Het verschil tussen emoties en gevoel

Fotografie: Sydney Sims, unsplash.com

Word je soms ook gek van jezelf? En heb je het idee dat je geen controle of grip kan krijgen op jouw emoties? Wat doe je met jezelf als je gevoelens het als het ware overnemen? Wees gerust, iedereen maakt dit mee. We kunnen onszelf een handje helpen door te onderzoeken waardoor we zo heftig en emotioneel reageren. 

Hetgeen wat we onderscheiden als we praten over gevoelens is het buikgevoel, het weten zonder dat de ratio erbij komt kijken. Dit wordt ook wel het pure intuïtieve gevoel genoemd en het beïnvloede gevoel. Dit is gekleurd door externe factoren zoals onze opvoeding, normen en waarden en ons referentie kader. 
. 
Het buik gevoel
Het buik gevoel is puur en gebaseerd op intuïtie. Het is iets wat je zeker weet. Men noemt het vaak het onderbuik gevoel. We hebben er zelfs spreekwoorden over "Ik voel het aan mijn water". Het is een gevoel wat je bijna niet uit kan leggen. Maar waarvan je later zegt "Ik wist het wel". Je voelt je gedwongen om het te volgen. Maar soms volg je het niet, uit angst. Toch is het pure gevoel iets om naar te luisteren. Achter hebben vaak spijt en denken we "Ik wel op mijn gevoel moeten vertrouwen". Jouw intuïtie volgen scheelt je (vaak) veel leed. Onthoud: belangrijk is om onderscheid te maken tussen het pure gevoel en angst. Keuzes gebaseerd op angst pakken vaak ook niet zo goed uit als initieel gedacht. Vervolgens slaan we onszelf alsnog tegen ons hoofd en denken we " Ow... ik wist het wel."

Het beïnvloede gevoel
Veel van de gevoelens die we voelen zijn gecreëerd vanuit ons referentie kader en door onze opvoeding. We zijn geconditioneerd. Jou ouders hebben jou normen waarden meegegeven die jou huidige kijk op het leven beïnvloedt. Laten we een kleine test doen. Beeld je de volgende dingen eens in.

✔️ Je baas vindt dat je niet goed presteert en hij ontslaat je
✔️ Je ziet iemand zijn asbak (uit zijn auto) legen op straat
✔️ Je ziet een man op straat zijn eigen hond een harde schop geven
✔️ Je verbreekt je relatie met een partner die wel helemaal gek op je is
✔️ Iemand scheld je uit en je slaat hem vervolgens hard tegen zijn kop
✔️ Je had geen tijd om te studeren en je zakt voor een examen
✔️ Je bent al 1 week ziek en je hebt geen zin om naar de doktor te gaan
✔️ Je vriend maakt het uit omdat hij geen relatie wilt, maar 1 week later heeft hij een nieuwe vriendin.
✔️ Je rijdt roekeloos over straat en bij het oversteken val je en breek je jouw arm
✔️ Je hoort een vrouw op straat schelden en gemene dingen zeggen tegen haar eigen kinderen
✔️ Je besluit er één heel jaar tussenuit (studie te stoppen) te gaan en helemaal niets te doen

Hoe voel jij je bij deze uitspraken. Wat waren je eerste gedachten? En waren deze gedachten "gekleurd" of niet? Hoorde je iemand anders praten? Voelde je misschien wat jou leraar, broer, zus, vader, moeder, vriendin zou zeggen? Ging je uit van jezelf of dacht en voelde je iemands anders gevoel?

Soms horen we anderen bijna hardop praten:
"Daar moet jij je niet mee bemoeien", "Dat is zo stom", "Beter kun jij het niet krijgen", "Je moet eens blij zijn met wat je hebt", "Wie mooi wilt zijn moet pijn lijden", "Dat doe je toch niet", "Je moet naar de doktor en medicijnen nemen", "Je hebt toch alles wat je hartje begeert", "Er zal toch brood op de plank moeten komen", "Dat is echt iets voor jou, je arm breken. Oen!", "Ik ben nergens goed in, daarom word ik ontslagen", "Je mag niet slaan", "Doe maar gewoon." 

We zijn geconditioneerd. En door deze conditionering kijken we als het ware door een gekleurde bril naar de wereld en de dingen die we meemaken of ons overkomen. De bril die jij draagt is weer anders dan die van jou beste vriendin of buurman, of van een persoon aan de andere kant van de wereld. We hebben andere waarden en normen; wat we goed en niet goed vinden. En toch denken we allemaal te leven volgens de juiste regels. We oordelen stiekem over anderen die niet leven zoals wij doen. Mensen die anders eten, zich anders gedragen, zich anders kleden en anders praten. 
 
Ons beïnvloede gevoel is gevormd door buitenaf: door onze ouders, leraren op school, vrienden van vroeger, en het land en de cultuur waarin we opgroeien. Het goede nieuws is dat je hier aan kan werken, als jij dat wilt. Je kunt jouw gekleurde gevoel veranderen, zodat jij jouw kijk op het leven kan veranderen. 

Wat zijn emoties? 
Een emotie is een lichamelijke reactie op hetgeen wat je voelt of ziet. Het is een reactie op ons gevoel: het gekleurde gevoel of onze intuïtie. In ons lichaam zitten spiegel neuronen. Als je iemand heel hard ziet vallen van zijn fiets, dan voel je dat. Je hebt het misschien zelf ook ooit meegemaakt? Dus dat gevoel is opgeslagen in je eigen systeem. Die spiegel neuronen herhalen dit gevoel. Auw......je kunt de pijn van de ander bijna weer voelen. Soms word je zelfs misselijk in je buik. 

Met emoties kun je mensen in beweging krijgen
De emotie is de prikkel die iemand in actie zet, vandaar dat wij als coaches van ISA Power vooral met emoties werken. Het begrijpen van de leefwereld van de klant en zijn/haar emotionele prikkels (triggers) is daarin heel erg belangrijk. 

Mensen moeten emotioneel verbonden zijn met hun wens, doel of droom. Gedragsverandering, of stoppen met overgeven, of stoppen met vreetbuien, lukt toch niet op de een op andere dag? Helaas is dat is wat veel mensen denken en geloven. Toch is het mogelijk! Wil je weten hoe, neem dan contact met ons op. Of plan een intake gesprek in.  

Veel mensen met eetstoornissen zijn heel erg gevoelig, of hoog sensitief. Soms ervaren we pijn of zijn we verdrietig om dat we 'gekleurd' zijn. Dan zijn we vaak geconditioneerd. Vraag jezelf dan eens af: Is dit wel mijn gevoel? Of is dat het gevoel van iemand anders? Wat we vaak zien is dat we een gekleurd gevoel hebben. 

De feestdagen en een eetstoornis

Dit artikel is geschreven door Lana
Vrijwilliger bij ISA Power

Het is weer zo ver: de feestdagen staan voor de deur. Sinterklaas is dan wel weer het land uit, maar Kerst komt er nog aan. Pepernoten, chocoladeletters, kerstkransjes, oliebollen en nog veel meer. De winkels liggen er vol mee. Kortom; verleidingen, verboden voedsel en uitdagingen.  
 
Leuk en gezellig, maar ook lastig. Lastig voor iedereen die kampt met een eetstoornis. De feestdagen draaien om samen zijn, maar ook om lekker eten.  
In de periode dat ik diep in mijn eetstoornis zat was deze tijd van het jaar verschrikkelijk. Ik zag als een berg op tegen de feestdagen en had al weken van tevoren buikpijn.  

Waarom zijn die dagen toch zo lastig? Vaak omdat ze net wat anders gaan dan de dagelijkse routine. Gevoel van controle verlies, minder structuur en ander eten.  
Misschien ga je uiteten, gourmetten of staan er de hele dag hapjes op tafel.  Hoe je het ook went of keert: de feestdagen draaien grotendeels om eten.
Hoe ga jij deze dagen dit jaar doorkomen? En nog belangrijker: hoe ga jij een beetje genieten?  

Fotografie: freestocks.org, unsplash.com

Begin bij het begin. Waar loop je tegen aan, wat vind je eng en waar zie je vooral tegenop?  
Ik vond het bijvoorbeeld lastig dat voor mijn gevoel de hele dag om eten draaide. Na het ontbijt duik je de keuken in voor een uitgebreide lunch of diner. Ik voelde mij hierdoor per uur dikker worden. Ik miste mijn dagelijkse structuur, vertrouwde producten en het idee van controle. Met de feestdagen gaf ik de controle deels uithanden, dacht ik.  
De drang om te compenseren en om meer te bewegen werd sterker en sterker.  
Het maakte mij verdrietig, gespannen en gefrustreerd. Waarom kon ik niet gewoon genieten zoals vroeger? Vroeger, toen ik geen seconde nadacht over wat ik at, hoeveel ik bewoog en juist uit keek naar deze tijd van het jaar?

Toch is het mij gelukt. Ik geniet weer. Ik kijk uit naar de feestdagen. De warme, gezellige en donkere dagen. Heerlijk met een filmpje en warme chocolademelk op de bank. Avondjes met vriendinnen, pepernoten en gedichten. Lang natafelen met de kerst en met oudejaarsavond een oliebol.  

Hoe ik dit heb bereikt?
In mijn slechtste periode maakte ik gerechten die veilig voelde, sprak ik af wat een ‘normale’ portie was en wat een haalbare uitdaging zou zijn.
Daarnaast probeerde ik de focus minder op het eten te leggen, maar juist op de andere fijne en mooie dingen van de feestdagen. Het samen zijn met familie en vrienden. Cadeautjes inkopen, winterse wandelingen en kerstversieringen. Samen met mijn zus de stad in opzoek naar een leuke kerstoutfit. Een outfit waar ik mij fijn in voelde ongeacht wat een ander hiervan zou denken of vinden. Samen zochten wij lekkere recepten uit en stonden wij in de keuken. Tussen het koken door maakten wij een wandeling door het park, keken een film of speelden wij spelletjes. Het zorgde voor afleiding, maar ook voor een andere kijk op de feestdagen. Elke jaar kon ik weer iets meer genieten, lachen en ontspannen.

Eis niet te veel van je zelf, leg de lat niet te hoog, maar gun jezelf wel deze tijd van het jaar. Ook jij bent het waard om te genieten, plezier te hebben, te lachen en om lekker te eten.
Wees lief voor jezelf! Die paar dagen in het jaar die wat anders gaan mogen ook gewoon.
Combineer haalbaar met een kleine uitdaging. Je zult merken dat er niets geks met je lijf gebeurt. ’s Avonds in je bed ben je moe van de spanning en het vechten tegen de eetstoornis, maar ook trots. Je lijf is dankbaar, je gezonde kant probeert de overhand te nemen en je hebt weer stappen gezet!

Het belang van goed en voldoende eten

Deze blog is geschreven door Annet

Inmiddels is het al bijna halverwege de maand November. Temperaturen dalen, de wind wordt sterker, en de zonnestralen zijn minder krachtig dan in de zomer. Dit betekent, dat het minder warm is, en dat het kouder wordt. Dikke truien, sjaals en handschoenen zijn weer verschenen in de nieuwe collectie van de modezaken in de stad. We moeten ons weer warmer kleden, om het niet koud te krijgen.

