Jarenlang heb ik geworsteld met een eetstoornis. In mijn geval anorexia. Jarenlang overtuigde ik mezelf ervan dat ik niet kon genezen, omdat ik daar te zwak voor was. Ik maakte mezelf wijs dat een gelukkig leven voor mij niet was weggelegd.
“Ik leefde niet, ik overleefde!”
Ik liep op deze wereld rond, maar eigenlijk ook weer niet. Ik was niet meer de spontane dochter van mijn ouders en ik was niet meer het irritante zusje van mijn broer. Nee, ik was een meisje met anorexia. Een meisje dat alles perfect probeerde te doen, iedereen tevreden wilde stellen en die voor iedereen wilde zorgen. Hierdoor vergat ik hoe ellendig ik me voelde en hoe erg ik walgde van mijzelf.
“Waardering van mijn omgeving, gaf mij nog enigszins recht om te bestaan.”
Ik deed altijd wat andere mensen van mij verwachtte en geloof me, hier word je niet gelukkig van. Er zijn zoveel mensen die een mening hebben en al die meningen verschillen ook nog eens van elkaar. Het lukt nooit om het voor iedereen goed te doen. Het zal dus altijd voelen als falen. Ik ben er ook van overtuigd dat ik veel ellende gespaard was gebleven als ik eerder naar mijn eigen IK had geluisterd. In behandelingen was ik soms de voorbeeldcliënt en deed ik braaf alles wat van mij gevraagd werd. Ik volgde zelfs behandelingen terwijl ik wist dat ik er slechter van zou worden. Alleen maar uit angst voor wat anderen wel niet zouden denken als ik niet luisterde naar hun advies.
“Want wie ben ik om zelf te bepalen wat goed voor mij is?”
Eigenlijk wist diep vanbinnen heel goed wat goed voor me was, maar dit durfde ik niet te uiten. Bang voor meningen van anderen en bang om slechte keuzes te maken. Als ik namelijk deed wat anderen van mij verwachtte dan was ik ook niet zelf verantwoordelijk als het zou mislukken. Als ik zelf een keuze maak en het mislukt dan ben ik ook zelf verantwoordelijk voor deze mislukking.
Nu ik hier aan terugdenk, dan vind ik het moeilijk te geloven dat ik dit werkelijk dacht. Het was oneerlijk en gemeen om anderen verantwoordelijk te maken voor mijn gedrag, want ook al volgde ik trouw het advies van een ander op ik was en blijf zelf verantwoordelijk voor mijn eigen gedrag.
“Ik ben en blijf zelf de kapitein op mijn eigen schip.”
Waarom gedroeg ik me hier niet naar? Waarom maakte ik het allemaal nog ingewikkelder dan dat het al was? Waarom dacht ik dat het verkeerd was als ik zou luisteren naar mijn eigen gevoel? Mocht ik zelf geen mening vormen? Of durfde ik geen mening te vormen? En dan bedoel ik mijn eigen mening zonder het oordeel van mijn eetstoornis, want die was het er sowieso niet mee eens. Het enige wat die wilde is mijn leven overnemen en mij ontvreemden van familie en vrienden, want die vormden een grote bedreiging voor mijn eetstoornis. Er waren meerdere belemmerende gedachtes die de situatie in stand hielden.
Enkele belemmerende gedachtes waren:
- Wat als ik stappen zet in mijn herstel? Laat mijn omgeving me dan niet vallen?
- Wie ben ik zonder eetstoornis? Straks ziet niemand mij weer staan.
- Ik ben veel te zwak om mijn eetstoornis te overwinnen!
- Wat als mensen denken dat ik me al die tijd heb aangesteld?
- Wat als mensen denken dat ik mijn eetstoornis verzonnen heb, omdat ik nu opeens goede stappen maak uit mijzelf?
Allemaal belemmerende overtuigingen die me weerhielden om stappen te zetten in mijn herstel. Ik was alleen maar bezig met wat anderen dachten. En daarbij ging ik uit van negatieve meningen en oordelen.
Nu ik deze gedachtes kan omdraaien voel ik kracht in plaats van angst.
