Waarom is die eetstoornis mij nu overkomen?

Foto van mij van nu. Trots! Ik voel me goed en zelfverzekerd! Yes, ik leef weer.

Story of Hope van Debby
Ervaringsdeskundige ISA Power coach

Waarom moest het mij overkomen? Een vraag die ik tijdens mijn traject naar herstel vaak heb gesteld op de moment dat ik boos, verdrietig en gefrustreerd was en dacht dat ik nooit meer zonder stoornis kon leven. Ik had toch niets misdaan, er niet voor gekozen en deed er toch alles aan om er bovenop te komen? Waarom bleef het dan voor zo’n lange tijd onderdeel uitmaken van mijn leven?

Het antwoord op deze vraag heb ik nog steeds niet en al had ik het wel, zou het mij verder helpen? Ik zou dan alleen maar de schuld bij mezelf neer gaan leggen en blijven hangen in een leven met eetstoornis. Ik wist dat ik vooruit moest blijven kijken en vast moest blijven houden aan mijn einddoel; een leven zonder eetstoornis.  

Al mijn gehele leven heb ik een haat, liefde verhouding gehad met eten. In het begin van mijn pubertijd had ik overgewicht. In eerste instantie deed dat mij niets, maar toen ik ging afvallen door een gezonder, gevarieerd voedingspatroon ging er een wereld voor mij open. Ik merkte dat ik meer energie kreeg, complimenten ontving over me uiterlijk en ook jongens zagen me staan. Het afvallen was goed en ook gezond voor me en ik merkte dat ik een gelukkiger persoon werd. Lange tijd was ik stabiel op gewicht, alleen was er rond mijn 18e geen rem meer. Met bepaalde privé-omstandigheden kon ik niet goed mee omgaan en (niet) eten werd steeds meer mijn ding, mijn controle. Ik cijferde mezelf weg en probeerde mijn eigen wereld zo perfect mogelijk te houden. Als dat naar mijn maatstaven in orde was, dan kwam de rest ook wel goed. De weegschaal werd mijn beste vriend en ik kreeg er voldoening van als ik weer een dag was doorgekomen met zo min mogelijk eten. Ik legde de lat voor mezelf steeds hoger, waardoor ik steeds meer afviel en geen energie meer had. Mijn ouders hielden me nauwlettend in de gaten en er ontstonden discussies, maar ik ontkende dat er iets aan de hand was. Ik zag de ernst niet, want ik was toch verder niet ziek en kon normaal functioneren? Dat klopte, maar ik zag niet dat ik veranderde van een blij, vrolijk meisje naar een somber, energieloos persoon.

Toen ik op kamers ging, ging voor mij de knop om. Ik merkte dat een nieuwe start maken voor mij voelde als een opluchting. Ik ging het avontuur tegemoet, door alles achter me te laten en nieuwe mensen te leren kennen. Daarbij hoorde voor mij ook dat ik me wilde gaan voelen als een normale student die genoot van het leven (o.a. lekker eten en drinken) en daarvoor moest ik de eetstoornis gaan overwinnen. Ik wist alleen niet meer wat normaal eten was. Mijn leven bestond al voor langere tijd uit compenseren en calorieën tellen. Ik kwam terecht bij een diëtist gespecialiseerd in eetstoornissen. Hier ben ik driekwart jaar onder behandeling geweest en het heeft mij geholpen weer een normaal eetpatroon te creëren en op gezond gewicht te komen. Het ging goed met me en merkte dat de eetstoornis naar de achtergrond ging. Maar de eetstoornis bleef sluimeren. Vier jaar na mijn hulp bij de diëtist kreeg ik een terugval. Het lukte mij niet meer om er zelf bovenop te komen, het werd druk in mijn hoofd en het denken en bezig zijn met eten werd haast een dagtaak. Omdat het me zo in mijn dagelijks leven in de weg zat en baalde van de terugval wist ik dat ik het nu goed moest gaan aanpakken. Opnieuw kwam ik bij een diëtist en ben ik tegelijk onder behandeling gegaan van een psychotherapeut. Deze combinatie zorgde er voor mij voor dat ik niet alleen werkte aan goed en voldoende eten, maar ook mijn onderliggende problemen werden aangepakt

De weg naar herstel lijkt net als deze bergen, het gaat op en neer. (Bron: Unsplash.com)

De psychotherapeut heeft me aan het denken gezet over mijn verleden en heeft me inzicht gegeven in mij als persoon. Dit vond ik zelf erg confronterend, maar het was nodig om verder te kunnen komen. Ik ben een perfectionist, een pleaser en offer mezelf vaak op voor anderen waardoor ik niet geleerd heb om voor mezelf te zorgen of van mezelf te houden. De eetstoornis was mijn uitval basis om met moeilijke situaties of tegenslagen om te kunnen gaan. Ik heb geleerd hoe ik zulke situaties in de toekomst aanpak en niet gelijk de eetstoornis aangrijp om controle te houden. Daarnaast heb ik geleerd om lief te zijn voor mezelf en dat ik de regie heb over mijn leven en niet de eetstoornis. Het was een traject met ups- en downs, maar ik hield me vast aan de afspraak dat ik met mezelf gemaakt. Ik zou herstellen van de eetstoornis. En na diepe dalen weet ik, nu ik aan de top sta, dat het mogelijk is. Ik heb rust in me hoofd en weet dat het leven mooier en leuker is zonder eetstoornis.

De eetstoornis is me overkomen en waarom weet ik niet. Wel weet ik dat, ondanks een traject van 8 jaar, de eetstoornis ervoor heeft gezorgd dat ik mezelf uiteindelijk heb leren kennen en nu weet wat ik belangrijk vind in het leven. Daarnaast weet ik dat ik genoeg kracht en moed heb om zulke grote gebeurtenissen in mijn leven te doorstaan en te overwinnen.

Het worstelen met een eetstoornis is zwaar, maar ik weet dat het lukt om te herstellen. Graag wil ik een inspiratiebron zijn voor anderen en daarom zet ik mij in als vrijwilliger voor ISA-power.

Debby

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Beter te dik in de kist dan alle feestjes gemist!

Geschreven door: Bianca
Client van ISA Power

Ik ben dik. (ja, ….ik hoor je denken… iemand met een eetstoornis die zichzelf te dik vindt… What else is new?!) Maar ik meen het… ik heb overgewicht en moet daar iets aan doen. Ik zou moeten lijnen en ik zou moeten sporten. Weinig eten en zweten als een otter; dat is het devies.

Ik ben niet goed genoeg, want ik ben dik

Jarenlang heb ik me daarvoor op mijn kop gegeven. Ik ben niet goed genoeg, want ik ben dik. Want ik kan me niet aan een dieet houden en ik heb al helemaal niet de discipline om naar de sportschool te gaan een rondje door de buurt te hobbelen of wat voor sport dan ook.
Bij elke poging ging het op een zeker moment ‘mis’. Soms na een maand, soms na een dag. Een enkele keer heb ik het een aantal maanden vol gehouden. Maar altijd kwam het moment van falen.
Ik ging een keer niet sporten, of at patat (nnnoooohhhhh). Iets in mij bepaalde dan dat ik gefaald had. In mij zit een soort dwarse aap… In plaats van doorzetten, opnieuw oppakken of zelfs meer sporten; zette die dwarse aap haar hakken in het zand en gaf het oordeel: “Gefaald! Zwakkeling! Je kunt het niet! Loser! Vetzak!”
Om met deze bemoedigende woorden toch door te pakken en verder te gaan is mij wonderbaarlijk nooit gelukt. Met een gevoel van “zie je wel, ik verander nooit” pakte ik mijn oude gewoontes weer uit de kast samen met een chocoladereep en koek en chips en….

Inmiddels heb ik mijn oude gewoontes weer in de kast gezet. Een stuk beter opgeborgen deze keer. Ik ben bang dat ze er nog wel in liggen, nog net niet ver genoeg vergeten om ze in de grijze bak te kunnen gooien. Maar eens komt die dag. Dat voel ik. Dat geloof ik.
Eens komt die dag dat ze ik ze in de grijze bak kan smijten, de bak met een noodvaart aan de kant van de weg zetten. En ik wachten op de mannen van de gemeente. Ik blijf bij die grijze bak staan, met mijn beide handen op de deksel, tot de mannen hem komen legen en mijn gewoontes met mijn dwarse aap meenemen. Ik zal ze uitzwaaien en nooit meer terug zien.

Dat moment zou voor mij normaal het startsein zijn om te gaan lijnen, en als een malle te gaan sporten..... als een bezetene. Zou je (ik) denken?!?! Maar nee. Inmiddels ben ik erachter welke gedachtes in mijn hoofd mijn vreetbuien en ongezonde leefstijl in stand hielden. Ik weet ook met welke gedachten ik wel van mezelf kan houden. 

Ik ga voor een gezonde leefstijl

Ik weet dat ik nooit super slank zal zijn. Dat past niet bij mij, ook niet bij mijn leeftijd en ook niet bij het feit dat ik drie keer zwanger heb mogen zijn. Ik ga voor een gezonde leefstijl. Ik wil voor mezelf zorgen. Al mijn voedingsstoffen binnenkrijgen, vitamines en mineralen. Alles wat ik nodig heb om lekker in het leven te staan. Ik wil bewegen, zover ik me daar goed bij voel. Omdat ik het leuk vind en omdat mijn lijf dat ook wel prettig vindt.

En….., bij mijn nieuwe leefstijl hoort ook af en toe patat of een stuk chocola. En nee, op een verjaardag sla ik het taartje niet af. En ja, ik zal ook af en toe een flinke borrel drinken.
Feestjes horen bij het leven. Voor mij is dat bij de MacDonalds eten omdat mijn dochter van 3 haar nijntje-diploma heeft gehaald. Een ijsje eten bij het strand, omdat het zulk prachtig weer is. Een keer met mijn beste vriendin gaan high-tea’en omdat ik haar veel te weinig zie, en vele andere fijne momenten.

Ik wil ze niet missen en ik wil me er zeker niet meer schuldig bij voelen.
Vanaf nu vier ik mijn leven!

Wil jij ook het leven vieren en net als Bianca opnieuw leren leven? Plan een intake gesprek in om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Doorgaan tot ik een ons weeg!

Story of hope van Mei Li
Vrijwilliger bij ISA Power

Toen ik negen jaar oud was hoorde ik voor het eerst over de ziekte ‘’anorexia nervosa’’. De aanleiding weet ik niet meer, maar mijn moeder vertelde wat de ziekte inhield en dat het vaak voorkwam in de danswereld. Ik weet nog dat ik op dat moment dacht: echt iets voor mij om zoiets te krijgen. En vijf jaar later was het zover: ik was op een schoolkamp een paar kilo aangekomen en wilde terug naar mijn oude gewicht. Ik begon met gezonder eten en leerde al snel allerlei manieren om af te vallen. Het afvallen ging me goed af en het gaf een een onbeschrijfelijke kick. Het gevoel van controle, dat ik eindelijk ergens écht goed in was maakte dat ik door wilde met afvallen. Het voelde immers zo goed, dus waarom stoppen? Het mooie aan afvallen is namelijk dat het heel objectief is om te bepalen of je er goed in bent: de weegschaal liegt niet, heeft geen mening en probeert niet aardig voor je te zijn. 

Ik weet nog heel goed dat ik mezelf op een dag woog en wist: ik zit nu op een gezond gewicht en ik ben niet dik. Ik moet nu stoppen met afvallen, als ik doorga gaat het mis en krijg ik mogelijk anorexia. Ik besloot door te gaan. Het was voor mij op dat moment een hele bewuste keuze. Ik nam alle mogelijk gevolgen en risico’s voor lief en besloot verder te gaan met afvallen. Ik had geen doel of streefgewicht, ik wilde alleen maar afvallen.

Hier sta ik op de foto in Fuerteventura, mei 2017 (Hier was ik 18 jaar oud)

In het voorjaar van 2013 begonnen mijn ouders zich zorgen te maken. Ze zeiden dat ik nu moest stoppen met afvallen en me moest focussen op stabiel blijven. Ik bleef echter afvallen en in het begin van de zomer werd ik doorverwezen naar de diëtiste, die me doorverwees naar een psycholoog. De psycholoog verwees me na een paar sessies door naar een gespecialiseerde instelling voor eetstoornissen, Accare

Ik zou bij Accare beginnen en aan het eind van 2013 ging ik naar de huisarts voor een korte lichamelijke check. Dit was standaard voor iedereen die een behandeling begon. De huisarts raadde me echter sterk aan om te blijven in het ziekenhuis. Eenmaal opgenomen kreeg ik direct een sonde en mocht ik daarnaast niks anders meer eten. Ik voelde me zo schuldig tegenover iedereen en alles en wilde het liefst verdwijnen. Ik dacht terug aan dat moment waarop ik besloot door te gaan met afvallen en ik had ontzettend veel spijt van die beslissing. Ook was ik er zeker van dat mijn ouders me zouden verlaten. Het tegenovergestelde gebeurde echter: we kwamen voor mijn gevoel juist dichter bij elkaar en de tijd in het ziekenhuis was daarom gek genoeg ook heel waardevol voor mij. Wat ook leuk was dat iedereen me vertelde dat mensen met ondergewicht niet meer helder kunnen nadenken en zich niet meer kunnen concentreren. Terwijl ik toch zonder enige les een wiskundetoets in het ziekenhuis had geleerd en er een 9.7 voor had.

Na twee weken in het ziekenhuis mocht ik weer naar huis en ik kon bijna direct bij Accare terecht voor de intake. Ik begon daar een ambulante behandeling: twee keer per week cognitieve gedragstherapie en wekelijks naar de diëtiste. Het ging eerst steeds beter, we begonnen de sondevoeding tegen mijn zin af te bouwen en ik begon langzaam aan te komen. Alleen vanaf dit moment begon ik me erg depressief te voelen. Ik walgde van mezelf, sliep slecht en wilde alleen maar dood. Ik besprak dit met mijn ouders en mijn behandelaars, maar het voelde toen alsof niemand me serieus nam. Ik was letterlijk plannen voor zelfmoord aan het maken, maar nee hoor, ik was niet depressief. Dit was gewoon iets waar ik door heen moest. Ik zag op een gegeven moment geen andere optie meer dan zo snel en zo veel mogelijk afvallen als mogelijk in de twee weken dat ik geen behandelaar zag in verband met de voorjaarsvakantie. Dit leidde tot een tweede ziekenhuisopname.

