Geschreven door: Maureen
Vrijwilliger en buddy bij ISA Power
“Wat als ze morgen besluit niet te schuilen
Haar betere ik voor haar ware gezicht te ruilen
Zullen de vrienden die zij wil vertrouwen
Nog steeds van haar houden?
Als ze huilt, als ze huilt en niet lacht”
Ze huilt maar ze lacht – Maan
Jarenlang zijn de overtuigingen over mezelf geweest: ‘ik ben waardeloos, ik doe er niet toe en ik ben niet goed genoeg’. Jarenlang heb ik me eenzaam gevoeld. Jarenlang heb ik het gevoel gehad dat ik mezelf moest aanpassen om leuk gevonden te worden. Om zo geaccepteerd te worden. Maar het gaat er niet om dat anderen je accepteren. Het gaat erom dat je jezelf accepteert.
Dat is dan ook wat ik de afgelopen jaren vooral heb geleerd. Zelfacceptatie en zelfliefde is dan ook waar ik de afgelopen tijd voornamelijk mee bezig ben geweest. Dat vind ik heel belangrijk, dat je van jezelf leert houden. Op die manier probeer ik tegengif te verzamelen tegen die stomme eetstoornis en de overtuigingen die daarbij horen.
Ik zal me even voorstellen. Hi, mijn naam is Maureen en ik ben 26 jaar oud. Ik speel al 20 jaar piano wat ik nog steeds met veel plezier doe. Ik vind het leuk om met vriendinnen af te spreken, een dagje weg te gaan, naar een terrasje te gaan of ergens iets te eten. Ik hou van muziek luisteren, ik hou van dansen en ik hou heel erg veel van katten.
Ik heb ongeveer vanaf mijn 13e een eetstoornis. Mijn eetstoornis is begonnen in een tijd waarin er in mijn leven een hoop dingen veranderde. Dit is überhaupt een leeftijd waarop er veel dingen veranderen als puber zijnde. Op dat moment veranderde er in mijn omgeving ook dingen die (in)direct invloed hadden op mij. Wat er voor zorgde dat ik me in die tijd zowel thuis, op school als op sociale gebieden niet fijn voelde en me mentaal slechter ging voelen. Op dat moment voelde ik me erg eenzaam, was ik erg onzeker en wilde ik vooral niemand lastigvallen met mijn problemen. Omdat ik het gevoel had dat iedereen om me heen ergere problematiek had om mee om te gaan dan ik. Om hier zelf mee om te gaan heb ik een eetstoornis ontwikkelt.
Het begon met een naar gevoel in mijn maag omdat ik me op dat moment nergens echt op mijn gemak voelde. Hierdoor lukte het me de gehele dag niet om te eten als ik op school was. Dit leek op het begin onschuldig maar dit heeft best een lange tijd geduurd. Wat natuurlijk absoluut niet goed is voor je lichaam en gezondheid. De intentie was in eerste instantie dan ook niet om af te vallen. Maar meer omdat het me fysiek niet lukte om te eten. Het niet eten leidde uiteindelijk tot eetbuien als ik alleen was. Stiekeme eetbuien na school of alleen op mijn kamer. Ik schaamde me er zo erg voor dat ik altijd alle papiertjes verzamelde om ze daarna buiten ergens weg te gooien. Soms melde ik me zelfs ziek van school om op die manier geplande eetbuien te kunnen hebben als er niemand thuis was. Wat weer resulteerde in slechte cijfers op school en veel absentie. Omdat er fysiek niet echt te zien was aan mij dat ik een eetstoornis had (op dat moment had ik gewoon een gezond gewicht), denk ik dat veel mensen in mijn directe omgeving niet doorhadden hoe slecht het eigenlijk mentaal met me ging. Daarbij was ik ook erg goed in het ‘doen alsof het goed ging’.
