De reis opzoek naar mijzelf

Geschreven door: Ingrid
Vrijwilliger bij ISA Power

Als kind was ik een lastige eter. Ik lustte niet veel en deed overal appelmoes overheen. De korstjes van mijn brood hoefde ik nooit op te eten. Rond mijn 14/15 ontwikkelde ik een eetstoornis. Dit ging heel geleidelijk. Steeds meer dingen liet ik staan en ik werd dwangmatig en ik wilde overal controle over hebben.

Ingrid

Ik was altijd al een moeilijke eter geweest, dus het viel niet echt op dat ik een eetstoornis aan het ontwikkelen was. Ik ben een perfectionist, maar vanaf mijn veertiende werd dat steeds erger. Als ik op school een onvoldoende haalde gooide ik als straf mijn boterhammen in de prullenbak. Dit gebeurde steeds vaker. Als ik in mijn ogen iets verkeerds had gedaan mocht ik een hele dag niet eten. (wel lekker goedkoop “niet eten”), Zo is de eetstoornis langzaam mijn leven ingeslopen.

Ik nam op een gegeven moment te veel hooi op mijn vork, waardoor ik de indruk wekte dat ik meer aan kon dan goed voor mij was. Ik deed een opleiding in de zorg, dat is toch mijn roeping geweest. Mijn obsessie met “niet eten” werd een manier om mijn gevoelens te onderdrukken. Ik was erg onzeker en door niet te eten had ik het gevoel ergens controle over te hebben.

De herkenning kwam pas op mijn 18e. Iemand die ik kende werd opgenomen in het ziekenhuis en kreeg sondevoeding. Haar situatie leek erg op die van mij. Haar moeder waarschuwde mij omdat ze had gezien dat het met mij ook de verkeerde kant op ging. Toen realiseerde ik me dat ik een eetstoornis had en dat ik er iets aan moest doen. Ik wilde niet in het ziekenhuis belanden. De opname van dat meisje (die ik kende) was voor mij wel een eyeopener en het besef dat ik zo niet verder wilden.

Ik ben toen bij een gezondheidszorginstelling terecht gekomen. Ik voelde mij een nummertje en had niet het idee dat ik geholpen werd. In die tijd ging het bergafwaarts met mij. Ik voelde me slap, sliep slecht en ik toonde weinig emoties. Mijn opleiding viel zwaar vooral het stage lopen, lichamelijk was ik een wrak en ik ging maar door. Ik had last van dwangmatige handelingen. Kranten moest ik recht leggen, voor het einde van de stoep moest ik een aantal tegels hebben geteld en voordat het stoplicht op groen sprong moest ik alle bomen hebben geteld. Die handelingen werden steeds erger en ook de manier waarop ik met eten omging werd steeds erger.

Omdat ik bij de gezondheidszorginstelling niets opschoot heeft iemand mij in contact gebracht met een therapeut die zelf ook een eetstoornis had gehad. Ze hield me een spiegel voor en dat was behoorlijk confronterend.

Ik wist precies waar ik mee bezig was, ik wist alleen niet hoe het anders moest. Na zo’n gesprek ging het een paar dagen goed en daarna raakte ik weer in mijn oude patroon. Dan was ik weer toe aan een gesprek en ging het beter. Zo heb ik vijf jaar, met ups en downs, aangerommeld.

Bron: Unsplash.com

Op mijn vierentwintigste ging ik samenwonen. Ik ging uit huis en kwam in een andere omgeving te wonen. De flat die we hadden gekocht beviel niet zoals we verwacht hadden. We voelden ons er niet thuis. We verkochten de flat en we zijn in een dorp verderop gaan wonen in een leuk huis aan het water. De rustige plek beviel ons uitstekend. Toch heeft het drie jaar geduurd voordat ik me daar echt thuis voelde.

Mijn vriend zag dat het niet goed met me ging. Ik sliep slecht en was erg dwangmatig bezig. Hij vond dat ik hulp moest zoeken en zelf wilde ik dat ook maar al te graag.

Via internet vond Johan een therapeut in België̈ die zich bezighield met Emotioneel Lichaamswerk. Dit is een vorm van therapie waarbij ademhalingsoefeningen, inspannings- en ontspanningsoefeningen en groepsgesprekken centraal staan. Ik dacht eerst dat het een soort sekte was maar besloot toch eens te gaan kijken. De therapeut had zelf ook een eetstoornis gehad en het klikte direct heel goed. Bij haar voelde ik mij op mijn gemak, zij begreep mij. Zij zei dat ik het moest zien als een uitdaging en niet als laatste redmiddel. Ik was vastbesloten er helemaal voor te gaan, ik zou genezen.

De sessies waren heel confronterend omdat ik gewezen werd op mijn gedrag. Waarom stak ik mijn vinger in mijn keel? Waarom verbood ik mezelf te eten? Ik moest situaties naspelen waarin mijn eetstoornis grip op mij had. Daardoor ging ik met mijn emoties aan de slag. Omdat ik, door de situaties na te spelen, geconfronteerd werd met mijn eigen gedrag en gevoelens kon ik die uiten en een plekje geven. Vanaf toen ging ik beetje bij beetje normaal eten. Ik kon het nu beter plaatsen wanneer ik mijn eetstoornis nodig had.

Deze therapie heb ik ruim drie jaar gevolgd. Johan en ik maakten er altijd een uitje van omdat het toch een stukje rijden is, we gingen wel eens een nachtje logeren in een hotel in de buurt van Opoeteren waar ik therapie volgde.

Aangezien ik accepteerde, dat mijn herstelperiode met ups en downs ging, des te minder ik mijn eetstoornis nog nodig had.

Bron: Unsplash.com

De therapie is een keerpunt geweest in mijn leven. Op mijn 28e was ik klaar met therapie. Ik was weer bezig met leven, wat echt belangrijk was. Mijn gevoelsleven kwam terug en ik leerde luisteren naar mijn gevoel.

Als afsluiting van deze periode in mijn leven heb ik een paar keer deelgenomen aan een weekend van de “Wilde Wijze Vrouw”. Met een groep vrouwen ga je terug naar de oertijd. Iedereen was de draad in zijn/haar leven kwijt, op wat voor manier dan ook, en dat schepte direct een band. We sliepen in een wigwam en aten met onze handen. We zweette onze problemen eruit in een zweethut en als het te warm werd kon je afkoelen in een beekje. ’s Avonds zaten we rond een kampvuur en kon je kwijt wat je op je hart had. Soms sliepen we een nacht midden in de bossen. Lag ik daar in een slaapzak. Dat had ik twintig jaar geleden niet kunnen bedenken. ’s Morgens in alle vroegte liepen we door de duinen om de zon op te zien komen. We deden dingen die je eigenlijk nooit doet. Iedereen heeft zijn verhaal en daardoor word je heel close met elkaar. Een keer moesten we in een gegraven gat gaan liggen die werd dichtgegooid. Alleen je hoofd bleef onbedekt. Je moest zelf weer uit dat gat komen en dan voel je je oerkracht naar boven komen. Je gaat als het ware terug naar jezelf. Het heeft me heel goed gedaan en me heel sterk gemaakt.

Nadat ik mijn eetstoornis overwonnen had wilden we graag een kind. Het duurde erg lang voordat ik zwanger raakte. Ik was bang dat het door mijn eetstoornis verleden kwam. Na veel ziekenhuisbezoeken en behandeling op medisch gebied werd ik uiteindelijk spontaan zwanger na vijf jaar. Onze zoon is nu 14 en wat zijn wij blij met hem.

We zijn een emigratie aan gegaan naar Australië alleen liep dat even anders dan gepland. We hebben daar een leuke tijd gehad als gezin.

Helaas verkeerde tijd, verkeerde plaats toen, (de crisis brak daar later uit) waardoor mijn man zijn baan kwijtraakte, onze zoon werd bijna vier, waardoor we besloten na een mooie en leerzame periode om terug te gaan naar Nederland. Ik gaf aan dat ik het niet meer zag zitten om daar te blijven, het voelde niet meer goed, dat zette de terugkeer naar Nederland in gang. Ik weet niet of ik dit had gekund als ik nog midden in een eetstoornis had gezeten. Sinds die tijd bekijk ik het leven; gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.

Ik heb een coachopleiding gedaan puur uit interesse, nu vind ik het leuk om als buddy mensen te coachen met een eetstoornis, en wie weet later als coach.

Ik leef nu ook meer in het hier en nu, luister naar mijn intuïtie. Mijn eetstoornis heeft mij gemaakt hoe ik nu ben, uiteindelijk heeft deze periode een positieve wending gekregen, de reis op zoek naar mijzelf en we zijn nog steeds niet bij het “eindpunt”.

Wil jij aan je “eetstoornis” werken, het is nooit te laat. Kijk op de website van “ISA Power” en lees de ervaringsverhalen, een leven “zonder eetstoornis” is een leven in vrijheid.

Het duiveltje in mijn hoofd

Geschreven door: Sandra
Vrijwilliger bij ISA Power

Bron: Unsplash.com

Het is als de dag van gisteren, ik weet het nog zo goed. Mama’s vraag: ‘gaat het goed meisje? Je eet zo slecht de laatste tijd’. Vanaf toen besefte ik dat ik echt niet goed bezig was, maar het duiveltje, zoals ik mijn eetstoornis noemde, was toen al sterker dan ikzelf.

Op de middelbare school was ik nooit een aanwezig persoon, echt een kat uit de boom kijker. Op school deed ik wat ik moest doen en daarna ging ik naar huis. Thuis was ik echt mezelf. Vooral tijdens mijn grootste hobby, voetbal. Op het veld kon ik mezelf zijn en had ik het meeste zelfvertrouwen.

Sporten was voor mij zo belangrijk, het liefst sportte ik elke dag. Vandaar ook de keuze om de vervolgopleiding ‘’Sport en Bewegen’’ te gaan volgen op ongeveer 16 jarige leeftijd. Soms denk ik dat dit me gered heeft. Ik sportte namelijk zo veel dat ik gigantisch snel afviel toen ik bedacht had om niet/nauwelijks meer te eten. Doordat ik zo snel afviel had mama het heel snel in de gaten, en ikzelf dus ook waardoor we snel hulp konden zoeken samen. Want dit was dus echt wat ik niet wilde, sporten en vooral voetbal stond al heel mijn leven op nr. 1.

Uiteindelijk heb ik de opleiding niet afgemaakt. Ik mocht zelfs geen lessen meer volgen en moest me gaan focussen op een nieuwe opleiding en mijn gezondheid.

Ik weet de dag van het keerpunt nog erg goed. Ik was samen met mama bij de kinderarts. Daar moest ik op de weegschaal gaan staan en ja hoor, wederom afgevallen. Als ik nog meer af viel moest ik opgenomen worden in een kliniek. Vanaf dat moment ben ik vooral met mijn doelen bezig geweest. Mijn 2 grootste doelen waren, voetbal uiteraard en er goed uit zien voor mijn vriend Tom. Ik wist zeker dat hij de ware zou zijn en ik had al helemaal een toekomstbeeld met hem in mijn hoofd. Mama zei vaak tegen mij, als je kinderen zou willen moet je echt beter je best gaan doen, want je verpest je lichaam van binnen. Dat gaf mij altijd een boost want dat was wel een droom van mij. Samen met de kinderarts heb ik besproken om 1 jaar lang niet meer te voetballen. Dat was een hel jaar, maar ik wist dat dit de manier was om zo snel mogelijk terug op dat veld te kunnen staan.

Sandra op het strand

Desondanks was dat niet altijd makkelijk. Er zaten dagen bij dat ik 99% van de dag bezig was met dat duiveltje in mijn hoofd. Of ik mocht niet eten of ik moest sporten. Mijn doorzettingsvermogen heeft me het dieptepunt in mijn leven gekost, maar ook door mijn doorzettingsvermogen ben ik er nu vanaf. Wat ik het allerergste vond aan mijn eetstoornis was dat ik nooit kon gaan eten met vriendinnen. Dat mocht niet van het duiveltje in mijn hoofd. Iedereen ging gezellig eten met elkaar, maar ik mocht niet mee. Ook feestjes waren soms teveel, omdat ik geen energie had. Terwijl ik echt een feestbeest ben. Dat heb ik in die tijd gemist. Mijn vader was super lief voor mij, maar ik vond het niet fijn om hem in mijn buurt te hebben. Dat heeft mij, maar ook hem veel pijn gedaan. Gelukkig is dat nu helemaal anders en is de band tussen ons nog nooit zo sterk geweest. Daarnaast heb ik lieve vriendinnen en (schoon)familie die me al die tijd zo trouw zijn gebleven. En natuurlijk ook mijn vriend, inmiddels man, Tom. Ik heb zoveel respect voor hem.

Nu denk ik er vaak over na, en stiekem ben ik toch blij dat ik dit heb mee ‘’ moeten’’ maken. Je leert je echte vrienden kennen en de relatie tussen mij en Tom is zoveel meer sterker. Ook heb ik van alle hulp die ik gekregen heb zoveel geleerd. 1,5 jaar geleden was ik nog in behandeling van ISA Power. Ik had namelijk nooit iemand ontmoet met hetzelfde. Het is zo fijn om met iemand te praten die je echt begrijpt. Sommige mensen doen hun best, maar ze snappen het eigenlijk niet. Coach Nikkie heeft me zoveel tips gegeven waardoor ik dieper uit mijn dalletje kwam. En nu kan ik zeggen dat ik wel echt trots op mezelf ben. Met vallen en opstaan ben ik geworden wie ik nu ben. Uiteindelijk ben ik mijn eetstoornis dankbaar. Ik besef nu wel hoeveel leuker het leven is, zonder eetstoornis.

Leef je mooiste leven

Geschreven door: Marian
Vrijwilliger bij ISA Power

Het begon toen ik 15 jaar oud was met onschuldig lijnen. Niet meer snoepen, zo min mogelijk suiker etc. Het afvallen ging best snel en dit gaf me een goed gevoel. Elke keer als ik op de weegschaal stond dacht ik ; ‘yes, weer meer eraf’. Het ging van onschuldig lijnen naar steeds minder eten. Smoesjes verzinnen om niet of weinig te hoeven eten. Uiteindelijk durfde ik niet meer terug ‘want als ik weer zou gaan eten zou ik super dik worden’. Ik was trots op mezelf want ik kon dit. Ik fietste elke dag een half uur naar school en een haf uur terug. Ik was hard voor mezelf. Als ik soms iets at wat niet ‘mocht’ moest ik extra bewegen. Als ik iets at wat niet mocht dan had ik totale paniek en voelde ik me achteraf enorm schuldig.

Marian

Ik voelde me heel eenzaam en huilde vaak ’s avonds in bed. Ik wilde dat er iemand een keer heel boos op me zou worden zodat ik zou stoppen met zo weinig eten en alsmaar liegen. Het was mijn geheim totdat ik niet meer kon. Ik had weleens gehoord van Anorexia nervosa. ‘Maar dat zou ik toch niet hebben?’ Op een avond kon ik echt niet meer en vertelde ik mijn moeder dat ik misschien weleens Anorexia nervosa kon hebben. Dit moment zal ik nooit vergeten. Ik brak en ergens was ik opgelucht, maar wat nu? Mijn ouders en familie hebben mij altijd enorm gesteund. Daar ben ik ze heel erg dankbaar voor. Nu hoefde ik het niet meer geheim te houden, maar nu moest er wel hulp komen. Heel veel mensen heb ik het tot de dag van vandaag nog nooit verteld, maar nu is het prima dat mensen dit weten omdat ik zo mensen kan helpen.

Mijn ouders hebben er alles aan gedaan zodat ik de juiste hulp zou krijgen. Uiteindelijk ben ik bij een psychotherapeut terecht gekomen. Ik dacht dat ik nooit meer beter zou kunnen worden. Mijn moeder vertelde dat ze een moeder had gesproken waarvan haar dochter Anorexia nervosa had overwonnen. Dit gaf me kracht. Want ik dacht dat als zij het kan dan kan ik het ook.

In die periode had ik heel erg vaak gedachten, zoals ‘waarom moet mij dit overkomen’. Heel erg in een slachtofferrol. Het heeft lang geduurd voordat ik weer normaal met eten om kon gaan. Alles bij elkaar denk ik wel 10 jaar.

Ik was erg onzeker over mezelf. Was altijd bang om te falen en dit kon ik. De eetstoornis was veilig en iets waar ik goed in was. Het keerpunt kwam dat ik er gewoon klaar mee was. Ik voelde me schuldig tegenover mijn familie en ik merkte gewoon dat ik alleen maar dieper in de ellende kwam. Mijn wilskracht om af te vallen heb ik omgezet om mijn eetstoornis te overwinnen.

Bron, unsplash.com

Nu kan ik volmondig zeggen dat ik volledig genezen ben. Ik heb deze eetstoornis overwonnen en dat kan jij ook. Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar jij kan dit echt en geloof en heb vertrouwen daarin. Mijn eetstoornis heeft mij gebracht dat ik veel sterker en positiever in het leven sta en ik weet dat ik hiermee andere mensen wil helpen.

