Handen en voeten

Deze blog is geschreven door Tanja, vrijwilligster bij ISA Power.

Heb jij ooit stil gestaan met wat je allemaal doet en kunt met je handen en voeten? Waarschijnlijk niet! Laat ik dat nou heel jammer vinden, want handen en voeten zijn zo belangrijk dat zij echt wel wat meer waardering kunnen gebruiken. Miljoenen bewegingen maak jij gedurende een dag!

Mijn buik!

Zelf heb ik me jarenlang gefocust op mijn buik, wat de meesten van jullie wellicht herkennen. Dag in, dag uit bestond mijn lichaam alleen uit mijn buik en de rest zag ik ook eigenlijk niet als ik in de spiegel keek. Nu weet ik dat mijn lichaam zoveel meer moois heeft dan alleen maar een buik om naar te kijken. Zonde dus om nog langer stil te staan bij één bepaald lichaamsdeel en de rest van je lichaam te negeren.

Handen en voeten maken mij compleet!

Bedenk eens wat je als eerste doet zodra je wakker bent. Gebruik je daar je handen of voeten bij? Waarschijnlijk wel. Ikzelf zet bijvoorbeeld mijn wekker uit met, jawel, mijn handen.

Onze handen en voeten zijn voor ons zo normaal dat we niet eens in de gaten hebben wat we daar allemaal mee doen op een dag. Mobiel vasthouden, koffie of thee zetten, tanden poetsen, de hond aaien, staan en lopen, iets pakken of wegzetten, de deur openen en fietsen zijn enkele voorbeelden van alledaagse handelingen waarbij handen en voeten van belang zijn. Ook wanneer je nieuwe mensen ontmoet is het heel gewoon om je voor te stellen door iemand een hand te geven.

Stel je eens voor wat je zou doen als je je handen mist?

Voeten zijn de belangrijkste factor van stabiliteit voor het lichaam. Zonder gezonde voeten is je lichaam uit balans. Hoe lang kan jij op een voet staan zonder te wiebelen? Probeer het maar!

Heb jij gezonde handen en voeten? Dan mag je deze fantastische lichaamsdelen zeker meer gaan waarderen en verzorgen!

Er wordt vaak gezegd dat onze darmen en hersenen een relatie hebben, maar wist jij ook dat ze in China geloven dat je hele lichaam terug te vinden is in je handen en voeten. Dat is pas bijzonder! Zelf heb ik heel veel hoofdpijn en als ik op bepaalde punten druk op mijn handen of voeten voel ik een verdovende werking. Ik ben overtuigd!

Fotografie: Simon Matzinger unsplash.com

Handen en voeten zijn leuk!
Het is zonde om je dagelijks zorgen te maken over een lichaamsdeel waar je niet tevreden over bent of om welke reden dan ook een ander lichaamsdeel te negeren. Kijk eens naar de rest van je lichaam en zie wat het allemaal doet en wat het je brengt.

Om even te laten zien én ervaren hoe belangrijk jouw handen en voeten voor je zijn heb ik een uitdaging voor iedereen die dit leest. Ik daag jullie uit om vier uur lang 1 hand niet te gebruiken. Ik ben zeer benieuwd hoe jij dit ervaart en wat jij allemaal niet meer zo gemakkelijk kan doen.

Wil jij jouw lichaam weer meer leren waarderen? De ervaringsdeskundige coaches van ISA Power staan per direct voor jou klaar! Plan gelijk een GRATIS INTAKE gesprek in!

Camilia (her)schrijft haar verhaal ...

Dit Blog is geschreven door Camilia

Tien jaar lang ben ik hand in hand met mijn 'Evil Twin' door het leven gegaan. In het begin dacht ik dat zij mijn beste vriendin was, maar dat bleek allesbehalve waar te zijn. Al gauw raakte ik verslaafd aan haar, ik kon niks en nergens heen zonder dat zij naast me was en soms liet zij mij dingen doen wat ik normaal nooit zou doen! Zij nam mijn angst, boosheid, frustratie en verdriet af en juist dat zorgde ervoor dat ik verslaafd raakte aan haar. Zo'n 10 jaar geleden begon het met "controle" houden over mijn lichaam en het eten, maar al snel draaide het om en nam zij controle over mijn hele leven. Het begon met niet eten, en al snel ging het naar mijn gevoelens verlammen met eten om vervolgens alle negatieve emoties er uit braken.

Het gaf me een kick dat ik zo veel "controle" had over mijn lichaam en wat ik wel of niet aan mijn lichaam gaf, maar eigenlijk had ik geen controle als ik heel diep na denk. Want wie wil nou een leven hebben over wel of niet eten en alles doen om aan eten te komen dat je zelfs gaat graaien in een vuilnisbak en hopen dat niemand je ziet, of eerst checken of er een wc beschikbaar is als je ergens naartoe gaat, of 9 uurtjes op een dag bezig zijn met eetbuien en braken, of liegen tegen je dierbaren, of eten stelen van anderen, en zo veel keren horen van de arts dat je geluk hebt dat de bloed in je hart nog pompt?

