Dit verhaal is geschreven door Hannah.
Ervaringsdeskundige vrijwilliger bij ISA Power
Hee! Mijn naam is Hannah (20) . Een energieke en vrolijke meid die altijd op zoek is naar avontuur. Toen ik verstrikt raakte in mijn eetstoornis vond ik mezelf hier niet meer in terug. Met fijne hulp ben ik er bovenop gekomen en dat gun ik iedereen. Daarom wil ik me hard maken voor degene die hetzelfde moeten doorstaan als ik.
De ontwikkeling van mijn eetstoornis begon twee jaar geleden. Ik had een buitenlandstage gedaan in Spanje waar ik me vaak eenzaam voelde. Terug in Nederland begon ik met afstuderen en stagelopen. Het begin van de coronacrisis brak aan en dit gaf veel moeilijkheden. Ik kon bijvoorbeeld niet naar stage en afstuderen leverde veel stress op. Begin zomer haalde ik mijn diploma. Hier was ik trots op maar nog lang niet tevreden. Na de zomer begon ik aan een vervolgstudie. Een stapje hoger en een stapje moeilijker, meer prestatiedruk en nog meer stress. Bang om te falen en altijd streven naar een hoger cijfer. De coronaperiode en het studeren op afstand maakte alles nog eens extra moeilijk. Ik was niet snel tevreden met mezelf. Faalangst of bang zijn wat anderen van me vinden droeg ik altijd bij me.
In dezelfde periode begon ik samen met mijn moeder met afvallen. Dit is me met de paplepel ingegoten omdat mama en oma hier altijd mee bezig waren. Ik begon met hardlopen, liep na een half jaar een halve marathon, kreeg veel complimenten en de lat moest steeds hoger. Tegelijkertijd ontwikkelde ik mijn eetstoornis. Mensen in mijn omgeving merkte op dat ik extreem veel bezig was met sport, afvallen en (niet meer) eten. Ik had altijd wel een smoesje paraat. Tot het moment dat ik tijdens het studeren vijf keer naar de koelkast liep en vijf keer niks mocht pakken. Ik realiseerde dat het niet goed ging maar voelde me heel eenzaam in mijn gedachten. Samen met mijn vriend had ik besloten het thuis te vertellen. Dit vond ik ontzettend lastig. Ik verzamelde alle moed en schreef een brief aan mijn moeder. In die tijd was ik heel streng voor mezelf en dat wilde ik niet meer. Geen zelfverzonnen regels en geen strijd in mijn hoofd. Ik wilde weer de energieke en vrolijke meid worden die ik was, altijd op zoek naar avontuur.
Vervolgens belandde ik op een wachtlijst maar wachten is niets voor mij. Ik ging zelf op onderzoek uit, begon boeken te lezen en gaf tips aan mama, papa en mijn vriend. Samen kwamen we bij een coach terecht. Met haar ging ik flink aan de slag en doorbraken we moeilijke uitdagingen. Ik weet nog goed dat ik een broek aan wilde die veel te groot was, ik stond voor de spiegel en zei nu is het klaar! Mijn controle gooide ik letterlijk weg. Geen weegschaal en geen Apple watch meer, hoe moeilijk het ook was. Er waren veel momenten dat ik deze controle terugnam en hierover praten hielp altijd. Mijn eetstoornis kenbaar maken in mijn omgeving was een grote stap. Terwijl ik hier ontzettend bang voor was kreeg ik juist alleen maar support. Iedereen was begripvol en wilde helpen. Jezelf openen naar een ander en je gevoel tonen. Samen even hard huilen en daarna er dubbel en dwars voor gaan. Dit gaf me ontzettend veel motivatie en steun.
Met de hulp van mijn ouders, vriend, coach en al mijn lieve vrienden heb ik mijn eetstoornis overwonnen, maar dit heb ik vooral aan mezelf te danken. Ik ben trots op mezelf. Je best doen is goed genoeg en nee zeggen mag. Wat je ook doet, anderen hebben altijd een mening dus doe wat goed voelt voor jezelf. Nog steeds heb ik moeilijke momenten maar ik ben de energieke en vrolijke meid die ik wil zijn, altijd op zoek naar avontuur!
