Drunkorexia: de alcoholische eetstoornis

Een gemiddelde student klokt wekelijks één of meerdere glazen alcohol naar binnen. Niks mis mee, achterwege gelaten dat één flesje wijn zo'n 600 calorieën telt. Wie flink doorhaalt, loopt daarom het risico een paar pondjes aan te komen. 'Uitgesloten', zo besluiten studente met een alternatief te komen. Uithongeren om je daarna vol te gieten met drank.

Maak kennis met 'drunkorexia'
Uitgaan, partyhoppen en alcohol drinken. Een combinatie die zeer moeilijk samen lijkt te gaan met het huidige schoonheidsideaal; hoe slanker, hoe beter. Toch is het not-done dat ene drankje te laten staan en door je vrienden bestempelt te worden als spelbreker. Althans, zo denkt een deel van de studenten. Dertig procent van de vrouwen tussen de 18 en 24 jaar geeft toe wel eens een maaltijd over te slaan om 's avonds te kunnen drinken. Diëtisten spreken van het fenomeen 'drunkorexia', gebaseerd op verhalen van hun cliënten die zowel aan een eetstoornis als aan een drankprobleem lijden.

Gevolgen die er niet om liegen
Deskundigen maken zich ernstig zorgen over de nieuwe dieethype. De effecten van alcohol zijn vele malen groter wanneer je drinkt op een nuchtere maag dan wanneer je goed gegeten hebt. Zo blijkt een patatje mayo de opname van alcohol te vertragen. "Studentes die zich met een lege maag in het uitgaansleven storten, worden sneller dronken en lopen een groot risico bewusteloos te raken of alcoholvergiftiging op te lopen", aldus Victoria Osborne, professor volksgezondheid in de Britse krant Dailymail.

Ook op de lange termijn vormt 'drunkorexia' een bedreiging voor de gezondheid. Het rijtje symptonen liegt er niet om; een hoge bloeddruk, kans op hart- en vaatziekten of last van depressiviteit. Soms zelfs met de dood tot gevolg. Drunkorexia wordt overigens nog door veel studenten onderschat. Susan Ringwoord van de Eating Disorders Association: "We hebben het hier over een serieuze eetstoornis, waarvan de gevolgen minstens zo erg zijn als bij die van anorexia." (Bron; studentennet - auteur: Jesse Kleijer)

In het weekend flink aan de zuip en dan doordeweeks bijna niks meer eten. Drunkarexia, niet eten om van je drankkilo's af te komen, komt vooral onder studenten steeds meer voor. Is het de eerst stap naar een eetstoornis?

In de VS en Engeland is het al langer een fenomeen en dan met name onder studenten. Jaarlijks kloppen duizenden jonge dames aan bij de behandelcentra. Een paar dagen per week krijgen ze hun calorieën alleen binnen in de vorm van alcohol. 

Bier + Bier = kilo's erbij
De kilo's komen er snel bij als studenten op kamers gaan. In de eerste drie maanden komen ze gemiddeld 1,2 kilo aan. Bij leden van een studentenvereniging is het nog een tikje erger: zij krijgen er gemiddeld 2,1 kilo bij.

Meer drank en minder bewegen is een geen goede combi voor de lijn. Om dat te compenseren gaan veel studenten de rest van de week lijnen. Die kilo's moeten er weer vanaf van zichzelf.  

Elske van den Berg van Novarum, een behandelcentrum voor eetstoornissen, ziet het steeds vaker. "Dit is een fenomeen dat vijf jaar geleden echt ondenkbaar was. De druk op vrouwen om slank te zijn neemt enorm toe." Volgens Van den Berg gaan de studenten vaak een paar dagen vasten of slaan ze maaltijden over, zodat ze in het weekend flink kunnen gaan drinken.

Compenseren, compenseren en nog eens compenseren!! Zijn we werkelijk aan het genieten of houden we onszelf voor de gek? 