Waar is Cami gebleven?! 

Eigenlijk zat ik al die jaren vast geketend door mijn evil twin. Zij had mijn vleugels afgepakt zodat ik geen mogelijkheid had om door het leven te vliegen, ook heeft zij mijn schilderij helemaal zwart gemaakt zodat alle kleuren van mijn leven niet meer zichtbaar waren! Is dit het nu echt allemaal waard? 

Als ik zo sterk ben om zo veel schaden aan mezelf te richten, ben ik dan ook sterk genoeg om mij los te breken van die kettingen zodat ik eindelijk weer door het leven heen kan vliegen?

Mijn eerste stap was om die sleutel van die ketting te vinden, en gelukkig kwam ik mooie Isabelle tegen die me weer "hope" heeft gegeven en die me voorstelde aan een andere prachtige vrouw Kim! Wat was ik blij, wat was dit een mooie geschenk van God en wat koester ik dit geschenk in mijn hart! Ik heb nooit zo veel gehad aan een behandeling of coaching zoals nu, want bij ISA Power werken ze vanuit ervaring. Met liefde proberen ze mij te steunen, middels motivatie en vanuit mijn eigen kracht! Voorgaande jaren heb ik ook veel hulp gehad van andere instanties. Echter, had ik het gevoel dat deze mensen veelal werkten met kennis opgedaan uit boeken. Het tekort aan inlevingsvermogen in mijn problematiek en de onderliggende dingen was erg frustrerend. 

Door de mooie workshop heb ik mijn vleugels weer gevonden en besef ik me echt hoe veel ik kwijt geraakt. 

Wat ik me realiseerde tijdens de (B)EAT IT workshop is dat we allemaal een wonder zijn en mooi zijn op ons eigen manier. En laten we eerlijk zijn als iedereen het zelfde was dan was deze planeet wel heel saai geweest, ja toch? Ik heb geleerd dat mijn lichaam de twee mooiste dingen met zich meedraagt, namelijk mijn hart en mijn ziel. Ook heb ik geleerd dat het leven heel kort is en dat we alles moeten doen om van elk moment te gaan genieten en dat God (of Moeder Natuur - of hoe jij het ook wilt noemen) iedereen op deze mooie planeet heeft gezet voor een reden en het is aan jou (en ook aan mij) om die reden te ontdekken.

Ik besefte me tijdens de (B)EAT IT workshop ook dat ik mezelf door die evil twin compleet ben kwijt geraakt en dat enkel nog mijn lichaam aanwezig was, maar mijn geest was heel ver weg. Ik besef nu ook dat negatieve emoties er mogen zijn want dat maakt ons een mens en zonder die negatieve emoties zullen we ook niet zo genieten van de positieve emoties. Ik weet ook dat wij allemaal kracht in ons hebben en dat wij die op een positieve manier kunnen gebruiken. Het belangrijkste wat ik graag los zou willen laten is "zelf haat" en waarom haat ik mezelf nu zo erg? 

Kan ik van anderen houden als ik een hekel heb aan mezelf? Het klinkt cliché. Nee dat kan absoluut niet, want het is mij ook niet gelukt naar al die jaren. 

Ik ben er nog lang niet, maar de belangrijkste stap heb ik gemaakt en dat is dat ik tegen mijn grootste angst aan het vechten ben. Hoe moeilijk het ook is. Nog belangrijker is dat ik nog nooit zo eerlijk ben geweest tijdens een behandeling of coaching of wat voor hulp instantie dan ook!

Mijn nieuwe levensschilderij

Ik heb heel veel kleuren die ik wil gebruiken om mijn leven weer opnieuw te schilderen, en ik weet dat ik dat alleen maar kan doen als ik van mezelf kan houden. In mijn "future painting" zie ik Cami met twee sterke vleugels die op de wind mee zweven. Ik zie een Cami die krachtig in het leven staat. Soms dansend op een pódium waar zij al haar emoties kwijt kan raken en haar broer zit in het publiek naar haar te kijken. Vol trots kijkt hij naar die nieuwe Cami. En thuis in haar gezin heeft Cami haar handen vol aan haar kind, die met liefde naar haar kijkt en regelmatig zegt "mama ik hou van je". Cami heeft natuurlijk ook een man - die zijn liefde deelt zonder woorden maar door dingen te doen - en daarvan ontvangt zij de meest krachtigste liefde die ze ooit heeft gevoelt. De nieuwe Cami is niet meer bang voor het leven. Ook Cami's moeder heeft haar eigen kracht weer hervonden om ook met haar eigen angst om te gaan. Cami's vrienden geven warme knuffels en laten haar zien én voelen dat zij het waard is. Die nieuws Cami kan in de spiegel kijken en met een glimlach en vol trots zeggen "Cami ik hou van je"! 