Na de ziekenhuisopname had ik een gesprek met mijn ouders en behandelaars over hoe we nu verder moesten. Er werd besloten dat ik voor een periode van maximaal twee weken zou worden opgenomen in de kliniek van Accare in Smilde. Het werden tien weken. Samengevat waren het tien weken van vooral niet aankomen, liegen, huilen, intensieve therapie en lol maken met de mede-patiënten. Want hoewel het een enorme zware en moeilijke periode was, ben ik achteraf heel blij dat ik voor die opname gegaan ben. Voor het eerst in mijn leven had ik het idee dat ik kon zijn wie ik was en dat ik geaccepteerd werd hoe ik was. Natuurlijk was het de bedoeling dat ik beter werd, maar het feit dat je daar met mensen zit die hetzelfde probleem hebben, die je begrijpen en niet over je oordelen, was erg waardevol voor me.

Na tien weken ging ik met ontslag. Ik had een hoop geleerd en een hoop vooruitgang gemaakt, maar was nog niet aangekomen. De behandelaars daar waren er niet blij mee, maar ik was toch tevreden met de vooruitgang die ik geboekt had wat betreft flexibiliteit rondom het eten. Ik ging weer verder met de ambulante behandeling en ik had me voorgenomen nu echt aan te gaan aankomen. Mijn enige motivatie waren mijn ouders en school op dat moment. In de zomervakantie 2015 gingen we met het gezin kort op vakantie. Het was heel erg spannend, maar de vakantie ging onverwachts goed. Ook na de vakantie bleef het steeds beter gaan en begon ik me steeds beter te voelen. In het najaar van 2015 had ik een gezond gewicht bereikt en eind 2015 sloot ik de behandeling bij Accare af.

In jaren daarop bleef ik werken aan het afleren van mijn anorexia-reflexen: het snel kijken hoeveel calorieën iets bevat, de snelle rekensommetjes in je hoofd en de automatische gezonde keuzes gingen zo vanzelf dat ik het vaak geeneens meer doorhad. Maar het belemmerde me nauwelijks of niet meer in het dagelijks leven en stukje bij beetje ging het beter. Inmiddels kan ik weer van eten genieten en heb ik weer een normale en gezonde relatie met eten.

Terugkijken op die relatief korte periode in mijn leven is erg dubbel: aan de ene kant kan ik mezelf vervloeken voor die dag dat ik de beslissing nam door te gaan met afvallen. Ik besef erg goed hoe moeilijk die periode voor mijn gezin geweest moest zijn. Aan de andere kant heb ik zo veel geleerd in die periode en heeft het me ook een hoop waardevolle momenten en goede vriendschappen opgeleverd die ik nooit zou willen missen. En ik hoop de dingen die ik heb geleerd en heb ervaren te kunnen inzetten om andere mensen te helpen en te steunen.

En plan een intake gesprek in om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Hoe ontwikkel ik meer eigenliefde?

Eigenliefde is niets anders dan liefde voor jezelf. Dit kun je niet vinden buiten jezelf, maar begint bij jezelf. Om dit te ontwikkelen moet je dus stil staan en dichtbij jezelf blijven. Jarenlang heb ik er zelf over gedaan om precies te ontdekken wat het nu is.

Geschreven door Isabelle Plasmeijer, Oprichter van ISA Power

Eigenliefde vind je niet door het kopen van nieuwe kleding, een nieuw paar schoenen, een nieuwe partner of een nieuwe job. Alhoewel deze een bijdrage kunnen leveren, en je goed kunnen laten doen voelen over jezelf, zal jouw eigenliefde uit jezelf moeten komen. Gelukkig is zelfliefde net zoiets als een spier en kun je het ontwikkelen, en onderhoud je deze spier door regelmatig te trainen. 

Hoe ontwikkel je eigenliefde?

Om eigenliefde te ontwikkelen moet je eerst afscheid kunnen nemen van (oude) gevoelens zoals bijvoorbeeld schuld, schaamte, boosheid en wrok. Als je "leeg" en verlost bent van deze ballast kun je de schoonheid gaan zien in de dingen om je heen, anderen en jezelf. Met mildheid kun je dan kijken naar jezelf. 

Er zijn een aantal dingen waaraan je moet werken om eigenliefde ten volste te kunnen ervaren.

Je moet o.a in staat zijn om;

• jezelf en anderen te kunnen vergeven

• te lachen om jezelf als je fouten maakt

• op te staan en door te gaan na tegenslag

• boosheid en verdriet om te zetten in kracht

• grenzen te stellen voor jezelf - is ook fijn voor anderen

• te kiezen voor jezelf - jij staat altijd op nummer 1

• néé te durven zeggen tegen anderen

Je begrijpt het al, deze lijst kan (en mag) nog veel langer. Voor iedereen zal die anders zijn. De essentie is dat je jezelf niet verstopt, je stem laat horen en al jouw emoties er laat zijn. Ook die emoties die je liever niet ervaart of uit. Een tikkeltje egoïsme komt hier ook bij kijken. Het woord egoïsme roept vaak nare gevoelens op, maar met een dosis gezond egoïsme is niets mis. 

Als kind was ik soms bang. Ik wilde erkenning en was veel bezig om mijzelf te bewijzen. Ik was chaotisch, ik ondernam heel veel, ging gehaast door het leven en voelde mij soms leeg. Ik wilde gezien worden, ik wilde er zijn, maar begreep niet dat de kern was dat ik mijzelf niet zag.

Daarom deel ik deze affirmaties met jou. Want zolang we deze woorden niet tot in onze kern voelen, blijven we hopeloos buiten onszelf zoeken en verliezen we het contact met ons hart. 

Dus spreek deze woorden dagelijks uit:

Hallo wereld
Hier ben IK
Ik ben STERK
Ik ben BIJZONDER
Ik ben KRACHTIG
Ik MAG er zijn

Zeg ze elke dag. Er komt een dag dat ook jij voelt dat dit waar is. ‘Bemin uw naaste gelijk uzelf’ is een concept dat in elke cultuur, elke levensbeschouwing, elke godsdienst of humanistische stroming in één of andere vorm wordt aangetroffen. Een universele leefregel die inhoudt dat we onszelf lief moeten hebben, willen we in staat zijn anderen lief te hebben. Dus leef je leven op een manier die goed is voor jou en die past bij wie jij bent. 

Stel jezelf eens een aantal vragen:

• Wat is goed voor mij?

• Welk leven past bij wie ik ben?

• Welke dingen doe ik graag?

• Waar wil ik vanaf?

• Waar wil ik meer van?

We krijgen antwoord op deze vragen door aandachtig en respectvol met onszelf om te gaan. Zo kunnen we stap voor stap onze ware 'ik' ontdekken en er te durven voor kiezen voor onszelf. Door middel van begrip, mededogen en mildheid gaan we om met onszelf en anderen. Zo boren we een bron van liefdesenergie aan waar we onophoudelijk uit kunnen putten. En zo kunnen onze eigen genezing in gang zetten.

Wil jij ook de liefde (her)ontdekken in jouzelf en jouw eetstoornis overwinnen?
Plan een intake gesprek in met een van onze coaches. Al onze coaches zijn ervaringsdeskundige en weten wat het is om een eetstoornis te hebben. Zij hebben deze overwonnen en met deze kennis en ervaring helpen zij anderen hetzelfde te bereiken!

Je hoeft niet zieker te worden

Ik zie je staan
Ik zie je voor wie je werkelijk bent
Ik houd van je ongeacht hoe je eruit ziet
Jij mag er zijn gewoon zoals je bent
Je bent al goed genoeg
Je hoeft helemaal niets te doen
Jij mag beter worden
Jij bent het waard

Hoe fijn zou het zijn als je dit tegen jezelf kon zeggen? Hoe geweldig zou het zijn als je dit werkelijk zou geloven? Hoe fantastisch zou het zijn als je dit in elke vezel van je lichaam zou voelen? 

Is dit magie? Nee, het kan echt. Je bent niet voor niets hier belandt, op deze website. Ergens diep van binnen voel je dat je meer kan en meer waard bent dan je nu laat zien. Juist, jij bent het waard om hulp te vragen. Ja, jij mag hulp vragen om beter te worden. En je mag zelfs lief voor jezelf zijn. En je hoeft ook niet verder weg te zakken, het hoeft niet erger te worden dan het nu al is. Dus je hoeft niet zieker, dunner of dikker te worden dan je nu al bent. 

Het is belangrijk is om te onderzoeken welke emotionele patronen jouw gedrag beinvloeden, en welke overtuigingen (en gebeurtenissen) hier aan ten grondslag liggen. Waarom heb je het gevoel dat het wel meevalt, of niet erg genoeg is? Moet het dan nog erger? En waarom?

Laat het los!
Laat het gaan!
Dit brengt je niets.....

Jij mag nu al beter worden. Je hoeft niet nog dunner of dikker, nog zieker, nog erger of nog zwakker te worden. Stop met jezelf te straffen (voor wat je toen niet wist). Jij hebt niets fout gedaan....Geef jezelf de kans om te groeien en "foutjes" te maken. Jij zou dit jouw beste vriend(in) toch ook niet aan doen of toewensen?

Ga jezelf behandelen zoals jij ook iemand waarvan je houdt zou behandelen. Waarom? Omdat jij dat waard bent. En als jij goed voor jezelf gaat zorgen dan zullen anderen dat ook gaan doen. Zelfrespect trekt de juiste mensen aan! Zelfliefde trekt liefde aan. Zelfcompassie trekt goede energie aan. Dus als je dingen mist in je leven, probeer dan te handelen vanuit die plek in je hart waar jouw innerlijke wijsheid zit. 

Het zit in jou, dat geloven wij. Jij hebt de antwoorden voor jouw reis verborgen gehouden. Het is tijd om te laten zien wat je waard bent!

Zet 'm op kanjer. Wij geloven in jou. En als je wat POWER nodig hebt boek dan een sessie met een van onze ervaringsdeskundige coaches. Zij hebben hun eetstoornis al overwonnen. En dat hebben zij ook écht niet in 1 week gedaan. Plan gerust een intake gesprek in om te ontdekken of onze eetstoornis behandeling of coaching bij jou past. 

Vaarwel weegschaal...

Er op, er af, er nog eens op, er nog eens af. Dan snel naar het toilet. Er op en er af. Ik geloof de cijfers op de weegschaal gewoon niet. Ik geloof ze nooit! Als het cijfer stijgt, dan kijk ik naar mijzelf in de spiegel en moet ik zeggen dat ik echt dikker ben. Als het cijfer daalt, dan word ik bang en zie ik mijzelf veel te mager. Maar 1 ding staat vast, die weegschaal heb ik nodig om mij goed te voelen. Of nee, wacht, ik voel me niet altijd goed als ik naar dat cijfer kijk.

Ik heb de weegschaal nodig om controle te hebben
Ja, dat is het! Ik voel me erg onzeker over wie ik ben en mijn lichaam. Het enige wat zwart op wit staat, is ook het enige waar ik zeker over ben en dat hou ik krampachtig vast. Als ik teveel weeg naar mijn gevoel, dan ga ik minder eten. Ben ik afgevallen dan heb ik wel een opgelucht gevoel, maar toch ben ik ergens bang. Dat het verder zal zakken en ik het niet meer kan tegenhouden. Dat het cijfer maar stabiel wordt, dan ben ik zeker dat er niets erg zal gebeuren. Dan voel ik mij sterk en gelukkig, denk ik toch... En zo kon ik uren doorgaan. Het was echt geen lachertje om zoveel tijd te steken in een getalletje op de weegschaal. Ik werd er helemaal door geobsedeerd en moest mijzelf meerdere keren per dag wegen.

Word ik er echt gelukkiger en beter door?
Helemaal niet! Ik heb geleerd om het los te laten. Om mij niet te focussen op een getal, want dit zegt bijna niets over hoe je er uit ziet en wie je echt bent als persoon. Maar hoe doe je dit nu? Hoe leer je de controle loslaten over dat getal? Wel, ik begon door vaste dagen in te plannen waarop ik mij weeg. Bijvoorbeeld 2 keer per week op een maandag en een donderdag. Dit ook op een vast tijdstip, bijvoorbeeld 's morgens als je opstaat. Laat het je dag zeker niet verpesten als het getal op de weegschaal verschijnt dat je niet wil zien. Schrijf op hoe je je voelt of praat er over met iemand die je vertrouwt. Gewoon een kort woordje schrijven hoe je je voelt en daarna een schouderklopje voor jezelf als het de goede kant opgaat. Bijvoorbeeld: 'Ik voel mij rot dat het getal omhoog gaat en zie aan mijn billen en buik dat ik dikker wordt. Maar het is voor het goede doel en ik weet diep vanbinnen dat ik daardoor gelukkiger en mooier zal worden!' Je kan deze korte tekstjes ook lezen op momenten dat je het moeilijk hebt. Dit helpt om jezelf moed en vertrouwen te geven dat het wel goed komt. 

Mocht je je van de dokter of diëtiste moeten wegen, dan is het fijn dat je daarna een gesprek kan hebben met je hulpverlener of iemand anders waar je jouw gevoelens mee kan delen. Je kan er ook voor kiezen om nog een stapje verder te gaan en blind te wegen. Zo zie je niet hoeveel je weegt, en zo kan je hulpverlener je bijsturen indien dat nodig is. Dit heb ik zelf ook een tijdje gedaan en dat vond ik best wel eng. Uiteindelijk heb ik geleerd dat je beter de confrontatie aan kan gaan met het getal, en dus ook met je gevoelens die er bij komen kijken. Aan die gevoelens moet je werken en enkel zo zal je leren loslaten.

Uiteindelijk is de weegschaal niet meer een vriend, het is een gewoon toestel om mijn gewicht te meten. Mijn echte vrienden zijn van vlees en bloed, in alle maten en gewichten. We steunen elkaar door dik en dun en daar horen echt geen cijfertjes van op de weegschaal bij.