Twee opties
Volgens onderzoeker Linda Duits realiseren mensen zich niet wat de gevolgen zijn van veel drinken. "Veel bier vertaalt zich in veel kilo's. Er zijn twee opties: minder drinken of minder eten. De druk om veel te drinken is hoog, maar ook de druk om tegelijk slank te zijn. Lijnen wordt gezien als iets goeds en slank is mooi." Maar is dt ook werkelijk zo? Wie heeft dat nu eigenlijk bepaalt? 

Het is volgens Elske van den Berg een zorgelijke ontwikkeling, omdat de studenten lijnen steeds meer als 'normaal' zien. "Het is normaal om niet te eten en juist veel te drinken. Drunkorexia is nog niet echt een eetstoornis, zoals anorexia, maar het kan hier wel in uitmonden." Maar er zijn nog meer tactieken: "soms sporten ze overmatig, maar ook drugs worden soms ingezet als 'maaltijd vervanger", zegt Van den Berg.  

Wanneer zijn we tevreden met onszelf en begrijpen we dat middelen zoals alcohol, drugs en eten ons slechts tijdelijke prikkels geven, verdoving, demping maar dat we hoe dan (na de tijdelijke verdoving) toch weer met onszelf geconfronteerd worden!!??

(Bron: artikel RTL Nieuws -( Gegevens/cijfers op basis van Amerikaans onderzoek)

één dag uit mijn leven met een eetstoornis

Geschreven door Tessa

Het is maandag 7 uur ’s ochtends als mijn wekker gaat. Het eerste wat er in me op komt is wat ik deze dag allemaal moet gaan eten. Deze gedachte wordt gelukkig al snel overspoelt omdat ik me bedenk dat ik mijn dagelijkse bezigheid nog moet checken, de social media. Ik ben als ik het zelf zeg echt mega verslaafd aan mijn Iphone. Het liefste whats'app ik de hele dag door. Als ik mijn social media gecheckt heb stap ik uit bed, ik realiseer me dat het al kwart over zeven is en ik schiet in de stress. Gelukkig sta ik tien minuutjes later aangekleed en wel boven aan het trapgat. Shit, ik moet ontbijten. De gedachtes schieten door mijn hoofd en de gedachte hoe ik onder dit ontbijt uit ga komen is de aller grootste.

Langzaam maar zeker besef ik me dat ik dit ontbijt wederom niet kan overslaan, mijn ouders houden me elke ochtend in de gaten. Het is om gek van te worden. Ik loop de trap af, begroet mijn ouders en ga zoals gewoonlijk de keuken in. Ik doe mega lang over het klaarmaken van mijn ontbijt, expres, in de hoop dat mijn ouders weg gaan. Maar nee hoor, meneer en mevrouw blijven rustig aan de eettafel op mij zitten wachten. Ik slaak een diepe zucht en meng mij vervolgens tussen de discussie die mijn ouders weer aan het voeren zijn. Altijd die discussies, ik word er gek van. Aan de andere kant vind ik de discussies heerlijk, zo word er minder op mij gelet. Ik pak de lepel en breng mijn ontbijt hapje voor hapje naar binnen. Alweer die stomme gedachtes. Ik probeer ze weg te drukken maar mijn eetstoornis is te sterk. Na mijn ontbijt maak ik mijn lunch klaar voor school.

Ik haat brood maar ik heb geen keuze, ik lunch bij docenten. Eindelijk ben ik zover om naar school te fietsen, maar liefst 4 kilometer van mijn huis vandaan. Elke dag, heen en terug. Ik race die 4 kilometer altijd als een gek. Ik ben vaak een van de eerste op school, ik hou er namelijk niet van om te laat te komen. Altijd op tijd, nooit te laat. Ik hou niet van te laat komen. Ik ben maar liefst een kwartier te vroeg op school. Ik haat wachten want ik ben super ongeduldig. Langzaamaan stroomt de school vol met mensen. Jong, oud, lelijk, knap, dik, dun. Iedereen is verschillend. Ik hou er van om mensen te bekijken, om hun uiterlijk te zien en ook om mezelf met andere te vergelijken. De bel gaat, eindelijk.