Om deze doelen te bereiken moet ik stoppen met excuses vinden, moet ik stoppen met bang zijn, en moet ik stoppen met mezelf straffen.

Ik weet dat het leven mooi kan zijn, dat zie ik bij de ervaringsdeskundigen van het Isa Power Team Zij weten als geen ander hoe moeilijk het is én toch hebben ze hun eetstoornis overwonnen en zijn ze opgebloeid tot mooie en sterke vlinders. Ik besef me ook dat zij ooit een rups waren. Alles heeft tijd, ruimte en liefde nodig om te kunnen groeien! Je hoeft niet meteen een vlinder te zijn. 

Ik weet dat er hoop is en ik wil echt bewijzen aan iedereen én vooral aan mezelf dat ik uiteindelijk weer kan vliegen door het leven in de hoop dat ook ik anderen mag gaan helpen om hun eigen schilderij opnieuw te tekenen! 

Hoe word je de beste versie van jezelf?

Zit jij jezelf weleens in de weg?

Zit jij weleens op de bank voor de televisie terwijl je eigenlijk nog iets zou moeten voorbereiden voor school of je werk? Of ben je aan het compenseren terwijl je eigenlijk iets anders zou moeten doen? Stel je dingen uit? Zit je te wachten op een beter moment? Maak jij ook excuses voor jezelf om maar niet te hoeven veranderen?

Het gevaar van uitstel gedrag is dat je op een dag wakker wordt naast de verkeerde partner, in het verkeerde huis, in het verkeerde land en dan baal je dat je de verkeerde baan hebt en dan vraag je je ook nog eens af waarom je ongelukkig bent! Pas dan realiseer jij je opeens dat je hele leven lang gedaan hebt alsof. De excuses die je vroeger bedacht had hielpen je destijds misschien en gaven je wellicht veiligheid, houvast en vertrouwen. Alleen waar dient het nu nog voor?

“Om te veranderen moet je nieuwe dingen doen, je comfortzone oprekken en dwars door je angsten heen gaan. Ja helaas, nieuwe dingen gaan nu eenmaal gepaard met angsten en onzekerheden.”

Wat wil je liever?

De vraag is simpel: Wil je op een dag wakker worden en spijt hebben van heel veel dingen? Kies je voor schuldgevoelens en berouw of ga je nu even door de zure appel heen bijten en neem je de angst en onzekerheid op de koop toe? Dit geldt eigenlijk voor alle veranderingen in het leven. Ook zakenmannen hebben zweetoksels als ze een miljoenendeal moeten sluiten, ook topsporters piekeren en zelfs bij de doktor in het ziekenhuis gierst de spanning door zijn lichaam als hij een gecompliceerde operatie moet uitvoeren. Maar de doktor in het ziekenhuis weet dat als hij niets doet dat de patient dan dood gaat. Dat geldt eigenlijk ook voor jou! Jouw dromen en doelen sterven als jij niets doet.

Durf jij los te laten?

Wat is nu eigenlijk erger? De angst van de doktor of is het belangrijker dat de patient het overleeft? Durf jij ook zo naar jezelf te kijken? Kun jij jouw doelen en dromen boven je angsten plaatsen? Wat is nu eigenlijk belangrijker voor jou? Laat jij je leven leiden door angst of ga je er alles aan doen om de beste versie van jezelf te worden? Wat moet je doen én wat moet je laten om de beste versie van jezelf te worden? 

Photo from unsplash.com

Hoe kun je de beste versie van jezelf worden?

Elk mens streeft naar zingeving en een leven vol liefde in verbondenheid met anderen. Elk mens wilt zichzelf ontplooien, verbeteren en bezit het vermogen om te veranderen. Elk mens, dus ook jij, wilt niets liever dan deze dingen realiseren. Het enige wat ons tegenhoudt zijn we zelf. Maar hoe kun je dan de beste versie van jezelf worden, vraag jij je nu misschien af?

“De beste versie van jezelf is wanneer je alles uit jezelf haalt wat er in zit. En dat betekent dat je jouw talenten en kwaliteiten optimaal benut. Het betekent niet dat je perfect bent. Het betekent dat je jouw valkuilen en onzekerheden kent en herkent en ook daar optimaal gebruik van maakt. Het betekent dat je altijd, elke dag, elke minuut en seconde van de dag alles in het werk zet om jouw talenten en kwaliteiten te ontplooien.”

Wil jij ook de beste versie van jezelf worden?

