Eenzaamheid en een eetstoornis

Dit verhaal is geschreven voor Carolien de Boer
Ervaringsdeskundige coach bij ISA Power

Eenzaamheid, dat is wel de rode draad geweest in mijn leven, ik voelde mij anders en ik dacht dat ik niet op deze aarde hoorde. Ook thuis voelde ik mij anders, ik heb vaak gefantaseerd dat ik geadopteerd was en of dat er ergens een ander gezin rondliep waar ik bij hoorde en ik droomde vaak over andere planeten waar er mensen waren zoals ik. Ik ben op vrij jonge leeftijd al gepest en heb altijd last gehad om aansluiting te vinden bij de mensen om mij heen, sportclubjes, vriendengroepjes, school, ik voelde mij altijd anders.

Op mijn 9e verhuisde wij met het gezin naar Amerika. Daar was het compleet anders. De kinderen vonden mij interessant, wilden alles van mij weten en heel leuk: sport is heel belangrijk. Ik ben dol op sport en kon mij helemaal laten gaan in de verschillende vormen van sport. Toch was ik daar niet gelukkig. Ik riep als jong meisje vaak dat ik dood wilde en ik was heel onzeker. Toen al leerde ik mezelf aan om onaardig te zijn tegen mezelf, om negatieve gedachtes binnen te laten en deze ook te geloven, want als ik dat zoveel mogelijk zelf deed, kon niemand van buiten mij pijn doen toch?

Carolien en haar hondje Doris

Carolien en haar hondje Doris

Ik ontdekte rond mijn 16e dat je aandacht kreeg wanneer je aandacht gaf aan je uiterlijk. Ik begon strakke broeken, hoge hakken, korte topjes te dragen en ik deed zonnespray in mijn haar zodat mijn haar blonder werd. Ik merkte hoe meer ik aandacht besteedde aan mijn uiterlijk hoe meer aandacht ik kreeg van anderen.

Als de buitenkant maar goed was, dan ontdekte tenminste niemand hoe ik van binnen was. Want ik had nog steeds de overtuiging dat er van binnen iets niet klopte. Daar had ik tenslotte voldoende bewijzen voor, vond ik zelf. Zelfs als het regende was ik ervan overtuigd dat het regende, omdat ik buiten liep. Ik begon in die tijd ook voor het eerst op mijn eten te letten. Geen beleg meer op mijn brood. Af en toe een maaltijd overslaan, maar wel gewoon avondeten, want dan hadden mijn ouders het niet door. Sowieso altijd normaal eten waar anderen bij waren. Dat zette door in: Normaal doen als anderen erbij waren (dus niet alleen op eetgebied, maar ook in gedrag: anderen pleasen bijvoorbeeld of juist een grote bek opzetten) en als ik alleen was, kwam de binnenkant naar buiten: ik huilde iedere avond, omdat ik het geacteer eigenlijk helemaal niet aan kon. Zo werd mijn lichaam mijn harnas, mijn bescherming voor de harde wereld, waar ik mijn plek niet kon vinden.

Dat acteren zette door toen ik ging studeren en dat was ook het moment dat de eetstoornis zich in sneltreinvaart te ontwikkelen. En ook al woonde ik geweldig, deed ik een leuke studie, had ik een leuke vriend en had ik de allerleukste horeca bijbaan ooit en had ik eigenlijk gewoon een heel leuk leven: ik kwam aan en dat was het allerergste, want mijn lichaam was mijn harnas, en zij begon mij in de steek te laten. Het diëten werd erger en ik kreeg voor het eerst eetbuiten. En ik begon voor het eerst te compenseren, eerst sporten en daarna mocht ik pas eten. Wanneer ik een keer te veel had gegeten at ik de volgende dag weer iets minder en/of sportte ik meer.

De jaren die volgden werd het eigenlijk steeds erger, ik begon met plannen van eetbuien en compensatie, een dagboek hield ik bij waar ik precies in bij hield wat ik at en wat ik had gesport en ook alle negatieve gedachten waar ik mezelf mee strafte. Het samenwonen maakte het er niet makkelijker op en ook de reis die ik maakte met mijn vriend uit die tijd wat zo mooi had moeten zijn draaide vooral om 5 kilo lichter thuiskomen. Ik had mijn emoties totaal niet meer onder controle en was zo ontzettend ongelukkig dat ik eindelijk aan de bel trok en hulp ben gaan zoeken.

Ik kreeg hulp bij Novarum, eerst via een onlineprogramma en ging later groepstherapie volgen en ik leerde weer normaal te eten en mijzelf beter te accepteren. Helaas was er ook een heel groot nadeel. Tijdens de groepstherapie moesten we een eetdagboek bijhouden en moesten we iedere week op de weegschaal staan en het getal werd dan op het bord geschreven. Doordat ik weer “normaal” ging eten, ging mijn gewicht per week iets omlaag, ook al was het maar 0,1 kg, ik kreeg daar een kick van. De anderen hadden dat niet, dus ik genoot ervan dat ik het “beter deed” dan de rest. En de therapeuten waren tevreden want ik at ook normaal. Maar… ik at ook niet meer dan dat, ik hield mij precies aan de eetlijsten en at niet meer dan dat. En wanneer ik bijvoorbeeld bij mijn ouders had gegeten of uit eten was geweest, at ik toch stiekem een boterham minder. Maar ik scheef dat niet op. Ik viel dus eigenlijk weer heel langzaam terug in die oude patronen. Maar had dat zelf niet door, want ik at “normaal” en was toch in therapie? Ik had volledig de controle gevonden.

