Geschreven door Marli
Vrijwilliger bij ISA Power

Een achtjarig meisje zit met haar ouders in de wachtkamer. Ze moet op controle voor haar longziekte. Terwijl ze wacht totdat de kinderarts haar naar binnen roept is ze geduldig aan het spelen en kletsen. Zoals gebruikelijk wordt ze gemeten en gewogen. Toch was het dit keer anders. Vandaag kreeg het meisje een opmerking de haar leven totaal veranderde. Haar leven zou in teken gaan staan van calorieën, kilo’s en afvallen. Achteraf gezien, was dit al een hele grote waarschuwing voor het ontwikkelen van mijn eetstoornis. Welk kind van acht jaar is er nu bewust van zijn voeding en van het gewicht dat op de weegschaal staat?! Bovenstaand meisje dat ben ik.

Vol tranen en paniek in mijn ogen ben ik de spreekkamer uitgerend. Ik moest gaan afvallen, dat was een punt waar geen discussie meer over mogelijk was. Er was geen ruimte meer voor spontaan een koekje of snoepje. De kilo’s gingen eraf en ik was blij en trots. Achteraf gezien, was dit het begin van mijn eetstoornis. Welk kind van acht jaar is er nu bewust van zijn voeding en van het gewicht dat op de weegschaal staat?!

Na drie jaar bewust op deze manier te leven sloeg het door. Anorexia nervosa. Het was zomer en ik was lekker op vakantie met mijn ouders. Tijdens deze vakantie was ik jarig. Een lekker Italiaans ijsje voor mijn verjaardag, ho maar. Ook had ik tijdens deze vakantie het (intensieve) sporten ontdekt. Waar ik toen nog puur kon genieten van zwemmen, wandelen, tennissen etc. werd dit al snel na de vakantie een obsessie.

Eenmaal terug van vakantie sprong ik direct op de weegschaal, afgevallen! Dit gaf mij zo’n machtig gevoel dat ik dit voort ging zetten. Bij elke kilo minder, werd ook mijn eigen persoonlijkheid een stukje minder. Ongeveer een half jaar later was ik te ver gegaan. In een korte periode was ik kilo’s lichter en zowel mentaal als fysiek was er niet veel meer van mij over. En ondanks dat iemand mij bijna letterlijk kon omblazen, bleef ik vasthouden aan mijn dagelijkse rondje fietsen en skeeleren. Dit was de kracht van de anorexia…

In de winter van groep 8 werd ik toen voor een maand opgenomen in een kliniek. Ik volgde therapie, leerde mijn eetpatroon weer gezond te krijgen en ik kreeg weer mijn emoties terug. Een tijd van veel huilen en boosheid, maar ik heb ook zeker momenten van plezier en geluk gekend. Een ding besefte ik mij toen heel erg goed: ik wilde absoluut nog niet dood. Na deze opname heb ik met een fijn gevoel afscheid kunnen nemen van de basisschool.

Toch kwam tijdens de middelbare schooltijd de anorexia als een klap terug. Door mijn longziekte, mijn thuissituatie en mijn eigen karakter ben ik heel perfectionistisch, sensitief en lijk ik behoorlijk goed mijn mondje bij te hebben, maar ben van binnen enorm onzeker. Op de middelbare school ging ik nooit voor een zeven, maar voor een tien. Wilde ik iedereen altijd helpen en te vriend hebben en aan mijn astma probeerde ik zo min mogelijk toe te geven. Ik wilde ‘’normaal’’ zijn. Door al deze enorme eisen aan mezelf te stellen stond ik niet sterk genoeg om tegen de eetstoornis in te gaan. De eetstoornis had nog altijd genoeg ruimte en vrijheid. Ik moest presteren en anders zou iedereen je laten vallen. Dan kan je beter iets hebben om altijd op terug te vallen toch…?