Fotografie: Matheus Ferrero, unsplash.com

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

De zoektocht naar geluk...

Geschreven door Maud
Vrijwilliger bij ISA Power

Hallo, ik ben Maud. Één van de 7 miljard mensen op deze aarde, één van de 8 miljoen vrouwen in Nederland. Net als al deze andere mensen heb ik 1 missie in mijn leven: uitvogelen wie ik eigenlijk ben, wat ik nodig heb om gelukkig te zijn, en hoe ik dit kan bereiken.. Deze zoektocht heeft me tot nu toe een heel aantal mooie momenten maar zonder twijfel ook een hoop pijn en ellende opgeleverd. De grootste pijn die ik mezelf (hard zoekend) heb bezorgd is mijn eetstoornis. Gedurende zo'n vier jaar ben ik ontzettend creatief bezig geweest met het verstoppen van boterhammen, het doen alsof ik nét een hele maaltijd met mayonaise, slagroom én chocolade op had, en heb ik uren besteed aan het zoeken naar en zachte zitplek, om mijn houterige kont en hoekige rug wat ellende te besparen. Dit allemaal omdat ik dacht dat mooi en dun zijn mij gelukkig zou maken. Één ding heb ik ontdekt, en dat is dat wij mensen sociale dieren zijn en dus een oerbehoefte hebben aan liefde en erkenning van anderen.

Het gevoel van eenzaamheid doet ontzettend veel pijn en daarom doen we er alles aan om gewaardeerd te worden en bij de kudde te horen. Ik ben in Nederland, (in de westerse maatschappij dus) opgegroeid en ik heb altijd begrepen dat als je mooi en slank bent, carrière maakt, sociaal bent, mooie spullen hebt, uitblinkt in iets en een zo hoog mogelijk aanzien hebt, je waardering krijgt van anderen, en je dus liefde en erkenning krijgt van de mensen om je heen. Niet heel gek dus dat ik wilde afvallen, dat ik hoge cijfers wilde halen, dat ik wilde uitblinken op mijn werk, dat ik elk weekend het liefst 3 leuke dingen wilde doen en alles perfect onder controle wilde hebben. Ik was gewoon opzoek naar liefde en erkenning. Vooral als ik al die anderen zag op Instagram en Facebook, die stuk voor stuk hun mooiste foto's en leukste momenten deelden en 4939 likes kregen, leek het alsof ik niets waard was. Nog harder mijn best doen dus. En vooral in afvallen. Want daar blonk ik in uit.

Ik was een ster in het negeren van mijn lichaamssignalen, en ik was sterk, zodat ik alle pijn en honger kon weerstaan. Het was verslavend, ik kon me totaal richten op eten en me laten verdoven door het hongergevoel, zodat ik de pijn van niet goed genoeg zijn en dus niet genoeg liefde krijgen, niet meer hoefde te voelen. Eigenlijk voelde ik geen enkele emotie meer én ik had mijn leven onder controle. Dacht ik. Maar zelfs toen ik zo dun als een soepstengel was, kreeg ik niet het geluksgevoel waar ik zo hard naar op zoek was. In tegendeel. Ik voelde me leeg, verdrietig, ik leefde met een geheim, schaamte en zonderde me af van alle lieve mensen. Ik voelde me eenzamer dan ooit tevoren, maar ik schaamde me voor mij gevoelens. Ik was altijd de vrolijke, grappige en energieke Maud geweest. Ik wilde niet dat mensen mijn pijn zagen, maar van de vrolijkheid was niet veel meer over. Ik had nog minder energie dan een zak aardappelen en lichaamsfuncties begonnen langzaam uit te vallen.  

Shit... help.. waar ben ik nu terecht gekomen.. hoe ben ik hier beland en hoe kom ik hier uit! Mijn eetstoornis was alles in mijn leven, hoe kon ik dit nou los laten?! Ik was bang. Heel bang. Om me over te geven, de controle los te laten, om te voelen, te falen, alleen komen te staan (mijn eetstoornis was ook mijn vriendin en troost geweest), om niets meer te hebben waar ik in uitblonk. Ik was bang voor mezelf, bang om terug te vallen, bang voor teleurstelling en bang om dik te worden. Maar ik wilde zo niet meer leven. Ik had hulp nodig, heel hard. Mijn eetstoornis was een gevaar voor mijn gezondheid en ik kon het niet alleen. Een aantal psychologen, therapeuten en lieve mensen hebben me geprobeerd te helpen, en ze hebben me zeker laten inzien dat ik ervan af wilde. Een lang proces volgde, maar echt veel resultaat werd er niet geboekt.

Mijn angst was te groot en ik voelde me onbegrepen. Totdat ik bij ISApower terecht kwam. Isabelle en mijn coach hebben me bijgebracht wat ik nodig had. Ik moest eindelijk eens eerlijk zijn tegen mezelf. Mijn pijn onder ogen zien, mijn verdriet vóelen in plaats van wegstoppen, me kwetsbaar opstellen en mensen om mij heen vertellen hoe ik me nu écht voel. Inzien dat ik een bitch ben voor mezelf (en soms tegen anderen) en geen respect heb voor mijn lichaam dat goed en gezond is, geen respect voor mijn leven en alle mooie dingen en mensen om me heen die ik zomaar voor niks heb gekregen. Nagaan wat ik nu eigenlijk leuk vind en wat mijn dromen zijn, mijn angsten erkennen en vechten om ze te verslaan, grote stappen zetten, de controle loslaten en risico's nemen. Inzien wat nu écht de waarheid is en dat mijn eetstoornis niet mijn vriendin maar mijn vijand is, niet mijn controle maar juist iets dat ik niet kan controleren, iets dat me eenzaam, verdrietig en boos maakt, iets wat al mijn vreugde en energie opslokt en me in een zak aardappelen verandert. Ik moest het negatieve loslaten en me focussen op de ontelbare mooie dingen op deze wereld en in mijn leven.

Ik ben een mooi mens met kwaliteiten én gebreken, net zoals alle andere 7 miljard op deze wereld. ISA Power heeft me geholpen te herstellen, ik heb een prachtige reis van 9 maanden mogen maken, ik heb geweldige mensen ontmoet en ik mag er zijn. Het leven is leuk, het is een uitdaging, een spel..  en ik ben zo dankbaar voor alles wat ik heb en kan doen. Ik ben gezond, ik ben vrij, alle mogelijkheden liggen voor me open en ik krijg zoveel liefde van de mensen om me heen. Ik sta open voor nieuwe dingen en vecht voor het goede. Ik groei, ik geniet, ik ben dankbaar, ik geef mijn liefde aan mensen, aan de wereld én aan mezelf. Óók als het even niet lukt bij mezelf, of de anderen of de wereld. Ik ben zuinig op mijn energie en spendeer het vooral aan dingen en mensen die mij ook energie geven en me inspireren. Ik heb veel ideeën en plannen, ik voel me levend, maar niets moet en ik leef in het nu. Ik heb geen verwachtingen, alles dat komt is voor mij een cadeautje. Ik ben niet perfect, mijn leven is niet perfect, ik ben soms onzeker en bang om gekwetst te worden, maar ik leef, ik ben tevreden en heb het gevoel dat mijn zoektocht naar geluk langzaam begint te stranden. Ik moet nog heel veel leren en ik ben ervan overtuigd dat de grootste lessen me nog staan te wachten, maar samen met deze lessen ook heel veel moois.

Mijn grootste wens is uitgekomen; ik heb mijn eetstoornis verslagen, gedag gezegd, een stomp gegeven, maar ook bedankt. Ik ben blij om te zijn wie ik ben en mijn eetstoornis heeft daar alles aan bijgedragen. Voor mij staat geluk gelijk aan liefde, dankbaarheid en tevredenheid. Hoe ik dit verzamel? 'Gewoon' door liefde te geven aan anderen, aan de wereld en aan mezelf en mijn hart. Doe ik dit, dan stroomt de energie binnen. Het krijgen van geluk door streven naar perfectie, aanzien, prestatie, geld en aandacht is wat mij betreft een illusie en jaagt alles wat je echt nodig hebt juist heel ver weg. Mijn eetstoornis was een les; geluk zit in mezelf, ik volg mijn hart. Ik maak fouten, voel de pijn en leer hiervan. Niemand en niets anders dan ikzelf is verantwoordelijk voor hoe ik mij voel en het leven is een verrassing. Als ‘anorexiapatiënt’ kreeg ik veel aandacht van lieve mensen. Maar deze aandacht bestond uit zorgen, angst en verdriet van anderen. Keer het om, wees een bloem, stop niet met bloeien als iemand even niet kijkt en stop niet met bloeien als je even geen compliment krijgt. Bloei voor jezelf en voel hoe al het moois razendsnel op je afkomt.

Het herstel van mijn eetstoornis leek voor mij uitzichtloos. Als de Himalaya beklimmen op m’n blote voeten en dan weer terug. Het was een harde weg. Ik heb regelmatig een terugval gehad (1 pijnlijke meter omhoog en dan weer 3 heel hard omlaag). Soms raakte ik uitgeput. Ik kwam in een wolk en zag geen uitweg meer. Ik raakte in paniek of ik raakte verdoofd en wilde even helemaal niets meer. Maar met de hulp van anderen kreeg ik mezelf toch weer bij elkaar geraapt en bleef ik vechten. Ik weet dat het mogelijk is, en dat iedereen diep van binnen deze kracht bezit. Daarom zit ik me nu in als vrijwilliger voor ISA Power en wil ik anderen helpen die aan het vechten zijn en het allemaal even niet meer zien zitten.

 En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik dacht dat ik gelukkiger zou worden

Ik ben altijd een gelukkig kind geweest. Op de basisschool had ik veel vriendinnetjes, ik was goed in tennis en ik deed het goed op school. Wel was ik altijd een beetje onzeker en angstig. Ik was bang om te verliezen en om dingen niet goed te doen. Ook vond ik het altijd spannend om nieuwe mensen te leren kennen. Toch heeft mij dit nooit echt belemmerd en was ik een gelukkig kind. Dat veranderde toen ik naar de middelbare school ging.

Van een kleine school in een dorp ging ik nu naar een grote middelbare school in de stad. Die overgang was voor mij enorm groot. Er gingen wel wat vriendinnen van de basisschool met mij mee, maar iedereen veranderde door de nieuwe omgeving. Ik kon maar niet wennen en zat niet lekker in mijn vel. Opeens haalde ik het idee in mijn hoofd dat ik te zwaar was en dat ik wel wat af zou kunnen vallen. Misschien dat ik dan beter in mijn vel zou komen te zitten. Misschien dat school dan wel fijn aan zou voelen. Misschien dat ik dan wel wat meer aansluiting vond met klasgenoten.

Het afvallen ging me gemakkelijk af. In korte tijd raakte ik wat kilo’s kwijt, maar ik begon nog minder te eten, want ik wilde nog meer afvallen. Eigenlijk is het heel snel gegaan en zat ik in korte tijd al helemaal vast in het eten. Mijn dagen bestonden uit calorieën tellen, eten, niet-eten en liegen. Later ontdekte ik ook dat ik het eten kwijt kon raken door over te geven. Hoe smerig ik ook vond; dit zag ik toch als een oplossing. Ik viel af, maar in plaats van gelukkiger werd ik alleen maar ongelukkiger.

Ik werd niet meer ongesteld en daar schrok ik heel erg van. Ik merkte ook steeds meer dat het eten echt een obsessie was geworden en dat ik niet meer kon stoppen. Soms nam ik mezelf voor om weer ‘gewoon normaal te doen’ met eten, maar dat lukte niet meer. De paniek rondom het eten was groot. Ik was intens bang om aan te komen als ik weer normaal zou gaan eten.

Op aanraden van een vriendin heb ik een brief geschreven aan mijn ouders om hen te vertellen dat het niet goed met me ging. Mijn ouders schrokken van de brief en gingen met mij het gesprek aan. We wisten niet precies wat we moesten doen, maar ik beloofde hen dat ik weer normaal zou gaan eten. Dat lukte echter niet en nadat mijn ouders erachter waren gekomen dat ik nog steeds overgaf, namen ze me mee naar de huisarts.

De huisarts verwees mij door naar een centrum voor eetstoornissen en daar kreeg ik te horen dat ik inderdaad een eetstoornis had. Ik startte daar een behandeling en moest dus weer gaan eten. Dat deed ik ook, maar ik schoot daar gigantisch in door. Ik kreeg echt enorme eetbuien die ik moest compenseren van mezelf. Ik had een eetbui, gaf over, had weer een eetbui, laxeerde, sportte en vervolgens at ik weer. Ik was totaal de ‘controle’ kwijt en voelde me diepongelukkig. In plaats van beter ging het alleen maar slechter met me tijdens therapie.

Na ongeveer een half jaar werd ik doorverwezen naar een ander centrum voor eetstoornissen, omdat ze me hier niet meer konden helpen. Het ging echt zo slecht met me. Ik voelde me depressief en kon de eetbuien niet meer stoppen. Uiteindelijk kreeg ik ook de diagnose boulimia nervosa. Anderhalf jaar heb ik bij dit centrum verschillende soorten therapieën gehad. Soms ging het ietsjes beter, maar uiteindelijk bleef de eetstoornis in stand. Ik kwam niet verder.

Zowel lichamelijk als psychisch ging het steeds slechter met me. Ik had allerlei lichamelijke klachten waar ik van schrok en ik was ook steeds meer bezig met de dood. Toch wist ik dat de dood niet de oplossing was. Ik had de enorme wens om te veranderen en om de eetstoornis los te laten. Uiteindelijk heb ik mij dan ook opgegeven voor een televisieprogramma. Ik zag namelijk een oproep op tv van dat programma waarbij ze mensen met eetstoornissen zochten. Ik heb me toen opgegeven en ben uitgekozen om mee te doen. Samen met mijn ouders en een aantal andere gezinnen van dochters met een eetstoornis zijn we naar Spanje afgereisd. Daar volgden we met het gezin therapie, maar ook kreeg ik individuele therapie en hadden mijn ouders therapie met de andere ouders erbij.

