Ik wil mijn leven terug!

Verhaal klant van ISA Power: Anne

Wat heb ik er aan? Al die pijn en afzien. Ik wil spaans leren, arts worden, reizen, meer energie en ... eindelijk leven. Dit is mijn eigen gecreëerde wereld met regeltjes die IKzelf heb opgesteld, het is niet de werkelijkheid!!!! Ik leg mezelf dit op en hou mezelf voor de gek. Hoe lang nog?

Ik draai maar cirkeltjes en cirkeltjes!

Ik moet het uit testen... Sterk zijn en weer beginnen te leven voordat het te laat is... mijn leven passeert en ik heb er maar één. Mijn lichaam blijft maar vechten voor me, daar ben ik trots op, dat betekent dat ik over een bijzondere innerlijke kracht bezit. Die kracht kan ik later gebruiken om mensen te helpen. Dat is mijn missie, mijn doel in dit leven.

Fotografie: Throught Catolog, unsplash.com

Maar toch…..Waarom heb ik het gevoel dat ik het niet verdien om gelukkig te zijn? Wat doe ik dan ZO verkeerd? Ben ik een moordenaar? Lieg ik? Doe ik mensen pijn? Nee!!! Ik ben eerlijk en probeer het iedereen naar zijn zin te laten hebben. Ook ik verdien het om te leven. 

Soms kijk ik naar andere sterke meiden. Het is hen ook gelukt. Ze hebben ook gevochten. Het is hard, maar zij leven wel terug in de realiteit. Mijn beeld over hoe een lichaam er moet uit zien en wat belangrijk is in het leven is BULLSHIT. Ik heb nu gewoon de kracht niet om dat in te zien.

Ik wil weer terug die oude ik zijn!

Ik heb genoeg afgezien en uitgesteld. Het is nu of nooit. Natuurlijk voelt het verkeerd... dat is normaal als je verandering brengt in je leven en je gewoontes, rituelen, van al die jaren lang wilt doorbreken en omgooien. Maar verandering is NIET negatief. 

Ik moet vertrouwen op de mensen om mij heen die het goed met mij voor hebben.
Ik moet me over geven en geloven dat het goed komt. Zo heb ik nog iets aan mijn leven en kan ik herinnert worden zoals ik dat diep vanbinnen ECHT wilt. 

Natuurlijk zal ik aankomen in gewicht... maar wil ik dan zo blijven leven? En is dat dan zo belangrijk hoe ik er uit ziet? Ik heb een identiteit, mijn imperfecties maken mij tot wie ik ben.

Ik ben bang om los te laten!

Tja bang om los te laten. Maar waar houd ik eigenlijk aan vast? Dit is MIJN herstel, MIJN traject, we doen het op MIJN manier, kleine stapjes. Als ik terug denk aan  al die ultra dunne en populaire meisjes van je middelbare school. Ze hebben nu toch ook billen en genieten volop van het leven, studeren, uitgaan. En zijn die magere modellen gelukkig? Als ik kijk in hun ogen, dan zijn ze vaak LEEG, ze lijken ongelukkig. 

Ik moet optrekken aan mensen waar ik naar opkijk. Mensen die mij inspireren en dingen doen die mij kracht geven. Ik doe het voor zij die om mij geven.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Het word vechten, maar IK kan het!

Huilen is KEI goed voor je!

Graag wil ik mijn ervaring met deze (B)EAT IT workshop delen, het was namelijk een erg bijzondere en inspirerende dag. ’s Ochtends werden we in het Leontienhuis ontvangen met koffie en thee, ik was alleen naar de workshop gekomen dus ik was een beetje nerveus, maar er hing een hele ontspannende en vertrouwde sfeer tussen alle deelnemers. Veel deelnemers hadden een buddy meegenomen, maar er waren ook deelnemers alleen gekomen. Deze deelnemers werden aan elkaar, of aan een vrijwilliger of coach van ISA POWER gekoppeld.

Fotografie: Neil Bates, unsplash.com

De workshop stond niet in het teken van eetstoornissen... 

De workshop stond in het teen van onszelf. Wijzelf waren op dat moment even het belangrijkste van alles. Al snel moesten we zelf aan de slag, iedereen had een eigen werkboek gekregen waar de opdrachten van deze workshop instonden. Deze opdrachten waren vrij intensief, we werden steeds uitgedaagd om onze gedachten en gevoelens, hoe moeilijk die ook waren, naar boven te halen en met elkaar te delen.

Huilen is KEI goed!

Dit was lastig om te doen maar omdat alle deelnemers zo open en eerlijk naar elkaar toe waren merkte ik dat de band tussen iedereen ook sterker werd. Iedereen luisterde naar elkaar en iedereen werd liefdevol gesteund door de deelnemers, de vrijwilligers en de coaches. Doordat iedereen zo open was zijn er ook veel tranen gelaten maar dat is oké, Isabelle vertelde ons namelijk: ‘’Tranen zijn een brandstof voor onze persoonlijke groei en succes. Dus huil maar, hoe meer hoe beter’’. Isabelle kreeg huilende mensen aan het lachen! Ben jij er de volgende keer ook bij? 

Ook hebben we tijdens deze workshop geleerd hoe we anders naar ons lichaam en ons zelfbeeld kunnen kijken, hoe we de negatieve gedachtes uit ons hoofd kunnen zetten, wie we graag willen zijn en hoe we dat kunnen bereiken en hoe we de beste versie van onszelf kunnen worden.

Het was een geweldige ervaring!

Het was erg bijzonder om te zien dat zoveel mensen elkaar liefdevol steunen terwijl ze elkaar pas net kennen, zo weet je dat je er nooit alleen voor staat. Ik heb nieuwe inzichten gekregen en inspiratie opgedaan hoe ik een (nog) gelukkiger leven kan gaan leiden

Kom je de volgende ook naar de BEAT IT WORKSHOP? 

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

~ Iris van Wijk
Student voeding & diëtetiek

Twijfel niet aan jezelf!

Met kriebels in mijn buik liep ik naar binnen in een prachtige locatie, wat me als eerste op viel was de warme ontmoeting van het ISApower team. Meiden, jongens, vrouwen, ieder in een ander stadia van zijn of haar eetstoornis, en toch voelde zich iedereen direct welkom en vertrouwd! 

Na een inspirerende speech van Isabelle moest iedereen zich voorstellen voor de groep van meer dan twintig mensen (spannend!). Het werd op een hele creatieve manier gedaan, iedereen raapte de moed bijeen om uit zijn/haar comfortzone te stappen en deed mee bij deze eerste ontmoeting met alle mededeelnemers.

Daarna kon het evenement pas echt beginnen, de eerste stappen waren gezet!  In een prachtig en inspirerend werkboek gingen we onze tweede opdracht maken. Welke belemmerende overtuigingen hebben we? Of hadden wij nog? Wat mij op viel was dat iedereen heel open en eerlijk was over haar eigen overtuigingen. Wie heeft ze niet!?! 

Stralen

Er was een dame die voor de tweede keer deel nam aan de workshop. De eerste keer dat zij aan het (B)EAT IT evenement deel nam bezat zij nog vele belemmerende overtuigingen, echter bij haar tweede deelname (vandaag dus) bleek dat zij er al veel al had los gelaten! Dit door haar eigen kracht, door de coaching van ISApower en het (B)EAT IT evenement. Het was echt bijzonder dat te mogen ervaren. Zij straalde!

Hoe leer ik van mijn lichaam te houden? 

Zelf heb ik mijn eetstoornis overwonnen, maar ook voor mij was het (B)EAT IT evenement een leerzame ervaring! Iedereen heeft strubbelingen. Het evenement gaf inzichten en we werden aan het denken gezet. Hoe ziet mijn toekomst er uit? Hou ik echt van mijn lichaam? En hoe leer ik dat te doen? Door het mooie werkboek en de contacten met de meiden heeft iedereen meer puzzelstukjes van zichzelf gevonden. Puzzelstukjes voor jezelf, om te weten wie jij bent en dat te gebruiken om te vechten tegen je eetstoornis! 

Het was een leerzame en leuke maar ook ingrijpende dag. Met ontroerende en motiverende opdrachten, en ook voor mijzelf heb ik nieuwe krachten ontdekt om mij verder te ontwikkelen!

Kom je de volgende keer ook naar de 1 DAAGSE BEAT IT WORKSHOP? 

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 


~ Laura

Deze dag heeft mijn leven weer perspectief gegeven!

Zaterdag 30 Januari ben ik samen met mijn moeder naar de (B)EAT IT dag gegaan in het Leontienhuis; een prachtige plek voor deze bijzondere dag. Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar ik was er van overtuigd dat het een bijzondere ervaring zou worden. 

En ik kan je vertellen deze overtuiging klopte zeker weten! Ik was eigenlijk best zenuwachtig voor deze dag. Ook omdat ik moeilijke weken achter de rug had waardoor ik heel erg tegen de dag opzag omdat alles om me heen negatief voelde en me niet kon voorstellen dat deze dag me wat positiefs zou opleveren. Maar ik zat er helemaal naast.

Kijk hier voor meer informatie over de (B)EAT IT workshop!

We werden ontzettend fijn en warm ontvangen door Isabelle en haar team. De energie spatte er al af in de vroege morgen.  Ik voelde me welkom en ook de andere deelnemers waren ontzettend lief en open. Allemaal mooie verschillende mensen op hun eigen manier. 

Deze dag heeft mijn ogen geopend!

Hoe negatief ik de dag in ging, Zo positief ging ik de dag uit. Deze dag heeft mijn ogen weer geopend. Mij doen inzien dat ik, alleen IK mezelf echt kan helpen. IK kan anders gaan denken, IK kan tegen mijn eigen negatieve overtuigingen ingaan. IK kan er voor kiezen te vechten tegen mijn eetstoornis en mijn dromen te gaan volgen. In plaats van zelf allemaal excusses te gaan verzinnen waarom ik het maar niet moet doen, waarom het mij niet gegunt is, of waarom ik het niet kan. Ik kan het wel, maar ik moet er zelf in gaan geloven. Ik moet uit mijn negatieve gedachte stroom stappen en een positieve mindset maken. En misschien heb ik hier wel hulp bij nodig, want het klinkt allemaal natuurlijk makkelijker dan het is. Maar toch moet IK het zelf doen! Want al krijg ik alle hulp. Als ik al mijn negatieve gedachtes en overtuigingen blijf aannemen als de waarheid, dan zal er niks maar dan ook niks veranderen. 

De dag is voorbij gevlogen.

Een goede afwisseling van actief bezig zijn, en geconcentreerd bezig zijn. Een gevarieerd programma die je uitdaagt te gaan kijken naar je toekomst, naar je dromen, naar wat jij nou eigenlijk nog echt wil bereiken! Onder goeie begeleiding van een super stimulerend geweldig lief team, die je steunen, hoop en vertrouwen geven. Je laat voelen dat je er niet alleen voor staat en dat je echt kan genezen van je eetstoornis! Ik ben dankbaar dat ik deze dag mocht meemaken, dat deze dagen bestaan. Ik zal het dan ook iedereen aanraden. Ook al twijfel je of heb je totaal geen hoop meer voor jezelf. Geef het een kans. Ik heb het ook gedaan, en ik ben er heel blij mee!

Deze dag heeft mijn leven weer perspectief gegeven. Ik ben gaan durven kijken naar wat ik nou echt nog wil bereiken in mijn leven, hoe eng ik het ook vind. Bang voor het onbekende. Maar 1 ding is me wel duidelijk; Verder leven op de manier dat ik de afgelopen tijd heb geleefd. NEE! Want daar word ik ook niet vrolijk van. Ik ben gestopt met overleven. En ben nu hard mijn best aan het doen om stappen te zetten om straks weer te kunnen genieten, en te starten met LEVEN!! 

Ben jij er de volgende keer ook bij?  

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

~ Judith

Van negatief naar positief

Dit Blog is geschreven door Laura
Vrijwilliger bij ISA Power

Dit is mijn Story of Hope. Mijn naam is Laura en ik ben 18 jaar oud. De middelbare school, een nieuwe periode voor iedereen. Ook voor mij, helaas pakte dit anders uit. Ik voelde mij nergens thuis horen, ook niet bij mijn eigen vriendinnen. Ik voelde me anders dan anderen. Ik was onzeker en voelde me daardoor vaak eenzaam. Al snel vond ik hier een oplossing voor, lijnen. Deze oplossing bleek echter geen oplossing te zijn, maar een weg naar diëtisten, psychologen en behandelingen. Mijn vriendinnen zag ik niet meer en ook had ik geen energie meer om te sporten. Kortom, mijn hele leven stond in het teken van maar een ding: eten, of beter gezegd, niet eten.

