Geschreven door Rachel Derksen
Ervaringsdeskundige coach bij ISA Power
Lang geleden bevond ik me in een jarenlang gevecht met eetstoornissen. Destijds was er nog weinig bekend over deze problematiek, en het begon allemaal als een onschuldig spelletje. Een vriendin begon met het tellen van calorieën om af te vallen, en ik deed mee, niet wetende dat dit de controle over mijn leven zou overnemen.
Ik bleek er goed in te zijn, en al snel werd het mijn manier om grip te krijgen op een wereld die langzaam onder mijn voeten vandaan leek te glippen. Waar ik ooit uitblonk in tennis, turnen en mijn schoolprestaties, begon alles in rap tempo te vervagen. Ik brak mijn enkel tijdens het turnen, verloor tennistoernooien, kon de druk niet meer aan en bleef zitten op school. De controle die ik kwijt was in mijn sport en school, vond ik terug in het tellen van calorieën en het steeds minder eten. Het gaf me een gevoel van zekerheid en richting, iets wat ik zo hard nodig had.
Maar mijn lichaam liet het niet onopgemerkt. Ik werd niet meer ongesteld, voelde me constant moe en duizelig, en uiteindelijk sloeg mijn anorexia om naar boulimia. De controle die ik dacht te hebben, was volledig verdwenen. Ik belandde in een cyclus van vasten en ongecontroleerde eetbuien. Elke ochtend begon ik met de belofte om niets te eten, maar zodra ik thuis was, viel ik ten prooi aan onstuitbare eetbuien. De schaamte, eenzaamheid en het gevoel van falen voerden de boventoon. Niemand had het door, en ik was vastbesloten om mijn strijd voor mezelf te houden.
Ik zocht wanhopig naar antwoorden, las elk dieetboek dat ik kon vinden. Totdat ik één boek tegenkwam dat mijn ogen opende: het ging niet om hoeveel ik at, maar om wat ik at. Dit inzicht, samen met een baantje dat me structuur gaf en het langzaam loslaten van de eindeloze strijd, bracht me terug naar mezelf. Langzaam begon ik weer van mezelf te houden.
Hoewel het een pijnlijke en lang reis was, kan ik nu, jaren later, zeggen dat het me heeft gevormd tot wie ik ben. Het heeft me sterker gemaakt, en misschien zelfs behoed voor andere valkuilen in het leven. De grootste les die ik heb geleerd, is dat de oplossing altijd in mijzelf zat. Dat ik niet mijn gedachten ben, en dat ik ze kan veranderen. Het was een levensles waarvoor ik, hoe gek het ook klinkt, uiteindelijk dankbaar ben.
Dit is mijn verhaal. Een verhaal van verlies, strijd en herstel. Maar vooral een verhaal van hoop – dat ook jij de kracht in jezelf kunt vinden om los te laten en te helen.