Een eetstoornis gaat voor mij ook vooral om de mentale strijd die iemand voert. Waar ik de afgelopen jaren wel achter ben gekomen, is dat het vaak eigenlijk helemaal niet gaat om het eten zelf. De eetstoornis gedachtes, de eetstoornis handelingen en eetstoornis uitingen zijn allemaal manieren om met mentale problematiek om te gaan. Het gaat uiteindelijk om wat daar onder ligt. Denk aan een overtuiging die je over jezelf hebt, een (traumatische) ingrijpende gebeurtenis, je niet gezien en/of gehoord voelen en nog zo veel meer.
De jaren na mijn puberteit hebben eigenlijk ook altijd in het teken gestaan van eetstoornis. Later ben ik ook gediagnostiseerd met depressies en angststoornis. Ik had geen zin meer in het leven en was voornamelijk depressief en leefde veel in angst. Ik vermeed heel veel dingen uit angst en ieder gesprek of iedere activiteit ging ik eigenlijk in met de negatieve overtuigingen over mezelf. Mijn dagen bestonden alleen maar uit restrictief eten waardoor ik afviel, waarnaar er weer eetbuien kwamen waardoor ik weer aankwam en soms compenseren d.m.v. laxeermiddelen volgde. De weegschaal was mijn beste vriend waar ik meerdere malen per dag op ging staan, om zo mijn waarde als persoon daarvan af te laten hangen. Als ik dit nu schrijf en hierop terug kijk besef ik me pas hoe absurd dit klinkt.
Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik altijd moeite heb gehad met dingen te delen. Ik hield eigenlijk altijd alles voor mezelf. Als het slecht ging op school of op sociaal gebied, wisten ze daar thuis niks vanaf en vice versa. In mijn ogen was huilen en kwetsbaar zijn zwak. In mijn directe omgeving heb ik ook niet echt ervaren dat dit iets positiefs kan zijn. Delen is iets wat vaak niet eens in me opkwam. Ik hield bijna alles voor mezelf, totdat het zo hoog zat en ik er dan op een eetstoornis manier mee omging.
Vanaf mijn achttiende loop ik bij de GGZ. Ik heb verschillende behandelingen gehad, van één-op-één gesprekken met een psycholoog, tot EMDR tot dagbehandelingen. Het hielp altijd voor een korte duur, maar ik kwam vaak niet tot de kern of kon dat uurtje in de week héél goed doen alsof het eigenlijk allemaal wel goed ging. Waardoor ik eigenlijk nooit echt in herstel ben gekomen.
Ongeveer twee jaar geleden ging het op zijn slechtst met mij en wilde ik niet meer dat mijn leven was zoals die op dat moment was. Ik wilde vooruitgang in plaats van stil blijven staan of zelfs stappen terug doen. Ik besloot alle moed en energie bij elkaar te rapen die ik nog had en ging onderzoek doen naar klinieken. Hierna volgde een zware periode waarin ik een hoop afwijzingen heb gehad voor opnames. Dit doet ook veel met je en tot de dag van vandaag schrik ik er nog van dat er zoveel instanties zijn die mensen blijven afwijzen terwijl ze de hulp júíst zo hard nodig hebben. Totdat ik op een gegeven moment een organisatie tegenkwam die me echt heel graag wilde helpen. Zij zagen wel de ernst van mijn problematiek in. Ik voelde me meteen vanaf moment één gezien en gehoord door het team daar. Na nóg een aantal afwijzingen van mijn zorgverzekering, kreeg ik een jaar later dan eindelijk goedkeuring van mijn zorgverzekering voor mijn klinische opname! Wat was ik ongelofelijk blij dat ik na zo lang vechten ergens voor acht weken kon worden opgenomen. Tot de avond van te voren, toen was ik voornamelijk heel erg bang. Ik had oprecht geen idee waar ik nou eigenlijk echt aan ging beginnen. Achteraf gezien was is dit de beste keuze geweest die ik in mijn leven tot nu toe heb gemaakt.