Maar wat nou, als je ondanks die dikke truien, sjaals en dikke sokken, het nog steeds koud hebt? Wat als je constant blauwe vingers en nagels hebt, en je in bed koud blijft, en niet kunt slapen van deze kou?

Wanneer je worstelt met een eetprobleem of eetstoornis, kan het zijn dat jij je herkent in bovenstaande voorbeelden. Het koud hebben kan een gevolg zijn van het niet op de juiste manier verzorgen van je lichaam. Wanneer je te weinig eet, heeft het uiteindelijk tot gevolg dat je lichaam weinig te verbranden heeft, en dat er weinig processen in je lichaam plaatsvinden. Hierdoor kan je lichaam het bloed niet goed laten doorstromen naar alle delen van je lichaam, waardoor je een lagere lichaamstemperatuur krijgt. Hierdoor kan je dus koude voeten en handen krijgen.

Fotografie Toa Heftiba - Unsplash.com

Tot een aantal jaar terug, zette ik het liefst de kachel heel erg hoog. In die tijd had ik soms 3 truien over elkaar aan, en nog steeds had ik het erg koud. Toen ik nog een eetstoornis had, had ik het na het drinken van een kop thee nog steeds koude rillingen. Eigenlijk, was er geen moment dat ik het NIET koud had.

Wanneer je een lage lichaamstemperatuur hebt door te weinig eten, doordat je je lichaam niet geeft wat het nodig heeft, is er simpelweg maar één oplossing: meer en beter eten! Eten is de brandstof voor je lichaam. Een auto komt niet vooruit zonder benzine, en jij komt niet vooruit, en wordt niet warm gehouden zonder eten.

Je lichaam geeft seintjes af als het niet gaat zoals het moet gaan. Het is belangrijk om naar deze seintjes te luisteren, en ze niet te negeren. Je kan deze aanwijzingen en seintjes niet verstoppen onder dikke truien. Je bent de warmte van binnenuit verloren, en die kan je niet oplossen van buitenaf. Je moet je lichaam van binnen voeden, met goed en voldoende eten.

Uit ervaring kan ik je meegeven dat meer eten je lichaam weer op gang brengt, dat je weer meer energie krijgt, en dat je geen drie dubbele trui meer nodig hebt om het maar enigszins een beetje warm te krijgen. Je kunt door voldoende eten weer lekker slapen, doordat je het in bed lekker warm hebt.

Wil jij ook graag weer kunnen leven, vol energie zitten, en de hele wereld aan kunnen? Wil jij zelfverzekerd zijn en trots op jezelf kunnen zijn?
Plan dan nu een intake gesprek.

Anorexia Eetclub

In Anorexia Eetclub gaan zes jongeren met anorexia de strijd aan met hun eetstoornis. Onder leiding van een diëtiste willen ze samen leren om weer normaal te koken en te eten. Tatum Dagelet volgt ze in hun dagelijkse strijd tegen de ziekte en hun wil om te herstellen.

Door de uitdaging aan te gaan, willen Fleur (26), Joris (21), Anne (21), Daphne (16), Sanne (18) en Stephanie (19) laten zien hoe deze strijd hun leven bepaalt. Tijdens de kooktraining, een regelmatig ingezet onderdeel bij eetstoornistherapie, doen ze samen boodschappen, koken ze samen en gaan ze samen eten. Doel is dat de jongeren elkaar helpen en steunen in de wens om een normale maaltijd te bereiden. Alle deelnemers aan de eetclub hebben therapie achter de rug of zitten er nog middenin. De wil om te genezen is er, maar in hun hoofd is de eetstoornis nog vaak de baas.  

Anorexia Eetclub wil inzichtelijk maken wat iemand met een eetstoornis meemaakt. De focus ligt op het verhaal van de jongeren. Hierbij heeft Tatum de rol van een meelevende luisteraar. Iemand die regelmatig leiding geeft aan het gesprek en vragen stelt zodat de kijker meer te weten komt over het verhaal van de jongeren.

Motivatie en reactie Fleur. Deelneemster aan het programma! 

“Ik ben erg trots op wat we met elkaar hebben bereikt en hoe wij als deelnemers elkaar hebben kunnen steunen tijdens deze heftige periode. Het was een leerzaam traject en ik zou het zo over doen.

Het enige wat ik de kijker op zijn hart wil drukken is dat het programma nooit is gemaakt met de intentie er een sensatie/aapjes kijk programma van te maken. Wij zijn echte mensen met echte problematiek die zichzelf tijdens een kwetsbare periode in hun leven blootgeven in de hoop deze verschrikkelijke (dodelijke) ziekte aan het licht te brengen. En vooral om de ‘onwetende’ kijker te laten zien wat de ziekte inhoudelijk met zich meebrengt, en dat is alles behalve ‘even eten’.

De naam doet vermoeden dat het voornamelijk over eten gaat en dat we een gezellige kookclub hebben opgericht, maar het programma is een eerlijke en pure weergave, echt een documentatie, van ons herstel. Waarbij alle facetten aan het licht komen.

Om voor mijzelf te spreken zie je mij vallen en opstaan en ik denk dat ook tekenend is voor herstel. Het mooiste van herstel is dat iedereen dat vallen en opstaan op zijn eigen, unieke, prachtige manier mag doen. Juist dit is waar het programma over gaat! Daarbij komt dat dit op een hele fijne en ingetogen manier in kaart wordt gebracht.

Ik heb meegedaan aan dit programma om mensen een kijkje te geven achter mijn schermen, ze laten zien wat er echt in mijn hoofd omgaat. Zodat zij mij, maar ook anderen, beter kunnen helpen waar nodig. Want geloof me deze hulp is meer dan nodig want er zijn zoveel mensen die strijden tegen een eetstoornis zichtbaar of onzichtbaar en helaas is de hulp vanuit instanties vaak te laat ter plaatse om het ergste te voorkomen. Laten we lief zijn voor elkaar, voor elkaar zorgen zoals en elkaar behandelen zoals we zelf ook graag behandeld willen worden.” 

Uitzending: van 6 november t/m 18 december, elke dinsdag om 21.05 uur op NPO 3 (20 november geen uitzending)

Durf om hulp te vragen bij eetstoornissen

Dit artikel is geschreven door Lana
Vrijwilliger bij ISA Power

Vechten tegen de eetstoornis kan voelen als een eenzame strijd. Een strijd die je aan de ene kant ontzettend graag wilt winnen, maar aan de andere kant misschien wel doodeng vindt om te voeren.

Je hoeft het niet alleen te doen.

Hulp vragen betekende voor mij de eetstoornis loslaten. Maar ook mezelf openstellen.
Ik zou tegen de eetstoornis in moeten gaan, haar tegenspreken. Iets wat ik natuurlijk ontzettend moeilijk vond.
Wat deed ik? Ik zei niks. Zolang ik niet over de eetstoornis sprak, dan bestond het ook niet. Dit heb ik een aardige tijd volgehouden. Ik deed alsof het er niet was. Ik ontkende dat ik een probleem had.

Naarmate de tijd verstreek werd mijn leven kleiner. Elke middag lag ik met een deken voor de kachel of op de bank. Ik had het koud en was moe. Steeds dieper zakte ik weg. Ik voelde mij leeg en alleen maar ook onbegrepen. Achteraf gezien logisch. Niemand wist wat er zich in mijn hoofd afspeelde.
De overtuiging; ik heb geen hulp nodig en ik kan dit alleen, bracht mij nergens. Ik kon deze strijd niet alleen voeren. Ik moest om hulp gaan vragen.

Knikkende knieën en druk op mijn borst.
Dat zou betekenen dat ik mij moest gaan openstellen. Ik moest gaan praten. Praten over mijn gevoelens, gedachtes en angsten. Een kwetsbare kant laten zien.
Stel dat ik zou gaan huilen? Of niet uit mijn woorden zou komen? Wat als ik niet word begrepen? Mij aanstel?
Zoveel vragen spookte er door mijn hoofd.
Misschien krijg ik wel goedbedoeld advies, waar ik niks mee kan. Werkt het averechts?

Mijn muur liet ik langzaam zakken voor mijn familie. Dat was fijn. Toch wist ik dat ik het met alleen de therapie en mijn familie niet zou redden. In mijn leven spelen mijn vriendinnen namelijk ook een belangrijke rol. Wilde ik de eetstoornis verslaan, deze strijd winnen, dan zou ik mij moeten gaan openstellen naar degene die dicht bij mij staan. Dus dat deed ik. Het tegenovergestelde gebeurde. Ik kreeg zoveel steun, liefde en warmte. 
De eenzame strijd werd langzaam minder eenzaam. Ik stond er niet meer alleen voor.

Ik heb ontzettend veel steun gehad aan mijn familie. Tot de dag van vandaag ben ik ze hier dankbaar voor. Daarnaast zijn de vriendinnen die heel dichtbij mij staan mijn redding geweest. Zij, die mij nooit hebben laten vallen. Zij, die elke uitdaging met mij aan gingen. Zij, die mij confronteerde met mijn gedrag. De waarheid lieten zien. Zij, die naast mij bleven staan ongeacht mijn paniek, verdriet en terugvallen.
Bij jullie heb ik kunnen lachen en huilen. Ik heb mijzelf kunnen en weer durven zijn. Jullie hebben mij laten zien dat er meer is in het leven dan de eetstoornis. Dat ik meer waard ben dan de eetstoornis. 

Inmiddels heb ik de strijd gewonnen. De eetstoornis is verslagen. Dit hoofdstuk behoort tot het verleden. De eetstoornis heeft mij veel gekost. Toch heb ik er ook een hoop voor terug gekregen. Ik ben sterker en trotser op mijzelf dan dat ik ooit ben geweest.

Ben je bang om hulp te vragen? Vind je dat lastig? Dat kan. En dat mag.
Maar geloof mij, dat is wat ik tijdens mijn weg naar herstel heb gedaan. Deze strijd is alleen niet te voeren. Zoek de mensen op die van je houden. Stel je open. Vraag om hulp.

Want ik ben dankbaar. Dankbaar dat ik deze strijd niet alleen heb hoeven voeren.

Lana en haar beste vriendin

A true friend accepts who you are, but also helps you to become who you should be.

Vecht niet tegen je gevoel, maar vecht voor je herstel.

Geschreven door Isabelle Plasmeijer
Oprichter van ISA Power

Het leven leven is moeilijk. Maar dat wist je al. Wellicht ben jij net als ik verstrikt geraakt in je worsteling met je emoties. Ik wil je vragen te onderzoeken om niet te vechten tegen je emoties maar om deze te onderzoeken, zodat je jouw energie kan steken in je herstel.

Als je jezelf beloofd om te werken aan onderstaande vaardigheden, kun je daadwerkelijk anders leren reageren op je gevoelens.

Heb je weleens een bal onder water geduwd in het zwembad? Hoelang houd je dat vol? Waarschijnlijk niet heel erg lang. Je kunt het met één hand doen, met twee handen, en je kunt ook nog met je hele lichaam over de bal heen gaan liggen. Hoe je het ook doet, je hebt kracht nodig, je moet weerstand bieden om de bal onder water te houden. Zo werkt het ook met je emoties.

