Deze Story of Hope is geschreven door: Eliza, 20 jaar
De puberteit was voor mij een turbulente periode van stemmingswisselingen, identiteitsvorming, onzekerheden en een eetstoornis. Als mensen zouden vragen wanneer mijn obsessie met (niet) eten begon, zou ik antwoorden: op mijn veertiende. Dan belanden we echter middenin het verhaal. Om echt bij de kern te komen, moeten we terug naar mijn jeugd. Daar waar de meeste mensen warme herinneringen koesteren aan hun kindertijd, compleet met wilde verhalen over vakanties en vriendschappen, bevond ik mij in een andere wereld. Een donkere schaduw is over mijn jeugd gevallen, ik kan mij dan ook niets anders herinneren dan geschonden vertrouwensbanden en gebroken harten.
Als kind geloof je blindelings in de goedheid van een ander. Je naasten zijn goedhartig, slechteriken zijn de gemeen grijnzende schurken in lange jassen en onrecht bestaat niet. Blijkt een naast familielid de wolf in schaapskleren, dan wordt het prompt een stuk complexer.
Achter gesloten deuren
Ik groeide snel op. Te snel. Ik kon geen kind zijn, niet voluit genieten van alle bewonderenswaardigheden van het leven of zorgeloos op avontuur gaan. In plaats van leren knikkeren, leerde ik op mijn achtste de last van de wereld op mijn schouders te dragen. Ik werd meegenomen in een achtbaan van emoties. Onvrijwillig werd ik blootgesteld aan angst, geheimen, schaamte en paniek. Ik droeg jarenlang de benauwende schuld van iemand, die zelf zijn verantwoordelijkheid niet kon of wou dragen, op mijn schouders mee. Ik dacht dat het zo hoorde, dat iedereen in het leven kreeg wat hij of zij verdiende. Dus blijkbaar had ik de straf die ik kreeg verdiend?
Het werkte voor even…
Ik worstelde mezelf door de jaren heen. Een onzichtbare strijd, op al mijn kinderfoto’s lach ik immers alsof ik mijn geluk niet op kan, maar niets was minder waar. Over emoties werd thuis niet gepraat en een uitlaatklep had ik niet, dus stopte ik al mijn gevoelens diep weg en hoopte ik dat deze nooit terug zouden komen. En dat werkte, voor even. Het was simpelweg een overlevingstechniek, om niet geconfronteerd te hoeven worden met de pijn die ik ervoer en het gevoel van verraad dat in mij leefde. De emoties en gevoelens waren echter te overweldigend en vonden hun weg terug naar buiten via andere wegen. Mijn familie was uiteengevallen en ik zag hoe ongelukkig mijn naasten waren en ik voelde mij daar aansprakelijk voor. De woede die ik mij leefde, reageerde ik af op mijzelf. Ik wilde mijzelf straffen voor het pijnigen van anderen. Bovendien wilde ik de regie over mijn lichaam en mijn leven terug – ik had niet om het ontnemen van mijn kinderlijke onschuld gevraagd, van mij hoefden de hulpverleningsinstanties geen gedwongen sessies met mij te voeren en anderen ongelukkig zien hoefde van mij al helemaal niet. Toch gebeurde het. En ik diende er maar mee te moeten leven.
Trots versus twijfel
Omringd door breeduit lachende en levensgenietende leeftijdsgenoten voelde ik mij alleen maar meer een buitenstaander. Iedereen leek blij met zichzelf en met het leven – behalve ik. Ik kon niets aan mezelf waarderen en stortte mij volledig in de wereld van afvallen. Want als ik dunner was, werd ik misschien mooier gevonden en werd ik daarmee gelukkiger. Ik was op zoek naar regie over mijn leven, maar verloor uiteindelijk ook de controle over mijn eetgedrag compleet. Elke keer als ik mijn hongergevoel wist te onderdrukken, werd ik overladen met trots en euforie. Ik was krachtig, ik was sterk, tegelijkertijd voelde ik me echter ontzettend zwak. De blijdschap van het vasten en afvallen hield maar even aan en maakte daarna direct plaats voor ongelukkigheid en eenzaamheid. Ik zakte steeds dieper weg in een isolement. Ik raakte in paniek als er een plek voor mij aan de eettafel gedekt was en probeerde met leugens onder alle eetgelegenheden uit te komen. Het geluk waar ik op hoopte, bleef uit. Ik was nooit tevreden. Mijn dieet bestond uit een cracker per dag, werden het er twee, dan werd ik direct overspoeld met gevoelens van zelfwalging en mislukking. Mijn streefgewicht werd steeds lager, ik ging steeds verder en voelde mij eveneens steeds verder wegdrijven van mijzelf.
Geluk komt niet in getallen
Ik geloofde dat ik kon streven naar perfectie, waarbij perfectie voor mij een strak, volmaakt lichaam betekende. In de praktijk gebeurde precies het tegenovergestelde: ik werd inderdaad dunner, maar daarmee ook vele malen ongelukkiger. Het keerpunt kwam voor mij toen ik mij realiseerde dat ik nooit genoegen zou nemen met mijzelf, hoe weinig ik ook zou wegen. Het was een droom, een illusie. Geluk komt niet in getallen, en dat was een pijnlijk besef. Ik wilde leven. Genieten. Mijn eetproblemen brachten mij slechts het omgekeerde: een neerwaartse spiraal van depressie, eenzaamheid en wanhoop. Een strijd als deze kan je niet winnen door het alleen voor anderen te doen – je moet zelf vechten, voor jezelf.
Er komt een moment en dan…
Het wordt oprecht beter, al voelt dat op het moment zelf misschien niet zo, maar iedereen kan dit overwinnen. Ik had jaren geleden nooit gedacht dat ik hardop zou kunnen lachen als een spijkerbroek bij mijn bovenbenen zou blijven steken tijdens het passen. In het verleden had ik dat als teken gezien dat maatje 36 nog teveel was, tegenwoordig kan ik het naast me neerleggen. Er komt een moment dat je jezelf toe zal staan om te snoepen tijdens het koken, en er zelfs van kunt genieten. Er komt een moment dat je content kunt zijn met bankhangen, zonder knagend schuldgevoel. Er komt een moment dat je in de spiegel zal kijken en in plaats van vet te zien, denkt: ‘toch best een goeie kont’. Er is hoop – je moet er alleen wel voor willen vechten!
Laat je niet ontmoedigen
Het is normaal om bang te zijn om zoiets vertrouwds los te laten, het is normaal om te twijfelen en om overweldigd te worden door alle gevoelens die er in je leven. Laat je je er echter niet door afschrikken, het brandende lichtje aan het einde van de tunnel misleid je niet. Er is zoveel moois in het leven om je over te verwonderen en ik ben dankbaar voor zoveel. Elke tegenslag is een levensles en elke overwinning een geluksmomentje. Oogst je potentie: je krijgt er geen spijt van.
Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt.
Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.