De eerste drie uur les vliegen voorbij en dan is het pauze. Pauze, het verschrikkelijkste moment van de dag waarop iedereen de trappen afrent om zich vervolgens op een stoel neer te planten en te gaan eten. Ik loop achter mijn vriendinnen aan naar beneden, weleens waar met mijn mobiel in mijn hand en ook ik plant mezelf vervolgens neer op de grond. Iedereen om mij heen eet, maar ik niet. Ik schaam me niet omdat ik niet eet, ik zou me eerder schamen als ik wel eet. Ook mijn vriendin vraagt me weer of ik niet wat moet eten. Ik word gek van de vraag maar ik kan me ook bedenken dat ze het doet omdat ze om me geeft, omdat ze zich zorgen maakt. Altijd heb ik mijn standaard antwoord klaar: ‘nee, ik heb geen honger. ‘ Ik zie dat ik haar verdriet doe met dit antwoord en ik zie ook dat zij ziet dat dit antwoord geen eerlijk antwoord is, maar gelukkig houdt ze op en begint ze met een meisje een ander gesprek.

De bel, deze pauze heb ik tenminste overleefd. De stoet trekt weer de trappen op naar boven toe, de lokalen in. Het uur dat volgt vlieg ook weer voorbij. Het uur daarna maak ik me elke minuut druk om de pauze, hoe kan ik hier het beste onderuit komen? Ik heb mijn gedachte niet bij de les en als de docent mij een vraag stelt kan ik hier geen antwoord op geven. Zie je wel, je kan ook niks. Je faalt weer, zoals altijd. Ik haat mezelf, wat haat ik eigenlijk niet? Einde van de les, begin van de tweede verschrikkelijke pauze. Ik sjok naar de lerarenkamer toe en wacht totdat mijn Nederlands docente me ziet. Ze zwaait en glimlacht lief, ik vind mijn Nederlands docente een van de liefste docenten van onze school en ik ben blij dat ze dit voor mij doet. Dat ze haar pauzes op offert om met mij te lunchen.

Eigenlijk is het de halve pauze stil in het lokaal, ik zeg niks, zij zegt niks. Af en toe stelt ze een vraag maar nadat ik antwoord gegeven heb is het weer een poos stil. Ik hou van stiltes, ik hoef dan tenminste niks te zeggen. Mijn twee boterhammen met kaas gaan langzaam maar zeker op. Alles in mij schreeuwt dat ik dat ding niet moet eten, dat ik het weg moet gooien en dat ik dik word, dik ben. Ik probeer niet te luisteren maar de gedachtes maken me zo gek. Alweer gaat de bel, eindelijk verlost. Nog maar een uurtje te gaan voordat ik weer lekker 4 kilometer naar huis mag fietsen. Dit uurtje geschiedenis kruipt voorbij. Geschiedenis is een vreselijk vak en mijn gedachtes dwalen al snel af naar wat ik ga doen als ik thuis ben. Eten, niet eten? Als mijn moeder me dwingt om te eten, wat zal ik dan nemen? Ik ben blij als ik eindelijk op de fiets naar huis zit. Ik voel dat ik moe ben, dat ik duizelig ben maar ik probeer het gevoel te negeren. Mijn benen voelen zwaar en ik fiets in een slakken tempo naar huis. Nu hoef ik gelukkig niet op tijd te zijn, geen haast dus.

Eenmaal thuis ben ik lekker alleen en loop gelijk door naar boven, naar mijn computer. Weer de social media. Een uurtje later moeten we avond eten, ik ben eigenlijk te moe om me hier druk over te maken. Ik mijn hoofd tel ik alle calorieën van deze dag op en ben tevreden over mezelf. Ik hoef nu gelukkig niks te compenseren. Dit avond eten was een van de eerste keren dat ik me geen zorgen maak over het aantal calorieën dat ik naar binnen prop. Na het eten ga ik gelijk naar boven, achter mijn geliefde computer. Eigenlijk moet ik huiswerk maken dus pak ik na lang uitstellen mijn biologie boek er maar bij. Ik heb helemaal geen concentratie en ben er dus al snel helemaal klaar mee. Ik gooi uit frustratie mijn boek tegen het raam. Ik ben boos, boos op mezelf, boos op eten maar vooral boos op mijn stomme eetstoornis. Was ik maar nooit begonnen met afvallen. Als ik in het begin niet had gedacht dat dit mij controle zou geven zat ik nu niet zo diep in de put, zat ik nu niet met mezelf in de knoop en had mijn omgeving zich nooit zorgen hoeven maken.

