Mannen en jongens kunnen ook een eetstoornis krijgen.

Anorexia een meisjesziekte? Ik dacht het niet! Zo'n 10 tot 15% van de mensen met anorexia en boulimia is man. En 50% van de mensen met de vreetbuienstoornis (BED) is man. Ad Pennix had vroeger Anorexia.

Een verhaal over een jongen met een eetstoornis. Een jongen die net zoals ik vroeger in de spiegel keek en zichzelf niet mooi vond. Die net zoals ik in die neerwaartse spiraal terecht kwam. Een jongen die net zoals ik dingen mee heeft gemaakt in zijn leven die iedereen zouden kunnen overkomen. Een jongen die ook niet precies wist hoe hij met bepaalde dingen en emoties om moest gaan. Tja als we geboren worden krijgen we geen handleiding voor het leven cadeau! Wat zou dat fijn zijn geweest! Een eetstoornis krijgen is daarom ook geen keuze, maar of je ervan af komt wel! Lees hier het krachtige verhaal van Ad! "Meisjesziekte’ is een verhaal over hoop!

‘Hoe kun jij je in hemelsnaam dik vinden?’ ‘Wat zie je dan als je in de spiegel kijkt?’ Vol ongeloof staren mijn medestudenten me aan. Een spervuur aan vragen komt op me af. Allemaal zijn ze geraakt door mijn verhaal. Ze begrijpen het niet. Voor het eerst durf ik openlijk te spreken over de ziekte die me jarenlang in zijn greep had. Het geeft me kracht. De spanning die ik aanvankelijk voelde verdwijnt bij mijn eerste woorden als sneeuw voor de zon. Voor het eerst besef ik dat ik een kleine schatkist in me herberg. Een metafoor voor een prachtig stukje levenservaring. Met deze blog wil ik je een kijkje geven in het leven van een jongen met anorexia.

Mijn naam is Ad Penninx. Vanaf mijn vijftiende vocht ik jarenlang dagelijks tegen een ziekte die me tot wanhoop dreef. Een ziekte die duizenden kinderen, jongeren en volwassen kapot maakt. Letterlijk kapot. Ook ik gaf me bijna over, ik zag het niet meer zitten. Een onschuldig dieet mondde uit in een niet te stoppen drang om te vermageren. Ik wilde net zo worden als de jongens om me heen. Ik wilde indruk maken op meisjes. Slank zijn, dat werd mijn nieuwe streven. Zonder me ook maar enigszins in te lezen stortte ik me in een afvalrace, niet wetende er jaren voorbij zouden gaan waarin ik niet meer kon stoppen.

Ik startte met een aantal onschuldige regels: geen snoep, geen junkfood, liters waters, sporten, calorieën tellen en niet eten na achten. Regels die naar verloop van tijd steeds strenger werden. De scheiding van mijn ouders bracht mijn wil om mager te worden in een versnelling. Het was mijn vluchtweg. Ik voelde totaal geen behoefte om mijn kopzorgen te delen met anderen. Ik loste mijn problemen zelf wel op. Het afvallen bood me rust. Duizend calorieën per dag was in het begin mijn streven. Deze grens zou ik al snel gaan verlagen. Van twee liter water per dag was de stap naar vier liter water snel gemaakt. Op het dieptepunt van mijn eetstoornis dronk ik op dagen 6 à 7 liter water. Ik had geen flauw benul dat ik mijn lichaam hiermee ernstig in gevaar bracht. Het sporten nam extreme vormen aan. Een topsporter kon daar nog een puntje aan zuigen. Blessures wuifde ik weg. Ik moest sporten. Dag in dag uit. In de twee jaar tijd dat mijn ziekte het heftigst was heb ik geen enkele dag overgeslagen. Sit-ups, push-ups, gewichtheffen, hardlopen, voetballen. Daarnaast was de trap mijn grootste huisvriend. Dagelijks verplichtte ik mezelf om na elke maaltijd minimaal twintig keer de trap sprintend te bestijgen.

Van binnen voelde ik me door de scheiding ongelofelijk eenzaam en boos. Van buiten begon ik resultaat te zien. De eerste kilo’s verdwenen en ik had zelfs complimenten op zak. Dat gaf me een goed gevoel. Het had effect, ze zagen me staan. Ik had het gevoel alles onder controle te hebben. Een overwinningsgevoel. Ik voelde me machtig. Onbewust verloor ik juist steeds meer de grip op mijn gewichtsverlies. Steeds meer kreeg het me in zijn greep. Dit had effect op mijn lichaam en geest. Alles begon er onder te lijden.

Ik zette mijn gezondheid op het spel. Mijn lichaamsgewicht holde achteruit. De signalen van mijn lichaam negeerde ik. Ik klaagde er wel eens over bij mijn moeder, maar ik besteedde er verder weinig aandacht aan. Mentaal begon mijn eetstoornis spelletjes met me te spelen. Dit kwam vooral naar voren als ik voor de spiegel stond.

Mijn spiegelbeeld werd zijn domein. Hij imponeerde me, zette me op het verkeerde been. Ik zag mezelf niet meer, ik zag een ander persoon.  Mijn eigen spiegelbeeld. Ik zag overal vet en dikkigheid. Het gaf me een misselijk gevoel. Ik kon vaak wel janken.  Het maakte me moedeloos. Ik voelde me smerig. Mijn zelfbeeld was compleet verstoord. Het leek wel of ik een ander mens was geworden. Van binnen voelde ik me leeg. Ik deed steeds meer dingen die ik niet in mezelf herkende. Ik kwetste, ik manipuleerde, ik loog. Ik voelde me boos, verdrietig, eenzaam. Ik had nergens geen energie meer voor. Was ik dit?

Op een avond in april 2004 brak ik. Ik gaf het nog één keer een poging: een avondje uit met vrienden. De afgelopen jaren had ik me steeds meer teruggetrokken uit het sociale leven. Uitgaan vond ik vreselijk. Eenmaal binnen in de discotheek voelde ik me vervreemd van iedereen. Wat doe ik hier? Ik moet hier weg. Lichtte paniek sloeg toe. Ik snelde naar buiten, pakte mijn fiets en vertrok naar huis. Ik kwam thuis in een leeg huis. Ik voelde me alleen. Niemand was er voor me. Eenmaal op mijn kamer aangekomen bekeek ik mezelf met mijn betraande gezicht voor de spiegel. Wat wil ik nog? Het hoeft allemaal niet meer. Ik kan niet meer.

Ik kon het niet meer. Dit hield ik niet meer vol. Mijn masker brokkelde langzaam maar zeker af. Het besef was gekomen. ‘Ik ben ziek’. Radeloos sprak ik mezelf toe. Die avond zag ik eindelijk weer mezelf in de spiegel. Mijn ogen spraken boekdelen. Ik zag een angstige jongen. Elke vorm van controle was ik kwijt. Ik was de wanhoop nabij. Eindelijk erkende ik voor mezelf dat ik het niet meer alleen aan kon.

De wereldreis, samen met mijn broer, zorgde ervoor dat ik deze ziekte heb overwonnen. Boven op de berg in Nieuw Zeeland voelde ik me eindelijk weer vrij: De wereld aan mijn voeten!

De volgende dag stond ik weer voor de spiegel. Ik keek mezelf diep in de ogen aan. In de verte zag ik een denkbeeldig vuurtje in mijn ogen branden. Ik herpakte mezelf en sprak mezelf bemoedigend toe: ‘Ik kan het!’. ‘Ik stop ermee!’.

Vanaf die dag koos ik voor een nieuwe weg. De weg naar mijn wederopstanding was er één van diepe dalen en hoge pieken. Een weg die me na jaren van vele tranen, twijfels, frustraties en pijn uiteindelijk mijn gevoel van eigenwaarde teruggaf.

Het litteken van mijn eetstoornis heeft me gevormd tot de persoon die ik nu ben. Vandaag de dag, 13 jaar verder, stroomt er positieve energie door mijn aderen. Ik kies bewust voor een gezonde leefstijl. Ik geniet van de mensen om me heen, de reizen die ik maak, de natuur om me heen, het geluid van de wind, fluitende vogels, een glimlach, de zonneschijn.

Een proost op het leven! Je ziet mij op de foto rechts!

Tijdens het schrijven van mijn Ebook ‘meisjesziekte'
vielen de puzzelstukken op zijn plaats vielen voelde ik van binnen een enorm enthousiasme. Een gevoel van vreugde, toverde een brede grijns op mijn gezicht. Bij het schrijven herbeleefde ik de momenten als de dag van gisteren. Soms liet ik een traan, soms lachte ik, soms voelde ik warmte en soms voelde ik koude rillingen over mijn lichaam. Mijn verhaal is volledig gebaseerd op mijn eigen ervaringen. De verhalen doorkruisen de beginperiode, de dieptepunten, de ommekeer en het heden. 

“Geluk is het enige wat verdubbelt wanneer je het deelt’’.

In mijn visie op het leven met elkaar geldt dit eveneens voor de ervaringen die je deelt met de ander.

Veel geluk en wijsheid!

Ad Penninx

HOOP, GELOOF EN LIEFDE ...... DE WEG NAAR ZINGEVING!

Waar zouden we zijn zonder HOOP?