Bron: unsplash.com

Als je geconfronteerd wordt met heftige gevoelens emoties in je leven, dan kan het zijn dat jouw gedachten je overspoelen als een tsunami. En wanneer dit gebeurt, raak je angstig om dingen te voelen, omdat je niet door je emoties overweldigd wilt worden. Het probleem is dat hoe meer je probeert je emoties te onderdrukken of ze buiten te sluiten, hoe overweldigender ze kunnen worden. Net zoals de bal onder water. Uiteindelijk verzuurt je arm en moet je de bal wel loslaten.

Vechten tegen ons gevoel doen we allemaal, want wie wilt zich nu klote voelen? Het zit in ons systeem om pijn te vermijden, dit mechanisme komt voort uit onze drang naar overleving. Gevoelens sturen ons, en nare gevoelens roepen nu eenmaal angst op. We vinden emoties vaak maar overweldigend. Hoe vaak ga jij bijv. opruimen of eten (of rondje hardlopen) terwijl je eigenlijk zou moeten huilen of een conflict uit moet praten. We ervaren een soort naaktheid, een kwetsbaarheid die we maar bij één enkeling durven laten zien.

Hoe vaak heb jij jezelf gestoten aan de tafelrand en zei je snel “Niets aan de hand hoor“ ondertussen hing je vel van je been en bloedde je?! Maar naast deze fysieke pijn is er ook onze emotionele pijn. Stel dat je op school wordt gepest of je voelt je heel erg buitengesloten dan kan dat zoveel verdriet doen dat je dit helemaal niet wilt voelen. Emotionele pijn kan heftiger en zwaarder voelen dan twee gebroken benen.

In de psychologie noemen we het vermijden en onderdrukken van emoties ook wel een destructieve copingstrategie. En de prijs van zelfdestructieve copingstrategieën komt je duur te staan. Het lijkt misschien even te werken, maar uiteindelijk zit je écht met de gebakken peren. Want onderdrukte emoties uitte zich als allergieën, eetstoornissen, burn-out, migraine en andere vervelend ziektes.

Een lange termijn oplossing is:
■ Leer hoe heftige emoties zich ontwikkelen in jezelf en hoe je ze kan zien aankomen
■ Herken en begrijp je emoties beter en leer hoe je ermee om kunt gaan
■ Train jezelf in mindfulness en verbind je niet met jouw emoties
■ Vergroot je interpersoonlijke effectiviteit
■ Leer je negatieve gevoelens accepteren, als onderdeel van het leven


Bronnen:
Werkboek “Omgaan met overweldigende emoties (Pdf.)”
MATTHEW MCKAY is hoogleraar aan het Wright Institute in Berkeley. Hij is (co)auteur van diverse bestsellers. In totaal zijn er meer dan 2 miljoen exemplaren van zijn boeken verkocht. JEFFREY C. WOOD is gespecialiseerd in zowel cognitieve gedragstherapie van depressie, angst en trauma als in het trainen van assertiviteit.
JEFFREY BRANTLEY is verbonden aan de Duke Department of Psychiatry en directeur van het Mindfulness-Based Stress Reduction Program aan Duke University.

Woede, een intense emotie.

Dit artikel is geschreven door Lana
Vrijwilliger bij ISA Power

Kom je in een situatie waarin jij je benadeeld of bedreigd voelt, dan is woede de primaire evolutionaire reactie van je brein.

Jarenlang kon ik weinig met deze emotie. Als ik ook maar enige vorm van woede voelde opkomen, drukte ik deze weg. Dit zorgde er voor dat mijn emoties zich opstapelde. Heel onverwachts, zo maar uit het niets, knapte ik dan.

Ik kon mijn woede niet meer onderdrukken. Wist mij er geen raad mee en ik ontplofte. Tijdens zo'n ontploffing riep ik dingen waar ik naderhand altijd spijt van had, ging er menig servies stuk en was ik mentaal uitgeput. Deze ontploffing zorgde achteraf naast een hoop spijt ook voor een schuldgevoel.

Er zat geen middenweg in deze emotie. Ik weet dat het niet handig is om aan de woede toe te geven. Achteraf heeft dit namelijk vaak zijn gevolgen.
Wat dan? Onderdrukken of uitlaten.

Onderdrukken; niet doen!
Dit is een kortetermijnoplossing en om verschillende redenen niet goed. Allereerst voor jezelf maar ook voor je brein, humeur, relaties. En wat als je later spijt krijgt? Door de woede te onderdrukken is de kans groot dat je later dingen doet of zegt waar je spijt van krijgt. Je verliest de controle over jezelf, terwijl dit het laatste is wat je wilt.

Oké, maar wat dan? Niet onderdrukken. De vrije loop laten? Mezelf gewoon helemaal laten gaan?
Geprobeerd, ook niet de oplossing. De focus op de woede maakt het erger en intenser. Het zorgt er namelijk voor dat je de woede moeilijker kan reguleren.

Neurowetenschappers zeggen: de truc zit hem in je amygdala kalmeren – het breingedeelte dat emoties controleert.

Makkelijker gezegd; je moet afleiding zoeken.
Afleiding, hoe?
Draai je gedachtes om. Verplaatst je niet alleen in jezelf, maar ook in datgene wat jou zo boos maakt. Leef je in. Waarom maakt het mij zo boos, wat is dat in zijn of haar gedrag?

Fotografie: Lacie Slezak_unsplash.com

Door je gedachtes, je oordeel om te draaien, krijg je de controle terug over je emoties. Door toe te geven aan je woede, maak jij jezelf slachtoffer van je eigen intense emotie en de mogelijke gevolgen.

Bedenk dat hij of zij misschien ook gewoon een slechte dag heeft. Hebben wij dat allemaal wel niet eens?

Als je dit lees kan je het suf noemen. Makkelijker gezegd, dan gedaan.
Toch werkt het wel!

Probeer de eerstvolgende keer dat je woede en boosheid voelt opkomen door wat voor een reden dan ook, de situatie om te draaien. In plaats van je benadeeld of slachtoffer te voelen, bedenk hoe de ander of de situatie tot dit punt is gekomen.
Herhaal het zinnetje ''Die heeft gewoon een slechte dag.'' en als het nodig is vergeef.

Woede is een vretende en slopende emotie. Voorkom deze!

Jonge kinderen en eetstoornissen

Bij de meeste mensen staat het hebben van een eetstoornis vooral bekend als een tienerziekte. Maar niet alleen tieners kunnen een eetstoornis ontwikkelen. Ook ouderen kampen met een eetstoornis. Het komt zelfs voor dat jongeren van 8 jaar oud worden opgenomen voor hun eetstoornis.

Hoe kan het dat er steeds meer jongeren een eetstoornis ontwikkelen?

Fotografie Clarisse Meyer, unsplash.com

Hoe kan het toch dat een eetstoornis op steeds jongere leeftijd voorkomt? Uit onderzoek blijkt dat de jongeren steeds meer druk en stress ervaren doordat ze moeten presteren. Door deze prestatiedruk ontstaat er faalangst en onzekerheid, wat deze kinderen afreageren op eten. Vaak horen we van onze cliënten ‘ hier ben ik goed in’, of ‘nu heb ik controle’. Deze veel voorkomende gedachten komen voort uit een dieper verlangen. Vaak is het zo dat kinderen met een eetstoornis door een onzekere periode gaan in hun leven, hoge mate van onzekerheid ervaren of uit balans zijn. 

Gezond eten is belangrijk voor kinderen

Tezamen met het groeiende wereldwijde probleem genaamd obesitas groeit ook het verlangen om gezond te zijn, of slank te blijven. Ook scholen geven tegenwoordig voorlichting over gezond eten en het gevaar én het voorkomen overgewicht. In zekere mate moeten jongeren hier natuurlijk bewust en alert op zijn, maar gezond eten kan ook een obsessie worden. Het kan er zelfs toe leiden dat de jongeren op een extreme ongezonde manier gaan focussen op eten, hun gewicht en uiterlijk.

Een ander 'probleem', of uitdaging, is dat jongeren zich veel vergelijken met elkaar. Dit fenomeen "erbij willen horen" speelt mee in de ontwikkeling van een eetstoornis. Niet alleen de kledingsstijl wordt aangepast, maar ook het lichaam. Alles wordt gedaan om er maar bij te horen, of om niet meer gepest te worden. Maar een eetstoornis is niet altijd gerelateerd aan zelfbeeld. Eten of juist niet eten kan ook een uitingsvorm zijn die wordt ingezet om met emoties om te kunnen gaan. Bijvoorbeeld bij kinderen die door een moeilijke periode gaan als gevolg van een trauma. Zij ervaren dan steun van hun eetstoornis ten tijden van rouw of verlies. 

"Ik voelde me niet geaccepteerd. Op school voelde ik me vaak eenzaam, en ik dacht 'als ik dun ben dan zullen ze mij wel zien staan'. Ik wilde erbij horen, ik wilde één van hun zijn. Ik dacht dat afvallen dé oplossing was." Jesse (13 jaar), oud cliënt ISA Power

Tegenwoordig wordt een eetstoornis sneller ontdekt, mede omdat ouders zelf steeds meer informatie verzamelen over eetstoornissen. Ouders zijn wijzer en alerter voor de symptonen ensignalen van eetgestoord gedrag die ontstaan bij hun kind. Ouders schakelen hierdoor eerder de huisarts in en het lijntje met de hulpverlening is een stuk korter geworden dan voorheen.

Een eetstoornis brengt altijd ernstige gezondheidsrisico’s met zich mee, de gevolgen kunnen alleen nog schadelijker zijn op jonge leeftijd. Bij bijvoorbeeld anorexia worden de spieren afgebroken en de groei en botopbouw vertraagd. Je kan dus spreken van onomkeerbare gevolgen omdat deze jongeren een eetstoornis ontwikkelen voor hun puberteit waarin het lichaam normaal gesproken een hele groei en ontwikkeling doormaakt. Het lichaam krijgt daar nu geen mogelijkheid voor en dit kan nooit helemaal op latere leeftijd worden ingehaald. Bij jongeren in deze leeftijdsgroep spelen de ouders een nog belangrijkere rol in het herstel. De ouders zijn onmisbaar. Juist zij kunnen samen met de hulpverlening voorkomen dat de jongere wordt opgenomen in een kliniek, wat natuurlijk ten alle tijden voorkomen moet worden als dit mogelijk is.

Een positief punt is wel dat de kans op volledig herstel bij jongeren groter is dan die van volwassenen. Ongeveer 3 op de 4 jongeren die gediagnosticeerd is met anorexia nervosa, boulimia nervosa of een eetbuistoornis BED geneest, meestal na een ambulante (poliklinische) behandeling. Dit kan bestaan uit individuele therapie, uit groepstherapie of uit een combinatie van beide. Er zijn tegenwoordig vele verschillende behandelmethodes die ingezet kunnen worden. Hierin wordt gekeken naar wat past bij de jongere en wat een goede kans van slagen heeft.