Uiteindelijk vonden ze dat het goed met mij ging en werd ik “ontslagen”.

De heftige eetbuien en het extreme compensatie gedrag was ook wel echt over, maar ik was nog lang niet van de eetstoornis af. Ik durfde bijna geen taartjes te eten of andere ongezonde dingen want ik was als de dood dat ik weer eetbuiten zou krijgen. En ik deed veel aan hardlopen en ik was vegetariër geworden. En in mijn hoofd was er wel iets veranderd, maar ik was nog steeds vreselijk onzeker en had nog steeds een minderwaardigheidscomplex en had nog steeds last van extreme ups en downs.

Maar ik was wel echt heel slank en dat zonder te “diëten”. Het hardlopen ging ook steeds beter en ik haalde daar ook echt plezier uit, ik rende veel halve marathons en haalde iedere keer weer een persoonlijk record. Mijn harnas was er weer en daar kon ik mij er opnieuw goed achter verschuilen en dit keer was de beloning van buitenaf alleen maar groter:

Ik werd op mijn werk zelfs gezien als de gezondheidsgoeroe en begon ook anderen voedingsadviezen te geven en zorgde zelfs voor gezondere lunch op het werk, dat door het bedrijf verzorgd werd. Dat zorgde ervoor dat ik een voedingsdeskundige opleiding ben gaan volgen.

Dit waren voor mij echt de glorie jaren, want ik kon soort van mezelf zijn en werd daarvoor beloond, zonder eetbuien of compensatie gedrag, maar er was wel altijd dat stemmetje aanwezig dat ik niet te veel mocht eten en wanneer ik toch te veel had gegeten at ik de volgende dag iets minder, maar het werd gelukkig nooit meer zo erg als daarvoor. Ik noem het de glorie jaren, omdat ik een manier had gevonden waarbij ik geaccepteerd werd door de buitenwereld en dat mensen zelfs tegen mij op keken. Ik voelde mij daar zo sterk door dat het heel makkelijk werd om dat beeld vast te houden. Ik verschuilde mij volledig achter mijn harnas en ik was volledig “in control” en het allerbelangrijkste: ik hoefde niet de binnenkant te tonen, want dit was genoeg!

Ik ging werken bij een organisatie die zich online bezighield met voeding & sport. Ze waren toen nog heel klein, een startup en ik kon het erg goed vinden met de oprichter. Ik had het programma ook zelf gevolgd en zo kreeg ik een baan aangeboden. Ik was helemaal door het dolle. Ik voelde me nog meer gezien! Mijn passie voeding en sport en het willen helpen van anderen! Iedereen in mijn omgeving vond dat echt wat voor mij, want ik was de sport en health goeroe!

De eerste 3 maanden bij deze organisatie waren fantastisch. Werken met mensen die net zo leefde als ik! Die veel sporten, hun voeding allemaal bijhielden in een app en er stond zelfs een weegschaal op kantoor voor zowel je voeding als voor je lichaam. We praten open over onze calorie inname en gaven elkaar continu tips hoe we maaltijden konden maken die arm in calorieën waren, maar wel rijk aan volume! Ik werd een echte fitchick. Het draaide alleen maar om ons lichaam en ons uiterlijk. Ik postte foto’s van mezelf op Instagram en wat genoot ik van de vele likes en reacties die ik erop kreeg. Allemaal uiterlijk vertoon en daar alleen maar positieve reacties op krijgen, ook dat werkte verslavend voor mij. Deze organisatie werd steeds populairder en ik werd zelfs in de gym herkend. Dit sprookje liep na 9 maanden ten einde. Na 3 maanden werken daar kwamen de eerste scheurtjes. Ik vond de manier hoe de organisatie werkte niet altijd even goed en begon daar ook steeds wat van te zeggen. Ik kreeg woordenwisselingen met 1 van de 2 eigenaren. Ondertussen maakte ik lange dagen, ik werkte van ’s ochtends tot ’s avonds en in het weekend voor een lullig uurtariefje, maar ze hadden mij een vast contract beloofd en ik zag het bedrijf ook echt als niet alleen mijn werk, maar als mijn hobby, ik werkte niet alleen bij deze organisatie, ik was deze organisatie, vond ik. Thuis was ik niet te genieten en mijn vriend vond de kookcombinaties maar gek. Ook vriendinnen: doe jij sla in je kwark? Ja zei ik, dat zorgt voor volume! Ik begon steeds meer nare trekjes te krijgen. Chagrijnig, snel geïrriteerd, snel boos en dat werd op het werk ook steeds zichtbaarder. En zo werd mij na 9 maanden werken en 3 maanden als vrijwilliger verteld dat ze de samenwerking per direct eindigde.

