Dit verhaal is geschreven door: Kirsten
"Jij een eetstoornis? Daar heb ik nooit iets van gemerkt of gezien". Dit heb ik veel mensen in mijn omgeving horen zeggen nadat ik eindelijk na 25 jaar heb durven toegeven dat ik een eetstoornis heb en niet gewoon een Bourgondiër ben die van lekker en vooral van veel eten houdt. Het gaat er bij mijn eetstoornis niet om wat je ziet, maar juist om wat je niet ziet. Er zit een monster in mijn hoofd, een eetmonster! Dit monster is gaan bepalen wat ik wel of niet mag eten en wat ik wel of niet mag/moet doen.
De eetstoornis, het monster!
Dit monster is de baas over alles wat met eten te maken heeft en heeft in een later stadium ook bepaald wat ik wel of niet mag voelen. Dit eetmonster heeft mij geleerd te liegen tegenover mijzelf en de buitenwereld voor de gek te houden. Oscar-waardige acteerprestaties heb ik neergezet, immers 25 jaar lang heb ik voor mezelf en mijn omgeving weten te verbergen dat ik een serieus eetprobleem had.
Het kwam in mijn tienerjaren 'sneaky' in mijn leven
Voor zover ik het terug kan redeneren heeft het eetmonster zich ergens in mijn tienerjaren al heel sneaky gemeld. Ik was wat fors, maar niet heel dik. De eerste dieetpogingen dienden zich aan en mislukten even zo vaak. Met ieder mislukt dieet groeide de frustratie, de zelfhaat en uiteindelijk ook mijn gewicht. Ik ging meer en meer eten om de negatieve emoties te verdoven en ondertussen kreeg het eetmonster meer en meer de macht. Het eten werd mijn grootste vriend, maar ook mijn grootste vijand.
Ik morbide obesitas?
Na 20 jaren van worstelen met het eten had ik een gewicht bereikt van 130kg (BMI 49: MORBIDE Obesitas). Een uitzichtloze situatie met een zeer lage levensverwachting resterend. Naast de lage levensverwachting was ook mijn zelfbeeld onmeetbaar laag en mijn zelfhaat onmeetbaar groot geworden. Hoewel nog altijd vrolijk aan de buitenkant, binnenin zat een groot verdriet opgesloten. Letterlijk opgesloten want het uiten van emoties is mij ook verboden door ditzelfde eetmonster. Deze uitzichtloze situatie heeft mij gedwongen om in 2008 een maagverkleinende operatie te ondergaan. In de eerste plaats om een gezond gewicht te krijgen en in de tweede plaats om rust in het hoofd qua eten te krijgen. Het eerste is gelukt. Ik ben 63 kg afgevallen en heb weer een gezond lichaam en een gezond gewicht.
De eetstoornis was zwaarbeledigd
De rust in het hoofd was slechts van tijdelijke aard. Na enige jaren zich koest gehouden te hebben heeft het eetmonster zich weer strijdbaar gemeld. Klaarblijkelijk zwaar beledigd want er kwamen nog meer regels dan in de jaren voor de operatie. Calorieën tellen (noem een product en ik kan feilloos het aantal Kcal ervan opnoemen), dagelijks wegen, zoveel mogelijk kilometers rennen om te compenseren, overdag vasten om me vervolgens 's avonds te kunnen volvreten (door alle grenzen van mijn kleine maag heen), verboden voer, verboden combinaties enz. enz.
Het eetmonster had mij wéér volledig in zijn macht!
Gaandeweg het jaar 2014 kwam het besef dat mijn omgang met eten, mijn regeltjes en mijn verstopte emoties niets te maken hebben met een Bourgondische leefstijl. Daar is het misschien ooit mee begonnen, maar in de jaren is het uitgegroeid tot een verslaving met een steeds dominanter wordend eetmonster als dirigent. Dit besef heeft mij aangezet om te gaan zoeken naar hulp. De zoektocht naar hulp op internet heeft mij uiteindelijk bij ISA Power gebracht. Mijn IK KAP ERMEE besluit was in januari 2015 een feit!
Mijn eetstoornis loslaten was doodeng!
Het toegeven dat ik een eetstoornis had was een heftig moment. Dat betekende namelijk dat als ik er echt vanaf zou willen komen dat ik ook dingen zou moeten gaan loslaten die juist voor mij als veilig voelden. Zoals al mijn regeltjes, zoals het dagelijks wegen, zoals het calorieën tellen, zoals veel bewegen en zoals het verstoppen/negeren van emoties. Ik weet inmiddels dat het allemaal schijnzekerheden zijn waarmee je het eetmonster blijft voeden, maar ondanks dat is het loslaten een moeilijk proces.
(B)EAT IT HELPT MIJ MIJN EETMONSTER TE VERSLAAN
Inmiddels ben ik 3 maanden onderweg in het (B)EAT IT programma en vele regeltjes bestaan al niet meer. De emoties zitten nog diep diep verstopt maar durven zich nu af en toe te laten zien. Mijn obsessieve en dwangmatige omgang met eten zwakt af en het eetmonster heb ik vorige week ontslagen. Ik heb hem en zijn regeltjes niet meer nodig om me 'veilig' te voelen of om pijn en verdriet te verdoven. Ik moet nog wat ervaring opdoen in mijn nieuwe job waarbij ik weer de baas ben over mijn eigen brein en lijf, maar ik weet nu dat ik de POWER heb om dit tot een goed einde te brengen. Ik moet nog even puinruimen want het eetmonster heeft er een flink zootje van gemaakt. Maar met iedere les die ik leer in het (B)EAT IT programma kan er weer een zak met mentale rotzooi bij het grofvuil.
De vrijgekomen ruimte gebruik ik om te genieten. Genieten van het leven en ook weer genieten van het eten. Genieten van het eten als vriend en niet meer als vijand. Dank voor het lezen van mijn Story of Hope. Ik moet nu gaan, moet nog even een zak met rotzooi bij de weg zetten......
P.s: Laat een een leuk bericht achter voor Kirsten ;-)
Wil je hulp van ISA Power?
Kijk dan eens naar de Personal Coaching trajecten of (B)EAT IT
Plan meteen een gratis intake in
En kom ook naar de 1 daagse (B)EAT IT WORKSHOP!
