"Calorieën met voelsprieten"
Vanessa Pilloni (42 jaar en schrijver)
"Ik ben geboren met een gevoelig en nauwkeurig centraal zenuw stelsel. Dat betekend dat ik veel meer prikkels binnen krijg en emoties komen heftiger binnen, dan bij een ander."
'Story of hope' van Vanessa
Sinds twee jaar ben ik hersteld van de eetstoornis Anorexia. Ik noem het niet meer “mijn” eetstoornis omdat het geen onderdeel van mijn leven is. Gelukkig maar, want zoals jij weet, is het leven met een eetstoornis geen leven. Het is elke dag overleven.
Als kind was ik een gevoelig meisje. Ik trok me alles aan van iedereen. Ik wilde het liefst iedereen helpen. Ik kon uren mijmeren hoe ik later mensen ging helpen naar een beter leven. Ik kon me moeilijk concentreren en was altijd op zoek naar spanning. Spanning was er in mijn gezin van herkomst genoeg. Mijn vader had narcistische trekjes. Ik denk dat hij een narcist is, maar hij heeft zich nooit laten diagnosticeren. Dus ik kan het niet met zekerheid zeggen. Mijn moeder was niet tegen hem opgewassen. Ik voelde me verantwoordelijk om haar en mijn jongere zusje te beschermen tegen zijn buien. We liepen op tenen als hij thuis was. Ik leerde al jong om mijn voelsprieten te richten naar zijn humeur. Dat beschermde mij tegen de gevolgen. Op school voelde ik me veilig. Het was mijn veilige plek.
Toen ik naar de middelbare school ging veranderde er veel in mijn dagelijks leven. Ik kreeg een heleboel prikkels die mij overwelgden. Nieuwe klasgenoten, leraren, vakken en een ander gebouw. Ik voelde me er niet op mijn gemak. Ik had nergens een veilige plek meer. In de jaren van de middelbare school maakte ik een aantal nare ervaringen mee. De emoties stapelden zich op en ik kon ze het niet meer verwerken. Alle onverwerkte emoties sloegen zich op in mijn lichaam. Omdat ik geen zelfvertrouwen had dacht ik dat het allemaal mijn schuld was.
Ik kwam een aantal kilo s aan. Mijn vader maakte er op een dag een opmerking over. Het raakte me diep omdat ik zelf al zo onzeker over mijn lichaam was. Ik besloot te gaan afvallen. Binnen twee weken kende ik het calorieenboekje van mijn moeder uit mijn hoofd. Anorexia ontwikkelde zich snel. Ik viel veel af, maar ik wist het tot een bepaald gewicht te houden zodat ik niet zou worden opgenomen. Mijn leven bestond zo n 25 jaar uit het tellen van calorieën, op de weegschaal staan, mezelf voedsel ontzeggen en veel bewegen. Daarnaast had ik me nog veel meer sancties opgelegd. Ik had er een dagtaak aan. Ik had het altijd koud, was moe, mijn haren vielen uit en ik voelde me zwaar depressief. In de loop der jaren heb ik veel hulpverlening gehad en ik kwam steeds een klein stapje verder. Maar een volledig herstel bleef uit. Nu ben ik een strijder, net als jij. Dus ik gaf nooit op. Ik wilde beter worden. Ik wist alleen niet meer hoe.
Op mijn 38ste kreeg ik van iemand een boek over hoogsensitiviteit. Ik begin erin te lezen en kwam tot het besef dat dit boek over mij ging. Ik was hoogsensitief. Alles viel op zijn plek. Ik ben geboren met een gevoelig en nauwkeurig centraal zenuw stelsel. Dat betekend dat ik veel meer prikkels binnen krijg en emoties komen heftiger binnen, dan bij een ander. Het is een eigenschap. Als je als hoogsensitief kind opgroeit met ouders die dominant of overbeschermd zijn kan de eigenschap zich niet ontwikkelen. Je krijgt geen handvatten om ermee om te gaan. Doordat je steeds wordt afgeleid door prikkels en emoties staan je voelsprieten steeds naar de buitenwereld gericht. Je kunt niet bij jezelf blijven. De buitenwereld is je referentie kader. Je weet niet wie je zelf bent en waar je behoefte aan hebt.
Ik probeerde de eigenschap te onderdrukken door op mijn 15e een uitvlucht te zoeken in een eetstoornis. Hierdoor hoefde ik niet meer alle prikkels van buitenaf binnen te laten en met al die heftige emoties om te gaan. Ik had geen eigen identiteit omdat ik deze als kind niet kon ontwikkelen en als volwassen geen handvatten had hoe ik ermee om moest gaan. Door het boek en hulp van een haptonoom leerde ik waar mijn behoeftes lagen. Hoe ik mijn prikkels kon reguleren en waar mijn kwaliteiten lagen. Ik leerde goed voor mezelf te zorgen en een ander leven aan te meten. Door dit alles had ik mijn eetstoornis niet meer nodig. Ik ben een gelukkig mens geworden. Over mijn ervaringen heb ik een boek geschreven, gekoppeld aan een stuk theorie. Namelijk “calorieën met voelsprieten”. Daarnaast heb ik een onderzoek gedaan bij lotgenoten en dat verwerkt in mijn boek. Uit het onderzoek ben ik tot de conclusie gekomen dat praktisch iedereen met een eetstoornis hoogsensitief is.
Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt.
Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.