Bronnen:

https://www.humanconcern.nl/hc-in-de-media/anorexia-steeds-vaker-bij-jonge-kinderen

http://www.proud2bme.nl/Artikelen_over_eetstoornissen/Kinderen_met_anorexia_steeds_jonger

Kwetsbaarheid en zelfcompassie

Zelfcompassie. Wat betekent dit eigenlijk? Zelfcompassie betekent dat je warm en begripvol bent tegen jezelf wanneer iets niet gaat zoals je wilt, of wanneer het voelt alsof je tekortschiet. Zelfcompassie is ook nodig wanneer je lijdt of wanneer je door een moeilijke periode gaat in jouw leven. Ik schaamde toen ik me realiseerde dat ik mezelf jarenlang heel erg tekort heb gedaan. Zelfcompassie was iets wat ik tijdens mijn eetstoornis niet bezat. Daarentegen had ik wel heel veel zelfmedelijden. Als ik er  van overtuigd was dat ik iets verkeerd gedaan had dan gaf ik mezelf een trap na. Mijn omgeving zag het niet zo zwart-wit als dat ik het zag. Ik geloofde er niks van. Ik strafte mezelf. Alles wat er gebeurde in mijn leven gebruikte ik als bewijs dat ik een mislukkeling was.

Compassie betekent ook dat je begrip hebt en vriendelijkheid toont aan anderen als ze fouten maken of tegenslag ervaren in hun leven. Je veroordeelt ze niet, maar luistert naar ze en beseft dat lijden, falen en onvolmaaktheid een onderdeel is van het leven en dat iedereen hier in zijn leven mee te maken krijgt. Ik heb misschien altijd wel te veel compassie voor mijn omgeving gehad. Tijdens mijn eetstoornisperiode vergaf ik iedereen en ik wist negatieve ervaringen een positieve draai te geven in andermans leven. Ik motiveerde anderen door ze te vertellen dat fouten maken menselijk was en dat je juist leert van fouten!

“Je faalt pas als je het niet probeert”

Het probleem was alleen dat dit alles alleen voor mijn omgeving gelde. Voor mij was het niet van toepassing. Nu kan ik me niet meer indenken hoe deze kronkel in mijn hoofd vastgeroest heeft gezeten. Waarom meet ik met twee verschillende maten? Ik was ervan overtuigd dat ik zelf een zooitje van mijn leven had gemaakt en dat ik hiervoor gestraft moest worden. Ik was ervan overtuigd dat ik een mislukkeling was en dat ik geen goed en gelukkig leven verdiende. Zelfcompassie kende ik niet en verdiende ik ook zeker niet. De rest van de wereld verdiende het wel, want die konden er allemaal niks aan doen dat dingen anders liepen dan ze in gedachten hadden.

De begrippen zelfcompassie en kwetsbaarheid zijn twee belangrijke eigenschappen! Mensen met zelfcompassie beseffen dat ze niet perfect zijn en dat fouten maken, falen en problemen in het leven onvermijdelijk zijn. Ze kiezen er alleen voor om juist in die tijden zachtaardig voor zichzelf te zijn en niet boos op zichzelf te worden of zichzelf te straffen.Wanneer je respectloos en onvriendelijk met jezelf omgaat verhoogt je stresslevel, ervaar je meer frustratie en is je innerlijke criticus niet te stoppen.

Het levert je zoveel meer balans op je in je leven als je in moeilijke tijden de realiteit met vriendelijkheid accepteert. Kwetsbaarheid tonen, open zijn over wat er in je hoofd omgaat en wat dit met je doet heeft veel meer voordelen. En je grenzen aangeven als iets misschien te hoog gegrepen is ook getuige van kracht. Juist je mag trots op jezelf zijn dat je iets geprobeerd hebt. Het voelt zoveel fijner als je begrip naar jezelf toont en niet streeft naar perfectie. En nee, zelfcompassie is niet egoïstisch. Alles behalve dat. Het is juist noodzakelijk en gezond om voor jezelf op te komen, om grenzen aan te geven en om lief voor jezelf te zijn! Je bent verantwoordelijk voor je eigen leven dus je moet ook goed op jezelf passen, want van jou is er maar één! Wees zuinig op jezelf.

“Ik heb er niet voor gekozen een eetstoornis te krijgen, maar ik kies er wel voor om beter te worden!”

Zelfcompassie is wel wat heel anders dan zelfmedelijden. Jarenlang heb ik in de slachtofferrol gezeten en verdronk ik in zelfmedelijden. Zelfmedelijden was voor mij een excuus om niet te genezen. Doordat ik zoveel zelfmedelijden had, deden mislukkingen, fouten en falen me niet zoveel meer, want ik was toch al 0,0 waard en ik kon toch HELEMAAL niks. Een teleurstelling kon het dus niet worden. Dit gaf me tegelijkertijd ook meteen een vrijbrief om niet deel te nemen aan het echte leven en om geen stappen te maken, want ik kon het toch niet en het mislukte toch. Het was dan dus verspilde tijd en energie. Mijn omgeving werd erg boos op en gefrustreerd van deze houding van mij. Natuurlijk had ik niet voor een eetstoornis gekozen en was het klote dat mijn leven bestond uit opnames, gewicht, calorieën, compenseren, etc. Nee, zo had ik me mijn tienerjaren niet voorgesteld, maar als ik wilde dat er wat zou veranderen, dan was ik toch echt alleen de aangewezen persoon om hier verandering in te brengen. En dat ging niet lukken met die houding, dat kan ik je wel vertellen!

“Ik deed dat niet, dat deed mijn eetstoornis”

Als je kiest voor genezing, is zelfcompassie een heel belangrijk onderdeel hierin! Juist op momenten als het leven zwaar is, ben jezelf de beste mascotte om jezelf er weer bovenop te helpen. Door te vechten tegen jezelf bereik je niks. Het levert je niks goeds op. Het is een leerweg. Een negatieve denkwijze gaat niet binnen 2 weken uit je gedachten. Dit moet je trainen, maar het is mogelijk! Elke keer als je jezelf weer de grond intrapt of als je boos op jezelf bent, probeer dan de gedachtes om te draaien naar het positieve. Bedenk bij jezelf wat je zou zeggen tegen je beste vriend of vriendin als ze in dezelfde situatie als jou zou zitten. Waarschijnlijk zou je niet boos op haar worden als ze een fout maakt. Waarschijnlijk zou je haar ook niet straffen als ze zich kwetsbaar opstelt of als ze haar grenzen aangeeft, toch?

Jij bent net zoveel waard als die beste vriend of vriendin van je! En ook jij verdient net zoveel zelfcompassie! Geef die dan ook aan jezelf! Behandel jezelf en je lichaam als je beste vriend of vriendin. Het mag echt!

“Make yourself a priority once in a while. It’s not selfish. It’s necessary”

Fotografie
Bron

De lat lager leggen en het zelfbeeld omhoog

Geschreven door Lana
Vrijwilliger bij ISA Power

Het zelfbeeld, een ingewikkeld iets

Herkenbaar als ik zeg dat het makkelijker is om jezelf naar beneden te halen i.p.v. naar boven?Teleurgesteld. Niet in een ander, maar in jezelf. Dom, stom, dik, dun, lelijk, raar. Dat ben ik.
Een molen aan negatieve gedachten over mezelf. Deze molen voedt mijn onzekerheid. Het zorgt er voor dat ik dag in, dag uit slecht over mezelf denk. Het is chaos in mijn hoofd. De gesprekken met mijzelf zijn alles behalve positief. Mijn zelfbeeld daalt en geluk is ver te zoeken. Niet alleen in mijn hoofd is het chaos, ook in mijn lijf. Ik ben continu gespannen, al mijn spieren zitten vast. Ik heb hartkloppingen, last van mijn buik en darmen. 

Fotografie, unsplash.com

Waar komt dat lage zelfbeeld toch vandaan?

Je creëert het zelf. Dit klinkt misschien onvriendelijk en hard maar het is de liefdevolle waarheid. Elk mens voedt zichzelf met negatieve overtuigingen, gedachten en angst. Je gelooft hier in en laat je leven er door leiden.

Toch ben jij niet de enige die geregeld een liefdeloos dialoog met zichzelf voert. Een groot deel van de mens heeft hier last van. Het slechtste wat je jezelf kan aandoen, maar toch ontzettend moeilijk om te doorbreken. Maar er is goed nieuws, want het is mogelijk om dit patroon te doorbreken! Het vraagt om wat geduld, doorzettingsvermogen en vertrouwen in jezelf. Vooral het laatste is van belang.

Vertrouw jezelf en geloof in jezelf! 

In de loop van de jaren is mijn zelfbeeld flink veranderd. Hoe ik nu over mezelf denk en naar mijzelf kijk, zo is het niet altijd geweest. Ik was een ster in mezelf naar beneden halen en kon maar moeilijk iets aardigs over mezelf zeggen. Ik deed niks goed en het kon altijd beter.
Gelukkig is dit inmiddels anders en accepteer ik elke dag een beetje meer dat ik ben zoals ik ben.

Een laag zelfbeeld heeft vooral te maken met wat je denkt. Dus ik moest mijn denkpatroon aanpassen. Achterhalen waar deze negatieve gedachtes vandaan kwamen.
Een terugkerend iets was; angst. Angst om niet goed genoeg te zijn, niet leuk genoeg. Maar ook om niet nuttig of actief genoeg te zijn. Altijd maar bezig willen zijn en presteren. Voor wie? Voor wat?

Ik geloofde de negatieve gedachtes en faalde voor mijn gevoel altijd. Dit gevoel wilde ik niet meer. Ik moest de lat lager gaan leggen voor mezelf. Een stuk minder kritisch zijn. 

Wat heeft mij geholpen?
Ik ben veel van mijn gedachten gaan opschrijven. Door mijn gedachten op papier te zien, het zwart op wit te zien, zag ik hoe streng ik voor mijzelf was. Terugkerende gedachtes die mij niks opleverde. Deze ben ik gaan ombuigen en relativeren. Ik heb geleerd dat ik een stuk aardig mag zijn voor mezelf. Het is niet zwak of arrogant om aardig te zijn voor jezelf. Het is iets moois. Behandel jezelf zoals je je vrienden zou behandelen. Wees wat milder en liever voor jezelf. Je zult merken dat dit automatisch zorgt voor een beter gevoel. 

Een herkenbare gedachten voor vele is denk ik ook 'Dit kan beter' of 'Dat gaat niet goed'. Zullen wij deze is gaan vervangen voor 'Ik ben goed bezig'.  Focus je op waar je goed in bent, wat voor jou belangrijk is en waar jij gelukkig van wordt. Kritisch zijn mag. Te kritisch niet. Onthoud dat niet alles altijd gaat zoals het moet, maar dat JIJ wel goed bezig bent. Je zult merken dat elke positieve gedachten, hoe klein of groot die ook is, een stapje in de juiste richting is. 

Wees trots op wie je bent. Neem de sprong en kies voor jezelf. Kies voor een gelukkige, positieve en beste versie van jezelf. Eentje waar je trots op bent en waar je tegen durft te zeggen; Ik ben goed genoeg. Ik mag er zijn!

Waarom sorry zeggen zo moeilijk is...

Geschreven door: Isabelle Plasmeijer

Het spijt me, sorry....

Het blijkt nogal moeilijk voor mensen om ‘sorry’ te zeggen. En natuurlijk zijn er ook mensen die zich heel snel schuldig voelen en te snel ‘sorry’ uitspreken, terwijl ze nergens schuldig of verantwoordelijk van waren.

Hoe werkt het voor jou? Kun jij echt oprecht 'sorry' zeggen? Als je echt ergens oprecht spijt van hebt, dan is het goed om daar ook 'sorry' voor te zeggen. 