De laatste jaren heb ik veel boeken gelezen over mindset en hierdoor begrijp ik nu alles veel beter. Nu kan ik mijn gedachten omdraaien en weet ik wat de kracht van gedachten is.

Ik ben nu zielsgelukkig met mijn man en zoontje en ik geniet van lekker eten zonder schuldgevoel.

Leef je mooiste leven is nu mijn motto. Jij kan dit overwinnen door jouw gedachten te veranderen. Jij bent niet je eetstoornis. Jij hebt de kracht in handen om dit monster te overwinnen.

Stel jezelf doelen en doe waar jij van houdt. Jij bent het waard om gelukkig te zijn en ik kan je vertellen dat doorgaan met een verkeerd eetgedrag je alleen maar dieper in de ellende gaat brengen. Het brengt je niks.

Jij hebt hier wat te doen op aarde en je bent het meer dan waard om jezelf te laten zien aan de wereld!

Van sluipmoordenaar naar talisman

Geschreven door Rianne
Vrijwilliger bij ISA Power

Ik kan geen eetstoornis krijgen, daarvoor houd ik te veel van eten. De woorden die ik op 12 jarige leeftijd zei, niet wetende dat ik 5 jaar later werd opgenomen voor anorexia nervosa.

Maar laten we bij het begin beginnen. In mijn leven heb ik eigenlijk niet veel tegenslagen gehad. Ik heb veel vrienden, ik haalde goede cijfers op school, ik heb een lieve familie en ik ben een sportieve gezonde meid. Ik had een stabiel en fijn leven.

In dit perfecte plaatje kwam de eerste barst toen ik van de basisschool naar de middelbare school ging. Ondanks dat veel van mijn vriendinnen naar dezelfde middelbare school gingen, nam de middelbare school voor mij onzekerheid met zich mee omdat ik een stuk van mijn vertrouwde en veilige omgeving moest achterlaten. Ik ben iemand die graag houvast heeft en met een helikopter perspectief mijzelf een plek in de groep kan geven. Ik ben altijd vrij bewust welke rol ik binnen groepen inneem. Op basis van deze plek, baseer ik mijn identiteit. Het beeld van mijn plekje/identiteit op de basisschool, was als een spring in het veld. Ik kon het met iedereen goed kon vinden, ik deed waar ik zin in had, ik kon goed voor mijzelf kon opkomen en ik trok mij niet veel aan van wat anderen mensen zeiden of van mij konden denken. Op de middelbare school veranderde het beeld wat ik van mijzelf had. Ondanks dat ik nog altijd veel vriendinnen had, voelde ik mij vaak alleen en anders dan de rest. Ik was niet zo geïnteresseerd in jongens en ik had geen verstand van mode of make-up. Ik wilde hoge cijfers halen, mijn ouders trots maken en wilde liever iets gezelligs en actiefs doen, dan buiten ‘chille’. Ik voelde mij steeds minder prettig, ik voelde mij anders en daardoor raar en daardoor eenzaam. In mijn optiek was mijn plekje veranderd van een stoere onafhankelijke meid naar een stille onzekere buitenstaander. Dit terwijl mijn vrienden er nog altijd voor mij waren. Door de onzekerheid of ik wel leuk was en niet raar of anders, maakte dat ik mij niet goed genoeg voelde. Ik wilde zijn zoals zij, maar dat was ik niet. Ik werd boos op mijzelf omdat ik was wie ik was.

Het gevoel van onzekerheid, het gevoel dat ik raar en anders was dan de rest en daardoor de afkeuring naar mijzelf, maakte dat ik mij steeds meer terugtrok en mij stukje bij beetje steeds meer ging distantiëren van de rest. Mijn gevoel van eenzaamheid werd hierdoor echter alleen maar groter.
Deze gevoelens werden nog sterker met de overstap naar een nieuwe school. Het verlangen naar het oude vertrouwde veilige gevoel waar ik mij niks aantrok van wat anderen konden denken en zeiden werd groter en mijn vertrouwen in mijzelf en dat ik op de nieuwe school wel in een nieuwe groep zou passen, steeds kleiner.

Mijn verlangens werden gehoord, houvast, zekerheid en iemand die er altijd voor mij was, had ik gevonden. Ik kon mijn gevoelens kwijt, letterlijk wegnemen, bij mijn eetstoornis. De vertrouwensband met mijn eetstoornis ging vrij hard. Mijn omgeving had zelfs sneller door dat ik een (h)echte band met een eetstoornis had opgebouwd dan ikzelf. In het afvallen vond ik kracht, zekerheid en erkenning. Hier was ik echt goed in, hier kon ik mij helemaal op focussen, hier kon ik op terugvallen. Men had weer aandacht voor mij, ik was niet meer stil op de achtergrond, maar ik werd weer gezien. Tenminste dat dacht ik.

Het afvallen begon onschuldig. Mijn buik en ‘love handels’ mochten ook wel wat minder. Met deze lichaamsdelen heb altijd een haat liefde verhouding gehad. Van het niet snoepen, is het middels kleine stappen, overgegaan naar de grootste moeite hebben om überhaupt te eten. Het feit dat ik van jongs af aan een fanatieke sporter en zeer competitief was, hielp ook niet erg mee. Alles moest beter, meer (of juist minder), strakker en strenger, elke dag weer. Ondanks dat ik mij sterk en goed voelde dat ik zo gedisciplineerd kon leven, waren dit mijn ellendigste dagen van mijn leven.

Er zijn momenten geweest waarbij ik niet meer wilde leven omdat ik de letterlijke en figuurlijke leegte, negatieve, strenge, boze en veroordelende stem die ik 24/7 hoorde niet meer aankon. Ik kon niks meer. Niet naar school, niet sporten, niet met vrienden op pad, zelfs het lopen van de woonkamer naar de keuken putte mij uit. In mijn hart voelde ik het kleine onbezorgde meisje. Ik was moe, ik kon niet meer en één van mijn angsten, het verliezen van mijn vertrouwde omgeving en vrienden, werd door mijn eetstoornis steeds meer werkelijkheid.

Want het waren mijn vriendinnen vanuit de middelbare school, waar ik mij juist zo van vervreemd voelde die als eerst zagen dat het niet goed met mij ging. Hierdoor ging ik al vrij snel in behandeling. In totaal heb ik 8 jaar therapie gehad om deze kleine onbezorgde stem in mij terug te brengen. Wat voor mij het meest heeft geholpen waren de therapieën met een ervaringsdeskundige waar ik veel moed en vertrouwen uithaalde dat ik kon genezen. Ook kon zij mij beter doorgronden, de slinkse trucjes van de eetstoornis detecteren en confronteren. Ook een klinisch boostopname in Portugal heeft mij enorm geholpen waar ik (gelukkig goede en positieve) steun kon vinden en waar ik 24/7 werd geconfronteerd met mijn gedrag. Daar heb ik ook geleerd om te praten over mijn gedachtes en gevoelens, al vind ik dit nog altijd lastig door de gevoelens om raar of anders te zijn.

Een van de grotere omslagpunten was het ultimatum van mijn vriend. Al jaren wilden wij op reis naar Indonesië, maar dat zou niet gebeuren wanneer ik niet ‘normaal’ kon doen. Daarnaast de bruiloft van mijn broer, waar ik de meeste innerlijke kracht voelde om door te pakken. Geen haar op mijn hoofd die wilde dat ik ongezond op de foto’s zou komen.

Mijn weg naar herstel had ik niet op deze manier kunnen doorlopen zonder de onvoorwaardelijke steun van mijn familie en vrienden en dit is waar ik het meest dankbaar voor ben. Want wat ben ik een kreng geweest! Deze steun heeft ook mijn angst ontkracht. De angst dat ik er niet bij zou horen, niet meer gezien werd en niet goed genoeg was, werd ontkracht doordat iedereen bij mij is gebleven. Ik ben hen daarvoor eeuwige dankbaar.
Ondanks dat de eetstoornis mij voornamelijk kommer en kwel heeft gegeven, heb ik er ook veel uit geleerd. Eén van de belangrijkste, om mijzelf uit te spreken. In mijn hoofd heeft zich een werkelijkheid gevormd, die anderen helemaal niet als ‘de’ werkelijkheid herkende. In mijn hoofd hoorde ik nergens mij, was ik anders en zou niemand mij missen. Echter na gesprekken met vriendinnen en familie blijkt juist totaal niet zo te zijn. Dit heeft mij geleerd dat er niet één werkelijkheid is. Iedereen ervaart en ziet gebeurtenissen anders. Het blijven praten en uiten van wat je denkt en voelt, kan er voor zorgen je anders naar situaties gaat kijken.

Ik hoor vaak in mijn omgeving dat je van een eetstoornis niet kan genezen, dat dit altijd een zwakke plek zal blijven in moeilijke momenten. Ik ben het hier niet mee eens. Ik ben hersteld van mijn eetstoornis maar daarbij kan ik ook moeilijke momenten in mijn leven herkennen middels eten. Wanneer ik merk dat ik wil ‘rommelen’ met eten en eten invloed heeft op mijn gedrag, humeur of emoties, weet ik dat er iets in mijn leven is (gebeurd) waar ik mee zit. Door spiegeling van mijn emoties in het eten, herken ik snel als ik niet goed in mij vel zit waardoor ik snel op een gezonde manier deze situaties kan benaderen. Ik kan zeggen dat ik mijn gruwelijke sluipmoordenaar heb veranderd naar een talisman die mijn leven rijker heeft gemaakt.

De Sluwe Leeuwin

De strijd van een topsportster tegen Anorexia Nervosa

Sem heeft zijn eetstoornis overwonnen en schreef hier een boek over: De sluwe leeuwin. Sem nam deel aan verschillende events van ISA Power: (B)eat it workshop en het Once in a Lifetime event en realiseerde zich dat hij wilde leven in plaats van overleven. Sem is krachtiger dan ooit!

De sluwe leeuwin - Floor van Loon

Samenvatting boek

Floor van Loon gaat op vijftienjarige leeftijd volledig voor een voetbal topsport carrière bij het CTO (Centrum Topsport en Onderwijs) in Eindhoven. Ze woont op een sportcampus en speelt in Jong Oranje. Wanneer ze op het punt staat om naar het EK in Litouwen te gaan, raakt ze uitgeput en is ze in de macht van anorexia nervosa. In deze autobiografie word je meegenomen in de strijd tegen deze eetstoornis en alle oorzaken en gevolgen daarvan. Floor wil met dit boek meer aandacht geven aan eetstoornissen, hoop bieden voor patiënten en naasten en duidelijk maken dat een eetstoornis niet alleen maar over (niet) eten gaat. Gaat haar sluwe eetstoornis haar carrière als Oranje Leeuwin in de weg staan?

Lees alvast een stuk uit het boek

Inmiddels is Loki in mijn hoofd geslopen en houdt hij mij 95% van de tijd bezig met al zijn geboden en verboden. Ik mag niet eten. Ik moet veel sporten. Ik moet hier over liegen naar anderen toe en Loki is nooit tevreden en wil steeds meer (grenzen verleggen). Vijf procent van de tijd ben ik mezelf. Dan ben ik de gezonde Floor. De gezonde Floor is stoer, bescheiden, perfectionistisch, sportief, behulpzaam, maar ook erg gevoelig en af en toe een tikkeltje eigenwijs. Dit zijn de woorden die mij het best omschrijven. [...] Vanwege mijn zwakke fysieke toestand ben ik een paar dagen thuis in plaats van op de sportcampus in Eindhoven. Ik train niet en ik ga niet naar school. Inmiddels ben ik een paar dagen verder, maar helaas zonder verbetering. Het gaat nog net zo ‘goed’ als voorheen. Ik ga in de ochtend naar beneden als mama net de deur uitgaat, zodat ik niet hoef te ontbijten. Een vast ritueel is het geworden. Ik pak een grote kom, pak de yoghurt uit de koelkast, pak met een lepel een beetje yoghurt en vervolgens bestrijk ik de kom met yoghurt. Zo klaar! Nu lijkt het net alsof ik heb ontbeten.

Verder lezen? Bestel het boek hier!

Bekijk hieronder het interview met schrijver Sem van Loon

Van doodsbang, naar volledig leven

Geschreven door Aniek
Vrijwilliger bij ISA Power

Aniek

Een eetstoornis. Mijn eetstoornis. Het voelt zo ver weg maar tegelijkertijd nog zo dichtbij. Ver weg omdat ik eindelijk na jarenlang vechten de vrijheid mag ervaren van het echte leven. Maar ook dichtbij, omdat de herinneringen aan de paniek, strijd en verdriet vaak nog plotseling omhoogkomen in mijn gedachtes. 

Het begon allemaal enkele jaren geleden. Ik haalde perfecte cijfers op school, ik leek een vrolijk meisje en ik kwam uit een warm gezin. Alle redenen om gelukkig te zijn zou je zeggen. Maar ik voelde mij eenzaam. Ik voelde me anders dan de rest. Ik vond het ingewikkeld om te leven in deze wereld. Al die ellende, al die ruzies tussen mensen, al die onrecht die elkaar wordt aangedaan. Ik was erg gevoelig en had daardoor alles in mijn omgeving door. Wanneer iemand een lieve opmerking maakte, maar het eigenlijk uit eigenbelang deed, voelde ik dat haarfijn aan. Al deze narigheid, waarop ik geen controle had, maakte mij onbewust doodsbang voor het leven.

Ik ging mijn eigen plek creëren om te vluchten uit deze wereld. Ik ging een plek creëren waar ik even niet hoefde te voelen en te denken. Dit werd de enige plek waar ik het gevoel had rust te hebben van mijn continue stoom aan gedachtes. Gewoon simpelweg bezig zijn met minimaal eten en maximaal bewegen, wat een opluchting was dat. Maar deze veilige plek bleek al snel niet zo veilig meer te zijn. Ik merkte dat ik niet meer kon stoppen, dat de eetstoornis bezit had genomen over mijn leven.  Mijn eigen ‘ik’ leek volledig gestorven te zijn. Ik kon enkel nog luisteren naar de eetgestoorde gedachtes.

Maar op een gegeven moment kwam het besef dat mijn manier van vluchten er nooit voor zou gaan zorgen dat ik weer gelukkig zou gaan worden. Dit besef zorgde ervoor dat er langzaam weer een beetje levenskracht naar boven kwam borrelen. Ik voelde de motivatie groeien om voor mijn herstel te gaan vechten. Te gaan vechten voor het echte leven.

Bron: Matt Howard, Unsplash.com

Dit proces is het heftigste, zwaarste, maar ook leerzaamste proces van mijn leven geweest. Eigenwijs als ik was, probeerde ik het in het begin allemaal alleen te doen. Overdag hield ik mij sterk zodat het voor de buitenwereld beter leek te gaan, maar ’s avonds zat ik doodongelukkig in mijn kamer te huilen. Dit eenzame gevecht was te slopend en heftig om op mijn eigen schouders te blijven dragen. Daarom ben ik op een gegeven moment toch mijn tranen gaan delen met anderen. Ik probeerde mijn werkelijke gevoel bij mijn therapeuten op tafel te leggen, ik probeerde mijn ouders te bellen als ik mij ondragelijk somber voelde en ik probeerde de warmte bij vriendinnen op te zoeken als ik mij zo koud vanbinnen voelde.

Langzaam maar zeker merkte ik dat ik weer meer in contact kwam met mijzelf. Ik ging beter begrijpen wie ik ben en wie ik mag zijn. Ik ging inzien dat mijn gevoeligheid mijn valkuil is geweest omdat ik er niet naar durfde te luisteren. Daarentegen ging ik ook inzien dat deze gevoeligheid mij een enorme kracht geeft om te vechten tegen onrecht in de wereld en het mij een diepgeworteld verlangen geeft om er echt voor anderen te zijn. Ik ging inzien dat ik dankbaar mag zijn voor de manier waarop ik wonderlijk gemaakt ben als mens. Dankbaar dat ik weer ben gaan stralen en dit licht vervolgens ook weer aan anderen door mag geven.    

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Zwolle, Groningen, Drenthe, Limburg en België zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Mijn eenzame strijd tegen anorexia

Geschreven door Marli
Vrijwilliger bij ISA Power

Een achtjarig meisje zit met haar ouders in de wachtkamer. Ze moet op controle voor haar longziekte. Terwijl ze wacht totdat de kinderarts haar naar binnen roept is ze geduldig aan het spelen en kletsen. Zoals gebruikelijk wordt ze gemeten en gewogen. Toch was het dit keer anders. Vandaag kreeg het meisje een opmerking de haar leven totaal veranderde. Haar leven zou in teken gaan staan van calorieën, kilo’s en afvallen. Achteraf gezien, was dit al een hele grote waarschuwing voor het ontwikkelen van mijn eetstoornis. Welk kind van acht jaar is er nu bewust van zijn voeding en van het gewicht dat op de weegschaal staat?! Bovenstaand meisje dat ben ik.

Vol tranen en paniek in mijn ogen ben ik de spreekkamer uitgerend. Ik moest gaan afvallen, dat was een punt waar geen discussie meer over mogelijk was. Er was geen ruimte meer voor spontaan een koekje of snoepje. De kilo’s gingen eraf en ik was blij en trots. Achteraf gezien, was dit het begin van mijn eetstoornis. Welk kind van acht jaar is er nu bewust van zijn voeding en van het gewicht dat op de weegschaal staat?!

