Geschreven door: Sandra
Vrijwilliger bij ISA Power
Bron: Unsplash.com
Het is als de dag van gisteren, ik weet het nog zo goed. Mama’s vraag: ‘gaat het goed meisje? Je eet zo slecht de laatste tijd’. Vanaf toen besefte ik dat ik echt niet goed bezig was, maar het duiveltje, zoals ik mijn eetstoornis noemde, was toen al sterker dan ikzelf.
Op de middelbare school was ik nooit een aanwezig persoon, echt een kat uit de boom kijker. Op school deed ik wat ik moest doen en daarna ging ik naar huis. Thuis was ik echt mezelf. Vooral tijdens mijn grootste hobby, voetbal. Op het veld kon ik mezelf zijn en had ik het meeste zelfvertrouwen.
Sporten was voor mij zo belangrijk, het liefst sportte ik elke dag. Vandaar ook de keuze om de vervolgopleiding ‘’Sport en Bewegen’’ te gaan volgen op ongeveer 16 jarige leeftijd. Soms denk ik dat dit me gered heeft. Ik sportte namelijk zo veel dat ik gigantisch snel afviel toen ik bedacht had om niet/nauwelijks meer te eten. Doordat ik zo snel afviel had mama het heel snel in de gaten, en ikzelf dus ook waardoor we snel hulp konden zoeken samen. Want dit was dus echt wat ik niet wilde, sporten en vooral voetbal stond al heel mijn leven op nr. 1.
Uiteindelijk heb ik de opleiding niet afgemaakt. Ik mocht zelfs geen lessen meer volgen en moest me gaan focussen op een nieuwe opleiding en mijn gezondheid.
Ik weet de dag van het keerpunt nog erg goed. Ik was samen met mama bij de kinderarts. Daar moest ik op de weegschaal gaan staan en ja hoor, wederom afgevallen. Als ik nog meer af viel moest ik opgenomen worden in een kliniek. Vanaf dat moment ben ik vooral met mijn doelen bezig geweest. Mijn 2 grootste doelen waren, voetbal uiteraard en er goed uit zien voor mijn vriend Tom. Ik wist zeker dat hij de ware zou zijn en ik had al helemaal een toekomstbeeld met hem in mijn hoofd. Mama zei vaak tegen mij, als je kinderen zou willen moet je echt beter je best gaan doen, want je verpest je lichaam van binnen. Dat gaf mij altijd een boost want dat was wel een droom van mij. Samen met de kinderarts heb ik besproken om 1 jaar lang niet meer te voetballen. Dat was een hel jaar, maar ik wist dat dit de manier was om zo snel mogelijk terug op dat veld te kunnen staan.
Sandra op het strand
Desondanks was dat niet altijd makkelijk. Er zaten dagen bij dat ik 99% van de dag bezig was met dat duiveltje in mijn hoofd. Of ik mocht niet eten of ik moest sporten. Mijn doorzettingsvermogen heeft me het dieptepunt in mijn leven gekost, maar ook door mijn doorzettingsvermogen ben ik er nu vanaf. Wat ik het allerergste vond aan mijn eetstoornis was dat ik nooit kon gaan eten met vriendinnen. Dat mocht niet van het duiveltje in mijn hoofd. Iedereen ging gezellig eten met elkaar, maar ik mocht niet mee. Ook feestjes waren soms teveel, omdat ik geen energie had. Terwijl ik echt een feestbeest ben. Dat heb ik in die tijd gemist. Mijn vader was super lief voor mij, maar ik vond het niet fijn om hem in mijn buurt te hebben. Dat heeft mij, maar ook hem veel pijn gedaan. Gelukkig is dat nu helemaal anders en is de band tussen ons nog nooit zo sterk geweest. Daarnaast heb ik lieve vriendinnen en (schoon)familie die me al die tijd zo trouw zijn gebleven. En natuurlijk ook mijn vriend, inmiddels man, Tom. Ik heb zoveel respect voor hem.
Nu denk ik er vaak over na, en stiekem ben ik toch blij dat ik dit heb mee ‘’ moeten’’ maken. Je leert je echte vrienden kennen en de relatie tussen mij en Tom is zoveel meer sterker. Ook heb ik van alle hulp die ik gekregen heb zoveel geleerd. 1,5 jaar geleden was ik nog in behandeling van ISA Power. Ik had namelijk nooit iemand ontmoet met hetzelfde. Het is zo fijn om met iemand te praten die je echt begrijpt. Sommige mensen doen hun best, maar ze snappen het eigenlijk niet. Coach Nikkie heeft me zoveel tips gegeven waardoor ik dieper uit mijn dalletje kwam. En nu kan ik zeggen dat ik wel echt trots op mezelf ben. Met vallen en opstaan ben ik geworden wie ik nu ben. Uiteindelijk ben ik mijn eetstoornis dankbaar. Ik besef nu wel hoeveel leuker het leven is, zonder eetstoornis.