Ik vond het vroeger erg lastig eerlijk gezegd. En ik ben niet de enige. Veel mensen vinden het moeilijk om toe te geven dat ze fout zaten, of iets fout hebben gedaan. Wellicht denk je dat het iets te maken heeft met koppigheid of trots. De oorzaak ligt veel dieper. Het weigeren van excuses is komt voort uit het willen beschermen van je eigen kwetsbaarheid. 

Waarom is 'sorry' zeggen zo moeilijk?

Mensen die het moeilijk vinden om sorry te zeggen zijn vaak angstig. Het zeggen van “Het spijt me” veroorzaakt een angst en die ze willen het liefste vermijden. Ik kon vroeger moeilijk 'sorry' uit mijn strot krijgen. Alsof ik daarmee mijn eigen onzekerheid blootlegde, en dan zou ik moeten huilen.

Kun jij toegeven dat je iets verkeerds hebt gedaan? Voor veel mensen is dit iets enorm bedreigends. De meeste mensen hebben namelijk moeite om hun gedrag los te zien van zichzelf. Als ze iets verkeerds hebben gedaan dan moeten ze wel een verkeerd mens zijn, althans zo zegt het 'stemmetje' in het hoofd. En als ze iets doms hebben gedaan dan moeten ze wel een dom mens zijn en als ze een verjaardag van hun beste vriendin vergeten zijn dan zijn ze dom en egoïstisch. En daarom voelt het aanbieden van hun excuses als een enorme bedreiging van onze identiteit, eigenwaarde en zelfwaarde.

Wanneer jij je excuses aanbiedt dan kun je gevoelens van schuld ervaren, maar mensen die hun excuses niet aanbieden ervaren gevoelens van schaamte. Hoewel schuld ons slecht laat voelen over onze daden, laat schaamte je slecht voelen over jezelf en lijkt daarmee een schadelijkere emotie dan schuld. Maar emoties zijn niet slecht. Het zijn de boodschappers van jouw ziel. Probeer te ontdekken wat jouw emoties jou proberen te vertellen. 

Het mooie van excuses aanbieden is dat het een kans is om een conflict op te lossen. Het betekent niet meteen dat er nog meer beschuldigingen en conflicten ontstaan.

Wanneer jij je excuses aanbiedt zeg je niet dat je alle verantwoordelijkheid opeist en de andere partij volledig vrijpleit. Je zegt "sorry voor de pijn en kwetsing die jij op dit moment voelt, dat vind ik vervelend voor jou." 

Echter zijn de meeste mensen bang dat wanneer zij sorry zeggen het hele conflict automatisch hun schuld is. Maar dat is nooit waar. "It takes two to tango." Twee mensen zijn betrokken bij de ruzie, twee mensen zijn (meestal) verantwoordelijk, en twee mensen kunnen elkaar dus hun excuses aanbieden.

De voordelen van ‘sorry’ zeggen:

• Het is een oefening in kwetsbaarheid en nederigheid.
• De relatie met de ander versterkt en wordt hechter.
• Door je oprechte ‘sorry’ uit te spreken klaart de lucht. 
• De ander zal meer respect en waardering voor je hebben, want iedereen weet hoe moeilijk het is om echt ‘sorry’ te zeggen.

‘sorry’ betekent niet:

• Besef dat een ‘sorry’ niet automatisch een schulderkenning is.
• Sorry zeg je ook voor jezelf; je bevrijd jezelf van nare gevoelens van schuld. 
• Praat vanuit jezelf en maak geen verwijten over (het gedrag van) de ander. 
• Als de ander je excuses accepteert, is het goed hem of haar ervoor te bedanken en laat het onderwerp verder rusten.

Als je jouw excuses niet aanbiedt dan zul je moeten leven met onderdrukking van je eigen gevoelens. Je zult irritaties ervaren. En deze afstandelijkheid (want je bouwt een muur om je heen) is een bedreiging voor je eigen kwetsbaarheid en groei. Doe het wel. Het is enorm helend om je open te stellen en je kwetsbaarheid te tonen. Het kan leiden tot een veel diepere emotionele band met een ander persoon waardoor ook de relatie tussen jullie sterker wordt. 

Niet alles heb ik zelf bedacht. Ik heb ook gekeken bij: www.psychologytoday.com

Ik hoor graag wat "sorry zeggen" jou heeft opgeleverd in het verleden. Stuur je mij hieronder een reactie? Dankjewel alvast! Liefs, Isabelle

Gezonde affirmaties

Gezonde affirmaties kun je inzetten bij het elimineren van jouw belemmerende overtuigingen. Je gedachten en woorden zijn krachtig. Je helpt jezelf door je gedachten positief te (her)formuleren.

Dus weg met die negatieve eetstoornis gedachten, zoals: "Ik ben te dik, lelijk, een varken, ik ben niet slim genoeg, niemand vindt mij leuk, het zal mij nooit lukken, niemand begrijpt mij, ik kan nooit een vriend krijgen, ik kan dit niet overwinnen, ik ben nergens goed in, de wereld is beter af zonder mij ...."

Hoe doe je dat?

Elke keer als jij jezelf betrapt als je een negatieve gedachte hebt, complimenteer jezelf dan. Bewustzijn is de eerste stap naar verandering. Het is dus belangrijk dat je opmerkt dat je een negatieve gedachte hebt. Soms ben je al 15 minuten aan het doem-denken zonder dat jij je er bewust van bent. Ook dan kun je jezelf complimenteren.  

Een affirmatie is een kort en krachtig zinnetje wat je meerdere keren moet herhalen. Het beste is om dit direct bij het opstaan te doen. Een regelmatig herhalen van een affirmatie geeft je vertrouwen. En het hebben van vertrouwen, geloof en positieve vooruitzichten is belangrijk om de obstakels (alle uitdagingen en klote dingen) in je leven te overwinnen. 

Het lijkt misschien raar om van die super "happy de peppie" dingen te gaan roepen tegen jezef. Maar waarom niet? Je roept toch ook van de "negatieve en gemene" dingen tegen jezelf?

Door positieve affirmaties kan je jouw eigen geest weer even op het rechte 'pad' zetten. En elke keer als je een postieve affirmatie oefent denkt jouw brein "Hey dit is leuk, deze wil ik vaker horen".... Ook hier geldt, oefening baart kunst. 

Enkele voorbeelden van positieve affirmaties:

• Ik mag er helemaal zijn
• Ik mag fouten maken, daar leer ik van
• MIjn lichaam is mijn voertuig en ik zorg er goed voor
• Ik kan niet alles en dat is helemaal niet erg
• Ik vergeef mezelf voor de dingen die ik niet goed heb gedaan
• Ik omarm mijn kwetsbaarheid 
• Ik geef om mezelf net zoals ik om anderen geef
• Wat ik ook doe of bereik ik verdien respect
• Hoe ik er ook uitzie of hoeveel ik ook weeg ik verdien liefde
  
  Maak je eigen lijst, print 'm uit en hang deze thuis aan de muur! Oefen het voor 10 dagen en kijk wat er gebeurt. Laat hieronder je reactie achter. We zijn benieuwd of het voor jou gewerkt heeft. 

De geheime taal van eetstoornissen

De geheime taal van eetstoornissen is de titel van het boek van Peggy Claude-Pierre. Peggy was zelf moeder van twee dochters met anorexia. Haar ervaringen met haar twee "kinderen vormen de basis van dit aangrijpende en hoop gevende boek over eetstoornissen. Het boek is bedoeld als steun voor zowel de slachtoffers zelf als de mensen die van hen houden of hen behandelen.

Vierentwintig uur per dag was de schrijfster bezig met de ziekte van haar dochters. Eerst die van de oudste, en later van de jongste, Nikki, die in veel ernstiger mate aan anorexia leed. Ze bezocht verschillende hulpverleners die haar slechts vertelden wat er al in de boeken stond: anorexiapatiënten hebben hun ziekte aan zichzelf te wijten, willen aandacht trekken, streven een onhaalbaar schoonheidsideaal na, en zo meer. Maar Claude-Pierre besefte dat de ziekte van haar dochters meer inhield. Het was alsof er een negatief wezen in hen zat dat hen dwong zichzelf te vernietigen, omdat ze het niet waard waren te leven. Dat was de reden waarom de reguliere behandelmethoden geen succes hadden. De negatieve stem bleek altijd sterker.

Ondanks het feit dat Nikki al door de artsen was opgegeven, bleef Peggy Claude-Pierre voor haar dochter vechten. Langzaam bouwde zij aan het welzijn van haar kind, heel langzaam begon ze de strijd te winnen. Tijdens ,dit proces schreef ze alles op: de uitspraken en daden van haar dochter, maar ook die van zichzelf. Haar methode werkte: Nikki herstelde volledig.

Na de genezing van haar dochters opende Peggy Claude-Pierre een kliniek voor mensen met eetstoornissen. Door ruimtegebrek werden alleen de ernstigste gevallen worden toegelaten. Desondanks genezen uiteindelijk al haar patiënten. De aanpak is niet gericht op het wegnemen van het 'schuldgevoel'- immers, er is geen schuldige - maar op het sterker maken van de eigen persoonlijkheid, zodat de patiënt zich uiteindelijk zelf kan bevrijden van de verlammende ziekte.

In De geheime taal van eetstoornissen beschrijft Peggy Claude-Pierre haar methode. Momenteel zijn alleen nog de Engelse boeken te verkrijgen op het internet. Een goede snuffelaar kan via Marktplaats wellicht nog een 2e hand versie in het Nederlands vinden. 

Recensie(s) van Bol.com

De auteur, moeder van twee dochters die ooit aan anorexia leden en tevens psychologe met een eigen instituut gespecialiseerd in genezing van eetstoornissen, biedt met dit boek haar eigen ervaringen aan en de theorie waarop haar instituut werkt. Kern van haar betoog is dat ze de eigen verantwoordelijkheid bij de patiënt weghaalt en deze ziekte ziet als manipulatie van de eigen geest van de patiënt. De auteur stelt dat anorexia geen modetrend is. Met een succesvolle methode hoe de patiënt van anorexia kan genezen, wordt het boek afgesloten. De moeite van aanschaffen waard!

Boek aanschaffen? Klik hier

Tweeling zijn en een eetstoornis hebben

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand...
Elke dag zag ik mezelf in de spiegel. ’s Ochtends in de badkamer, in de gang op mijn werk of in de reflectie van een winkelruit. Confrontatie genoeg leek mij, maar nee.

Ik zag mezelf aan tafel zitten, languit op de bank of in de keuken. Er loopt iemand rond die ontzettend op mij lijkt. Dit wordt vaak gezien als iets bijzonders, moois en leuks. Ik zag dit anders. Ik zag een betere, knappere, slimmere versie van mezelf. Mijn tweelingzus. Zo hetzelfde, maar toch zo anders.

De tijd dat ik diep in mijn eetstoornis zat, vond ik het ontzettend lastig om een tweelingzus te hebben. Het zorgde voor veel onrust en verwarring in mijn hoofd. De eetstoornis nam mij over en ik ging leven naar wat ik in de spiegel zag. Een lelijk, dik en dom meisje. Ik geloofde mijn eigen spiegelbeeld, gedachtes en overtuigingen. Hier trapte ik elke dag weer in.