Marli 17 jaar, aan het strand uitwaaien

Na drie jaar bewust op deze manier te leven sloeg het door. Anorexia nervosa. Het was zomer en ik was lekker op vakantie met mijn ouders. Tijdens deze vakantie was ik jarig. Een lekker Italiaans ijsje voor mijn verjaardag, ho maar. Ook had ik tijdens deze vakantie het (intensieve) sporten ontdekt. Waar ik toen nog puur kon genieten van zwemmen, wandelen, tennissen etc. werd dit al snel na de vakantie een obsessie.

Eenmaal terug van vakantie sprong ik direct op de weegschaal, afgevallen! Dit gaf mij zo’n machtig gevoel dat ik dit voort ging zetten. Bij elke kilo minder, werd ook mijn eigen persoonlijkheid een stukje minder. Ongeveer een half jaar later was ik te ver gegaan. In een korte periode was ik kilo’s lichter en zowel mentaal als fysiek was er niet veel meer van mij over. En ondanks dat iemand mij bijna letterlijk kon omblazen, bleef ik vasthouden aan mijn dagelijkse rondje fietsen en skeeleren. Dit was de kracht van de anorexia…

In de winter van groep 8 werd ik toen voor een maand opgenomen in een kliniek. Ik volgde therapie, leerde mijn eetpatroon weer gezond te krijgen en ik kreeg weer mijn emoties terug. Een tijd van veel huilen en boosheid, maar ik heb ook zeker momenten van plezier en geluk gekend. Een ding besefte ik mij toen heel erg goed: ik wilde absoluut nog niet dood. Na deze opname heb ik met een fijn gevoel afscheid kunnen nemen van de basisschool.

Toch kwam tijdens de middelbare schooltijd de anorexia als een klap terug. Door mijn longziekte, mijn thuissituatie en mijn eigen karakter ben ik heel perfectionistisch, sensitief en lijk ik behoorlijk goed mijn mondje bij te hebben, maar ben van binnen enorm onzeker. Op de middelbare school ging ik nooit voor een zeven, maar voor een tien. Wilde ik iedereen altijd helpen en te vriend hebben en aan mijn astma probeerde ik zo min mogelijk toe te geven. Ik wilde ‘’normaal’’ zijn. Door al deze enorme eisen aan mezelf te stellen stond ik niet sterk genoeg om tegen de eetstoornis in te gaan. De eetstoornis had nog altijd genoeg ruimte en vrijheid. Ik moest presteren en anders zou iedereen je laten vallen. Dan kan je beter iets hebben om altijd op terug te vallen toch…?

In het tweede jaar van de middelbare school werd ik opnieuw opgenomen. Deze keer in het ziekenhuis voor drie maanden. Drie maanden van verdriet, wanhoop, angst en eenzaamheid. Nu ik dit zo schrijf, voel ik het verdriet opnieuw. Nog nooit in mijn leven heeft mijn eetstoornis zo tegen mij geschreeuwd en heb ik mezelf zo onbegrepen gevoeld. Voor mijn gevoel werd ik volgestopt met sondevoeding, met veel te veel calorieën en er was niemand die aan mij vroeg wat er nu echt aan de hand was. Na drie maanden werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ik had inmiddels bijna een gezond gewicht bereikt, maar uiteraard was het stemmetje nog helemaal niet verdwenen. De eerste dag dat ik thuis was, viel ik al snel terug in mijn oude gewoontes. Ik stelde een eetlijst op waarmee ik zou afvallen en binnen no time zat ik weer op de fiets. Het ‘’feest’’ kon weer beginnen…

Bron: Unsplash.com

De jaren daarna ben ik overgestapt naar een ander ziekenhuis en werd de focus niet meer op mijn eetstoornis gelegd. Ik ben op een minimaal gewicht gebleven en at altijd elke dag hetzelfde. Toen ik mijn vwo had gehaald, ben ik naar de universiteit gegaan waar het compleet mis ging.

Tijdens het eerste jaar van de universiteit kreeg ik ook te maken met angstaanvallen en dwanggedachtes. Mijn leven was letterlijk een hel geworden en de gedachtes om te stoppen met dit leven zijn meerdere malen de revue gepasseerd. Toch was ik sterker dan dit alles. Ik had dromen en volgende een leuke studie aan de universiteit. Hoe konden mijn gedachtes mij zo in de steek laten. Ik heb opnieuw hulp gezocht en langzaam kon ik deze verschrikkelijke gedachtes naar de achtergrond gaan brengen. Ik was zo dankbaar, ik kon mij weer beter concentreren op mijn studie en tegelijkertijd kreeg ik een bijbaantje in de horeca. Doordat mijn persoonlijkheid groeide, groeide mijn lichaam ook. Alhoewel ik er niet veel extra’s voor deed, kwamen langzaam de kilootjes erbij. Spannend, eng, zelfhaat, maar toch viel ik deze keer niet terug. Ik genoot van de dingen die ik deed, haalde passie uit mijn studie en kon weer smakelijk lachen met vrienden en collega’s. Doordat ik onafhankelijker werd van mijn thuissituatie kreeg ik een grotere verantwoordelijkheid naar mezelf toe. Een verantwoordelijkheid die in positieve zin heeft uitgepakt en ik zowel mijn bachelor als master heb kunnen afronden en nu werk in de gezondheidszorg.

Maar, hoe gaat het nu dan met mij? Een vraag waarop ik alledaags zou antwoorden: goed! Tegelijkertijd ben ik nog altijd hard met mezelf aan het werk. De focus die ik eerst altijd alleen op eten, calorieën en compenseren heb gelegd, heeft ook plaats gemaakt om te denken aan achterliggende problematiek. Oude wonden helen zich niet vaak uit zichzelf en ergens hebben mijn psychische problemen een diepgewortelde oorzaak. De precieze oorzaak is complex, is te lang voor deze blog, maar waar ik mezelf bewust van ben is dat ik op zoek ben naar liefde. De eenzame strijd in mijn anorexia staat symbool voor de eenzame strijd in mijn leven. En begrijp me niet verkeerd, want ik heb hele lieve mensen om mij heen, maar daarentegen ben ik ook keer op keer gekwetst. Ik moet leren vertrouwen in de dierbaren om mij heen en in mezelf. Dit is moeilijk, dit kost tijd, maar het is het wel waard. Een leven zonder angsten en een leven vol dromen. Dat is LEVEN, dat is de kracht van mij!

Een speciale dank aan iemand die ik al jaren ken en die mij heeft laten inzien dat ik het waard ben om te herstellen. Ik houd van jou!

Bang om te falen. Bang om niet goed genoeg te zijn. Bang om mezelf te zijn. Bang om te leven.

Dit artikel is geschreven door Lana
Vrijwilliger bij ISA Power

"Onzekerheid en angst. Ik ben bang om te falen. Bang om niet goed genoeg te zijn. Bang om mezelf te zijn. Bang om te leven."

Ik kom uit een warm, liefdevol en veilig gezin. Dit hield mij jaren op de been.
Vanaf jongs af aan vond ik het leven vaak al moeilijk en ingewikkeld. Ik was erg onzeker en vergeleek mij veel met mijn tweelingzus. Zij was voor mijn gevoel altijd slimmer, knapper en stoerder. De negatieve gevoelens die ik over mezelf creëerde stopte ik weg. Ik zette een masker op.

Ik en mijn tweelingzus

Rond mijn 19e viel mijn warme basis uit elkaar, mijn houvast.
Mijn ouders gingen uit elkaar en er brak een onrustige periode aan. Niet alleen voor mij, maar voor ons allemaal.

Boven op mijn weggestopte negatieve gevoelens, kwam er verdriet, boosheid, onbegrip en onmacht bij. Ik wilde wel huilen, mijn masker afzetten maar ik kon het niet.
Vanaf dat moment ging ik over in de overlevingsstand. Dit deed ik samen met mijn eetstoornis.
Ik wilde helemaal niet afvallen. Ik wilde controle.
Heel even had ik controle, maar al snel had de eetstoornis controle over mij.

De hele dag stond in het teken van eten.
Wel eten of niet eten? Compenseren en bewegen. Excuses en uitvluchten.
Continu had ik spanning in mijn lijf en onrust in mijn hoofd.

Ruim een jaar heb ik mijzelf en anderen voor de gek kunnen houden. Het gewichtsverlies, de vermoeidheid en spanning kwam door de drukte op werk, studie en stage.
‘’Ik eet vanaf morgen wel een extra boterham voor al dat fietsen’’
 maar natuurlijk deed ik dat niet.
De bezorgdheid om mij heen groeide en ik brak langzaam. De eetstoornis had mij in zijn greep.
Ik zou een jonge, vrolijke, gezonde vrouw moeten zijn. Iemand die midden in de bloei van haar leven staat. Maar nee, van mij was er nog maar weinig over.

Jaren van verschillende soorten therapieën braken aan. Wat vond ik dat moeilijk!
Ik wilde wel maar ik durfde niet. Er zat zoveel angst in mij. Angst om te voelen. Angst om te leven. 
 
Door middel van therapie kwam ik wat op gewicht en kon ik weer functioneren in de maatschappij. Studeren, werk, vrienden, uitgaan. Maar het was allemaal buitenkant.
In mijn hoofd bleef het een chaos.

De eetstoornis werd leefbaar. Ik zat in mijn comfortzone. Hier door leek het alsof ik weer leefde, het goed ging met mij. Maar eigenlijk was dit niet zo. Want eerlijk?
Wie wordt er nou echt gelukkig van elke dag een salade? Of van alleen appel als ontbijt?
Nou, ik niet. Dus daar ging ik nog één keer.

Ik kwam terecht bij ISA POWER.  Hier draaide het niet om het eten, gewicht of een eetlijst.
Ik werd keihard geconfronteerd met mijzelf. Met mijn gedrag, overtuigingen en patronen.
De eetstoornis was voor mij een vorm van controle, een uitvlucht. Een manier om met emoties om te gaan, om mijzelf staande te houden.

Tijdens één van mijn laatste gesprekken werd mij de vraag gesteld;
Ga jij voor een oké leven? Of ga jij voor een geweldig leven?
Ik besefte dat alleen ik die keuze kan maken. Doodeng. Toch koos ik voor het laatste!
De engste en moeilijkste keuze die ik ooit heb gemaakt. Afscheid nemen van mijn eetstoornis, ontdekken wie en wat ik ben zonder die rotziekte.

Elke dag neem ik steeds een beetje afscheid van mijn comfortzone. Dit gaat gepaard met zweethanden, buikpijn en spanning. Maar ook met trots, hoop en dankbaarheid.
Trots op de vrouw die ik aan het worden ben.
Hoop voor de toekomst.
Dankbaar voor waar ik nu sta.
Maar vooral dankbaar met de warme en lieve mensen om mij heen. Dat zij, hoe diep ik ook zat, mij nooit hebben opgegeven.

Een foto van mij in Venetië - Italia

Het leven is niet altijd leuk, mooi en fijn. Het is een hele uitdaging!
Toch kan ik zeggen; het is het waard om te leven!   

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Zwolle, Groningen, Drenthe, Limburg en België zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Hoe yoga mij van een eetstoornis afhielp

Geschreven door: Bibi von Meyenfeldt
Vrijwilliger bij ISA Power
Ervaringsdeskundige en yogadocent

Bibi von Meyenfeldt

Tien jaar worstelen

Lang geleden begonnen mijn problemen met eten. Als meisje voelde ik me vaak anders en niet goed genoeg. Ik leefde graag in mijn eigen wereld en had moeite om mijn gevoelens te delen. Spanningen en angsten hield ik voor mijzelf en dit uitte zich in lichamelijke klachten. Ik had als puber moeite om mijn plek te vinden en hierdoor voelde ik me onzeker. Daarnaast vond ik mezelf al lange tijd te dik en toen ik ook nog een groeispurt doormaakte voelde ik mij ongemakkelijk in mijn eigen lichaam.

Ik was 16 toen ik voor het eerst ging lijnen met een vriendinnetje. Het begon onschuldig, wat minder koekjes en snoepjes. Ik viel wat af, maar toen de feestdagen kwamen liet ik het lijnen los en genoot ik weer van alle lekkernijen. Mijn gewicht steeg en ik besloot om weer even aan de lijn te doen en wat vaker te gaan sporten. Dit werd steeds extremer waardoor ik veel gewicht verloor, maar ik voelde me trots en in controle. Dit was het begin van vele jaren worstelen met eten, gewicht en bewegen. Een eetstoornis die ik ruim tien jaar verborgen wist te houden voor mijzelf en mijn omgeving. Het werd mijn strategie om gevoelens te onderdrukken en mij aan te passen aan de verwachtingen van het leven.

De omslag

Pas jaren later toen ik inmiddels was afgestudeerd en mijn eerste ‘echte’ baan had liep ik tegen de lamp aan. Het perfecte leven dat ik leek te hebben stortte in elkaar, maar voor mij voelde het als een opluchting. Het leven dat ik had opgebouwd paste niet bij me, ik had de eetstoornis nodig om dit vol te houden en mijn lichaam gaf nu aan dat ik zo niet verder kon. Ik zocht hulp en ging me steeds meer realiseren dat het ook anders kon en mocht. Ik heb verschillende vormen van therapie gehad en een aantal opnames bij verschillende instellingen. Onder andere bij een team van ervaringsdeskundigen en dit heeft mij erg geholpen. Door te weten dat mijn therapeut begreep hoe ik me voelde kon ik meer openen. Het duurde nog een lange tijd voordat ik weer een verbinding kreeg met mijn gevoelens en ook verdriet en boosheid een plek mochten hebben.

Yoga en herstel

Tijdens mijn herstelproces ben ik in aanraking gekomen met yoga. Ik kon moeilijk maathouden en ik voelde niet goed wanneer mijn lichaam niet meer wilde. Op veel fronten was yoga een uitdaging en ook hier kwam ik het grenzeloze tegen. Hoe vaak ben ik uitgeput thuisgekomen met pijn in mijn onderrug, schouders of benen. Was ik toch weer te ver gegaan. Maar gaandeweg leerde ik, door telkens weer te horen van mijn leraren; luister naar je lichaam. Elk lichaam is anders, elke dag is anders, er is geen goed of fout. De enige regel in de les is luisteren naar wat je lichaam vertelt. Heel veel oefenen, maar ik kan het steeds beter. Tegenwoordig heb ik de kracht weer voor de brug, of ‘full wheel’, zonder mijn lichaam schade aan te doen. Het besef dat mijn lichaam dat kan, dat mijn armen en benen sterk genoeg zijn om mezelf omhoog te duwen. Dat ik tegelijkertijd mijn hart en longen open en me krachtig voel. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Dit is precies mijn gezonde zelf waar ik steeds meer van leer kennen. Op deze manier leer ik met liefde en bewondering naar mijn lichaam te kijken, wat het allemaal kan! Het helpt om de eetstoornis achter me te laten, want om deze kracht te behouden, moet ik mijn lichaam geven wat het nodig heeft; gezonde voeding, genoeg rust en liefde. Er zijn ook dagen dat ik de kracht niet voel in mijn lichaam en dan hoef ik ook niet in een ‘full wheel’ of een andere krachtige houding te gaan staan, maar kies ik een ontspannen houding. Luisteren naar je lichaam…

Bibi von Meyenfeldt

Herstel, voor mij, is mezelf kunnen voeden in de breedste zin van het woord. Dus voldoende en gezond eten, luisteren naar je lichaam, gezond bewegen, maar ook voeding in de vorm van dingen waar ik blij van word of die me rust geven, zoals yoga, muziek maken en verbinding maken met de mensen die ik liefheb. Uiteindelijk moet je leren om eerlijk te zijn naar jezelf. Jij bent de enige die jezelf kan helpen. Dit is een proces dat nooit is afgelopen. En ja, ik moet mezelf hier ook nog aan herinneren. Ik vind het leven vaak erg intens en overweldigend. Dit zorgt ervoor dat ik soms al ‘vol’ zit met gevoelens en honger moeilijker te voelen is. Als ik dit signaal niet oppik en maar door ga dan kan dit een ingang zijn voor de eetstoornis. Het blijft een valkuil, maar het verschil is dat ik het nu opmerk en stil kan staan, door meditatie of yoga, en op die manier weer de gezonde keuzes kan maken. Uit mijn hoofd, in mijn lijf. Wat voel ik, waar voel ik dat en dat er laten zijn. Niet eroverheen walsen met gedachten en oordelen. Voelen dat ik voor mijn lichaam wil zorgen zodat ik aanwezig kan zijn en al die mooie plannen voor het leven kan gaan realiseren.

Yogales bij eetproblemen

Na vele jaren yoga beoefening heb ik een opleiding gedaan om yin yoga docent te worden. Ik geef nu yogales aan mensen met een eetprobleem, een hele dankbare ervaring! Wil je een keer ervaren wat yoga voor jou en je herstelproces kan betekenen dan nodig ik je van harte uit om een proefles te volgen. Kijk voor meer informatie over yoga en de agenda op mijn website www.hoofdenhart.wordpress.com of op facebook www.facebook.com/yogabibianne.

