22 januari 2014 - is ALLES alleen maar beter geworden. Ik koos voor een behandeltraject, waar ik één keer in de week met een groep dames bijeen kwam om te praten over onze diverse eetproblemen. Door het bijhouden van mijn eetmomenten en de hierbij horende gedachtes, leerde ik patronen ontdekken. Door deze te onderzoeken en te bespreken, lukte het me langzaam de patronen te doorbreken en voor gezondere opties te kiezen. Een belangrijk inzicht was het gelijkmatig verspreiden van circa 6 eetmomenten op een dag. De begeleiding in de eetstoorniskliniek trad heel schools op door voor te schrijven hoeveel en wat er op die eetmomenten gegeten diende te worden. In het begin was ik door de hoeveelheid als de dood om aan te komen. Echter, het bleek dat het tegenovergestelde gebeurde. Door mijn lichaam en geest tijdig en met de juiste voedingsmiddelen te voeden, had ik de hele dag voldoende energie, voelde ik me opgewekt en had ik mijn eetbuien steeds minder nodig.

De weg naar mijn herstel was zeker niet alleen maar rozegeur en zonneschijn. In de periode tussen de start van mijn therapie en nu heb ik meerdere ’terugval’-momenten gehad. Door het volgen van een mindfulness cursus leerde ik nieuwe verbindingen in mijn hoofd aan te leggen om met bepaalde situaties, gevoelens en gedachtes om te gaan. De 7 pijlers waar ik nu nog altijd op terugval en die ik op mijn deur in de woonkamer heb hangen zijn: acceptatie, geduld, loslaten, geduld, opnieuw beginnen, vertrouwen, niet streven en niet oordelen. Doordat ik mezelf steeds beter leer kennen, herken ik veel sneller wanneer iets niet goed voelt of wanneer er bijvoorbeeld een eetbui aan zit te komen. Door van te voren voor dat soort momenten alvast back-up plannetjes te smeden, lukt het mij op dit moment erg goed om een leven te leven zonder al te gekke eetregels, eetbuien en overmatig sporten.

Ik gun iedereen die mijn story of hope leest en zich op een of andere manier herkent in mijn verhaal een zelfde soort licht aan de einde van de tunnel. Besef dat JIJ zelf hierin de belangrijkste factor bent. Je bent het waard om jezelf leuk te vinden en lief voor jezelf te zijn. Probeer los te komen van alles alleen te moeten doen en durf ook eens om hulp te vragen. Stap buiten je comfort zone en verzamel zoveel mogelijk mensen om je heen die jouw laten schijnen en opbloeien. Als je je kwetsbaar durft op te stellen, kunnen er hele mooie dingen ontstaan en gebeuren.

En tot slot wil ik eindigen met een mooi inzicht van Louisa Hay, die aansluit bij de titel van mijn story of hope:

‘What we think about ourselves becomes the truth for us. I believe that everyone, myself included, is responsible for everything in our lives, the best and the worst. Every thought we think is creating our future. Each one of us creates our experiences by our thoughts and our feelings. The thoughts we think and the words we speak create our experiences.  We create the situations, and then we give our power away by blaming the other person for our frustration. No person, no place, and nothing has any power over us, for "we" are the only thinkers in our mind. When we create peace and harmony and balance in our minds, we will find it in our lives.’

Ik geloof dat iedereen met een eetstoornis compleet kan herstellen! Zelf ben ik nu op de goede weg. Het gaat echt heel goed met me, doordat ik steeds sterker in mijn schoenen sta. Ik werk nu aan het verkrijgen van nog meer zelfvertrouwen. Door mijn verhaal (hier) te delen, valt er een last van mijn schouder af en kan ik eindelijk ook de echte en complete Sam tonen aan de wereld. De Sam die heus niet helemaal perfect is, maar waar ik wel echt mega veel van ben gaan houden en om ben gaan geven.

Het werk als vrijwilliger bij ISA Power werkt voor mij helend én ik kan niet wachten om naar het Once in a Lifetime event te gaan en jullie te ontmoeten! Kom je ook naar dit event op 20, 21 en 22 November? kijk hier

Liefs,

Samantha

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

“Bij mijn coach Ad Penninx kan ik gewoon mijzelf zijn”

Geschreven door Rowan: 13 jaar en worstelt met een eetstoornis.

A STORY OF HOPE 

“Bij mijn coach Ad kan ik gewoon mijzelf zijn”

Ik heb Ad voor het eerst ontmoet bij de (B)EAT IT workshop van ISA Power in Rotterdam. Hij gaf mij een hand en stelde zich voor en mijn gevoel was gelijk goed! Die dag hebben we elkaar beter leren kennen. Er was gelijk een klik en ik voelde me op mijn gemak bij Ad. Bij hem kon ik “gewoon” mijzelf zijn. Die dag heb ik met meer mensen gepraat en dat vond ik heel erg fijn.

"Mijn ogen gingen open, er waren meer mensen zoals ik, ik besefte dat ik niet alleen was. Naar dit stukje was ik op zoek, dit had ik nodig!"

Blijf in mij geloven!

Nu ik het coaching traject ben aangegaan met Ad heb ik heel sterk de wil om beter te worden. Door veel met Ad te praten en opdrachten te doen - uit de (B)EAT IT Training - laat hij me de weg zien hoe ik het een beetje moet doen. Ik heb niet allerlei gezeur van dokters, diëtisten, ouders en familie nodig. Als je mij gewoon laat zijn en mijn ding laat doen, blijft geloven en mij blijft steunen dan komt het echt wel goed. Ik wil echt genezen en ik ben zelf al heel erg tevreden met wat ik tot nu toe al bereikt heb.

Mijn coach Ad Penninx begrijpt wat ik doormaak!

Vanwege de afstand kan ik Ad niet dagelijks zien, maar Skype werkt erg goed. We skypen elke week en zo nu en dan proberen we een live afspraak te maken. De laatste keer zijn we met de trein naar Ad gegaan. Dit is al een heel uitstapje opzich is, want de omgeving waar Ad woont is erg mooi. We gaan dan altijd even aan het water een balletje trappen. Daarna gaan we aan de slag met de opdrachten.

Ik voel me begrepen!

De manier zoals het nu gaat geeft me een heel prettig gevoel. Daarnaast kan ik Ad altijd bellen en makkelijk benaderen. Het is zo fijn dat hij er voor me is. Zeker omdat Ad ook begrijpt wat het is om een eetstoornis te hebben.

Groeten,

Rowan

P.s: Laat een bericht achter voor Rowan! Mocht jij ook een jongen of zelfs al een volwassen man zijn met eetproblemen. Schaam je niet! Wij helpen je graag! Plan een gratis intake gesprek in.