Isabelle: "Ik vergelijk hoop weleens met zuurstof. Zonder zuurstof gaan we dood! Waar zouden we zijn zonder de HOOP op een goede afloop en de HOOP dat het anders kan? Naast HOOP is het GELOOF in jezelf, net zoals LIEFDE voor jezelf, cruciaal om verandering tot stand te brengen. Het zijn ingrediënten die je nodig hebt om zin te geven aan je leven (zingeving). Ditmaal vroeg ik Tessa wat Hoop, Geloof en Liefde betekende voor haar en hoe deze ingrediënten met elkaar verweven waren in haar leven. Tessa is 16 jaar oud en vecht tegen haar eetstoornis. Tessa heeft alle veel obstakels overwonnen en durft en deelt haar verhaal dan ook graag met jou. Ik ken Tessa als een meid met een enorme drive, passie en discipline. Ze wilt heel veel en neemt niet snel genoeg met dingen. Ze heeft velen kwaliteiten, maar helaas ziet ze dat zelf nog niet. Het is een lieve meid die voor iedereen klaar staat, behalve voor zichzelf. Een prachtige meid, met een prachtig lichaam, maar ze is meer dan dat. Ze is slim, grappig en lief. Een meisje wat al erg wijs is voor haar leeftijd, maar ook een meisje wat onzeker is. Tja wie is dat niet!? Het feit dat zij dit verhaal met jou deelt getuigd van lef. Als ik zou kunnen applaudisseren en haar een staande ovatie zou kunnen geven dan zou ik dat doen, maar in plaats daarvan laat ik haar aan het woord. Ik HOOP dat dit verhaal over hoop, geloof, liefde en zingeving jouw zal inspireren, motiveren en zal activeren om op zoek te gaan naar zingeving in jou leven".

Tessa: “Het is een tijdje geleden dat mijn eerste blog verscheen. Ditmaal vertel ik jou een verhaal over hoop, geloof, liefde en welke rol zingeving speelt in mijn leven.

Laat ik allereerst beginnen met mijn interpretatie over geloof en waarom 'GELOOF' zo belangrijk is om je eetstoornis te overwinnen. Ik heb een hele lange tijd NIET in mezelf geloofd. Bij alles wat ik moest of ging doen zei ik “Dat kan ik niet”. Echter, geloof en vertrouwen in jezelf is de eerste stap naar genezing. Je moet het vertrouwen en het geloof hebben dat je het wél kan. En dat je, in mijn geval, niet moet zeggen dat je het NIET kan! Want als je geloofd dan kan je het, zolang je het maar echt wilt. Ik heb het GELOOF in mezelf weer teruggevonden. Ik GELOOF dat ik het kan, dat ik volledig kan genezen én dat is ook zeker wat ik ga doen. Ik heb ook geloof in JOU. Ik geloof dat jij het ook kan, zolang je maar tegen jezelf blijft zeggen dat je het wél kan.

"IK WIL HET, IK KAN HET, IK DOE HET!" ÉN..... ACTIE!"   Isabelle

Ten tweede wil ik mijn visie over zingeving met jou delen. Wat is de zingeving van het leven precies? Wat zou je zonder zingeving doen? Ook de zingeving in mijn leven ben ik een lange tijd kwijt geweest. Ik wist niet meer waarvoor ik dingen deed, waarom zou ik dan genezen? Wat is het doel? Waarom leefde ik eigenlijk? Het kan je best wel depressief maken als je niet meer weet voor wie of wat je leeft. Wat als je niet meer weet voor welk doel je op deze wereld bent en waarom je er überhaupt nog leeft? Het is daarom heel belangrijk dat je de zin van het leven weer terugvindt als je deze kwijt bent.

Ik gun het jou ook om weer te weten waarom je leeft. Ik heb de zin van het leven zelf gelukkig weer terug gevonden. Ik weet weer dat ik leef voor mijzelf en voor mijn ouders, broer en zusje. Voor mijn vriendinnen, opa en oma’s en andere bekenden. Ik weet zeker dat ze mij heel erg zouden missen als ik er niet meer was. Ik denk dat dit al genoeg is om voor te leven.

Een van de nieuwe doelen in mijn leven is anderen mensen helpen, inspireren en er voor hen zijn. En daar ben ik al een beetje mee bezig, want dankzij het delen van mijn verhaal, wat jij nu leest, heb ik de kans om mensen te laten inzien dat het mogelijk is. Ik heb de zin van mijn leven weer terug gevonden én ik hoop dat jij hem ook weer vindt.

Dan hebben we, ten derde, nog hoop en liefde over, waarover ik graag nog wat met jou wil delen. Ik denk dat het woordje ‘ hoop’  heel erg belangrijk is. Ik had zelf helemaal géén hoop meer, ik had de hoop niet meer om beter te worden. Het eerste stukje van mijn genezing deed ik dan ook zonder hoop. De hoop om beter te worden was er niet, ook al wilde ik het heel graag. Ik was klaar met die rot eetstoornis. Echter is doorzetten zonder hoop erg moeilijk! Gelukkig kwam bij mij de hoop na een tijd weer terug. Ik vond de hoop op volledige genezing. Ook hoop ik op de dag dat er tegen mij gezegd wordt “Je bent helemaal genezen”. Ik weet dat die dag komt én die HOOP laat ik niet meer los, want ik weet zeker dat ik helemaal ga genezen. Wat zou de wereld voor een plek zijn zonder hoop? Zonder dat kleine beetje hoop dat al het slechte beter wordt, dat al het kwaad verdwijnt? Ik denk dat ieder mens ergens wel een sprankeltje hoop kan vinden, hoe moeilijk of vervelend de situatie ook is. Ja toch?

Tot slot is de liefde, mijn inziens, het belangrijkste onderdeel tijdens mijn herstel op weg naar 100% genezing. Ik denk dat je niks kan, en zelfs wilt, doen zonder liefde. Liefde heb je net zo hard nodig als de zuurstof die je inademt. Ik denk, en weet het eigenlijk heel erg zeker, dat je zonder liefde heel eenzaam bent en dat de strijd heel erg lastig is.

Iedereen kent het woord ‘liefde’ of ‘geliefd’ worden door de mensen die dicht bij je staan. De liefde die ik kreeg van mijn ouders was voor mij het allerbelangrijkste, ik voelde me geliefd, al liet ik dat niet altijd merken. Ik had niet altijd door dat mijn ouders onvoorwaardelijk van mijn houden, dat ze alles voor me over hebben. Niet alleen mijn ouders houden van mij, maar ook mijn vriendinnen, vrienden en de rest van mijn familie. Ze houden van mij om wie ik ben. Desondanks die liefde die ik ontvang is de liefde voor jezelf het aller-belangrijkste is. Je moet zorgen dat je de liefde voor jezelf weer groeit. Dat je jezelf weer lief vindt, weer mooi vindt zoals je bent, dat je van jezelf houdt, zoals jij als persoon bent, want iedereen is goed zoals hij of zij is.

Mijn boodschap voor jou is: Houdt van jezelf, meer dan dat alle anderen mensen van je houden, begin vandaag. Want waarom zou je wachten? Waarop zou je moeten wachten?

Houden van je hele lichaam, van je grote teen tot het puntje van je neus. Ik heb deze liefde gelukkig ook weer gevonden.

Hope, Faith, Love and the meaning of life. Find and protect it.

Én tot slot wil ik dit filmpje met jou delen! Liefs Tessa

 

Géén maand, week, uur, géén minuut meer!

Nikki moest er even uit, even haar gedachten verzetten en focussen op leuke dingen. Het roer moet om, niet morgen maar nu!

Nikki & Isabelle

Nikki had geen flauw idee wat haar te wachten stond toen ik op dinsdagochtend haar school binnensloop tijdens haar geschiedenisles. Haar klasgenoten hadden ook geen idee wat ik kwam doen, ik vertelde dat ik één iemand in het bijzonder mee wilde nemen op reis.

"Dinsdag 10 juni werd ik wakker zoals ik dat de laatste tijd wel vaker doe. Balend dat er weer een nieuwe dag begint. Dinsdag was het zelfs zo heftig dat ik het liefst weg wilde kruipen onder de dekens, weg van de wereld, maar uiteindelijk ging ik toch naar school. Op school ging alles z’n gangetje tot er opeens werd aangeklopt tijdens de les geschiedenis. Opeens stond Isabelle daar, voor de klas. Ohoh dacht ik, wat gaat er nou gebeuren. Na een verhaal over hoe en waarom we zijn wie we zijn, vertelde Isabelle dat ze iemand kwam ophalen, iedereen wilde wel mee, maar sommige wisten al dat ik degene was die werd ontvoerd."

Wie verdiende dit twee daags-tripje weg? Wie had het echt nodig? Al gauw stak een jonge meid haar hand omhoog en zei zij dat Nikki het nodig had! Juist ja, ik kwam voor Nikki. Nikki keek mij met grote ogen aan en vervolgens naar haar geschiedenis leraar, die instemmend lachte. Ja ook Nikki's leraar maakte deel uit van dit complot. Nikki verliet wat de klas, waarheen dat wist zij nog niet!

Nikki en Peter zadelen Posh

"Eenmaal buiten vertelde Isabelle me wat we gingen doen, naar een Bed and Box! We gingen naar PCK een manege met super schattige appartementjes erboven! Toen we daar aankwamen hebben we ons gesettled in ons lieve appartementje en we gingen meteen aan de slag. We keken de film Intouchables, maakten wat opdrachten uit de (B)EAT IT werkmap en gingen naar buiten om  de omgeving een beetje te verkennen. Toen we een rustig plekje hadden gevonden begonnen we aan een boxoefening, deze oefening was emotioneel heel zwaar, ik sloeg huilend al mijn frustratie en woede eruit en maakte de belofte dat ik deze kloteziekte géén enkele seconde meer zou laten winnen (bij deze is dat nu ook op internet bekend, haha).  