F*ck die onzekerheid

Geschreven door Mariëlle
Vrijwilliger bij ISA Power

Inmiddels heb ik stappen gezet naar meer zelfvertrouwen. Toch blijft ergens in mij een klein meisje zitten dat super onzeker is. Mijn eetstoornis was mijn manier om zekerheid te krijgen, om niet alle negatieve gevoelens te hoeven voelen die ik voel(de) over mezelf, mijn prestaties of zonder directe aanleiding. 

Bron foto: unsplash.com

Waar ik tijdens mijn eetstoornis achterkwam, was dat ik helemaal niet zo uniek was. Als mensen kijken we vaker naar onderlinge verschillen dan naar overeenkomsten. Immers, op deze manier kan je jezelf onderscheiden en definiëren. Ter illustratie: Je zult eerder zeggen dat je lievelingssport zwemmen is, dan dat je aangeeft elke dag je tanden te poetsen.

Uniek was ik (helaas) allerminst. Er bleken veel meer mensen met een eetstoornis te zijn. Die begrepen gedeeltelijk wat ik doormaakte. Omdat de eetstoornis meestal voortkomt uit iets anders, was de echte eyeopener echter dat zoveel meer mensen onzeker waren. Zeker ook mensen zonder eetstoornis! 

In F*ck die onzekerheid geschreven door Vréneli Stadelmaier werd exact beschreven wat ik ervaar: angst voor mislukking, angst om niet aan de verwachtingen te voldoen / om eerdere successen niet te kunnen evenaren, angst om niet geaccepteerd te worden / om niet aardig gevonden te worden. Kortom, de vrees om bevestigd te krijgen wat een stemmetje in mijn hoofd mij de hele tijd influistert: “Ik ben gewoon niet goed genoeg”.  

In het boek worden verschillende oorzaken aangewezen, die ik heb aangevuld met eigen voorbeelden:

1) Zoals eerder geschreven kijken we het grootste deel van de tijd naar verschillen en het liefst oefenen we door het vergelijken ook nog eens druk op elkaar uit: we willen de beste zijn en alle balletjes hooghouden (als moeder, als vriendin/vrouw, als dochter, als werknemer, als …).

Daarnaast weten we al op jonge leeftijd dat we niet altijd eerlijk zijn. Als iemand mij vraagt of haar kont dik is in een bepaalde broek, dan wil ik haar niet kwetsen. En roddelen, ja, dat heb ik ook gedaan. Ik probeer er inmiddels op te letten, maar voorheen kon ik best lelijke dingen over iemand zeggen als diegene er niet bij was. Daar veroordeel ik mijzelf wel voor. De keerzijde: als je dit zelf doet, dan creëert dat de verwachting dat anderen ook over jou kunnen roddelen. Dan de zaken niet verbloemen en wél recht voor zijn raap zeggen wat ze van je denken. Een complimentje die rechtstreeks aan jou gericht is, wordt vanuit dit perspectief wantrouwend tegemoet getreden. “Ja ja, dat zeg je nu, maar dadelijk kun je wel iets heel anders zeggen”. Zelfs al weet je dat je niet het middelpunt van de wereld vormt en mensen wel iets leukers kunnen verzinnen dan lelijk praten over jou ;)

We willen bij de groep blijven horen, verbondenheid en liefde ervaren. Door geroddel heb je de kans om verstoten te worden en dat maakt ons angstig. Terwijl de waarheid horen en zeggen, hoe lastig ook, kan bijdragen aan groei. Je krijgt een reëler beeld van jezelf en kan jezelf verbeteren. Ik probeer nu iets tegen iemand zelf te zeggen en het anders met niemand anders te bespreken.

2) Je lichaam en dan voornamelijk je hersenen kunnen invloed hebben. Ik kon dag en nacht piekeren. Een mogelijke verklaring zou mijn prefrontale cortex kunnen zijn, als die groter is dan gemiddeld (vaak bij vrouwen) en daardoor harder zou werken. Bij vrouwen is daarnaast het limbisch systeem gemiddeld actiever zijn dan bij mannen, waardoor we intuïtiever en gevoeliger zouden zijn. Dat maakt ons ook meer gefocust op mogelijke signalen van afwijzing.

Wat in het boek niet gezegd wordt, maar wat ik uit eigen ervaring weet, is dat die signalen soms helemaal onjuist blijken. Dan denk ik bijvoorbeeld dat Pietje negatief met iemand aan het smoezen is over mij, terwijl het helemaal niet over mij ging, om terug te komen op de vorige oorzaak.

3) Ten slotte kan de opvoeding bijdragen. Mijzelf wederom als voorbeeld nemend. Vroeger als ik stil en rustig was, was ik “braaf” en schepte mijn moeder tegenover anderen (weer het roddelen) op dat ik zo’n lief meisje was. Dat voelde zo fijn! Mijn vader had het ook graag rustig. Teveel drukte, daar leek hij niet tegen bestand. En niemand wil zijn ouders tot last zijn. Dus heb ik onbewust geconcludeerd: als ik zo min mogelijk zichtbaar ben, zo min mogelijk drukte maak, dan ben ik niemand tot last. Dan ben ik goed bezig. Dat kan onbewust bijgedragen hebben aan de eetstoornis trouwens: ik was fysiek minder aanwezig (maar de zorgen over mij maakten dat ik juist iedereen ‘tot last’ was). Iets anders: mijn moeder erkent naar mijn idee mijn fouten niet. Nu zie ik als perfectionist overal foutjes in, maar zelfs grove fouten lijkt ze niet te zien. Haar feedback “Je doet het goed, maak je niet druk” zal daarom nog altijd niet aankomen. Want ja, dat zei ze ook als ik wel een fout gemaakt had. Mijn conclusie: ik kan alleen mijzelf belonen, want alleen dan weet ik zeker dat het niet gelogen is.

Nu blijken vele vrouwen (aldus het boek) onzeker te zijn. Te weten dat ze op een plek zitten die ze verdiend hebben, maar het gevoel houden dat ze het eigenlijk niet kunnen. Dat ze iedereen, inclusief zichzelf, een vals beeld voorhouden dat niet overeenkomt met de werkelijkheid. Zelfs als er objectief bewijs is (diploma’s), blijven ze het gevoel houden tekort te schieten in vergelijking met leeftijdsgenoten. Waarom ervaren deze succesvolle vrouwen dit? Omdat ze hun successen toeschrijven aan externe factoren / geluk.

Ze gebruiken hoofdzakelijk twee tactieken: ofwel zorgen ze ervoor dat ze onder hun niveau werken ofwel werken ze kei- en keihard. Door het eerste is de kans om door de mand te vallen verkleind. Door het tweede behalen ze keer op keer succes, kennen ze het opnieuw toe aan externe factoren en om mislukking te voorkomen blijven ze keihard werken.

Anderen gebruiken humor als masker of saboteren hun eigen succes (uitstelgedrag om fouten toe te kunnen schrijven aan de tijdsdruk).

Dit alles heeft negatieve gevolgen voor je geluk (angst), je lijf (stress-gerelateerde ziekten) en je carrière (minder ambitie). 

Je wil nu natuurlijk graag oplossingen?

Maak kennis met de verschillende stemmen in je hoofd.

Je kunt deze stemmen onderverdelen in verschillende persoonlijkheden, zoals ik tijdens de BEAT-IT training van ISA Power ook leerde. Tijdens je jeugd hoor je van alles. Dit sla je op. Maar deze ‘oude waarheden’ zijn heel standvastig. Ze denken een bepaald doel te dienen, proberen je ergens tegen te beschermen. Denk aan het vervelende gevoel van gestraft worden. Dat wil je niet meer, dus probeer je alles goed te doen.

- Ga zoeken naar objectief bewijs en eigen je je successen toe.

Voor andere tips wil ik verwijzen naar het boek, want anders verklap ik alles en dat is niet mijn bedoeling ;) Je kunt ook aan informatie komen via de website http://fuckdieonzekerheid.nl/

Nou vooruit, ik heb nog twee tips voor je.

De eerste tip (uit een ander boek, die vorige week al aan bod kwam: Mensenkennis en misverstanden van N. Epley)  is om toch uit te gaan van feitelijke feedback. Anderen vertellen je inderdaad niet altijd wat je wil weten: ze liegen, misleiden, brengen je op een dwaalspoor, gaan het onderwerp uit de weg… Maar het merendeel van de tijd vertellen ze gewoon de waarheid! Om het perspectief van een ander te verkrijgen is het belangrijk dat je zijn perspectief krijgt in plaats van probeert te lezen. Dus stel vragen met ‘Wat … ‘ (het waarom is henzelf vaak ook onbekend) én luister naar hun antwoord. Wees extreem duidelijk, want soms kan het zijn dat je overschat hoe duidelijk je bent. En wil je testen of je het goed begrepen hebt? Herhaal dan kort het antwoord in je eigen woorden, alvorens door te gaan met je gesprek.

Hierdoor kun je je speculaties loslaten, want (wederom ‘kennis’ uit eigen ervaring) die kunnen anders onterecht groter worden. Nu heb je in één keer duidelijkheid.

De tweede tip komt niet uit een boek, maar heb ik van een arts gekregen. Het voelde heel tegennatuurlijk en ik weet niet of mijn onzekerheid erdoor verminderd is, maar het bracht me wel in een betere stemming. De arts was van mening dat complimentjes bij mij niet aankwamen (dat klopte helemaal). Dus ik zou mezelf complimentjes mogen gaan geven. Zij goot dat in de volgende opdracht, die haarzelf in het verleden geholpen had: schrijf een brief aan jezelf. In elke alinea zet je een nieuwe positieve eigenschap van jezelf neer.

Om niet direct te stoppen, wilde ze dat het minimaal een X aantal A4’tjes zou worden.

Uiteindelijk heb ik een lijstje karaktereigenschappen gepakt, omdat ik het een moeilijke opdracht vond. Pietleuterig kon ik ook als nauwkeurig benoemen. En zo kwam ik toch een stuk verder dan ik had gedacht. Het hielp om met een positieve bril op naar mijzelf te kunnen kijken. Alleen dat was al een stap in de richting van meer zelfvertrouwen (en minder reden om een eetstoornis in stand te houden). 

Als winnen een verslaving wordt, je gedachten een gevangenis en je lichaam de prijs.

---

Hieronder het persoonlijke Blog van Hilde

Geschreven door Hilde Houweling
Auteur van het boek: Overwinnen

Onschuldig begin

Het begon allemaal heel onschuldig op mijn 15e. Ik heb altijd een meisjesdroom gehad om ooit in het Nederlands hockeyteam te komen. Ik deed er alles aan om die droom uit te laten komen. Dat ging met vallen en opstaan. Zo kan ik mij nog goed herinneren dat een hockeytrainer tegen mij zei dat als ik wat lager in mijn vetpercentage zou zitten, ik minder blessures zou hebben en beter zou presteren. Wat mijn hij niet wist was dat ik al niet lekker in mijn vel zat en dat dit eigenlijk de druppel was die de emmer deed overlopen. Ik ben nooit te zwaar geweest, maar ik dacht: als ik de top wil bereiken, dan moet ik alles op alles gaan zetten en dit advies opvolgen. Ik ging op mijn voeding letten en dat begon met snoepjes en koekjes te laten staan. Al snel merkte ik resultaat. Ik viel af en kreeg veel complimenten van mensen om mij heen en daarnaast werden mijn prestaties ook beter. Ik kwam in een goede flow terecht, dacht ik.

Na het behalen van mijn havodiploma kreeg ik de kans om voor FC Barcelona te gaan spelen. Ik verhuisde zonder mijn ouders en zusje naar Spanje. Ik zat daar in een appartement en voelde mij erg alleen. Het bezig zijn met het eten werd een steeds grotere obsessie. Alles waarvan ik dacht dat het niet goed voor mijn lichaam was, zette ik op een ‘verboden-producten-lijst’. Producten met e-nummers, suikers, vetten, zouten en koolhydraten meed ik en at alleen nog eiwitten en groentes, maar ook dat werd steeds minder. Dat ging zo ver dat ik op een gegeven moment bijna niks meer at op een dag. Mijn sportprestaties gingen snel achteruit tot op een moment dat het hockeyen echt niet meer ging en ik niet meer op mijn benen kon staan. Ik wou niet naar huis, want ik had een droom die ik nog niet had waargemaakt. Naar huis gaan stond voor mij gelijk aan falen. Uiteindelijk hebben mijn ouders mij toch naar Nederland teruggehaald.

Een eetstoornis? Nee joh, ik niet.

Mijn hockeydroom was in duigen gevallen. Ik was altijd de hockeyende Hilde en wie was ik nu nog? Ik had geleerd dat zolang ik maar presteerde, ik vrienden had, en nu ziet niemand mij meer staan… Ik was mijn mezelf en mijn identiteit, kwijt. Langzaamaan ging ik deze steeds meer in het eten zoeken. Dat was hetgeen waar ik controle over had, het enige waar ik nog goed in was en waarin kon presteren. Zo zag ik dat op dat moment.

Mijn ouders maakten zich grote zorgen. Ik kwam bij de kinderarts terecht en al snel werd het duidelijk dat ik een eetstoornis had: anorexia! Dat heb ik nog lange tijd ontkend, want het enige waar ik controle over had, dat ging niemand mij afpakken, dat was mijn geheim. Vanaf dat moment ben ik in de wereld van eetstoornissen terechtgekomen en ben ik meerdere keren opgenomen geweest, waarvan twee keer in Portugal. Door mijn ziek zijn isoleerde ik mezelf heel erg. Alle sociale contacten vermeed ik, uit angst dat ik daar moest eten. Daarnaast had ik de energie ook niet meer. Mijn lichaam was op. Ik had veel lichamelijke klachten zoals: constant koud, pijnlijke botten, geen menstruatie, haaruitval, enzovoort. Ik was doodongelukkig, maar ik deelde daar niets over met mijn ouders en zusje. Ik wou dat zij trots op mij waren en zich geen zorgen maakten.

Omslagpunt

Mijn ouders stonden met hun rug tegen de muur en waren zo machteloos. Afgelopen december 2017 stond mij weer een opname te wachten bij een eetstoorniskliniek, omdat de toenmalige kliniek mij niet meer de medische zorg konden bieden die ik nodig had. Ik weet nog goed dat mijn moeder op een gegeven moment tegen mij zei: ‘Hilde, we leven met je mee. Maar als je zo doorgaat dan lig je over een paar weken tussen zes planken onder de grond. We zullen allemaal verdrietig zijn, maar het leven gaat door, met of zonder jou!’ Dat mijn eigen moeder dit tegen mij zei heeft mij toen heel erg geraakt, maar het heet me ook aan het denken gezet. Ik ging beseffen dat ik nu al zes jaar een eetstoornis had en eigenlijk al die tijd niet voor mezelf gevochten had. Ik vond dat ik het leven niet meer verdiende en ik deed eigenlijk alleen af en toe mijn best voor mijn ouders en therapeuten om hen trots te maken. Ik moest dit voor mezelf gaan doen! Dat betekende goed voor mijn eigen lichaam gaan zorgen om zo ook weer de dingen in het leven op te pakken die ik eigenlijk zo graag wilde, zoals studeren en sporten. Mijn motivatie veranderde van het herstellen voor een ander naar het herstellen voor mijzelf.

Hilde Houweling

Mijn boodschap

Nu ik al een stuk verder in mijn herstelproces ben, weet ik waarom ik op mijn 15e niet lekker in mijn vel zat. Van mijn 11e tot en met mijn 13e jaar ben ik seksueel misbruikt door een hockeytrainer. Op mijn 15e is dit naar buiten gekomen en heb ik samen met mijn ouders aangifte gedaan. Alleen stopte ik dit trauma heel ver weg. Ik hoopte dat het ooit zou verdwijnen als ik maar deed alsof het er niet was. Dat was natuurlijk niet het geval. Ik moest het gaan verwerken en daar ben ik nu in de kliniek mee bezig! Een eetstoornis is zoveel meer dan wel/niet eten of bezig zijn met het gewicht. Een eetstoornis zit als een jasje om onderliggende problemen heen. Ik zette mijn eetstoornis onder andere in om maar niet met mijn emoties bezig te hoeven zijn. Het was voor mijn gevoel het enige waar ik controle over had. Nu ben ik hard aan het werk om weer te durven voelen en te durven zijn, zijn wie ik ben met mijn imperfecties en dat deze mij juist zo bijzonder maken. Het is een weg die ik zal gaan met vallen en opstaan, maar ik weet zeker dat ik op een dag kan zeggen: ‘Lieve eetstoornis, mijn vriend en vijand, ik heb je niet meer nodig, ik kan het leven nu zelf aan.’ Die vrijheid gun ik iedereen.

Boek

Ik schreef een boek over wat ik heb meegemaakt. Dat hielp me om te reflecteren op mijn gedrag. In het begin vond ik het ook makkelijker om mijn gevoel op papier te zetten dan het op een andere manier te uiten. Ik hoop dat ik met mijn verhaal mensen kan inspireren, herkenning kan geven en voor begrip kan zorgen. Zoals ik al eerder vertelde, draait een eetstoornis namelijk om zo veel meer dan wel/niet eten of het gewicht…

Mijn boek heet ‘Over Winnen’  met  deze treffende ondertitel: Als winnen een verslaving wordt, je gedachten een gevangenis en je lichaam de prijs.