Het keerpunt

Na vele verschillende behandelingen kwam voor mij uiteindelijk een keerpunt. Dit was tijdens een gezinsbehandeling, waarin een aantal gezinnen samen werkten om de eetstoornis te overwinnen. De andere meiden boekten vooruitgang, maar ik bleef in mijn oude patronen hangen. Dit was veilig en vertrouwd. Het gevolg hiervan was dat mijn vader niet meer in mijn herstel geloofde. Op een dag besloot hij ook niet meer deel te nemen aan de behandeling.  Dat raakte mij en dat veroorzaakte een ommeslag in mijn gedachten. Dit was voor mij een keerpunt, mijn eigen vader die er geen vertrouwen meer in had, dit kon zo niet langer. Ik moest veranderen. Het moest stoppen!

Ik wilde leven!

Ik besloot te gaan eten, ik wilde me net als mijn vriendinnen liever “zorgen” maken over mijn make-up en kleding. Ik wilde niet meer bezig zijn met wel en niet eten. Ik wilde leven in plaats van overleven! Na dit keerpunt ben ik er voor gegaan. Ik heb gevochten als een tijger. Ik had veel doorzettingsvermogen en in plaats van energie te steken in mijn eetstoornis, heb ik energie gestoken in mijn herstel. Mijn onzekerheid en angsten heb ik omgezet naar kracht. Deze kracht had ik nodig om te overwinnen van mijn eetstoornis.

Fotografie: Rosie Kerr, unsplash.com

Nu kan ik weer dingen doen die ik leuk vind. En ik ben dankbaar dat ik mijn vriendinnen, familie maar ook mijn emoties weer heb terug gekregen. Daarbij heb ik mijn eetstoornis verruild voor nog veel meer positieve dingen. Ik studeer, heb een leuke baan en ben aan het genieten van het leven. Ik mag mezelf weer zijn en genieten van wat het leven te bieden heeft. En dat is het allermooiste!

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik kap ermee!

Dit inspirerende verhaal is geschreven door Sanne. Na het lezen van het boek: "Wanneer kap jij ermee?"  besloot Sanne voor zichzelf te kiezen!

Beste wolf in schaapskleren,

Ik heb je niet meer nodig.
Ik ben helemaal klaar met je, omdat je alles voor mij bepaald.
Wat wil je van me? Wat doe je met me? Kun je me niet met rust laten?

GA WEG!

ROT ALSJEBLIEFT OP!

Laat me met rust.
Waarom moet ik zoveel eten van je?
Waarom mag ik niet van eten genieten?
Waarom doe je me zoveel verdriet?

Je doet me pijn.
Je laat me dingen doen, die ik niet wil.
Je laat me innerlijk kapot maken.

Ik wil weer genieten, van de dingen die ik wil doen.
Ik zou zo graag andere mensen met een eetstoornis helpen.
Ik wil leuke dingen doen.

Dus: laat me met rust.

Ik wil weer een vlinder met uitgestrekte vleugels zijn.
DAN ben ik vrij!

IK KAP ERMEE!

Ik sluit je op en doe de deur dicht en maak hem NIET meer open.

Fotografie: Melissa Chabot, unsplash.com

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Positief denken doet leven!

Dit verhaal is geschreven door Tanja Schilder
Vrijwilliger bij ISA Power

Ik was niet wie ik wilde zijn: spontaan, gezellig, sociaal en mooi.
Als klein meisje was ik altijd ontzettend bang. Naarmate ik ouder werd sloeg dit om in onzekerheid. Ik was niet wie ik wilde zijn: spontaan, gezellig, sociaal en mooi. Toch had ik niks te klagen. Ik groeide op in een warme familie en had leuke vrienden. Echter, het ideale plaatje voelde vanbinnen niet als het ideale plaatje. Het voelde alsof ik opgesloten zat in een omhulsel waar ik eigenlijk helemaal niet in hoorde. Ik wilde mezelf laten zien. In mijn hoofd kon ik zoveel en had ik zoveel dromen, maar ik was onzeker. Door die onzekerheid cijferde ik mezelf compleet weg. Dit leidde tot het streven naar een perfect lichaam, wat vrij onschuldig begon.

Na de middelbare school ging het mij allemaal te snel. Op de hogeschool waar ik terecht kwam voelde ik me totaal niet op mijn gemak. Ik trok het niet meer, maar ik wilde tegelijkertijd niet opgeven. Ik zocht naar controle en die vond ik. Eten werd mijn bezit. Mijn obsessie rondom eten sloeg razendsnel door. Het was fysiek heel zwaar, maar mentaal voelde ik me sterker dan ooit. Het ging echter niet goed met me. Alle alarmseinen die mijn lichaam gaf, negeerde ik volledig.

Ik had alles onder controle. Dacht ik …
Ondanks dat iedereen zag dat het bergafwaarts ging, had ik nog steeds de touwtjes in handen. Dat vroeg naar meer, want het gaf een kick. Ik mocht nog minder en moest nog meer van mezelf en als dit lukte voelde ik me nog sterker en onoverwinnelijk. Ik had eindelijk iets gevonden waar ik goed in was!

Er kwam een zwarte periode. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn familie en vrienden. In vijf jaar tijd heb ik drie klinieken gezien en in het ziekenhuis gelegen. Ik was een vechter, maar ik vocht tegen de verkeerde. Ik wilde heel lang niet beter worden en voldeed niet aan de behandelplannen. Iedereen had het beste met me voor, behalve ikzelf.

Kortsluiting in mijn hoofd heeft mij gered
Het stemmetje in mijn hoofd was zo hardnekkig dat voor mij niets meer een betekenis had. Genezen van iets waar ik goed in was, was voor mij dan ook geen oplossing. Tot het moment kwam dat ik tijdens een college buiten bewustzijn raakte. Ik werd wakker op de grond, en besefte me dat dit te grens was. Ik was veel te ver gegaan.

Diezelfde avond nog besloot ik het roer om te gooien. begon ik chocoladepinda’s te eten. Mijn moeder geloofde haar ogen niet. Maar ik wilde eten. Mijn lichaam wilde eten. Maar bovenal: ik wilde weer gaan leven! Genieten van alle dingen in het leven.

Ik besef nu pas dat ik ook een toekomst heb
Nu ik terug kijk op die verloren jaren, besef ik pas hoeveel mensen ik pijn heb gedaan. Al die leugens hebben zoveel kapot gemaakt. Vertrouwen in mij is er heel lang niet geweest.

Ik besef nu pas dat ik nooit, maar dan ook nooit, meer terug wil naar die zwarte periode van pijn, angst en verdriet. Het leven biedt mij nu ook een toekomst, die ik grotendeels aan mijn moeder te danken heb. Ondanks alles heeft ze altijd in mij geloofd. Sterker nog, haar strijd tegen borstkanker stond in haar ogen op de tweede plaats. Altijd stond ik op nummer een, wat voor veel mensen onbegrijpelijk was. Nu zie ik echter in dat ik ook zonder eetstoornis een waardig persoon ben. Dat ik gezien wordt, zonder ziek te zijn.

Genezen van een eetstoornis kan echt
Ik ben dankbaar dat ik zover ben gekomen en weer aan deze toekomst kan werken. Ik ga weer naar school, ik heb een leuk bijbaantje, ik ga weer met plezier uit met vriendinnen, ik durf weer te dansen, ik lach om grapjes, ik voel emotie en het allerbelangrijkste, ik zie mezelf weer als een waardevol persoon. Ik leef weer!

Ik geloof nog altijd dat voor iedereen genezing mogelijk is! Het vraagt ontzettend veel kracht, lef, moed en doorzettingsvermogen. De coaches van ISA Power kunnen je hierbij helpen. Dus bundel al je kracht en vecht voor je leven. Schaam niet als je hier hulp bij nodig hebt: de ervaringsdeskundige coaches staan voor je klaar.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Het zonnetje schijnt weer elke dag!

Ditmaal een Story of Hope van Yael Sigal, vrijwilligster bij ISA Power.

4 april 2006. Het was een mooie, zonnige zondag middag. Een dag net als elke andere dag zou je denken. Maar voor mij was dit de dag dat ik besloot om te gaan lijnen. 15 jaar was ik, niet perse heel dik maar ook zeker niet dun. Ik werd altijd verteld dat ik moest afvallen en dat ik minder moest snoepen. Toen ik hiermee begon, kreeg ik van iedereen complimentjes en had ik eindelijk het gevoel dat ik ergens goed in was.

Het leek allemaal zo onschuldig maar op een dag sloeg ik door. Ik zonderde me steeds meer af van iedereen die me lief was, mijn vriendinnen, mijn familie, zelfs mijn beste vriendin ontweek ik. Ik had immers nu een andere beste vriend, mijn eetstoornis! Het gaf me controle en het gevoel dat ik ergens goed in was en ook de mogelijkheid om al mijn andere zorgen en negatieve gevoelens te vergeten.

Ik voelde me super sterk maar lichamelijk was ik 1 grote wrak.

Ik kreeg steeds meer bezorgde blikken naar me toe geworpen en mijn ouders kregen steeds meer telefoontjes met de vraag of het wel goed met me ging. Ik had niet eens de energie meer om te lachen.

In 2008 behaalde ik mijn Havo diploma en wilde ik net als mijn vriendinnen studeren in het buitenland. Ik had echter een bevestiging van de huisdokter nodig om te zeggen dat ik gezond ben. Op dat moment was ik niet gezond, maar ik heb besloten hiervoor te gaan vechten.

Vanaf hier ging alles met vallen en opstaan! Ik was vastberaden om te genezen maar had geen idee hoe ik dit moest aanpakken. Ik voelde me erg eenzaam in dit proces en had het gevoel dat niemand mij begreep.  

Op een gegeven moment was ik het zat, ik zag mijn hele toekomst naar de maan gaan en besefte dat ik zo niet verder wilde leven. Ik besloot een moedige stap te nemen en vroeg om hulp bij een cognitieve gedragstherapeut! Ik wilde weten waarom ik een eetstoornis heb ontwikkeld en wat het doel er van was.  Ik ontdekte dat ik erg slecht was in het uiten van mijn emoties en daardoor alles opkropte en mezelf van binnen op zat te vreten. Eten/niet eten was mijn uitlaatklep. Ook ontdekte ik, hoe stom ik dat ook vond, dat ik naar meer aandacht en liefde hunkerde. Maar hoe kan ik om liefde van andere vragen als ik niet van mezelf houd?!

Zo leerde ik veel over mezelf en kwam ik er achter wie IK was en wat IK in het leven wilde. Achteraf is mijn eetstoornis het grootste cadeau dat ik heb kunnen krijgen, het heeft me sterker gemaakt en veel inzichten gegeven over mezelf. Ik ontwikkelde een sterke interesse in voeding en gezondheid en probeer nu van mijn zwakte punt mijn kracht te maken. Ik kan nu voor het eerst zeggen dat ik trots ben op me zelf. Soms moet je de donker meemaken om het licht te kunnen waarderen.

Ik sta nu veel positiever in het leven, voor mij schijnt het zonnetje elke dag!

Wat ik met mijn verhaal wil meegeven is dat er altijd licht is aan het eind van de tunnel. Geef nooit op. Ook jij bent het waard om voor jezelf te kiezen. Heb jij hulp nodig om jouw eetstoornis te overwinnen?

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik ben niet oppermachtig, ik kan niet alles, ik maak fouten...

Ditmaal een Story of Hope die geschreven is door Nienke.

Fotografie: Ian Schneider, unsplash.com

What a journey! Het proces ontvouwt zich, iedere dag, ieder uur, elke minuut. Ik heb altijd geweten dat ik, met mijn eetstoornis, een cadeau in handen heb gekregen. Een schat, verpakt in onmogelijk verpakkingsmateriaal en vastgemaakt met rollen tape en een strik met 36 knopen. Er is moed, geduld, wilskracht en overgave nodig om tot de kern van dit cadeau te komen.

Het is de moeite MEER dan waard! Makkelijk? NEE! Oncomfortabel? ZEKER!
Geef nooit op...!

En dan komt de dag... waarop het cadeau is ontrafeld, uitgepakt. Wat heb ik gekregen? (Een nog te groeien dosis) vertrouwen in het leven. En je hoort de wereld zuchten "zou je dat nou wel doen?".