Nikki te paard door de bossen

"Na het avondeten gingen we een paardenritje maken. Ik vond dit heel spannend, want in mijn leven had ik nog maar 1 keer paardgereden. Ik mocht rijden op Posh en Isabelle op Romario. Uiteindelijk ben ik zelfs in galop geweest! Het paardrijden was super leuk, maar ook confronterend. Ik voelde weer eens hoe mijn kont pijn deed van al het hobbelen door die stomme botten." "Na het paardrijden kregen we nog een drankje van Peter, de baas van de manage en overigens erg aardig! Na een goede nachtrust werden we wakker met een ontbijtje, super goed verzorgd allemaal! Helaas ben ik nog niet zo ver dat ik daar zonder enig schuldgevoel van eet en geniet. We hebben zo’n beetje de hele ochtend gepraat, wat erg fijn was, want het is af en toe lastig om alles met je ouders te bespreken hoe graag ze er ook voor je willen zijn… "

Massage Salon Naree

"Rond de middag gingen we weg, terug naar ’s-Hertogenbosch, waar ik te horen kreeg dat de verrassingen nog niet waren afgelopen! Ik kreeg gewoon een ontspannende massage cadeau! Dus na een wandeling om de 'IJzeren Man' reden we naar een massagesalon Naree in Den Bosch waar ik een uur lang lekker heb kunnen ontspannen ondanks alle emoties, stemmen en gedachtes. Soms is het zo vermoeiend allemaal! Maar het waren een paar zeer intense maar geslaagde dagen, die ik wel nog een plekje moet geven. Het heeft allemaal wel iets bij en met mij gedaan, maar ik kan er, nog, niet bij wat precies. Bij deze wil ik zeggen: dankjewel Isabelle! Voor alles."

Als je een plant géén water en aandacht geeft gaat hij dood! Zo werkt het ook met onze negatieve gedachtes en kritische stemmen in ons hoofd. Luister voortaan naar die liefdevolle stem van je hart en geef géén gehoor aan die kritische stem én hij zal sterven! 

                                         Klik op de foto en lees alles over ervaren met paarden - PCK Eersel

Lieve buik ik hou van je!

"Lieve buik,

Soms ben je bol, soms ben je plat, som krul je over mijn broekrand, maar dat maakt mij nu niets meer uit. Je bent er altijd voor mij en daarom wil ik je bedanken. Als ik verdrietig ben dan heb jij ook pijn. Je blokkeert meteen en je hebt overal steken! Je leeft met mij mee net zoals een goede vriendin met mij mee huilt als ik verdrietig ben. Als ik honger heb dan knor jij en schreeuw je om voeding zodat mijn lichaam gezond en energiek blijft. Als ik blij ben dan ben je ook blij en vliegen er vlinders door je heen. Je communiceert duidelijk en helder, soms ken je mij beter dan ikzelf. Soms weet je dingen die ik niet begrijp en dan probeer je mij dingen te vertellen. Soms luister ik naar je, maar soms begrijp ik je niet meteen.

Lange tijd heb ik je verwaarloosd en niet naar je geluisterd. Ik vond je niet lief en eerlijk gezegd vond ik je ook best lelijk. Dat vetrandje van jou wat boven mijn broek uit kwam vond ik afschuwelijk. Als ik bukte dan voelde ik jou hard tegen mijn borsten aandrukken, je verstikte me.

Op foto’s leek jij groter dan ikzelf en tijdens het douchen kijk jij mij raar aan! Ik begon je te haten! Jij was verdrietig want je wist niet wat je fout had gedaan. Ik hongerde mezelf uit en jij werd boos op mij! Lange tijd was ik sterker dan jij en jij werd slapper en futlozer. Je had de energie niet meer om tegen mij te vechten, maar je hebt nooit opgegeven. Met de laatste kracht die je had sprak je een op een morgen luid en duidelijk tegen mij. Je was verbijsterd, neer geslagen, moe en teleurgesteld maar je hield nog steeds van mij. Jij verzekerde mij ervan dat mijn kleine buikje en het ini-mini vetrandje nodig waren om ooit kinderen te kunnen krijgen. Je zei dat ik dat nodig had om mijn baarmoeder en alle andere organen te beschermen. Ik twijfelde, maar ik geloofde je en ik had vertrouwen dat je de waarheid sprak. Want nog nooit had jij tegen mij gelogen en laten we eerlijk zijn. Je hebt mij nooit heb je mij in de steek gelaten.

Zelfs toen ik je vernedert, uitgescholden, gehaat en geslagen heb bleef jij bij mij en géén enkel ogenblik heb jij er zelfs aan gedacht om bij mij weg te gaan.

Stiekem heb ik altijd van je gehouden. Ik kon jou alleen niet altijd de liefde geven die je mij gaf. Daarom schrijf ik jou deze brief. Ik zal voortaan naar je luisteren en lief voor je zijn.........

Ik hou van je!

Liefs, Isabelle Plasmeijer"

* Bekijk dit filmpje en doe daarna onderstaande oefening!

OEFENING: Heb jij ook een lichaamsdeel waar je niet blij mee bent?

Heel veel vrouwen en mannen zijn niet blij met bepaalde lichaamsdelen. Wil jij strakkere billen? Grotere borsten? Kleinere neus? Heb je gekke tepels? Moeten je bovenbenen dunner? Zijn je schaamlippen te groot? Is je piemel te klein? Of wil je een strakkere buik of sterkere armen? Iedereen heeft wel een lichaamsdeel waar hij/zij niet blij mee is! Maar laten we eerlijk zijn. Elk lichaamsdeel heeft een waardevolle functie anders zou het er niet zijn. Moeder natuur heeft overal goed over nagedacht. En al zouden we dat doel bereiken, zouden we dan werkelijk gelukkig zijn? Of is het dan nog steeds niet goed en kan het nog beter? Waarschijnlijk wel........

Dus ben je eigenlijk 'stiekem' niet ontzettend blij en dankbaar dat alles functioneert zoals het behoort te functioneren? Zou jij dat lichaamsdeel, dat je misschien wel verafschuwd, een brief kunnen schrijven? Een brief vanuit liefde en dankbaarheid? 

Niet blij met je buik? Realiseer je dan dat daar jouw leven begon, het was je eerste thuis. Kinderen groeien en ontwikkelen zich in de buik van de moeder. Je woont er maar liefst 9 maanden. De buik is een magische plek waar emoties samen komen en het leven begint. Door nu niet goed voor jezelf te zorgen vervuilen we het vruchtwater voor onze toekomstige kinderen. Wil jij ooit nog kinderen? Dan moet je NU verantwoordelijkheid nemen en goed voor jezelf gaan zorgen! 

Hoe kun jij een voorbeeld zijn voor je toekomstige kinderen als jij, als moeder of vader, niet van jezelf kan houden of niet goed voor je lichaam zorgt? Wat voor voorbeeld wil jij zijn voor je kinderen of voor de mensen in jou omgeving die je dierbaar zijn? Ben je zoon, dochter, vriend(in), manager of leraar, wat je ook bent we dragen allemaal verantwoordelijkheid en we beïnvloeden allemaal de levens van de mensen in onze omgeving. 

SCHRIJF NU EEN BRIEF VANUIT LIEFDE EN DANKBAARHEID.
Maak de belofte om jezelf liefdevol toe te spreken en goed voor jezelf te zorgen, voor jezelf en voor alle mensen die jij in je leven nog gaat ontmoeten en waar je impact op zult hebben!

"FUCK ANOREXIA - I'M GOING TO BEAT IT!"

Wie ben ik?

Wauw, mijn eerste echte blogpost. Best spannend eigenlijk.. Want wat heb ik nou allemaal te zeggen? Wat laat ik los over mijzelf op het internet. Moet ik dit eigenlijk allemaal wel eerlijk zeggen? Geef ik mijzelf helemaal bloot? Wat krijg ik ervoor terug? Wat wil ik ermee bereiken? Allemaal vragen die nu bij het schrijven van deze blog door mijn hoofd schieten. Ik heb besloten helemaal eerlijk te zijn, al mijn gedachtes op te schrijven, mijzelf schaamteloos bloot te geven. Zo kan ik jullie het meest inspireren en hopelijk motiveren, helpen en leren kennen.

Mijn naam is Mette, een zestien jarig meisje uit Utrecht met anorexia nervosa, een depressie en minder bekende eetstoornisgerichte aandoeningen. Tja wat bedoel ik daar nou weer mee? Ik heb gelaxeerd, gebraakt, orthorexia, bewegingsdrang, extreem sporten en dat soort verschijnselen. Deze dingen worden meestal vergeten. Want anorexia is toch alleen dat je niks meer eet? Nee, bij mij werkte het zo, ALLES WAT ERIN GING MOEST ERUIT, HOE DAN OOK, WAT DAN OOK.

Het begon allemaal in de zomer

Welk tiener meisje wilt zich nou niet goed voelen in haar lichaam in de zomer? We willen er toch allemaal op ons allerbest uitzien als we bruin aan het bakken zijn op het strand, lekker aan het zwemmen zijn in de zee of ’s avonds nog in ons korte broekje naar buiten gaan.