Wat is dat  eigenlijk voor jou ‘de beste versie van jezelf’? Wat is dat jouw definitie? Schrijf het op. En denk er maar eens over na hoe het komt dat er maar zo weinig super mannen en super vrouwen zijn? Het enige wat ons mensen in de weg zit, is niet iemand anders of je baas, je vader of je moeder, of je broer of je zus, maar het enige wat ons in de weg zit is….. dat zijn we zelf. We zijn onze eigen grootste vijand! We houden vast aan pijnlijke herinneringen of woorden waarmee iemand ons ooit heeft gekwetst. We houden eraan vast alsof we eraan vast gelijmd zitten. Waarom kunnen we die dingen zo moeilijk loslaten?

Hoe kun je de beste versie van jezelf worden als jij jezelf in de weg zit, als hetgeen wat je denkt (jouw gedachten) je in de weg zitten? Daar moet je dan toch eerst vanaf?  Zou jij daar ook heel graag vanaf willen? Er is namelijk een manier die ook jij kan leren. De vraag is of jij dat ook wilt leren? Waarschijnlijk wel anders las je dit nu niet. Dus ga aan de slag!

WHATEVER!!!! You can do it!

"En dan komt de dag dat je ongemerkt weer blij en gelukkig kan zijn, de dag dat je je vrij voelt. Hard werken, dat was het zeker, maar er is resultaat geboekt". Nienke

Ditmaal is een andere held aan het woord. Nienke verteld openlijk hoe zij worstelde en soms nog steeds worstelt met haar eetstoornis. Ik ken Nienke als een hele wijze dame met een hoog bewustzijn. Zij weet en voelt dingen vanuit haar helder denken. Nienke kent, net zoals ieder ander mens, ups and down in haar leven. Ze heeft inmiddels een enorme schatkist aan levenservaring op gedaan, welke zij graag met jou wil delen. Lees hieronder haar krachtige en openhartige verhaal..... 

... A STORY OF HOPE ...

Mijn lichaam vult zich weer, zonder dat dit weerzin bij me opwekt en ook de neurologische processen beginnen soepeler te verlopen.

It's a fine line (een dunne lijn)....want ondanks het gelukzalige gevoel dat dit me oplevert, ligt er zonder dat ik het door heb een sluipschutter op de loer. 'Klaar om toe te slaan op een onbewaakt moment. Klaar om de strijd met mijn, nog wankele hernieuwde zelfvertrouwen aan te gaan. Wachtend tot mijn pijn, mijn kwetsbaarheid, geraakt wordt'. Om me vervolgens weer het isolement in te trekken, de luiken te sluiten en de boze wereld buiten te houden.

De bescherming van de muren staan symbool voor de gevaarlijke buitenwereld. Realiseer je wel dat deze muren niet alleen de pijn buiten houden, maar ook de vreugde !

Een destructieve oplossing die een doel gediend heeft mijn kwetsuren te beschermen, maar gelijktijdig zorgde voor afscherming en me belemmerde om de echte connectie met anderen aan te gaan. Dit allemaal vanwege een diepgewortelde angst om niet te voldoen, niet geaccepteerd te worden, afgewezen te worden. De angst dat de ander het vertrouwen in je verliest, je goede intenties niet op waarde schat, je niet begrijpt.

Maar waarom ben ik daar zo afhankelijk van?
Is het niet het belangrijkst dat ik vertrouwen heb in mezelf, in mijn eigen goede intenties? Dat ik mezelf accepteer, ondanks dat dit soms reacties opwekt bij anderen? Zijn de gevoelens, de waarneming en de reacties van anderen niet de verantwoordelijkheid van henzelf? 

Deze theorie is me compleet helder, echter in de praktijk laat ik me nog met regelmaat omverblazen! Zichtbaar? Compleet niet! Ik beschik over een zeer kalme uitdrukking en ben ook zeer zeker geen grijze muis die je niet ziet of hoort. Maar veelal heb ik een "huilend hart" wanneer ik uit mijn "liefdevolle (droom)wereld" word gehaald en geconfronteerd word met de realiteit.

Mijn wereld, die echt niet alleen uit roze wolkjes bestaat, maar waarin mensen de ruimte krijgen om "te zijn", compleet met een verscheidenheid aan eigenschappen! Oprecht, eerlijk, duidelijk, maar ook accepterend en zacht voor elkaars onvermogen. Echter, alleen in deze wereld, voelt afgescheiden. Dus ik moet een tegenbeweging maken; ik zal me moeten wapenen tegen de wereld waarin ik leef!  

Keer op keer word ik in deze wereld uitgedaagd.

De kracht die ik de afgelopen tijd heb opgedaan, maken dat ik de confrontaties met de wereld weer vaker aan durf te gaan. Eerlijkheid gebied te zeggen, dat er ook nog vaak momenten zijn dat mijn angst te groot wordt. "Naar huis", klinkt dan in mijn hoofd. Inmiddels weet ik dat dit niet de oplossing is. 

Mijn angst is er niet, ik maak mijn angst!

