Geschreven door: Paulien
Vrijwilliger en buddy bij ISA Power
Als kind leek bij mij alles vanzelf te gaan. Ik had leuke vriendinnen, zat op dansen en turnen en ook op school haalde ik doorgaans goede punten. Ik hoorde van iedereen rondom mij dat ik door het leven leek te vliegen. Tot ik op het einde van de middelbare school geconfronteerd werd met een aantal vervelende gebeurtenissen. Een overlijden, een traumatische gebeurtenis en een complexe thuissituatie volgden elkaar op. Het leek maar niet te stoppen.
Mijn tot nu toe perfect leventje werd in één klap dooreengeschud. Omdat ik nooit eerder met zulke zaken geconfronteerd was geweest, had ik geen idee hoe ik hiermee moest omgaan. Als oudste dochter beschouwde ik het mijn taak voor mijn jongere zusjes te zorgen, te zorgen dat zij zo min mogelijk belast werden door de hele situatie en vooral, mijzelf sterk te houden. Ik was immers de oudste, dacht ik. Alles wat er rondom mij gebeurde voelde heel intens aan, te intens en ik wist niet hoe ik hiermee om moest gaan. Ik had het gevoel letterlijk en figuurlijk te verdrinken.
Omdat ik nooit had geleerd hoe ik het beste met lastige emoties kon omgaan, begon ik mijn toevlucht in sport te zoeken. Dat had ik immers van kleins af aan al heel graag gedaan en was voor mij een uitlaatklep. Ook begon ik meer en meer te letten op wat ik at met de intentie ‘gezonder’ te gaan leven. Waar dat dit heel onschuldig begon, bleef het niet zo en al snel ontpopte zich deze goede voornemens tot een zeer actieve eetstoornis.
In het begin van de eetstoornis zag ik zelf het probleem niet, ik zat totaal in de ontkenning en besefte niet wat voor schade ik aan het aanrichten was. De eetstoornis bood me namelijk een veilig gevoel, het gevoel dat ik wél iets onder controle had. Het gaf me rust, in deze woelige zee van emoties.
Al snel begon mijn omgeving door te hebben dat er iets niet klopte. Zowel vrienden, school, familie als mijn ouders trokken aan de alarmbel. Het eerst zo vrolijke, flexibele en spontane meisje was nu het totaal tegenovergestelde geworden.
De ontkenningsfase ging nog een tijd door tot een gegeven moment. Ik was op. Mijn lichaam zei stop. Op alle mogelijke manieren, mentaal, fysiek, emotioneel, spiritueel, was het genoeg geweest.
De eetstoornis had ondertussen alle mogelijke gebieden in mijn leven overgenomen en er was geen sprake meer van Paulien.
Na een hele zoektocht naar de juiste therapie besloot ik hulp te zoeken. Heel voorzichtig, met ministapjes zette ik mijn eerste stappen in herstel.
Voor het eerst in mijn leven begon ik te praten over mijn emoties, lastige situaties en gebeurtenissen en leerde ik mij kwetsbaar opstellen. Zo ontzettend onwennig dat dit voelde. Draadje per draadje begon ik de bol wol, die de eetstoornis was, te ontrafelen.
Ik leerde o.a. dat het oké is om het even niet te weten, dat er geen goede of foute emoties zijn en dat ik er mag zijn, met al mijn imperfecties. Ik mag ruimte innemen! Ik ben goed genoeg. Ik stapte uit mijn slachtofferrol en ging zelf de regie overnemen. Die kracht had ik al altijd in mij zitten.
Ik begon met schrijven, zingen en yoga. Ik begon met het uiten in plaats van alles naar binnen te nemen.
Ik ben er dan ook heilig van overtuigd dat het niemand zijn schuld is dat ik een eetstoornis heb ontwikkeld. Niet die van de situatie of de personen die mij kwaad hebben aangedaan. Je kiest er niet voor om een eetstoornis te krijgen.
Wat ik wel weet, is dat het een bewuste keuze kan en mag zijn om te herstellen. Herstellen moet je niet alleen doen, kan je niet alleen doen. Je mag je laten ondersteunen en begeleiden. Een oorlog win je ook niet in je eentje maar samen met je bondgenoten.
Achteraf bekeken ben ik de eetstoornis dankbaar. Het was mijn houvast tijdens een woelige periode in mijn leven. Letterlijk en figuurlijk een reddingsboei. Maar ik heb die reddingsboei niet meer nodig. Ik ben zelf mijn eigen reddingsboei geworden. Dat voelt ontzettend krachtig. Wij mensen kunnen meer dan we denken, er zit zo ontzettend veel kracht in ons.
Ook jij kan deze reis aangaan, de reis naar volledig herstel. Want geloof me, het zicht dat ik heb aan de andere kant is ongeloofelijk prachtig. Het is het zo waard.
Waag jij ook de sprong? Ik ben er om je op te vangen.
Liefs
Paulien
Wil jij een intake gesprek inplannen? Of misschien wil jij je net als mij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring.
Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.