De uitdaging is het kostbare cadeau te koesteren en niet te laten ontvreemden door angst voor fictie, angst voor hetgeen wat komen gaat, de waarneming van een ander, maar niet IS. De wereld die ontstaan is vanuit ervaringen die niet de mijne waren. De wereld van verwachtingen, van wetten en regels, van keurslijven... een verstikkende wereld... een wereld die zich aan me opdringt. Een beweging waardoor ik uit het lood raak. Waardoor mijn natuurlijke balans verstoord raakt. Alleen "vertrouwen" kan deze wereld buiten houden. Ik ben vastbesloten, ik wapen mijn mind met mijn verkregen wonder: "vertrouwen". Is dat naïef of ben ik moedig, krachtig, onverschrokken om zonder deze zekerheden te willen leven?

Zaligmakend? Nee. Een nieuwe uitdaging is ontstaan. Het pasgeboren vertrouwen staat nog op losse schroeven. Snel verleid om oude patronen te volgen. De angst die met regelmaat de kop op steekt.
Zoekende en ontdekkende hoe ik dit cadeau gebruik en hoe ik "vertrouwen" kan laten groeien. Mijn angsten vallen me aan van alle kanten... Ik ben niet oppermachtig, ik kan niet alles, ik maak fouten, ik kan niet voor iedereen zorgen, ik kan de wereld niet veranderen...
Ik kan/wil ZIJN met WAT IS. Vertrouwen in de levensreis; Nieuwsgierig, ervarend en belevend met wat komen gaat! Dankbaar voor de ervaringen die ik op mijn pad heb gekregen.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

 

Elke gedachte vormt onze toekomst

Dit 'Story of Hope' is geschreven door Samantha (Vrijwilliger bij ISA Power)
 

"Vandaag is het ruim anderhalf jaar geleden dat ik een eetstoorniskliniek in Amsterdam belde voor hulp. Het was een ware wanhoopskreet. Door het veelvuldig heen en weer jojo’en met meer dan tien kilo’s, de vele teleurstellingen in mezelf, alle stress rondom mijn stiekeme eetbuien en de daarbij horende onzekerheid, wist ik niet meer wie ik nou echt was. Het enige waar ik de hele dag aan kon denken was: wat mag én kan ik wanneer eten (wat vooral ook niet) en hoe lukt het me zo snel mogelijk slanker te worden. Ik was doodongelukkig met mijn spiegelbeeld en voelde me van binnen vrijwel altijd neerslachtig. Het aller ergste was dat niemand echt wist hoe erg mijn eetproblemen waren. Niemand begreep me en dat voelde heel alleen..

Ik kreeg de rits van mijn kostuum niet dicht

Als ik het nu overdenk, is de kiem van mijn eetstoornis al heel lang geleden gelegd. Ik heb mij van jongs af aan al vergeleken met leeftijdsgenoten die slanker en mooier waren dan ik. Vanaf mijn zevende ging ik op dansles, waarbij ik duidelijk de verschillen kon waarnemen tussen mijn gevormde benen en de slanke beentjes van mijn vriendinnetjes. Tijdens het doorpassen van de 101 Dalmatiërs kostuums kreeg ik de ritsen van het merendeel van de puppy pakjes niet dicht. Ook vond ik het afschuwelijk om mezelf op camera terug te zien in mijn balletpakje waarin je (achteraf gezien) drie mini babyrolvetjes kon zien zitten als ik bukte. Wanneer ik mijzelf ging omkleden voor en na de gymles probeerde ik dit zo snel mogelijk en buiten het zicht van anderen te doen. Ik voelde mij van binnen erg onzeker, maar deelde dit niet. Een stemmetje in mijn hoofd vertelde me dag in dag uit dat het mooier, beter en slanker kon en moest zijn. Feitelijk gezien behoorde ik inderdaad niet tot de slankste van mijn leeftijdsgenoten, maar dik of ongezond was ik zeker niet! Had ik mij toen maar beter beseft hoe waardevol het is om liefdevol naar je lichaam te kijken en haar ook op die manier te behandelen..

Mijn spiegelbeeld voldeed niet aan de maatstaven

Met de jaren groeide mijn vertekende beeld van de werkelijkheid. Het eerste moment dat mijn eetstoornis het écht van mijn verstand overnam, was in de tweede van de middelbare school. Ik was dat meisje in de klas dat altijd de perfecte cijfers haalde, waarbij alles probleemloos verliep en met wie iedereen goed kon opschieten. Ik was niet anders gewend om continu aan dit verwachtingspatroon te voldoen en dit bracht ontzettend veel spanningen met zich mee. Goede resultaten en overal het beste uithalen, was voor mij destijds niet meer dan logisch en een minimale eis die ik aan mezelf stelde. Daardoor botste ik continu tegen dezelfde muur aan: mijn spiegelbeeld voldeed niet aan de maatstaven die ik daarvoor had opgesteld. Uiteindelijk geloofde ik totaal in de gedachte dat ik een leuker en mooier mens zou zijn als ik er slanker uit zou zien. Dat was het moment dat ik besloot om drastisch te gaan lijnen.

Het lijnen was een groot succes!

En ja hoor, zoals met alles wat ik aanpak, het werd een groot succes! Ik kan mij herinneren dat ik een aantal weken vrijwel de hele dag niets at en ’s avonds wel ‘gewoon’ mee at bij het avondeten. Niemand merkte dat zo extreem met mijn eten bezig was. Daarentegen viel het wel heel veel mensen in mijn omgeving op dat ik slanker werd. Al deze complimenten gaven mij zo een boost. Ik voelde me onwijs gelukkig. Mijn verwachting dat ik een leuker en mooier mens zou zijn als ik er slanker uit zou zien, werd voor mij bevestigd door mijn omgeving. Door mijn onzekerheid diep diep in mij, was ik daar super gevoelig voor… en ik zette dus door!

In de zomervakantie van twee naar drie vwo, wisselde ik van school en stopte ik officieel met dansen. Bang om aan te komen en de hunkering naar aandacht van mannen liet mij besluiten een sportabonnement af te sluiten. Ik sloof me de hele zomervakantie uit in de sportschool, was continu bezig met wat ik wel en niet mocht eten en begon met roken (uit stoerheid en het idee dat ik dan minder zou hoeven eten op een dag). Terwijl de dagen, weken en maanden versterken, werd mijn eetprobleem groter en groter. Ik stond continu onder druk en spanning, omdat ik met alles perfect wilde functioneren. Ergens echt gelukkig van worden, werd ik gewoon niet. Niets was goed genoeg voor mij. Complimenten kwamen nooit echt bij mij binnen en prestaties werden niet gevierd. Het letten op mijn eten, de uitgebreide trainingen in de sportschool, de aandacht van mannen, goede hoge cijfers voor toetsen en een steeds lager getal op de weegschaal terug willen zien werd een echte obsessie.

Soms at ik twee dagen niets!

Zo sterk als ik in het begin was geweest met het vasthouden aan al mijn voedingsregels, zo zwak werd ik hierin na verloop van de tijd. In de periode tussen drie vwo en het vroegtijdig stoppen met de opleiding Universitaire Pabo ben ik denk ik 6 keer met een gewicht van circa 10 kilo’s heen en weer geschommeld. Het was afschuwelijk. Soms at ik 2 dagen helemaal niets. Vervolgens vrat ik mezelf zo vol, dat ik zwetend en kotsend boven de wc hing én mezelf de volgende dag ziek moest melden omdat ik te beroerd was om uit bed te komen. Ik was continu bezig het een met het ander te compenseren en te doen alsof ik een heel normaal leven lijdde. Wanneer ik een eetbui had haalde ik een boodschappenmandje vol aan chips, koek, chocola en avondeten. In de rij bij de kassa hoopte ik dan maar dat ik geen bekende tegen zou komen, want dan zou ik me verschrikkelijk schamen voor de boodschappen in mijn mandje. Ik begon dan altijd na het afrekenen de eerste verpakkingen open te scheuren en at tijdens de fietstocht naar huis de eerste reep chocola op. Eenmaal thuis ging ik door met een halve cake, een zak chips, sneetjes brood met beleg en soms nog een bord avondeten. Omdat ik voelde dat het abnormaal was wat ik deed, moest alles stiekem gebeuren. Toen ik nog thuis woonde zorgde ik ervoor dat mijn ouders alle boodschappen in mijn tas niet konden horen kraken als ik naar boven liep en alle lege verpakkingen verstopte ik helemaal onderop in de prullenbak of bracht ik gelijk naar buiten. In de periode dat ik samenwoonde ging dit een stuk gemakkelijker, omdat mijn toenmalige vriend tot laat doorwerkte, waardoor ik het rijk voor mij alleen had. Op een gegeven moment kon niet meer naar mezelf kijken in de spiegel en praten over mijn probleem deed ik niet. Op de momenten dat ik me wel hield aan mijn strenge eetregels liep ik soms een uur te ijsberen door de supermarkt, voordat ik een voedingswaar durfde af te rekenen. Alle producten riepen naar me: pak mij! Maar het liefste kocht ik niets, want voor me gevoel was dat mijn verdiende loon.

Van buiten leek ogenschijnlijk alles goed te gaan met mij, maar....

Zo zijn er dagen, weken, maanden en jaren voorbij gegaan waarin ik voor de buitenwereld een ogenschijnlijk vrolijk en gelukkig meisje was, maar waarin ik diep van binnen heel erg worstelde met mijn verstoorde eetpatroon. In de loop der tijd had ik van een niet echt bestaand probleem (mezelf dik en ongezond vinden) een werkelijk probleem gemaakt. Ik was mijn lichaam echt flink aan het toetakelen. Door alle rare eetregels die ik mezelf oplegde, het uitkotsen van eten én slikken van pillen waarvan ik regelrecht naar de wc moest om mijn darmen te kunnen legen, miste mijn lichaam cruciale voedingsstoffen en bleef ik in een vicieuze cirkel denken en handelen. Ik viel af, ik kwam aan, ik zat soms onder de uitslag, ik had vaak hoofdpijn, ik was heel erg moe en viel erg snel flauw.

Het starten aan mijn Cambridge dieet in 2012 bleek de echte mokerslag voor mijn lichaam. In vijf weken tijd viel ik ruim 12 kilo af – in een onzekere periode waarin ik twee studies tegelijk volgde en problemen tussen mij, mijn ex en mijn ouders. Helaas moesten er nog ruim 2 jaar voorbij gaan, voordat er bij mij echt het besef was ik een eetstoornis had: boulimia. Via een vriendin kwam ik in aanraking met Louisa Hay, een Amerikaanse schrijfster van non-fictieboeken op het gebied van Persoonlijke Groei middels positief denken. In dezelfde periode liet ik mijn eerste tattoo zetten: love yourself. De combinatie van het beeindigen van mijn relatie met mijn ex, de inzichten die Louisa Hay mij gaf, de tattoo op mijn arm, mijn nieuwe werk, het kopen van een eigen woning en het ontmoeten van nieuwe lieve personen, liet mij voor het eerst beseffen dat ik echt doodongelukkig was én dat ik professionele hulp nodig had om mijn eetprobleem aan te pakken.

Ik kan weer genieten en ik heb geen eetbuien meer ;-)

En vanaf hier - 22 januari 2014 - is ALLES alleen maar beter geworden. Ik koos voor een behandeltraject, waar ik één keer in de week met een groep dames bijeen kwam om te praten over onze diverse eetproblemen. Door het bijhouden van mijn eetmomenten en de hierbij horende gedachtes, leerde ik patronen ontdekken. Door deze te onderzoeken en te bespreken, lukte het me langzaam de patronen te doorbreken en voor gezondere opties te kiezen. Een belangrijk inzicht was het gelijkmatig verspreiden van circa 6 eetmomenten op een dag. De begeleiding in de eetstoorniskliniek trad heel schools op door voor te schrijven hoeveel en wat er op die eetmomenten gegeten diende te worden. In het begin was ik door de hoeveelheid als de dood om aan te komen. Echter, het bleek dat het tegenovergestelde gebeurde. Door mijn lichaam en geest tijdig en met de juiste voedingsmiddelen te voeden, had ik de hele dag voldoende energie, voelde ik me opgewekt en had ik mijn eetbuien steeds minder nodig.

De weg naar mijn herstel was zeker niet alleen maar rozegeur en zonneschijn. In de periode tussen de start van mijn therapie en nu heb ik meerdere ’terugval’-momenten gehad. Door het volgen van een mindfulness cursus leerde ik nieuwe verbindingen in mijn hoofd aan te leggen om met bepaalde situaties, gevoelens en gedachtes om te gaan. De 7 pijlers waar ik nu nog altijd op terugval en die ik op mijn deur in de woonkamer heb hangen zijn: acceptatie, geduld, loslaten, geduld, opnieuw beginnen, vertrouwen, niet streven en niet oordelen. Doordat ik mezelf steeds beter leer kennen, herken ik veel sneller wanneer iets niet goed voelt of wanneer er bijvoorbeeld een eetbui aan zit te komen. Door van te voren voor dat soort momenten alvast back-up plannetjes te smeden, lukt het mij op dit moment erg goed om een leven te leven zonder al te gekke eetregels, eetbuien en overmatig sporten.

