Dit artikel is geschreven door Lana
Vrijwilliger bij ISA Power

Vechten tegen de eetstoornis kan voelen als een eenzame strijd. Een strijd die je aan de ene kant ontzettend graag wilt winnen, maar aan de andere kant misschien wel doodeng vindt om te voeren.

Je hoeft het niet alleen te doen.

Hulp vragen betekende voor mij de eetstoornis loslaten. Maar ook mezelf openstellen.
Ik zou tegen de eetstoornis in moeten gaan, haar tegenspreken. Iets wat ik natuurlijk ontzettend moeilijk vond.
Wat deed ik? Ik zei niks. Zolang ik niet over de eetstoornis sprak, dan bestond het ook niet. Dit heb ik een aardige tijd volgehouden. Ik deed alsof het er niet was. Ik ontkende dat ik een probleem had.

Naarmate de tijd verstreek werd mijn leven kleiner. Elke middag lag ik met een deken voor de kachel of op de bank. Ik had het koud en was moe. Steeds dieper zakte ik weg. Ik voelde mij leeg en alleen maar ook onbegrepen. Achteraf gezien logisch. Niemand wist wat er zich in mijn hoofd afspeelde.
De overtuiging; ik heb geen hulp nodig en ik kan dit alleen, bracht mij nergens. Ik kon deze strijd niet alleen voeren. Ik moest om hulp gaan vragen.

Knikkende knieën en druk op mijn borst.
Dat zou betekenen dat ik mij moest gaan openstellen. Ik moest gaan praten. Praten over mijn gevoelens, gedachtes en angsten. Een kwetsbare kant laten zien.
Stel dat ik zou gaan huilen? Of niet uit mijn woorden zou komen? Wat als ik niet word begrepen? Mij aanstel?
Zoveel vragen spookte er door mijn hoofd.
Misschien krijg ik wel goedbedoeld advies, waar ik niks mee kan. Werkt het averechts?

Mijn muur liet ik langzaam zakken voor mijn familie. Dat was fijn. Toch wist ik dat ik het met alleen de therapie en mijn familie niet zou redden. In mijn leven spelen mijn vriendinnen namelijk ook een belangrijke rol. Wilde ik de eetstoornis verslaan, deze strijd winnen, dan zou ik mij moeten gaan openstellen naar degene die dicht bij mij staan. Dus dat deed ik. Het tegenovergestelde gebeurde. Ik kreeg zoveel steun, liefde en warmte.
De eenzame strijd werd langzaam minder eenzaam. Ik stond er niet meer alleen voor.

Ik heb ontzettend veel steun gehad aan mijn familie. Tot de dag van vandaag ben ik ze hier dankbaar voor. Daarnaast zijn de vriendinnen die heel dichtbij mij staan mijn redding geweest. Zij, die mij nooit hebben laten vallen. Zij, die elke uitdaging met mij aan gingen. Zij, die mij confronteerde met mijn gedrag. De waarheid lieten zien. Zij, die naast mij bleven staan ongeacht mijn paniek, verdriet en terugvallen.
Bij jullie heb ik kunnen lachen en huilen. Ik heb mijzelf kunnen en weer durven zijn. Jullie hebben mij laten zien dat er meer is in het leven dan de eetstoornis. Dat ik meer waard ben dan de eetstoornis.

Inmiddels heb ik de strijd gewonnen. De eetstoornis is verslagen. Dit hoofdstuk behoort tot het verleden. De eetstoornis heeft mij veel gekost. Toch heb ik er ook een hoop voor terug gekregen. Ik ben sterker en trotser op mijzelf dan dat ik ooit ben geweest.

Ben je bang om hulp te vragen? Vind je dat lastig? Dat kan. En dat mag.
Maar geloof mij, dat is wat ik tijdens mijn weg naar herstel heb gedaan. Deze strijd is alleen niet te voeren. Zoek de mensen op die van je houden. Stel je open. Vraag om hulp.

Want ik ben dankbaar. Dankbaar dat ik deze strijd niet alleen heb hoeven voeren.