Voor de zomervakantie ging ik elke ochtend hardlopen, gewoon onschuldig om me fitter te voelen in mijn lichaam. Hierbij ging ik ook iets meer letten op wat ik at. Niet dat ik veel snoepte ofzo. ( eigenlijk eet ik al mijn hele leven heel raar ben ik achter gekomen, of nou ja voor mij ‘normaal’, maar er is vind ik niet echt een ‘normaal’, in ieder geval niet zo standaard als de meeste mensen ) Maar ik at gewoon wat ik wilde, wanneer ik er zin in had. Oké ik begin af te dwalen merk ik. Terug naar waar ik was. Ik ging lette op wat ik at, minder grootte porties, meer fruit, meer groente en nog minder snacks.

In de zomervakantie ben ik eerst een week op vakantie geweest met mijn toenmalige vriendje, wie heel sportief met mij mee ging hardlopen en work- outen elke ochtend, wat super fijn, gezellig en motiverend was. Hij is nu één van mijn beste vrienden, dus het is niet ‘slecht’ uitgegaan, laten we dat er even bijzeggen! Op de vakantie aten we gewoon normaal, ik at nog steeds wat en wanneer ik wilde.

Toen ik terug kwam van deze vakantie, stapte ik de volgende dag alweer in de auto om op vakantie te gaan met mijn gezin (althans een deel van het gezin, het ligt nogal ingewikkeld, gescheiden ouders en ik heb een autistische broer). 

Op deze vakantie ging het mis

Ik begon mijzelf te vergelijken met alle meisjes in bikini’s die er veel beter uitzagen dan ik. Ik wilde er ook zo uit zien als zij en toen wel nu. Dus begon ik een heel erg extreem dieet. ’S Ochtends een boterham, ’s middags een boterham en ’s avonds wat salade en geen snacks. Dit klinkt niet héél extreem, maar bedenk erbij dat ik elke dag minstens vier uur aan het wandelen was. We aan het kamperen waren en nog héél veel gingen zwemmen en andere buitenactiviteiten gingen doen. ( Zoals canyoningen en raften etc. ) Toen ik terug kwam van deze vakantie, merkte ik dat ik echt was afgevallen. Alle broeken waren een maatje te groot. Dit gaf me een echte confidence boost. Na de zomer begon school weer. Wauw wat kreeg ik veel complimentjes. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden was dat ik nu niet meer elke ochtend kon sporten en niet meer onopvallend zo weinig kon eten, omdat ik weer naar school moest en weer moest werken. Voor mijn gevoel vlogen de kilo’s er weer aan, wat voelde ik me slecht.

Toen vond ik de grote oplossing, de uitweg. Het laxeren, het braken en handige tips om af te vallen. De laxeerpillen kocht ik gewoon van mijn salaris en verstopte ik vervolgens op mijn kamer. Het braken begon echter later, toen mijn moeder voor haar werk drie weken naar Amerika ging. Ik was alleen thuis met mijn broer en kon onopgemerkt boven de w.c pot hangen wanneer ik maar wilde. Wat super fijn was. Yes, in die drie weken vlogen de kilo’s er voor mijn gevoel weer af. Toen mijn moeder terug was, werd het braken weer minder, het laxeren weer erger en het gewicht ging nog steeds naar beneden. In November gebeurde er iets, waardoor ik gedetermineerd was om niet meer te braken, niet meer overmatig te sporten en niet meer te laxeren. Dit hield ik een week vol. Ik was mentaal overgenomen. Ik had de macht verloren, had nergens meer zin in, juist omdat ik at. (achteraf gezien was dat natuurlijk de eetstoornis die dat dacht ) Ik besloot een doel voor het nieuwe jaar. Dit jaar ga jij tot de 43 kilo en dan word je gelukkig, wat natuurlijk extreem is doorgeslagen want bij de 43 kilo hield het niet op… Zo is mijn eetstoornis begonnen.

Ik ben nu met hulp en begeleiding op de weg terug

Naar het hardwerkende zelfstandige gelukkige meisje dat ik was. Het is een hele lange weg, maar ik heb erkend dat ik een eetstoornis heb en ik heb erkend dat ik niet gelukkig ga worden met deze eetstoornis en dat het juist de eetstoornis is die mijn leven verpest heeft. Het zal een moeilijke klim zijn. Ik moet gaan toegeven aan het aankomen en dat zal me zwaar vallen. Maar nu ik zo diep ben gezonken, weet ik ook dat dat de enige weg omhoog is en met Isabelle als steun weet ik dat ik mijn eetstoornis ga verslaan. I’m going to (B)EAT IT! 

Mette: "BEAT IT is mijn weg terug. De training bestaat uit uitdagingen, oefeningen en opdrachten. Voor mij is het héél fijn dat het programma niet gaat om wat je eet, maar juist echt het knopje in je hoofd omzet. Door dit knopje om te zetten veranderd er zoveel. Doordat dit knopje bij mij nu langzaam aan het omschakelen is, is er bij mij al heel wat veranderd. Ik begin in te zien dat ik mijn leven terug moet pakken, nu het nog niet te laat is. Door de coach en skype sessies met Isabelle, zie ik dat het mogelijk is! Tevens brengt zij mij heel veel energie en motivatie om beter te worden en weer te gaan genieten van dingen. Ze laat me inzien dat ik het waard ben en door de BEAT IT training met alle oefeningen en de coaching van Isabelle ben ik ook anders over het leven gaan nadenken. Een leven met een eetstoornis is GEEN leven! Qua zelfbeeld, gewicht, zelfvertrouwen en alles heb ik nog een lange weg te gaan. Maar ik ben ervan verzekerd dat BEAT IT en Isabelle mijn uitweg zijn en dat ik het ga halen".

* De foto's die gebruikt zijn in dit Blog zijn van Mette nog voordat haar eetstoornis zich ontwikkelde. Hierop heeft zij een gezond gewicht. 

 

MAAK HET ONMOGELIJKE MOGELIJK!

Als je wilt dat er iets veranderd in je leven zijn er eigenlijk maar twee mogelijkheden. Je doet het of je doet het niet, eigenlijk is er geen grijs-gebied. Veel mensen zeggen: "Ik doe mijn best" of '"Ik ga het proberen". Maar eigenlijk bestaat er niet zo iets als "proberen". Want, probeer nu maar eens je grote teen aan te raken!! Lukte het? Waarschijnlijk wel! Dus je raakt hem aan of je raakt hem niet aan?! Ja, toch?! Oftewel: je doet iets of je doet het niet!

Nu kun jij ook twee dingen doen....

1.  Dromen en doen, dus resultaten behalen én jouw eetstoornis overwinnen!
2. Of met verhalen komen waarom je geen resultaten behaald, en zo zal je slachtoffer blijven van jouw eigen negatieve en belemmerende overtuigingen! 

De mensen die resultaten behalen hebben één ding gemeenschappelijk. Zij maken het onmogelijke toch mogelijk! Dit wordt een doorbraak genoemd! Die doorbraak is de reden waarom sommige mensen succesvol zijn en zich succesvol, gelukkig en dankbaar voelen, ongeacht wat er om hun heen gebeurt.

“There is a powerful dividing force inside every human being that, once unleashed, can make any vision, dream or desire a reality.” - Anthony Robbins -

Er zijn vijf onderdelen in het proces van het maken van een doorbraak!

1. Het eerste wat je tegenkomt op weg naar een doorbraak is een absoluut klote gevoel, en gevoel van zware negativiteit. Je bent er helemaal klaar mee om je zo te voelen! Je hebt er genoeg van! Genoeg van jouw eetstoornis, de gedachten in je hoofd, genoeg van je futloze lichaam zonder energie, genoeg van die extra kilo's die je met je mee moet dragen, je vreetbuien, of genoeg van de obstipatie, niet meer menstrueren, je donsharen, genoeg van het ondergewicht en de pijn in je billen als je op een stoel zit (omdat je geen vlees hebt om op te zitten) etc..

2. Het tweede is een mega ontevredenheid over je huidige gedrag/ actie(s) en het resultaat dat daaruit voortvloeit. Wat je ook doet werkt niet meer. Je hebt het gevoel dat je de energie niet meer hebt om dat resultaat te behalen waar je voor gaat! Je weet, diep van binnen, dat jouw huidige aanpak (die wellicht vertrouwd en veilig voelde in het verleden) nu niet meer werkt!

3. Als derde, kom je op een punt waar verandering een absolute ‘must‘ wordt. Je wordt bijvoorbeeld geconfronteerd met je lichaam en een drastische achteruitgang in je gezondheid waarbij de nederlaag niet langer een optie kan zijn.

4. In de vierde stap krijg je een inzicht waarmee je een opening creëert voor een oplossing. Je weet wat je moet doen en welke overtuigingen (gedachten) je moet veranderen om tot resultaat te komen.

5. Tenslotte, in de vijfde etappe en dit is de belangrijkste: stap je door deze opening. Je gaat ervoor, je bent gemotiveerd, je weet wat je doel is en en je geeft nooit maar dan ook nooit meer op!

Wat kan ik voor je doen?

"Ik vorm niet de steen om tot een beeld, ik bevrijd het beeld dat in de steen zit opgesloten"

Dit citaat van Michelangelo staat voor de visie op persoonlijke ontwikkeling. Dit doe ik ook tijdens de persoonlijke coach trajecten: Ik laat je inzien wat je eigenlijk diep van binnen al weet, ik laat je voelen wat verborgen zat, ik laat je groeien met alle potentie die in je zit. Ik help je jouw ongekende krachten te ontwapenen. Alles dat jij als mens in je hebt, maar op dit moment, nog niet in staat bent je volledige eigen “beeld” te onthullen. Hiervoor heb jij tijdelijk hulp nodig, iemand die jou begeleidt in het bevrijden van jouw eigen “beeld”.