Ergens in mij wakkert het "whatever-gevoel" meer en meer aan! Wat kan me gebeuren als ik met mijn goede intenties een ander in de weg zit? Ik ben wie ik ben! Daar hebben ze het maar mee te doen? Hoezo zou ik mezelf de verbondenheid met anderen niet meer gunnen? Begeef ik me wel of niet onder de mensen?....

WHATEVER!!!! You can do it!

Calorieën tellen

De meeste vrouwen en ook mannen schijnen er last van te hebben. Je weet wel, zo'n ingebouwd calorie-rekenmachientje in je hoofd? We nemen hem mee naar de supermarkt als we de boodschappen in ons boodschappenwagentje leggen. We calculeren razendsnel hoeveel calorieën overal inzitten. We nemen hem ook mee als we uit eten gaan! Vrouwen durven hem zelfs mee te nemen als ze op hun eerste date gaan, in dat geval bestellen zij gewoon sla en een cola light of water.

Als we 's ochtends in de auto stappen onderweg naar ons werk en we moeten stoppen bij de benzine pomp dan nemen we hem ook mee naar binnen, zelfs als we alleen maar de tankbeurt af moeten rekenen. Stel je voor dat je hem in de auto zou laten liggen dan kom je terug met zakken vol snoep. Tja, laten we eerlijk zijn dat rekenmachientje beschermt ons ook! Ik vraag me weleens af of we er misschien mee geboren zouden zijn? 

Vroeger was ik een ster in hoofdrekenen. Einstein en Pythagoras zouden jaloers op me zijn geweest als zij nog in leven zouden zijn geweest. Binnen no-time kon ik namelijk uitrekenen hoeveel ik die dag had gegeten. Ik at eigenlijk altijd te weinig. En met zulke tekorten kon ik zowel geestelijk als lichamelijk géén goede prestaties leveren!

Door het volgen van seminars, workshops en lezingen op het gebied van voeding en gezondheid kwam ik er achter dat calorieën puur één soort graadmeter zijn, maar helemaal niets zeggen over de voedingswaarde en de vitamines en mineralen. Weet jij wat jouw lichaam nodig heeft om optimaal te kunnen functioneren en te presteren? Wist jij dat de keuzes van voeding een enorme impact hebben op je gezondheid? Wat eet jij? Gevarieerd? Eenzijdig? Weet jij ook hoeveel nu eigenlijk goed is voor je en wanneer?

Misschien ken je ze wel, de superfood, ik ben er gek op! Rauwe cacao, Acai, chia en hennepzaden, goji bessen, moerbuien, maca poeder en ga zo maar door. Allemaal heerlijk door een smoothie met banaan en spinazie. Maar alleen maar super gezond eten en jezelf schuldig voelen als je een keer geen superfoods kunt eten wordt ook wel orthorexia genoemd. 

Dit is een minder bekende en afgeleide van vorm van Anorexia Nervosa. In dit geval slaan mensen door in gezond willen eten. De Amerikaanse natuurarts Steven Bratman heeft in 1993 een boek uitgegeven waarin hij dit verschijnsel ‘orthorexia nervosa' noemt, maar andere professionals zijn er nog niet over uit of orthorexia echt bestaat.

Orthorexia is een eetstoornis waarbij mensen op een extreme manier bezig zijn met gezond eten. De strenge regels over eten kunnen zorgen voor een erg eenzijdig eetpatroon en daarmee kunnen tekorten aan voedingsstoffen ontstaan. Mensen gaan steeds obsessiever om met eten: bedenken wat ze gaan eten, welke hoeveelheden, welke combinaties en op welke tijdstippen. Een normaal sociaal leven is erg lastig want anderen hebben andere eetgewoontes. Net zoals bij alle andere eetstoornissen wordt je wereld steeds kleiner.

Dus eet op z'n tijd gewoon een lekker stuk appeltaart of chocolade zou ik zeggen! 

Drunkorexia: de alcoholische eetstoornis

Een gemiddelde student klokt wekelijks één of meerdere glazen alcohol naar binnen. Niks mis mee, achterwege gelaten dat één flesje wijn zo'n 600 calorieën telt. Wie flink doorhaalt, loopt daarom het risico een paar pondjes aan te komen. 'Uitgesloten', zo besluiten studente met een alternatief te komen. Uithongeren om je daarna vol te gieten met drank.

Maak kennis met 'drunkorexia'
Uitgaan, partyhoppen en alcohol drinken. Een combinatie die zeer moeilijk samen lijkt te gaan met het huidige schoonheidsideaal; hoe slanker, hoe beter. Toch is het not-done dat ene drankje te laten staan en door je vrienden bestempelt te worden als spelbreker. Althans, zo denkt een deel van de studenten. Dertig procent van de vrouwen tussen de 18 en 24 jaar geeft toe wel eens een maaltijd over te slaan om 's avonds te kunnen drinken. Diëtisten spreken van het fenomeen 'drunkorexia', gebaseerd op verhalen van hun cliënten die zowel aan een eetstoornis als aan een drankprobleem lijden.