Ik gun iedereen die mijn story of hope leest en zich op een of andere manier herkent in mijn verhaal een zelfde soort licht aan de einde van de tunnel. Besef dat JIJ zelf hierin de belangrijkste factor bent. Je bent het waard om jezelf leuk te vinden en lief voor jezelf te zijn. Probeer los te komen van alles alleen te moeten doen en durf ook eens om hulp te vragen. Stap buiten je comfort zone en verzamel zoveel mogelijk mensen om je heen die jouw laten schijnen en opbloeien. Als je je kwetsbaar durft op te stellen, kunnen er hele mooie dingen ontstaan en gebeuren.

En tot slot wil ik eindigen met een mooi inzicht van Louisa Hay, die aansluit bij de titel van mijn story of hope:

‘What we think about ourselves becomes the truth for us. I believe that everyone, myself included, is responsible for everything in our lives, the best and the worst. Every thought we think is creating our future. Each one of us creates our experiences by our thoughts and our feelings. The thoughts we think and the words we speak create our experiences.  We create the situations, and then we give our power away by blaming the other person for our frustration. No person, no place, and nothing has any power over us, for "we" are the only thinkers in our mind. When we create peace and harmony and balance in our minds, we will find it in our lives.’

Ik geloof dat iedereen met een eetstoornis compleet kan herstellen! Zelf ben ik nu op de goede weg. Het gaat echt heel goed met me, doordat ik steeds sterker in mijn schoenen sta. Ik werk nu aan het verkrijgen van nog meer zelfvertrouwen. Door mijn verhaal (hier) te delen, valt er een last van mijn schouder af en kan ik eindelijk ook de echte en complete Sam tonen aan de wereld. De Sam die heus niet helemaal perfect is, maar waar ik wel echt mega veel van ben gaan houden en om ben gaan geven.

Het werk als vrijwilliger bij ISA Power werkt voor mij helend én ik kan niet wachten om naar het Once in a Lifetime event te gaan en jullie te ontmoeten! Kom je ook naar dit event op 20, 21 en 22 November? kijk hier

Liefs,

Samantha

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Hoe overwin je Binge Eating Disorder (BED)?

Door Isabelle Plasmeijer - Oprichter van ISA Power

10 Tips om Binge Eating Disorder te overwinnen

Over de eetstoornis anorexia en boulimia is veel bekend en hier wordt dan ook veel over geschreven. Echter zijn er nog andere vormen van eetstoornissen welke nog onbekend zijn voor velen of nog niet (h)erkend worden als dusdanig, denk aan orthorexia, anorexia athletica of de eetstoornissen welke bij mannen voorkomt; inverse anorexia en het adonis complex en muscle dysmorphia. Ook de inmiddels bekende eetstoornis genaamd Binge Eating Disorder, ofwel BED, werd pas veel later erkend als eetstoornis. Jarenlang werd dit weggedaan als “je bent een snoepkont, een Bourgondiër, een lekkerbek en je hebt geen discipline, doorzettingsvermogen, je bent lui en gemakzuchtig."

Toch worstelen er meer mensen met BED dan met anorexia en boulimia. BED is een complexe vreetzucht welke, net als met anorexia en boulimia, eigenlijk helemaal niets te maken heeft met eten maar alles te maken heeft met niet zo’n goede emotie regulatie. Misschien heb jij BED (of denk je dat je BED hebt) en heb je weleens een hele zak gummybeertjes, een hele zak chips en een heel pak bokkepoten naar binnen gewerkt in één avond zonder dat je het door had.

Alvorens en ook tijdens de eetbui ben je bezig met wat je allemaal (nog meer) kunt eten. Al kort na de bevrediging welke eten je geeft volgt het schuldgevoel, waar je vaak nog uren last van hebt. Tevergeefs lijn je weer één dag om je vervolgens ’s avonds laat of in het weekend weer helemaal te laten gaan. Complex is het zeker, maar wij geloven dat je ook deze eetstoornis kunt overwinnen.

Esther welke worstelde met BED volgt al 4 maanden de (B)EAT IT training en deelt graag met jou wat zij denkt dat er nodig is om BED te overwinnen. Ze heeft tien tips voor jou. Lees je mee?

Geschreven door Esther

Tijdens het schrijven van deze tips heb ik mij laten inspireren door mijn coach Isabelle Plasmeijer. In haar boeken en tijdens workshops heeft zij tips gegeven welke in mijn verhaal terug komen. Isabelle’s tips en inspirerende verhalen hebben mij geholpen. Ik hoop dat ze jou ook mogen sterken.

Tip 1:     Leer anders denken.
                                                               
Verban je negatieve gedachten en vervang ze door positieve gedachten.  Probeer niet teveel te moeten van jezelf. Roep niet meteen dat je het niet kunt en denk niet in alles of niets of in zwart/wit termen. Het maakt niet uit hoe vaak je de fout in gaat, als je keer op keer de draad maar weer oppakt en doorgaat met positieve gedachten creëren. Uiteindelijk zal het je steeds makkelijker afgaan en wordt positief denken een gewoonte.

Tip 2:     Verhoog je bewustzijn.   
                                                                                                                    
Ben je bewust van wat je denkt en voelt. Ga niet aan je gedachten en gevoelens voorbij en leer jezelf goed kennen. Ben bewust dat je invloed hebt op je gedachten en gevoelens. Ons denken beïnvloedt wat er met ons gebeurt. Als we iets willen veranderen in ons leven kunnen we het beste onze gedachten aanpassen. Verander hoe je denkt en dan zullen je gevoelens mee veranderen.

Tip 3:     Laat je kwetsbaarheid zien.
                                                                                                                               
Doe je harnas/schild af.  Stop met jezelf aanpassen aan een ander. Stop met jezelf verstoppen. Ben jezelf. Laat je werkelijke ik zien. Je hoeft niet perfect te zijn. Niemand is perfect. Deel je kwetsbaarheid met anderen. Laat zien wie je bent en je zult mensen ontmoeten die bij je passen.

Tip 4:     Laat je angsten toe.
                                                                                                                                             
Stop je angsten niet meer weg d.m.v. eten of andere negatieve gewoontes. Deel ze met een partner/maatje/vriend/vriendin/ en je zult horen dat ook zij last van angsten hebben en je niet de enige bent die daarmee worstelt. Iedereen heeft angsten en onzekerheden, maar de meeste mensen praten er niet over en houden het voor zichzelf. Besef ook dat eten, of andere negatieve gewoontes, je angsten niet weg nemen maar tijdelijk verdoven.

Tip 5:     Laat oude gewoontes los.

Laat los wat niet meer goed voor je is en niet meer bij je past.  Loslaten is een belangrijke voorwaarde om gelukkig en ontspannen te kunnen leven. Het mooie is dat je loslaten kunt leren. Als je belemmerende gedachtes los laat zal ook je gevoel en je (eet)gedrag veranderen. Vergeet ook niet dat niet alles wat je loslaat een verlies hoeft te zijn.

Tip 6:     Stop onmiddellijk met jezelf schamen.
                                                                                                    
Schaamte is een vervelende emotie waardoor de angst om door anderen niet geaccepteerd te worden bepalend is. Als we ons schamen geloven we vaak dat we niet goed genoeg zijn en dat we geen liefde waard zijn. Ga weer in jezelf geloven, laat de angst wat anderen van je vinden los. Vergroot je zelfvertrouwen en ga flexibel om met hoe je over jezelf en anderen denkt.

Tip 7:     Ben actief en ga op zoek naar wat je leuk vind en wat je graag doet.
                                                                                        
Blijf niet op de bank wachten totdat je leven verandert maar neem het heft in eigen hand. Ga aan de slag en maak een plan. Maak dit plan niet te groot en blijf dicht bij jezelf. Zet iedere dag een (kleine) stap in de goeie richting. Fouten maken is niet erg. Je leert ervan. Neem de verantwoordelijkheid over je eigen leven weer terug. Speel in op de kansen die in je leven voorbij komen.

Tip 8:     Zorg voor persoonlijke ontwikkeling.                                                                              

Elke dag heb je weer de mogelijkheid om te leren. Ga lezen, er zijn ontzettend veel boeken over persoonlijke ontwikkeling. (Boekentips nodig?) Kijk ook op internet. Hier vind je talloze inspiratiefilmpjes en sites om te bezoeken. Laat je inspireren door anderen. Groeien is een proces van uitproberen, vallen en  weer opstaan. Iedere dag is een nieuwe kans.  

Tip 9:     Mindfulness.
                                                                                                                                                            
Aandacht! Neem de tijd voor jezelf. Luister naar wat jijzelf te zeggen hebt. Geef aandacht aan jezelf. Kom dichterbij je gevoel zonder er een oordeel of direct gevolg aan te geven. Door dit te trainen leef je intenser en kun je makkelijker ontspannen.

Tip 10:  Waardeer geluk.          
                                                                                               
Ben blij en dankbaar met alles wat er in je leven is. Vergeet ook zeker niet om te genieten van het pad ergens naar toe. Vaak kijken we alleen naar het doel wat we willen bereiken en vergeten we op de weg er naar toe te genieten. Geniet van wat het leven je biedt.
 

"Een bloem vergelijkt zichzelf niet
met een andere bloem. 
Ze bloeit gewoon."
                 

Wil je ook meer weten over de  (B)EAT IT training en je eetstoornis overwinnen? Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik kan en wil zonder mijn eetstoornis leven.

Dit Story of Hope is geschreven door Esther 
Esther volgt op dit moment de (B)EAT IT Personal training

Ik geloof dat ik aan het “genezen” ben.

Ik durf te geloven dat ik zonder mijn eetstoornis kan en wil leven. De eetstoornis hoort al 30 jaren bij me, zodat ik een leven zonder eetstoornis niet meer voor kon stellen. Dat is nu veranderd. Lieve eetstoornis, bedankt dat je er voor me was toe ik je nodig had, maar ik heb besloten, en mijn besluit staat vast, dat ik zonder je verder ga.

15 Jaar was ik toen je langzaam mijn leven binnen sloop.

 Een beetje sneaky, alsof niemand het mocht weten dat je bij me was. Als ik me eenzaam of angstig voelde was jij er, altijd kon ik op je rekenen, niemand was zo trouw als jij.     

Door de jaren heen heb ik het niet altijd gemakkelijk gehad. De band met mijn moeder was moeizaam. Zij had/heeft moeite met het tonen van emoties. Ik probeerde op mijn manier voor haar te zorgen en lief te zijn. Mijn moeder probeerde, op haar manier, een goede moeder te zijn. Ze hield zich vast aan regeltjes en controle. Dit was haar manier om een goede moeder te zijn. Mijn behoefte aan vrijheid en een moeder waar ik mijn emoties kwijt kon en angsten mee kon delen was heel groot voor me. Dwars en opstandig worden was mijn reactie op al de regeltjes. Emoties en angsten ging ik weg stoppen en ik begon met overmatig eten. Dan kwam ik tot rust, voelde me goed.                                                                                                                                    

Gelukkig kon ik altijd op je vertrouwen, lieve eetstoornis.

Mijn eetstoornis werd mijn steun en toeverlaat. Vaak had ik het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Ik presteerde niet goed op school,  was dwars en opstandig, liep thuis weg, spijbelde en trok met de “verkeerde jongens” op. Waarom ik dit allemaal deed vroeg niemand zich af, zelfs ik zelf niet. Dat ik faalangst en weinig zelfvertrouwen had kwam niet in me op.      
                                                                                                                                                   
Stoer doen, sterk zijn en vooral niet laten zien dat ik kwetsbaar was werden mijn wereld.     

Met mijn 17 jaar kwam ik een man tegen die zestien jaar ouder was dan ik. Negentien was ik,  zat nog op school, toen ik bij hem ging wonen. Blij dat ik “los kan komen” van mijn moeder , tenminste dat dacht ik. We trouwden en kregen 3 kinderen, nu 22, 20 en 17 jaar oud.  Ons gezin was compleet, ik had een leuk leven maar was niet gelukkig in deze relatie. Vluchten om los te komen van mijn moeder was geen goede basis voor de relatie.                                                                                                         

Mijn hart kon het niet verdragen om mijn gezin in de steek te laten en  verdriet te doen. Beter kon ik het verdragen dat ik zelf leed. Wat voelde ik me eenzaam in die tijd. Natuurlijk was jij daar weer, mijn steun en toeverlaat. Lieve eetstoornis wat zou ik toch zonder je moeten?

