Geschreven door: Nienke
Op mijn verjaardag, afgelopen juli, kwam er weer een “wonder” op mijn pad. Ik voelde me “vrijer” deze dag. Ik had me geweldig uitgesloofd in de keuken. Home-baked lemon pies en al mijn vrienden en nabije familie waren uitgenodigd om deze avond bij me te eten. Dit is een jaarlijks terugkerend ritueel. Dit jaar voelde ik me echter “anders”. Vrijer! De calorieën worden “minder” geteld, ik mag er zelf OOK van eten en mijn quote “WHATEVER” klinkt met regelmaat door mijn hoofd!
Na het eten gaat de visite rustig aan weer richting hun eigen huis. Ik blijf over met twee vriendinnen. Samen met een van hen haal ik oude vakantieherinneringen op van toen we 19 jaar waren en samen op vakantie gingen. We hebben toentertijd een hilarische vakantie gehad en dit zorgt nog altijd voor goede anekdotes. De andere vriendin wil de beelden hiervan natuurlijk graag zien…en de fotoboeken komen uit de kast. En daar zie ik mezelf…20 misschien wel 30 kilo zwaarder…maar PRACHTIG! De verhalen worden steeds absurder en de tranen lopen over mijn wangen van het lachen! Wat een avonturen, wat een “gekte”, wat een geluk! Wat een tof wijf!
We besluiten de verjaardagstaart er maar weer bij te pakken….en we lachen en kauwen en lachen en kauwen en…
Ook komen er fotoboeken uit de kast van een periode uit mijn leven die een grote bijdrage hebben geleverd aan de ontwikkeling van mijn eetstoornis. Hier zie ik mezelf van nog PRACHTIGER, de glans in mijn ogen verliezen...What happened??? Ik besef me dat de grootste fout die ik heb kunnen maken is "dat ik ben gaan geloven dat ik niet voldeed".
Maar, ik kan weer KIJKEN! Mijn ogen lijken weer te OPENEN! Ik kan mezelf weer ZIEN! En ik ZIE een MOOI mens daar op die foto's!
Wat een avond! Wanneer ik die avond met een suizend lichaam in bed lig van alle drukte…dringt het tot me door:
“Ik WIL Nienke terug!”
Wie is mijn spiegelbeeld? Vol verbazing kijk ik naar mezelf. Wie is zij? Waar ben ik? De sporen van mijn “eerdere” levenslust zijn haast uitgewist, maar van binnen is het vuur weer onstoken! Ik maak me zorgen over de vrouw die ik in de spiegel waarneem; 5 (6, 7??) jaar eetstoornis hebben zijn tol geeist; ik moet voor haar zorgen!
Maar hoe? Durf ik dat wel? Hoe laat ik mijn overtuigingen over mezelf en over het voeden van mezelf los? Ik leef in een schemergebied tussen twee werelden. Ik word met regelmaat overspoeld door onzekerheid over “de waarneming” van anderen, wanneer ze kijken naar mijn fysieke gesteldheid. Wat zien zij? Wat zie ik? Komt dit overeen? Schrik ik ze af? Zien ze mij? Zien ze door mijn fysiek, mij; NIENKE. En wat zien ze dan?
Wat zouden ze moeten zien?
Een leuke, vrolijke, levenslustige, optimistische vrouw. Een vat vol mooie eigenschappen. Liefdevol, zorgzaam, gevoelig, creatief, oplossingsgericht, open, bereid, in staat om van “niets” “iets” te maken, een geslaagd thuiskokkie ;), humorvol, met relativeringszin en een oprecht hart! Ok…haha…en daarnaast een lekkere dosis temperament, wat soms ook kan zorgen voor een lekkere vlaag van onredelijk gedrag … waar je na afloop het beste heel hard om kan lachen, ik lach namelijk uitgebreid mee!! Hoe debiel kan je soms doen? :P
Steeds meer voel ik me bereid om bovenstaande IK weer helemaal te omarmen! Ik WIL haar terug! Met alle prachtige, glanzende eigenschappen, maar ook met haar ruwe randjes! Deze laatste zijn namelijk alleen een uiting van onmacht en onvermogen…en tja…lastig….MAAR IK BEN NIET PERFECT! :D
Mocht je last van me hebben, dan ben ik bereid naar je te luisteren, begrip te tonen voor je waarneming, indien nodig en indien het binnen mijn mogelijkheden ligt, voor je te zorgen. Laat me “ZIJN”, zonder dat ik PERFECT hoef te zijn! Dan doe IK dat ook! :P