De Michelangelo van doorbraken
Wanneer jij op dit moment het gevoel hebt dat je echt, maar dan ook echt wilt veranderen en je eetstoornis wilt overwinnen, én je hebt het gevoel voor een doorbraak te staan, maar om wat voor reden dan ook nog niet de juiste inzicht(en) hebt of nog niet die stap door de opening hebt gedaan, dan wil ik jou heel graag ontmoeten en verder helpen......

Calorieën tellen

De meeste vrouwen en ook mannen schijnen er last van te hebben. Je weet wel, zo'n ingebouwd calorie-rekenmachientje in je hoofd? We nemen hem mee naar de supermarkt als we de boodschappen in ons boodschappenwagentje leggen. We calculeren razendsnel hoeveel calorieën overal inzitten. We nemen hem ook mee als we uit eten gaan! Vrouwen durven hem zelfs mee te nemen als ze op hun eerste date gaan, in dat geval bestellen zij gewoon sla en een cola light of water.

Als we 's ochtends in de auto stappen onderweg naar ons werk en we moeten stoppen bij de benzine pomp dan nemen we hem ook mee naar binnen, zelfs als we alleen maar de tankbeurt af moeten rekenen. Stel je voor dat je hem in de auto zou laten liggen dan kom je terug met zakken vol snoep. Tja, laten we eerlijk zijn dat rekenmachientje beschermt ons ook! Ik vraag me weleens af of we er misschien mee geboren zouden zijn? 

Vroeger was ik een ster in hoofdrekenen. Einstein en Pythagoras zouden jaloers op me zijn geweest als zij nog in leven zouden zijn geweest. Binnen no-time kon ik namelijk uitrekenen hoeveel ik die dag had gegeten. Ik at eigenlijk altijd te weinig. En met zulke tekorten kon ik zowel geestelijk als lichamelijk géén goede prestaties leveren!

Door het volgen van seminars, workshops en lezingen op het gebied van voeding en gezondheid kwam ik er achter dat calorieën puur één soort graadmeter zijn, maar helemaal niets zeggen over de voedingswaarde en de vitamines en mineralen. Weet jij wat jouw lichaam nodig heeft om optimaal te kunnen functioneren en te presteren? Wist jij dat de keuzes van voeding een enorme impact hebben op je gezondheid? Wat eet jij? Gevarieerd? Eenzijdig? Weet jij ook hoeveel nu eigenlijk goed is voor je en wanneer?

Misschien ken je ze wel, de superfood, ik ben er gek op! Rauwe cacao, Acai, chia en hennepzaden, goji bessen, moerbuien, maca poeder en ga zo maar door. Allemaal heerlijk door een smoothie met banaan en spinazie. Maar alleen maar super gezond eten en jezelf schuldig voelen als je een keer geen superfoods kunt eten wordt ook wel orthorexia genoemd. 

Dit is een minder bekende en afgeleide van vorm van Anorexia Nervosa. In dit geval slaan mensen door in gezond willen eten. De Amerikaanse natuurarts Steven Bratman heeft in 1993 een boek uitgegeven waarin hij dit verschijnsel ‘orthorexia nervosa' noemt, maar andere professionals zijn er nog niet over uit of orthorexia echt bestaat.

Orthorexia is een eetstoornis waarbij mensen op een extreme manier bezig zijn met gezond eten. De strenge regels over eten kunnen zorgen voor een erg eenzijdig eetpatroon en daarmee kunnen tekorten aan voedingsstoffen ontstaan. Mensen gaan steeds obsessiever om met eten: bedenken wat ze gaan eten, welke hoeveelheden, welke combinaties en op welke tijdstippen. Een normaal sociaal leven is erg lastig want anderen hebben andere eetgewoontes. Net zoals bij alle andere eetstoornissen wordt je wereld steeds kleiner.

Dus eet op z'n tijd gewoon een lekker stuk appeltaart of chocolade zou ik zeggen! 

Drunkorexia: de alcoholische eetstoornis

Een gemiddelde student klokt wekelijks één of meerdere glazen alcohol naar binnen. Niks mis mee, achterwege gelaten dat één flesje wijn zo'n 600 calorieën telt. Wie flink doorhaalt, loopt daarom het risico een paar pondjes aan te komen. 'Uitgesloten', zo besluiten studente met een alternatief te komen. Uithongeren om je daarna vol te gieten met drank.

Maak kennis met 'drunkorexia'
Uitgaan, partyhoppen en alcohol drinken. Een combinatie die zeer moeilijk samen lijkt te gaan met het huidige schoonheidsideaal; hoe slanker, hoe beter. Toch is het not-done dat ene drankje te laten staan en door je vrienden bestempelt te worden als spelbreker. Althans, zo denkt een deel van de studenten. Dertig procent van de vrouwen tussen de 18 en 24 jaar geeft toe wel eens een maaltijd over te slaan om 's avonds te kunnen drinken. Diëtisten spreken van het fenomeen 'drunkorexia', gebaseerd op verhalen van hun cliënten die zowel aan een eetstoornis als aan een drankprobleem lijden.

Gevolgen die er niet om liegen
Deskundigen maken zich ernstig zorgen over de nieuwe dieethype. De effecten van alcohol zijn vele malen groter wanneer je drinkt op een nuchtere maag dan wanneer je goed gegeten hebt. Zo blijkt een patatje mayo de opname van alcohol te vertragen. "Studentes die zich met een lege maag in het uitgaansleven storten, worden sneller dronken en lopen een groot risico bewusteloos te raken of alcoholvergiftiging op te lopen", aldus Victoria Osborne, professor volksgezondheid in de Britse krant Dailymail.

Ook op de lange termijn vormt 'drunkorexia' een bedreiging voor de gezondheid. Het rijtje symptonen liegt er niet om; een hoge bloeddruk, kans op hart- en vaatziekten of last van depressiviteit. Soms zelfs met de dood tot gevolg. Drunkorexia wordt overigens nog door veel studenten onderschat. Susan Ringwoord van de Eating Disorders Association: "We hebben het hier over een serieuze eetstoornis, waarvan de gevolgen minstens zo erg zijn als bij die van anorexia." (Bron; studentennet - auteur: Jesse Kleijer)

In het weekend flink aan de zuip en dan doordeweeks bijna niks meer eten. Drunkarexia, niet eten om van je drankkilo's af te komen, komt vooral onder studenten steeds meer voor. Is het de eerst stap naar een eetstoornis?

In de VS en Engeland is het al langer een fenomeen en dan met name onder studenten. Jaarlijks kloppen duizenden jonge dames aan bij de behandelcentra. Een paar dagen per week krijgen ze hun calorieën alleen binnen in de vorm van alcohol. 

Bier + Bier = kilo's erbij
De kilo's komen er snel bij als studenten op kamers gaan. In de eerste drie maanden komen ze gemiddeld 1,2 kilo aan. Bij leden van een studentenvereniging is het nog een tikje erger: zij krijgen er gemiddeld 2,1 kilo bij.

Meer drank en minder bewegen is een geen goede combi voor de lijn. Om dat te compenseren gaan veel studenten de rest van de week lijnen. Die kilo's moeten er weer vanaf van zichzelf.  

Elske van den Berg van Novarum, een behandelcentrum voor eetstoornissen, ziet het steeds vaker. "Dit is een fenomeen dat vijf jaar geleden echt ondenkbaar was. De druk op vrouwen om slank te zijn neemt enorm toe." Volgens Van den Berg gaan de studenten vaak een paar dagen vasten of slaan ze maaltijden over, zodat ze in het weekend flink kunnen gaan drinken.

Compenseren, compenseren en nog eens compenseren!! Zijn we werkelijk aan het genieten of houden we onszelf voor de gek? 

Twee opties
Volgens onderzoeker Linda Duits realiseren mensen zich niet wat de gevolgen zijn van veel drinken. "Veel bier vertaalt zich in veel kilo's. Er zijn twee opties: minder drinken of minder eten. De druk om veel te drinken is hoog, maar ook de druk om tegelijk slank te zijn. Lijnen wordt gezien als iets goeds en slank is mooi." Maar is dt ook werkelijk zo? Wie heeft dat nu eigenlijk bepaalt? 

Het is volgens Elske van den Berg een zorgelijke ontwikkeling, omdat de studenten lijnen steeds meer als 'normaal' zien. "Het is normaal om niet te eten en juist veel te drinken. Drunkorexia is nog niet echt een eetstoornis, zoals anorexia, maar het kan hier wel in uitmonden." Maar er zijn nog meer tactieken: "soms sporten ze overmatig, maar ook drugs worden soms ingezet als 'maaltijd vervanger", zegt Van den Berg.  

Wanneer zijn we tevreden met onszelf en begrijpen we dat middelen zoals alcohol, drugs en eten ons slechts tijdelijke prikkels geven, verdoving, demping maar dat we hoe dan (na de tijdelijke verdoving) toch weer met onszelf geconfronteerd worden!!??