Gevolgen die er niet om liegen
Deskundigen maken zich ernstig zorgen over de nieuwe dieethype. De effecten van alcohol zijn vele malen groter wanneer je drinkt op een nuchtere maag dan wanneer je goed gegeten hebt. Zo blijkt een patatje mayo de opname van alcohol te vertragen. "Studentes die zich met een lege maag in het uitgaansleven storten, worden sneller dronken en lopen een groot risico bewusteloos te raken of alcoholvergiftiging op te lopen", aldus Victoria Osborne, professor volksgezondheid in de Britse krant Dailymail.

Ook op de lange termijn vormt 'drunkorexia' een bedreiging voor de gezondheid. Het rijtje symptonen liegt er niet om; een hoge bloeddruk, kans op hart- en vaatziekten of last van depressiviteit. Soms zelfs met de dood tot gevolg. Drunkorexia wordt overigens nog door veel studenten onderschat. Susan Ringwoord van de Eating Disorders Association: "We hebben het hier over een serieuze eetstoornis, waarvan de gevolgen minstens zo erg zijn als bij die van anorexia." (Bron; studentennet - auteur: Jesse Kleijer)

In het weekend flink aan de zuip en dan doordeweeks bijna niks meer eten. Drunkarexia, niet eten om van je drankkilo's af te komen, komt vooral onder studenten steeds meer voor. Is het de eerst stap naar een eetstoornis?

In de VS en Engeland is het al langer een fenomeen en dan met name onder studenten. Jaarlijks kloppen duizenden jonge dames aan bij de behandelcentra. Een paar dagen per week krijgen ze hun calorieën alleen binnen in de vorm van alcohol. 

Bier + Bier = kilo's erbij
De kilo's komen er snel bij als studenten op kamers gaan. In de eerste drie maanden komen ze gemiddeld 1,2 kilo aan. Bij leden van een studentenvereniging is het nog een tikje erger: zij krijgen er gemiddeld 2,1 kilo bij.

Meer drank en minder bewegen is een geen goede combi voor de lijn. Om dat te compenseren gaan veel studenten de rest van de week lijnen. Die kilo's moeten er weer vanaf van zichzelf.  

Elske van den Berg van Novarum, een behandelcentrum voor eetstoornissen, ziet het steeds vaker. "Dit is een fenomeen dat vijf jaar geleden echt ondenkbaar was. De druk op vrouwen om slank te zijn neemt enorm toe." Volgens Van den Berg gaan de studenten vaak een paar dagen vasten of slaan ze maaltijden over, zodat ze in het weekend flink kunnen gaan drinken.

Compenseren, compenseren en nog eens compenseren!! Zijn we werkelijk aan het genieten of houden we onszelf voor de gek? 

Twee opties
Volgens onderzoeker Linda Duits realiseren mensen zich niet wat de gevolgen zijn van veel drinken. "Veel bier vertaalt zich in veel kilo's. Er zijn twee opties: minder drinken of minder eten. De druk om veel te drinken is hoog, maar ook de druk om tegelijk slank te zijn. Lijnen wordt gezien als iets goeds en slank is mooi." Maar is dt ook werkelijk zo? Wie heeft dat nu eigenlijk bepaalt? 

Het is volgens Elske van den Berg een zorgelijke ontwikkeling, omdat de studenten lijnen steeds meer als 'normaal' zien. "Het is normaal om niet te eten en juist veel te drinken. Drunkorexia is nog niet echt een eetstoornis, zoals anorexia, maar het kan hier wel in uitmonden." Maar er zijn nog meer tactieken: "soms sporten ze overmatig, maar ook drugs worden soms ingezet als 'maaltijd vervanger", zegt Van den Berg.  

Wanneer zijn we tevreden met onszelf en begrijpen we dat middelen zoals alcohol, drugs en eten ons slechts tijdelijke prikkels geven, verdoving, demping maar dat we hoe dan (na de tijdelijke verdoving) toch weer met onszelf geconfronteerd worden!!??

(Bron: artikel RTL Nieuws -( Gegevens/cijfers op basis van Amerikaans onderzoek)

één dag uit mijn leven met een eetstoornis

Geschreven door Tessa

Het is maandag 7 uur ’s ochtends als mijn wekker gaat. Het eerste wat er in me op komt is wat ik deze dag allemaal moet gaan eten. Deze gedachte wordt gelukkig al snel overspoelt omdat ik me bedenk dat ik mijn dagelijkse bezigheid nog moet checken, de social media. Ik ben als ik het zelf zeg echt mega verslaafd aan mijn Iphone. Het liefste whats'app ik de hele dag door. Als ik mijn social media gecheckt heb stap ik uit bed, ik realiseer me dat het al kwart over zeven is en ik schiet in de stress. Gelukkig sta ik tien minuutjes later aangekleed en wel boven aan het trapgat. Shit, ik moet ontbijten. De gedachtes schieten door mijn hoofd en de gedachte hoe ik onder dit ontbijt uit ga komen is de aller grootste.