Mijn man en ik gingen in therapie. We pasten niet bij elkaar en daar kon geen enkele therapie iets aan veranderen. Het huwelijk heeft nog 7 jaren geduurd. Uiteindelijk zijn we toch gaan scheiden. Sterk zijn hielp me te overleven, doorgaan, altijd maar doorgaan was mijn kracht. Al die tijd was je gelukkig bij me, lieve eetstoornis. Zonder jou had ik het niet gered. 

De relatie met mijn moeder was nog steeds niet wat ik hoopte.

Ik voelde dat ze geen vertrouwen in me had. Mijn moeder gaf overal commentaar op en had een negatieve benadering. Mijn kinderen werden niet goed opgevoed, ik gaf ze teveel vrijheid, ik had te weinig regels, ik was te dik (mijn eetprobleem was inmiddels zichtbaar geworden) en noem het maar op.   
                                                                                                                                           
Het was haar manier om goed voor mij te zorgen. ze was bezorgd en wilde me helpen.  Helaas kon ik dat toen nog niet zien. Vaak liet ik me het allemaal zeggen. Kwetsen wilde ik haar niet en daarom hield ik mijn mond. Weer kon ik het beter verdragen dat ik zelf gekwetst werd dan dat ik mijn moeder confronteerde met wat haar uitspraken en regels allemaal met mij deden.                                                                                                                                                                  
Gelukkig was jij daar weer, lieve eetstoornis, altijd kon ik op je vertrouwen. Jij wist wat ik nodig had, iemand op wie ik altijd kon steunen en terug vallen, iemand bij wie ik me rustig voelde, een super vriendin was je voor me.

De scheiding was moeilijk voor mijn kinderen.

Vooral de oudste, die toen 13 was, kon er moeilijk mee omgaan. Hij begon te blowen. Omdat ik veel met mijn eigen problemen bezig was heb ik hem helaas niet genoeg op kunnen vangen. De geschiedenis herhaalde zich. Ook hij wist zich geen raad met zijn gevoelens, angsten en eenzaamheid en kon niet bij zijn moeder terecht. Zijn moeder, ik dus, was bezig met sterk zijn en overleven want daar was ik goed in. Fysiek was ik er wel voor hem, emotioneel kon ik hem niet genoeg steunen. Ook ik benaderde mijn kinderen, zeker de oudste, heel negatief.                                                                                                                                                                 Toen hij 15 jaar was, was hij zwaar verslaafd aan de speed. Inmiddels draaide mijn hele gezin volledig om hem. Hij snoof, was brutaal, bleef nachten weg zonder iets te zeggen, haalde geld weg, sloeg gaten in deuren, was niet meer welkom op school en kwam in aanraking met de politie. Alles, maar dan ook werkelijk alles heb ik geprobeerd om hem te stoppen en te helpen. Bureau Jeugdzorg, Bijzonder Jeugdwerk Brabant, meerdere gezinscoaches en een uit huis plaatsing passeerden de revue.            

Sterk was ik, mij kregen ze niet klein.

Ik ging altijd maar door. Full time werken (ik had een eigen onderneming), alleen voor mijn kinderen zorgen, niks was me teveel. Voor mijn emoties was geen tijd. Ik durfde niet te voelen, bang dat ik dan niet meer sterk zou kunnen zijn. Gelukkig was er weer mijn eetstoornis. Deze hield mij altijd op de been. Alleen, met mijn eetstoornis, voelde ik me veilig en rustig.           
                                                                                                                                      
De situatie met mij zoon was niet meer houdbaar. Ik dwong hem om af te kicken wat lukte. Hij werd rustiger en vrolijk. Hij volgde een BBL opleiding voor schilder en kwam bij een gedegen bedrijf te werken met een fijne stagebegeleider. Anderhalf jaar ging het goed met hem. Wat hij helaas niet had gedaan was zijn “vriendengroep” verlaten. 19 Jaar was hij toen het weer mis ging.  Weer was ik sterk. Ik zette hem het huis uit. Mijn leven en dat van mijn andere 2 kinderen ging hij niet meer verpesten. Hij ging bij zijn vader wonen.             
                                                                                                                                             
In eerste instantie vond ik het erg moeilijk om hem los te laten.

Ik was gewend om alles voor hem te regelen. Na ongeveer een jaar begon ik meer rust te krijgen. In het begin was hij boos op me dat ik hem het huis uit gezet had maar na verloop van tijd begon dat te veranderen en kwam hij weer af en toe op bezoek. Ondertussen ging mijn leven gewoon door. Mijn onderneming moest ik met schulden achter laten. Ik ging 3 jaar voor een baas werken maar werd weer werkeloos. Ik ging in therapie om een en ander te verwerken.         
                                                                                                               
Uiteraard was ik sterk, ging ik door, met behulp van mijn eetstoornis kon ik alles aan.

Na verloop van tijd begon de therapie te werken. De rode draad door mijn leven n.l. weinig zelfvertrouwen en een negatieve benadering begonnen langzaamaan om te buigen. Een positieve benadering en beetje bij beetje ook wat meer zelfvertrouwen zijn, na veel vallen en opstaan, steeds meer eigen aan het worden. Een lieve, leuke man kwam 3 jaar geleden op mijn pad. Er kwam rust in mijn leven en ik vond weer  snel een nieuwe baan.                                                        

Vorig jaar werd het me teveel. Ik kon alleen nog maar huilen.

Doordat ik rust had gevonden kwam al mijn verdriet eruit. Wat ik nodig had was rust en tijd zodat ik mezelf verder kon ontwikkelen en mijn verdriet kon verwerken. Ik nam die tijd. In mijn achterhoofd wist ik dat er nog een “zwaar karwei” op me stond te wachten, namelijk mijn eetstoornis verslaan. Het Once in a lifetime event van ISA Power kwam op mijn pad, ik was er klaar voor. De wereld was ik anders gaan bekijken, positiever. Geloven in mezelf, dat was het toverwoord. Positieve gedachten zijn mijn krachten en is mijn lijfspreuk geworden. Mijn kinderen gingen het ook merken. Doordat ik weer langzaam in mezelf ben gaan geloven geef ik hun vertrouwen.

Sinds een aantal weken ben ik weer werkeloos, ik vind het niet erg. Deze deur gaat voor me dicht maar vele anderen zullen voor me open gaan. Het (B)EAT IT programma is zo’n deur die is open gegaan. Met Isabelle als coach ben ik mijn eetstoornis aan het verslaan. Een beetje wankel ben ik soms nog maar ik kan het aan. Angsten en lastige gevoelens mogen er zijn maar weglopen is verleden tijd. Weer ben ik sterk maar nu op een gezonde manier. Weg eten van gevoelens doe ik niet meer. Praten, tijd voor mezelf nemen, sporten, lezen, af en toe huilen zijn de dingen die ik in de plaats van mijn eetstoornis heb gezet. Langzaam merk ik dat ik het eten steeds minder nodig heb.

De focus ligt nu op nieuwe persoonlijke ontwikkelingen.

In september begin ik aan een opleiding, iets wat ik al lang wilde doen.  Met het vertrouwen wat ik nu in mezelf heb durf ik het aan. Spannend is het nog steeds. Ik kan het aan, ben sterk, geloof in mezelf en durf hulp te vragen waar nodig. Vele jaren en inzichten later heb ik mijn moeder vergeven. Zij had het beste met me voor. Mijn ouders houden heel veel van me. Soms mis ik nog dat ik weinig emotionele steun bij hun kan krijgen maar het heeft een plekje gekregen.                   
                                                                                                 
Met de oudste zoon gaat het met kleine stapjes vooruit. Als ondernemer is hij een schildersbedrijf begonnen. Een paar keer per week komt hij langs. Hopelijk, door te laten zien dat ik mijn angsten niet meer weg stop en me kwetsbaar op durf te stellen, laat ik hem zien dat je ook sterk kan zijn. Vele inzichten gun ik hem zodat ook hij zijn kwetsbare kanten durft te tonen. Ik heb weer vertrouwen in hem. Volop in ontwikkeling zijn ook mijn andere 2 kinderen. Binnenkort halen ze beiden een diploma. Wat ben ik trots op mijn kinderen en blij dat ik hun moeder mag zijn.                                                                                                   

Bij mijn vriend kan ik helemaal mezelf zijn.

Hij is een schat en steunt me door “dik en dun”. Wat een lef heb ik gehad om dit allemaal aan te gaan en wat ben ik trots op mezelf. Het leven is mooi als je je kwetsbaar op durft te stellen. Weet je, ik ben sterk, heb het altijd al geweten en laten zien, ik kan het leven weer aan met zijn mooie en minder mooie kanten, ik geniet. Positieve gedachten zijn mijn krachten. Ik geloof in mezelf!

PS: dit mooie bericht kreeg ik op moederdag, van mijn oudste zoon. “Hey moederke, ik zie allemaal leugenaren op Facebook. Hebben allemaal de liefste moeder maar dat is niet waar, dat kunnen er maar 3 zeggen . Dat zijn wij!“

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 




                                                                                           

“Ik vond mezelf niet meer waard dan groenten en fruit”

Bron, unsplash.com

Anne (23, niet haar echte naam) heeft sinds haar 15e anorexia. In haar slechtste periodes at ze alleen maar groenten en fruit. Anne heeft al meerdere behandelingen achter de rug en elke keer wordt ze sterker.

Op dit moment volgt ze de 20 stappen uit het (B)EAT IT programma. Onlangs verscheen er een artikel van haar in de Viva. Dit wil Anne graag met je delen.


Anne: “Ik haat sla. Het herinnert me aan de moeilijkste periode in mijn leven. Er waren weken, soms wel maanden waarin ik als avondeten niet meer at dan een paar blaadjes sla. Soms met drie of vier cherrytomaatjes erbij. Geen dressing, geen brood. Dat vond ik mezelf allemaal niet waard. Honger voelde ik na een tijdje niet meer. Mijn buik was eraan gewend om leeg te zijn. Aan het einde van de dag was ik alsnog boos op mezelf. Ik had nog minder moeten eten, of meer moeten bewegen. Ik vond mezelf niet alleen lelijk maar ook stom en slecht. Wanneer mijn moeder ‘s avonds vroeg of ik lekker bij ze kwam zitten om tv te kijken, antwoordde ik dat ik dat niet verdiende. Voor straf moest ik van mezelf alleen op mijn kamer zitten, zonder tv of muziek.

Halve appel

Wanneer ik net uit een kliniek kwam, verviel ik snel terug in mijn oude patroon. Weken, maanden, soms wel een jaar lang was ik onder druk gezet om te eten. Ik kreeg een eetlijst met precies erop wat er die dag naar binnen moest. De leiding zag erop toe dat ik dat ook at. Vijf boterhammen, kaas, melk, aardappels, groenten en vlees. Iedere hap ging volledig tegen mijn gevoel in naar binnen. Ik at omdat ik snel weg wilde. Mijn lichaam sterkte aan, maar in mijn hoofd bleef alles hetzelfde. Wanneer ik naar huis mocht, was ik doodsbang. De veilige muren van de kliniek waren opeens weer weg. Die buitenwereld vond ik toen zo vreselijk indrukwekkend. Er konden zoveel dingen gebeuren waar ik geen controle over had. Dus keerde ik me weer tot mijn eetstoornis. Die gaf me houvast, het gevoel dat ik de touwtjes zelf in handen had. ’s Ochtends een halve appel, die ik met precisie door midden sneed. ’s Middags sla, net als ’s avonds. Ik was weer terug bij af. Genezen leek me ook doodeng. Jarenlang was mijn eetstoornis mijn talent, hoe verknikt ook. Als ik dat losliet, wie was ik dan nog?

Twee keer opscheppen

Vorige week heb ik spaghetti met gehaktballetjes op. Niet onder dwang, maar gewoon met mijn ouders en broertje aan de eettafel. De hele dag was ik er nerveus over. Moest ik het wel doen? Hoe zou ik me erna voelen? Maar toen ik de eerste hap nam viel alles even weg en genoot ik zo. Wat was dit lekker. Ik schepte twee keer op. Mijn ouders keken glimmend toe. Hoe gek het ook klinkt; ik hou van eten en van koken.

