Story of hope van Mei Li
Vrijwilliger bij ISA Power
Toen ik negen jaar oud was hoorde ik voor het eerst over de ziekte ‘’anorexia nervosa’’. De aanleiding weet ik niet meer, maar mijn moeder vertelde wat de ziekte inhield en dat het vaak voorkwam in de danswereld. Ik weet nog dat ik op dat moment dacht: echt iets voor mij om zoiets te krijgen. En vijf jaar later was het zover: ik was op een schoolkamp een paar kilo aangekomen en wilde terug naar mijn oude gewicht. Ik begon met gezonder eten en leerde al snel allerlei manieren om af te vallen. Het afvallen ging me goed af en het gaf een een onbeschrijfelijke kick. Het gevoel van controle, dat ik eindelijk ergens écht goed in was maakte dat ik door wilde met afvallen. Het voelde immers zo goed, dus waarom stoppen? Het mooie aan afvallen is namelijk dat het heel objectief is om te bepalen of je er goed in bent: de weegschaal liegt niet, heeft geen mening en probeert niet aardig voor je te zijn.
Ik weet nog heel goed dat ik mezelf op een dag woog en wist: ik zit nu op een gezond gewicht en ik ben niet dik. Ik moet nu stoppen met afvallen, als ik doorga gaat het mis en krijg ik mogelijk anorexia. Ik besloot door te gaan. Het was voor mij op dat moment een hele bewuste keuze. Ik nam alle mogelijk gevolgen en risico’s voor lief en besloot verder te gaan met afvallen. Ik had geen doel of streefgewicht, ik wilde alleen maar afvallen.
Hier sta ik op de foto in Fuerteventura, mei 2017 (Hier was ik 18 jaar oud)
In het voorjaar van 2013 begonnen mijn ouders zich zorgen te maken. Ze zeiden dat ik nu moest stoppen met afvallen en me moest focussen op stabiel blijven. Ik bleef echter afvallen en in het begin van de zomer werd ik doorverwezen naar de diëtiste, die me doorverwees naar een psycholoog. De psycholoog verwees me na een paar sessies door naar een gespecialiseerde instelling voor eetstoornissen, Accare
Ik zou bij Accare beginnen en aan het eind van 2013 ging ik naar de huisarts voor een korte lichamelijke check. Dit was standaard voor iedereen die een behandeling begon. De huisarts raadde me echter sterk aan om te blijven in het ziekenhuis. Eenmaal opgenomen kreeg ik direct een sonde en mocht ik daarnaast niks anders meer eten. Ik voelde me zo schuldig tegenover iedereen en alles en wilde het liefst verdwijnen. Ik dacht terug aan dat moment waarop ik besloot door te gaan met afvallen en ik had ontzettend veel spijt van die beslissing. Ook was ik er zeker van dat mijn ouders me zouden verlaten. Het tegenovergestelde gebeurde echter: we kwamen voor mijn gevoel juist dichter bij elkaar en de tijd in het ziekenhuis was daarom gek genoeg ook heel waardevol voor mij. Wat ook leuk was dat iedereen me vertelde dat mensen met ondergewicht niet meer helder kunnen nadenken en zich niet meer kunnen concentreren. Terwijl ik toch zonder enige les een wiskundetoets in het ziekenhuis had geleerd en er een 9.7 voor had.
Na twee weken in het ziekenhuis mocht ik weer naar huis en ik kon bijna direct bij Accare terecht voor de intake. Ik begon daar een ambulante behandeling: twee keer per week cognitieve gedragstherapie en wekelijks naar de diëtiste. Het ging eerst steeds beter, we begonnen de sondevoeding tegen mijn zin af te bouwen en ik begon langzaam aan te komen. Alleen vanaf dit moment begon ik me erg depressief te voelen. Ik walgde van mezelf, sliep slecht en wilde alleen maar dood. Ik besprak dit met mijn ouders en mijn behandelaars, maar het voelde toen alsof niemand me serieus nam. Ik was letterlijk plannen voor zelfmoord aan het maken, maar nee hoor, ik was niet depressief. Dit was gewoon iets waar ik door heen moest. Ik zag op een gegeven moment geen andere optie meer dan zo snel en zo veel mogelijk afvallen als mogelijk in de twee weken dat ik geen behandelaar zag in verband met de voorjaarsvakantie. Dit leidde tot een tweede ziekenhuisopname.
Na de ziekenhuisopname had ik een gesprek met mijn ouders en behandelaars over hoe we nu verder moesten. Er werd besloten dat ik voor een periode van maximaal twee weken zou worden opgenomen in de kliniek van Accare in Smilde. Het werden tien weken. Samengevat waren het tien weken van vooral niet aankomen, liegen, huilen, intensieve therapie en lol maken met de mede-patiënten. Want hoewel het een enorme zware en moeilijke periode was, ben ik achteraf heel blij dat ik voor die opname gegaan ben. Voor het eerst in mijn leven had ik het idee dat ik kon zijn wie ik was en dat ik geaccepteerd werd hoe ik was. Natuurlijk was het de bedoeling dat ik beter werd, maar het feit dat je daar met mensen zit die hetzelfde probleem hebben, die je begrijpen en niet over je oordelen, was erg waardevol voor me.
Na tien weken ging ik met ontslag. Ik had een hoop geleerd en een hoop vooruitgang gemaakt, maar was nog niet aangekomen. De behandelaars daar waren er niet blij mee, maar ik was toch tevreden met de vooruitgang die ik geboekt had wat betreft flexibiliteit rondom het eten. Ik ging weer verder met de ambulante behandeling en ik had me voorgenomen nu echt aan te gaan aankomen. Mijn enige motivatie waren mijn ouders en school op dat moment. In de zomervakantie 2015 gingen we met het gezin kort op vakantie. Het was heel erg spannend, maar de vakantie ging onverwachts goed. Ook na de vakantie bleef het steeds beter gaan en begon ik me steeds beter te voelen. In het najaar van 2015 had ik een gezond gewicht bereikt en eind 2015 sloot ik de behandeling bij Accare af.
In jaren daarop bleef ik werken aan het afleren van mijn anorexia-reflexen: het snel kijken hoeveel calorieën iets bevat, de snelle rekensommetjes in je hoofd en de automatische gezonde keuzes gingen zo vanzelf dat ik het vaak geeneens meer doorhad. Maar het belemmerde me nauwelijks of niet meer in het dagelijks leven en stukje bij beetje ging het beter. Inmiddels kan ik weer van eten genieten en heb ik weer een normale en gezonde relatie met eten.
Terugkijken op die relatief korte periode in mijn leven is erg dubbel: aan de ene kant kan ik mezelf vervloeken voor die dag dat ik de beslissing nam door te gaan met afvallen. Ik besef erg goed hoe moeilijk die periode voor mijn gezin geweest moest zijn. Aan de andere kant heb ik zo veel geleerd in die periode en heeft het me ook een hoop waardevolle momenten en goede vriendschappen opgeleverd die ik nooit zou willen missen. En ik hoop de dingen die ik heb geleerd en heb ervaren te kunnen inzetten om andere mensen te helpen en te steunen.
En plan een intake gesprek in om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt.
