Geschreven door Michele van Ingen
Ervaringsdeskundige coach bij ISA Power
Ik ontwikkelde al jong voelsprieten waarmee ik mijn omgeving aftastte hoe ik me het best kon gedragen. Ik ben opgegroeid met een moeder die in de knoop zat met zichzelf en mij er eigenlijk niet bij kon hebben. Mijn moeder bepaalde de sfeer in huis. Mijn vader was te lief en danste naar mijn moeders pijpen.
Ik ben hooggevoelig en voelde toen dus al wel aan dat er van alles niet klopte. Deze voelsproeten gebruikte ik natuurlijk niet alleen thuis. Ik zette ze in om aan te voelen wat er van mij verwacht werd. Om zo geaccepteerd te worden, de acceptatie die ik thuis miste.
In mijn puberteit begon ik tegen mijn moeder aan te schoppen omdat ik niet kreeg wat ik nodig had. Geen warmte, geen arm om me heen, geen bevestiging, geen sturing, geen gesprekken, niks. Alleen ruzie. Ik had zelf toen nog niet door wat er speelde. Ons gezin was voor een buitenstaander namelijk volledig normaal. Pas toen ik een jaar of 16 was en bij een goede vriendin zag hoe warm het daar was, voelde ik letterlijk een steek in mijn hart en dacht ik: o, zo moet het, dat wil ik ook! Pas jaren later besefte ik dat er bij mij thuis wel degelijk sprake was van emotionele verwaarlozing.
Ik was in mijn middelbare schooltijd vaak van huis weg, bij vriendinnen en besteedde veel tijd aan dansen. Als ik thuis was, zat ik het liefst op mijn kamer.
Ik was al vanaf mijn 7e bezig met dans en was er goed in. En het was mijn uitlaatklep. Tijdens mijn middelbare school begon ik aan een vooropleiding van de dansacademie. Al snel merkte ik dat dit een harde wereld was. Eigenlijk te hard voor mij. Maar het was mijn droom dus ik ging ermee door. Ik had nooit geleerd mijn gevoelens toe te laten, laat staan ernaar te luisteren….of erover te praten….of er iets mee te doen….. En ik had er toch voor gekozen?
Wat eten betreft kan ik me herinneren dat mijn moeder vroeger vaak lijnde terwijl ze een normaal postuur had. Ze deed het brood-dieet en dan weer at ze van alles maar de helft, allerlei methodes kwamen er voorbij. Ook had ze eetbuien waarbij ze een hele rollen koekjes opat. Vanaf mijn 16e denk ik, was ik ook steeds meer met lijnen en afvallen bezig en deed mee met mijn moeders dieet. Helaas ‘hoort’ bij dans en ballet een slank lichaam (al was ik verre van dik). Dat deed er nog een schepje bovenop. Afvallen was mooi meegenomen, zeg maar.
Na het behalen van mijn VWO diploma ging ik naar de dansacademie. De vakantie die ertussen zat leek me mooi om eens flink te gaan lijnen. Dat deed ik samen met een vriendin. Al gauw bleek dat ik er erg goed in was. Hoe meer resultaat ik boekte, hoe fanatieker ik werd. Al gauw at ik overdag maar 1 appel terwijl ik heel actief was. Ik had een vakantiebaan, danste en ging ook flink stappen. Ik herinner me dat het een keer ontzettend zwaar was om mijn arm op te tillen. In plaats van te schrikken vond ik het wel stoer dat ik alles kon op 1 appel.
Zo ging dit een eigen leven lijden. Inmiddels woonde ik op kamers en kon mijn eigen gang gaan wat eten betreft. Ik was erg zelfstandig en regelde alle praktische zaken prima zelf. Emotioneel gezien was ik als een gebouw zonder stevige fundering of basis. Die had ik niet op kunnen bouwen vroeger.
Mijn onvrede over vroeger thuis, mijn onzekerheid, mijn gevoel van binnen over de dansacademie dat ik niet wilde voelen, en nog veel meer, zat allemaal diep in mij verborgen en hield ik diep verborgen door de eetstoornis die ik had ontwikkeld en die steeds meer grip op mijn leven kreeg.