Sinds een paar weken krijg ik hulp van een coach. Het gaat langzaam beter met mij. Ik wil nooit meer terug naar alleen groente en fruit. Ik eet nog wel sla, maar nu met croutons, ei, kip en dressing. Ik werk er hard aan om beter te worden. Als kind kwam ik meteen aanrennen wanneer mijn moeder thuiskwam met de boodschappen. Ik keek in haar plastic tassen en zocht naar lekkere dingen. Zij lachte en zei dat ik even moest wachten.

Dat is mijn doel.

Niet langer bang zijn voor eten maar er weer van mogen genieten. Zonder dat er iets tegenover moet staan. Zodat ik eindelijk kan ontdekken wie Anne zonder eetstoornis is.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Wil jij ook hulp om je eetstoornis te overwinnen? Plan een intakegesprek

Story of Hope "Vallen en opstaan!"

Ditmaal een prachtig Story of Hope van Anne
Anne loopt stage bij ISA Power

Het leven is vallen en opstaan!

Het moment dat ik voor het eerst in mijn leven de trappers rond draaide op mijn eerste kleine fietsje. Het moment dat mijn moeder maar al te vaak heeft omschreven in mijn leven, waardoor ik het goed kan navertellen. Vallen en opstaan, maar fietsen moest en zou ik kunnen, dezelfde dag nog. Zoals mijn moeder altijd mooi verwoordt: "Je was toen al een strebertje". Een mooie karaktereigenschap, zou je zeggen. En dat is het ook, maar er ligt een grens. En over die grens ben ik, helaas, heen gegaan.

Ik genoot van het leven, leefde het leven van een jong meisje, zoals het hoort te doen. Afspreken met vriendinnetjes, buiten spelen, lekker winkelen en volleyballen.

Dit veranderde toen ik naar de middelbare school ging. Ik ben altijd het ‘stille strebertje' geweest. Deze karaktereigenschap, is echter omgeslagen op de middelbare school. Het moment dat ik naar het VWO ging, was een omslagpunt. Heel langzaam, veranderde ik. Ik werd nog meer een ‘stil strebertje', en keerde meer in mijzelf.

Ik sloeg door!

Dat veranderen was heel onschuldig. Totdat het doorsloeg. Ik stortte me volledig in het leren, waarbij ik ondertussen controle in het eten zocht. Lichamelijk ging het qua gewicht hard achteruit. Maar ook geestelijk veranderde ik. Ik wilde niet falen, wilde het perfect doen.

Op een gegeven moment ben ik doorgestuurd naar de kinderarts. Er was eerst nog geen sprake van een eetstoornis, tot het moment dat ik het daadwerkelijk meer moest gaan eten. Ik kan me dit herinneren, als een zwart gat waar ik in viel. De overtuiging dat ik geen probleem had, zakte volledig in mijn schoenen, en ook voor mijn omgeving werd duidelijk dat er meer aan de hand was. Door de kinderarts werd alle hulpverlening in gang gezet.

Ik haalde zelfs nog belachelijk goede cijfers!

Jaar 3 van het VWO heb ik uiteindelijk gehaald, met belachelijk goede cijfers. Achteraf is dit heel onwerkelijk, want ik was toen meer aan het overleven, dan aan het leven. Die zomer, was de laatste reis van ons hele gezin, namelijk een grote reis van 4 weken naar Amerika en Canada. Ik mocht mee, aangezien ik die maanden daarvoor wat kilo's was aangekomen, waarmee ik het aan moest kunnen. Ik vind het moeilijk om te zeggen of ik 100% heb genoten, aangezien ik nog steeds ziek was. Wanneer ik de foto's terug kijk, durf ik met zekerheid te zeggen dat de vakantie grotendeels overheerst werd door mijn eetstoornis. Tot op de dag van vandaag heb ik daar spijt van. Maar ik weet dat ik daar op dat moment, niet veel aan kon doen. De eetstoornis, mijn tweede ik, was de heerser over mij.

Na deze vakantie, heb ik het roer omgegooid.

Ik ben toen van het VWO naar Havo te gaan, om meer tijd en energie vrij te maken om te herstellen van mijn eetstoornis. Op dat moment vond ik mezelf een mislukkeling: school was namelijk het enige waar ik nog in kon presteren, dacht ik. Het voelde, alsof ik enorm faalde. Inmiddels was ik doorgestuurd door mijn psycholoog naar een psychiater. Een moment dat ik me volop schaamde. Was ik echt dat meisje, die altijd kon genieten van eten, van het leven, maar die nu opeens naar een psychiater moet omdat ze er zelf niet meer uit komt?

Altijd heerste die controle over mijn leven. Elke dag stond toen in het teken van (genoeg) eten, aankomen, gewicht, en onzekerheid. Na de overstap op de middelbare school naar Havo, heb ik besloten om te gaan voor herstel.

Herstel gaat met pieken en dalen, maar ondanks die dalen, heb ik mezelf weer gevonden. Er kwamen telkens weer momenten dat ik dacht: ik bereik hier helemaal niets mee. Ik wilde me focussen op wat IK leuk vond: vriendinnen, familie sport: hardlopen en natuurlijk de toekomst. Verdorie niet die stomme eetstoornis die me die schijncontrole bood.

Er kwam een punt waarop ik mezelf vragen ging stellen. Is dit wat ik wil?

Wil ik telkens in die jojo belanden? Wil ik telkens die strijd tussen aankomen en op gewicht blijven, de onzekerheid over mijn gezondheid, mijn ouders die ik in onzekerheid laat? Op die vragen wist ik allemaal een antwoord te geven. Ik kwam altijd tot de conclusie: die eetstoornis ga ik volledig loslaten. Wat er ook voor nodig is: ik ga ervoor. Die knop die telkens maar voor een deel draaide en vervolgens weer terug, is voor de volledige 360 graden gedraaid. Mijn motivatie was altijd duidelijk: een gezond leven om uiteindelijk andere mensen te kunnen helpen. Een gelukkig leven waarin ik kan genieten van elke seconde van de dag.

Het is een gevecht wat me alleen maar sterker heeft gemaakt

Maar ik ben gaan inzien, dat zo’n gevecht je alleen maar sterker maakt. Voor mijn studie, voor mijn toekomst, voor mijn passies. Ik ben me altijd bewust geweest van het feit dat ik er beter op zou worden, in plaats van dat ik me bewust was van de eetstoornis.

Ik ben aangekomen in gewicht, waardoor mijn lichaam weer gezond is. Maar belangrijker is dat ik geestelijk genezen ben. Ik ben namelijk op het punt waar ik trots kan zijn op mezelf en op hetgene wat ik bereikt heb. Op het punt waar ik nu sta, waar ik geniet van alle dingen om me heen. Het strebertje in mij, wat was omgeslagen naar de eetstoornis, heb ik weer de andere kant op geduwd. Richting het leven.

Moeilijk, maar nodig?

De eetstoornis heeft mij de moeilijkste tijd van mijn leven bezorgd, maar het heeft me ook gemaakt tot wie ik nu ben. Elke dag leer ik weer meer, over mezelf, over mijn leven, over mijn toekomst. Ik kan gewoon genieten van het leven, zonder mij volledig te storten op óf de eetstoornis, of school. Door de dieptepunten die ik heb meegemaakt, ben ik me meer bewust van de hoogtepunten. Datgene wat ik heb meegemaakt, ga ik nu gebruiken als kracht om anderen te ondersteunen en te helpen. Mijn kracht wil ik inzetten om mensen te helpen met het overwinnen van een eetstoornis.

Blijf niet staan, maar durf te kiezen!

Durf te kiezen voor de échte jij. Het is eng, het is niet makkelijk, maar het is het zo waard. Geloof me, je krijgt er zo veel voor. Wil je ook bijdragen aan een wereld zonder eetstoornissen? Kijk dan eens naar wat jij kunt doen als een vrijwilliger bij ISA Power. We kunnen jou goed gebruiken!

Kim steeg boven haar eetstoornis uit!

Verhaal geschreven door Kim Nicodem - Coach ISA Power team

In control!

Tijdens mijn eetstoornis was controle mijn grootste vriend. Als ik controle had, voelde ik me veilig en rustig. Uren, dagen, weken en maanden was ik er zoet mee om maar alles zoveel mogelijk onder controle te krijgen.  Dat mijn leven inmiddels een gevangenis aan het worden was zag ik niet eens, want ik had het veel te druk met alles onder controle te houden.

Bye bye eetstoornis!

Maar dan is er dan toch dat moment, waarop je wakker wordt en beseft dit kan zo niet langer. Ik besloot voor eens en voor altijd afscheid te nemen van mijn eetstoornis. Ik was er helemaal klaar mee. Bye, bye eetstoornis!! Zo simpel was het zeker niet, maar ik besloot wel de strijd aan te gaan. Een strijd van letterlijk heel veel vallen en opstaan.

Moeten van mijn eetstoornis

De controle bleek de kern van mijn probleem. Net als met het ontstaan van de eetstoornis, werd controle met het afscheid nemen van de eetstoornis,  ook mijn grootste vriend. Als een echte perfectionist betaamd wilde ik het afscheid nemen van mijn eetstoornis compleet goed doen. Maar wat is dat eigenlijk goed genezen van je eetstoornis. Ben je genezen als je eet? Of ben je genezen als je geen gedachtes meer over eten hebt. Ik besloot in ieder geval het eten volledig te doen zoals het moest. Want MOETEN dat kon ik wel. Als anorexiapatiënt wist ik een ding, moeten dat kon ik als de beste. Dus er MOEST gegeten worden WAT er op  mijn eetlijst stond, WANNEER het op mijn eetlijst stond, WAAR het op mijn eetlijst stond, met WIE het op mijn eetlijst stond etcetera.

Genezen van een eetstoornis?

Oh wat was mijn omgeving blij. Ik at weer, ging er weer steeds beter uit zien. De kilo’s kwamen er langzaam maar zeker aan. Maar was ik genezen? Nee zeker niet. Ik besefte op een morgen dat mijn nieuwe eetregime eigenlijk net zo dwangmatig en gecontroleerd was, met het enige verschil dat ik nu deed wat andere mensen voor mij verzonnen hadden in plaats van dat ik me aan mijn eigen geschreven regels hield.  Was dit hoe ik de rest van mijn leven verder wilde? Eten volgens een lijstje, continu bezig zijn met waar, wat en wanneer? Of wilde ik vrij zijn? Ik koos het laatste!

Nutteloos door mijn eetstoornis

Al maanden voelde ik me ontzettend nutteloos. Mijn eetstoornis had mij knock out geslagen met als gevolg dat ik mij alleen nog bevond in de wereld van de eetstoornis. Het was dus eigenlijk helemaal niet gek dat mijn nieuwe levensstijl net zo dwangmatig werd als de oude. Ik had tenslotte ook niet anders om mij op te focussen. Een ding was duidelijk ik had een doel nodig zodat ik het beter worden niet meer vooral voor anderen deed maar juist voor mijzelf.

Mijn eetstoornis was streberig

Ook deze zoektocht begon ik misschien iets te fanatiek. Ik voelde me zo nutteloos dat ik meteen vond dat ik weer aan het werk moest en zocht als een gek naar een nieuwe baan die bij me past. Al weer een extern doel en niet een doel omdat daar mijn hart lag, maar vooral omdat het, je  raadt het al,  MOEST. Een hoop frustratie was het gevolg, want ook dit deed ik weer voor de buitenwereld en niet voor mezelf.

Mijn cadeau; loslaten

Als beloning voor mijn harde werk, mocht ik mee naar een klimcursus. Als iets het tegenovergestelde van in controle zijn is het wel klimmen. Jij hangt aan een touw, een ander die je zekert en als de klap op de vuurpijl krijg je ook nog eens valtraining, waarbij je jezelf vrijwillig twee meter naar beneden laat vallen. Niet echt een hobby die je verwacht voor iemand met een eetstoornis, toch? Gek genoeg, bleek ik het leuk te vinden! Voor het eerst in tijden had ik weer eens echt plezier. Ik steeg letterlijk weer eens boven mijzelf uit. Ik werd uitgedaagd, met mijn angsten geconfronteerd. Maar wat mij het meeste duidelijk werd is zoals Isabelle zo mooi zegt: Je bezit een kracht die sterker is dan je grootste angst.

 Krachtvoer

Vanaf dat moment werd eten geen MOETEN meer, maar werd het de brandstof om mijn motor draaiende te houden. De motor om te zorgen dat ik de dingen kan doen die ik leuk vind. Klimmen heeft mij mentaal sterker gemaakt, waardoor ik zie dat ik geen controle meer nodig heb, omdat ik weet dat er maar een controle is die er bestaat en dat is die, die jou volledig overneemt.

