Lisa
Geschreven door: Lisa
Vrijwilliger en buddy bij ISA Power
Ik ben altijd al een lief en rustig meisje geweest. Ik wilde altijd mijn best doen op school en wilde er voor iedereen zijn. Maar hierdoor vergat ik mezelf wel een beetje… Ik ben enorm perfectionistisch en had veel last van faalangst. Was altijd bang fouten te maken en de ander daarmee teleur te stellen. Hierdoor wilde ik al mijn emoties en gevoelens onderdrukken.
Toen ik op de basisschool zat ben ik een tijdje gepest geweest, waardoor ik steeds minder naar school wilde en uiteindelijk van basisschool ben verwisseld. Vervolgens heb ik op mijn tweede basisschool een enorm leuke en fijne tijd gehad. Ik werd geaccepteerd om hoe en wie ik was.
Daarna ging ik naar de middelbare school, ook hier had ik het enorm gezellig en heb ik een leuke tijd gehad. Maar doordat ik zo onzeker was, bang was om te falen en enorm perfectionistisch was raakte ik steeds dieper in mezelf gekeerd. Ik ontwikkelde een eetstoornis…
Ik heb toen een lange tijd het verborgen gehouden, maar ben toen uiteindelijk in gesprek gegaan met een zorgcoördinator vanuit mijn school. Dit omdat het niet goed met mij ging en ik ervaarde dat ik het niet meer alleen kon doen. Ik heb toen heel veel gesprekken gehad op school en kreeg uiteindelijk de keuze, “of ik zou het zelf aan mijn ouders vertellen” of “school ging mijn ouders inlichten”. Hierdoor raakte ik best wel in paniek, want stel mijn school zou het vertellen, dan had ik er geen controle over… dus ben ik het toen samen met iemand het gaan vertellen aan mijn ouders.
De dag daarna zat ik al bij de huisarts en werd ik doorverwezen naar een kliniek, voor een behandeling voor mijn eetstoornis (anorexia). Hier heb ik uiteindelijk verschillende vormen therapie gehad. Van ambulante begeleiding naar een opname. Bij de behandel opname kwamen er meer emoties omhoog, die ik eerst wegstopte in het eten. Hierdoor ben ik erg somber geworden, waar ik uiteindelijk ook weer therapie voor kreeg.
Ook werd er bij deze kliniek de diagnose: autisme, bij mij gesteld. Dit verklaarde voor mij en mijn therapeuten wel een hele hoop. Want ik gebruikte mijn eetstoornis als copingsmechanisme om om te kunnen gaan met mijn autisme.
Lisa
Na een paar jaar bij de kliniek te zijn geweest ging ik verder bij een andere kliniek. Hier kreeg ik gewoon weer ambulante hulp, dit bleek uiteindelijk niet voldoende te zijn. Ik ben toen weer bij een andere kliniek terecht gekomen, voor een behandelopname. Dit verliep helaas anders dan gehoopt, waardoor ik uiteindelijk naar huis ben gestuurd en weer terug bij mijn oude kliniek terecht kwam.
Ik ben vervolgens het traject in gegaan van beschermd wonen. Dit ervaarde ik als zeer prettig maar ik merkte ook dat er meer begeleiding en therapie nodig was. Toen ben ik weer voor een behandelopname voor mijn autisme gegaan. Hier heb ik ontzettend veel van geleerd, ik heb mijn eetstoornis niet meer nodig en ben hier dus van hersteld. En ik heb geleerd om te gaan met mijn autisme. Zo weet ik steeds sneller wanneer ik bij mijn eigen grens in de buurt kom, waardoor ik ook ernaar kan handelen door bijvoorbeeld even rust te pakken.
Wat mij echt het meeste heeft geholpen in herstel, is het besef dat elk (klein) stapje telt. Want met kleine stapjes kan je ook echt je doelen gaan bereiken, hier heb je geen mega stappen voor nodig. En dat het herstel niet in een rechte lijn loopt, dit gaat met zijn ups& downs.
Maar ook het blijven praten over wat je denkt en voelt is heel belangrijk, hierdoor kan een ander ervoor je zijn en je helpen en ondersteunen.
“niks is onmogelijk, zolang je er zelf maar voor gaat”
