Geschreven door: Marian
Vrijwilliger bij ISA Power

Het begon toen ik 15 jaar oud was met onschuldig lijnen. Niet meer snoepen, zo min mogelijk suiker etc. Het afvallen ging best snel en dit gaf me een goed gevoel. Elke keer als ik op de weegschaal stond dacht ik ; ‘yes, weer meer eraf’. Het ging van onschuldig lijnen naar steeds minder eten. Smoesjes verzinnen om niet of weinig te hoeven eten. Uiteindelijk durfde ik niet meer terug ‘want als ik weer zou gaan eten zou ik super dik worden’. Ik was trots op mezelf want ik kon dit. Ik fietste elke dag een half uur naar school en een haf uur terug. Ik was hard voor mezelf. Als ik soms iets at wat niet ‘mocht’ moest ik extra bewegen. Als ik iets at wat niet mocht dan had ik totale paniek en voelde ik me achteraf enorm schuldig.

Ik voelde me heel eenzaam en huilde vaak ’s avonds in bed. Ik wilde dat er iemand een keer heel boos op me zou worden zodat ik zou stoppen met zo weinig eten en alsmaar liegen. Het was mijn geheim totdat ik niet meer kon. Ik had weleens gehoord van Anorexia nervosa. ‘Maar dat zou ik toch niet hebben?’ Op een avond kon ik echt niet meer en vertelde ik mijn moeder dat ik misschien weleens Anorexia nervosa kon hebben. Dit moment zal ik nooit vergeten. Ik brak en ergens was ik opgelucht, maar wat nu? Mijn ouders en familie hebben mij altijd enorm gesteund. Daar ben ik ze heel erg dankbaar voor. Nu hoefde ik het niet meer geheim te houden, maar nu moest er wel hulp komen. Heel veel mensen heb ik het tot de dag van vandaag nog nooit verteld, maar nu is het prima dat mensen dit weten omdat ik zo mensen kan helpen.

Mijn ouders hebben er alles aan gedaan zodat ik de juiste hulp zou krijgen. Uiteindelijk ben ik bij een psychotherapeut terecht gekomen. Ik dacht dat ik nooit meer beter zou kunnen worden. Mijn moeder vertelde dat ze een moeder had gesproken waarvan haar dochter Anorexia nervosa had overwonnen. Dit gaf me kracht. Want ik dacht dat als zij het kan dan kan ik het ook.

In die periode had ik heel erg vaak gedachten, zoals ‘waarom moet mij dit overkomen’. Heel erg in een slachtofferrol. Het heeft lang geduurd voordat ik weer normaal met eten om kon gaan. Alles bij elkaar denk ik wel 10 jaar.

Ik was erg onzeker over mezelf. Was altijd bang om te falen en dit kon ik. De eetstoornis was veilig en iets waar ik goed in was. Het keerpunt kwam dat ik er gewoon klaar mee was. Ik voelde me schuldig tegenover mijn familie en ik merkte gewoon dat ik alleen maar dieper in de ellende kwam. Mijn wilskracht om af te vallen heb ik omgezet om mijn eetstoornis te overwinnen.

Nu kan ik volmondig zeggen dat ik volledig genezen ben. Ik heb deze eetstoornis overwonnen en dat kan jij ook. Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar jij kan dit echt en geloof en heb vertrouwen daarin. Mijn eetstoornis heeft mij gebracht dat ik veel sterker en positiever in het leven sta en ik weet dat ik hiermee andere mensen wil helpen.

De laatste jaren heb ik veel boeken gelezen over mindset en hierdoor begrijp ik nu alles veel beter. Nu kan ik mijn gedachten omdraaien en weet ik wat de kracht van gedachten is.

Ik ben nu zielsgelukkig met mijn man en zoontje en ik geniet van lekker eten zonder schuldgevoel.

Leef je mooiste leven is nu mijn motto. Jij kan dit overwinnen door jouw gedachten te veranderen. Jij bent niet je eetstoornis. Jij hebt de kracht in handen om dit monster te overwinnen.

Stel jezelf doelen en doe waar jij van houdt. Jij bent het waard om gelukkig te zijn en ik kan je vertellen dat doorgaan met een verkeerd eetgedrag je alleen maar dieper in de ellende gaat brengen. Het brengt je niks.

Jij hebt hier wat te doen op aarde en je bent het meer dan waard om jezelf te laten zien aan de wereld!