Geschreven door: Vivian Wezenberg

Ik ben opgegroeid in een disfunctioneel gezin. Wat voor mij betekende een vader met alcoholproblemen, 3 kinderen met een vorm van autisme en een moeder die op een gegeven moment gediagnosticeerd werd met MS. Het was een plek waar niet gepraat werd over gevoelens. Een plek waar niet gedeeld werd hoe het met je ging. Een plek waarbij we vooral rekening met elkaar moesten houden. Het werd een plek waar ik als 9jarig meisje de zorg van mijn moeder op mijn schouders kreeg. Op school kon ik ook niet praten, want daar waren de pesters. Vanaf groep 5 op mijn 2de basisschool werd ik gekleineerd en buitengesloten. Werd ik uitgescholden en uitgelachen. Werd ik van mijn fiets getrapt en vernederd. Dit ging door op mijn 3de basisschool en stopte pas tegen het einde van de middelbare school. Maar ik moest iets met mijn emoties. Iets met de gevoelens van eenzaamheid en afwijzing. Iets met de gevoelens van angst en boosheid. Iets met de gevoelens van onzekerheid en schaamte en zo kwam mijn eetstoornis in mijn leven. Vanaf mijn 10de kocht ik snoep van mijn zakgeld alleen maar om mijn emoties te onderdrukken. Welke emotie de hoofdrol speelde was schuld. Omdat het pesten namelijk op 3 verschillende scholen gebeurde, door verschillende mensen dacht ik dat het aan mijzelf lag. Dat ik de schuldige was en dat was dé reden waarom ik er ook niet over wilde en mocht praten van mijzelf. ‘’Het was mijn schuld, dus ik mag anderen er niet mee lastig vallen’’ was de kernovertuiging waar ik in ging geloven.

Maar vanaf mijn 10de begon ook het seksueel misbruik. 3 jaar lang ben ik misbruikt door iemand die mij veiligheid had moeten geven. Die mij liefde en geborgenheid had moeten geven. Die mij warmte en positieve aandacht had moeten geven. Vanaf dat moment voelde het alsof ik op mijzelf aangewezen was. Ik begon nog meer te vluchten wat zich o.a. ook in zelfbeschadiging uitte. Op mijn 15 was ik zo ongelukkig dat ik op het treinstation een einde aan mijn leven wilde maken. Op dat moment kwam mijn moeder mij daar ophalen, iets waar ik nu heel dankbaar voor ben. Ik ging door met mijn leven, wat overleven was geworden. Maskers waren mijn nieuwe identiteit. Op mijn werk was ik iemand anders dan thuis. Op school iemand anders dan op stage en bij vrienden weer iemand anders dan bij familie.

Op mijn 19de ging ik begeleid wonen. Wat een nieuwe start had moeten worden werd langzaam de afgrond naar mijn rock bottom. Ik begon een blowverslaving en mijn eetstoornis werd sterker dan ooit. Dit omdat ik nog steeds dat onzekere bange meisje was die alles was gaan geloven wat de pesters over haar vertelde. Toen ik op mijn 20ste en 22ste nog 2 keer werd aangerand was voor mij de cirkel compleet. Als ook dit door verschillende mensen op verschillende plaatsen gebeurde is het écht allemaal mijn schuld. Ik begon mijzelf te verliezen in alle destructieve coping mechanismen die er maar waren. Tot een toenmalige vriendin van mij vertelde over de instelling waar zij in behandeling was voor haar verslavingsproblemen.