---

Wil je het boek van Hilde Houweling bestellen: Klik dan hier

Ik weet hoe het moet, maar doe het niet.....

Dit verhaal is geschreven door Bianca
Oud client en ervaringsdeskundige

Al tijden was ik op zoek naar een organisatie die mij van mijn eetstoornis kon afhelpen. Ik wist precies waar het aan lag. Ik vond mezelf minderwaardig en deed achterlijk met eten, waardoor mijn overgewicht bleef groeien en mijn eigenwaarde bleef slinken. Ik kon niet uit dat spiraal ontsnappen. Via verschillende wegen had ik al geleerd hoe ik juist wel moest eten (en vooral allemaal wat niet) en wat ik allemaal moest doen om mezelf weer te gaan waarderen. Toch bleef ik daarop vast lopen. Ik wist hoe het moest, maar deed het niet. Er moest iets gedaan worden aan de onderliggende problemen tussen mijn oren. Op een zeker moment kwam ik op het internet ISA Power tegen. Wat zij beschreven op de website was eigenlijk precies wat ik zocht. Eerst maar eens het gratis e-book aangevraagd om te zien of het echt was wat ik zocht. Daarna het boek van Isabelle besteld en ook daarin kwam het ene antwoord na het andere antwoord en werd het een “feest” der herkenning. Ik zag dat er een 1-daags event op de agenda stond, maar aangezien ik daar niet heen durfde en dacht dat dat toch niet voor mij was heb ik die voorbij laten gaan.

Toch bleef al die tijd ISA Power en alle wijsheden uit het boek door mijn hoofd zingen. Inmiddels kon ik niet lager zakken dan ik was gezakt. Ik kon mijn werk niet meer aan, deed geen leuke dingen meer, kon het peuterende gedrag van mijn kids niet meer aan en vrat mezelf ondertussen vol.

Toen het BEAT IT event nog een keer langs kwam heb ik niet nagedacht en me gewoon ingeschreven. Ik had niks meer te verliezen en pakte elke strohalm aan. Ik wilde zo echt niet verder.
Gelukkig ging een lieve vriendin mee om mij te steunen. Dat voelde toch iets minder eng dan alleen gaan.

Die dag heb ik bij elk onderdeel zitten huilen als een klein kind. Ik kon niet meer. Maar wat een inzichten heb ik gekregen, wat een motivatie, wat een hoop en wat een geloof. Ik sprak een van de coaches die toevallig vlak bij mij woonde en besloot direct met haar een afspraak te maken voor een intake. Nu of nooit!

Ik heb bij Ellen eerst het (B)EAT IT NOW traject doorlopen en daarna het BOUNCE BACK nazorgtraject doorlopen én dit bleek precies te zijn wat ik nodig had. Ellen vertelde mij in de eerste sessies telkens weer dat ik het echt kon overwinnen. Ik geloofde er geen ene snars van. “Dat gold zeker voor anderen…. Maar dan wist ze zeker nog niet hoe hopeloos in was!”

En toch…. In mijn laatste sessie met Ellen kon ik volmondig, zonder een woord te liegen, zeggen: “Ik heb een eetstoornis gehad.”

Wat ik vooral zo fijn vond was dat de oefeningen en gesprekken niet gingen over eten. Het ging over alles wat er door mijn hoofd zong. De ervaringsdeskundigheid van de coaches is echt goud waard. Je voelt je begrepen, je bent niet raar. Wat voor mij ook ontzettend geholpen heeft is dat Ellen niet in mijn mooie uitspraken of “weet ik niet-houding” trapte. Zij doorzag ze eerder dan ikzelf en wist mij inzichten te geven in mijn eigen denken en doen. Alle oefeningen hebben mij zoveel over mezelf geleerd en hebben mij weer vertrouwen en mezelf en de toekomst gegeven.

Ik had vaak de confrontatie van mijn coach nodig en meerdere malen de confrontatie met mezelf. Er zijn heel wat tranen gevloeid… Maar man, wat heeft me veel gebracht!

Ergens zat blijkbaar de kracht in mij om weer in mezelf te gaan geloven. Dankzij de prachtige visie, oefeningen en inspiratie van Isabelle en de liefdevolle, eerlijke en betrokken coaching van Ellen sta ik nu aan het begin van de rest van mijn leven. Ik ga er wat van maken!

Ik gun dit iedereen. Geef het jezelf cadeau: Make the rest of you life the best of your life. Plan ook een intake gesprek in en ontdek wat ISA Power voor jou kan betekenen.  

Eenzaamheid en een eetstoornis

Dit verhaal is geschreven voor Carolien de Boer
Ervaringsdeskundige coach bij ISA Power

Eenzaamheid, dat is wel de rode draad geweest in mijn leven, ik voelde mij anders en ik dacht dat ik niet op deze aarde hoorde. Ook thuis voelde ik mij anders, ik heb vaak gefantaseerd dat ik geadopteerd was en of dat er ergens een ander gezin rondliep waar ik bij hoorde en ik droomde vaak over andere planeten waar er mensen waren zoals ik. Ik ben op vrij jonge leeftijd al gepest en heb altijd last gehad om aansluiting te vinden bij de mensen om mij heen, sportclubjes, vriendengroepjes, school, ik voelde mij altijd anders.

Op mijn 9e verhuisde wij met het gezin naar Amerika. Daar was het compleet anders. De kinderen vonden mij interessant, wilden alles van mij weten en heel leuk: sport is heel belangrijk. Ik ben dol op sport en kon mij helemaal laten gaan in de verschillende vormen van sport. Toch was ik daar niet gelukkig. Ik riep als jong meisje vaak dat ik dood wilde en ik was heel onzeker. Toen al leerde ik mezelf aan om onaardig te zijn tegen mezelf, om negatieve gedachtes binnen te laten en deze ook te geloven, want als ik dat zoveel mogelijk zelf deed, kon niemand van buiten mij pijn doen toch?

Carolien en haar hondje Doris

Ik ontdekte rond mijn 16e dat je aandacht kreeg wanneer je aandacht gaf aan je uiterlijk. Ik begon strakke broeken, hoge hakken, korte topjes te dragen en ik deed zonnespray in mijn haar zodat mijn haar blonder werd. Ik merkte hoe meer ik aandacht besteedde aan mijn uiterlijk hoe meer aandacht ik kreeg van anderen.

Als de buitenkant maar goed was, dan ontdekte tenminste niemand hoe ik van binnen was. Want ik had nog steeds de overtuiging dat er van binnen iets niet klopte. Daar had ik tenslotte voldoende bewijzen voor, vond ik zelf. Zelfs als het regende was ik ervan overtuigd dat het regende, omdat ik buiten liep. Ik begon in die tijd ook voor het eerst op mijn eten te letten. Geen beleg meer op mijn brood. Af en toe een maaltijd overslaan, maar wel gewoon avondeten, want dan hadden mijn ouders het niet door. Sowieso altijd normaal eten waar anderen bij waren. Dat zette door in: Normaal doen als anderen erbij waren (dus niet alleen op eetgebied, maar ook in gedrag: anderen pleasen bijvoorbeeld of juist een grote bek opzetten) en als ik alleen was, kwam de binnenkant naar buiten: ik huilde iedere avond, omdat ik het geacteer eigenlijk helemaal niet aan kon. Zo werd mijn lichaam mijn harnas, mijn bescherming voor de harde wereld, waar ik mijn plek niet kon vinden.

Dat acteren zette door toen ik ging studeren en dat was ook het moment dat de eetstoornis zich in sneltreinvaart te ontwikkelen. En ook al woonde ik geweldig, deed ik een leuke studie, had ik een leuke vriend en had ik de allerleukste horeca bijbaan ooit en had ik eigenlijk gewoon een heel leuk leven: ik kwam aan en dat was het allerergste, want mijn lichaam was mijn harnas, en zij begon mij in de steek te laten. Het diëten werd erger en ik kreeg voor het eerst eetbuiten. En ik begon voor het eerst te compenseren, eerst sporten en daarna mocht ik pas eten. Wanneer ik een keer te veel had gegeten at ik de volgende dag weer iets minder en/of sportte ik meer.

De jaren die volgden werd het eigenlijk steeds erger, ik begon met plannen van eetbuien en compensatie, een dagboek hield ik bij waar ik precies in bij hield wat ik at en wat ik had gesport en ook alle negatieve gedachten waar ik mezelf mee strafte. Het samenwonen maakte het er niet makkelijker op en ook de reis die ik maakte met mijn vriend uit die tijd wat zo mooi had moeten zijn draaide vooral om 5 kilo lichter thuiskomen. Ik had mijn emoties totaal niet meer onder controle en was zo ontzettend ongelukkig dat ik eindelijk aan de bel trok en hulp ben gaan zoeken.

Ik kreeg hulp bij Novarum, eerst via een onlineprogramma en ging later groepstherapie volgen en ik leerde weer normaal te eten en mijzelf beter te accepteren. Helaas was er ook een heel groot nadeel. Tijdens de groepstherapie moesten we een eetdagboek bijhouden en moesten we iedere week op de weegschaal staan en het getal werd dan op het bord geschreven. Doordat ik weer “normaal” ging eten, ging mijn gewicht per week iets omlaag, ook al was het maar 0,1 kg, ik kreeg daar een kick van. De anderen hadden dat niet, dus ik genoot ervan dat ik het “beter deed” dan de rest. En de therapeuten waren tevreden want ik at ook normaal. Maar… ik at ook niet meer dan dat, ik hield mij precies aan de eetlijsten en at niet meer dan dat. En wanneer ik bijvoorbeeld bij mijn ouders had gegeten of uit eten was geweest, at ik toch stiekem een boterham minder. Maar ik scheef dat niet op. Ik viel dus eigenlijk weer heel langzaam terug in die oude patronen. Maar had dat zelf niet door, want ik at “normaal” en was toch in therapie? Ik had volledig de controle gevonden.

Uiteindelijk vonden ze dat het goed met mij ging en werd ik “ontslagen”.

De heftige eetbuien en het extreme compensatie gedrag was ook wel echt over, maar ik was nog lang niet van de eetstoornis af. Ik durfde bijna geen taartjes te eten of andere ongezonde dingen want ik was als de dood dat ik weer eetbuiten zou krijgen. En ik deed veel aan hardlopen en ik was vegetariër geworden. En in mijn hoofd was er wel iets veranderd, maar ik was nog steeds vreselijk onzeker en had nog steeds een minderwaardigheidscomplex en had nog steeds last van extreme ups en downs.

Maar ik was wel echt heel slank en dat zonder te “diëten”. Het hardlopen ging ook steeds beter en ik haalde daar ook echt plezier uit, ik rende veel halve marathons en haalde iedere keer weer een persoonlijk record. Mijn harnas was er weer en daar kon ik mij er opnieuw goed achter verschuilen en dit keer was de beloning van buitenaf alleen maar groter:

Ik werd op mijn werk zelfs gezien als de gezondheidsgoeroe en begon ook anderen voedingsadviezen te geven en zorgde zelfs voor gezondere lunch op het werk, dat door het bedrijf verzorgd werd. Dat zorgde ervoor dat ik een voedingsdeskundige opleiding ben gaan volgen.

Dit waren voor mij echt de glorie jaren, want ik kon soort van mezelf zijn en werd daarvoor beloond, zonder eetbuien of compensatie gedrag, maar er was wel altijd dat stemmetje aanwezig dat ik niet te veel mocht eten en wanneer ik toch te veel had gegeten at ik de volgende dag iets minder, maar het werd gelukkig nooit meer zo erg als daarvoor. Ik noem het de glorie jaren, omdat ik een manier had gevonden waarbij ik geaccepteerd werd door de buitenwereld en dat mensen zelfs tegen mij op keken. Ik voelde mij daar zo sterk door dat het heel makkelijk werd om dat beeld vast te houden. Ik verschuilde mij volledig achter mijn harnas en ik was volledig “in control” en het allerbelangrijkste: ik hoefde niet de binnenkant te tonen, want dit was genoeg!

Ik ging werken bij een organisatie die zich online bezighield met voeding & sport. Ze waren toen nog heel klein, een startup en ik kon het erg goed vinden met de oprichter. Ik had het programma ook zelf gevolgd en zo kreeg ik een baan aangeboden. Ik was helemaal door het dolle. Ik voelde me nog meer gezien! Mijn passie voeding en sport en het willen helpen van anderen! Iedereen in mijn omgeving vond dat echt wat voor mij, want ik was de sport en health goeroe!

De eerste 3 maanden bij deze organisatie waren fantastisch. Werken met mensen die net zo leefde als ik! Die veel sporten, hun voeding allemaal bijhielden in een app en er stond zelfs een weegschaal op kantoor voor zowel je voeding als voor je lichaam. We praten open over onze calorie inname en gaven elkaar continu tips hoe we maaltijden konden maken die arm in calorieën waren, maar wel rijk aan volume! Ik werd een echte fitchick. Het draaide alleen maar om ons lichaam en ons uiterlijk. Ik postte foto’s van mezelf op Instagram en wat genoot ik van de vele likes en reacties die ik erop kreeg. Allemaal uiterlijk vertoon en daar alleen maar positieve reacties op krijgen, ook dat werkte verslavend voor mij. Deze organisatie werd steeds populairder en ik werd zelfs in de gym herkend. Dit sprookje liep na 9 maanden ten einde. Na 3 maanden werken daar kwamen de eerste scheurtjes. Ik vond de manier hoe de organisatie werkte niet altijd even goed en begon daar ook steeds wat van te zeggen. Ik kreeg woordenwisselingen met 1 van de 2 eigenaren. Ondertussen maakte ik lange dagen, ik werkte van ’s ochtends tot ’s avonds en in het weekend voor een lullig uurtariefje, maar ze hadden mij een vast contract beloofd en ik zag het bedrijf ook echt als niet alleen mijn werk, maar als mijn hobby, ik werkte niet alleen bij deze organisatie, ik was deze organisatie, vond ik. Thuis was ik niet te genieten en mijn vriend vond de kookcombinaties maar gek. Ook vriendinnen: doe jij sla in je kwark? Ja zei ik, dat zorgt voor volume! Ik begon steeds meer nare trekjes te krijgen. Chagrijnig, snel geïrriteerd, snel boos en dat werd op het werk ook steeds zichtbaarder. En zo werd mij na 9 maanden werken en 3 maanden als vrijwilliger verteld dat ze de samenwerking per direct eindigde.

Ik voelde mij bedrogen, ik viel in een gat, ik had ze alles gegeven, ik deed alles voor ze, het voelde als een mes in mijn rug. Ik verwijderde mijn Instagram account en ik lag de hele dag in bed, gordijnen dicht, ik kon niet meer, ik was doodop. We hadden net een pup en voor haar kwam ik uit bed om te wandelen en om naar de supermarkt te gaan om vreten te halen. Ik huilde iedere dag en ik kon het gewoon niet geloven. Alle oude gedachtes kwamen weer boven. Zie je wel dat ik hier niet hoor, ik pas nergens, niemand vindt mij aardig, iedereen laat mij in de steek en dat komt allemaal door dat stomme karakter van mij. Depressieve gevoelens en gedrag kwam weer terug, ik was opgebrand. Na jaren op het randje te hebben geleefd was ik er nu weer overheen gegaan. Maar ik wilde niet weer zo extreem terug als toen, ik wilde vechten. De glorie jaren waren in één klap voorbij.

En toen kwam ik bij ISA Power terecht. Ik ging googelen, omdat ik mij besefte dat ik nog steeds een ES had en ik wilde hiervoor eens en altijd vanaf. Ik stuurde een mail en Isabelle belde mij binnen 5 minuten.

Ik heb een jaar lang haar programma gevolgd, zowel (B)EAT IT als BOUNCE Back en ben ik mee geweest met het doorbraak weekend, wat voor mij echt een doorbraak was. De coaches wisten mij goed te confronteren en een spiegel voor te houden. Wat voor mij heel goed werkte is dat het niet ging om de voeding en het getal op de weegschaal, maar om wat er allemaal in je hoofd omgaat. Dat wat je jezelf vertelt, de automatische gedachten, de belemmerende overtuigingen. En omdat ik bijna mijn hele leven deze gedachten heb gehad is het ook niet zo makkelijk om nieuwe gedachten aan te leren en nieuw gedrag. Ik leerde weer voelen, ik leerde luisteren naar mijn intuïtie, ik werd zachter, ik was niet meer boos, ik leerde meer rust te pakken, geduldiger te zijn en ik vond mijn plekje op deze wereld. En het allerbelangrijkste: Ik kon mijn harnas achterlaten.

Behalve ISA Power ben ik veel gaan lezen over persoonlijke ontwikkeling en ben ik diverse cursussen en trainingen gaan volgen. Bijvoorbeeld de training Systemisch Coachen van UNLP en ben ik met het tweede jaar bezig van 365 dagen succesvol. Omdat wat ik heb meegemaakt en vooral hoe ik eruit ben gekomen, wil ik met anderen delen, zodat zij hier eerder uit komen dan ik. Dat is de reden waarom ik nu als coach aan de slag ben gegaan.