Deze therapie was zo anders dan dat ik daarvoor had. Het ging hier namelijk helemaal niet over eten. Er werd gekeken naar wat er allemaal achter de eetstoornis schuilde: onzekerheid, faalangst, perfectionisme, me niet goed genoeg voelen, niet weten wat te willen etc. Al die dingen hielden mijn eetstoornis in stand en voor het eerst werd daar echt naar gekeken in plaats van naar alleen het eten.

Mijn deelname aan dit programma heeft enorm geholpen. Met goede nazorg ben ik helemaal van mijn eetstoornis afgekomen. Wat ik geleerd heb bij dit programma is dat je verantwoordelijk bent voor je eigen leven. Voor een eetstoornis kies je niet, maar je kiest wel voor herstel, elke dag weer. Ook gaat een eetstoornis niet over eten en behandelingen zouden zich niet alleen maar daarop moeten richten.

Het gaat gelukkig al jaren erg goed met me en ik ben trots op het feit dat ik de eetstoornis overwonnen heb. Het leven zonder eetstoornis is zoveel leuker, mooier en beter. De afgelopen jaren heb ik op verschillende manieren mijn ervaringen in proberen te zetten. Zo heb ik een kamp begeleid voor jongeren met een eetstoornis, heb ik gewerkt bij Proud2Bme en werk ik als coach bij ISA Power. Wil jij ook aan de slag om afscheid te nemen van jouw eetstoornis? Gun jezelf een intake gesprek in en ontdek wat wij voor jou kunnen betekenen!

Ik wilde een persoon zijn met status

No Day But Today is altijd mijn levensmotto geweest. Althans dat dacht ik. Ik vond het belangrijk om alles uit het leven te halen en een inspirerend persoon te zijn voor mijn omgeving. Ik wilde een persoon zijn met status. Ik wilde iemand zijn die wat bereikt had in haar leven. Niet op het gebied van financiën, eerder een nobelprijs winnaar of vredesstichter. 

Ik ben altijd een hoogvlieger geweest en hoogvliegers vallen KANON-hard naar beneden (als ze eenmaal vallen). Dit uitte zich bij mij in zelfbeschadiging, een eetstoornis (NAO/Anorexia) en zelfs suïcidale pogingen. Ik zag na zoveel teleurstellingen en falen het nut van het leven niet meer in. In plaats van een inspirerend persoon te zijn vond ik dat ik mensen tot last was en bovendien vond ik mezelf een zwakkeling. Als ik dik zou zijn, geen controle zou hebben en geen discipline zou ik toch niks bereiken in mijn leven.

Ik vlieg weer en ik ben vrij!

Inmiddels ben ik bijna 5 jaar verder en vlieg ik hoger dan dat ik ooit gevlogen heb. Er is 1 groot verschil: Ik ben vrij! Vrij van mijn eetstoornis, vrij van de neerwaartse spiraal van belemmerende gedachtes en vrij van alle lichamelijk en geestelijke gebreken die mij dat toen der tijd opgeleverd heeft. Ik ben geen gevangene meer in mijn eigen lichaam en ik ben niet meer bezig met wat er over 10 jaar gebeurd.

Is mijn leven nu perfect? 

Ik leef nu! Betekent dit dat mijn leven nu perfect is? Verre van! Er gaan nog steeds mensen dood, niet alle vriendschappen zijn voor eeuwig en ik haal weleens een onvoldoende voor een verslag waar ik vervolgens vreselijk van baal. Bovendien liggen de eisen die ik aan mezelf stel nog steeds hoger dan ik zou willen. Maar, guess what?! Ik ben mij hier bewust van en ik weet hier mee om te gaan. Ik probeer het positieve uit deze minder goede eigenschap te halen om het in balans te brengen. Zonder op te willen scheppen lukt mij dit over het algemeen best goed.

Ik heb geen spijt!

Ik wil geen perfect leven meer en ik heb nergens spijt van! Alles wat ik heb meegemaakt heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Mijn leven is prachtig! Het is mijn grootste droom andere vrouwen en meiden te inspireren en samen op ontdekkingsreis te gaan naar hun talenten, dromen en toekomst. 

 En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik was compleet de controle kwijt...

Laura Verschuuren is coach bij ISA Power en ontwikkelde de eetbuienstoornis Binge Eating Disorder (BED) al op zeer jonge leeftijd. 

Hoe is BED bij jou ontstaan?

BED is een eetbuienstoornis. Er wordt in een kort tijdsbestek een grote hoeveelheid eten gegeten, dit om onaangename gevoelens te verdrijven, om emoties niet te voelen. 

Ik was compleet de controle kwijt

Ik was de controle kwijt en voelde me achteraf altijd erg schuldig. Bij boulimia nervosa worden ook grote hoeveelheden gegeten, dit wordt gecompenseerd door spugen of bijvoorbeeld het gebruik van laxeermiddelen. Bij BED wordt er niet gecompenseerd.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik in de zesde klas zat (dat is nu groep acht). De juf gaf me een compliment omdat ik was afgevallen. Dat kwam aan. Wow, ik kreeg een compliment. Ik, die me altijd minder voelde dan een ander en veel werd gepest op school. En nu kreeg ik zomaar een compliment. Ik kon iets. Wauw! Hier is de eetstoornis begonnen.

Wat waren je eerste klachten en welke acties zijn er toen ondernomen?

Ik jojode al op jonge leeftijd. Op mijn elfde viel ik tien kilo af om daarna weer aan te komen. Op mijn achttiende woog ik echt te veel en ben twintig kilo afgevallen. Langzaam kwamen de kilo’s er weer aan. Na drie zwangerschappen bereikte ik een dieptepunt. Ik was erg zwaar en heb hulp gezocht bij een gespecialiseerde coach.

De gevolgen van BED op het lichaam 

Het gaat vaak gepaard met (ernstig) overgewicht, en kan medische gevolgen hebben zoals suikerziekte, hoge bloeddruk en een te hoog cholesterol. Verder kan het leiden tot tekorten in het lichaam van mineralen en vitamines, en kan de natrium- en kaliumbalans verstoord raken.
Het heeft ook psychische gevolgen zoals een schuldgevoel, continu bezig zijn met eten (wel eten, niet eten, calorieën tellen). Je voelt je een zwakkeling omdat je de eetbuien niet kunt stoppen en hebt vaak schaamte over je lichaam.

Zoek hulp. Doe het niet alleen

Ik was 39 jaar toen ik hulp zocht. Ik had een ernstig overgewicht en voelde me daar erg slecht bij. Zowel lichamelijk als psychisch. Voor mij was toen de maat vol, ik had er teveel last van en wilde van de eetstoornis verlost raken. Ik worstelde toen al bijna dertig jaar met mijn gewicht.

De impact van mijn eetstoornis op mijn leven...

De impact was ontzettend groot. Ik was altijd bezig met eten, niet eten, calorieën tellen en lijnen. Ik schaamde me voor mijn eetgedrag en voor mijn uiterlijk. Eigenlijk schaamde ik me voor mijn hele zijn. Als ik in de spiegel keek, zag ik iemand die ik niet wilde zijn.

Het gaat nu ontzettend goed met me! Na de eerste hulp die ik kreeg van een gespecialiseerde coach ben ik zelf een opleiding tot coach en daarna tot gewichtsconsulent gaan doen. Dat hielp me al ontzettend verder. Toch verviel ik nog af en toe in een eetbui. Emoties tonen en praten over wat me werkelijk bezighield bleef moeilijk. Uiteindelijk moest er een flinke crisis aan te pas komen om het roer definitief om te gooien. Ik kreeg een zware burn-out, voelde me niks meer waard en was depressief. Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog met ervaring met eetstoornissen. Ik heb ervaren dat ik niet alles alleen hoef te doen. Ik heb leren voelen, leren praten en ben niet meer bang voor mijn emoties.

Ik ben een completer en gelukkiger mens geworden. Ik heb weer zin in het leven. Ik verdoof mijn emoties niet meer met eten en neem mijn gevoelens serieus en neem de tijd om te voelen wat er aan de hand is. Ik eet nu ‘normaal’ en heb rust. Die eet-rust, dat is het belangrijkste voor mij. Met liefde en passie werk ik nu als ervaringsdeskundige coach en help anderen om hun eetstoornis te verslaan. Hoe gaaf is dat!?”

Wat wil je meegeven aan lotgenoten?

Ook jij kan jouw eetstoornis verslaan. Ook als jij, net zoals ik, er lang mee worstelt. Doe het, het leven wordt er zoveel mooier van! Plan gerust een intake gesprek in met een van de coaches. We helpen je graag op weg!

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Mijn eetstoornis gaf met het gevoel in controle te zijn...

Story of Hope van Babette
Babette is vrijwilliger bij ISA Power

Het was in de zomer van 2001. Ik kwam erg ziek terug van vakantie. Ik viel af omdat ik ziek was. Omdat ik niet weer ziek wilde worden ging ik steeds meer soorten voeding ontwijken. Niet omdat ik mezelf dik vond, maar omdat ik bang was geworden er ziek van te worden. Dit is geruime tijd zo doorgegaan. Ik viel steeds meer af en ik kreeg hier complimentjes over. Dit zette mij natuurlijk wel aan het denken. Zo is mijn eetstoornis begonnen, toen ik 18 jaar oud was.

Destijds dacht ik “zou ik dan toch beter zijn als ik dun ben?”

Controle
Diep van binnen wist ik ook wel dat het niet ging om het ‘dun’ zijn op zich. Maar waar ging het dan wel om? Controle! De eetstoornis heeft mij altijd het gevoel van controle gegeven. Het was mijn manier om te laten zien dat het niet goed met mij ging. Ik wist op de een of andere manier niet hoe ik dit anders moest laten blijken. Het werd zo erg dat ik op een gegeven moment nog maar één appel en één blaadje sla at per dag. Op een gegeven moment was ik zo dun dat ik werd opgenomen in een eetstoornis kliniek. Hier ben ik in een aantal maanden 17 kilo aangekomen. Geweldig zou je zeggen. Maar nee, want inmiddels was ik er van overtuigd geraakt dat dun zijn mooier was. In de kliniek heb ik meer geleerd over hoe je dun kon zijn en blijven. Ik leerde trucjes van anderen over eten en calorieën.

Ik kwam mezelf tegen
Na mijn opname is het eigenlijk erger geworden. Ik ging van kliniek naar kliniek. Ik kwam steeds het gewenste aantal kilo’s aan en viel deze bij thuiskomst net zo hard weer af. Hoe moest ik anders laten zien dat het niet goed met mij ging? En hoe had ik anders controle? Natuurlijk heb ik in deze klinieken niet alleen maar slechte dingen geleerd. Ik heb er ook veel over mezelf geleerd. Ik ben mezelf dikwijls enorm tegen gekomen.

Mijn ommekeer
Op een gegeven moment was ik er helemaal klaar mee. Het dun zijn had mij tot dan toe niks dan ellende gebracht. Het gevoel van controle was ook maar schijn, een illusie, en niemand vond mij mooi als ik zo dun was. Dat realiseerde ik mij allemaal ineens, alsof de bliksem insloeg en ik bij kwam. Ik wilde weer gezond worden. Ik wilde een gezond gewicht, zodat ik er normaal uit zag en weer ongesteld zou worden. Vanaf dat moment ben ik langzaam gaan aankomen.

Op mijn eigen tempo genezen
Zonder hulp van een kliniek ben ik gaan aankomen. Op mijn eigen tempo. Ik voelde mij er ook goed bij. Ik ging er steeds beter uit zien en kon dit ook zelf zo ervaren. Ik heb geleerd gewoon aan te geven als het niet zo lekker met mij gaat. In plaats van dat te laten zien middels mijn gewicht.

"Ik hoef er toch niet ziek uit te zien om mensen te overtuigen dat het niet goed gaat? Ik heb ervaren dat ik juist controle heb als ik wel een gezond gewicht heb. Ik word weer ongesteld. Ik zie er weer goed uit. Ik kan weer allerlei dingen doen die ik niet meer deed. Het heeft alleen nog maar voordelen. Ik zou niet meer terug willen. Nooit meer."

Ik had het anders moeten doen
Toch als ik terug kijk naar alle opnames die ik heb gehad zou ik het nu helemaal anders gedaan hebben. Ik zou er nu voor kiezen om geholpen te worden door iemand die er zelf ervaring mee heeft. Een ervaringsdeskundige dus. Die weten echt hoe is het is, wat het is. Daarom wil ik nu zelf ook aan de slag als ervaringsdeskundige. IK ben blij dat ik als vrijwilliger bij ISA Power mijn steentje kan bijdragen. Want ik wil alle ervaring die ik op heb gedaan gebruiken om andere mensen te helpen.

Wil jij ook geholpen worden door een ervaringsdeskundige coach, neem dan contact op met ISA Power. En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Een leven met anorexia

Geschreven door Nanne: oud cliënt ISA Power

Al veel langer dan ik zelf doorhad, was ik met mezelf in strijd. Ergens voelde het dan ook als een soort opluchting om dat labeltje Eetstoornis te krijgen. Tegelijk was ik echter zo ontzettend boos en stond mijn gehele lichaam in vechtstand, want dat was ik, klaar om te vechten tegen deze rotziekte die me al zoveel meer had afgenomen dan me lief was. In mijn hoofd was het oorlog en het voelde alsof mijn hele lichaam in de brand stond en ik wist niet hoe ik om hulp moest vragen. Schaamte, boosheid en ontkenning stonden dat in de weg. Hoe kon mij dit nou overkomen? Hoezo ik? Waarom snapte niemand mij?

Het begon zo onschuldig…
Ik was altijd al wel wat voller, maar het leven was te leuk en te mooi om me daar druk om te maken. Tot ik in 2015 op mezelf ging wonen. Ik besloot dat het tijd was om mijn levensstijl te veranderen. Voortaan alles op de fiets, niet meer met de lift en ik moest gezonder gaan eten. Ik had al mijn hele leven moeite met eten, want ik lustte geen groente en fruit. Mijn dagelijkse avondmaaltijd bestond uit droge macaroni met droog gehakt en geraspte kaas.
Op dat moment speelde ik nog 3 keer in de week hockey, maar dit was niet meer genoeg. Ik begon met fitnessen. Dat ging supergoed, ik viel af en zat steeds lekkerder in mijn vel, maar ergens was het nooit goed genoeg... Ik ging 2 keer per dag sporten en steeds minder eten. Het moest eraf, het moest dunner, smaller, kleiner..

