Blog geschreven door Lieke - vrijwilliger bij ISA Power
Anorexia? Ik?
Ik geloofde het niet. Ook mijn omgeving en zelfs de huisarts konden het niet geloven. Lieke, altijd vrolijk en gek, altijd snoepen en genieten, anorexia? Onmogelijk! Het feit dat de ziekte zowel door mij als door anderen niet direct erkend werd maakte het wel extra lastig. Enerzijds door de reacties die ik kreeg en het gevoel wat ik hieraan koppelde: “Jij? Anorexia? Dat had ik nou nóóit verwacht!”. Dit voelde als falen en was een breuk in mijn zelfvertrouwen. Anderzijds had de ziekte zich op het moment van de diagnose en de erkenning al dusdanig gemanifesteerd dat ik ver weg was. Er was niet veel meer over van Lieke, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik leek al verloren te hebben.
De klinische opname die volgde was zwaar. Na een periode ging ik met ontslag. Ik was voldoende aangekomen, dus het ging goed met me. Ik mocht naar huis en moest het voor het overgrote deel zelf maar uitzoeken. Maar dat kon ik niet. Want het ging niet goed met me. Het enige wat ik tijdens mijn opname gedaan had was me blind staren op het eten, op de weegschaal en op mijn gewicht. Ik ben echter veel meer dan een getalletje op de weegschaal, een eetstoornis is veel meer dan dat, of het nu gaat om een GETAL of een getalletje.
Dit resulteerde in een enorme terugval, voordat ik het wist was ik terug bij af en nog een paar stappen verder. Het ging enorm slecht met me en ik moest van mijn ouders een keuze maken. Óf ik werd direct weer opgenomen, óf ik moest als de wiedeweerga weer gaan eten. De verwachting was dat de keuze gemakkelijk zou zijn en ik voor de eerste optie zou gaan, want het tweede zou ik echt niet zomaar ineens kunnen.
Ik was tijdens mijn opname niet veel verder gekomen, maar ik had wel geleerd dat een (vervolg)opname niet hetgeen was wat mij zou helpen. De gedachte aan een nieuwe opname maakte me bang, boos en verdrietig tegelijk. Ik maakte daarom, tegen alle verwachtingen in, de keuze om te stoppen met alle vormen van hulp en er zelf voor te gaan. Ik werd geconfronteerd met veel afkeur en wantrouwen, maar toch stond ik achter mijn eigen keuze.
Ik was teleurgesteld. Niemand had vertrouwen in MIJ...
Dit betekende een ommekeer voor me. Enerzijds was ik enorm teleurgesteld in het (ontbrekende) vertrouwen van de mensen om me heen, anderzijds maakte dit me sterk. Het gaf me de kracht om, tegen alle verwachtingen in, het tegendeel te gaan bewijzen.
Natuurlijk was het nog steeds hartstikke moeilijk en eng. Het lukte me echter om de kracht die ik had om in de anorexia te blijven hangen, op een andere manier te gaan gebruiken. Ik wist intussen dat ik een kei was geworden in afvallen en controle houden, ik zou zo Olympisch kampioen kunnen zijn. Stel dat ik zou proberen om de eetstoornis los te laten en stel dat ik me aan de andere kant van die eetstoornis vreselijk zou voelen, dan zou het me gegarandeerd lukken om weer terug te stappen. Dit gaf mijn een soort van rust; ik zou gaan ervaren hoe het is om zonder eetstoornis te leven, maar ik zou altijd nog terug kunnen.
Kun jij lachen om jezelf?
Met deze gedachte in mijn achterhoofd ben ik ervoor gegaan en heb ik beetje bij beetje mogen ervaren hoe mooi het leven aan de andere kant van de eetstoornis eigenlijk is! Hoe prachtig het is om dingen aan het toeval over te laten en hoe fijn het kan zijn om alle vormen van emoties toe te laten en te delen! Ook heb ik ervaren hoe ik mijn gevoel voor humor, welk tijdens mijn ziekte volledig verstopt zat, in te zetten om verder te komen. Natuurlijk was het van belang om mijn ziekte nog steeds serieus te nemen en niet te onderschatten, maar moeilijke momenten kon ik steeds beter relativeren door een grapje te maken. Ik vergeet nooit meer dat ik tijdens het eten van een lastige maaltijd keihard door mijn stoel zakte. “Zie je wel dat ik te dik ben?”, en door er heel hard om te lachen was de zwaarte van de maaltijd verdwenen.
Het gaat niet snel, helaas. Je kunt niet van de ene op de andere dag genezen van een eetstoornis en, eerlijk is eerlijk, dat wilde ik ook helemaal niet. Ik wilde niet in één dag alle (schijn)controle loslaten, dat was veel te eng! Stapje voor stapje ervaren hoe het is om een klein stukje eetstoornis los te laten en een klein stukje Lieke toe te laten. Doodeng, maar met kleine stapjes wel haalbaar. Én dubbel en dwars de moeite waard. Soms leidt het allerkleinste stapje in de juiste richting tot de grootste stap in je leven. Dus hoe klein het stapje ook is, neem het!
Misschien ben jij ook wel hoogsensitief?
Tijdens het proces ben ik erachter gekomen dat ik mezelf nog nooit goed genoeg had gevonden. Ik wilde mezelf altijd veranderen, altijd zijn zoals een ander, dan zou ik een beter mens zijn. Maar waar kwam die wil om te veranderen dan vandaan? Ik ben me erin gaan verdiepen en kwam tot de conclusie dat ik hoogsensitief ben. Ik wilde mezelf veranderen omdat ik niet kon omgaan met mijn gevoeligheid. Ik ben echter gaan beseffen dat dit een eigenschap is die bij mij hoort en die ik moet gaan accepteren. Daardoor ben ik ook gaan beseffen dat deze gevoeligheid naast verschillende nadelen ook heel veel mooie dingen oplevert. Ik kan intens genieten en houden van de mensen om me heen. Ik ervaar bepaalde dingen heftiger dan een ander, maar dus ook de mooie dingen. Ik word geraakt door de kleinste dingen, maar dus ook door mooie dingen, zoals een glimlach of een konijntje in de berm. Het is intens, maar het is er wel en het is een prachtige eigenschap. Ik heb geleerd om deze eigenschap gezellig mee op pad te nemen en te gebruiken als een kracht in plaats van een zwakte.
Ik kies nu voor mezelf
De start van mijn genezing was een gevolg van een keuze die ik, ondanks vele afkeurende reacties, heb gemaakt. Ook na mijn genezing heb ik nog vele keuzes gemaakt en nog steeds resulteert dit vaak in afkeurende blikken. Maar dit boeit me niet. Ik wil erop vertrouwen dat Ikzelf, voor MIJzelf, de juiste keuze kan maken. Mensen zullen altijd een mening hebben en een oordeel over jouw keuze. Vaak is dat allesbehalve leuk en helpend. Probeer echter toch je eigen keuzes te (blijven) maken, keuzes vanuit je hart, ondanks alle afkeurende reacties. Dit maakt je een sterker mens! ♥
Is mijn leven nu perfect?
Nee. Maar ik heb een eetstoornis overwonnen, hoe vet is dat? Samen met genoeg lieve mensen om mij heen kan ik alles aan, vallen en opstaan, ik red me wel! Ja, het gaat goed!!
En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt.
Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.