Langzaam maar zeker besef ik me dat ik dit ontbijt wederom niet kan overslaan, mijn ouders houden me elke ochtend in de gaten. Het is om gek van te worden. Ik loop de trap af, begroet mijn ouders en ga zoals gewoonlijk de keuken in. Ik doe mega lang over het klaarmaken van mijn ontbijt, expres, in de hoop dat mijn ouders weg gaan. Maar nee hoor, meneer en mevrouw blijven rustig aan de eettafel op mij zitten wachten. Ik slaak een diepe zucht en meng mij vervolgens tussen de discussie die mijn ouders weer aan het voeren zijn. Altijd die discussies, ik word er gek van. Aan de andere kant vind ik de discussies heerlijk, zo word er minder op mij gelet. Ik pak de lepel en breng mijn ontbijt hapje voor hapje naar binnen. Alweer die stomme gedachtes. Ik probeer ze weg te drukken maar mijn eetstoornis is te sterk. Na mijn ontbijt maak ik mijn lunch klaar voor school.

Ik haat brood maar ik heb geen keuze, ik lunch bij docenten. Eindelijk ben ik zover om naar school te fietsen, maar liefst 4 kilometer van mijn huis vandaan. Elke dag, heen en terug. Ik race die 4 kilometer altijd als een gek. Ik ben vaak een van de eerste op school, ik hou er namelijk niet van om te laat te komen. Altijd op tijd, nooit te laat. Ik hou niet van te laat komen. Ik ben maar liefst een kwartier te vroeg op school. Ik haat wachten want ik ben super ongeduldig. Langzaamaan stroomt de school vol met mensen. Jong, oud, lelijk, knap, dik, dun. Iedereen is verschillend. Ik hou er van om mensen te bekijken, om hun uiterlijk te zien en ook om mezelf met andere te vergelijken. De bel gaat, eindelijk.

De eerste drie uur les vliegen voorbij en dan is het pauze. Pauze, het verschrikkelijkste moment van de dag waarop iedereen de trappen afrent om zich vervolgens op een stoel neer te planten en te gaan eten. Ik loop achter mijn vriendinnen aan naar beneden, weleens waar met mijn mobiel in mijn hand en ook ik plant mezelf vervolgens neer op de grond. Iedereen om mij heen eet, maar ik niet. Ik schaam me niet omdat ik niet eet, ik zou me eerder schamen als ik wel eet. Ook mijn vriendin vraagt me weer of ik niet wat moet eten. Ik word gek van de vraag maar ik kan me ook bedenken dat ze het doet omdat ze om me geeft, omdat ze zich zorgen maakt. Altijd heb ik mijn standaard antwoord klaar: ‘nee, ik heb geen honger. ‘ Ik zie dat ik haar verdriet doe met dit antwoord en ik zie ook dat zij ziet dat dit antwoord geen eerlijk antwoord is, maar gelukkig houdt ze op en begint ze met een meisje een ander gesprek.

De bel, deze pauze heb ik tenminste overleefd. De stoet trekt weer de trappen op naar boven toe, de lokalen in. Het uur dat volgt vlieg ook weer voorbij. Het uur daarna maak ik me elke minuut druk om de pauze, hoe kan ik hier het beste onderuit komen? Ik heb mijn gedachte niet bij de les en als de docent mij een vraag stelt kan ik hier geen antwoord op geven. Zie je wel, je kan ook niks. Je faalt weer, zoals altijd. Ik haat mezelf, wat haat ik eigenlijk niet? Einde van de les, begin van de tweede verschrikkelijke pauze. Ik sjok naar de lerarenkamer toe en wacht totdat mijn Nederlands docente me ziet. Ze zwaait en glimlacht lief, ik vind mijn Nederlands docente een van de liefste docenten van onze school en ik ben blij dat ze dit voor mij doet. Dat ze haar pauzes op offert om met mij te lunchen.

Eigenlijk is het de halve pauze stil in het lokaal, ik zeg niks, zij zegt niks. Af en toe stelt ze een vraag maar nadat ik antwoord gegeven heb is het weer een poos stil. Ik hou van stiltes, ik hoef dan tenminste niks te zeggen. Mijn twee boterhammen met kaas gaan langzaam maar zeker op. Alles in mij schreeuwt dat ik dat ding niet moet eten, dat ik het weg moet gooien en dat ik dik word, dik ben. Ik probeer niet te luisteren maar de gedachtes maken me zo gek. Alweer gaat de bel, eindelijk verlost. Nog maar een uurtje te gaan voordat ik weer lekker 4 kilometer naar huis mag fietsen. Dit uurtje geschiedenis kruipt voorbij. Geschiedenis is een vreselijk vak en mijn gedachtes dwalen al snel af naar wat ik ga doen als ik thuis ben. Eten, niet eten? Als mijn moeder me dwingt om te eten, wat zal ik dan nemen? Ik ben blij als ik eindelijk op de fiets naar huis zit. Ik voel dat ik moe ben, dat ik duizelig ben maar ik probeer het gevoel te negeren. Mijn benen voelen zwaar en ik fiets in een slakken tempo naar huis. Nu hoef ik gelukkig niet op tijd te zijn, geen haast dus.