En nu ben ik in verwachting van mijn eerste kindje en ja, toen ik zwanger werd kwam weer even de gedachte naar boven, wat als ik dik word, hoe zal ik daarmee omgaan? Nou ik kan je vertellen, ik geniet van het dikker worden, want het is de natuur, het is voor de gezondheid van mijn kindje en een ontspannen moeder is veel beter dan een gestreste moeder, ik ben gezond! Zo zie je maar wonderen bestaan, als je er maar in gelooft en nooit, maar dan ook nooit opgeeft. En vertrouw en geloof in jezelf. En daar ben ik mezelf dankbaar voor, dat ik nooit heb opgegeven, altijd heb gevochten en inmiddels al een aantal jaar volledig eetstoornis vrij leef. En ik kan zelfs zeggen dat alle ervaringen die ik hierboven heb meegemaakt ben ik dankbaar voor, het had zo moeten zijn en zo moeten gebeuren om te zijn waar ik nu ben. En het allermooiste is: ik wilde al op jonge leeftijd moeder worden, maar ik riep ook altijd: “Ik wil een gelukkige moeder worden”. En nu begrijp ik waarom het zo lang heeft geduurd tot ik zwanger werd: ik werd eerst gelukkig.

Ik wil met mijn verhaal laten zien dat een eetstoornis door iedereen ontwikkeld kan worden, er is geen standaard profiel voor, die bestaat niet. Maar dat geldt natuurlijk ook voor verslavingen, depressies etc. en eigenlijk is iedere eetstoornis weer anders. Ook hoop ik met mijn verhaal te inspireren, om erover te praten, de schaamte voorbij. Weg met de taboe.

Ik heb een langdurige eetstoornis gehad, het begon op jonge leeftijd, duurde meer dan 10 jaar tot na mijn dertigste, maar toch ben ik ervan af gekomen en leef ik nu vrij en ben ik gelukkig.

Wil jij een intake gesprek inplannen? Of misschien wil jij je net als mij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Het is mij ook een raadsel....

Dit artikel is geschreven door Mariëlle

Een deel van de processen in je brein gebeuren onbewust. Het is dus heel goed mogelijk dat je wel weet wat je denkt maar niet waarom. Als je je gedrag niet kunt verklaren, is het misschien beter hier eerlijk over te zijn. Als mensen zijn we geneigd overal een reden voor te willen geven, zelfs als die er niet is.

In 1944 hadden Heider & Simmel een experiment bedacht, in eerste instantie om te kijken hoe de omstandigheden invloed hebben op de manier waarop we andermans gedrag beoordelen. Uiteindelijk kon je uit het experiment meerdere conclusies trekken. Je kunt zelf doen alsof je een proefpersoon in het experiment bent en volgend filmpje kijken:

Hoe zou jij beschrijven wat er in het filmpje gebeurt?

De onderzoekers hadden de proefpersonen in drie groepen ingedeeld. Groep 1 (34 personen) kreeg algemene instructies zoals hierboven. Aan groep 2 (36 personen) werd gevraagd de bewegingen te analyseren alsof de figuren menselijk waren en deze groep mocht vragen beantwoorden als “Wat voor persoon is de kleine driehoek?”. Tot slot kreeg groep 3 (44 personen) het filmpje achterstevoren te zien, waarna de groep een selectie van de vragen van groep 2 beantwoordde.

Wat bleek? Op slechts drie personen na (één in groep 1, 2 in groep 3) werd de animatie beschreven alsof de figuren menselijk waren. Dus zelfs als de vraag daar geen aanleiding toe gaf. Volgens de onderzoekers zou personaliseren de enige manier zijn om van de chaotische losse beelden een enigszins logisch samenhangend geheel te maken (bron 1).

Dit toont aan dat voorwerpen die onvoorspelbaar zijn, bewustzijn krijgen om acties te verklaren. Je gaat als het ware hun niet-bestaande gedachten lezen.

Voor het gedrag dat werd toegeschreven aan de voorwerpen bleek het uit te maken in welke volgorde de bewegingen te zien waren. Hieruit blijkt dat de situatie invloed heeft op welke gedachten worden toegekend.

Maar toekennen van gedachten om het voor onszelf begrijpelijk te maken, doen we niet alleen bij chaotische voorwerpen. We doen het met onze medemensen en zelfs met onszelf. Hoe zeker ben je dat je gedrag in een hypothetische situatie in overeenstemming zal zijn met hoe je je denkt te gedragen? Is dat terecht?

Milgram (link video) liet proefpersonen elektrische shocks toedienen aan ‘leerlingen’ (die eigenlijk acteurs waren) op verzoek van een autoriteitsfiguur. Uiteindelijk gingen de meeste proefpersonen zover in gehoorzamen dat ze de leerlingen potentieel levensgevaarlijke shocks toedienden, ondanks het geluid van lijden dat de leerlingen maakten. Vooraf en ook achteraf zouden deze proefpersonen nooit hebben gedacht zo beïnvloed te worden door een autoriteit.

Het kan echter ook positief uitpakken. LaPiere reisde met twee Chinese mensen door Amerika in een tijd dat Aziaten daar beschouwd werden als minderwaardig. Bij slechts één van de 251 locaties werd hun een overnachting geweigerd. Na een half jaar stuurde de onderzoeker naar elke verblijfplek een brief met de vraag of ze Chinese gasten zouden accepteren. Meer dan 90 procent zei ‘Nee’. Al deze mensen dachten dus onverdraagzaam te zijn, maar minder dan een half procent gedroeg zich in werkelijkheid zo (bron 2).

DE "BLACK BOX" IN ONS HOOFD

Volgens Nicholas Epey begrijpen we, om terug te komen op het eerste experiment, dat we anderen niet graag pijn doen, maar vergeten we hoe lastig het is om nee te zeggen tegen een geruststellend autoriteitsfiguur. Of we zijn ons onbewust van de gedragsmatige reacties die automatisch tot stand komen als een glimlachende, vriendelijke Aziaat om een kamer vraagt, terwijl we menen iets te hebben tegen deze mensen.

Hij verklaart dit doordat we slechts toegang hebben tot een deel van wat er in het brein gebeurt: de triggers en tussenliggende hersenprocessen zijn een black box. We maken een mooi verhaaltje ter verklaring van onze acties, automatisch en snel, waarbij wat we niet weten buiten beschouwing gelaten wordt (bron 3).

Bij het proberen te lezen van andermans gedachten ben je je hiervan meer bewust. Iemand lacht en kijkt naar een spotprent: Hij vindt de prent grappig, is je conclusie. Maar zeker weten doe je dat niet of wel? Nu wordt je zelf gedwongen naar een prent te kijken met een glimlach (door een pen in je mondhoeken vast te moeten houden) en je zult ook aangeven de prent grappig te vinden (bron 4). Het is de vraag in hoeverre je de prent echt grappig vindt. Sta je hierbij stil?

Pas als je een situatie daadwerkelijk hebt meegemaakt, kun je redelijkerwijs een inschatting maken van hoe je je gedraagt en hoe je je voelt. En dan nog kan het zijn dat de helft van je handelingen geen verklaring heeft, dat ze op de automatische piloot gingen.

Nu ik dit alles weet, durf ik bij mijn therapeut aan te geven dat ik het gewoon niet weet. Vroeger zou ik een verhaaltje hebben verzonnen of een reden hebben willen geven voor mijn gedrag. Daarmee breng ik mijzelf en mijn therapeut op een vals spoor. Een verklaring noemen ging min of meer automatisch. Nu blijkt: Af en toe een raadsel zijn, voor jezelf en een ander, mag en is helemaal niet gek. Zolang je weet wat je doet en welke gevolgen dit heeft, is het waarom in eerste instantie minder belangrijk.

Wil jij een intake gesprek inplannen? Of misschien wil jij je net als mij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Bron 1:
Heider F & Simmel M. (1944). An experimental study of apparent behavior. The American Journal of Psychology, 57(2): 243-259

Bron 2:
LaPiere RT. (1934). Attitudes vs. actions. Social Forces 13: 230:37.

Bron 3:
Epley N. Mensenkennis & misverstanden. New York: Alfred A. Knopf, 2014.

Bron 4:
Strack F, Martin LL & Stepper S. (1988). Inhibiting and facilitating conditions of the human smile: A nonobtrusive test of the facial feedback hypothesis. Journal of Personality and Social Psychology 54: 768-77

8 Tips bij slaapproblemen en eetstoornissen

Dit artikel is geschreven door Mariëlle

We leven in een druk tijdperk. Altijd en overal moeten we beschikbaar (online) zijn. Onze dagen zitten bommetje vol met alles wat we willen doen. Doodmoe kruipen we in ons bed. Maar dan begint het voor sommigen van ons pas…

Woelen, weer op je andere zij gaan liggen, je ogen dichtknijpen, schaapjes tellen… Toch maar een blik op de wekker werpen: weer een uur voorbij, nog vier uur voordat het weer tijd is om op te staan en je hebt nog niet eens geslapen! Nou, je zal morgen wel weer niets kunnen, denk je. Uiteindelijk doe je eventjes je ogen dicht, maar gaat de wekker alweer af.

Bron foto

Herkenbaar? Mensen met een eetstoornis hebben vaak aan slaapproblemen, hoewel natuurlijk ook mensen zonder eetstoornis moeite kunnen hebben met slapen. En dat terwijl slaap belangrijk is om je lichaam te laten herstellen van een dag lang werken.

Slapen helpt bij goed onthouden en botherstel

Wetenschappers zijn er nog niet helemaal uit hoe het allemaal precies werkt. Slapen zorgt niet zozeer voor letterlijk opladen van je hele lichaam, alhoewel de energievoorraad in je brein wel wordt aangevuld als je slaapt. Ook worden afvalstoffen die overdag zijn aangemaakt uit de hersenvloeistof verwijderd. Alsof daar in actieve toestand geen mogelijkheid toe is. Slaap wordt al sinds lange tijd gerelateerd aan een goed geheugen. Leer je iets vlak voor het slapengaan, dan is de kans groter dat je het lang onthoudt. Voor botgroei en botherstel is slapen tevens van belang, net als voor de werking van je immuunsysteem (dit systeem beschermt je lichaam tegen ziektes) (Bron 1). Hoewel het waarschijnlijk een wisselwerking is (a kan leiden tot b, maar b kan ook leiden tot a), is goed slapen noodzakelijk voor een gezond psychisch herstel. Negatieve gedachten gaan overheersen bij slaapproblemen, zelfs als dit voor kortere tijd het geval is (Bron 2). Van een dagje minder concentratie hebben we allemaal weleens last gehad, toch?

Slaap wordt beïnvloed door verschillende factoren

Je lichaam streeft voor de meeste lichaamsfuncties naar evenwicht (homeostase). Heb je een nacht kort geslapen, dan wordt geprobeerd die slaap in te halen. Je bent ’s avonds bijvoorbeeld eerder moe. Aan de andere kant zijn er omgevingsfactoren als licht. Wanneer licht op bepaalde cellen van het netvlies van het oog valt, wordt een signaal doorgegeven aan de hersenen. Hier wordt het hormoon melatonine afgegeven en dat zorgt uiteindelijk voor een slaperig gevoel. Ook emotionele factoren zouden van invloed zijn (Bron 3).

Slaap jij slecht? Of lig je veel wakker? 

Mooi, denk je. Dankje voor de informatie. En wat kan ik hier nu mee? Zelf heb ik verschillende periodes in mijn leven een slechte nachtrust gehad. Van een aantal van de tips die volgen kan ik uit eigen ervaring zeggen dat ze mij helpen (of hebben geholpen). Zo maakt het niet uit of het vrijdag is of maandag, ik ga op dezelfde tijd naar bed. Ook heb ik een avondritueel, een vaste volgorde van in mijn dagboek schrijven, lezen, tandenpoetsen en slapen. Het klinkt misschien heel saai, maar het geeft mijn lichaam het signaal dat het slaaptijd is. Ik heb inmiddels mijn natuurlijke ritme kunnen ontdekken en daardoor val ik meestal zo in slaap!

Tip 1:

Ga op zoek naar je natuurlijke ritme. Je hebt avondmensen en je hebt ochtendmensen. Voor beiden geldt dat ze slaap nodig hebben, alleen de tijdstippen van inslapen en opstaan kunnen enorm verschillen. Ga iedere dag (ook in het weekend) op dezelfde tijd naar bed als je eenmaal een passend tijdstip hebt gevonden. Die vindt je door te ervaren wanneer je echt moe bent. Ga alleen dan op bed liggen. En het is beter om dutjes overdag te vermijden. Je lichaam streeft immers nog steeds naar een evenwicht en als je overdag geslapen hebt, is de noodzaak om ’s nachts te slapen verminderd.

Tip 2:

Zorg dat je de slaapkamer en je bed met slapen associeert. Je hebt misschien de neiging om van alles te gaan doen in bed, om maar niet te hoeven malen. Denk aan: je laptop erbij pakken, puzzelen, etc. Op ontspanningsoefeningen en seks na is het advies om je bed alleen voor slapen te gebruiken.

Sowieso is het goed om van je slaapkamer een fijne aangename plek te maken. Denk hierbij aan een behaaglijke temperatuur (niet te warm of te koud) en het weren van licht om door te kunnen slapen. Anderzijds kan daglicht mogelijk bijdragen aan het vinden van je natuurlijke ritme.

Tip 3:

Plan piekermomenten in gedurende de dag. Alles – bij mij wel althans – lijkt ’s nachts groter en erger. Die presentatie? Dat gaat nooit goed… En mijn tentamen haal ik vast ook niet. Ik moet nog zoveel doen…

Ik schrijf ’s avonds voor ik ga slapen alles van me af in mijn dagboek. Of ik noteer hier zaken waar ik de volgende dag over na wil denken. Dan kan ik het (tijdelijk) loslaten en me overgeven aan de slaap. Hoewel de expert uit het filmpje zegt dat je deze piekermomenten beter niet voor het slapengaan kan inplannen, heeft het bij mij nut om het op deze manier te doen.

Iets anders dat helpt is de negatieve gedachten rondom slaap om te buigen. Dus in plaats van te denken: “O, ik heb dadelijk maar heel kort geslapen en dus zal er niets uit mijn handen komen” kun je denken: “Ik heb weliswaar kort geslapen, maar een keertje kort slapen heeft niet direct invloed op mijn prestatie”.

Het kan funest zijn elke keer te kijken hoe lang je nog hebt tot je wekker afgaat. Je kunt je wekker misschien afdekken, zodat deze verleiding niet op de loer ligt.

Tip 4:

Vermijdt teveel licht en lichtgevende apparaten voordat je gaat slapen. Dit licht verstoort de productie van melatonine en dus je slaapneiging. Smartphones en laptopgebruik zorgen naast licht ook voor een actief brein. En dat is niet zo handig als je je wilt neergeven… Tv-kijken doe ik soms voor het slapengaan. Mijn mail of telefoon checken niet meer. Ik kan beamen dat mij dat rust geeft.

Tip 5:

Vermijdt energiedrankjes en / of drankjes met cafeïne (koffie, groene thee, coca cola). Ook deze producten brengen je in een actieve modus, terwijl je ontspanning nodig hebt.

Tip 6:

Daarom: doe ontspanningsoefeningen. Dit kunnen ademhalingsoefeningen zijn of een oefening als de bodyscan. Hierin ga je stap voor stap met aandacht het lichaam af. Op YouTube zijn verschillende video’s waarin een geleide meditatie te bekijken / beluisteren is. Maar misschien ontspan jij wel van iets heel anders: muziek, lezen, …? Dit kun je aan je avondritueel toevoegen, om je lichaam het signaal te geven dat het tijd is om te slapen.

Tip 7:

Zorg voor frisse lucht, gedurende de dag en in de nacht. Als ik een dag buiten ben geweest, dit kan gewoon een dag boekje lezen in de zon zijn of een uurtje wandelen met de hond, ben ik eerder slaperig. Daarnaast heb ik gemerkt dat een aangename / kalmerende geur mij eerder in slaap doet vallen. Dit valt weer onder het prettig maken van de slaapkamer.

Tip 8:

Zorg voor een gezond voedingspatroon. De hormonen die nodig zijn om je lichaam te laten werken (en dus te laten slapen) kunnen alleen gemaakt worden met de juiste bouwstenen. Ook teveel eten kan interfereren met een goede nachtrust, doordat je lichaam meer energie binnenkrijgt dan hij nodig heeft. Opnieuw kom je in een actieve toestand in plaats van de relaxmodus.

Yes, mijn nachtrust is verbeterd

Nu ik grote stappen heb gemaakt in mijn herstel merk ik dat mijn nachtrust verbeterd is. En tegelijkertijd zijn de angst en depressieve gevoelens verminderd. Dat kan voor jou ook gelden! En als je nog twijfelt in je slagingskans om te herstellen: je leest dit al, je bent al bezig. Jij kunt ook genezen!

