Geschreven door: Joyce
Vrijwilliger en buddy bij ISA Power

Her strength comes from being tested by life’s unpredictability

Ik ben Joyce Bloemendaal. Ik ben 22 en kom uit Katwijk. Als kind leefde ik vrij en blij. Ik zocht de avonturen op en was een kind vol met geluk en positiviteit.

In 2017 veranderde alles. Ik ontwikkelde een eetstoornis en obsessieve compulsieve stoornis. Dit kwam echter niet uit het niets. Ik was lichamelijk ziek waardoor ik altijd (naar mijn idee) niet goed genoeg was en overal buiten viel, omdat ik vaak in het ziekenhuis was. Ik wist niet hoe ik daarmee om moest gaan... Mijn oplossing begon echter met destructieve handelingen. Van bijna niet drinken en eten tot alleen van een bepaald servies eten en drinken. Daarbij zocht ik een uitweg in sporten. Waarschijnlijk denk je nu: "dat is niet destructief", maar ik sportte de hele dag door en weigerde om te slapen. Mijn ouders hadden mij aangemeld bij een ggz kliniek voor jongeren. Op mijn intake werd al snel duidelijk dat mijn situatie niet leefbaar was. Ik werd de volgende dag opgenomen op de eetstoornissen afdeling.

Door het niet slapen begon ik te hallucineren. Het begon met visuele beelden, maar al snel sloeg het door tot stemmen in mijn hoofd. Deze stemmen namen de overhand. Na veel destructieve handelingen werd ik overgeplaatst naar de acute opname. Hier nam mijn eetstoornis de overhand. Ik werd elke dag gefixeerd door 5 mensen en onder dwang werd er vocht en sondevoeding door mijn sonde gespoten. Dit ging zo maanden door totdat mijn beste vriendinnetje zelfmoord pleegde. Het kwam binnen, ik MOET voor mijzelf gaan zorgen dit kan niet meer.

Na 1,5 jaar ging ik weg, zonder sonde, van de acute opname. Ik ging naar huis met nutridrink. Helaas nam m'n eetstoornis weer de overhand thuis, doordat ik een traumatische ervaring mee had gemaakt. Ik kreeg hierbij ook de diagnose PTSS. Na vele opnames in ziekenhuizen was er eindelijk plek in de volwassenen eetstoorniskliniek.

Hier begon mijn herstel! Ik kwam veel aan. Dit was mijn lichamelijke herstel. Wat ervoor zorgde dat ik weer helderder kon nadenken. Alleen het onderliggende was niet opgelost. Ik wilde graag traumatherapie om het verder te verwerken, maar niemand durfde het aan, omdat ze bang waren dat ik weer destructief ging handelen met eten, als ik EMDR zou doen. Ondertussen was ik verhuisd van Beverwijk naar Katwijk. Hier kwam ik bij een nieuw F-ACT team. Zij durfde het aan om mij te behandelen met voorwaarde dat ik aan de sondevoeding zou gaan om te zorgen dat ik niet fysiek achteruit zou gaan. Ik ging een klinische traumatherapie aan met sondevoeding. Na maanden enorm veel therapie aan het onderliggende begon mijn eetstoornis te verdwijnen. Ik had progressie! Het ging allemaal zo snel en ja het was heel zwaar, maar zoveel waard. Mijn sonde ging eruit en ik begon langzaam weer te eten. Hoe verder ik kwam met EMDR, hoe meer ik ging eten naar een volwaardige eetlijst.

Aan het einde van mijn klinische EMDR was ik gewoon eetstoornis vrij! Het voelde zo fijn. Ik kon weer genieten. Ik had weer de kans om mijn leven opnieuw te ontdekken. Dit keer zonder eetstoornis! Elke dag maak ik lichtpuntjes en sta ik weer stralend in het leven ZONDER anorexia. Ik ben gewoon hersteld! Nu is het zo ver om van het leven te genieten.