Geschreven door: Mareille
Vrijwilliger bij ISA Power
Hockeyen, dat was echt mijn ding vroeger! Ik speelde bij Laren en heb altijd in de eerstelijnsteams gespeeld. Ik was een echte spierbonk en at meer dan mijn andere klasgenootjes omdat ik soms wel vier keer per week trainde en op zaterdag een wedstrijd speelde had ik ook zeker behoefte aan veel koolhydraten en genoeg eiwitten om mijn spiermassa te onderhouden. Hockey was mijn leven! Ik heb het altijd veel belangrijker gevonden dan school, vriendjes en uitgaan.
Mareille, 2 jaar geleden op Bali.
Toen ik zestien werd had ik het idee om een kaakoperatie te ondergaan. Mijn voortanden stonden altijd onwijs naar voren (ongeveer 2 cm) en omdat mijn hockeybitje nauwelijks in mijn mond paste vond ik het wel eens tijd om hier iets aan te gaan doen. Toen de tandarts mij doorverwees naar de kaakchirurg kon ik eigenlijk al gauw terecht. Ik zou geopereerd worden in de zomervakantie zodat school en hockey daar beiden niet onder zouden lijden.
Ik heb eigenlijk nooit over de consequenties nagedacht, ik wilde gewoon zo graag dat mij tanden goed stonden zodat ik dat gedoe met dat bitje niet meer had! Na de operatie moest ik revalideren zo moest ik een maand op vloeibaar voedsel leven en kon ik natuurlijk niet veel naar buiten. Ik lag een maand op bed en viel ontzettend af. In mijn revalidatie kreeg ik ook nog een andere infectie aan mijn kaak waardoor het proces nog langer werd en ik dus ook langer aan de sondevoeding moest.
Door het vloeibare eten raakte ik al mijn spiermassa kwijt en was ik een dun scharminkeltje geworden die eigenlijk van plan was na de zomer weer op het veld te staan.
De trainers en coaches zeiden tegen mij dat het allemaal wel goed kwam. “Sterk maar gauw aan dan kan je daarna weer meetrainen.” Maar het aansterken ging langzaam en was vermoeiend. Op het veld was ik niet meer zo goed en mijn conditie was zwaar achteruitgegaan. Maar ik wilde doorzetten en alles op alles zetten om toch weer mijn plekje in het veld te verdienen. Na een van de eerste echte wedstrijden te hebben gespeeld (en waar ik voornamelijk op de bank had gezeten) hoorde ik in de wandelgangen dat ik naar het tweede zou gaan. En dat ze niet meer met mij door wilde in het eerste.
Mijn wereld stortte letterlijk in. Hockey was mijn leven! Hoe kunnen ze mij dit nu aandoen? Ik ben nog niet eens aangesterkt! Tranen vloeide elke dag en met een half seizoen te hebben meegespeeld met het tweede had ik de keuze gemaakt te stoppen met hockey. Dit was natuurlijk een heel afkick proces, want als je normaal gesproken 4 a 5 keer in de week hockeyt heb je nu opeens zeeën van tijd voor andere dingen. Maar wat voor dingen dan?
Mensen vertelde mij telkens hoe mooi ik was geworden door de kaakoperatie, dat mijn tanden zo mooi waren en dat ik zo mooi was afgevallen. Omdat ik mijn grip over het hockeyen kwijt was denk ik dat dit mijn keerpunt was dat ik de grip op mijn lichaam wilde houden. Mensen vinden mij nu dus mooi? Ik ben dus goed in lijnen? Waarom zet ik dit dan niet voort? In die periode ontwikkelde ik anorexia wat later zich omkeerde in boulimia. Hier heb ik van mijn 16e tot en met mijn 24e last van gehad.
De ruzies die ik met mijn ouders hierover had en het liegen dat ik deed, niet alleen tegen hen of mijn vrienden en vriendinnen maar ook het liegen tegen mijzelf. Het altijd naar de wc gaan na het eten, het altijd verbergen van eigenlijk heel je leven. Ik was 23 jaar dat ik het echt helemaal zat was. Mijn lichaam was op, ik kon niet meer. Ik wilde niet meer liegen en bedriegen, niet meer spanning hebben als ik bij iemand ging eten, geen eetbuien meer hebben als ik ook maar even een seconde alleen was, mij niet meer hoeven te schamen als ik bij de Albert Heijn de hele snoep en koek afdeling in mijn mandje stopte. Ik was er echt zo ontzettend klaar mee!
Mareille, net voordat zij de kliniek in ging.
Op mijn 23e heb ik hulp gezocht bij een eetstoornis kliniek in Amsterdam. Hier had ik elke week groep sessies met mensen die hetzelfde meemaakte als ik. Het was niet intern maar het duurde elke week ongeveer 2 uurtjes en we kregen vaak huiswerk mee wat we gedurende de week moesten maken of doen.
Als je binnen kwam moest je jezelf eerst wegen en moest je daarna je gewicht op een groot bord schrijven zodat iedereen ernaar kon kijken. Dit deed je ook met je gewicht van de week ervoor en zo konden ze zien of je was aangekomen of afgevallen. Ik vond dat altijd vreselijk! Wat maakt een gewicht nou uit dacht ik? Iedereen weegt anders en dat was voor mij altijd zo’n lastig moment.
Het gekke was dat in dat jaar dat ik in de kliniek heb gezeten nauwelijks een grammetje ben aangekomen. Het heeft dus letterlijk altijd in mijn hoofd voornamelijk een grote rol gespeeld maar ik ben altijd op hetzelfde gewicht gebleven. Zelfs nu! Nu ik 28 ben zit er niets aan. Soms kan ik nog wel eens denken, jeetje waar heb ik het dan allemaal voor gedaan? Maar het gaat bij mensen met een eetstoornis natuurlijk verder dan alleen de kilo’s tellen. Je bent in je koppie zo ontzettend onrustig en wilt dan vaak grip hebben op je gewicht maar eigenlijk ligt het daar dus helemaal niet aan.
Nadat ik onder behandeling ben geweest in de kliniek ben ik gaan reizen door Thailand en Indonesië, ik heb de mooiste tijd gehad en heb zelfs een hele mooie baan op Bali eraan overgehouden waar ik twee jaar heb gewerkt als online marketeer bij Finns Beach Club Bali! Ik ben zo ontzettend blij dat ik nu voor 100% kan zeggen dat ik er echt vanaf ben!
Lieve mensen, ook al lijkt de weg nog zo lang, lijken de hobbels nog zo groot of vlieg je soms nog wel eens uit de bocht. Weet dat er bij de finish een heel mooi leven op je staat te wachten.
JA, 100% genezen kan echt! Vertrouw op jezelf.
Heel veel liefs,
Mareille Pandelaar
