Dit verhaal is geschreven door Mariëlle (38 jaar) - Buddy en heeft zelf geen eetstoornis.
Dat is toch voor mensen met eetstoornissen?
Het was woensdag 18 februari toen mijn vriendin mij een berichtje stuurde: “Ik heb me opgegeven voor het Once in a Lifetime Event. Een heel weekend op de Veluwe. Als je het leuk vindt mag je ook mee”. Maar dat is voor mensen met een eetstoornis, zei ik. “Ja, maar ik mag een buddy meenemen. Buddies zonder eetproblemen. Jou dus!”
Zo begon het. Ik bekeek de website, las erover, dacht erover na.. Het leek me erg leuk, maar ook ernstig uit mijn comfortzone. En dáár houd ik niet van!
Toch was mijn nieuwsgierigheid gewekt en besloot ik mee te gaan. Gewoon gezellig, en als steun en toeverlaat van mijn vriendin. En hé, wie wil er nu niet als de beste versie van zichzelf weer naar huis gaan na zo’n weekend? Daar viel voor mij vast ook genoeg te leren.
Ik had geen flauw idee wat me te wachten stond!
De datum kwam dichterbij en daarmee kwamen ook de kriebels. Want we hadden geen flauw idee wat ons te wachten stond, en das best eng! Eenmaal aangekomen werden we hartelijk ontvangen.
We hebben eerst de spullen naar onze kamer gebracht en daarna namen we plaats in de gezamenlijke ruimte. Met een kop thee op de bank wachten we totdat we compleet waren. Voordat we aan het voorstelrondje begonnen moesten we eerst voor onszelf een aantal vragen beantwoorden. Nu ben ik niet bepaald iemand die makkelijk voor een groep spreekt, maar als het dan eenmaal achter de rug is vraag je je toch altijd weer af waarom je er nou zo tegenop hebt gezien. Zo eng was het toch niet?
Publiekelijk spreken behoort tot de angsten top 10 van mensen.
Later in het weekend leerde ik dat in het openbaar spreken de nummer 1 is in de angstenranglijst. Die gedachte werkt best verzachtend, want gedeelde smart is nu eenmaal halve smart. Aan de hand van de vragen en antwoorden stelden we ons aan elkaar voor en zo was ook het ijs snel gebroken. Een paar meiden hadden elkaar al eerder ontmoet, maar al snel leek het alsof we elkaar allemaal al jaren kenden. Als iedereen bereid is zich kwetsbaar op te stellen, en dat was zeker het geval, dan zit het met de sfeer wel goed.
Ook meditatie en yoga stond op het programma!
Na nog even gezeten te hebben stond er nog een meditatie op het programma waarna iedereen z’n bed ging opzoeken. We moesten zaterdag per slot van rekening al om 8 uur weer fris en fruitig buiten staan voor onze yogasessie.
Na de yoga en het ontbijt hebben we eerst het een en ander geleerd over ademhaling en hoe je met je manier van ademhalen stress in je lichaam kunt terugdringen. Heel interessant en leerzaam, ook voor mij!
Werken aan weerbaarheid en zelfvertrouwen is voor iedereen goed!
Daarna hadden we een workshop Rots & Water, waarbij we kracht en weerbaarheidsoefeningen deden. Eerst werd er iets over de methode verteld en daarna gingen we met elkaar verschillende oefeningen doen. Steeds in andere tweetallen waardoor je niet lekker veilig bij je buddy kon blijven, maar met iedereen in contact kwam. Ik vond de Rots & Water oefeningen erg leuk om te doen en vooral ook om te ervaren dat het écht werkt! En ook dat het - door de manier waarop je ademt en hoe je staat - écht verschil maakt hoe stevig je in je schoenen staat! En als je fysiek steviger in je schoenen staat is het automatische gevolg dat je ook mentaal sterker in je schoenen staat. Ik had het gevoel dat iedereen het even bijzonder vond.
Ook ik leerde steviger in mijn schoenen staan!