Er ontstond een muur tussen ons; tussen mij en mijn zus. Ik was niet alleen met mezelf bezig, maar ook met haar. Waarom hoefde zij niet een x aantal tussendoortjes en ik wel? Zij mocht sporten, ik niet. Had ze een dag minder trek, geen probleem. Maar ho maar als ik zo’n dag had.

Ik denk dat veel jongens en meiden zich vergelijken met hun zus of broer. Als je niet lekker in je vel zit, ongelukkig bent of kampt met een problematiek dan is drang naar vergelijken misschien zelfs groter. Zo werkte het in ieder geval wel bij mij.

Mijn drang naar perfectie, hetzelfde willen zijn maar toch een eigen identiteit willen hebben, zorgde voor een steeds grotere afstand tussen ons. Ik was geen zus meer, ik was eetstoornis. Hoe kon mijn zelfbeeld zo vertekend zijn? Wij lijken toch op elkaar?

Vele therapiesessies heb ik gewijd aan mijn zus. Ik wilde haar mijn gedrag uitleggen, mezelf openstellen en de muur tussen ons verbreken. Na jaren van onbegrip, onmacht en verdriet van beide kanten is onze band sterker dan ooit. Hoe is dit zo gekomen? Ik ben begonnen met praten.

Vooral met mijn therapeute, maar ook steeds meer met haar. Ik heb een eigen identiteit ontwikkeld, een eigen ik om trots op te zijn. Ik zie geen dik, lelijk en dom meisje meer in de spiegel. Ik zie een stralende jonge vrouw. Ik zie mezelf niet meer aan tafel zitten, op de bank of in de keuken. Ik zie mijn zus, steun, vriendin en iemand waar ik trots op ben.
Trots op het feit dat wij zo hetzelfde zijn, maar toch zo anders.

Mijn zus en ik

“I may be a twin but I’m one of a kind” – Jerry Smith

Eten zonder schuldgevoel, hoe moet dat?

Geschreven door: Lana, vrijwilliger bij ISA Power

Ik stond er mee op en ik ging er mee naar bed; schuldgevoel. Overal waar ik was, was het schuldgevoel er ook. Hoe hard ik ook mijn best deed om het achter mij te laten. Het dook altijd weer op. Hoe deed hij dat toch? Dat gevoel creëren? Zelfs om iets kleins… Een pietluttig ding kon ik mij zo schuldig voelen. Het is een gevoel dat aan je knaagt, je op vreet en je helemaal kan overnemen.

Als ik ja zei, was het niet goed. Als ik nee zei, was het niet goed. Linksaf? Nee, rechtsaf. Of toch rechtdoor? Ik voelde mij schuldig naar hem. Ik voelde mij schuldig naar haar. Ik voelde mij schuldig naar mijzelf. Ik voelde mij schuldig naar alles en iedereen.

Van jongs af aan richtte ik mijn leven zo in dat ik zo min mogelijk te maken had met dit gevoel. Ik probeerde het iedereen naar zijn zin te maken en paste mijn gedrag aan naar de wensen en verwachtingen van mijn omgeving. Ik werd een pleaser, durfde geen nee te zeggen en onderdrukte mijn ware gevoelens.

Ik kreeg een angst voor het gevoel van schuld dus probeerde ik situaties die dit gevoel aanwakkerden zoveel mogelijk te vermijden.
Misschien ook één van de redenen waarom ik een eetstoornis ontwikkelde. Laat deze uitvlucht nou net niet de juiste oplossing zijn. Nu voelde ik mij niet meer alleen schuldig als ik voor mijn gevoel niet aan verwachtingen van anderen voldeed, maar ook als ik de eetstoornis teleurstelde.

Fotografie: Stephen Leonardi, unsplash.com

Ik voelde mij schuldig als ik die boterham wel at. Ik voelde mij schuldig als ik die boterham niet at. Ik voelde mij schuldig naar diegene die had gekookt als ik eten liet staan. Ik voelde mij schuldig naar de eetstoornis als ik mijn bord leegat.
Ik voelde mij schuldig als ik afspraak afzei ongeacht de reden. Ik voelde mij schuldig als ik een keer voor mijzelf koos. Kortom; het was nooit goed.

Schuldgevoel bleek een rode draad te zijn in mijn leven. Een draad wat doormidden geknipt moest worden om verder te komen in het leven. Om het leven minder ingewikkeld te maken voor mijzelf.

Hoe heb ik het voor elkaar gekregen dat ik mij niet meer dagelijks laat leiden door schuldgevoel?
Ik ben elke keer bij mijzelf nagegaan waarom ik mij zo voelde. Of het terecht is dat ik mij zo voel en wat dit gevoel mij oplevert. Waar was ik eigenlijk bang voor?
Vaak was ik bang voor afwijzing, bang om niet goed genoeg te zijn, om niet meer leuk gevonden te worden. Ik was ontzettend onzeker.

Het klonk zo simpel, maar wat was het een gevecht om dit gevoel aan te gaan. Vele gesprekken, huilbuien en het vragen om bevestiging zorgden ervoor dat mijn kijk realistischer werd. Daarnaast ben ik het van mij af gaan schrijven. Op deze manier kreeg ik ook een beter overzicht voor mijzelf. Het zat namelijk vooral in mijn hoofd en het uitte zich lichamelijk. Spanning in mijn lijf, hartkloppingen, hoofdpijn, buikpijn en ga zo maar door. Mijn eigen negatieve overtuigingen hadden voor een hele rare kronkel gezorgd in mijn hoofd.
Ik had de gekste ideeën en overtuigingen gecreëerd. Wat zouden mensen wel niet vinden van mij? Is het raar als ik dit zeg? Liever de ander tevreden houden dan die nare gevoelens van schuld.

Het blijft soms een uitdaging. Toch probeer ik mij niet meer te laten leiden door gevoelens van schuld. Ik heb geleerd dat het oké is om je eigen grens aan te geven. Om soms voor jezelf te kiezen en dat je niet alles en iedereen tevreden kan stellen in het leven.

Ben jij ook een twijfelaar?

Deze blog is geschreven door Annet Hoving, Stagiaire bij ISA Power.

"Hmm… Ik twijfel". Ik hoor het me nog zeggen, gister avond nog. Waar het over ging? Ik twijfelde of ik dat nieuwe jurkje aan zou trekken, of een broek met een shirt. Het was tenslotte mijn verjaardag: ik wilde iets leuks aan, maar ook iets wat lekker zit. Ik twijfelde wat ik die dag aan zou trekken.

Fotografie: Levi Saunders, unsplash.com

Soms sta je voor de keuze tussen twee of meerdere dingen, en lijken beide opties goed. Op dat moment kan er twijfel optreden, een weet je niet waar je voor moet kiezen. Twijfel is iets wat ieder mens tegen komt, en wat dus heel normaal is.

Twijfel kan soms vaker voorkomen dan je eigenlijk zou willen. Stel je twijfelt tussen 2 soorten outfits, en vervolgens twijfel je of je make-up op moet doen, en als je besloten hebt wel make-up op te doen, twijfel je weer of je dan wel of geen oogschaduw op moet doen, en als je je outfit gekozen hebt, twijfel je tussen die zwarte of grijs sneakers, en daarna twijfel je tussen het opsteken van je haar of het los laten van je haar………….. Wordt jij ook al moe als je dit leest? Als je zoveel twijfelt, de hele dag door, is de kans groot dat je moe wordt van alle twijfel.

Toen ik nog een eetstoornis had, werd ik soms gillend gek van de gedachten ie in mijn hoofd rondhingen. Ik twijfelde dag in dag uit of ik ging eten, en als ik ging eten, wat ik ging eten, en als ik had besloten wat ik ging eten twijfelde ik weer hoeveel ik daarvan ging eten.

En alsof het nog niet genoeg twijfels was, twijfelde ik nadat ik iets had gegeten, of ik dat wel had moeten eten en of het niet teveel was. Zucht………..

Af en toe twijfel ik nog steeds, maar ik heb er geen last meer van. En weet je? Ik voel me heerlijk, vrij en ik heb veel meer energie over wat ik in leuke dingen kan stoppen! Tijdens mijn verjaardag twijfelde ik bijvoorbeeld of ik zin had in een stuk appeltaart of in een stuk kwarktaart. En you know what? Ik nam gewoon van beiden een stuk, om vervolgens er volop van te genieten zonder ook maar enige twijfel over de hoeveelheid en of ik het wel had moeten doen.

En twijfel over een outfit, ja dat heb ik ook. Maar zolang je er op de juiste manier mee om kan gaan, dan is het oké. Zolang de twijfels maar niet zorgen dat je uitgeput raakt, dan is het goed. Wat je kan helpen bij twijfels, is om erachter te komen waar die twijfel vandaan komt. Die twijfel om je outfit: is dat omdat je twijfelt of je er leuk uitziet, of twijfel je puur over de meest comfortabele outfit? Wanneer je hier achter bent, kun je kijken hoe reëel je twijfel is. Je ziet er met beide outfits waarschijnlijk mooi en uniek uit!

Wat mij heeft geholpen, is om mijn twijfels op te schrijven. Vaak zag ik dan in dat mijn twijfels eigenlijk geen waarde hadden, en dat ik mezelf alleen maar vermoeide met deze twijfels. Langzaamaan leerde ik mezelf hierdoor beter kennen, kwam ik erachter wat ik belangrijk vond, en kon ik het accepteren als ik een keer twijfelde. Tot ik een moment bereikte waarop ik tot het besef kwam dat ik heel veel tijd en energie over had.

Hoe kan het dat steeds meer jongeren een eetstoornis ontwikkelen?

Welke factoren dragen bij aan de ontwikkeling van een eetstoornis bij kinderen? En hoe kan het eigenlijk dat een eetstoornis vooral bekend staat als een tienerziekte? Niet alleen tieners kunnen een eetstoornis ontwikkelen, maar ook ouderen en mannen kunnen kampen met een eetstoornis.

Steeds meer klinieken krijgen jongeren cliënten. Maar hoe kan het dat een eetstoornis op steeds jongere leeftijd voorkomt? Het komt zelfs voor dat jongeren van 8 jaar oud worden opgenomen voor hun eetstoornis.

Met name anorexia komt steeds vaker voor bij jonge kinderen. Volgens kinderpsychologen is het aantal meisjes met de eetstoornis onder de 14 jaar fors toegenomen. Hoe moeten ouders hiermee omgaan?
Uit onderzoek blijkt dat de jongeren steeds meer druk en stress ervaren doordat ze moeten presteren. Veel jongeren zijn onzeker en reageren deze onzekerheid, stress en spanning af op eten. Het kan zijn dat de jongere ervaart hier ‘goed’ in te zijn, of omdat de jongere ervaart hier ‘controle’ over te hebben in een periode waarin de rest in hun leven onzeker of uit balans is.

“Ik was blij met de structuur, de regels en het tijdelijke regime wat Anorexia mij bood. Ik was even afgeleid en minder verdrietig en eenzaam. Het is niet voor niets dat Anorexia ook wel de vriendin ‘Anna’ wordt genoemd.”

Tegenwoordig ligt er veel nadruk op gezond eten en meer bewegen. Want overgewicht is een probleem waar niet alleen jongeren in Nederland mee kampen. Gezond eten is een hype. Er zijn nog nooit zoveel kookboeken, Blogs, Instagram posts en Facebook foto’s over eten als vandaag de dag. Suikervrij, glutenvrij, lactosevrij, koolhydraatarm, pasta gemaakt van courgette, maar ondertussen zitten onze light producten vol met namaak suikers (zoals aspartaam en natriumcyclamat).