Eenmaal thuis ben ik lekker alleen en loop gelijk door naar boven, naar mijn computer. Weer de social media. Een uurtje later moeten we avond eten, ik ben eigenlijk te moe om me hier druk over te maken. Ik mijn hoofd tel ik alle calorieën van deze dag op en ben tevreden over mezelf. Ik hoef nu gelukkig niks te compenseren. Dit avond eten was een van de eerste keren dat ik me geen zorgen maak over het aantal calorieën dat ik naar binnen prop. Na het eten ga ik gelijk naar boven, achter mijn geliefde computer. Eigenlijk moet ik huiswerk maken dus pak ik na lang uitstellen mijn biologie boek er maar bij. Ik heb helemaal geen concentratie en ben er dus al snel helemaal klaar mee. Ik gooi uit frustratie mijn boek tegen het raam. Ik ben boos, boos op mezelf, boos op eten maar vooral boos op mijn stomme eetstoornis. Was ik maar nooit begonnen met afvallen. Als ik in het begin niet had gedacht dat dit mij controle zou geven zat ik nu niet zo diep in de put, zat ik nu niet met mezelf in de knoop en had mijn omgeving zich nooit zorgen hoeven maken.

Als, als, als. Ik probeer mijn gedachtes te verzetten naar mijn toekomst. Ik probeer me te bedenken waar ik over 5 jaar wil staan. Ik zou heel graag mijn havo en vwo diploma hebben en zelfstandig in Oostenrijk wonen. Ik heb er alles voor over om diergeneeskunde te gaan studeren, dit is echt een mega grote droom. Na een tijdje te hebben nagedacht over mijn toekomst en mijn herstel realiseer ik me dat ik heel moe ben. Ik pak mijn schoolspullen voor de volgende dag, kleed me om, poets mijn tanden en ga lekker naar mijn bedje. Ik moet eerst nog een aantal buik- en beenspier oefeningen doen voordat ik mag slapen. Het is ondertussen al tegen twaalven. 

Heb jij ook een verhaal net als Tessa wat je graag wilt delen, e-mail je artikel dan naar info@isapower.nl

Kun je willen iets te willen? Of wil je het dan al?

Jaren geleden heb ik me voorgenomen om nooit meer te kotsen, te lijnen en op die klote weegschaal te staan. Dat is geen gemakkelijk voornemen, het was destijds zelfs lastiger dan doorgaan. Om patronen te veranderen moet je namelijk eerst erkennen dat je in een door jezelf gecreëerde wereld leeft. Net als voor de gestopte roker geldt dat het verleidelijk is te twijfelen aan het besluit. De roker wordt namelijk verscheurd door twee strijdige emoties. Enerzijds het verlangen naar genot en anderzijds de angst voor de dood. 

De wil is een raar iets. Kun je willen iets te willen? Of wil je het dan al? 
Je kunt in elke geval niet willen niets te willen, want willen doen we altijd. Zelfs als we niet weten wat we precies willen. De uitspraak 'waar een wil is, is een weg' is erg dubbel. Het probleem is niet de wil en ook niet de weg. Het probleem is welke weg je de wil opstuurt. Waar stuur je die wil dan heen?

Wat wil jou wil nog allemaal doen, zien, horen, meemaken, proeven, ruiken, ervaren en beleven?

Een weg die ik niet wil inslaan, is bijvoorbeeld die van de harddrugs.
Niet omdat ik niet wil 'high' wil zijn of niet wil 'trippen'. Integendeel, 'trippen' lijkt me best wel spannend. Zo spannend dat, als ik dat eenmaal een keer gedaan heb zo gaaf vind, dat dan iedere dag wil. Én dat wil ik niet! 

Hoe dan ook, de uitspraak 'ik wil trippen' betekent uit mijn mond iets anders dan uit de mond van iemand die verslaafd is en dagelijks daadwerkelijk high is of aan het trippen is. Hij wil iets anders dan ik, omdat hij weet wat hij wil. Zijn wil heeft inhoud. En 'ik wil trippen' is voor mij dus ook een ander soort willen.

Kun je eigenlijk iets willen wat je nooit eerder hebt gedaan of hebt ervaren? Waar verlangen we dan naar? We kunnen wel van alles zeggen dat we het willen, maar willen we het dan ook echt? Want wat is dat voor een wil, die niet weet wat-ie wil?