Story of Hope geschreven door: Rosanne
Tijdens mijn behandeling voor mijn eetstoornis kreeg ik hulp van een psychologe. Bij haar voelde ik me vaak niet serieus genomen en niet begrepen.
Stiekem dacht ik: ‘Ja, wat weet jij er nou van. Je zegt maar wat, je weet helemaal niet waar je over praat!’. Ik ging vaak geïrriteerd naar huis en verloor de hoop dat ik ooit zou genezen van die klote-eetstoornis die mijn leven zo verziekte.
Ik liep vast.
Ken je dat gevoel dat je ergens in vastloopt? Toen ik vastliep bij deze psychologe ging ik op zoek naar een andere vorm van hulp omdat ik wist dat, ondanks dat het al veel beter ging, ik mijn eetstoornis nog niet helemaal had overwonnen. Ik kwam ergens een bericht tegen over Isabelle Plasmeijer haar boek ‘Wanneer KAP jij ermee?’ en bestelde het. Hier herkende ik me in.
Ik was niet raar, debiel of zwak en zielig.
Nee, er was iemand en nog veel meer mensen die dezelfde gekke dingen deden en die door dat te overwinnen juist heel sterk waren geworden! Ik las het boek snel uit, maakte de opdrachten en was blij dat ik eindelijk eens iets kon doen om die eetstoornis te overwinnen in plaats van alleen maar gesprekken te voeren met mijn psycholoog. Mijn moeder zag hoe intensief ik bezig was met het boek en maakte een afspraak met Isabelle Plasmeijer. Bij onze eerste ontmoeting voelde het gelijk heel goed en ik begon aan mijn (B)EAT-IT personal training.
Met Isabelle als coach veranderde er veel voor mij.
Van Isabelle krijg ik er vertrouwen in en ik wist dat ze er alles aan zal doen om mij te helpen. Omdat Isabelle ‘hetzelfde’ heeft meegemaakt neem ik sneller iets van haar aan, denk ik over de dingen die ze zegt serieus na en voel ik me begrepen. Ik ben niet bang meer om te vertellen waar ik me zorgen over maak of over wat ik denk. Ook weet ik eigenlijk nu pas zeker dat ik écht van mijn eetstoornis af wil omdat ik zie dat het mogelijk is om je eetstoornis te verslaan en een fantastisch stralend mens te worden.
Mij werd 'doodleuk' verteld dat genezen van een eetstoornis niet mogelijk was.
Mij werd voor het traject bij ISA Power altijd verteld dat 100% genezen niet mogelijk was, waardoor ik het moeilijk vond om het gevecht überhaupt aan te gaan. Het is heel fijn voor me om daadwerkelijk iets te kunnen doen om mijn eetstoornis te verslaan. Ik ben actief bezig en de opdrachten uit de (B)EAT IT Personal Training geven me veel inzicht.
Ik leer niet alleen dingen over eten maar juist heel veel over mezelf. Ik leer mezelf steeds beter kennen en bespreek met Isabelle hoe ik daar mee om kan gaan. Ook leer ik dat ik mijn emoties mag uiten en denk ik na over hoe ik mijn leven in wil richten.
Ik vind mezelf, de Rosanne zonder eetstoornis, weer terug.
Dat geeft me veel positieve energie waardoor ik me rustiger en gelukkiger voel en het vanzelf makkelijker is om toch dat koekje of die lolly te nemen of zelfs weer uit eten te gaan. Sinds ik ben gestart met (B)EAT-IT voel ik me heel anders .... in positieve zin. Ik heb meer inzicht in mezelf en de mensen om mij heen. Hier leer ik los te laten, te leven in het hier en nu. En ik besef me dat ik niet perfect hoef te zijn.
Ik leer niet hoe ik moet ‘overleven’, maar hoe ik moet ‘leven’.
Nog steeds blijft het moeilijk om de rekenmachine in mijn hoofd uit te zetten, om niet in paniek te raken als mijn broek net iets strakker zit, om niet in huilen uit te barsten in het pashokje als maatje 34 niet past, om eten dat me spontaan wordt aangeboden aan te nemen, om opmerkingen over vet/kcal/suikers te negeren, om van mezelf te houden en om niet meer te luisteren naar die stem in mijn hoofd die vaak toch nog veel te hard tegen me schreeuwt.
Maar ik leef, ik leef weer!
Ondanks het schuldgevoel en de paniek die ik vaak voel, eet ik toch. Het is lastig, maar het betekent ook dat ik weer met vrienden afspreek, leuke dingen doe, op visite kan, kan logeren en zelfs al een keer uit eten ben geweest! Daarnaast straal ik weer, groeit mijn haar in twee maanden sneller dan in het hele afgelopen jaar, krijg ik m’n figuur weer terug en heb ik weer energie!
Het belangrijkste voor mij in mijn herstel is vertrouwen.
Vertrouwen op mezelf, dat ik daadwerkelijk die eetstoornis kan verslaan. Ook het vertrouwen dat ik van Isabelle krijg en van andere mensen om mij heen. Dit vertrouwen zorgt ervoor dat ik mijn eetstoornis niet meer nodig heb. Ik vertrouw erop dat het goed komt, ook als ik de controle loslaat.
Mijn tip is: geef niet toe aan je angst.
Je zal in het diepe moeten springen, en dat is eng. Heel erg eng. Maar voor altijd bovenop de duikplank blijven staan heeft geen zin. Verzamel moed en ga de uitdaging aan. Laat de controle los. Doe het. Stel niet meer uit. Het zal moeilijk zijn, en soms zal je huilend terug verlangen naar die veilige wereld van je eetstoornis, maar uiteindelijk zal je weer écht leven en écht kunnen genieten. Ik heb de sprong genomen en ook al ben ik nog niet helemaal van mijn eetstoornis af, ik ben weer mezelf, lach weer, geniet weer en voel me gelukkig. Als ik het kan, kan jij het ook.
