Isabelle Plasmeijer sprak met Ron Meijering in het kader van Isabelle’s eerste zelfhulpboek "Wanneer kap jij ermee?"

Mannen krijgen geen eetstoornis. ONZIN! Blij ben ik, dat ik de kans krijg Ron Meijer te interviewen voor mijn boek “ik KAP ermee”. In het zelfhulpboek komen verschillende mensen aan het woord. Zij vertellen hun persoonlijke verhaal over hun gevecht tegen hun eetstoornis en hoe ze dit gevecht hebben weten te overwinnen. Middels hun openhartigheid vormen zij een voorbeeld voor andere die kampen met een eetprobleem. Nagenoeg de helft van de mensen in ‘Ik KAP ermee’ is man. Zij hadden last van boulimia, anorexia, binge eating, inverse anorexia of het zogenaamde machismo en het adonis complex aan toe. Voor heren is het gebruikelijker deze laatste termen te noemen. Ron kampte vroeger zelf met anorexia. Het was een verademing iemand te ontmoeten die openhartig en zonder schaamte over zijn ervaringen vertelt.

“Het heeft me mijn hele jeugd gekost” vertelt Ron. Van zijn 13e tot zijn 19e heeft hij een extreem bewogen periode gekend. Meijering was 13 toen hij met een hartslag van 34 en een eenzelfde gewicht werd opgenomen in het ziekenhuis. De jaren daarna kende hij pieken en dalen. Op en neer ging vooral zijn gewicht, want van binnen zat hij al die tijd in een dal. Af en toe werd Ron ontslagen uit het ziekenhuis en ging hij naar huis. Maar zodra hij niet onder toeziend oog was van professionals dook zijn gewicht naar beneden. “Ik was altijd al anders, ik was het pispaaltje en werd gepest op school”. Niets hielp bij Ron. Tijdens zijn opname in de kliniek hield hij de zusters voor de gek. “Mensen met een eetstoornis zijn hartstikke intelligent. Ik kon iedereen voor de gek houden en mensen om de tuin leiden. Ik gooide mijn eten in de plantenbak zonder dat iemand iets door had.”

Niks eten en drinken gaf Ron een gevoel van macht, hij voelde zich er prima bij dus waarom zou hij het dan anders doen? Iets dat goed voelt, daar ga je toch mee door? Dat klinkt logisch, maar Ron had vroeger helemaal niet door dat hetgeen waarmee hij bezig was ontzettend slecht was voor zijn geestelijke en lichamelijke gezondheid.

“Het omslagpunt kwam pas toen ik op mijn 17e school verliet en ging werken bij een bakker. Voor het eerst kreeg ik complimenten en voelde ik me gewaardeerd door mijn collega’s en mijn baas.” Hierdoor realiseerde Ron zich dat hij zijn eetstoornis helemaal niet meer nodig had.

“Het gaat niet om dat rot vreten, het gaat om veel meer” zegt Ron vol overtuiging. Ook vindt Ron dat mensen niet geholpen moeten worden met hun eten, “mensen moeten geholpen worden met het echte probleem. Pas dan zul je ontdekken dat je de eetstoornis niet nodig hebt.”

Ron is komisch en zit vol zelfspot, dat blijkt al wel uit zijn ludieke opmerkingen. Het is mooi om te zien hoe ook hij een zeer moeilijke periode uit zijn leven heeft weten te overwinnen en nu andere helpt. Vanuit zijn passie en missie om het taboe rondom eetstoornissen bij jongens en mannen te doorbreken richtte hij twee online platformen op www.anorexia.nl en www.boulimia.nl Hier kunnen ouders, professionals maar bovenal jongens zelf terecht met hun verhaal en informatie vinden.