Stijg boven jezelf uit!

Dit is geen blog om jullie allemaal te overtuigen om te gaan klimmen, maar wel een om je te overtuigen om al dat moeten eens los te laten. Ga op zoek naar dingen die je echt leuk vindt, dingen waar jij je bed voor uit komt met een lach of misschien zelfs een dansje. Je zult ontdekken dat je zoveel sterker en krachtiger bent dan je ooit had gedacht.

Stel doelen in de dingen die je gaat ondernemen zodat je altijd weet waar je het voor doet. En al die dingen die nu eenmaal moeten zoals studie en werk, komen dan vanzelf ook, want als jij doet wat je leuk vindt en waar je hart ligt, komen er mooie dingen op je pad.

Wil jij ook nieuwe doelen stellen en heb je daar hulp bij nodig? 

Mijn weegschaal heb ik bij het grofvuil gezet, daar waar die hoort!

Dit inspirerende verhaal is geschreven door Nathalie

Op mijn 14e begon mijn eetprobleem als iets vrij onschuldigs. Ik had een periode waarop het zowel op school als thuis niet lekker liep en dat had ik zelf niet in de hand. Ik ontdekte echter iets waar ik volledige controle over kon hebben, althans dat dacht ik. Ik viel een kilootje af en dat voelde als een overwinning. Waarop ik besloot dat ik nog vele van dit soort overwinningen wilde behalen.

Ik ben een doorzetter en ik houd van overwinningen!

Ik ben een doorzetter, dus dit lukte en ik dacht dat dit een oplossing zou zijn voor al mijn problemen. 13 jaar(!) lang beheersten deze “overwinningen” mijn leven. Het was mijn manier om met tegenslagen om te gaan en het bood houvast bij alles in het leven wat ik moeilijk vond. Ik had een obsessie ontwikkeld, wilde alles zo perfect mogelijk doen, maar in werkelijkheid was ik doodongelukkig. Ongemerkt hadden mijn “overwinningen” ervoor gezorgd dat ik steeds meer een stukje van mijzelf was verloren. Verlies van eigenwaarde, geluk en plezier in het leven.

Ik heb de wil en kracht hervonden in mijzelf!

Met hulp van mijn coach van ISA Power heb ik mijzelf beetje bij beetje teruggevonden. Ik heb de wil en kracht kunnen vinden om het gevecht met het grote, boze monster aan te gaan. Inmiddels 3 maanden verder heb ik al van veel dingen afstand en afscheid kunnen nemen, waaronder één van mijn grootste obstakels: de weegschaal. Om toch waardig afscheid te nemen van dit voor mij vreselijke ding, heb ik de volgende brief geschreven voordat ik hem bij het grofvuil heb gezet: 

“Beste weegschaal, 

Er zijn tijden geweest dat ik mijzelf niet meer wilde zijn. Maar nu wil ik jou niet meer. Jij bent iets dat nooit tegen mij heeft gelogen en toch spreek jij niet de waarheid. Ik kan namelijk het beste mijzelf zijn zonder jou en dan ben ik een veel leuker persoon.

Daarom is het tijd dat wij afscheid van elkaar gaan nemen. Ik zal niet ontkennen dat dit afscheid heel moeilijk is. Vreemd eigenlijk... Hoe kan het moeilijk zijn afscheid van iets te nemen dat ik zo verschrikkelijk haat?

Afscheid nemen van iets zou zwaar moeten zijn als je ergens van houdt. Maar ik hou niet van jou weegschaal! Ik ga NU afscheid van jou nemen! Juist omdat ik dan weer van mijzelf kan houden.

Vaarwel weegschaal! Vaarwel eetstoornis!” 

Laat een leuk bericht achter voor Nathalie! En wil jij ook geholpen worden en de kracht in jezelf  ontdekken of hervinden neem dan eens een kijkje bij coaching en bekijk de referenties.

Mij werd 'doodleuk' verteld dat genezen van een eetstoornis niet mogelijk was.

Story of Hope geschreven door: Rosanne

Tijdens mijn behandeling voor mijn eetstoornis kreeg ik hulp van een psychologe. Bij haar voelde ik me vaak niet serieus genomen en niet begrepen.

Stiekem dacht ik: ‘Ja, wat weet jij er nou van. Je zegt maar wat, je weet helemaal niet waar je over praat!’. Ik ging vaak geïrriteerd naar huis en verloor de hoop dat ik ooit zou genezen van die klote-eetstoornis die mijn leven zo verziekte.

Ik liep vast.

Ken je dat gevoel dat je ergens in vastloopt? Toen ik vastliep bij deze psychologe ging ik op zoek naar een andere vorm van hulp omdat ik wist dat, ondanks dat het al veel beter ging, ik mijn eetstoornis nog niet helemaal had overwonnen. Ik kwam ergens een bericht tegen over Isabelle Plasmeijer haar boek ‘Wanneer KAP jij ermee?’ en bestelde het. Hier herkende ik me in.

Ik was niet raar, debiel of zwak en zielig.

Nee, er was iemand en nog veel meer mensen die dezelfde gekke dingen deden en die door dat te overwinnen juist heel sterk waren geworden! Ik las het boek snel uit, maakte de opdrachten en was blij dat ik eindelijk eens iets kon doen om die eetstoornis te overwinnen in plaats van alleen maar gesprekken te voeren met mijn psycholoog. Mijn moeder zag hoe intensief ik bezig was met het boek en maakte een afspraak met Isabelle Plasmeijer. Bij onze eerste ontmoeting voelde het gelijk heel goed en ik begon aan mijn (B)EAT-IT personal training.

Met Isabelle als coach veranderde er veel voor mij.

Van Isabelle krijg ik er vertrouwen in en ik wist dat ze er alles aan zal doen om mij te helpen. Omdat Isabelle ‘hetzelfde’ heeft meegemaakt neem ik sneller iets van haar aan, denk ik over de dingen die ze zegt serieus na en voel ik me begrepen. Ik ben niet bang meer om te vertellen waar ik me zorgen over maak of over wat ik denk. Ook weet ik eigenlijk nu pas zeker dat ik écht van mijn eetstoornis af wil omdat ik zie dat het mogelijk is om je eetstoornis te verslaan en een fantastisch stralend mens te worden.

Mij werd 'doodleuk' verteld dat genezen van een eetstoornis niet mogelijk was. 

Mij werd voor het traject bij ISA Power altijd verteld dat 100% genezen niet mogelijk was, waardoor ik het moeilijk vond om het gevecht überhaupt aan te gaan. Het is heel fijn voor me om daadwerkelijk iets te kunnen doen om mijn eetstoornis te verslaan. Ik ben actief bezig en de opdrachten uit de (B)EAT IT Personal Training geven me veel inzicht.

Ik leer niet alleen dingen over eten maar juist heel veel over mezelf. Ik leer mezelf steeds beter kennen en bespreek met Isabelle hoe ik daar mee om kan gaan. Ook leer ik dat ik mijn emoties mag uiten en denk ik na over hoe ik mijn leven in wil richten.

Ik vind mezelf, de Rosanne zonder eetstoornis, weer terug.

Dat geeft me veel positieve energie waardoor ik me rustiger en gelukkiger voel en het vanzelf makkelijker is om toch dat koekje of die lolly te nemen of zelfs weer uit eten te gaan. Sinds ik ben gestart met (B)EAT-IT voel ik me heel anders .... in positieve zin. Ik heb meer inzicht in mezelf en de mensen om mij heen. Hier leer ik los te laten, te leven in het hier en nu. En ik besef me dat ik niet perfect hoef te zijn.

Ik leer niet hoe ik moet ‘overleven’, maar hoe ik moet  ‘leven’.

Nog steeds blijft het moeilijk om de rekenmachine in mijn hoofd uit te zetten, om niet in paniek te raken als mijn broek net iets strakker zit, om niet in huilen uit te barsten in het pashokje als maatje 34 niet past, om eten dat me spontaan wordt aangeboden aan te nemen, om opmerkingen over vet/kcal/suikers te negeren, om van mezelf te houden en om niet meer te luisteren naar die stem in mijn hoofd die vaak toch nog veel te hard tegen me schreeuwt.

Maar ik leef, ik leef weer!

Ondanks het schuldgevoel en de paniek die ik vaak voel, eet ik toch. Het is lastig, maar het betekent ook dat ik weer met vrienden afspreek, leuke dingen doe, op visite kan, kan logeren en zelfs al een keer uit eten ben geweest! Daarnaast straal ik weer, groeit mijn haar in twee maanden sneller dan in het hele afgelopen jaar, krijg ik m’n figuur weer terug en heb ik weer energie!

Het belangrijkste voor mij in mijn herstel is vertrouwen.

Vertrouwen op mezelf, dat ik daadwerkelijk die eetstoornis kan verslaan. Ook het vertrouwen dat ik van Isabelle krijg en van andere mensen om mij heen. Dit vertrouwen zorgt ervoor dat ik mijn eetstoornis niet meer nodig heb. Ik vertrouw erop dat het goed komt, ook als ik de controle loslaat.

Mijn tip is: geef niet toe aan je angst.

Je zal in het diepe moeten springen, en dat is eng. Heel erg eng. Maar voor altijd bovenop de duikplank blijven staan heeft geen zin. Verzamel moed en ga de uitdaging aan. Laat de controle los. Doe het. Stel niet meer uit. Het zal moeilijk zijn, en soms zal je huilend terug verlangen naar die veilige wereld van je eetstoornis, maar uiteindelijk zal je weer écht leven en écht kunnen genieten. Ik heb de sprong genomen en ook al ben ik nog niet helemaal van mijn eetstoornis af, ik ben weer mezelf, lach weer, geniet weer en voel me gelukkig. Als ik het kan, kan jij het ook.

Jouw leven ga je toch door niets of niemand van je laten afpakken?
Liefs, Rosanne 

“Bij mijn coach Ad Penninx kan ik gewoon mijzelf zijn”

Geschreven door Rowan: 13 jaar en worstelt met een eetstoornis.

A STORY OF HOPE 

“Bij mijn coach Ad kan ik gewoon mijzelf zijn”

Ik heb Ad voor het eerst ontmoet bij de (B)EAT IT workshop van ISA Power in Rotterdam. Hij gaf mij een hand en stelde zich voor en mijn gevoel was gelijk goed! Die dag hebben we elkaar beter leren kennen. Er was gelijk een klik en ik voelde me op mijn gemak bij Ad. Bij hem kon ik “gewoon” mijzelf zijn. Die dag heb ik met meer mensen gepraat en dat vond ik heel erg fijn.

"Mijn ogen gingen open, er waren meer mensen zoals ik, ik besefte dat ik niet alleen was. Naar dit stukje was ik op zoek, dit had ik nodig!"

Blijf in mij geloven!

Nu ik het coaching traject ben aangegaan met Ad heb ik heel sterk de wil om beter te worden. Door veel met Ad te praten en opdrachten te doen - uit de (B)EAT IT Training - laat hij me de weg zien hoe ik het een beetje moet doen. Ik heb niet allerlei gezeur van dokters, diëtisten, ouders en familie nodig. Als je mij gewoon laat zijn en mijn ding laat doen, blijft geloven en mij blijft steunen dan komt het echt wel goed. Ik wil echt genezen en ik ben zelf al heel erg tevreden met wat ik tot nu toe al bereikt heb.

Mijn coach Ad Penninx begrijpt wat ik doormaak!

Vanwege de afstand kan ik Ad niet dagelijks zien, maar Skype werkt erg goed. We skypen elke week en zo nu en dan proberen we een live afspraak te maken. De laatste keer zijn we met de trein naar Ad gegaan. Dit is al een heel uitstapje opzich is, want de omgeving waar Ad woont is erg mooi. We gaan dan altijd even aan het water een balletje trappen. Daarna gaan we aan de slag met de opdrachten.

Ik voel me begrepen!

De manier zoals het nu gaat geeft me een heel prettig gevoel. Daarnaast kan ik Ad altijd bellen en makkelijk benaderen. Het is zo fijn dat hij er voor me is. Zeker omdat Ad ook begrijpt wat het is om een eetstoornis te hebben.

Groeten,

Rowan

P.s: Laat een bericht achter voor Rowan! Mocht jij ook een jongen of zelfs al een volwassen man zijn met eetproblemen. Schaam je niet! Wij helpen je graag! Plan een gratis intake gesprek in.  

Is paardencoaching ook effectief bij eetstoornissen?

