Geschreven door: Lana, vrijwilliger bij ISA Power
Ik stond er mee op en ik ging er mee naar bed; schuldgevoel. Overal waar ik was, was het schuldgevoel er ook. Hoe hard ik ook mijn best deed om het achter mij te laten. Het dook altijd weer op. Hoe deed hij dat toch? Dat gevoel creëren? Zelfs om iets kleins… Een pietluttig ding kon ik mij zo schuldig voelen. Het is een gevoel dat aan je knaagt, je op vreet en je helemaal kan overnemen.
Als ik ja zei, was het niet goed. Als ik nee zei, was het niet goed. Linksaf? Nee, rechtsaf. Of toch rechtdoor? Ik voelde mij schuldig naar hem. Ik voelde mij schuldig naar haar. Ik voelde mij schuldig naar mijzelf. Ik voelde mij schuldig naar alles en iedereen.
Van jongs af aan richtte ik mijn leven zo in dat ik zo min mogelijk te maken had met dit gevoel. Ik probeerde het iedereen naar zijn zin te maken en paste mijn gedrag aan naar de wensen en verwachtingen van mijn omgeving. Ik werd een pleaser, durfde geen nee te zeggen en onderdrukte mijn ware gevoelens.
Ik kreeg een angst voor het gevoel van schuld dus probeerde ik situaties die dit gevoel aanwakkerden zoveel mogelijk te vermijden.
Misschien ook één van de redenen waarom ik een eetstoornis ontwikkelde. Laat deze uitvlucht nou net niet de juiste oplossing zijn. Nu voelde ik mij niet meer alleen schuldig als ik voor mijn gevoel niet aan verwachtingen van anderen voldeed, maar ook als ik de eetstoornis teleurstelde.
Fotografie: Stephen Leonardi, unsplash.com
Ik voelde mij schuldig als ik die boterham wel at. Ik voelde mij schuldig als ik die boterham niet at. Ik voelde mij schuldig naar diegene die had gekookt als ik eten liet staan. Ik voelde mij schuldig naar de eetstoornis als ik mijn bord leegat.
Ik voelde mij schuldig als ik afspraak afzei ongeacht de reden. Ik voelde mij schuldig als ik een keer voor mijzelf koos. Kortom; het was nooit goed.
Schuldgevoel bleek een rode draad te zijn in mijn leven. Een draad wat doormidden geknipt moest worden om verder te komen in het leven. Om het leven minder ingewikkeld te maken voor mijzelf.
Hoe heb ik het voor elkaar gekregen dat ik mij niet meer dagelijks laat leiden door schuldgevoel?
Ik ben elke keer bij mijzelf nagegaan waarom ik mij zo voelde. Of het terecht is dat ik mij zo voel en wat dit gevoel mij oplevert. Waar was ik eigenlijk bang voor?
Vaak was ik bang voor afwijzing, bang om niet goed genoeg te zijn, om niet meer leuk gevonden te worden. Ik was ontzettend onzeker.
Het klonk zo simpel, maar wat was het een gevecht om dit gevoel aan te gaan. Vele gesprekken, huilbuien en het vragen om bevestiging zorgden ervoor dat mijn kijk realistischer werd. Daarnaast ben ik het van mij af gaan schrijven. Op deze manier kreeg ik ook een beter overzicht voor mijzelf. Het zat namelijk vooral in mijn hoofd en het uitte zich lichamelijk. Spanning in mijn lijf, hartkloppingen, hoofdpijn, buikpijn en ga zo maar door. Mijn eigen negatieve overtuigingen hadden voor een hele rare kronkel gezorgd in mijn hoofd.
Ik had de gekste ideeën en overtuigingen gecreëerd. Wat zouden mensen wel niet vinden van mij? Is het raar als ik dit zeg? Liever de ander tevreden houden dan die nare gevoelens van schuld.
Het blijft soms een uitdaging. Toch probeer ik mij niet meer te laten leiden door gevoelens van schuld. Ik heb geleerd dat het oké is om je eigen grens aan te geven. Om soms voor jezelf te kiezen en dat je niet alles en iedereen tevreden kan stellen in het leven.