Het is goed dat we aandacht besteden aan onze gezondheid en dat we ons bewust worden wat we eten en wat dat voor ons lichaam doet. In zekere mate moeten jongeren hier natuurlijk alert op zijn, maar het kan er ook toe leiden dat de jongere op een extreme ongezonde manier bezig gaat met eten, gewicht en uiterlijk. Het kan een ware obsessie worden, zeker als je op dat moment door een eenzame, onzekere of verdrietige periode gaat.

“De eetstoornis is een ‘coping’ mechanisme wat mensen houvast biedt in onzekere tijden. Zo lijkt niet eten een oplossing bij onzekerheid, overgeven is letterlijk je galspugen, en eetbuien verlammen letterlijk het onrustige gevoel van binnen.”

Jongeren vergelijken zich veel met elkaar, wat mee kan spelen in het ontwikkelen van een eetstoornis. Eten (snaaien) of juist niet eten is een manier die wordt ingezet om met moeilijke emoties om te kunnen gaan. Gelukkig worden eetstoornissen sneller ontdekt omdat zowel leraren als ouders beter op de hoogte zijn. Hoe meer we lezen en weten over eetstoornissen hoe alerter we worden en hoe sneller we de signalen van eetgestoord gedrag opmerken. Als je denkt dat jouw kind een eetstoornis heeft schakel dan een specialist in of neem contact op met ons als je vragen hebt.

Misschien twijfel je nog of jouw kind een eetstoornis heeft? Wees alert en ga het gesprek met je kind aan. De huisarts kan jullie als gezin doorverwijzen naar een instantie of specialist in de buurt waar gesprekken volgen. Het kan zijn je dan een diagnose krijgt, wat helpt bij het vinden van geschikte hulp bij het overwinnen van je eetstoornis. Maar het is verstandig om samen met jouw kind te bekijken of die hulp ook bij jullie en je kind past. Er zijn tal van mogelijkheden op het gebied van hulp. Hoe sneller je erbij bent, hoe beter de prognose op herstel. Belangrijk is wel dat jouw kind een klik heeft met zijn/haar hulpverlener.

Een eetstoornis brengt ernstige gezondheidsrisico’s met zich mee. En de gevolgen op jonge leeftijd zijn alarmerend. Zo kan anorexia de spieren afbreken en de groei en botopbouw vertragen. Voor iemand in de groei is dit heel gevaarlijk. Je kan dus spreken van onomkeerbare gevolgen omdat deze jongeren een eetstoornis ontwikkelen voor hun puberteit waarin het lichaam normaal gesproken een hele groei en ontwikkeling doormaakt. Het lichaam krijgt daar nu geen mogelijkheid voor en dit kan nooit helemaal op latere leeftijd worden ingehaald. Bij jongeren in deze leeftijdsgroep spelen de ouders een nog belangrijkere rol in het herstel. De ouders zijn onmisbaar.

Gelukkig is de kans op volledig herstel bij jongeren veel groter dan die bij volwassenen. Ongeveer 3 op de 4 jongeren die gediagnosticeerd is met anorexia nervosa, boulimia nervosa of een eetbuistoornis BED geneest.

Bron: Fotografie

De kracht van zelfleiderschap

Jarenlang heb ik geworsteld met een eetstoornis. In mijn geval anorexia. Jarenlang overtuigde ik mezelf ervan dat ik niet kon genezen, omdat ik daar te zwak voor was. Ik maakte mezelf wijs dat een gelukkig leven voor mij niet was weggelegd.

“Ik leefde niet, ik overleefde!”

Ik liep op deze wereld rond, maar eigenlijk ook weer niet. Ik was niet meer de spontane dochter van mijn ouders en ik was niet meer het irritante zusje van mijn broer. Nee, ik was een meisje met anorexia. Een meisje dat alles perfect probeerde te doen, iedereen tevreden wilde stellen en die voor iedereen wilde zorgen. Hierdoor vergat ik hoe ellendig ik me voelde en hoe erg ik walgde van mijzelf.

“Waardering van mijn omgeving, gaf mij nog enigszins recht om te bestaan.”

Ik deed altijd wat andere mensen van mij verwachtte en geloof me, hier word je niet gelukkig van. Er zijn zoveel mensen die een mening hebben en al die meningen verschillen ook nog eens van elkaar. Het lukt nooit om het voor iedereen goed te doen. Het zal dus altijd voelen als falen. Ik ben er ook van overtuigd dat ik veel ellende gespaard was gebleven als ik eerder naar mijn eigen IK had geluisterd. In behandelingen was ik soms de voorbeeldcliënt en deed ik braaf alles wat van mij gevraagd werd. Ik volgde zelfs behandelingen terwijl ik wist dat ik er slechter van zou worden. Alleen maar uit angst voor wat anderen wel niet zouden denken als ik niet luisterde naar hun advies.

“Want wie ben ik om zelf te bepalen wat goed voor mij is?”

Eigenlijk wist diep vanbinnen heel goed wat goed voor me was, maar dit durfde ik niet te uiten. Bang voor meningen van anderen en bang om slechte keuzes te maken. Als ik namelijk deed wat anderen van mij verwachtte dan was ik ook niet zelf verantwoordelijk als het zou mislukken. Als ik zelf een keuze maak en het mislukt dan ben ik ook zelf verantwoordelijk voor deze mislukking.

Nu ik hier aan terugdenk, dan vind ik het moeilijk te geloven dat ik dit werkelijk dacht. Het was oneerlijk en gemeen om anderen verantwoordelijk te maken voor mijn gedrag, want ook al volgde ik trouw het advies van een ander op ik was en blijf zelf verantwoordelijk voor mijn eigen gedrag.

“Ik ben en blijf zelf de kapitein op mijn eigen schip.”

Waarom gedroeg ik me hier niet naar? Waarom maakte ik het allemaal nog ingewikkelder dan dat het al was? Waarom dacht ik dat het verkeerd was als ik zou luisteren naar mijn eigen gevoel? Mocht ik zelf geen mening vormen? Of durfde ik geen mening te vormen? En dan bedoel ik mijn eigen mening zonder het oordeel van mijn eetstoornis, want die was het er sowieso niet mee eens. Het enige wat die wilde is mijn leven overnemen en mij ontvreemden van familie en vrienden, want die vormden een grote bedreiging voor mijn eetstoornis. Er waren meerdere belemmerende gedachtes die de situatie in stand hielden.

Enkele belemmerende gedachtes waren:
- Wat als ik stappen zet in mijn herstel? Laat mijn omgeving me dan niet vallen?
- Wie ben ik zonder eetstoornis? Straks ziet niemand mij weer staan.
- Ik ben veel te zwak om mijn eetstoornis te overwinnen!
- Wat als mensen denken dat ik me al die tijd heb aangesteld?
- Wat als mensen denken dat ik mijn eetstoornis verzonnen heb, omdat ik nu opeens goede stappen maak uit mijzelf?

Allemaal belemmerende overtuigingen die me weerhielden om stappen te zetten in mijn herstel. Ik was alleen maar bezig met wat anderen dachten. En daarbij ging ik uit van negatieve meningen en oordelen.

Nu ik deze gedachtes kan omdraaien voel ik kracht in plaats van angst.
- Ik kan meer gaan genieten van mijn familie en vriendinnen als de eetstoornis er niet meer tussen staat.
- Ik weet dat de vrienden en familie die om mij heen blijven staan waardevolle vriendschappen zijn. Het zijn mensen die ik kan vertrouwen en waar ik op kan bouwen.
- Elke dag zal ik opnieuw strijden tegen de eetstoornis. Ik zal misschien 20 keer vallen maar dan ook 21 keer weer opstaan.
- Wat zullen mensen trots op mij zijn als ik stappen in mijn herstel zet.

Deze andere denkwijze gaf mij kracht! Oneindig veel kracht!

“Hier ontstond mijn omslagpunt. Ik realiseerde me dat ik mezelf moest redden en dat niemand anders dat voor mij ging doen.”

Zelfleiderschap is het sleutelwoord naar genezing. Dat betekent ook dat je moet stoppen met pleasen en doen wat anderen denken dat goed voor je is. Stop met pleasen van de hele wereld. Dat heb je lang genoeg gedaan. NU is de tijd om VOLLEDIG voor jezelf te kiezen! Het is tijd om de regie over je eigen leven terug te pakken. Jijzelf bent de enige die de eetstoornis kan verslaan. Dit is niet makkelijk, maar zeker wel de moeite waard!

“Het gaat met vallen en opstaan, knocken en weer doorgaan!”

Het is van essentieel belang dat je zelf op het punt komt van: tot hier en niet verder. Ik ga er alles aan doen om die eetstoornis te verslaan. Hoe bang ik ook ben. Hoe onhaalbaar genezen misschien ook voelt. Met deze keuze ben je al een heel goed stuk op weg! Gebruik je doorzettingsvermogen op een positieve manier. Je hebt al laten zien hoeveel doorzettingsvermogen je hebt door zo ver weg te zakken in de eetstoornis. Zet deze kracht nu in om weer regie over je eigen leven te krijgen en de eetstoornis te verbannen uit je leven. De wereld is zo gemeen en wreed nog niet. Waarschijnlijk ben je gemener, strenger en wreder tegen jezelf?

“Moed is niet het ontbreken van angst. Moed is bang zijn en toch doorgaan.”

Wees zelf de kapitein op je eigen schip. Jijzelf weet diep van binnen het beste wat voor jou werkt, waar jij naar toe wilt met je leven. Wees eerlijk naar jezelf en naar je omgeving en laat je keuzes niet meer beïnvloeden door jouw eetstoornis. Stippel zelf de route van je leven uit en vraag hulp waar nodig. Stop met signalen geven als het even niet goed gaat. Nee, schakel zelf mensen in die je kunnen helpen en vertel ze wat er niet goed gaat en wat je van ze verwacht of wat je van ze nodig hebt.

Door zelf keuzes te maken en succeservaringen op te doen ervaar je dat je zoveel sterker bent dan je misschien van jezelf denkt! Al deze nieuwe succeservaringen geven je steeds meer kracht en geloof in jezelf en in je eigen kunnen.

“Is het makkelijk. Nee. Is het de moeite waard? ZEKER weten!"

Zelfleiderschap betekent dat je zelf verantwoordelijk bent, zelf je keuzes maakt en hier naar handelt. Ik snap heel goed dat dit vooral in het begin heel erg eng en onwennig zal zijn, maar hierdoor ga je wel ervaren hoe sterk je zelf bent. Die kracht en zelfvertrouwen heb je zeker nodig om te herstellen. Onthoud dat je hierdoor er juist niet alleen voor staat. Je schakelt alleen nu zelf de omgeving in. Uit ervaring kan ik vertellen dat de mensen uit jouw omgeving vooral heel trots en blij zullen zijn als ze van jou horen wat ze voor jou kunnen doen. Door alleen maar signalen af te geven, weet de omgeving vaak juist niet wat ze moeten doen. Voor jou is het dan misschien wel duidelijk, maar voor hen niet. Door echt te benoemen wat jij nodig hebt, zullen ze je beter kunnen helpen. Geloof in jezelf! Jij kan dit!