Zolang ik maar genoeg sportte, kon ik blijven eten en drinken wat ik wilde. Dat is wat ik mezelf in ieder geval vertelde. Toch bleef ik ontevreden met mezelf en elke keer dat ik in de spiegel keek, zag ik wel weer een plek die niet goed genoeg was. Weken gingen voorbij zonder dat er iets fysiek iets veranderde. Mentaal werd het steeds wat zwaarder en het schuldgevoel na het eten werd steeds groter.

Het nieuwe schooljaar en daarbij het nieuwe hockeyseizoen begon. Het volhouden van de trainingen werd steeds zwaarder, maar ik had mijn excuses klaar staan. Mensen zagen wel dat ik dunner en bleker werd, maar zolang ik nog bier dronk en bitterballen at, ging het goed met mij. Dat dachten zij tenminste. Dat ik de volgende ochtend minimaal een uur ging hardlopen om de bitterballen er weer af te sporten, zag niemand. Ik leefde steeds meer in mijn eigen wereld en opmerkingen van bezorgde mensen zag ik als jaloezie. Dit voelde enorm eenzaam.

Daar was die dan.. de diagnose Anorexia Nervosa

Binnen een maand werd mijn wereld op de kop gezet. Daar was die dan.. de diagnose: Anorexia Nervosa. Een opluchting en beklemming tegelijk. Eindelijk kreeg ik hulp, maar tegelijkertijd moest ik toegeven dat ik het niet meer in mijn eentje kon. Meerdere malen heb ik huilend bij mijn vader gezeten en het enige wat ik kon zeggen was: Ik kan het niet meer en ik weet niet meer hoe ik de dagen moet overleven.

De week na de diagnose vertrokken mijn 4 beste vriendinnen op buitenlandse stage. Voor mijn gevoel was ik nu echt helemaal alleen. De avonden met hen, waren avonden dat ik ‘vrij’ was. Dat ik chocola en chips kon eten, wijn en bier kon drinken, maar vooral kon genieten en vrij zijn van dat stemmetje in mijn hoofd!

De leegte die ontstond, vulde ik op met mijn nieuwe beste vriendin. E.S. noemde ik haar. Ik kon op haar vertrouwen, wist waar ik aan toe was en ze bepaalde voor mij. Alles kon en ging op de automatische piloot. Gevoelens waren uitgeschakeld en er was niemand die mij nog iets kon wijs maken. Ik, of liever gezegd E.S. wist alles het beste.

De knop moest om
Januari 2017 - Ik werd 21 jaar en at geen taart op mijn eigen verjaardag. Ik was op, mijn lichaam was op en metaal was ik leeg. Mijn psycholoog kon me niet meer verder helpen. Eerstelijns hulp was niet meer genoeg. Op 10 januari had ik een intake gesprek bij een eetstoornis kliniek, tevens expertise centrum voor eetstoornissen. De behandeling die zij passend vonden zou een 5 daagse opname zijn. Waren zij even gek, ik ging toch niet alles opgeven voor die rot ziekte, mijn opleiding, stage en werk? NEE! Er moest een andere manier zijn.

Die andere manier was er: ISA-Power!  

Eindelijk was daar iemand die mij snapte, waarbij ik aan 1 woord genoeg had, waarbij ik kon huilen en ik even niet de 'perfecte-ik' hoefde te zijn. Ik mocht zeggen dat het me in mijn eentje niet lukte, omdat mijn coach er was, en ik het niet meer alleen hoefde te doen. 

Samen met mijn zus ben ik het Isa-Power avontuur begonnen bij de Buddy-Up dag, gevolgd door het BEAT-IT Traject en vervolgens nog het Bounce Back Traject. Een traject dat me al zoveel inzichten heeft gegeven en ook al wist ik van te voren nog niet hoe ik mijn leven anders moest gaan beleven, dat het anders moest, dat wist ik na de eerste dag al wel zeker.

Stap voor stap heb ik samen met mijn coach mijn leven kunnen bekijken en verbeteren, maar vooral heb ik mezelf kunnen bekijken en mijn gedachten kunnen verbeteren. Ik als persoon hoefde en hoef namelijk niet verbeterd te worden. Dat realiseerde ik me destijds echter niet.

Misschien dat ik mentaal nog niet precies op het punt ben waar ik wil zijn, maar met alle tips en oefeningen kan ik blijven bouwen aan mezelf. Ik blijf mezelf dus ontwikkelen met de basis van ISA-Power in mijn rugzak. Ik heb weer dromen en wensen voor de toekomst die losstaan van de eetstoornis en ik wil nog zoveel meer, want een goed leven is de grootste vijand van een GEWELDIG leven!

Ik ben en wil het leven weer Beleven in plaats van aan het Overleven.

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik hield vast aan mijn eetstoornis

Geschreven door Ellen

Hallo, mijn naam is Ellen en inmiddels ben ik vol trots dat ik mijn ‘’Story of hope’’ met jullie mag delen.

Vanaf mijn geboorte (1989) heb ik een lichte handicap aan mijn linkerhand. Door deze aandoening moet ik mijn hele leven mijzelf en anderen al bewijzen dat ik echt wel alles kan, net als iedereen. Ik ben, toen ik jong was, op turnen gegaan. Dit was gewoonweg de beste sport voor mijn handicap. Ondanks mijn handicap kon ik erg goed turnen. Niet zomaar op recreatieniveau, maar echt wedstrijdsport. Binnen deze sport moest ik mij ten opzichte van andere turnsters ook, net als in het dagelijkse leven, heel vaak bewijzen. Met name op brug waar ik natuurlijk veel minder grip heb dan de andere turnsters. Ik heb dus vaak de andere kant van de turnzaal mogen zien, hahaha. 

Langzamerhand creëerde ik tijdens mijn turncarrière een eetstoornis. Wanneer je lichter bent, kun je veel beter turnen en ik vond het toen ook veel mooier om dun te zijn. Ik ging steeds meer op mijn voeding letten, wat je als sporter natuurlijk al doet, maar ik sloeg er te veel in door en viel steeds meer af! Ik zag het niet en hoorde alleen maar een stemmetje in mijn hoofd die zei: “zonder deze maaltijd kun je ook wel” en zo bleef ik maar doorgaan. De mensen om mij heen kregen door dat ik minder at en dat ik afviel. Ook viel het ze op dat ik geregeld naar de wc ging als ik wat had gegeten. Als ik wat at dan spuugde ik het uit, dus ik had niet alleen Anorexia maar ook wat symptomen van Boulimia. 

Ik hield mij zo vast aan de eetstoornis, omdat het een controle was. Het voelde geweldig dat ik zo sterk was om dit vol te kunnen houden. Het getal op de weegschaal werd steeds minder, mijn kleding werd echt te groot en dat voelde erg goed. Aan de ene kant wist ik dat het fout was, maar die andere kant was trots. Ik wilde niet van mijn probleem af!  Anorexia was van mij, mijn geheim en daar mocht niemand aankomen! Ik was vroeger erg aanwezig en altijd vol humor en grapjes, maar helaas veranderde dit compleet. Ik werd stiller, had nergens meer zin in en zat vaak met dikke vesten aan op de bank. Ik was helemaal lusteloos en vermoeid. Ik hield het niet meer langer vol! 

Ik kreeg door dat elk mens wel echt voeding nodig heeft en door middel van mijn diëtiste en goeie gesprekken heb ik toch een uitweg gevonden. Ze zei altijd: “een auto kan ook niet rijden zonder benzine of diesel en dat geldt ook voor ons lichaam”.
Na een poosje werd eten weer normaal. Ik begon er weer wat sterker uit te zien en was niet meer die zombie in die dikke vesten.Ik had het overwonnen en zelfs het turnen ging weer beter. Ik was veel sterker en kon alles weer goed volhouden.

In 2012 ben ik vanuit mijn opleiding een half jaar stage gaan lopen in Italië als turntrainster. Turnen, dat was mijn lust en mijn leven en ik zag mijn toekomst echt in deze sport! Na een geweldig half jaar in Italië ben ik voor mijn diploma-uitreiking teruggegaan naar Nederland. Daar zat ik weer… en NU? Na 3 maand heb ik de boel weer gepakt en ben ik teruggegaan naar Italië. Ik had nog geen werk, dus ben ik daar gaan zoeken en solliciteren. In deze periode kreeg ik een terugval. Achteraf komt het denk ik doordat ik veel onzekerheden had. 
Als ik geen werk vond, moest ik weer terug naar Nederland en dan had ik gefaald! De mensen om mij heen kregen weer door dat ik rommelde met mijn eten en ook in Italië verloor ik weer veel gewicht. Het prettige gevoel van controle kwam weer naar boven. Na een half jaar kon ik bij een Italiaanse turnclub aan de slag als trainster. 

Wauw… ik kon het niet geloven. Dit was altijd al mijn droom! Ik kwam terecht bij een superleuk clubje waar ik heel warm werd ontvangen. Daarnaast was het ook nog een club op internationaal niveau. De club had een huis voor mij geregeld in de buurt van de turnhal en toen ben ik met mijn ervaring uit Nederland begonnen als trainster. Het ging allemaal super goed. De turnsters leerden veel en gingen goed vooruit, mijn Italiaans werd echt goed, maar aan helemaal alleen zijn in Italië zat ook een keerzijde. De anorexia kon mij weer helemaal meetrekken in deze gedachte van alleen zijn en na een jaar waren we weer terug bij af! Ik functioneerde niet meer zoals voorheen en het ging helemaal mis. Toen ik in Italië in het ziekenhuis ben geweest, heb ik mij in Italië laten opnemen in een kliniek. Ik was die eetstoornis zo zat en voelde dat ik er klaar voor was om er keihard voor te strijden. Natuurlijk ging dit met vallen en opstaan, maar het is zeker de moeite waard voor jullie allemaal.

Na 4 maanden heb ik besloten om weer terug te keren naar Nederland, mijn droom viel in duigen en voelde mij erg mislukt. Na een half jaar weer in Nederland te zijn waarbij ik mijn vrienden en familie om mij heen heb, waarbij ik de ervaring heb van klinieken en hulp voor de eetstoornis, was ik toch al weer meer de vrolijke Ellen die ik altijd ben geweest. Ik kreeg weer zin om in de maatschappij terug te keren en dit slaagde aardig. Ik ben klaar met de turnwereld! Altijd was ik opzoek naar perfectionisme en dat is onmogelijk in het turnen. Door mijn handicap heb ik toch een heel sterk karakter opgebouwd en dit heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. Nu heb ik geleerd om mijn karaktereigenschappen om te zetten tot positieve gedachten en daar ben ik erg trots op. Alles wat ik tot nu toe gedaan heb, ondanks mijn eetstoornis, heb ik bereikt door die sterke eigenschappen. 

Het leven is te kort en veel te mooi om 24/7 te gaan malen over dat cijfertje op de weegschaal of dat kleine rolletje te veel! Iedereen mag er zijn en iedereen is mooi van zichzelf, want dat geweldige lichaam krijg je tenslotte al bij je geboorte!

“Als je wat wilt bereiken in je leven moet je goed voor jezelf zorgen, anders blijven je dromen ver weg en zit je altijd gevangen in die nare gedachten”

Veel Liefs, Ellen

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Je moet je vuile was niet buitenhangen

Story of hope geschreven door Marion

Als ik terug kijk waar de anorexia vandaan kwam, heb ik eigenlijk geen idee. Ik kijk terug op een leuke tijd op de lagere school. Wel weet ik nog dat ik toen altijd al mezelf aan het vergelijken was met andere meisjes. Zij konden beter turnen, hadden niet van die dikke benen, zagen er leuker uit, deden leuker enz. En ik ging naar logopedie omdat ik sliste, waar ik vaak op ben gewezen of er werd een grapje over gemaakt. Op de lagere school vond ik dat niet heel erg, maar later des te meer. Op de middelbare school was ik erg gevoelig voor wat leeftijdgenoten deden of zeiden. Sommige dingen voelde als een persoonlijke afwijzing. Ik voelde mij vaak erg onzeker, maar dat is normaal voor een puber toch?

Mijn eetstoornis en perfectionisme

Misschien komt het doordat ik erg perfectionistisch ben. Ik heb last van faalangst, zodoende stel ik erg hoge eisen aan mezelf. Ik vind mezelf niet goed genoeg. Eigenlijk is het een gebrek aan zelfvertrouwen en eigenwaarde. De dingen waar ik mij aan stoor bij mezelf, daar stoor ik mij niet aan bij anderen. Voor anderen toon ik altijd begrip. Ook vind ik het makkelijk om voor anderen te zorgen, maar erg moeilijk om dat voor mezelf te doen. Eigenlijk zou je net zo lief voor jezelf moeten zijn als dat je voor een goede vriendin zou zijn. Tja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan!

Door minder te eten bevestigde ik mezelf dat ik ergens goed in was, eindelijk!!! Het begon met iets minder snoepen, iets minder eten, later een maaltijd overslaan, heel langzaam steeds iets minder. Ik heb maanden ’s avonds een salade gegeten die voornamelijk bestond uit bietjes, heel afwisselend… (daar kon ik makkelijk van naar het toilet…) Ondertussen bleef ik de lat steeds hoger leggen. Dat getalletje op de weegschaal moest lager. Op een gegeven moment at ik echt bijna niets meer. Keek ik in de spiegel dan zag ik schijnbaar totaal geen realistisch beeld, want ik bleef mezelf dik vinden.

