Een verhaal over vertrouwen, delen, kwetsbaarheid en zijn met wat is.
Jaren gingen voorbij. Jaren van vluchten, rennen, angsten voelen, van alles voelen, emoties onderdrukken, stilstaan, compleet omvallen. Ik voelde zoveel, maar wat precies? Onbegrepen, compleet verloren en alleen. Een rollercoaster, maar dan zonder het pretpark!
Drie jaar geleden was ik op. Althans mijn lichaam en geest waren op. Mijn ziel schreeuwde om gehoord en gezien te worden. Ze vroeg me om helemaal terug te komen in het moment. Echt ‘zijn’ in het hier en nu. Met de mooie en minder mooie kanten. Want weet je wat het is? Je mag zijn wie je bent. En alles is relatief…
Ik voelde een zware behoefte om toe te geven aan alles. Aan mezelf. Niet meer hoeven liegen, bedriegen en de schijn op houden. Ik voelde dat ik moest gaan erkennen wie ik werkelijk was. Dat kleine kwetsbare meisje die zich veel groter voordeed dan hoe ze zich werkelijk van binnen voelde.
FotoAchteraf gezien stond ik daar op een van de meest belangrijkste kruispunten in mijn leven. Ik kon nu wel aan mezelf hebben toegegeven dat ik het leven zwaar vond. Dat ik het eng vond te eten, dat ik (vr)at totdat mijn buik ontplofte, dat kotsend boven de wc hangen een bevrijding was en dat ik zoveel trots voelde wanneer ik twee dagen weer niets at en twee kilo lichter woog. Ondanks therapie, bleef ik aanlopen tegen dezelfde moeilijkheden. Uiteindelijk was het besef daar: mijn maskers moeten af. Niet alleen naar mezelf toe, maar juist ook naar mijn omgeving.
Dat besef en het oprechte gevoel dat ik daar op dat kruispunt tot mij kreeg, bleken he-le-maal te kloppen. Het delen van mijn eetstoornis met mijn omgeving gaf mij de ruimte om alle veranderingen in mijn leven door te kunnen voeren die ik nodig had om de eetstoornis-gedachten los te durven laten. En als ik heel eerlijk ben, ben ik daar nog steeds mee bezig. Ook middels deze blog ;)
Het is werkelijk een bevrijding om compleet je zelf te durven zijn. Heb jij op dit moment een eetstoornis? Sta je op het punt dit te delen met je omgeving? Heb je er überhaupt al eens over nagedacht om jouw verhaal te willen delen? Ben je van mening dat het delen van je eetstoornis met je omgeving niet van toegevoegde waarde is? Weet je niet wie je in vertrouwen durft te nemen om jouw verhaal te delen? Dat is allemaal mogelijk. En weet je wat het mooie is, dat mag ook allemaal. Iedereen bewandelt zijn of haar weg op zijn of haar eigen manier. Er bestaat daarin geen goed of fout. Er bestaat alleen jouw weg. Alleen jij kan voelen wanneer je er klaar voor bent. En geloof me, je voelt wanneer je er ‘klaar’ voor bent.
Ik wil deze blog daarom niet gebruiken om jou te vertellen hoe jij dit moet gaan doen. Wel wil ik eindigen met 5 tips die je misschien op weg kunnen helpen bij het vormgeven van jouw manier van delen. En ik schrijf misschien, omdat ook alleen jij dit weer kunt voelen. Ze zijn in ieder geval vanuit mijn hart geschreven……..
Zijn met wat is
Hoe voel jij je op dit moment in je lichaam? Wat voor gevoel krijg je wanneer je naar jezelf kijkt in je spiegel? Label je je uiterlijk, je gedrag, en jezelf met goed of fout? En op wat baseer je dat precies? We leven vaak zo vluchtig dat we weinig tot geen tijd nemen om eens naar binnen te gaan. Welke gedachten gaan er in ons om? Welke gevoelens en emoties roepen deze gedachtes op? Wat voelt voor jou fijn en wat voelt niet fijn? Op het moment dat je erover na denkt om je eetstoornis met iemand te gaan delen, gebeurt er ook van alles in jouw lichaam. Neem eens de tijd om deze gedachten en sensaties te volgen. Je lichaam geeft je alle antwoorden die je zoekt. Maak vooral geen overhaaste beslissingen. Neem alle tijd die jij nodig hebt om voor jezelf uit te puzzelen aan wie je het wil vertellen, wat je wil vertellen, waar je het wil vertellen en met welk doel. In jouw tempo vind je, als de wil daar echt is, alle puzzelstukjes die je nodig hebt om je verhaal te kunnen doen.