Bron: Fotografie 1
Bron: Fotografie 2

Hoe voorkom je een terugval?

Als je voor een eetstoornis in behandeling bent, heb je waarschijnlijk weleens het woord ‘terugval’ voorbij horen komen. Het hebben van een terugval is namelijk iets wat jammer genoeg vaak voorkomt bij eetstoornispatiënten. 30 tot 50% valt namelijk na een succesvolle behandeling terug. Is er dan niet iets wat je kan doen om een terugval te voorkomen? In mijn ogen wel. In dit artikel zal ik tips geven over hoe je dat kan doen.

Wat is een terugval?
Herstellen gaat met vallen en opstaan. Het zijn vaak twee stappen vooruit en vervolgens weer drie stappen achteruit. Dat betekent echter niet dat je direct een terugval hebt. Een terugval houdt in dat iemand weer terug in de eetstoornis valt. Vaak is het een lange tijd goed gegaan en was de eetstoornis wat meer op de achtergrond, maar opeens komen daar de oude eetstoornisgewoontes weer naar boven. Als je daar niet op tijd bij bent en het niet op tijd ziet, kan het heel hard gaan. Voor je het weet zit je weer diep in de ellende van de eetstoornis.

Het kan dan voelen alsof de terugval je echt is overkomen en dat is begrijpelijk, omdat de eetstoornis er stiekem weer in is geslopen. Het begint vaak met kleine eetstoornistrekjes die weer terugkomen. Je begint bijvoorbeeld weer wat meer op je eten te letten, houdt weer het aantal calorieën van eten bij en je gaat wat vaker naar de sportschool. Uiteindelijk wil je nog gezonder eten en zonder dat je het echt in de gaten hebt, wordt je voedselinname steeds beperkter. De obsessie met eten wordt daarentegen groter. Het kan ook zijn dat je meer gedachtes krijgt over eetbuien. Het wordt steeds moeilijker om daar weerstand tegen te bieden.

Vaak heb je pas in de gaten dat je een terugval hebt als het eigenlijk al te laat is. Zo heb je bijvoorbeeld pas in de gaten dat het niet goed zit als je iets moet eten terwijl je dat niet wilt vanwege de hoeveelheid calorieën. Of juist wanneer de paniek na het eten weer zo groot is dat je allerlei manieren bedenkt om er vanaf te komen. Ook merk je pas dat het te laat is als je weer stiekem aan het eten bent, omdat je niet wilt dat andere mensen jou zien vreten. Als je eenmaal weer in de eetstoornis zit, is het moeilijk om er weer uit te komen.

Terugval voorkomen
Om een terugval te voorkomen, is het belangrijk om jezelf en de eetstoornis goed te kennen. Een eetstoornis komt namelijk niet zomaar terug. Als alles goed in jouw leven gaat, je lekker in je vel zit en je gelukkig bent, zal de eetstoornis niet weer terug in jouw leven sluipen. Als er echter iets niet goed gaat en je voelt je niet zo fijn, dan is de kans veel groter dat de eetstoornis weer naar boven komt.

Voorheen was de eetstoornis jouw coping mechanisme. Het was jouw manier van omgaan met nare gevoelens en negatieve ervaringen. Het was een houvast. Hoewel je ermee om hebt leren gaan, is het heel begrijpelijk dat de eetstoornis terugkomt op het moment dat je weer de controle dreigt te verliezen in het leven en je daar niet (meer) op een gezonde manier mee om kan gaan.

Het is belangrijk om erachter te komen wat jouw valkuilen zijn. Wat zijn voor jou gebeurtenissen die zodanig veel invloed op je hebben dat de eetstoornis erdoor getriggerd wordt? Je kan hierbij onder andere denken aan:
- Stress door werk/school;
- Verlies van een dierbare;
- Verveling;
- Gewichtstoename;
- Ingrijpende veranderingen;
- Tegenslagen.

Naast gebeurtenissen is het ook goed om te weten waaraan je bij jezelf merkt dat het niet zo goed gaat en je dus extra alert moet zijn. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je merkt dat je weer wat meer op je uiterlijk gericht bent en je wat meer onvrede over jezelf ervaart. Het kan ook zijn dat je het idee hebt dat je meer moet sporten of dat je weer wat meer op je eten moet letten. Het zijn dan maar gedachtes die door je hoofd spoken, maar het zijn wel belangrijke gedachtes die je serieus moet nemen. Die gedachtes zijn signalen dat je op moet passen, want het is de eetstoornis die er langzaam weer in sluimert als je er naar gaat handelen. Het gaat niet goed met je en onbewust zoek je weer de controle in het eten en op je gewicht.

Tot slot is het raadzaam om met mensen hierover in contact te blijven. Zodra je bovenstaande bij jezelf opmerkt, is het belangrijk om hierover in gesprek te gaan. Blijf er niet te lang mee rondlopen, want de eetstoornisgedachtes zullen sterker worden. Geef de eetstoornisgedachtes minder de ruimte door het direct te delen en om hulp te vragen bij mensen die jij vertrouwt en die jou kunnen helpen. Voorkomen is tenslotte beter dan genezen.

Wil je graag terugval voorkomen of weten hoe je om kan gaan met triggers? Neem dan gerust contact op met ons. Of plan direct een intakegesprek in.

Bron: Foto
Bron: Vrij van eetstoornis

Eetstoornis en een Obsessief Compulsieve Stoornis (OCD)

Mensen met een eetstoornis kunnen soms last hebben van meerdere stoornissen en aandoeningen. In de psychologie wordt hiervoor de term ‘comorbiditeit’ gebruikt. Dit houdt in dat je twee of meerdere stoornissen of aandoeningen tegelijkertijd hebt. Het komt regelmatig voor dat dit over het hoofd wordt gezien in het diagnostische proces en in de behandeling die daarop volgt. Het is uiterst belangrijk om onderzoek te doen en genoeg kennis te hebben op de mogelijk andere aanwezige stoornissen. Als er sprake is van comorbiditeit is het belangrijk dat beide stoornissen worden behandeld. Het risico is namelijk dat de ene stoornis de andere in stand houdt. Autisme kan dus een in stand houdende factor zijn voor de eetstoornis.  

Comorbiditeit en eetstoornissen
Momenteel wordt er veel onderzoek gedaan naar de comorbiditeit bij mensen met verschillende eetstoornissen. Hieruit komt naar voren dat mensen met een eetstoornis zeker linken hebben met anderen stoornissen. Voorbeelden die je vaak terugziet zijn affectieve stoornissen (stemmingswisselingen), depressies en angststoornissen. Mensen die ook lijden aan een angststoornis hebben hierin ook regelmatig last van OCD (dwangstoornis) en een sociale fobie. In dit stuk ga ik wat dieper in op de link tussen een eetstoornis en OCD. Is er hier sprake van een link of is het puur toeval dat mensen een eetstoornis ook OCD ontwikkelen?

Wat is OCD?
OCD is een psychische aandoening waarbij het dagelijkse leven wordt verstoord door dwanggedachten en dwanghandelingen. Het is een zeer complexe ziekte en kan zich uiten in veel verschillende manieren.

Sommige mensen tellen dagelijks alle tegels op de vloer, anderen tellen de boeken in de kast, sommigen controleren of alle huishoudelijke apparaten uit staan voordat zij naar bed gaan. Sommige willen alleen gelijke nummers eten en drinken, bijvoorbeeld 4 tomaten en twee koppen thee. Dat betekent dat deze persoon geen 3 tomaten kan eten en ook niet één kop thee, maar 6 tomaten en 4 koppen thee mag dan weer wel. Wat alle mensen gemeen hebben, is dat zij gevangen zitten in hun dwanggedachten en dwanghandelingen. Hierdoor zijn zij vaak heel eenzaam. Bovendien kost het hen veel tijd en energie die ze ook zouden kunnen stoppen in leuke dingen.

Er zijn ook meerdere oorzaken bij het ontstaan van  OCD. Uit onderzoek is gebleken dat er sterke aanwijzingen zijn dat een oorzaak van de stoornis bij de communicatie tussen de verschillende gebieden in de hersenen ligt. Daarnaast kunnen externe factoren een aanleiding zijn bij het ontwikkelen van deze stoornis. Iemand kan bijvoorbeeld na een traumatische gebeurtenis dwanghandelingen en dwanggedachten krijgen. Iemand ervaart geen controle over de gedachten te hebben en de handelingen te MOETEN uitvoeren om iets te voorkomen of om iets los te kunnen laten. Ze zijn bang dat er anders bijvoorbeeld een ramp gebeurt. Er is geen gen gevonden die aangeeft dat OCD erfelijk is, maar je hoort wel vaak de kinderen dwangen overnemen van hun ouders, maar dan op een andere manier of in een andere vorm.

“Mijn dwanghandelingen ontstonden na het overlijden van mijn oma. Ik ging toen opeens al mijn kasten netjes poetsen, opruimen, alles opnieuw ordenen, opnieuw opvouwen, kleur bij kleur en alles op maat. Soms deed ik een kast wel vijf keer per dag. Als ik dat niet deed was ik bang dat mijn moeder en vader ook zouden overlijden.“

Eetstoornissen en OCD
Eetstoornissen en OCD hebben een aantal zelfde symptomen, waardoor ze soms met elkaar verward worden. Iemand met een eetstoornis is namelijk ook dwangmatig bezig met eten, niet eten, calorieën tellen, afwegen, gewicht, enzovoort. Iemand met een eetstoornis heeft niet meteen OCD.
Mocht je een eetstoornis en OCD hebben dan je de juiste behandeling krijgt. Als iemand last heeft van OCD in combinatie met een eetstoornis dan is dit o.a te herkennen aan de dwanghandelingen op een andere gebied dan eten. De regels en dwanghandelingen zijn vaak extremer dan bij iemand die alleen een eetstoornis heeft. Een voorbeeld hiervan is dat sommige mensen alleen voedsel met een bepaalde kleur eten of iets van dezelfde grootte.

Er zijn veel overeenkomsten tussen eetstoornissen en OCD, maar er is niet bewezen dat er een link is tussen deze twee stoornissen. Het blijven totaal verschillende stoornissen die niet met elkaar vergeleken kunnen worden. Het is dus ook niet zo dat iemand met een eetstoornis altijd OCD heeft. Iemand heeft dan misschien wel symptomen die passend zijn bij OCD, maar die tegelijkertijd ook passen bij een eetstoornis. Dit komt vaker voor bij stoornissen. Zo kan een eetstoornis een autistisch beeld geven, maar dat betekent niet dat iemand ook autisme heeft. Het is dus heel belangrijk dat de hulpverlening goed kijkt naar welke diagnoses echt bij iemand horen. Hiermee voorkom je dat een andere diagnose het herstel van een eetstoornis belemmert en voorkom je dat er onnodig extra labeltjes gegeven worden aan mensen met een eetstoornis.

Onderzoekers zijn bezig om een goede behandeling te ontwikkelen voor mensen waarbij er sprake is van comorbiditeit. Vandaag de dag schieten nog veel behandelingen en therapieën hierin tekort en komt het (te) vaak voor dat mensen van het kastje naar de muur worden gestuurd, omdat ze last hebben van een (complexe) dubbele diagnose.

Fotografie
Bron, bron, bron