"Als je niet meer weet hoe je je staande moet houden, als je denkt dat je niet leuk genoeg bent, dan kun je er maar beter niet meer zijn."
Dit was hoe ik over mezelf dacht toen ik 17 jaar oud was. Als ik nu aan deze periode terugdenk, wilde ik alleen maar weg uit deze wereld.
Ik was altijd al mager en daar werd ik door mijn omgeving nadrukkelijk op gewezen. Ook bleek het een reden te zijn voor mijn klasgenoten om mij te pesten. Het populairste meisje van de klas had mij uitgekozen als pest-slachtoffer. Ik week af, in haar ogen, van de rest van de klas en met gemak nam zij de hele klas erin mee. Op mijn vorige school was ik ook al gepest, om mijn uiterlijk. Ik herinner me dat ik het altijd afschuwelijk vond op school. Na schooltijd wist ik niet hoe snel ik weer naar huis moest gaan. Helaas kon ik er met niemand thuis met mijn ouders niet over praten. Ook met de mensen in mijn omgeving sprak ik nauwelijks, dus ik hield het allemaal voor mezelf.
Ik wist niet meer wat ik met mijn leven aan moest
Door niet meer te gaan eten had ik eindelijk controle over iets (het niet eten) en ten tweede deed ik iets waardoor ik niet in leven hoefde te blijven. Eten was voor mij gekoppeld aan leven. Maar ik had geen reden om te leven en zo begon mijn eetstoornis zich te ontwikkelen.
Mijn moeder gaf mij brood mee naar school. Het eerste wat ik deed ik als op school aankwam was mijn brood weggooien. Het gaf mij een heerlijk en trots gevoel! Controle! Voor het eerst in m’n leven had ik controle! Maar was het wel échte controle wat ik had?
Wilde ik wel echt dood?
Eigenlijk wilde ik niet dood, maar ik wilde die nare gevoelens kwijt. Ik wilde af van het gevoel van buitengesloten en afgewezen te worden, het gevoel van er niet bij horen, het gevoel van niet gelukkig zijn met mezelf en niet van mezelf kunnen houden. Ik kon nergens mijn gevoelens kwijt en ik zag geen andere oplossing meer. Het niet eten, breidde zich steeds meer uit. Ik probeerde onder alle eet-momenten uit te komen. Ik loog dat ik al gegeten had, misselijk was of even geen tijd had. Ik maakte mijn eetstoornis groter en sterker. Ik werd beter en beter om eten-momenten te ontwijken. En als ik echt niet onder een eet-moment uit kwam, dan kotste ik het er daarna gewoon weer uit.
Mijn ouders bleven maar op m’n nek zitten en met goedbedoelde adviezen komen. Omdat ik het thuis niet meer uithield, ben ik een tijdje bij mijn zus gaan wonen. Ik had het koud en af en toe viel ik flauw. Mijn menstruatie bleef in die tijd ook uit. Ik zat veel binnen en was alleen maar bezig met niet eten. Heel soms had ik een eetbui en dan spuugde ik er later alles weer uit. Meestal at ik zo weinig mogelijk. Als ik weinig had gegeten en ik ’s avonds in bed lag voelde ik me trots!!!
Ik weet dat ik een middag, voor de zoveelste keer, alleen thuis was en nadacht over zelfmoord. Het waren geen concrete plannen, maar het spookte wel door mijn hoofd. Ik was verdrietig en eenzaam. Ik voelde me ongelukkig en onbegrepen. Op dat moment kwam een vriendin langs. We kenden elkaar van de basisschool en zij wilde weer contact. Voor mij was dit de ommekeer van mijn leven! Ik had een vriendin en weer iets gevonden om voor te leven. Heel lang had ik alleen haar als vriendin, maar het was genoeg om weer echt te gaan leven! Bij haar kon ik mezelf zijn. Wat ben ik eeuwig dankbaar dat ze bij me gebleven is, mijn verhaal heeft aan gehoord en zonder oordeel luisterde. Zij heeft mijn leven gered!
Een goede vriendin is goud waard!
De gesprekken met mijn vriendin zorgden ervoor dat ik niet meer dood wilde. Door haar leerde ik weer een arm om me heen te accepteren, weer mezelf te zijn, m’n emoties te delen en weer zin te krijgen om te leven! Het was het begin van het definitief afscheid willen nemen van mijn eetstoornis! Dat eetmonster zou nooit meer terugkomen! Althans, dat dacht ik.
De overgang en een eetstoornis
Tijdens mijn overgang kwam mijn eetstoornis weer de kop op steken. Tijdens de overgang begon mijn lichaam te veranderen. Ik het vreselijk als mensen me vertelden dat ik dikker aan het worden was. Het maakte mij onzeker. Ook de hormoonwisselingen waren geen pretje.
Gezond leven, sporten, mijn figuur en weinig eten begonnen weer een plaats in mijn leven te krijgen. Ik wilde weer controle hebben. Ik begon weer te liegen, toen wist ik dat mijn eetstoornis terug was. Maar nu kon ik mij zelf helpen. Ik was immers al ervaringsdeskundige. Ik ging zelf op zoek naar de onderliggende problemen en leerde tijdens mijn studie voor psychosociaal medewerker dat ik mijn eetstoornis gebruikte als overlevingsstrategieën.
Definitief afscheid nemen van mijn eetstoornis was een weg van vallen en opstaan. Het allerbelangrijkste was dat ik er niet alleen voor stond. Nu kan ik oprecht zeggen dat ik mijn eetstoornis overwonnen heb.
Alle levenslessen, pijn en inzichten die ik heb verworven hebben me geholpen om een krachtige vrouw te worden. Het heeft me ook gebracht bij Isa Power! Wil je ook samen aan de slag om afscheid te nemen van jouw eetstoornis? Of je nu jong bent of jezelf in de overgang bevindt, ga dit gevecht aan! Gun jezelf een intake gesprek in en ontdek wat wij voor jou kunnen beteken!
Liefs,
Mieke