Toen ik aankwam lopen zag ik mijn coach Isabelle Plasmeijer al staan op onze vaste ontmoetingsplek. De vorige keer had Isabelle gezegd dat we iets leuks zouden gaan doen, alleen ik wist nog niet wat. Mama had al wel gezegd dat ik mijn paardrijdlaarzen aan moest doen en een jas en broek aan moest trekken die vies mochten worden. Daar stond ik dan in mijn paardrijd outfit in hartje Den Bosch. Ik had natuurlijk al wel een klein vermoeden wat we gingen doen. Isabelle vroeg mij in ons allereerste gesprek wat mijn doelen en dromen waren en wat ik het allerliefst zo snel mogelijk weer wilde doen.

Paardrijden is mijn grote passie!!

Dat was niet zo moeilijk voor mij om te beantwoorden: paardrijden is mijn grote passie. ‘Dan moeten we deze droom maar zo snel mogelijk in vervulling laten gaan, vind je ook niet? vroeg Isabelle mij. Ze vertelde toen dat er twee mannen zaten te wachten in het café die mij graag wilde ontmoeten en met mij een paarden coach sessie zouden gaan doen. Ik was super blij toen ik het hoorde, het was ondertussen méér dan een jaar geleden dat ik voor het laatst op een paard had gezeten. Één jaar lang had ik niet kunnen doen wat ik eigenlijk super graag doe! Een eetstoornis kun je niet combineren, het hindert je om voluit te leven en voor je passie te gaan. 

Mijn passie en mijn eetstoornis gaan niet samen!

In het café ontmoette ik Ben en François van Meander paardecoaching, ze waren hartstikke vriendelijk en hadden er net als ik heel veel zin in. We besloten zo snel mogelijk te gaan en reden naar het buitengebied van een dorp in de buurt. Daar was een huis opgebouwd uit leem en klei en nog meer natuurlijke materialen. Het zag er heel mooi en verzorgd uit. Buiten was een groot weiland waar twee Ijslanders stonden te grazen. Je kan je voorstellen dat ik er ‘kei’ veel zin in had natuurlijk.

“Paarden zijn spiegels van de ziel, ze reflecteren jouw emoties zoals ze zijn. Puur, eerlijk en confronterend leren ze jou om zelfverzekerder te worden en op te komen voor wie je bent” Isabelle Plasmeijer

Die oude IJslander zou mijn coach, ofwel spiegel, zijn deze dag. Ik mocht de IJslander uit de wei halen. Het was al weer erg lang geleden dat ik een paard uit de wei mocht halen. Toch voelde het alsof ik het vorige week nog had gedaan, vertrouwd en fijn. Dit was de eerste keer dat hij weer naar buiten mocht op het gras en dat heb ik gemerkt. Het eten van het gras vond hij heel interessant en lekker. Ik moest hem daarom af en toe flink met me mee trekken, een echte lekkere gras-eter. 

De IJslander vond het gras een tikje interessanter!

We gingen in een met lint afgezette wei de paardencoachsessie doen. Als eerste gingen we het paard lekker borstelen. Omdat het lente wordt verliest hij al zijn winterharen dus het was een hele klus om alle losse haren weg te borstelen. Daarna gingen we even rustig een paar rondjes lopen om aan elkaar te wennen. Helaas was het gras toch een tikje interessanter en dat maakte het af en toe wel lastig.

Hoe zelfverzekerder ik was hoe gemakkelijker het paard mij volgde!

Bij de eerste oefening moest ik zelf rechtop en zelfverzekerd lopen zodat het paard met mij meeliep en naar mij zou gaan luisteren. Met als doel dat ik het touw langzaam losser kon laten en hij me toch zou volgen. Dat was vandaag best lastig vanwege het gras. Ik moest goed aanvoelen wanneer hij weer wilde gaan eten en hem dan bijtijds corrigeren. Af en toe lukte dat niet maar ik leerde snel en het ging steeds beter. Ik merkt dat hoe rechter ik mijn rug hield en zelfverzekerder ik liep, en me ook zelfverzekerd voelde en overkwam op het paard, hoe makkelijker het paard met me meeliep. Ik kon het touw wat losser laten en hem steeds een beetje meer ruimte geven. Dat was fijn en mooi om te zien.

Toen gingen we wat bochten maken om pionnen heen. Door voorop te lopen kon ik de pony goed begeleiden en sturen. Dat ging best goed. Als laatste gingen we wisselingen doen in tempo; van snel naar wat langzamer lopen. Zo makkelijk was dat niet want hij was enthousiast en als ik dan bijna stil stond wilde hij weer gaan eten. Dit was een kwestie van goed aanvoelen en hem optijd corrigeren. Het ging steeds een beetje beter.

Ik heb echt een super middag gehad. Ik heb geleerd dat wanneer zelfverzekerd overkomt over iemand ‘de baas kan zijn’ en hem of haar kan sturen. Ik vond het goed om te zien van mezelf dat ik dat kan. Door deze middag heb ik het gevoel dat ik zekerder ben, sterker, niet meer zo ingedoken maar rechtop. Dat voelt goed! 

Paarden zijn spiegels van de ziel. Ze spiegelen jouw gedrag en daarom is paarden coaching bijzonder goed inzetbaar bij mensen met eetproblemen en eetstoornissen zoals anorexia, boulimia en binge eating disorder (vreetbuistoornis). De personal coachtrajecten van ISA Power worden op maat gemaakt. Jouw doelen en dromen worden als uitgangspunt genomen tijdens het coachtraject. Wil jij ook je eetstoornis overwinnen (of iemand helpen) en wil je meer weten over de personal coachtrajecten? Plan een een gratis intake gesprek in!
 

Ik was doodsbang, maar ik ben toch gegaan!

De evaluatie van Elsa (17) van het Once in a Lifetime Event van ISA Power

Vrijdagavond 6 maart 2015.

Het is inmiddels een paar weken geleden maar het lijkt nog zo dichtbij; het Once in a Lifetime event.  Ik vond het echt heel spannend. Ik wist totaal niet wat ik kon verwachten. Zou het wel wat voor mij zijn? Kon ik niet beter thuisblijven? Toch ben ik samen met mijn moeder, die me een lift gaf, richting Eerbeek vertrokken.

Over een smal, onbelicht pad, midden door de natuur kwamen we aan bij de Zuiderzon. Twee andere lieve meiden stonden buiten te wachten, met hen ben ik samen naar binnen gegaan waar we heel lief werden ontvangen door de ISA Power crew. Na een korte rondleiding werden we uitgedaagd antwoord te geven op vragen zoals: Waarom ben ik gekomen? Wat wil ik bereiken? Wat wil ik gaan leren? Toch best ingewikkeld ;-)

Daarna volgde een kennismakingsronde waarin we de antwoorden bespraken met elkaar. Ik realiseerde me dat ik me bevond tussen mooie, bijzondere vrouwen, jong en oud, met ieder haar eigen doelen. Ik vond het heel spannend om mijn dromen te delen. Ik ben altijd al een onzeker meisje geweest en ik durf dingen niet snel te delen in een groep. Zeker niet met onbekenden. Dus dat was gelijk al een uitdaging voor mij! Na de kennismaking hebben we een avondmeditatie gedaan, zodat we rustig naar bed konden. Ik weet niet hoe lang het was, maar ik was zo opgewonden en zat vol met adrenaline dat het voor mijn gevoel uren duurde.

Zaterdag 7 maart 2015:

’S ochtends startte we buiten met yoga. Wie dat wilde mocht op blote voeten meedoen en er waren ook een aantal mensen die dat deden. Voor mij toch nog net iets te koud. Het was ontzettend fijn de dag zo te beginnen. Ik merkte dat ik tot rust kwam en minder in mijn hoofd zat en veel meer in mijn lichaam. Na de yoga gingen we ontbijten. Dit was het moment waar veel mensen bang voor waren, maar voor elk maaltijd werd een leuk “gebed” opgezegd. Ik vond het echt heel motiverend werken. De sfeer aan tafel was daardoor erg goed. Het was fijn dat de focus niet lag op het eten zelf. Ook werd er hier geen druk op uitgeoefend. Iedereen kon pakken wat hij wilde.

Om tien uur startte de workshop. De stoelen stonden in theater opstelling en we hadden een mooi werkboek waarin we aantekeningen konden maken. Ik heb zelf echt heel veel aantekeningen gemaakt. Ik vond dit fijn: het was een goede manier om achteraf te kunnen teruglezen wat er allemaal is gezegd. Het eerste gedeelte hadden we het over het belang van ademhaling en het effect op het stressgehalte in je lichaam. Dat was enorm waardevol voor iedereen. Aan de hand van leuke en motiverende filmpjes gigen we zelf aan de slag met ademhalingsoefeningen. Het was heel interactief en we zaten nooit lang stil.  

Één van de coach/trainer van ISA Power is gespecialiseerd in Rots & Water. Dit is het beste te vergelijken met PMT en weerbaarheidstrainingen. Van haar leerde we letterlijk en figuurlijk steviger in ons schoenen staan. Het was confronterend, maar het gaf iedereen een krachtig gevoel.

Ook de omgeving was prachtig.

De Veluwe staat natuurlijk bekend vanwege zijn km’s lange wandel en fietspaden, waar veel natuurliefhebbers op af komen. Ook wij hebben gretig gebruik gemaakt van de mooie omgeving. Tijdens de stilte wandeling werd ik niet alleen geconfronteerd met de mooie natuur, maar ook met mijzelf. Ik kon niet anders dan stilstaan bij dingen: zoals mijn gedachtes.

Het programma was erg afwisselend. ’S middags kwam een bekende Nederlandse motivatie spreker, genaamd Stijn Coronel, vanuit zijn rolstoel vertellen hij over zijn leven en alles wat hij had meegemaakt. Wat een positieve en inspirerende man is Stijn. Hij leerde ons dat het leven, ondanks heftige ervaringen en tegenslagen, toch heel mooi kan zijn. En dat het genieten van het leven in de kleine dingen zit en te maken heeft met de manier waarop je naar dingen kijkt. ’S Avonds hebben we nog een super mooie film gekeken en sloten we de avond af met een korte meditatie. Ik was bekaf: voldaan, gelukkig en moe van de heftige dag en de emoties.

Zondag 8 maart 2015:

Zondag was de laatste dag alweer. Ook deze dag zijn we weer begonnen met yoga. Dit keer werd de yogales gegeven door een van de deelnemers uit de groep. Zij werd uitgedaagd buiten haar comfortzone te stappen. Het was immers haar droom om yoga instructrice te worden. Daar kreeg ze de kans om te delen en te laten zien was ze al wist en kon. En ze deed het ontzettend goed! Wat een fijne ‘succes’ ervaring voor haar.  

Ook deze dag waren er veel workshops en werden we weer aan het werk gezet met: Wie ben ik?’ En wat maakt jou wie jij bent? We leerden presentatie technieken en spreken voor een groep. Dat was spannend, maar ook heel gaaf om te doen. Het einde van deze dag sloten we af met een leuke workshop over Imago Styling, lichaamstaal en houding. We kregen allemaal een Goodie–bag vol met leuke en mooie verzorgingsproducten en twee mensen kregen zelf een complete kleurenanalyse t.w.v. € 190 cadeau, waaronder ik!

Ik kan me nog herinneren hoe moeilijk en spannend ik het vond om te gaan. Maar het afscheid was niet minder zwaar. Het was echt een hele leuke groep. We hebben veel gedeeld samen, iedereen was lief voor elkaar en de herkenning was heel fijn en motiverend. Ook nu nog, weken na het event, heb ik contact met dames en meiden van het Once in a Lifetime event. Er is zelfs een WhatsAppgroep opgericht. Hierin bespreken we hoe het gaat, waar we tegen aan lopen en belangrijker, we motiveren we elkaar en sturen elkaar leuke foto’s en quotes door. Dat is heel fijn.

Ik heb een fantastische buddy Mariëlle.

 Als laatste onderdeel moesten we op deze dag een maatje vinden. Met deze buddy zouden we ook thuis nog verder aan de slag gaan. Dat is fijn, dan hoef ik het niet alleen te doen! Mijn buddy en ik kunnen het goed vinden samen.

We hebben nog oefeningen gemaakt over zelfleiderschap en we stimuleren elkaar om stapjes te zetten richting onze dromen. Soms is het makkelijker om de ander te coachen dan mezelf. Wat ik allemaal heb geleerd tijdens het Once in a Lifetime event neem ik voor altijd met mij mee. Ik ben écht zo blij dat ik de stap heb gemaakt om naar het event te gaan!

"Ik zou het iedereen, ongeacht leeftijd, aanbevelen". - Elsa