(Bron: artikel RTL Nieuws -( Gegevens/cijfers op basis van Amerikaans onderzoek)

één dag uit mijn leven met een eetstoornis

Geschreven door Tessa

Het is maandag 7 uur ’s ochtends als mijn wekker gaat. Het eerste wat er in me op komt is wat ik deze dag allemaal moet gaan eten. Deze gedachte wordt gelukkig al snel overspoelt omdat ik me bedenk dat ik mijn dagelijkse bezigheid nog moet checken, de social media. Ik ben als ik het zelf zeg echt mega verslaafd aan mijn Iphone. Het liefste whats'app ik de hele dag door. Als ik mijn social media gecheckt heb stap ik uit bed, ik realiseer me dat het al kwart over zeven is en ik schiet in de stress. Gelukkig sta ik tien minuutjes later aangekleed en wel boven aan het trapgat. Shit, ik moet ontbijten. De gedachtes schieten door mijn hoofd en de gedachte hoe ik onder dit ontbijt uit ga komen is de aller grootste.

Langzaam maar zeker besef ik me dat ik dit ontbijt wederom niet kan overslaan, mijn ouders houden me elke ochtend in de gaten. Het is om gek van te worden. Ik loop de trap af, begroet mijn ouders en ga zoals gewoonlijk de keuken in. Ik doe mega lang over het klaarmaken van mijn ontbijt, expres, in de hoop dat mijn ouders weg gaan. Maar nee hoor, meneer en mevrouw blijven rustig aan de eettafel op mij zitten wachten. Ik slaak een diepe zucht en meng mij vervolgens tussen de discussie die mijn ouders weer aan het voeren zijn. Altijd die discussies, ik word er gek van. Aan de andere kant vind ik de discussies heerlijk, zo word er minder op mij gelet. Ik pak de lepel en breng mijn ontbijt hapje voor hapje naar binnen. Alweer die stomme gedachtes. Ik probeer ze weg te drukken maar mijn eetstoornis is te sterk. Na mijn ontbijt maak ik mijn lunch klaar voor school.

Ik haat brood maar ik heb geen keuze, ik lunch bij docenten. Eindelijk ben ik zover om naar school te fietsen, maar liefst 4 kilometer van mijn huis vandaan. Elke dag, heen en terug. Ik race die 4 kilometer altijd als een gek. Ik ben vaak een van de eerste op school, ik hou er namelijk niet van om te laat te komen. Altijd op tijd, nooit te laat. Ik hou niet van te laat komen. Ik ben maar liefst een kwartier te vroeg op school. Ik haat wachten want ik ben super ongeduldig. Langzaamaan stroomt de school vol met mensen. Jong, oud, lelijk, knap, dik, dun. Iedereen is verschillend. Ik hou er van om mensen te bekijken, om hun uiterlijk te zien en ook om mezelf met andere te vergelijken. De bel gaat, eindelijk.

De eerste drie uur les vliegen voorbij en dan is het pauze. Pauze, het verschrikkelijkste moment van de dag waarop iedereen de trappen afrent om zich vervolgens op een stoel neer te planten en te gaan eten. Ik loop achter mijn vriendinnen aan naar beneden, weleens waar met mijn mobiel in mijn hand en ook ik plant mezelf vervolgens neer op de grond. Iedereen om mij heen eet, maar ik niet. Ik schaam me niet omdat ik niet eet, ik zou me eerder schamen als ik wel eet. Ook mijn vriendin vraagt me weer of ik niet wat moet eten. Ik word gek van de vraag maar ik kan me ook bedenken dat ze het doet omdat ze om me geeft, omdat ze zich zorgen maakt. Altijd heb ik mijn standaard antwoord klaar: ‘nee, ik heb geen honger. ‘ Ik zie dat ik haar verdriet doe met dit antwoord en ik zie ook dat zij ziet dat dit antwoord geen eerlijk antwoord is, maar gelukkig houdt ze op en begint ze met een meisje een ander gesprek.

De bel, deze pauze heb ik tenminste overleefd. De stoet trekt weer de trappen op naar boven toe, de lokalen in. Het uur dat volgt vlieg ook weer voorbij. Het uur daarna maak ik me elke minuut druk om de pauze, hoe kan ik hier het beste onderuit komen? Ik heb mijn gedachte niet bij de les en als de docent mij een vraag stelt kan ik hier geen antwoord op geven. Zie je wel, je kan ook niks. Je faalt weer, zoals altijd. Ik haat mezelf, wat haat ik eigenlijk niet? Einde van de les, begin van de tweede verschrikkelijke pauze. Ik sjok naar de lerarenkamer toe en wacht totdat mijn Nederlands docente me ziet. Ze zwaait en glimlacht lief, ik vind mijn Nederlands docente een van de liefste docenten van onze school en ik ben blij dat ze dit voor mij doet. Dat ze haar pauzes op offert om met mij te lunchen.

Eigenlijk is het de halve pauze stil in het lokaal, ik zeg niks, zij zegt niks. Af en toe stelt ze een vraag maar nadat ik antwoord gegeven heb is het weer een poos stil. Ik hou van stiltes, ik hoef dan tenminste niks te zeggen. Mijn twee boterhammen met kaas gaan langzaam maar zeker op. Alles in mij schreeuwt dat ik dat ding niet moet eten, dat ik het weg moet gooien en dat ik dik word, dik ben. Ik probeer niet te luisteren maar de gedachtes maken me zo gek. Alweer gaat de bel, eindelijk verlost. Nog maar een uurtje te gaan voordat ik weer lekker 4 kilometer naar huis mag fietsen. Dit uurtje geschiedenis kruipt voorbij. Geschiedenis is een vreselijk vak en mijn gedachtes dwalen al snel af naar wat ik ga doen als ik thuis ben. Eten, niet eten? Als mijn moeder me dwingt om te eten, wat zal ik dan nemen? Ik ben blij als ik eindelijk op de fiets naar huis zit. Ik voel dat ik moe ben, dat ik duizelig ben maar ik probeer het gevoel te negeren. Mijn benen voelen zwaar en ik fiets in een slakken tempo naar huis. Nu hoef ik gelukkig niet op tijd te zijn, geen haast dus.

Eenmaal thuis ben ik lekker alleen en loop gelijk door naar boven, naar mijn computer. Weer de social media. Een uurtje later moeten we avond eten, ik ben eigenlijk te moe om me hier druk over te maken. Ik mijn hoofd tel ik alle calorieën van deze dag op en ben tevreden over mezelf. Ik hoef nu gelukkig niks te compenseren. Dit avond eten was een van de eerste keren dat ik me geen zorgen maak over het aantal calorieën dat ik naar binnen prop. Na het eten ga ik gelijk naar boven, achter mijn geliefde computer. Eigenlijk moet ik huiswerk maken dus pak ik na lang uitstellen mijn biologie boek er maar bij. Ik heb helemaal geen concentratie en ben er dus al snel helemaal klaar mee. Ik gooi uit frustratie mijn boek tegen het raam. Ik ben boos, boos op mezelf, boos op eten maar vooral boos op mijn stomme eetstoornis. Was ik maar nooit begonnen met afvallen. Als ik in het begin niet had gedacht dat dit mij controle zou geven zat ik nu niet zo diep in de put, zat ik nu niet met mezelf in de knoop en had mijn omgeving zich nooit zorgen hoeven maken.

Als, als, als. Ik probeer mijn gedachtes te verzetten naar mijn toekomst. Ik probeer me te bedenken waar ik over 5 jaar wil staan. Ik zou heel graag mijn havo en vwo diploma hebben en zelfstandig in Oostenrijk wonen. Ik heb er alles voor over om diergeneeskunde te gaan studeren, dit is echt een mega grote droom. Na een tijdje te hebben nagedacht over mijn toekomst en mijn herstel realiseer ik me dat ik heel moe ben. Ik pak mijn schoolspullen voor de volgende dag, kleed me om, poets mijn tanden en ga lekker naar mijn bedje. Ik moet eerst nog een aantal buik- en beenspier oefeningen doen voordat ik mag slapen. Het is ondertussen al tegen twaalven. 

Heb jij ook een verhaal net als Tessa wat je graag wilt delen, e-mail je artikel dan naar info@isapower.nl

Kun je willen iets te willen? Of wil je het dan al?

Jaren geleden heb ik me voorgenomen om nooit meer te kotsen, te lijnen en op die klote weegschaal te staan. Dat is geen gemakkelijk voornemen, het was destijds zelfs lastiger dan doorgaan. Om patronen te veranderen moet je namelijk eerst erkennen dat je in een door jezelf gecreëerde wereld leeft. Net als voor de gestopte roker geldt dat het verleidelijk is te twijfelen aan het besluit. De roker wordt namelijk verscheurd door twee strijdige emoties. Enerzijds het verlangen naar genot en anderzijds de angst voor de dood. 

De wil is een raar iets. Kun je willen iets te willen? Of wil je het dan al? 
Je kunt in elke geval niet willen niets te willen, want willen doen we altijd. Zelfs als we niet weten wat we precies willen. De uitspraak 'waar een wil is, is een weg' is erg dubbel. Het probleem is niet de wil en ook niet de weg. Het probleem is welke weg je de wil opstuurt. Waar stuur je die wil dan heen?

Wat wil jou wil nog allemaal doen, zien, horen, meemaken, proeven, ruiken, ervaren en beleven?

Een weg die ik niet wil inslaan, is bijvoorbeeld die van de harddrugs.
Niet omdat ik niet wil 'high' wil zijn of niet wil 'trippen'. Integendeel, 'trippen' lijkt me best wel spannend. Zo spannend dat, als ik dat eenmaal een keer gedaan heb zo gaaf vind, dat dan iedere dag wil. Én dat wil ik niet! 