Vanaf het moment dat ik de kliniek binnen stapte voelde ik gelijk dat dit een hele mooie, warme, veilige plek was. Voor het eerst was ik ergens echt volledig mezelf en ben ik echte verbinding aangegaan met groepsgenootjes, behandelaren en sociotherapeuten. Heb ik steun en liefde mogen ontvangen. Heb ik me gezien, gehoord en veilig gevoeld. Heb ik geleerd en ervaren hoe belangrijk het is om te delen en opposite action uit te voeren, ofwel iets doen wat op het begin tegen je huidige patronen in gaat. Tijdens mijn opname heb ik zo intens veel mogen leren. Ik heb geleerd wie ik ben en wat ik leuk vind. Ik heb geleerd wat mijn patronen en schema’s zijn en hoe ik hiermee om kan gaan. Ik heb geleerd dat delen en kwetsbaar zijn juist heel helpend en heel mooi is. Ik heb geleerd hoe mijn eetstoornis eruit ziet en welke functie het heeft/had. Ik heb geleerd om mezelf steeds een beetje meer te accepteren en steeds een beetje meer van mezelf te houden. Na de kliniek heb ik ook de dagbehandeling en nazorg van deze mooie plek mogen volgen. Hier heb ik alles wat ik in de kliniek heb geleerd, leren toepassen in mijn dagelijks leven. Dit was echt even die extra stap die ik nodig had.
Ongeveer een jaar voordat ik de kliniek in ben gegaan, ben ik begonnen met het volgen van meetings. Sinds ik uit de kliniek ben doe ik nog steeds iedere week een meeting. In de kliniek waren een aantal ervaringsdeskundige en/of behandelaren die zelf een eetstoornis en/of verslaving hebben gehad. Ik merkte dat de gesprekken met hun me mega veel inspiratie en hoop gaven om zelf in herstel te gaan! Omdat zij weten hoe het is, voelde ik daarmee veel verbinding en durfde ik mezelf open te stellen. Daarom lijkt het me super mooi om diezelfde hoop aan anderen door te mogen geven. ‘We kunnen alleen houden wat we hebben door het weg te geven’ – wordt vaak benoemd tijdens een meeting. Dat vind ik een hele mooie inspirerende zin. Het geeft namelijk aan dat je zelf juist in herstel kunt zijn door je eigen kracht en ervaring met anderen te delen.
Ik weet hoe moeilijk het is om last te hebben van één of meerdere ongezonde coping. Ik weet hoe moeilijk het is om hulp te vragen. Ik weet hoe moeilijk het is om hier uit te komen. Maar ik weet ook hoe ontzettend mooi herstel kan zijn! En wat voor mooie dingen het me tot nu toe al heeft gebracht. Ik ben aan de studie ervaringsdeskundige begonnen. Ik doe weer leuke dingen en kan hier ook oprecht van genieten. Ik heb niet meer de hele dag last van eetgestoorde gedachtes. Ik kan echte verbinding aangaan met mensen. Ik blijf mezelf ontwikkelen, reflecteren op mezelf en me bewust te zijn van mezelf en wat ik wil. En het allerbelangrijkste voor mezelf, ik leer mezelf steeds meer accepteren en steeds meer van mezelf houden. Ik ben dan ook best wel een beetje trots en dankbaar dat ik al meer als een jaar in herstel ben! Het is echt iets heel moois, en ondanks dat het niet altijd makkelijk is, brengt het me zo ontzettend veel.
Er is één zinnetje wat ik dagelijks tegen mezelf of tegen een groepsgenoot uit de kliniek benoem. De ene dag voelt deze zin meer als waarheid als de andere dag. Maar juist op de moeilijke dagen is het extra belangrijk om dit tegen mezelf of tegen iemand anders uit te spreken. Dat zinnetje is namelijk: ‘ik ben goed zoals ik ben’.
Wil jij een intake gesprek inplannen? Of misschien wil jij je net als mij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring.
Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.