De eetstoornis gaf mij zekerheid en controle 

Het was een vlucht om niets te hoeven voelen, om me alleen bezig te houden met eten, wanneer, wat, recepten, enz. Het schijnt dat mensen met een eetstoornis vaak moeite hebben met het uiten van moeilijke emoties zoals woede, boosheid, agressie en verdriet. Deze emoties worden als zeer negatief ervaren, zodoende proberen ze deze te vermijden en te dempen zodat deze niet gevoeld hoeven worden. Dat klinkt niet heel gek in mijn oren. “Het gaat wel over voordat je een jongetje bent” werd er bij ons gezegd. Of “ houd het maar voor jezelf want je hoeft je vuile was niet buiten te hangen”. Dus ja voor mij moeilijk om dan te leren hoe je met emoties en gevoelens om moet gaan. Mijn ouders valt niets te verwijten, zij hebben dat ook nooit geleerd. 

Gevoelloos door mijn anorexia

Toen bij mij de anorexia op zijn sterkst was, en mijn lichaam zijn laagste gewicht ooit bereikt had, ben ik naar de huisarts gegaan. Mijn vriend Johan (nu mijn man) kreeg regelmatig de vraag wat hij met mij deed, want ik zag er zo mager en slecht uit. Daar schrok ik enorm van. Ik had het idee dat het allemaal wel meeviel. Gevoelloos is het woord wat inmij opkomt als ik terugdenk aan die periode. Toen ik tegen een vriendin vertelde dat ik hulp ging zoeken was zij ook zo opgelucht. Niemand durfde mij te confronteren, niemand durfde iets tegen mij te zeggen over het afvallen. Ze wisten niet wat en hoe ze iets konden zeggen. De huisarts stuurde mij naar een diëtist, dat was alles. Van de diëtiste moest ik bijhouden wat ik at per dag. Mijn diëtiste vond ik echt te dik, en iedere keer dat ik bij haar kwam moest ik wegen en de bedoeling was iedere week iets meer. Ik was als de dood dat zij mij zou gaan vertellen hoe ik moest gaan eten. Ik kom die diëtiste nog af en toe tegen, jarenlang heb ik niets tegen haar gezegd. Ik was boos op haar en ze maakte mij verdrietig. Nu zie ik een mooie dame die mij zo graag wilde helpen en haar werk erg goed deed.

Uiteindelijk werd ik iedere week iets zwaarder, mijn gewicht ging de goede kant weer op. Ik vond normaal eten moeilijk en ging stiekem eten. Jaren heb ik een haat-liefde verhouding gehad met eten en een vooral haat-liefde verhouding met mijn lijf.

Hulp om mijn eetstoornis te overwinnen

In 1999 ben ik met Johan getrouwd, we zijn erg gelukkig. Samen hebben we heel veel moeilijke paden belopen en erg veel meegemaakt. Ik heb veel weggeduwd, maar dat kan ik niet blijven doen. Toen ik een paar jaar geleden niet lekker in mijn vel zat, overstressed was, last van mijn schildklier had en depressieve gevoelens kreeg, heb ik aan mijn huisarts gevraagd of zij mij door kon sturen naar iemand waar ik mee zou kunnen praten. Mijn huisarts pakte het gelukkig heel fijn en begripvol op. Ik werd doorgestuurd naar een psycholoog, daar kon ik mijn verhaal doen zonder dat zij een oordeel had en kreeg ik tips hoe ik met bepaalde gebeurtenissen en mensen om zou kunnen gaan. Ik heb echt veel aan die gesprekken gehad. Jammer dat deze psychologe niet gespecialiseerd was in anorexia. Doordat ik veel informatie opzocht op internet kwam ik Isa Power tegen. Heb een intake gehad met Isabelle (oprichter van Isa Power) en het voelde zo fijn. Door Isabelle zelf ben ik ook gecoacht. Van Isabelle heb ik veel geleerd en daar heb ik nog steeds heel veel houvast aan.

Het herstel van mijn eetstoornis

Ik ben er nog niet, maar ik kan nu wel zeggen dat ik al ver ben, ik kan van mijzelf zeggen dat ik een mooie en sterke dame ben, met een lichaam waar ik heel trots op probeer te zijn. Het lichaam dat mij drie enorme mooie jongens heeft gegeven, het lichaam dat mij een halve marathon heeft laten lopen met een geweldige tijd! Het lichaam dat heel goed voor mij zorgt terwijl ik dat zeker niet altijd voor mijn lichaam doe. Het is best moeilijk om niet in oude gewoontes en gedachten terug te vallen. Ik hou zo van die controle! Ik probeer er tegen te boksen, tegen deze continue strijd.

Opgeven komt niet bij mij op!

Ik ben al zoveel sterker dan dat ik was!! En als ik terug kijk op het verleden heeft al die ellende mij ook heel veel moois gebracht! Mijn wens voor de toekomst is om andere mensen met eet- of gewichtsproblemen te gaan helpen. Ik heb ondertussen zoveel ervaring en daarbij heb ik de laatste jaren ook een paar mooie diploma’s behaald. Ik heb mijn zwakte omgezet in mijn kracht, dat kan jij ook!!!

Liefs Marion

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik heb het gevoel dat ik 'anders' ben dan anderen...

Story of Hope geschreven door Anita Borro

Niet genezen maar toch gewonnen

Ik heb ruim 40 jaar ervaring. Mijn naam is Anita Borro en ik ben 55 jaar. Op de een of andere manier is het worstelen met eten er altijd geweest. Net als het gevoel dat ik ‘anders’ ben, niet goed genoeg was en nergens voor deugde. Dat, in combinatie met hoog sensitief zijn, het anderen naar de zin willen maken (lees: perfect willen zijn) en vervelende voorvallen in mijn vroege jeugd, is volgens mij de trigger geweest om tijdens mijn pubertijd anorexia te ontwikkelen. Een web van leugens spon ik om me heen zodat ik zo min mogelijk hoefde te eten. Ik was sterk, want kon heel goed zonder eten. Maar werd er niet gelukkiger door, laat staan dat ik er trots op was. Een complete schijnwereld had ik gecreëerd, maar het was wel mijn wereld. De enige die me veilig en vertrouwd was. In de afgelopen 40 jaar heb ik meerdere uithoeken van anorexia, boulimia en alles wat er tussenin zit gezien. Ik ben niet genezen maar heb zeker gewonnen van mijn eetstoornis! Ik heb namelijk geaccepteerd dat ik ‘eetverstoord’ ben, iets dat gewoon bij mij hoort.

Passende hulp

Pas op mijn 35e kwam ik, na allerlei vormen van hulpverlening, bij de juiste persoon terecht. Samen braken we de muren om me heen af op zoek naar de kern. Ik heb veel baat gehad bij de geboden danstherapie. Alle pijn, angst of welke emotie dan ook danste ik uit mijn lijf. Ik leerde dat het venijnige stemmetje in mijn hoofd, dat me steeds alle moed ontnam en me zo gemakkelijk kleineerde, niet persé de waarheid sprak. Toen was ik nog niet zo ver dat ik afscheid van ‘hem’ kon nemen. Hij mocht op mijn schouder zitten en meekijken. Zolang hij maar niet schreeuwde was ik hem de baas. Er was een begin gemaakt. Ik was zwanger van mijn ‘eigen ik’.

Burn-out

Ongeveer 10 jaar na die intense jaren van therapie kreeg ik een burn-out die me compleet onderuit haalde. Ik was ‘op’. Moegestreden werd ik opgenomen in een kliniek voor psychisch herstel. Daar leerde ik het belang van grenzen stellen en mezelf serieus nemen. Maar ook dat ik mijn gedachten kon ombuigen. Ze ontkrachten en zoeken naar de onderliggende oorzaak. Schilderen hielp me daar enorm bij. Zo begon ik te zoeken naar welk eten op welk tijdstip bij mij paste, wat ik lekker vond en nodig had. Wandelen en psychomotorische therapie lieten me weer mijn lichaamsgrenzen voelen. Mijn eetpatroon volledig doorbreken lukte niet. Het was mijn vertrouwde vluchtroute, al had ik er een hekel aan. Weer een stuk wijzer en bepakt met nieuwe handvatten roeide ik weer verder door mijn leven.

Ommezwaai in Nepal

Net voor mijn 50e verjaardag ging ik pas echt de strijd met mezelf aan, want ik wilde los komen van mijn verleden. Kiezen voor een ‘gewoon’ leven! Ik had het gevoel daarvoor volledig uit mijn comfortzone te moeten stappen. Dat deed ik in Nepal. Niets was er hetzelfde als thuis of in Europa. Tijdens een trektocht in de Himalaya kwam ik mentaal en fysiek mijn grenzen tegen. Op het moment dat ik niet meer verder kon lopen sprak dat venijnige stemmetje weer op luide toon tegen me. Ik besloot niet te luisteren maar te voelen wat ik nu echt wilde. Waarom was ik naar Nepal gegaan? Ik keek wat er op dat moment mogelijk was, wat ik wel kon. Moe en uitgeput bereikte ik de top maar het gevoel van euforie was groot, want ik had mijn angst overwonnen en geen gehoor gegeven aan dat stemmetje! Kracht voelde ik stromen en dat gafme vertrouwen voor de toekomst.

En nu?

Het heeft een aantal jaren geduurd voordat het lukte om 2 sneden brood per maaltijd te kunnen eten. Ik at er 1 maar feitelijk had ik daar niet genoeg aan, maar 2 vond ik 'eng'. De overtuiging dat een tekort ook tot snaaien leidt heeft me uiteindelijk naar het patroon van 2 boterhammen geleid. Snaaibuien compenseer ik niet meer. Ik zie ze als een teken dat er iets niet goed gaat. Ben ik te moe, over mijn grenzen gegaan of zit me een emotie dwars? Misschien heb ik teveel van anderen opgepikt of meer verbruikt dan tot me genomen? Ik ga dan met mezelf in gesprek. Mocht ik me daarbij ook onrustig voelen dan ga ik een flink stuk lopen om zo helderheid te krijgen. Na al die jaren heb ik het vertrouwen dat ik niet terugval als ik eens snaai of te weinig eet. Dat het er gewoon bij hoort, iedereen weleens te veel eet/snoept en dat daar geen schuldgevoel bij hoeft te horen. Mijn gedachten stuur ik hierin dus ook aan.

Ik ben niet meer afhankelijk van mijn eetgedrag. Ik heb een balans gevonden door mijn ‘standaard’ eetpatroon en mijn dagelijkse bezigheden aan te passen aan mijn mogelijkheden. Dat ik dit bereikt heb vervult me met trots en dankbaarheid. In mijn boek ‘Leven met een onzichtbare stoornis’ beschrijf ik de weg die ik de laatste 20 jaar afgelegd heb om dit punt te bereiken. Ik hoop anderen hiermee te inspireren om vooral niet op te geven en te zoeken naar een manier van leven (en eten) die bij ze past.

Wil jij ook jouw eetstoornis overwinnen en wil je daarbij hulp, plan dan een intake gesprek in met een coach van ISA Power. We hebben 19 praktijk locaties in Nederland en Belgie. Zo zijn we altijd dichtbij.

Foto: Anita Borro en haar boek "Leven met een onzichtbare eetstoornis"

Anita Borro "Leven met een onzichtbare eetstoornis"

Het leven kan soms vies tegenvallen...

Geschreven door Laura
Vrijwilliger bij ISA Power

De middelbare school, een nieuw begin voor iedereen. Zo ook voor mij. Iedereen heeft ideeën over hoe dit nieuwe leven eruit zal zien. Nieuwe vrienden maken, een andere school en veel leuke dingen doen. Ook ik keek uit naar de middelbare school, een nieuwe start voor mezelf! Dit pakte echter anders uit. Ik voelde me niet op mijn gemak. Ik had altijd het gevoel nergens bij te horen, anders en niet goed genoeg te zijn. Het nieuwe leven bleek niet te zijn wat ik ervan had voorgesteld. Ik deed geen leuke dingen met vriendinnen, maar ontwikkelde een eetstoornis waarna een lange, eenzame periode volgde.

Fotografie: Christian Kaindl, unsplash.com

Mijn eetstoornis, mijn geheim...

Mijn eetstoornis heb ik altijd geheim willen houden voor mijn vrienden, familie en leraren. Behalve mijn ouders wist niemand ervan. Natuurlijk was het overduidelijk dat er iets met mij aan de hand was, maar door het taboe rondom eetstoornissen werd mij nooit gevraagd: ‘Hoe is het met je Laura? Hoe voel je je vandaag?’ Deze zinnetjes zouden voor mij zo veel betekend hebben! Er werd om mij en mijn eetstoornis heen geleefd, het mocht er niet zijn. Het stellen van simpele vragen en het erkennen van de eetstoornis kan vaak al een grote steun zijn. Het geeft je het gevoel dat je er mag zijn.

Ik zat vast in het web van mijn eetstoornis

Het zwijgen over mijn eetstoornis werkte averechts. Hierdoor leunde ik nog meer op mijn eetstoornis. Dit gaf mij een gevoel van zekerheid en houvast. Maar dit leidde er ook toe dat ik nog meer contacten verloor. Ik zat vast, vast in het web van mijn eetstoornis. Een eetstoornis isoleert je van de buitenwereld en geeft je het gevoel nergens bij te horen en niet goed genoeg te zijn. Blijf jouw kind, familielid of vriendin bij het ‘normale’ leven betrekken! Dit kan door middel van kleine dingen, zoals samen boodschappen doen of samen een wandeling maken. Door samen dingen te ondernemen trek je jouw geliefde uit het isolement en laat je zien dat het er in het leven meer is dan enkel de eetstoornis.

Je bent niet de eetstoornis, je hebt een eetstoornis

Bij het ondernemen van kleine activiteiten blijkt dat jouw geliefde de eetstoornis niet is, maar dat hij/zij een eetstoornis heeft. Het hebben van een eetstoornis en alle gedragingen die daarmee gepaard gaan kunnen leiden tot conflicten. Maar onder de eetstoornis zit iemand met een persoonlijkheid, iemand van wie je onvoorwaardelijk houdt. Laat de ruzies over het eten de relatie met jouw geliefde niet verpesten en onderneem activiteiten waarbij de focus even op iets anders ligt dan op eten.

Begrip creëer je door niet te oordelen en je oprecht te verdiepen in iemand anders.

