Geschreven door Nanne: oud cliënt ISA Power
Al veel langer dan ik zelf doorhad, was ik met mezelf in strijd. Ergens voelde het dan ook als een soort opluchting om dat labeltje Eetstoornis te krijgen. Tegelijk was ik echter zo ontzettend boos en stond mijn gehele lichaam in vechtstand, want dat was ik, klaar om te vechten tegen deze rotziekte die me al zoveel meer had afgenomen dan me lief was. In mijn hoofd was het oorlog en het voelde alsof mijn hele lichaam in de brand stond en ik wist niet hoe ik om hulp moest vragen. Schaamte, boosheid en ontkenning stonden dat in de weg. Hoe kon mij dit nou overkomen? Hoezo ik? Waarom snapte niemand mij?
Het begon zo onschuldig…
Ik was altijd al wel wat voller, maar het leven was te leuk en te mooi om me daar druk om te maken. Tot ik in 2015 op mezelf ging wonen. Ik besloot dat het tijd was om mijn levensstijl te veranderen. Voortaan alles op de fiets, niet meer met de lift en ik moest gezonder gaan eten. Ik had al mijn hele leven moeite met eten, want ik lustte geen groente en fruit. Mijn dagelijkse avondmaaltijd bestond uit droge macaroni met droog gehakt en geraspte kaas.
Op dat moment speelde ik nog 3 keer in de week hockey, maar dit was niet meer genoeg. Ik begon met fitnessen. Dat ging supergoed, ik viel af en zat steeds lekkerder in mijn vel, maar ergens was het nooit goed genoeg... Ik ging 2 keer per dag sporten en steeds minder eten. Het moest eraf, het moest dunner, smaller, kleiner..
Zolang ik maar genoeg sportte, kon ik blijven eten en drinken wat ik wilde. Dat is wat ik mezelf in ieder geval vertelde. Toch bleef ik ontevreden met mezelf en elke keer dat ik in de spiegel keek, zag ik wel weer een plek die niet goed genoeg was. Weken gingen voorbij zonder dat er iets fysiek iets veranderde. Mentaal werd het steeds wat zwaarder en het schuldgevoel na het eten werd steeds groter.
Het nieuwe schooljaar en daarbij het nieuwe hockeyseizoen begon. Het volhouden van de trainingen werd steeds zwaarder, maar ik had mijn excuses klaar staan. Mensen zagen wel dat ik dunner en bleker werd, maar zolang ik nog bier dronk en bitterballen at, ging het goed met mij. Dat dachten zij tenminste. Dat ik de volgende ochtend minimaal een uur ging hardlopen om de bitterballen er weer af te sporten, zag niemand. Ik leefde steeds meer in mijn eigen wereld en opmerkingen van bezorgde mensen zag ik als jaloezie. Dit voelde enorm eenzaam.
Daar was die dan.. de diagnose Anorexia Nervosa
Binnen een maand werd mijn wereld op de kop gezet. Daar was die dan.. de diagnose: Anorexia Nervosa. Een opluchting en beklemming tegelijk. Eindelijk kreeg ik hulp, maar tegelijkertijd moest ik toegeven dat ik het niet meer in mijn eentje kon. Meerdere malen heb ik huilend bij mijn vader gezeten en het enige wat ik kon zeggen was: Ik kan het niet meer en ik weet niet meer hoe ik de dagen moet overleven.
De week na de diagnose vertrokken mijn 4 beste vriendinnen op buitenlandse stage. Voor mijn gevoel was ik nu echt helemaal alleen. De avonden met hen, waren avonden dat ik ‘vrij’ was. Dat ik chocola en chips kon eten, wijn en bier kon drinken, maar vooral kon genieten en vrij zijn van dat stemmetje in mijn hoofd!
De leegte die ontstond, vulde ik op met mijn nieuwe beste vriendin. E.S. noemde ik haar. Ik kon op haar vertrouwen, wist waar ik aan toe was en ze bepaalde voor mij. Alles kon en ging op de automatische piloot. Gevoelens waren uitgeschakeld en er was niemand die mij nog iets kon wijs maken. Ik, of liever gezegd E.S. wist alles het beste.
De knop moest om
Januari 2017 - Ik werd 21 jaar en at geen taart op mijn eigen verjaardag. Ik was op, mijn lichaam was op en metaal was ik leeg. Mijn psycholoog kon me niet meer verder helpen. Eerstelijns hulp was niet meer genoeg. Op 10 januari had ik een intake gesprek bij een eetstoornis kliniek, tevens expertise centrum voor eetstoornissen. De behandeling die zij passend vonden zou een 5 daagse opname zijn. Waren zij even gek, ik ging toch niet alles opgeven voor die rot ziekte, mijn opleiding, stage en werk? NEE! Er moest een andere manier zijn.
Die andere manier was er: ISA-Power!
Eindelijk was daar iemand die mij snapte, waarbij ik aan 1 woord genoeg had, waarbij ik kon huilen en ik even niet de 'perfecte-ik' hoefde te zijn. Ik mocht zeggen dat het me in mijn eentje niet lukte, omdat mijn coach er was, en ik het niet meer alleen hoefde te doen.
Samen met mijn zus ben ik het Isa-Power avontuur begonnen bij de Buddy-Up dag, gevolgd door het BEAT-IT Traject en vervolgens nog het Bounce Back Traject. Een traject dat me al zoveel inzichten heeft gegeven en ook al wist ik van te voren nog niet hoe ik mijn leven anders moest gaan beleven, dat het anders moest, dat wist ik na de eerste dag al wel zeker.
Stap voor stap heb ik samen met mijn coach mijn leven kunnen bekijken en verbeteren, maar vooral heb ik mezelf kunnen bekijken en mijn gedachten kunnen verbeteren. Ik als persoon hoefde en hoef namelijk niet verbeterd te worden. Dat realiseerde ik me destijds echter niet.
Misschien dat ik mentaal nog niet precies op het punt ben waar ik wil zijn, maar met alle tips en oefeningen kan ik blijven bouwen aan mezelf. Ik blijf mezelf dus ontwikkelen met de basis van ISA-Power in mijn rugzak. Ik heb weer dromen en wensen voor de toekomst die losstaan van de eetstoornis en ik wil nog zoveel meer, want een goed leven is de grootste vijand van een GEWELDIG leven!
Ik ben en wil het leven weer Beleven in plaats van aan het Overleven.
En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt.
Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.