In het tweede jaar van de middelbare school werd ik opnieuw opgenomen. Deze keer in het ziekenhuis voor drie maanden. Drie maanden van verdriet, wanhoop, angst en eenzaamheid. Nu ik dit zo schrijf, voel ik het verdriet opnieuw. Nog nooit in mijn leven heeft mijn eetstoornis zo tegen mij geschreeuwd en heb ik mezelf zo onbegrepen gevoeld. Voor mijn gevoel werd ik volgestopt met sondevoeding, met veel te veel calorieën en er was niemand die aan mij vroeg wat er nu echt aan de hand was. Na drie maanden werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ik had inmiddels bijna een gezond gewicht bereikt, maar uiteraard was het stemmetje nog helemaal niet verdwenen. De eerste dag dat ik thuis was, viel ik al snel terug in mijn oude gewoontes. Ik stelde een eetlijst op waarmee ik zou afvallen en binnen no time zat ik weer op de fiets. Het ‘’feest’’ kon weer beginnen…

De jaren daarna ben ik overgestapt naar een ander ziekenhuis en werd de focus niet meer op mijn eetstoornis gelegd. Ik ben op een minimaal gewicht gebleven en at altijd elke dag hetzelfde. Toen ik mijn vwo had gehaald, ben ik naar de universiteit gegaan waar het compleet mis ging.

Tijdens het eerste jaar van de universiteit kreeg ik ook te maken met angstaanvallen en dwanggedachtes. Mijn leven was letterlijk een hel geworden en de gedachtes om te stoppen met dit leven zijn meerdere malen de revue gepasseerd. Toch was ik sterker dan dit alles. Ik had dromen en volgende een leuke studie aan de universiteit. Hoe konden mijn gedachtes mij zo in de steek laten. Ik heb opnieuw hulp gezocht en langzaam kon ik deze verschrikkelijke gedachtes naar de achtergrond gaan brengen. Ik was zo dankbaar, ik kon mij weer beter concentreren op mijn studie en tegelijkertijd kreeg ik een bijbaantje in de horeca. Doordat mijn persoonlijkheid groeide, groeide mijn lichaam ook. Alhoewel ik er niet veel extra’s voor deed, kwamen langzaam de kilootjes erbij. Spannend, eng, zelfhaat, maar toch viel ik deze keer niet terug. Ik genoot van de dingen die ik deed, haalde passie uit mijn studie en kon weer smakelijk lachen met vrienden en collega’s. Doordat ik onafhankelijker werd van mijn thuissituatie kreeg ik een grotere verantwoordelijkheid naar mezelf toe. Een verantwoordelijkheid die in positieve zin heeft uitgepakt en ik zowel mijn bachelor als master heb kunnen afronden en nu werk in de gezondheidszorg.

Maar, hoe gaat het nu dan met mij? Een vraag waarop ik alledaags zou antwoorden: goed! Tegelijkertijd ben ik nog altijd hard met mezelf aan het werk. De focus die ik eerst altijd alleen op eten, calorieën en compenseren heb gelegd, heeft ook plaats gemaakt om te denken aan achterliggende problematiek. Oude wonden helen zich niet vaak uit zichzelf en ergens hebben mijn psychische problemen een diepgewortelde oorzaak. De precieze oorzaak is complex, is te lang voor deze blog, maar waar ik mezelf bewust van ben is dat ik op zoek ben naar liefde. De eenzame strijd in mijn anorexia staat symbool voor de eenzame strijd in mijn leven. En begrijp me niet verkeerd, want ik heb hele lieve mensen om mij heen, maar daarentegen ben ik ook keer op keer gekwetst. Ik moet leren vertrouwen in de dierbaren om mij heen en in mezelf. Dit is moeilijk, dit kost tijd, maar het is het wel waard. Een leven zonder angsten en een leven vol dromen. Dat is LEVEN, dat is de kracht van mij!

Een speciale dank aan iemand die ik al jaren ken en die mij heeft laten inzien dat ik het waard ben om te herstellen. Ik houd van jou!