Ditmaal een prachtig Story of Hope van Anne
Anne loopt stage bij ISA Power
Het leven is vallen en opstaan!
Het moment dat ik voor het eerst in mijn leven de trappers rond draaide op mijn eerste kleine fietsje. Het moment dat mijn moeder maar al te vaak heeft omschreven in mijn leven, waardoor ik het goed kan navertellen. Vallen en opstaan, maar fietsen moest en zou ik kunnen, dezelfde dag nog. Zoals mijn moeder altijd mooi verwoordt: "Je was toen al een strebertje". Een mooie karaktereigenschap, zou je zeggen. En dat is het ook, maar er ligt een grens. En over die grens ben ik, helaas, heen gegaan.
Ik genoot van het leven, leefde het leven van een jong meisje, zoals het hoort te doen. Afspreken met vriendinnetjes, buiten spelen, lekker winkelen en volleyballen.
Dit veranderde toen ik naar de middelbare school ging. Ik ben altijd het ‘stille strebertje' geweest. Deze karaktereigenschap, is echter omgeslagen op de middelbare school. Het moment dat ik naar het VWO ging, was een omslagpunt. Heel langzaam, veranderde ik. Ik werd nog meer een ‘stil strebertje', en keerde meer in mijzelf.
Ik sloeg door!
Dat veranderen was heel onschuldig. Totdat het doorsloeg. Ik stortte me volledig in het leren, waarbij ik ondertussen controle in het eten zocht. Lichamelijk ging het qua gewicht hard achteruit. Maar ook geestelijk veranderde ik. Ik wilde niet falen, wilde het perfect doen.
Op een gegeven moment ben ik doorgestuurd naar de kinderarts. Er was eerst nog geen sprake van een eetstoornis, tot het moment dat ik het daadwerkelijk meer moest gaan eten. Ik kan me dit herinneren, als een zwart gat waar ik in viel. De overtuiging dat ik geen probleem had, zakte volledig in mijn schoenen, en ook voor mijn omgeving werd duidelijk dat er meer aan de hand was. Door de kinderarts werd alle hulpverlening in gang gezet.
Ik haalde zelfs nog belachelijk goede cijfers!
Jaar 3 van het VWO heb ik uiteindelijk gehaald, met belachelijk goede cijfers. Achteraf is dit heel onwerkelijk, want ik was toen meer aan het overleven, dan aan het leven. Die zomer, was de laatste reis van ons hele gezin, namelijk een grote reis van 4 weken naar Amerika en Canada. Ik mocht mee, aangezien ik die maanden daarvoor wat kilo's was aangekomen, waarmee ik het aan moest kunnen. Ik vind het moeilijk om te zeggen of ik 100% heb genoten, aangezien ik nog steeds ziek was. Wanneer ik de foto's terug kijk, durf ik met zekerheid te zeggen dat de vakantie grotendeels overheerst werd door mijn eetstoornis. Tot op de dag van vandaag heb ik daar spijt van. Maar ik weet dat ik daar op dat moment, niet veel aan kon doen. De eetstoornis, mijn tweede ik, was de heerser over mij.
Na deze vakantie, heb ik het roer omgegooid.
Ik ben toen van het VWO naar Havo te gaan, om meer tijd en energie vrij te maken om te herstellen van mijn eetstoornis. Op dat moment vond ik mezelf een mislukkeling: school was namelijk het enige waar ik nog in kon presteren, dacht ik. Het voelde, alsof ik enorm faalde. Inmiddels was ik doorgestuurd door mijn psycholoog naar een psychiater. Een moment dat ik me volop schaamde. Was ik echt dat meisje, die altijd kon genieten van eten, van het leven, maar die nu opeens naar een psychiater moet omdat ze er zelf niet meer uit komt?
Altijd heerste die controle over mijn leven. Elke dag stond toen in het teken van (genoeg) eten, aankomen, gewicht, en onzekerheid. Na de overstap op de middelbare school naar Havo, heb ik besloten om te gaan voor herstel.
Herstel gaat met pieken en dalen, maar ondanks die dalen, heb ik mezelf weer gevonden. Er kwamen telkens weer momenten dat ik dacht: ik bereik hier helemaal niets mee. Ik wilde me focussen op wat IK leuk vond: vriendinnen, familie sport: hardlopen en natuurlijk de toekomst. Verdorie niet die stomme eetstoornis die me die schijncontrole bood.
Er kwam een punt waarop ik mezelf vragen ging stellen. Is dit wat ik wil?
Wil ik telkens in die jojo belanden? Wil ik telkens die strijd tussen aankomen en op gewicht blijven, de onzekerheid over mijn gezondheid, mijn ouders die ik in onzekerheid laat? Op die vragen wist ik allemaal een antwoord te geven. Ik kwam altijd tot de conclusie: die eetstoornis ga ik volledig loslaten. Wat er ook voor nodig is: ik ga ervoor. Die knop die telkens maar voor een deel draaide en vervolgens weer terug, is voor de volledige 360 graden gedraaid. Mijn motivatie was altijd duidelijk: een gezond leven om uiteindelijk andere mensen te kunnen helpen. Een gelukkig leven waarin ik kan genieten van elke seconde van de dag.
Het is een gevecht wat me alleen maar sterker heeft gemaakt
Maar ik ben gaan inzien, dat zo’n gevecht je alleen maar sterker maakt. Voor mijn studie, voor mijn toekomst, voor mijn passies. Ik ben me altijd bewust geweest van het feit dat ik er beter op zou worden, in plaats van dat ik me bewust was van de eetstoornis.
Ik ben aangekomen in gewicht, waardoor mijn lichaam weer gezond is. Maar belangrijker is dat ik geestelijk genezen ben. Ik ben namelijk op het punt waar ik trots kan zijn op mezelf en op hetgene wat ik bereikt heb. Op het punt waar ik nu sta, waar ik geniet van alle dingen om me heen. Het strebertje in mij, wat was omgeslagen naar de eetstoornis, heb ik weer de andere kant op geduwd. Richting het leven.
Moeilijk, maar nodig?
De eetstoornis heeft mij de moeilijkste tijd van mijn leven bezorgd, maar het heeft me ook gemaakt tot wie ik nu ben. Elke dag leer ik weer meer, over mezelf, over mijn leven, over mijn toekomst. Ik kan gewoon genieten van het leven, zonder mij volledig te storten op óf de eetstoornis, of school. Door de dieptepunten die ik heb meegemaakt, ben ik me meer bewust van de hoogtepunten. Datgene wat ik heb meegemaakt, ga ik nu gebruiken als kracht om anderen te ondersteunen en te helpen. Mijn kracht wil ik inzetten om mensen te helpen met het overwinnen van een eetstoornis.
Blijf niet staan, maar durf te kiezen!
Durf te kiezen voor de échte jij. Het is eng, het is niet makkelijk, maar het is het zo waard. Geloof me, je krijgt er zo veel voor. Wil je ook bijdragen aan een wereld zonder eetstoornissen? Kijk dan eens naar wat jij kunt doen als een vrijwilliger bij ISA Power. We kunnen jou goed gebruiken!