Hoe dan ook, de uitspraak 'ik wil trippen' betekent uit mijn mond iets anders dan uit de mond van iemand die verslaafd is en dagelijks daadwerkelijk high is of aan het trippen is. Hij wil iets anders dan ik, omdat hij weet wat hij wil. Zijn wil heeft inhoud. En 'ik wil trippen' is voor mij dus ook een ander soort willen.

Kun je eigenlijk iets willen wat je nooit eerder hebt gedaan of hebt ervaren? Waar verlangen we dan naar? We kunnen wel van alles zeggen dat we het willen, maar willen we het dan ook echt? Want wat is dat voor een wil, die niet weet wat-ie wil?

Schoonheidsidealen veranderen continu

Schoonheidsidealen zijn absoluut geen stabiel gegeven, maar erg dynamisch en fluctuerend over tijd. Overal ter wereld streven we naar perfectie en proberen we te voldoen aan het door onszelf opgelegde schoonheidsideaal. In de tijd van Peter Paul Rubens, een Vlaamse schilder die van 1577 tot 1640 leefde, was het juist mooi om volslank te zijn. Of dik zoals velen het vandaag de dag noemen. Peter Paul staat bekend vanwege zijn prachtige schilderijen met corpulente dames. Als je destijds te dun was werd je aangeklaagd voor hekserij en belande je op de brandstapel. Blij ben ik, dat ik toen niet leefde, want dan was ik nu omgetoverd tot as.

Het slanke schoonheidsideaal wat vandaag de dag in  Nederland heerst denken ze in Afrika toch nog écht héél anders over. Wat mensen in Afrika wel doen is hun huid bleachen (bleken) om blanker te worden. Ver voor onze tijd heerste er in Nederland ook het schoonheidsideaal om blank te zijn. Bruin zijn betekende dat je van lagere klassen was en op de akkers of het platteland werkte. Zodoende ontwikkelde zich bleekzucht, mensen die bleekzucht ontwikkelde hadden vergelijkbare persoonlijkheidskenmerken als mensen met een eetstoornis nu. Deze mensen waren gevoelig, onzeker en hadden een laag zelfbeeld. (Greta Noordenbos)

Daarna was het weer een trend om een kleurtje te hebben en zodoende schoten de zonnebankstudio’s als paddestoelen uit de grond. Patrcicia Kentcil uit Engeland ging elke dag onder de zonnebank en werd de geroosterde noot genoemd. Ze hebben er zelfs een woord voor "Tanorexic", een combinatie tussen anorexia en tannig! Het bruine koppie van Patricia bracht meer schade aan dan dat ze had verwacht. Het leidde zelfs tot een rechtzaak, omdat de rechter dacht dat haar kinderen er onder zouden kunnen leiden. Een kleurtje op je gezicht betekende in de eerste instantie dat je niet van lagere klasse was maar dat je geld had om op ski-vakantie te gaan of een reis naar een ver en exotisch land kon boeken. 

Marilyn Monroe mocht in de jaren 60 plaats maken voor het slanke schoonheidsideaal. De toon werd gezet toen het fotomodel Twiggy haar entree maakte. Mijn inziens een meisje met anorexia of boulimia, want er zo uit zien is op een gezonde manier niet na te streven én ik kan het weten. Voor zowel mannen als vrouwen begint de uitdaging al in de kindertijd. We krijgen allemaal overtuigingen mee van onze ouders en andere 'zogenaamde' voorbeelden en rolmodellen. Als mannen moeten we het gezin beschermen en als vrouw dachten we vroeger dat we alleen maar geschikt zouden zijn in de rol als moeder of echtgenote. Overtuigingen, modebeelden en schoonheidsidealen lopen hand in hand en fluctueren continu. Interessant om te zien is dat de schoonheidsidealen voor mannen vrijwel ongewijzigd zijn gebleven door de jaren heen. Het komt nog steeds overeen met het Romeinse schoonheidsideaal: groot, breed, gespierd, sterk en heldhaftig. 

Vrouwen hebben door de loop der jaren veel meer gesleuteld aan hun lichaam om te voldoen aan het 'op dat moment heersende' schoonheidsideaal. De reden dat het ideaalbeeld bij vrouwen continu verandert heeft ook te maken met haar steeds veranderende rol in de geschiedenis. De vrouw wordt steeds gelijkwaardiger aan de man en, gechargeerd gezegd, veranderde zij van mama de huismus naar een gelijkwaardige zakenpartner! Ik ben benieuwd wat de volgende trend wordt en wie zich laat verleiden?! Stel je nu toch eens voor dat het mode gaat worden om onze voeten af te binden, net zoals de chinezen vroeger deden? Wie doet ermee?  

Heb jij een verhaal wat je graag wilt delen, e-mail je artikel dan naar info@isapower.nl

 

Een eetstoornis is niet alleen een vrouwending!

Isabelle & Ron

Isabelle Plasmeijer sprak met Ron Meijering in het kader van Isabelle’s eerste zelfhulpboek "Wanneer kap jij ermee?"

Mannen krijgen geen eetstoornis. ONZIN! Blij ben ik, dat ik de kans krijg Ron Meijer te interviewen voor mijn boek “ik KAP ermee”. In het zelfhulpboek komen verschillende mensen aan het woord. Zij vertellen hun persoonlijke verhaal over hun gevecht tegen hun eetstoornis en hoe ze dit gevecht hebben weten te overwinnen. Middels hun openhartigheid vormen zij een voorbeeld voor andere die kampen met een eetprobleem. Nagenoeg de helft van de mensen in ‘Ik KAP ermee’ is man. Zij hadden last van boulimia, anorexia, binge eating, inverse anorexia of het zogenaamde machismo en het adonis complex aan toe. Voor heren is het gebruikelijker deze laatste termen te noemen. Ron kampte vroeger zelf met anorexia. Het was een verademing iemand te ontmoeten die openhartig en zonder schaamte over zijn ervaringen vertelt.

“Het heeft me mijn hele jeugd gekost” vertelt Ron. Van zijn 13e tot zijn 19e heeft hij een extreem bewogen periode gekend. Meijering was 13 toen hij met een hartslag van 34 en een eenzelfde gewicht werd opgenomen in het ziekenhuis. De jaren daarna kende hij pieken en dalen. Op en neer ging vooral zijn gewicht, want van binnen zat hij al die tijd in een dal. Af en toe werd Ron ontslagen uit het ziekenhuis en ging hij naar huis. Maar zodra hij niet onder toeziend oog was van professionals dook zijn gewicht naar beneden. “Ik was altijd al anders, ik was het pispaaltje en werd gepest op school”. Niets hielp bij Ron. Tijdens zijn opname in de kliniek hield hij de zusters voor de gek. “Mensen met een eetstoornis zijn hartstikke intelligent. Ik kon iedereen voor de gek houden en mensen om de tuin leiden. Ik gooide mijn eten in de plantenbak zonder dat iemand iets door had.”

Niks eten en drinken gaf Ron een gevoel van macht, hij voelde zich er prima bij dus waarom zou hij het dan anders doen? Iets dat goed voelt, daar ga je toch mee door? Dat klinkt logisch, maar Ron had vroeger helemaal niet door dat hetgeen waarmee hij bezig was ontzettend slecht was voor zijn geestelijke en lichamelijke gezondheid.

 “Het omslagpunt kwam pas toen ik op mijn 17e school verliet en ging werken bij een bakker. Voor het eerst kreeg ik complimenten en voelde ik me gewaardeerd door mijn collega’s en mijn baas.” Hierdoor realiseerde Ron zich dat hij zijn eetstoornis helemaal niet meer nodig had. 

 “Het gaat niet om dat rot vreten, het gaat om veel meer” zegt Ron vol overtuiging. Ook vindt Ron dat mensen niet geholpen moeten worden met hun eten, “mensen moeten geholpen worden met het echte probleem. Pas dan zul je ontdekken dat je de eetstoornis niet nodig hebt.”

Ron is komisch en zit vol zelfspot, dat blijkt al wel uit zijn ludieke opmerkingen. Het is mooi om te zien hoe ook hij een zeer moeilijke periode uit zijn leven heeft weten te overwinnen en nu andere helpt. Vanuit zijn passie en missie om het taboe rondom eetstoornissen bij jongens en mannen te doorbreken richtte hij twee online platformen op www.anorexia.nl en www.boulimia.nl  Hier kunnen ouders, professionals maar bovenal jongens zelf terecht met hun verhaal en informatie vinden. 

Heb jij een verhaal wat je graag wilt delen, e-mail je artikel dan naar info@isapower.nl

Een eetstoornis is voor vele nog een onbekend terrein...

Kelly Thijssen en Esmée Rekers.