Hopelijk hebben jullie iets aan bovenstaande tips. Het blijft altijd uitproberen wat het beste voor jou werkt en misschien dat dit een combinatie is. Geef het de tijd om uit te vinden wat werkt. Dan wens ik je nu alvast welterusten (als je halverwege het verhaal nog niet in slaap gekukeld bent ;) ).

Wil jij een intake gesprek inplannen? Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Bron 1:
Cappuccio FP, Miller MA, Lockley SW, Rajaratnam SMW. (2018) Sleep, Health and Society: From aetiology to public health. Oxford University Press.

Bron 2:
Mosley M. (2017) Just a few nights of bad sleep upsets your brain. BBC (https://www.bbc.co.uk/news/health-41816398 )

Bron 3:
De Bruin E. Behandeling van slapeloosheid bij adolescenten. (2017) Universiteit van Amsterdam.

Lichaamstaal + wat je lichaam allemaal verklapt...

Dit artikel is geschreven door Mariëlle

Toen ik diep in mijn eetstoornis zat, was ik de verbinding met mijn lichaam compleet verloren. Ik gebruikte de eetstoornis om mijn gevoelens te verdoven. Dat wilde niet zeggen dat ik geen emoties had. Onder alle oppervlakkige kalmte was het heel druk, in mijn hoofd was het geen moment stil.

Bron foto

En toch kon ik maar niet onder woorden brengen wat ik voelde en waarom. De angst overheerste alles. Wat had ik op dat moment graag iemand gehad die me erop wees dat mijn lichaam voor me sprak, die aangaf wat ik kon doen om de situatie te veranderen. Ook al ben ik zelf degene geweest (en was ik de enige die het kon) die veranderde.

In het boek Lichaamstaal voor dummies (geschreven door Elizabeth Kuhnke en beschikbaar als gratis E-book via de bibliotheek) wordt uitgelegd hoe jouw gebaren, houding en andere lichamelijke bewegingen een aanwijzing kunnen vormen van je gevoel. Een disclaimer hierbij is dat je de houding in een bredere context moet blijven zien. Iemand die fronst, hoeft niet per se boos op je te zijn. Hij kan ook gewoon tegen de zon in kijken.

Zelf vind ik het boek om verschillende redenen interessant. Allereerst wil ik graag andere mensen ‘lezen’, maar kom ik er steeds meer achter dat ik mezelf ook aan het ontcijferen ben. En dat er stiekem zoveel meer schuilgaat in mij dan waar ik me bewust van ben.

Mijn handen en voeten waren altijd gevouwen

Zo zat ik in de kliniek altijd met mijn handen gevouwen te wachten tot de rest van het gezelschap aan tafel klaar was met eten. Zelf dacht ik dat het was omdat ik zo rustig bleef. Maar het voelde eigenlijk gewoon heel naar. Gesloten handen kunnen volgens het boek duiden op het inhouden / vasthouden van negatieve emoties. Oef, dat was herkenbaar!

Bijt jij weleens op jouw lip?

Iets anders: als ik over iets twijfel (uit onzekerheid), heb ik de neiging om op mijn lip te bijten. Of ik ga met mijn vinger(s) mijn lippen aanraken. Dit zou erop wijzen dat ik bang ben en (daarom) troost zoek, als een baby die liefde (en voeding!) kreeg door aan de borst te zuigen.

Ook je nek masseren of je armen om je heen slaan zouden gebaren zijn om jezelf te kalmeren.

Sinds kort realiseer ik mij hoeveel ikzelf kan doen aan mijn stemming. Dit wordt in het boek ook behandeld. Test maar eens: ga als een plumpudding in elkaar gedoken zitten, schouders tot je oren en gezicht in een grimas. Maak je zo klein mogelijk, alsof je er niet mag zijn. Word je al vrolijk? Nee? Wat gek ;) En denk nu dat er een touwtje aan het plafond is vastgemaakt dat naar je hoofd loopt. Je wordt omhoog getrokken. Wat zeg ik, je hele lichaam strekt zich uit. Je mag er helemaal zijn! Je kunt de wereld aan en alles wat niet in een keer gaat is een kans om te groeien, een mooie uitdaging. Je mond vormt zich tot een glimlach. Toch?

Je kunt je stemming beïnvloeden met je houding, zelfs als je de tegengestelde stemming hebt. Het wordt niet beter als je blijft doen wat je altijd deed (dan krijg je wat je altijd kreeg). Verandering van houding kan net dat zetje vormen om iets positiever te kijken naar al wat er om je heen gebeurt.

Concrete tips om af te komen van een sombere stemming:

1. Ademen vanuit je buik / als een slapend kind

2. Je borstkas openen alsof het een langgekoesterde schat is

3. Visualiseer dat je hoofd als een ballon op een zonnige dag omhoog komt

4. Kijk om je heen, concentreer je op het moment.

Om je zelfverzekerder te voelen:

1. Pak achter je rug met je ene hand je andere hand vast (maar als je hand afglijdt richting je pols, dan zou je gefrustreerd of nerveus kunnen zijn, dus doe dat niet!)

2. Verdeel je gewicht over beide benen, die je stevig in de grond plant.

3. Maak je groot.

Eerst was ik overigens een beetje sceptisch over “doen alsof”. Was het niet de bedoeling om je emoties er te laten zijn? Zeker! Alle emoties mogen er zijn. Alleen was mijn probleem dat ik lang in de negatieve emoties bleef hangen. En dan is het wél tijd voor verandering. Op internet kwam ik een TED talk tegen (een echte tip voor de mensen die geen heel boek willen lezen maar toch een inspirerende video willen bekijken waarin wordt uitgelegd hoe je lichaam je geestestoestand beïnvloedt in onderstaande video.

"Your body language may shape who you are" 
– Amy Cuddy

Na ongeveer 15 minuten (de rest van de video is zeker ook de moeite waard!) komt precies terug waar ik verongelijkt over was: Is het niet nep om te doen alsof? De woorden van Cuddy maakten korte metten met mijn twijfels. Eerst is het misschien nog nep, maar na verloop van tijd hoort het bij je, zo blijkt uit haar emotionele verhaal.

In de video komt - net als in het boek - terug dat al eerder bekend was dat medemensen eerder een interactie met je aangaan als je lekker in je vel zit. Iemand met een open houding (let eens op je handen, zijn ze van de andere persoon afgedraaid, dan zou je iets verbergen, terwijl je open handpalmen een indicatie vormen dat je niets achterhoudt) komt positiever over. Anders kunnen mensen wantrouwen gaan koesteren: Is het wel echt wat hij / zij zegt? Tegenstanders sluiten zich eerder af en houden vast aan hun eigen mening. Getuite lippen (zuurpruim) geven aan dat iemand het niet met je eens is. Probeer deze zuurpruim zijn handen te laten openen, dan weet je dat er een opening is om jouw gelijk te bewijzen. Een goede tip voor een discussie of presentatie is dus met handgebaren de aandacht vast te houden, om je boodschap duidelijk over te brengen en te overtuigen!

Herinner je het verhaal van Pinokkio? Een houten mannetje dat allerlei avonturen beleeft. Zijn neus groeit zodra hij liegt. Bij mensen zou een hand naar de neus brengen duidden op onwaarheid. Dit kan ook de vorm aannemen van zelftwijfel, doen alsof je moedig bent terwijl je bang bent. Als je gestrest bent, gaat het bloed in de aders van je neus sneller stromen. Door je neus aan te raken, stel je jezelf gerust.

Het boek geeft ook tips om naar mensen te kijken. Zoals “De volgende keer dat je ergens bent waar mensen informeel in groepjes met elkaar staan te praten, kijk dan eens naar hun lichaamstaal om erachter te komen wie er wel en niet bij hoort. Iemand die met zijn gewicht op één voet staat, is een buitenstaander; degene die zijn hoofd enigszins schuin naar voren houdt, is een insider.” En “Als iemand zegt dat hij met zijn armen en benen over elkaar staat omdat hij het koud heeft, kijk dan hoe hij zijn handen en benen houdt. Iemand die het echt koud heeft, steekt zijn handen onder zijn oksels of slaat ze om zich heen. Zijn benen zijn stijf, recht en worden stevig tegen elkaar gehouden.”

Ik ben nog maar halverwege het boek. Naast de bekendere gedragingen (met je handen op en neer bewegen om je publiek kalmer te krijgen) ben ik nieuwe fenomenen tegengekomen (een scheefgehouden hoofd duidt op een open houding). Ik ben benieuwd wat ik in de rest van het boek nog tegenkom!

Hoe vond jij dit artikel? Laat hieronder een reactie achter :-) Dankjewel!

Wil jij een intake gesprek inplannen? Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Als je haar maar goed zit...

Dit verhaal is geschreven door Mariëlle

"Als je haar maar goed zit!" Dat zijn mijn oma altijd. Ze bedoelde ermee: Wat maakt het allemaal uit? Eigenlijk maakte het dus ook geen reet uit of je haar wel of niet goed zat…

In de praktijk is het lastig toe te passen. Zeker in de tijd van dit warme weer. Of hebben jullie daar geen last van? In de winter kan je een dikke trui over je hoofd trekken en weg zijn de delen waarvoor je je schaamt. Camouflerende kleding is echter niet erg comfortabel in deze tijd of je zweet moet naar deo ruiken (geluksvogel!). De - bij het huidige tropische weer passende - onthullende kleding kan je onzeker maken. Want iedereen ziet toch dat je putjes in je dijen hebt? Of dat je omvang meer of juist veel minder dan gemiddeld is? Of dat je iets te lang in de zon hebt gelegen en verbrand bent?

Je weet 100 procent zeker dat dat meisje verderop daarom naar je zit te kijken. Nou eigenlijk lijkt dat best mee te vallen, de mate waarin anderen op je letten. Het is helemaal niet raar om het idee te hebben dat je opvalt. Immers, je bekijkt alles vanuit jezelf, vanuit een wereld waarin je zelf het middelpunt vormt. Dus voor jou krijgt alles wat met ‘jou’ van doen heeft logischerwijs meer aandacht.

Bron foto

Het ‘spotlight-effect’

In de literatuur (1) wordt dit het ‘spotlight-effect’ genoemd. Vrij vertaald: ‘Mensen hebben de neiging om te geloven dat ze meer in de sociale spotlight staan dan in werkelijkheid het geval is’. Zowel een in jouw ogen geweldige tijdrovende prestatie (een fotocollage maken voor een vriendin) als een onvergetelijke blunder (je hebt een koffievlek in je shirt) worden vaak niet door medemensen opgemerkt. In het onderzoek moesten deelnemers een T-shirt dragen dat echt niet kon of ze mochten een T-shirt dragen met een beroemdheid erop. Vervolgens kwamen ze in een groep mensen terecht. Bij beiden shirts schatten de deelnemers in hoeveel omstanders het shirt zouden opmerken. De inschatting lag bij beide shirts rond de 45%. In werkelijkheid viel het ‘not-done’ shirt bij 23% van de omstanders op en het shirt met de beroemdheid slechts bij 11%. Als de deelnemers aan het onderzoek de kans kregen zelf te wennen aan het shirt, zodat hun aandacht niet meer zo bij het shirt lag, was hun inschatting wél lager (1).

Als je nagaat dat dit onderzoek al uit 2000 stamt, dan lijken we toch niet veel gedaan te hebben met het resultaat. Althans, als ik zo vrij mag zijn om voor mezelf te spreken. Ik heb nog vaak het idee op te vallen of dat mensen naar mij kijken om een persoonlijke reden. Het grootste deel van mijn angst lijk ik echter zelf te creëren, door op mezelf gefocust te zijn en daaruit af te leiden hoe ik overkom op en beoordeeld word door anderen.

Mijn gedachten kan ik zelf veranderen

Gelukkig zijn dit vooral mijn gedachten. En die kan ik dus ook zelf veranderen. De laatste tijd maak ik me veel minder druk om hoe ik overkom. Ik zit lekker in mijn vel en denk dat mensen dat eerder zien. Bij dit warme weer denk ik daarom: ik doe iets aan waar ik mij nog lekkerder in voel. Dus niet een dun shirt met lange mouwen, maar gewoon dat topje. Niet die lange broek, maar een shortje. Als onbekenden kijken, dan zijn ze me na een minuut toch weer vergeten. Immers, achter mij loopt vast een volgend ‘slachtoffer’. En ga eens voor jezelf na: Hoeveel mensen heb je vandaag gezien? Wat voor kleur broek hadden die aan? Of hadden ze wel make-up op?

Bij mensen die ik langer ken, kijk ik zelf ook door de buitenkant heen. Ik maak meer connectie op zielsniveau dan op kledingniveau (die bovendien op basis van stemming en weer verschillen). En juist van die mensen krijg ik het vaakst een complimentje.

Ook krijg ik een oprecht bedankje als ik bijvoorbeeld help om iemand met kinderwagen de trein in te helpen. Ik denk niet dat ze het erg vinden wat ik aan heb (hoewel een moeder vast niet blij zou zijn met een doodshoofd shirt boven haar kind, maar dat vlekje in het shirt, who cares?). Als ik moeder was, zou ik veel meer waarde hechtte aan de actie dan aan de kledingkeus.

Om mijn kleding wil ik niet herinnerd worden, wel om mijn daden. Dus ik probeer zoveel mogelijk aan de uitspraak van mijn wijze (helaas overleden) oma te denken, met haar ‘Als je haar maar goed zit!

Wil jij een intake gesprek inplannen? Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Bronnen geraadpleegd voor dit artikel:
(1)   Gilovich, T., Medvec, V. H., & Savitsky, K. (2000). The spotlight effect in social judgment: An egocentric bias in estimates of the salience of one's own actions and appearance. Journal of Personality and Social Psychology, 78(2), 211-222.

Ik ga op vakantie en neem mee…een eetstoornis?!

Dit verhaal is geschreven door Marielle

We zitten midden in het vakantieseizoen. Of misschien ben je net terug? Voor mijzelf is op vakantie gaan – net als met bijvoorbeeld de feestdagen – heel dubbel. Aan de ene kant sta je te juichen: je krijgt een kans om nieuwe dingen te zien en positieve ervaringen op te doen. Helemaal eruit zijn en even geen verplichtingen. Aan de andere kant maakt juist het onverwachtse aspect de vakantie ook een tikkeltje beangstigend.

Thuis ken ik alle producten, maar hoe weet ik nou wat ik in het buitenland zou kunnen nemen? Koken doe je op vakantie niet of minder: dus je mag uiteten gaan.

Mijn eetstoornis toetert direct in mijn oor: “In de supermarkt op calorieën letten, dadelijk neem je veel meer dan thuis. Uiteten gaan is ongezond (wat hebben ze er allemaal doorheen gedaan!) en je krijgt altijd een grotere portie dan thuis.”

Gelukkig heb ik ook een hart dat zijn woordje klaar heeft. “Je hebt nu al een tijdje geëxperimenteerd, bent steeds dichterbij het op gevoel eten. Dan hoef je geen calorieën meer te tellen. En eten is meer dan calorieën, de verhouding tussen alle stofjes (eiwitten, suikers, etc.) daar gaat het om. Je weet toch dat iets veel en veel beter smaakt als je het niet weet? Dat je er dan echt van kan genieten? En die ene keer dat het een beetje meer is, ga je daar nou dood van? Ja? Hoe zie je dat dan voor je? Hoe wil je genoeg energie blijven houden om al die nieuwe dingen te bewonderen, zonder je lichaam daarvoor te geven wat het nodig heeft?” & “Uiteten gaan is een kans! Je kunt weer nieuwe smaken ervaren, want ja, het is inderdaad anders dan thuis. Opnieuw geldt dat je op gevoel kunt eten. Niemand zegt dat je alles op moet eten (alleen je perfectionistische innerlijke stem, terwijl de eetstoornis heus niet direct de overhand krijgt als je - net als je medereisgenoten - na ongeveer driekwart van het bord stopt omdat je niet meer kan). Enne… Het draait niet allemaal om eten, hè? In een restaurant aan een tafel zitten en vakantieherinneringen maken / ophalen… Klinkt gezellig toch?”

Ik ben nagegaan hoe ik mijn ‘problemen’ ten aanzien van de vakantie kan omvormen tot uitdagingen.

Bron foto

Om duidelijk onderscheid te maken, helpt het mij om eerst op te schrijven wat ik allemaal zou willen en hoe ik de vakantie het prettigst zou vinden. Dit visualiseren doe ik met zo min mogelijk beperkingen. Op een andere pagina schrijf ik wat de eetstoornisstem mij influistert. Op deze manier heb ik altijd iets om naar terug te grijpen als mijn eigen stem opeens overschreeuwt wordt door de eetstoornis. Dat is dus op het moment dat ik in paniek raak en aan mijzelf ga twijfelen: Wat wil ik nou echt? En wie is ‘IK’ die praat nu?

Vervolgens kijk ik hoe reëel het is, of ik aankan wat ik heb opgeschreven. Elke dag meedoen met een stuk taart? Punt 1: mijn medereisgenoten nemen ook niet elke dag een stuk taart. Punt 2: Ik ben van de variatie en elke dag taart gaat vervelen, zelfs als je elke dag een andere soort zou nemen. Punt 3: Dat kan ik nog niet aan, waardoor compensatiegedrag op de loer zou liggen. Dat zou mijn hele uitdaging verpesten!