Ik voelde mij bedrogen, ik viel in een gat, ik had ze alles gegeven, ik deed alles voor ze, het voelde als een mes in mijn rug. Ik verwijderde mijn Instagram account en ik lag de hele dag in bed, gordijnen dicht, ik kon niet meer, ik was doodop. We hadden net een pup en voor haar kwam ik uit bed om te wandelen en om naar de supermarkt te gaan om vreten te halen. Ik huilde iedere dag en ik kon het gewoon niet geloven. Alle oude gedachtes kwamen weer boven. Zie je wel dat ik hier niet hoor, ik pas nergens, niemand vindt mij aardig, iedereen laat mij in de steek en dat komt allemaal door dat stomme karakter van mij. Depressieve gevoelens en gedrag kwam weer terug, ik was opgebrand. Na jaren op het randje te hebben geleefd was ik er nu weer overheen gegaan. Maar ik wilde niet weer zo extreem terug als toen, ik wilde vechten. De glorie jaren waren in één klap voorbij.

En toen kwam ik bij ISA Power terecht. Ik ging googelen, omdat ik mij besefte dat ik nog steeds een ES had en ik wilde hiervoor eens en altijd vanaf. Ik stuurde een mail en Isabelle belde mij binnen 5 minuten.

Ik heb een jaar lang haar programma gevolgd, zowel (B)EAT IT als BOUNCE Back en ben ik mee geweest met het doorbraak weekend, wat voor mij echt een doorbraak was. De coaches wisten mij goed te confronteren en een spiegel voor te houden. Wat voor mij heel goed werkte is dat het niet ging om de voeding en het getal op de weegschaal, maar om wat er allemaal in je hoofd omgaat. Dat wat je jezelf vertelt, de automatische gedachten, de belemmerende overtuigingen. En omdat ik bijna mijn hele leven deze gedachten heb gehad is het ook niet zo makkelijk om nieuwe gedachten aan te leren en nieuw gedrag. Ik leerde weer voelen, ik leerde luisteren naar mijn intuïtie, ik werd zachter, ik was niet meer boos, ik leerde meer rust te pakken, geduldiger te zijn en ik vond mijn plekje op deze wereld. En het allerbelangrijkste: Ik kon mijn harnas achterlaten.

Behalve ISA Power ben ik veel gaan lezen over persoonlijke ontwikkeling en ben ik diverse cursussen en trainingen gaan volgen. Bijvoorbeeld de training Systemisch Coachen van UNLP en ben ik met het tweede jaar bezig van 365 dagen succesvol. Omdat wat ik heb meegemaakt en vooral hoe ik eruit ben gekomen, wil ik met anderen delen, zodat zij hier eerder uit komen dan ik. Dat is de reden waarom ik nu als coach aan de slag ben gegaan.

En nu ben ik in verwachting van mijn eerste kindje en ja, toen ik zwanger werd kwam weer even de gedachte naar boven, wat als ik dik word, hoe zal ik daarmee omgaan? Nou ik kan je vertellen, ik geniet van het dikker worden, want het is de natuur, het is voor de gezondheid van mijn kindje en een ontspannen moeder is veel beter dan een gestreste moeder, ik ben gezond! Zo zie je maar wonderen bestaan, als je er maar in gelooft en nooit, maar dan ook nooit opgeeft. En vertrouw en geloof in jezelf. En daar ben ik mezelf dankbaar voor, dat ik nooit heb opgegeven, altijd heb gevochten en inmiddels al een aantal jaar volledig eetstoornis vrij leef. En ik kan zelfs zeggen dat alle ervaringen die ik hierboven heb meegemaakt ben ik dankbaar voor, het had zo moeten zijn en zo moeten gebeuren om te zijn waar ik nu ben. En het allermooiste is: ik wilde al op jonge leeftijd moeder worden, maar ik riep ook altijd: “Ik wil een gelukkige moeder worden”. En nu begrijp ik waarom het zo lang heeft geduurd tot ik zwanger werd: ik werd eerst gelukkig.

Ik wil met mijn verhaal laten zien dat een eetstoornis door iedereen ontwikkeld kan worden, er is geen standaard profiel voor, die bestaat niet. Maar dat geldt natuurlijk ook voor verslavingen, depressies etc. en eigenlijk is iedere eetstoornis weer anders. Ook hoop ik met mijn verhaal te inspireren, om erover te praten, de schaamte voorbij. Weg met de taboe.

Ik heb een langdurige eetstoornis gehad, het begon op jonge leeftijd, duurde meer dan 10 jaar tot na mijn dertigste, maar toch ben ik ervan af gekomen en leef ik nu vrij en ben ik gelukkig.

Wil jij een intake gesprek inplannen? Of misschien wil jij je net als mij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.