Tijdens het schrijven van ons profielwerkstuk hebben we onderzoek gedaan naar de risicofactoren van anorexia, boulimia en binge eating. Hiervoor hebben we meerdere in-depth interviews afgenomen, met mensen die er lijden aan een eetstoornis en mensen die het overwonnen hebben. Met als doel antwoord te krijgen op welke factoren nou precies een eetstoornis kunnen veroorzaken. Een van de interviews die we hebben afgenomen was met iemand die op dit moment aan de ziekte lijdt. Het andere interview was met ervaringsproffesional, schrijver en coach Isabelle Plasmeijer, welke zelf haar eetstoornis heeft weten te overwinnen. Het was bijzonder om te horen hoe zij haar ziekte heeft weten te overwinnen. Openhartig vertelde Isabelle ons over haar strijd tegen de weegschaal, de negatieve gevolgen op haar lichaam, zelfbeeld en compulsieve en obsessieve neiging om te sporten en om af te vallen. We hebben Isabelle veel vragen gesteld en elke vraag beantwoordde zij oprecht en eerlijk, hierdoor hebben wij een beter beeld gekregen hoe mensen zich werkelijk voelen tijdens deze eetstoornis en hoe zij hier mee omgaan. Veel mensen blijken niet of gedeeltelijk af kunnen komen van hun eetstoornis. We vinden het super dat het Isabelle na ruim vier jaar wel is gelukt. Vandaag de dag zet zij zich in om de taboe rondom eetstoornissen weg te nemen en geeft ze lezingen en workshops en coached ze andere om de eetstoornis ook te overwinnen. Wij zijn haar zeer dankbaar dat zij, gezien haar drukke agenda, tijd heeft vrij weten te maken om ons op weg te helpen met het afronden van ons profielwerkstuk.

Heel erg bedankt voor je medewerking Isabelle, we laten weten hoe ons profielwerkstuk is gegaan.

Liefs,

Kelly Thijssen en Esmée Rekers

HAVO Notre Dame des Anges in Ubbergen

Waarom zou ik veranderen?

Ja, we willen wel dat er wat verandert, maar we zijn bang om te veranderen. Vaak zetten we onze hakken in het zand.

Waar komt die weerstand voor verandering toch vandaan?
We willen wel gezonder worden, fitter, energieker, vrolijker, opgewekter zijn en we dromen over een toekomst die ons toelacht. We ‘hopen’ erop! Waar zouden we toch zijn zonder ‘hoop’? Hoop is net zoiets als water, we hebben het nodig om te overleven, een week zonder water en we zijn dood! Zo is het eigenlijk ook met hoop! Het is een van de drijfveren van ons leven! Maar ‘hopen’ zonder een handeling is net zoiets als bij een water put gaan staan met je emmer en verwachten dat deze emmer vanzelf vol loopt. Dat werkt niet, we moeten zelf ook ‘doen’.

Wie of wat houdt ons eigenlijk tegen?
Het antwoord op die vraag is makkelijk te beantwoorden, maar vaak lastiger toe te geven. Diegene die verandering tegen houdt, dat ben je natuurlijk zelf! Het oude vertrouwde en het gemak houdt patronen & rituelen, ongeacht of deze nu minder efficiënt zijn en wel of niet werken, in stand. We veranderen niet puur uit angst om dat vertrouwde los te laten! Oud en vertrouwd, slecht of niet, het biedt ons ook zekerheid, we weten wat er gaat komen. Daarom zeggen mensen lastig hun baan op, ook al is deze helemaal niet leuk en is je baas eigenlijk een klootzak.

Om te winnen moet je durven verliezen
Daarom blijven we in een relatie, ook al hebben we elke dag een conflict en is de passie allang gedoofd! Daarom vluchten we in een eetstoornis, omdat het ook een vertrouwd patroon is en ons als mens ook een zeker mate van ‘zekerheid’ biedt. Verandering is lastig, omdat wij als mensen de waarde van wat we nu hebben overschatten en de waarde van wat ze zouden kunnen krijgen, door het oude vertrouwde op te geven, vaak onderschatten. Zo zei een goede vriend van me ooit tegen mij “om te winnen moet je durven te verliezen”. Dus vooruit met die geit en geef jezelf een schop onder je kont, maar om tot verandering te komen hebben we niet altijd een schop onder onze kont nodig.

De behoefte voor verandering ontstaat namelijk vanzelf als de mate van ontevredenheid en de hiermee gepaarde pijn over de huidige situatie - in combinatie met het verlangen naar de nieuwe situatie - groter is dan de moeite die de verandering kost. Het verlangen en het hiermee gepaarde plezier wat het je gaat opleveren moet dus groter zijn.

Heb jij een verhaal wat je graag wilt delen, e-mail je artikel dan naar info@isapower.nl

Spiegeltje aan de wand wie is de mooiste van het land?

“Wie bepaald nu eigenlijk wat mooi is en wat niet ?

Staat jouw eigen spiegelbeeld je aan?
Met wie vergelijken we onszelf nu eigenlijk?
Met welke maatstaaf wordt er gemeten?
Wie bepaald wat mooi is en wat niet?
Wat in de mode is en wat niet?
Dik of dun, of iets er tussen in?
Wat geloof jijzelf?
Grote borsten of kleine borsten?
Brede of smalle heupen?
Six pack belangrijk of niet?
Kleine billen of grote billen?
Rond of strak of plat of 'fluffy'?
Bepalen we het zelf of laten we het door een ander bepalen?
Wat is jouw definitie van schoonheid?

Laat jij je leiden door foto’s en verhalen die we mee krijgen vanuit de media en die op kaften van trendy magazines staan? Eén of dé schoonheid bestaat niet, dé mooiste bestaat ook niet. Schoonheid is zelfs erg fluctuerend en dynamisch over tijd. Mannen en vrouwen over heel de wereld hebben er een andere idee bij. Een jongen of meid uit Nederland heeft dan ook een heel ander zelfbeeld dan een jongen of meid uit Guatemala.

Het zelfbeeld

Volgens psycholoog, Liesbeth Woertman, is het onmogelijk om zonder de ander een zelfbeeld te kunnen vormen. Voor een goed zelfbeeld hebben we de ander nodig, als een spiegel welke onze eigen ik in kaart brengt. Dat zien we vooral gebeuren kinderen, zij kijken naar hun ouders om nieuwe vaardigheden, kennis op te doen, om hen te spiegelen en zichzelf te beoordelen! Door de reactie die zij krijgen vormen zij een zelfbeeld. Wat zie jij als je naar de ander kijkt? Spiegel jij de ander om van zijn of haar gedrag te leren of meet jij jouw schoonheid af aan de ander? Wees gerust, veel mannen en vrouwen doen dat! Echter komen we bij de gratie van vergelijking vaak bedrogen uit, er is namelijk altijd wel iemand die slimmer, mooier, beter en aantrekkelijker. Houdt er rekening mee dat diegene met wie jij je spiegelt dat ook doet. Ook hij kampt met exact dezelfde gevoelens en in zijn zoektocht naar zijn zelfbeeld ziet hij ook mensen die aantrekkelijker zijn dan hemzelf. Andersom kan het natuurlijk ook. We kunnen onszelf ook de hemel in prijzen als we onszelf vergelijken met iemand die zijn dag even niet heeft, dat voelt heerlijk, maar is wel een tikkeltje hypocriet.

Heb jij een verhaal wat je graag wilt delen, e-mail je artikel dan naar info@isapower.nl

Chillen op je billen, hoe doe je dat?

“We rennen en vliegen, je leeft maar door en staat zelden stil.  

Stil zitten en niets doen, hoe doe je dat eigenlijk?

Het is net alsof Herman van Veen het nummer ‘Opzij’ speciaal voor mij geschreven heeft. “Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelooflijke haast, we moeten rennen, vliegen, duiken, vallen en weer opstaan”

De meeste dagen van het jaar heb ik van ‘s ochtend tot ‘s avonds vol gepland staan, en als er tussendoor tijd over is dan doe ik snel mijn boodschappen. Soms ben ik zo gehaast, dat ik ‘s ochtends de deur van mijn huis uit ren zonder mijn laptop. Dan spring ik mijn auto weer uit, die ik al gestart had, en ren ik terug naar binnen en stoot ik me bij binnenkomst hard aan de tafel. Auwww …..‘s avonds blijkt dit een grote blauwe plek te zijn, die later die week groen en geel verkleurd. Mijn moeder riep niet voor niets haastige spoed is zelden goed tegen mij, ook mijn voormalige werkgever had een nickname voor mij: rupsje nooit genoeg. Uit de gesprekken met vrienden blijkt al snel dat ook sommige van hen zo’n druk bestaan hebben. We leven van afspraak tot afspraak, met overvolle agenda’s!

Niet alleen zij maar het  merendeel van de Nederlandse maatschappij heeft er een handje van, alleen niet iedereen houdt er van die lelijke geel groenachtige blauwe plekken aan over. Toch vind ik zo’n blauwe plek niet zo heel erg. Ik ga er graag flink tegenaan, het geeft mij een heerlijk gevoel als ik veel dingen kan doen in een dag. Het nadeel is wel dat ik ‘s avonds in bed lig en voor mijn gevoel nog steeds aan het rennen en vliegen ben, dus kan ik moeilijk in slaap vallen.

Stil zitten en niets doen, hoe doe je dat eigenlijk?
Het is iets wat ik graag nog zou willen leren. Het lijkt me heerlijk dat ook ik, net als een door gewinterde buddhist, even nergens aan hoef te denken en in het ‘hier en nu’ kan chillen op mijn billen. Ik heb ooit keer een yoga les gevolgd samen met een vriendin, maar proestend van het lachend zijn we de zaal uitgerend omdat er iemand een kei harde scheet liet bij het doen van een moeilijke oefening.

Yoga leert je om dingen los te laten :-)
De lessen die daarop volgde waren heel erg fijn en kwam mijn geest echt tot rust. Yoga is zeker een aanrader voor diegene die op een ontspannen en toch ook intensieve manier bezig willen zijn met hun lichaam en geest.

Heb jij een verhaal wat je graag wilt delen, e-mail je artikel dan naar info@isapower.nl