Als, als, als. Ik probeer mijn gedachtes te verzetten naar mijn toekomst. Ik probeer me te bedenken waar ik over 5 jaar wil staan. Ik zou heel graag mijn havo en vwo diploma hebben en zelfstandig in Oostenrijk wonen. Ik heb er alles voor over om diergeneeskunde te gaan studeren, dit is echt een mega grote droom. Na een tijdje te hebben nagedacht over mijn toekomst en mijn herstel realiseer ik me dat ik heel moe ben. Ik pak mijn schoolspullen voor de volgende dag, kleed me om, poets mijn tanden en ga lekker naar mijn bedje. Ik moet eerst nog een aantal buik- en beenspier oefeningen doen voordat ik mag slapen. Het is ondertussen al tegen twaalven. 

Heb jij ook een verhaal net als Tessa wat je graag wilt delen, e-mail je artikel dan naar info@isapower.nl

Spiegeltje aan de wand wie is de mooiste van het land?

“Wie bepaald nu eigenlijk wat mooi is en wat niet ?

Staat jouw eigen spiegelbeeld je aan?
Met wie vergelijken we onszelf nu eigenlijk?
Met welke maatstaaf wordt er gemeten?
Wie bepaald wat mooi is en wat niet?
Wat in de mode is en wat niet?
Dik of dun, of iets er tussen in?
Wat geloof jijzelf?
Grote borsten of kleine borsten?
Brede of smalle heupen?
Six pack belangrijk of niet?
Kleine billen of grote billen?
Rond of strak of plat of 'fluffy'?
Bepalen we het zelf of laten we het door een ander bepalen?
Wat is jouw definitie van schoonheid?

Laat jij je leiden door foto’s en verhalen die we mee krijgen vanuit de media en die op kaften van trendy magazines staan? Eén of dé schoonheid bestaat niet, dé mooiste bestaat ook niet. Schoonheid is zelfs erg fluctuerend en dynamisch over tijd. Mannen en vrouwen over heel de wereld hebben er een andere idee bij. Een jongen of meid uit Nederland heeft dan ook een heel ander zelfbeeld dan een jongen of meid uit Guatemala.

Het zelfbeeld

Volgens psycholoog, Liesbeth Woertman, is het onmogelijk om zonder de ander een zelfbeeld te kunnen vormen. Voor een goed zelfbeeld hebben we de ander nodig, als een spiegel welke onze eigen ik in kaart brengt. Dat zien we vooral gebeuren kinderen, zij kijken naar hun ouders om nieuwe vaardigheden, kennis op te doen, om hen te spiegelen en zichzelf te beoordelen! Door de reactie die zij krijgen vormen zij een zelfbeeld. Wat zie jij als je naar de ander kijkt? Spiegel jij de ander om van zijn of haar gedrag te leren of meet jij jouw schoonheid af aan de ander? Wees gerust, veel mannen en vrouwen doen dat! Echter komen we bij de gratie van vergelijking vaak bedrogen uit, er is namelijk altijd wel iemand die slimmer, mooier, beter en aantrekkelijker. Houdt er rekening mee dat diegene met wie jij je spiegelt dat ook doet. Ook hij kampt met exact dezelfde gevoelens en in zijn zoektocht naar zijn zelfbeeld ziet hij ook mensen die aantrekkelijker zijn dan hemzelf. Andersom kan het natuurlijk ook. We kunnen onszelf ook de hemel in prijzen als we onszelf vergelijken met iemand die zijn dag even niet heeft, dat voelt heerlijk, maar is wel een tikkeltje hypocriet.

Heb jij een verhaal wat je graag wilt delen, e-mail je artikel dan naar info@isapower.nl