Een nieuwe dappere stap in je proces
Het leren kennen en loslaten van jouw eetstoornis is een proces. Dit doe je niet eventjes binnen een maand. Je eetstoornis is een deel van jou. Een deel van jou, waar je niet voor niets al maanden of jaren over hebt gezwegen. Grote kans dat jouw eetstoornis gelijk staat aan een heleboel onverwerkte emotie. Het kan echt van alles zijn: boosheid, schuldgevoel, teleurstelling, onzekerheid, diepe wonden, angst en ga zo maar door. Op het moment dat jij je eetstoornis deelt met je omgeving kan het voelen alsof alle ogen gericht zijn op al die onverwerkte emoties. Er kan een beklemmend gevoel bij je opkomen, omdat je vindt dat je er nu daadwerkelijk iets aan moet gaan doen. Wat ik jou wil meegeven: doe niets wat jij niet wilt. Je eetstoornis delen is misschien eng, voelt naakt en heel kwetsbaar. Neem er dus alle tijd voor. Stel je eens voor hoe het zou kunnen zijn als het hoge woord eruit is. Welke krijg je ervoor terug? Wat kan het je werkelijk opleveren? Volg je hart! Je voelt echt wanneer je er klaar voor bent. Vaak houdt onze angst voor het verliezen van de grip ons tegen. Het is in mijn ogen een grote, dappere stap die je kan maken! En je zal versteld staan hoeveel liefdevolle mensen naar je willen luisteren, je willen ondersteunen, delen van je verhaal herkennen en misschien wel met eenzelfde soort problematiek kampen. He-le-maal jezelf kunnen en durven zijn met al je kwaliteiten, angsten, onzekerheden, karaktereigenschappen en wensen is zo een bevrijding!
Er bestaat geen goed of fout
Van jongs af aan worden we groot gebracht met goed of fout. Als we iets doen waar papa of mama trots op zijn worden we rijkelijk beloond. Doen we iets waar papa of mama het niet mee eens zijn, krijgen we straf. Nou kan ik mij zo voorstellen dat je vanuit deze automatische piloot mogelijk zou kunnen veronderstellen dat er dus ook een goede of foute manier is om jouw eetstoornis met je omgeving te delen. Daarop is mijn antwoord nee. Wat een bevrijding he! Er is geen algemeen goed of fout. Er is alleen ‘jouw manier’. Het is belangrijk dat jij het deelt op jouw manier. En tuurlijk mag je daarin rekening houden met anderen. Maar het is jouw eetproblematiek, jouw gevoel, jouw leven en daarmee dus ook jouw verantwoordelijkheid.
Delen is helen
Op het moment dat je ervoor kiest (alle) maskers af te gooien, voel je je gehoord. Je wordt niet meer alleen gezien voor het meisje of de jongen die je jarenlang toonde aan de buitenwereld. Door te praten over je eetstoornis leer jezelf steeds beter wat je eetstoornis precies doet met je, wat voor eetstoornis je hebt, welk doel je eetstoornis dient, op welke momenten je eetstoornis de kop op steekt, wanneer je eetstoornis ontstaan is en ga zo maar door. Neem bij het delen vooral de touwtjes in eigen handen en probeer hierin bewuste keuzes te maken. Je deelt alleen wanneer jij dat wil, met wie jij het wilt en wanneer je het wil. Dierbaren of hulpverleners willen je waarschijnlijk graag aanhoren en ervaren je openheid als dapper. Door open te communiceren kan je je minder alleen voelen. Wees je ook bewust van de mogelijkheid dat niet iedereen in staat is om je de steun te geven die je van hem of haar verlangd. Soms weten mensen niet wat ze moeten zeggen of doen als je zo iets emotioneels met hen deelt. Probeer dit niet persoonlijk te nemen. Vertrouw op het feit dat iedereen doet wat in zijn of haar bereik ligt, vertrouw op de beste intenties en vergeef ze. Denk van te voren na welke verwachtingen jij hebt. Bewaak je grenzen en stel ze eventueel bij.
Voorbeeldrol voor anderen
Vaak heerst er nog sterk een taboe op je ware ik tonen mét alle angsten en imperfecties die daarbij horen. De meesten van ons doen ons groter én sterker voor dan we ons daadwerkelijk van binnen voelen. In onze maatschappij worden we geprezen als we stoere dingen doen en vooral nooit opgeven. Maar wat nu als we gewoon eens eerlijk durven zijn? Eerlijk over het feit dat het leven soms zwaar is. Dat het soms pijn doet. Dat bepaalde gebeurtenissen je verdriet hebben gedaan of boos hebben gemaakt. Eerlijk zijn mag. Je grenzen aangeven en zeggen wanneer iets voor jou te veel is, is juist een kracht. Er is er namelijk maar één zoals jij. Compleet jezelf zijn is vaak een grote inspiratie voor anderen. In iedereen leeft nog dat kleine kindje dat zich geliefd wil voelen! Wees een voorbeeld (vooral voor jezelf) én je zal zien dat velen zullen volgen.
Ik wil eindigen met: of je er nu wel of niet voor kiest om op dit moment je eetstoornis te delen, ik ben super trots op je! Alle antwoorden en mogelijkheden zitten in jou. Ga ernaar opzoek en vertrouw op jezelf! En schakel gerust een Coach in van ISA Power die jou kan helpen. Plan een intake gesprek in voor jezelf en ontdek hoe jij net als Pipi Langkous in actie kan stappen.
Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.
Bron foto: Pippi Langkous, Olle Hellborn