- Ik kan meer gaan genieten van mijn familie en vriendinnen als de eetstoornis er niet meer tussen staat.
- Ik weet dat de vrienden en familie die om mij heen blijven staan waardevolle vriendschappen zijn. Het zijn mensen die ik kan vertrouwen en waar ik op kan bouwen.
- Elke dag zal ik opnieuw strijden tegen de eetstoornis. Ik zal misschien 20 keer vallen maar dan ook 21 keer weer opstaan.
- Wat zullen mensen trots op mij zijn als ik stappen in mijn herstel zet.
Deze andere denkwijze gaf mij kracht! Oneindig veel kracht!
“Hier ontstond mijn omslagpunt. Ik realiseerde me dat ik mezelf moest redden en dat niemand anders dat voor mij ging doen.”
Zelfleiderschap is het sleutelwoord naar genezing. Dat betekent ook dat je moet stoppen met pleasen en doen wat anderen denken dat goed voor je is. Stop met pleasen van de hele wereld. Dat heb je lang genoeg gedaan. NU is de tijd om VOLLEDIG voor jezelf te kiezen! Het is tijd om de regie over je eigen leven terug te pakken. Jijzelf bent de enige die de eetstoornis kan verslaan. Dit is niet makkelijk, maar zeker wel de moeite waard!
“Het gaat met vallen en opstaan, knocken en weer doorgaan!”
Het is van essentieel belang dat je zelf op het punt komt van: tot hier en niet verder. Ik ga er alles aan doen om die eetstoornis te verslaan. Hoe bang ik ook ben. Hoe onhaalbaar genezen misschien ook voelt. Met deze keuze ben je al een heel goed stuk op weg! Gebruik je doorzettingsvermogen op een positieve manier. Je hebt al laten zien hoeveel doorzettingsvermogen je hebt door zo ver weg te zakken in de eetstoornis. Zet deze kracht nu in om weer regie over je eigen leven te krijgen en de eetstoornis te verbannen uit je leven. De wereld is zo gemeen en wreed nog niet. Waarschijnlijk ben je gemener, strenger en wreder tegen jezelf?
“Moed is niet het ontbreken van angst. Moed is bang zijn en toch doorgaan.”
Wees zelf de kapitein op je eigen schip. Jijzelf weet diep van binnen het beste wat voor jou werkt, waar jij naar toe wilt met je leven. Wees eerlijk naar jezelf en naar je omgeving en laat je keuzes niet meer beïnvloeden door jouw eetstoornis. Stippel zelf de route van je leven uit en vraag hulp waar nodig. Stop met signalen geven als het even niet goed gaat. Nee, schakel zelf mensen in die je kunnen helpen en vertel ze wat er niet goed gaat en wat je van ze verwacht of wat je van ze nodig hebt.
Door zelf keuzes te maken en succeservaringen op te doen ervaar je dat je zoveel sterker bent dan je misschien van jezelf denkt! Al deze nieuwe succeservaringen geven je steeds meer kracht en geloof in jezelf en in je eigen kunnen.
“Is het makkelijk. Nee. Is het de moeite waard? ZEKER weten!"
Zelfleiderschap betekent dat je zelf verantwoordelijk bent, zelf je keuzes maakt en hier naar handelt. Ik snap heel goed dat dit vooral in het begin heel erg eng en onwennig zal zijn, maar hierdoor ga je wel ervaren hoe sterk je zelf bent. Die kracht en zelfvertrouwen heb je zeker nodig om te herstellen. Onthoud dat je hierdoor er juist niet alleen voor staat. Je schakelt alleen nu zelf de omgeving in. Uit ervaring kan ik vertellen dat de mensen uit jouw omgeving vooral heel trots en blij zullen zijn als ze van jou horen wat ze voor jou kunnen doen. Door alleen maar signalen af te geven, weet de omgeving vaak juist niet wat ze moeten doen. Voor jou is het dan misschien wel duidelijk, maar voor hen niet. Door echt te benoemen wat jij nodig hebt, zullen ze je beter kunnen helpen. Geloof in jezelf! Jij kan dit!
Bron: Fotografie 1
Bron: Fotografie 2