Wat kan ik doen? Ik spreek met mezelf af dat ik sowieso twee keer mee wil doen met een stuk taart, dus als mijn reisgenoten het ook nemen. De eetstoornisstem schreeuwt luid dat ik dan zeker megaveel aankom en dik zal worden. Maar klopt dat? Ha! Ik zie al voor me hoe mijn medereisgenoten een hap van hun taart nemen en dan PATSBOEM in één keer drie keer zo breed worden. Dat heb ik nog nooit meegemaakt, jij wel? Dus als zij het stuk taart met smaak opeten en gewoon dezelfde breedte houden, waarom zou dat dan niet voor mij gelden?

Ik vind het fijn om mijn eetstoornis-uitspraken te falsificeren. Een punt gescoord voor MIJ! En nu kan ik ook nog eens twee keer lekker genieten van een stuk taart, dubbele winst dus!

Voor mij blijft het lastig mijn wensen aan te geven, terwijl ik heus wel een mening heb over hoe ik zou willen dat de vakantie eruit ziet. Dat heb ik net zelfs zitten visualiseren!

Wat ik dus nog meer heb gedaan, is aan mijn reisgenoten vragen hoe zij de vakantie voor zich zien. Willen ze stadjes bezoeken? Willen ze wandelen in de bergen? Willen ze de hele dag aan het strand / bij het zwembad liggen? Houden zij een soort dagindeling aan zoals thuis of doet ieder waar hij op dat moment zin in heeft? Willen ze uitgaan?

En als je nog diep in je eetstoornis zit, hoe wil je dan dat daar op vakantie mee om gegaan wordt? Wil je aanmoediging ontvangen of wil je er niets over horen (stop je de eetstoornis niet in je koffer en laat je hem lekker thuis, om thuisgekomen hem meteen de deur te wijzen, nu je hebt ervaren hoe prettig dat is)? En willen/kunnen je reisgenoten de hulp bieden die jij van ze verlangt (geen valse verwachtingen!)?

Ik ervaar het als een voordeel om vooraf ‘ruzie te maken’, zodat je de tijd hebt om alles te laten bezinken en rustig je wensen over en weer kunt communiceren. Het beeld van de vakantie is nu niet alleen duidelijk voor jou, maar ook voor de mensen met wie je op vakantie gaat.

Zelf je eigen tussendoortje meenemen op vakantie?!

Het probleem van ander soort producten is goed op te lossen. Je kunt zelf je tussendoortjes uit Nederland meenemen. Een andere oplossing zou kunnen zijn vooraf op internet te kijken wat ze in de supermarkt hebben, aangezien je tegenwoordig bij de meeste supermarkten producten online kunt bestellen. In de meeste reisgidsen kun je ook terugvinden wat voor soort eten ze verkopen. In deze gidsen staat ook vaak welke voedingsmiddelen / voedselverkoopplaatsen je beter kunt vermijden, als je niet ziek wilt worden. Al met al kun je vooraf dus al een goed beeld vormen van wat er te krijgen is. Mocht je het dan alsnog moeilijk vinden, weet dan dat er altijd iemand bereid is die met je mee wil denken (al dan niet in de vorm van een diëtiste).

De eetstoornis ligt op de loer...

Wat nog meer op de loer kan liggen, is het uitstellen of juist plannen van teveel / te weinig eten. Je loopt door de stad en ziet een eettentje. Maar ja, nu is het nog geen lunchtijd. Dus nee, je loopt en kijkt nog even verder. Of misschien stop je wel bij het eerste tentje, om vervolgens naar het tweede en derde te gaan. Ik weet het niet. Stel dat je niets hebt gehaald. Een half uurtje later is het wel tijd om te eten. Geen eettentje meer te bekennen. Ha, net goed, roept een stem in je. Je hongerige maag komt er echter bovenuit…

Het handigste om de situatie van te weinig eten aan te pakken? Wees mild en kijk met zelfcompassie naar jezelf. Aan schuldgevoelens heeft niemand iets, je raakt er alleen nog dieper van in de put. Oké, je hebt het nu niet handig aangepakt. Je spreekt met jezelf af (en vertelt dit eventueel aan je reisgenoten) om een volgende keer voedsel mee te nemen. Dan heb je altijd iets achter de hand, als je het op het laatst toch te eng vindt. Iets anders dat je kunt doen, is kijken of ze bij het eerste eettentje iets hebben om mee te nemen. Als het dan een half uurtje later is, heb je toch iets lekkers om te eten.

Wat zijn jouw verwachtingen? 

Vaak komen mijn verwachtingen (van de vakantie) niet helemaal overeen met de werkelijkheid. Ik kan nog steeds mensen niet laten doen wat ik wil en hetzelfde geldt voor het weer. Het kan best een week lang regenen. Dan wil ik niet humeurig de vakantie uitzitten, een dagje humeurig mag nog, maar dan wil ik actie ondernemen. Ik neem mijn tekenspullen mee, want dat geeft mij binnen ontspanning. Of ik pak een boek om te lezen.

Kijk met liefde en humor naar jezelf

Sowieso probeer ik met liefde en humor naar mezelf en mijn verwachtingen te kijken. Niets is te gek, je wilt niet weten wat voor rare gedachten ooit door mijn hoofd geschoten zijn. Een uitdaging kan mislukken, dat is ‘het risico van het vak’. Maar dan heb je toch je best gedaan en het geprobeerd. Achteraf stilstaan bij waarom iets toch niet lukte, kan helpen om het een volgende keer wel te laten slagen. En als je toch een klein beetje hebt bereikt, is dat ook al een stap dichterbij je doel! Elke stap is een feestje waard.

Het vervelende aan vakantie vind ik trouwens het verplichte ‘heb plezier’ motto. Allereerst omdat je thuis ook plezier wilt (mogen) hebben. Daarnaast is vakantie voor mij een periode waarin niets moet, waarin alles mag. Dus ook een dagje chagrijnig zijn, zolang het – zoals hierboven ook staat – maar niet de hele vakantie duurt. Vooral luisteren naar wat mij energie zou geven, helpt dan.

O, bijna vergeten… Op vakantie gaan betekent misschien wel in een warm land komen, waarbij je niet in verhullende kleding wil gaan lopen zweten. Zelf heb ik dat probleem niet. Onze outdoor vakanties zijn altijd in bergen: afritsbroek & overhemdje aan; denk aan bejaarden met ANWB kleding. Dit is al van jongs af aan het geval en ik kan me absoluut niet druk maken over hoe (niet…) modieus ik erbij loop. Als het maar lekker zit, zodat ik het warm / koud genoeg heb en ik er lekker in kan bewegen. Bovendien: wie ken ik nou eenmaal, behalve de mensen met wie ik reis? Toch kan ik me voorstellen dat een zonvakantie (palmbomen, strand, zon: bikini?) stress kan oproepen. Ik moedig je aan mijn volgende blog over de hete zomer en kledingissues te lezen.

Voor iedereen die nog op vakantie gaat: Op naar verzamelen van herinneringen!

Voor iedereen die geweest is: Koester de herinneringen!

En wat ik ook nog wilde vragen: mochten jullie zelf nog tips hebben naar aanleiding van de issues die je zelf ervaart bij op vakantie gaat, laat het hieronder weten. Zo kunnen we elkaar helpen!

Wil jij een intake gesprek inplannen? Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik had niet door hoe erg ik ziek was

Geschreven door Lotte
Vrijwilliger bij ISA Power

De eetstoornis kwam tijdens de overgang naar de middelbare school

Hoi! Mijn naam is Lotte, ik ben 24 jaar en woon in Nijmegen. Hier ben ik geboren en opgegroeid in een rustig gezin met een vader, moeder en één jonger zusje. Mijn basisschooltijd verliep vrij rustig. Ik had twee goede vriendinnetjes met wie ik alles samendeed, maar was voornamelijk bezig met goed opletten en mijn best doen. Toen ik van de basisschool naar de middelbare school ging vond ik dat heel spannend. Opeens naar een ‘grote’ school met nieuwe kinderen. In mijn nieuwe klas vond ik het lastig om vrienden te maken. Ik vond, met name de jongens, heel druk en voelde me niet thuis. Zelf was ik rustig en verlegen. Na een paar maanden kwam de gedachte in me op waar het allemaal mee begon: ‘misschien vinden ze me wel leuker als ik dunner ben.’ Het begin was makkelijk. Ik had van vroeger nog wat ‘baby vet’ en dat ging er, na de koekjes en snoepjes in de pauze te laten staan, vrij snel van af. Niet alleen het aantal kilo’s die de weegschaal aangaf veranderde, maar ook mijn gevoel.

Fotografie: Isaiah Rustad, unsplash.com

Kleren pasten en stonden beter. In het begin van deze periode voelde ik me zelfs fitter en minder onzeker. Helaas vond ik niet meer aansluiting in de klas en bleef ik me eenzaam voelen. Het lijnen ging door en werd nu ook ingezet als een manier om mijzelf te straffen. Een slecht cijfer gehaald? Geen aardappelen tijdens het avondeten! Weer eens als laatst gekozen voor het hockeyteam bij gym? Boterhammen weggooien in de pauze! Zo kwamen er steeds meer regeltjes bij. Op mijn dieptepunt at ik een appel en een boterham (zonder beleg) per dag. Trots dat ik was! Kijk eens wat ik kan, hoe goed ik niet kan eten? Ik heb niet eens honger!

Afvallen was het enige wat ik wilde en waar ik, zo voelde het, goed in was. Op een gegeven moment vertelde een vriendinnetje me dat ze niet meer naast me wilde lopen. Ze vond dat zij zelf dik afstak naast mij. Vrij vlak hierna gaf een ander vriendinnetje aan dat ze zich zorgen maakte en dat ik zo dun was geworden.

Ik had niet door dat ik ziek was en hoe sterk de eetstoornis was.

Huh, zorgen om mij? Ik heb toch nergens last van? Ik duwde de momenten weg waarop ik zo weinig energie had dat ik niet uit bed kon komen en hoe alleen ik me eigenlijk voelde. Het ging beter toen ik ging studeren en de eenzaamheid die ik voelde werd minder. Ik kwam mensen tegen met dezelfde interesses, maakte nieuwe vrienden en ontdekte het uitgaansleven. Wat niet veranderde was de stem in mijn hoofd. Als ik een wijntje met vriendinnen meedronk omdat ik ‘er bij wilde horen’ was daar de stem: ‘je bent dik, walgelijk en niemand vindt je aardig’.

Calorieën verbranden, sporten en nog meer sporten...

Elke calorie die binnenkwam moest er ook weer af. Uiteindelijk stond ik zes dagen in de week in de sportschool om te compenseren. Mijn studie leed hieronder en vrienden snapten niet waarom ik zo vaak sportte en niet mee ging naar het terras of naar de bieb om te leren. Ook nu voelde ik me onbegrepen en alleen. Het enige waar ik nog ‘plezier’ uithaalde was sporten. Achteraf gezien was dit helemaal geen plezier. Ik moest sporten. Zo niet, dan zou ik dik worden en nog meer teleurgesteld zijn in mezelf. Ik ben zelf naar de huisarts gegaan omdat ik het leven op dat moment niet meer zag zitten.

Ik voelde me leeg en somber

De huisarts verwees me door naar een psychotherapeut waar ik mezelf leerde accepteren en beter naar mijn lichaam leerde te luisteren. Nu, vijf jaar later, zijn de eenzaamheid en wanhoop van toen veranderd in positiviteit en trots. Positiviteit, omdat ik weer kan genieten van het leven en blij ben met de dingen die ik doe en meemaak. Trots, omdat ik na zo’n lange tijd kan zeggen dat ik genezen ben. Ik ben niet mijn eetstoornis. Ik heb mezelf in deze periode goed leren kennen en hoop met die ervaring en met mijn positiviteit iets voor anderen te kunnen betekenen.

Je bent niet alleen en je mag trots zijn op wie je bent!

* Bij ISA Power kun je terecht met verschillende eetproblemen. Onze ervaringsdeskundige coaches staan voor jou klaar.  Ook jij bent welkom, waar je ook last van hebt en hoe jij het eetprobleem zelf ook noemt!

Wil jij een intake gesprek inplannen? Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Eetbuien, emotie eten..... of heb jij misschien binge eating disorder?

Geschreven door Laura
Coach bij ISA Power

Hard werken, dat is mij met de paplepel ingegoten. Hard werken en je komt er wel, hard werken loont, keihard ergens tegenaan gaan werkt, falen is geen optie, alles moet in een keer gelijk goed gaan! Ik werkte niet alleen keihard op het werk maar deed dat ook op andere vlakken. Geen feestje, verjaardag, receptie, jubileum of evenement werd afgeslagen, ik was overal en altijd.

Laura

Het lege gevoel verdween door de eetbuien

Heel langzaam zonder dat ik het door had, liepen de motortjes iets minder hard. Heel langzaam aan begon ik tegen al de afspraken in mijn agenda op te zien. Ik merkte dat ik onrustig werd naarmate de week vorderde. Want iedere avond en weekend had ik volgepland met afspraken. Ik merkte op dat mij energie begon af te nemen en ik minder leuk gezelschap werd. De energie die ik gewend was aan mijn gezelschap te geven, nam af waardoor ik twijfelde aan mijn vriendschap en mezelf.

Ook op werkgebied liep het niet zo heel lekker. De rek was eruit op kantoor. De voorheen leuke sfeer werd minder door reorganisatie, de diversiteit van mijn werk was weg, de uitdaging werd minder. Dit gaf mij een gevoel van incompetent zijn, leeg alsof ik een gat in mijn buik had. De rush die ik normaal ervaarde op het werk en in mijn sociale leven verdween. Er kwam leegheid en nutteloosheid voor in de plaats. Bleh, alles wat normaal zo leuk is, is het niet meer. En je niet leuk voelen is geen optie dus ging ik er eens lekker tegenaan. Ieder ochtend stond ik met een blikje energy drank in de aanslag en voor in de middag kocht ik altijd iets lekkers. En dat lekkers bestond dan uit een Snicker of een stuk chocolade, heerlijk! Maar dat ene blikje werd er twee en later drie. En die ene Snicker werd aangevuld met een koek of zeg maar gerust een pak koekjes.

Het walgde van mijzelf... die rot eetbuien!

En dat ene pak koekjes werd uiteindelijk 2 pakken en later meer, veel meer. Hoe harder ik werkte om weer op de rit te komen, des te meer ging ik eten en eten en eten. Het lege, koude en ongelukkige gevoel in mijn buik werd weer lekker warm van al die koekjes en repen chocolade. Ieder moment dat ik mij in het geniep eraan toe gaf, gaf het mij een gelukzalig moment. Eventjes was ik weer heel, eventjes voelde ik mij zo prettig, heerlijk dit. Totdat de rush na 15 minuten was uitgewerkt, ik walgde van mezelf, wat een slappe zak was ik zeg, en wat werd ik toch zwaar? Ik groeide in 2,5 jaar tijd met dik 30 kilo. Het vechten tegen mezelf was nu toch echt begonnen, ik kon dit heus wel zelf oplossen, ik kan namelijk werken als een paard, ik kan dit, heb niemand nodig, falen is geen optie, gewoon een tandje erbij, kom kom hup hup…

Je bent geen loser omdat je eetbuien hebt!

Totdat ik uiteindelijk echt niet meer verder kon, kon mijn bed niet meer uitkomen, kleine handelingen waren te zwaar, ik was moe, ik had mezelf volledig uitgeput, oppelepop. En toen moest ik wel om hulp vragen, ik kon het uiteindelijk niet alleen. Gelukkig heb ik de juiste hulp gekregen en heb ik geleerd hoe ik mij beter kan ontspannen, wat ik zelf wil in het leven en niet hoeven voldoen aan andermans verwachtingen. Ik heb mijn eigen interne kompas gevonden. De enige verwachtingen die ik nog waar maak, zijn de verwachtingen die ik over mezelf maak en heb. Het traject duurde lang, heel lang, maar nu ik eindelijk aan de andere kant van het water sta, ben ik gelukkiger dan ooit. Wacht niet zolang als ik met hulp vragen, je bent geen loser als je zegt ‘hé, wil je mij helpen?’ Kom in actie voordat er jaren van je leven opgaan in obsessieve eetgedachtes, negatief zelfbeeld en willen voldoen aan andermans verwachtingen. Leef voor jezelf en houd van jezelf. Mocht je nog niet zover zijn, laat mij dan je lichtpuntje zijn, want in het donker zoeken naar de uitgang is knap.

Mocht je ook lasten hebben van eetbuien, worstelen met emotie-eten, of wellicht heb je al de diagnose binge eating disorder, weet dan dat wij van ISA POwer ook voor jou klaar staan. We behandelen niet alleen meiden/vrouwen met anorexia en boulimia. Bij ISA Power kun je terecht met verschillende eetproblemen. Ook als je eetbuien en overgewicht hebt. Onze ervaringsdeskundige coaches staan ook voor jou klaar.  Ook jij bent welkom, waar je ook last van hebt en hoe jij het zelf ook noemt!

Wil jij een intake gesprek inplannen? Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.