Er zat veel afwisseling in het programma. We hebben ook nog een stiltewandeling gemaakt en dat was zeker geen straf in die mooie omgeving. Wat mij erg opviel tijdens die wandeling is hoe vaak je eigenlijk geneigd bent iets te zeggen en je mening ergens over te geven. Op dat moment ga je er zelf over nadenken en ervaar je de wandeling heel anders. Uiteraard heb je ook veel meer oog voor je omgeving als je niet voortdurend met elkaar in gesprek bent. Na de wandeling moesten we nog een kwartiertje stil zijn en kregen we een interessante oefeningen die ons allen veel inzichten gaf. Dat vond ik een lastige opdracht, ik ben vrij nuchter en vond het moeilijk om mijn gevoel op papier te zetten. Ik was me voornamelijk bewust geworden van de grote hoeveelheid gedachten die door je hoofd gaan als je niet praat.
Ik was geraakt door Stijn Coronel: een inspirerende gastpreker.
We kregen ’s middags een gastspreker op bezoek. Buiten dat hij in een heel inspirerend verhaal liet zien dat er tegenover alle negatieve dingen in het leven veel meer positieve dingen staan. Als je een foto ziet van iemand in een rolstoel en hoort dat diegene inspirerend spreker is, dan is de conclusie al vrij snel dat het wel zal gaan over hoe hij positief door het leven gaat, ondanks zijn “handicap”. Niets was minder waar, het ging helemaal niet over die rolstoel. Oeps! Zo makkelijk oordeel je zonder het verhaal te kennen.
We hebben zoveel gedaan, eigenlijk teveel om op te noemen. Daarvoor zul je het zelf moeten ervaren. Het was een lange dag met veel indrukken en nieuwe inzichten. Ook zondag, na een ontzettend leuke yogasessie, een lekker ontbijtje, een andere workshop Rots & Water kregen we nog een workshop 'Imago Styling' aangeboden. Van iedereen werden er hele mooie foto’s gemaakt. De dagen daarna werden er veel profielfoto’s op Facebook ververst, zo trots was iedereen op de nieuwe foto.
We blijven elkaar stimuleren, ook na het event!
Aan het eind van de middag gingen alle tassen weer in de auto en was het tijd om afscheid te nemen. Maar niet voordat iedereen een buddy had gevonden om na het weekend nog opdrachten mee uit te voeren. Zo’n weekend is natuurlijk hartstikke leuk, maar op deze manier word je des te meer gestimuleerd om er ook na die tijd nog mee verder te gaan. In de eerste instantie had ik zoiets van, nou daar hoef ik niet aan mee te doen, want ik heb geen eetstoornis. Maar dat was niet de bedoeling! Natuurlijk kon ik net zo goed als ieder ander buddy zijn.
Ik heb heel leuk whatsapp- en mailcontact met mijn buddy en binnenkort ga ik naar haar toe om samen aan onze opdracht te werken. Een opdracht die ook voor mij zeer bruikbaar is, net zoals het gehele weekend. Ik kijk uit om mijn buddy weer te zien.
Na iedereen een dikke knuffel gegeven te hebben was het echt tijd om weer naar huis te gaan. Ik kijk terug op een enorm leerzaam weekend. Er waren best momenten dat ik mij het
“buitenbeentje” voelde omdat ik zelf geen eetstoornis heb, en mij er bijna schuldig om voelde dat mijn conclusie na een oefening was dat ik “best oké” ben zoals ik ben.
Ook voor mensen zonder eetstoornissen is het Once in a Lifetime event super waardevol!
Er waren er veel momenten en oefeningen die op mij net zo goed van toepassing waren als op ieder ander. Het weekend draaide niet om de eetstoornis, het ging veel dieper dan dat. Het geeft een bevestiging dat iedereen, met of zonder eetstoornis, zich onzeker voelt over bepaalde dingen.
Ik heb een groep bijzondere en mooie mensen leren kennen die allemaal wel het mooie in elkaar zien, maar er moeite mee hebben ook op die manier naar zichzelf te kijken. Op sommige momenten gaf het me bijna een wanhopig gevoel om de emoties te zien die aan de oppervlakte kwamen. Ik gun al die meiden zo ontzettend een leuk en onbezorgd leven zonder eetstoornis.
Ik weet zeker dat ze er allemaal bovenop gaan komen.
Als ik iets heb gezien tijdens het weekend, dan is het wel een enorme hoeveelheid kracht en de wil iets moois van het leven te maken!! Het Once in a Lifetime Event is een aanrader voor iedereen! Er valt voor iedereen wel iets te leren en hoe mooi is het als je er voor je vriend(in),
familielid, buddy kunt zijn en iets meer begrijpt van wat er omgaat in het hoofd van iemand met een eetstoornis.
Ik had het voor geen goud willen missen!
Mariëlle