Door de onwetendheid van veel mensen en het taboe rondom eetstoornissen is het moeilijk om iemand met een eetstoornis te begrijpen. Door het lezen van boeken en blogs over eetstoornissen is het mogelijk een klein kijkje te nemen in het hoofd van iemand met een eetstoornis. Dit kan worden uitgesproken: ‘Ik weet niet wat er allemaal in je hoofd om gaat, maar weet dat ik er voor je wil zijn.’ Het krijgen van steun zorgt voor een opening in het web. Het geeft je het gevoel dat iemand om je geeft en aan je denkt, in tegenstelling tot jouw overtuiging dat je niets waard bent.

Mijn advies aan ouders en bondgenoten

Erken de eetstoornis en blijf praten! Laat door kleine gebaren zien wat iemand voor je betekent, dat je om je vriendin of kind geeft. Dit geeft een gevoel van steun, een gevoel dat iemand om je geeft, en dat kan van grote waarde zijn om stappen te zetten om de eetstoornis te overwinnen!

Ook ouders en andere naasten bieden we hulp. Kijk hier eens wat we voor jou kunnen betekenen.

En worstel jezelf met een eetstoornis plan dan een intake gesprek voor jezelf in om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Hoe kan ik mijn geliefde met een eetstoornis het beste helpen?

Een artikel voor ouders, naasten, broers en zussen en andere betrokkenen.

Het feit dat je dit leest en betekent dat je iemand wilt helpen waar je veel om geeft. Als je een kind hebt met een eetstoornis, of samenwoont of getrouwd bent met iemand met een eetstoornis is de eetstoornis niet meer het probleem van één iemand, maar van twee mensen, omdat het jou net zo aan het hart gaat en het zwaar is te zien hoe je geliefde hieronder lijdt.

Het (eet)gedrag beïnvloedt ook jouw gemoedstoestand. Machteloosheid, schuld, schaamte, boosheid, hopeloosheid, uitzichtloosheid en uitputting zijn allemaal dingen waar veel ouders en andere mensen in de omgeving mee te kampen krijgen!

Mensen met eetstoornissen hebben obsessieve gedachten over wel én niet eten. Dit gaat gepaard met een overheersende angst om dik te worden of dik te blijven. Dit is niet alleen voor jouw geliefde maar ook voor jou behoorlijk frustrerend.

Wees voorzichtig in het geven van tips, suggesties of complimenten. Mensen met een eetstoornis zijn zeer gevoelig en bang voor afwijzing, bang om uitgelachen te worden of in de steek gelaten te worden. Bovenal voelen zij zich vaak onbegrepen, ze trekken zich terug en worden steeds introverter. Het kan dan ook zijn dat ze een tikkeltje egoïstisch worden. Het lijkt wel alsof ze jou (on)bewust afstoten, uittesten of manipuleren, uit de angst om verlaten te worden.

Blijf steunen, oordeel niet en vergeet niet aan jezelf te denken. Bewaak je eigen grenzen en verlies deze niet uit het oog. Ga eens samen zitten en vraag eens hoe het écht met hem/haar gaat, en laat ook zien wat dit alles met jou doet. Probeer het probleem niet op te lossen, maar stel de juiste vragen.

"De kwaliteit van jouw vragen, bepaald het kwaliteit van het antwoord."  - Isabelle Plasmeijer

Hoe moeilijk het allemaal ook is. Onthoud één ding; je bent niet schuldig of verantwoordelijk voor de situatie. Veel ouders voelen zich enorm schuldig, machteloos en verruilen hun rol als ouder voor therapeut of hulpverlener. Heb vertrouwen dat de antwoorden in jouw kind (of partner...) zitten. De antwoorden en oplossingen moeten van binnenuit komen, niet van buitenaf.

Goede hulpverlening is uiteraard essentieel en jouw hulp is ongekend belangrijk. Maar onthoud, hoe graag je jouw kind ook wilt helpen, hij/zij zal zelf de stappen moeten nemen om beter te worden.

Jouw geliefde heeft last van ongewenste opdringende gedachten, neigingen, impulsen en herhaaldelijke rituelen die het dagelijkse leven verstoren. Angst, controle, de belemmering in het functioneren en stress als symptomen komen regelmatig in alle heftigheid naar voren.

Het is daarom belangrijk de belemmerende overtuigingen en gedachten die zo moeilijk los te laten zijn, te onderzoeken, zodat deze kunnen worden vervangen door positieve gedachten.

Zoek voor jezelf ook steun!

Mensen met dwanghandelingen en/of gedachten komen sneller in een sociaal isolement terecht, omdat ze minder sociale dingen durven ondernemen. Raak zelf niet in een sociaal isolement, maar zorg ervoor dat jijzelf jouw verhaal wel kwijt kan bij familie, vrienden of andere mensen in jouw omgeving. Zoek zelf steun als het je te veel wordt. Tegenwoordig is er ook voor naasten van iemand met een stoornis ondersteuning in de vorm van praatgroepen voor ouders. Kijk dan ook eens naar www.leontienhuis.nl of www.weet.info of plan een gesprek in met een van de coaches van ISA Power. Voor een coach gesprek voor jezelf kijk hier.

Ik was gehecht aan mijn pijn!

Blog van Stephanie - vrijwilliger bij ISA Power

Het lijkt absurd hoe je een eetstoornis dag in en dag uit kan volhouden. Ik weet nog dat ik voor mijn eetstoornis periode een documentaire zag over eetstoornissen. Destijds begreep ik niet hoe mensen dit konden krijgen en vooral waarom het voor hen zo moeilijk was om er vanaf mee te komen! Nu weet ik maar al te goed wat het hebben van een eetstoornis is omdat ik het zelf heb mogen ondervinden.

Ik was bang om te leven, bang voor het leven 

Ik had angst voor de ‘gevaarlijke’ wereld en wilde verdwijnen. Ik was bang om te leven, bang om iets verkeerd te doen, ik was ervan overtuigd dat ik niets kon en ik in alles zou falen. Ik wilde weg van deze wereld en verborg mijzelf in mijn ‘veilige’ eetstoornis wereld waar ik niets verkeerd kon doen. Mijn eetstoornis gaf mij een gevoel van veiligheid en bescherming tegen de enge wereld. Ik dacht dat mensen er enkel voor mij zouden zijn wanneer ik het moeilijk had, en dat ze mij enkel zouden willen beschermen uit medelijden. Ik was bang dat wanneer ik mijn eetstoornis zou loslaten, dat ik dan naakt in een gevaarlijke wereld zou terechtkomen waarbij iedereen op mij kon schieten. Dit zorgde ervoor dat ik mijn eetstoornis, mijn enige veiligheid, niet durfde loslaten.

Ik wilde uitblinken. Is dun zijn dé oplossing?

Ik focuste op mijn gewicht: hoe lager mijn gewicht was, hoe meer veiligheidsmarge ik had. Door dikker te zijn kon ik gekwetst worden door anderen, het gaf me ook een gevoel van zwakte en ik linkte het aan personen zonder zelfdiscipline. Inmiddels denk ik daar heel anders over. 

Destijds wilde ik ook geen "normaal" gewicht, want dan was ik ‘normaal’. Ik moest en zou uitblinken. Ik wilde een uitzondering zijn op anderen en ik wilde dat mensen mij als een sterk persoon zagen. Maar eigenlijk wilde ik gewoon verdwijnen. Hoe minder ik woog, hoe minder zichtbaar ik was en hoe minder ik een probleem zou vormen voor anderen. Ik was erg smal, had geen kracht en kon zo in een klein hoekje kruipen waar ik niemand zijn zicht moest verstoren. Ik voelde me overal teveel, dus ik moest verdwijnen.

Het hongergevoel gaf me een sterk en krachtig gevoel

Eten was daardoor voor mij een straf, het maakte me dik en lelijk en ik linkte het aan gulzigheid. Eten gaf mij een vol gevoel terwijl ik gewoon leeg wilde zijn en wou verdwijnen. Vermageren gaf mij voldoening, dan had ik het gevoel dat ik sterk was en ik iets betekende. Deze gedachten zorgden ervoor dat ik mijn hongergevoel kon manipuleren en mijn lichaam op die manier kon controleren. Tegelijkertijd was niet eten ook een straf, want ik at zeer graag. Dit zorgde ervoor dat ik tussen de anorexia en boulimia bleef hangen en dat wat ik ook deed (eten/niet eten), dat ik spijt ging hebben.

Zelfhaat en gehecht aan pijn

Ik vond mijzelf nooit goed genoeg, ik haatte mijzelf, kon niet begrijpen waarom mensen belang aan mij hechtten en voelde me niets waard. Want wat stelde mijn karakter nu voor, ik vond mijzelf een minderwaardig en lelijk misbaksel die zich schuldig moest voelen voor haar bestaan. Ik mocht van mijzelf niet gelukkig zijn, want dat verdiende ik niet. Pijn was het enige dat toegelaten was en dat ik kon aanvaarden.

Ik genoot van ongelukkig zijn

Ik was zo ongelukkig en ik genoot er stiekem van. Hoe slechter het met mij ging, hoe meer voldoening ik kreeg. Ik maakte mezelf kapot en ik voelde me erdoor sterk. Door de pijn kon ik in mijn zwarte wereld kruipen. In deze wereld was ik afgezonderd van alles en iedereen.

Fotografie: Sasha Freemind, unsplash.com

Naast het enkel toelaten van pijn, had ik het gewoon ook moeilijk om gelukkig te zijn. Het was een gevoel dat ik niet kende en ik wist niet hoe ik met deze gevoelens moest omgaan. Ik was bang om gelukkig te zijn, het voelde onwennig aan en daardoor onveilig.

Ook zag ik geluk als een teken van dat het goed met mij ging, terwijl ik niet wilde dat mensen dit dachten. Ik wilde hen enkel tonen hoe slecht het ging en dat ik hulp nodig had. Ik dacht dat als het beter met mij ging, dat ze niet meer voor mij zouden zorgen en ik er alleen voor stond. Ook kreeg ik voldoening door andere mensen te choqueren door hen te zeggen wat ik allemaal mezelf aandeed. Dit deed mij sterk voelen omdat zij zichzelf dat niet konden aandoen en omdat ik doorheen alle moeilijkheden toch in leven bleef. Doen alsof het goed ging, terwijl iedereen wist dat ik vanbinnen stuk ging, gaf mij een sterk gevoel. Ik dacht dat mensen dit bewonderden en dat dit het enigste mooie kenmerk aan mij was.

Schaamte

Tijdens mijn eetstoornis en mijn herstel ervan heb ik vaak schaamte gevoeld. Ik was beschaamd voor alle zaken die ik deed en die ik dacht. Hierdoor loog ik tegen mijn omgeving uit angst dat ze mij zot zouden verklaren of dat ze mij zouden berispen. Een eetstoornis laat je allerlei vreemde dingen doen, dingen waarvan je liever hebt dat niemand het weet. Uit de vuilnisbak eten, bevroren zaken eten, je nachtkastje vernielen doordat het weggestoken voedsel er ligt te rotten, eten stelen… Het zijn allemaal zaken die je het liefst voor iedereen verbergt en die je het gevoel geeft dat je psychisch niet in orde bent.

Ook tijdens mijn herstel was schaamte een struikelblok. Ik verwachtte van mijzelf dat ik mijn eetstoornis op één seconde achter mij kon laten, want ik wilde tonen dat ik sterk was. Ik wou niet tonen dat ik nog steeds last had van mijn eetstoornis, waardoor ik loog tegen mijn omgeving omdat ik wilde dat ze trots op mij waren, ik wilde niet falen. Ik had geen geduld met mijzelf en wanneer ik terug toegaf aan mijn eetstoornis, brak ik mezelf volledig af. Ook loog ik daardoor tegen mijzelf zodat ik niet ten volle mijn eetstoornis moest aanpakken en ik op die manier mijn ‘veilige’ wereld bleef behouden.

Dit alles versterkte enkel mijn eetstoornis. Het was pas toen ik de schaamte doorbrak, dat ik geholpen kon worden en stappen vooruit kon zetten.

Vasthangen in schijngevoelens

Zoals je misschien al gemerkt hebt, lees je dat wat ik ook doe, dat het nooit goed is. Sterk voelen door te tonen dat het slecht gaat, maar ook door te doen alsof het goed gaat; je slecht voelen door te eten, maar ook door niet te eten; je slecht voelen door ongelukkig te zijn, maar ook door gelukkig te zijn… Wat ik ook doe, het is gewoon nooit goed en het eindigt in een ongelukkig gevoel. Door toe te geven aan de schijngevoelens, belandde ik enkel in de vicieuze cirkel van ongelukkig zijn. Een typisch voorbeeld uit mijn eetstoornisperiode is de volgende. Iedere ochtend werd ik wakker met eetdrang. Ik hoopte dat ik alleen kon zijn in de keuken zodat niemand mij moest tegenhouden en ik mijzelf kon laten gaan. Dit terwijl ik ook hoopte dat er iemand aanwezig zou zijn zodat ik niet kon toegeven aan de eetdrang en ik dus geen spijt zou hebben van mijn acties. Ik was dus volledig afhankelijk van mijn omgeving, want ikzelf had mijzelf niet in de hand en was bang voor mezelf. Maar geen enkele optie maakte mij gelukkig. Bij het alleen zijn, had ik een eetbui, had ik nadien superveel spijt/zelfhaat en sportte en/of kotste ik om het ongedaan te maken zodat ik terug ‘gelukkig’ kon zijn. Wanneer er wel iemand in de keuken was, dan groeide enkel mijn eetdrang, werd ik erg gefrustreerd en werd ik op iedereen kwaad, probeerde ik hen weg te krijgen en zocht ik allerlei manieren om stiekem te eten. Wat uiteindelijk ook weer resulteerde in spijt en ongelukkig zijn.

Ik zat vast in een vicieuze cirkel van schijngevoelens, en telkens zocht ik naar een oplossing voor het schijngevoel. Maar wat ik ook deed of dacht, ik belandde steeds bij spijt en een ongelukkig gevoel. Ik voelde me een mislukking en ik was overtuigd dat ik er nooit van af zou geraken. Dit laatste voedde enkel maar meer mijn eetstoornis.