Toen op mijn 21e mijn beste vriendin, de belangrijkste persoon in mijn leven, plotseling overleed aan een auto-ongeluk stortte mijn wereld in. Ik stopte met de dansacademie omdat ik besefte dat ik daar niet gelukkig zou worden maar voelen wat ik moest voelen durfde ik absoluut niet. Ik rende letterlijk voor mijn gevoelens weg, werd hyperactief en kreeg bewegingsdrang, en at steeds minder, net genoeg om te kunnen doen wat ik wilde doen. Living on the edge.
Dit ging zo nog wat jaren door. Gelukkig had ik nog steeds veel contact met vrienden en vriendinnen en deed ik naast mijn dwangmatige bestaan ook nog leuke dingen. Ik zag hoe zij leefden en konden genieten van dingen zoals eten en drinken. Soms probeerden zij wat van mijn gedrag te zeggen maar dit had geen zin, ik hield alles af.
Op een gegeven moment was ik zo moe en zwak en uitgeput, ik was toen bij mijn ouders. Mijn vader begon te huilen en toen brak ik. Ik zei: ok, ik zie dat het niet werkt hoe ik het doe, dan ga ik het maar doen zoals alle mensen het doen want die zijn toch gelukkiger dan ik.
Ik heb zelf gekozen voor een opname en had mijn knop echt 180 graden omgedraaid. Ik was klaar met de anorexia. Ik besefte dat ik met 1 been in het leven stond en met het andere in de controle. En dat dat me niet gelukkig maakte.
Ik was zo blij dat ik weer mocht eten van mezelf. En wat vond ik een herkenning in de kliniek. In een maand of 4 zat ik op mijn streefgewicht en ging ik weer naar mijn flatje. Qua eten ben ik nooit teruggevallen maar alle onderliggende problematiek kwam toen aan bod.
Er volgde een lange weg van psychisch herstel/persoonlijke en spirituele groei. Van beseffen waarom het zo was gelopen. Waar het vandaan kwam. Dat ging met vallen en opstaan. Een depressie kwam ook nog om de hoek kijken. Maar het was sowieso fijn om gewoon vrij en zonder die controledwang te kunnen leven!
Na wat jaren kwam de wens om anderen te helpen met soortgelijke problematiek. Zo kwam ik terecht bij het Riagg. Ik heb ruim een jaar gastlessen verzorgd op middelbare scholen over eetstoornissen. Ik vond dit erg fijn om te doen vanwege de preventieve werking hiervan op de jongeren. Mijn eigen ervaringen kon ik hier ook in kwijt. Ik kon merken dat het de jongeren aansprak het verhaal te horen van iemand die het echt zelf had meegemaakt.
Deze gastlessen deed ik naast mijn werk in de dans- en sportwereld (het dansen had ik na het overwinnen van de anorexia weer opgepakt). Daarnaast ben ik altijd bezig geweest met mijn persoonlijke/spirituele ontwikkeling: wie ben ik, waarom ben ik hoe ik ben, uit wat voor nest kom ik, doe ik wel wat ik wil. Ik was natuurlijk erg lang verwijderd geweest van mijn kern. Hoe dichter je weer bij jezelf komt, en leert luisteren naar je gevoelens die jou de weg wijzen, hoe leuker alles weer wordt.
Op mijn 42e (ik had inmiddels 2 kinderen) ben ik gestopt met het werken in de dans/sport. Ik besloot te gaan voor wat ik al wilde doen na het stoppen van de dansacademie: werken met/helpen van kinderen en jongeren en hun ouders. Helaas werd ik destijds in beslag genomen door de anorexia en nam mijn leven toen een andere wending.
Ik volgde de opleiding SPW en kwam in de kinderopvang terecht, een eerste stap. Na een aantal jaren was ik op zoek naar meer verdieping en heb ik een HBO opleiding tot kinder- en jongerencoach gevolgd en ben daarna een eigen praktijk gestart.
ISA Power kwam ik tegen op Facebook en ik ben heel blij hier met mijn ervaringsdeskundigheid kinderen, jongeren en volwassenen te mogen helpen hun eetstoornis te overwinnen.
Want wat ik deed, kunnen jullie ook! En heel belangrijk: je hoeft het niet alleen te doen!
Wil jij een intake gesprek inplannen? Of misschien wil jij je net als mij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring.
Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.