Mijn doorbraak

Angst, schijngevoelens, schaamte, perfectionisme, verkeerde overtuigingen… het zijn allemaal dingen die mij in mijn eetstoorniswereld hielden. Je kunt de eetstoornismuren niet doorbreken door middel van symptoombestrijding: je kunt een eetbui niet oplossen door niet te gaan eten of door te braken/sporten. Van een eetstoornis herstellen lukt enkel wanneer je de wortel aanpakt en je jezelf uitdaagt om het tegenovergestelde van je eetstoornis te gaan doen. Het kan enkel door de angst, schaamte en perfectionisme te doorbreken en door de schijngevoelens en verkeerde overtuigingen te ontkrachten. Bewustzijn en zelfanalyse is hierbij de belangrijkste stap, doorbreek de cirkel en in plaats van de symptomen op te lossen, blijf zoeken naar de oorzaken die de eetstoornis in stand houden. 

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Niemand had nog vertrouwen in mijn herstel...

Blog geschreven door Lieke - vrijwilliger bij ISA Power

Anorexia? Ik?

Ik geloofde het niet. Ook mijn omgeving en zelfs de huisarts konden het niet geloven. Lieke, altijd vrolijk en gek, altijd snoepen en genieten, anorexia? Onmogelijk! Het feit dat de ziekte zowel door mij als door anderen niet direct erkend werd maakte het wel extra lastig. Enerzijds door de reacties die ik kreeg en het gevoel wat ik hieraan koppelde: “Jij? Anorexia? Dat had ik nou nóóit verwacht!”. Dit voelde als falen en was een breuk in mijn zelfvertrouwen. Anderzijds had de ziekte zich op het moment van de diagnose en de erkenning al dusdanig gemanifesteerd dat ik ver weg was. Er was niet veel meer over van Lieke, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik leek al verloren te hebben.

De klinische opname die volgde was zwaar. Na een periode ging ik met ontslag. Ik was voldoende aangekomen, dus het ging goed met me. Ik mocht naar huis en moest het voor het overgrote deel zelf maar uitzoeken. Maar dat kon ik niet. Want het ging niet goed met me. Het enige wat ik tijdens mijn opname gedaan had was me blind staren op het eten, op de weegschaal en op mijn gewicht. Ik ben echter veel meer dan een getalletje op de weegschaal, een eetstoornis is veel meer dan dat, of het nu gaat om een GETAL of een getalletje.

Dit resulteerde in een enorme terugval, voordat ik het wist was ik terug bij af en nog een paar stappen verder. Het ging enorm slecht met me en ik moest van mijn ouders een keuze maken. Óf ik werd direct weer opgenomen, óf ik moest als de wiedeweerga weer gaan eten. De verwachting was dat de keuze gemakkelijk zou zijn en ik voor de eerste optie zou gaan, want het tweede zou ik echt niet zomaar ineens kunnen.

Ik was tijdens mijn opname niet veel verder gekomen, maar ik had wel geleerd dat een (vervolg)opname niet hetgeen was wat mij zou helpen. De gedachte aan een nieuwe opname maakte me bang, boos en verdrietig tegelijk. Ik maakte daarom, tegen alle verwachtingen in, de keuze om te stoppen met alle vormen van hulp en er zelf voor te gaan. Ik werd geconfronteerd met veel afkeur en wantrouwen, maar toch stond ik achter mijn eigen keuze.   

Ik was teleurgesteld. Niemand had vertrouwen in MIJ...

Dit betekende een ommekeer voor me. Enerzijds was ik enorm teleurgesteld in het (ontbrekende) vertrouwen van de mensen om me heen, anderzijds maakte dit me sterk. Het gaf me de kracht om, tegen alle verwachtingen in, het tegendeel te gaan bewijzen.

Natuurlijk was het nog steeds hartstikke moeilijk en eng. Het lukte me echter om de kracht die ik had om in de anorexia te blijven hangen, op een andere manier te gaan gebruiken. Ik wist intussen dat ik een kei was geworden in afvallen en controle houden, ik zou zo Olympisch kampioen kunnen zijn. Stel dat ik zou proberen om de eetstoornis los te laten en stel dat ik me aan de andere kant van die eetstoornis vreselijk zou voelen, dan zou het me gegarandeerd lukken om weer terug te stappen. Dit gaf mijn een soort van rust; ik zou gaan ervaren hoe het is om zonder eetstoornis te leven, maar ik zou altijd nog terug kunnen.

Kun jij lachen om jezelf?

Met deze gedachte in mijn achterhoofd ben ik ervoor gegaan en heb ik beetje bij beetje mogen ervaren hoe mooi het leven aan de andere kant van de eetstoornis eigenlijk is! Hoe prachtig het is om dingen aan het toeval over te laten en hoe fijn het kan zijn om alle vormen van emoties toe te laten en te delen! Ook heb ik ervaren hoe ik mijn gevoel voor humor, welk tijdens mijn ziekte volledig verstopt zat, in te zetten om verder te komen. Natuurlijk was het van belang om mijn ziekte nog steeds serieus te nemen en niet te onderschatten, maar moeilijke momenten kon ik steeds beter relativeren door een grapje te maken. Ik vergeet nooit meer dat ik tijdens het eten van een lastige maaltijd keihard door mijn stoel zakte. “Zie je wel dat ik te dik ben?”, en door er heel hard om te lachen was de zwaarte van de maaltijd verdwenen.

Het gaat niet snel, helaas. Je kunt niet van de ene op de andere dag genezen van een eetstoornis en, eerlijk is eerlijk, dat wilde ik ook helemaal niet. Ik wilde niet in één dag alle (schijn)controle loslaten, dat was veel te eng! Stapje voor stapje ervaren hoe het is om een klein stukje eetstoornis los te laten en een klein stukje Lieke toe te laten. Doodeng, maar met kleine stapjes wel haalbaar. Én dubbel en dwars de moeite waard. Soms leidt het allerkleinste stapje in de juiste richting tot de grootste stap in je leven. Dus hoe klein het stapje ook is, neem het!

Misschien ben jij ook wel hoogsensitief?

Tijdens het proces ben ik erachter gekomen dat ik mezelf nog nooit goed genoeg had gevonden. Ik wilde mezelf altijd veranderen, altijd zijn zoals een ander, dan zou ik een beter mens zijn. Maar waar kwam die wil om te veranderen dan vandaan? Ik ben me erin gaan verdiepen en kwam tot de conclusie dat ik hoogsensitief ben. Ik wilde mezelf veranderen omdat ik niet kon omgaan met mijn gevoeligheid. Ik ben echter gaan beseffen dat dit een eigenschap is die bij mij hoort en die ik moet gaan accepteren. Daardoor ben ik ook gaan beseffen dat deze gevoeligheid naast verschillende nadelen ook heel veel mooie dingen oplevert. Ik kan intens genieten en houden van de mensen om me heen. Ik ervaar bepaalde dingen heftiger dan een ander, maar dus ook de mooie dingen. Ik word geraakt door de kleinste dingen, maar dus ook door mooie dingen, zoals een glimlach of een konijntje in de berm. Het is intens, maar het is er wel en het is een prachtige eigenschap. Ik heb geleerd om deze eigenschap gezellig mee op pad te nemen en te gebruiken als een kracht in plaats van een zwakte.

Ik kies nu voor mezelf

De start van mijn genezing was een gevolg van een keuze die ik, ondanks vele afkeurende reacties, heb gemaakt. Ook na mijn genezing heb ik nog vele keuzes gemaakt en nog steeds resulteert dit vaak in afkeurende blikken. Maar dit boeit me niet. Ik wil erop vertrouwen dat Ikzelf, voor MIJzelf, de juiste keuze kan maken. Mensen zullen altijd een mening hebben en een oordeel over jouw keuze. Vaak is dat allesbehalve leuk en helpend. Probeer echter toch je eigen keuzes te (blijven) maken, keuzes vanuit je hart, ondanks alle afkeurende reacties. Dit maakt je een sterker mens! ♥

Is mijn leven nu perfect?

Nee. Maar ik heb een eetstoornis overwonnen, hoe vet is dat? Samen met genoeg lieve mensen om mij heen kan ik alles aan, vallen en opstaan, ik red me wel! Ja, het gaat goed!!

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Jarenlang dacht ik dat ik niet goed genoeg was!

"Als je niet meer weet hoe je je staande moet houden, als je denkt dat je niet leuk genoeg bent, dan kun je er maar beter niet meer zijn."

Dit was hoe ik over mezelf dacht toen ik 17 jaar oud was. Als ik nu aan deze periode terugdenk, wilde ik alleen maar weg uit deze wereld.

Ik was altijd al mager en daar werd ik door mijn omgeving nadrukkelijk op gewezen. Ook bleek het een reden te zijn voor mijn klasgenoten om mij te pesten. Het populairste meisje van de klas had mij uitgekozen als pest-slachtoffer. Ik week af, in haar ogen, van de rest van de klas en met gemak nam zij de hele klas erin mee. Op mijn vorige school was ik ook al gepest, om mijn uiterlijk. Ik herinner me dat ik het altijd afschuwelijk vond op school. Na schooltijd wist ik niet hoe snel ik weer naar huis moest gaan. Helaas kon ik er met niemand thuis met mijn ouders niet over praten. Ook met de mensen in mijn omgeving sprak ik nauwelijks, dus ik hield het allemaal voor mezelf.

Ik wist niet meer wat ik met mijn leven aan moest

Door niet meer te gaan eten had ik eindelijk controle over iets (het niet eten) en ten tweede deed ik iets waardoor ik niet in leven hoefde te blijven. Eten was voor mij gekoppeld aan leven. Maar ik had geen reden om te leven en zo begon mijn eetstoornis zich te ontwikkelen.

Mijn moeder gaf mij brood mee naar school. Het eerste wat ik deed ik als op school aankwam was mijn brood weggooien. Het gaf mij een heerlijk en trots gevoel! Controle! Voor het eerst in m’n leven had ik controle! Maar was het wel échte controle wat ik had?

Wilde ik wel echt dood?

Eigenlijk wilde ik niet dood, maar ik wilde die nare gevoelens kwijt. Ik wilde af van het gevoel van buitengesloten en afgewezen te worden, het gevoel van er niet bij horen, het gevoel van niet gelukkig zijn met mezelf en niet van mezelf kunnen houden. Ik kon nergens mijn gevoelens kwijt en ik zag geen andere oplossing meer. Het niet eten, breidde zich steeds meer uit. Ik probeerde onder alle eet-momenten uit te komen. Ik loog dat ik al gegeten had, misselijk was of even geen tijd had. Ik maakte mijn eetstoornis groter en sterker. Ik werd beter en beter om eten-momenten te ontwijken. En als ik echt niet onder een eet-moment uit kwam, dan kotste ik het er daarna gewoon weer uit.

Mijn ouders bleven maar op m’n nek zitten en met goedbedoelde adviezen komen. Omdat ik het thuis niet meer uithield, ben ik een tijdje bij mijn zus gaan wonen. Ik had het koud en af en toe viel ik flauw. Mijn menstruatie bleef in die tijd ook uit. Ik zat veel binnen en was alleen maar bezig met niet eten. Heel soms had ik een eetbui en dan spuugde ik er later alles weer uit. Meestal at ik zo weinig mogelijk. Als ik weinig had gegeten en ik ’s avonds in bed lag voelde ik me trots!!!

Ik weet dat ik een middag, voor de zoveelste keer, alleen thuis was en nadacht over zelfmoord. Het waren geen concrete plannen, maar het spookte wel door mijn hoofd. Ik was verdrietig en eenzaam. Ik voelde me ongelukkig en onbegrepen. Op dat moment kwam een vriendin langs. We kenden elkaar van de basisschool en zij wilde weer contact. Voor mij was dit de ommekeer van mijn leven! Ik had een vriendin en weer iets gevonden om voor te leven. Heel lang had ik alleen haar als vriendin, maar het was genoeg om weer echt te gaan leven! Bij haar kon ik mezelf zijn. Wat ben ik eeuwig dankbaar dat ze bij me gebleven is, mijn verhaal heeft aan gehoord en zonder oordeel luisterde. Zij heeft mijn leven gered!

Een goede vriendin is goud waard!

De gesprekken met mijn vriendin zorgden ervoor dat ik niet meer dood wilde. Door haar leerde ik weer een arm om me heen te accepteren, weer mezelf te zijn, m’n emoties te delen en weer zin te krijgen om te leven! Het was het begin van het definitief afscheid willen nemen van mijn eetstoornis! Dat eetmonster zou nooit meer terugkomen! Althans, dat dacht ik.

De overgang en een eetstoornis

Tijdens mijn overgang kwam mijn eetstoornis weer de kop op steken. Tijdens de overgang begon mijn lichaam te veranderen. Ik het vreselijk als mensen me vertelden dat ik dikker aan het worden was. Het maakte mij onzeker. Ook de hormoonwisselingen waren geen pretje.

Gezond leven, sporten, mijn figuur en weinig eten begonnen weer een plaats in mijn leven te krijgen. Ik wilde weer controle hebben. Ik begon weer te liegen, toen wist ik dat mijn eetstoornis terug was. Maar nu kon ik mij zelf helpen. Ik was immers al ervaringsdeskundige. Ik ging zelf op zoek naar de onderliggende problemen en leerde tijdens mijn studie voor psychosociaal medewerker dat ik mijn eetstoornis gebruikte als overlevingsstrategieën.

Definitief afscheid nemen van mijn eetstoornis was een weg van vallen en opstaan. Het allerbelangrijkste was dat ik er niet alleen voor stond. Nu kan ik oprecht zeggen dat ik mijn eetstoornis overwonnen heb. 

Alle levenslessen, pijn en inzichten die ik heb verworven hebben me geholpen om een krachtige vrouw te worden. Het heeft me ook gebracht bij Isa Power! Wil je ook samen aan de slag om afscheid te nemen van jouw eetstoornis? Of je nu jong bent of jezelf in de overgang bevindt, ga dit gevecht aan! Gun jezelf een intake gesprek in en ontdek wat wij voor jou kunnen beteken!

Liefs, 
Mieke