Het was in januari 2016 toen ik mijn intakegesprek had. Inmiddels had ik al verschillende opleidingen gedaan, verschillende diploma’s behaald, maar tijdens mijn laatste opleiding – Sociaal Cultureel werker – kon ik niet langer de schijn ophouden dat er niks met mij aan de hand was. Ik leefde op dat moment al 13 jaar met geheimen. Geheimen over mijn verleden. Geheimen over de trauma’s die ik had meegemaakt. Geheimen over de negatieve gedachten die rondspookten in mijn hoofd en alle destructieve coping mechanismen die ik had. Ik kreeg tijdens het intakegesprek het advies om naar een afkickkliniek te gaan in Zuid-Afrika. Mijn eerste reactie was een keiharde ‘’ik ga niet!’’ Maar toen ik mijn 2de officiële waarschuwing kreeg voor het blowen in het begeleid wonen pand werd ik wakker geschud. Het was mijn toenmalige woonbegeleidster die mij in liet zien dat ik bij de volgende waarschuwing op straat gezet zou worden. Ondanks dat zij en mijn beste vriendin inmiddels wel wisten wat er aan de hand was, konden ze mij niet helpen. Ze konden mij niet overtuigen dat mijn verleden niet mijn eigen schuld was. Dat ik beter, mooier, en krachtiger was dan de pesters en de mensen die mij misbruikt hebben. Dat ik geen destructiviteit nodig had om de dagen door te komen. Dat wat zij niet konden, lukte de mensen in Zuid-Afrika wel. Ik had namelijk de keuze gemaakt om wel naar die kliniek te gaan. Het was 2 maart 2016 toen ik het vliegtuig in stapte en begon aan mijn reis van herstel. Het is ook die dag dat mijn clean tijd begon van mijn blowverslaving, wat op dit moment wil zeggen dat ik al ruim 4,5 jaar clean ben.

Vivian Wezenberg met haar autobiografie, “Van rups naar vlinder”

9 weken ben ik daar opgenomen geweest, maar eenmaal terug thuis begon het echte werk. Ik ging naar lotgenotengroepen waar ik mijn verhaal kon delen. Waar ik herkenning en erkenning vond. Waar ik het gevoel kreeg niet de enige te zijn. Waar ik mij realiseerde dat ik het niet meer alleen hoefde te doen. En dat is voor mij één van de belangrijkste lessen geweest voor herstel. Tijdens mijn eetstoornis en actieve verslaving deed ik alles alleen, maar in herstel doe ik het samen. Samen met lotgenoten. Maar met wie ik het niet samen deed was mijn familie. Mensen waarvan mijn gezin inmiddels wist wat mij overkomen was, maar de rest van mijn familie nog niet. En waarbij ik in eerste instantie ook te horen kreeg dat ik het niet met hen mocht delen. Dit zorgde ervoor dat ik steeds terugviel in mijn eetstoornis. Ik wilde wel herstellen, maar het voelde alsof ik verplicht werd met maskers rond te blijven lopen. Uiteindelijk heb ik het nog 2 jaar ‘’volgehouden’’ maar toen ik een oproep voorbij zag komen voor deelname aan tv-programma ‘’het Voedselgevecht’’ besloot ik dat het klaar was. Dat het klaar was met geheimen en maskers. Dat het klaar was met het beschermen van anderen. Maar vooral dat het klaar was met mijzelf wegcijferen. Ik reageerde op de oproep en al snel bleek dat ik mee mocht werken aan dit fantastische avontuur. Het was voor mij de 2de beste keuze die ik voor mijn herstel heb kunnen maken. De keuze om mijn gevoel te volgen. De keuze om voor mijzelf te kiezen. De keuze om mijn dromen te volgen. Het was 10 december 2018 toen het programma inmiddels was uitgezonden en ik nu echt geen maskers meer hoefde te dragen. Het was die dag dat mijn herstel voor mijn eetstoornis dus echt kon beginnen. Wat wil zeggen dat ik na 15 jaar boulimia gehad te hebben, nu bijna 2 jaar vrij ben van eetbuien en compenseren.

In de afgelopen 2 jaar ben ik mijn dromen blijven volgen. Dromen die mij motivatie gaven op moeilijke momenten. Dromen die vertelde dat ik in herstel moest blijven als ik ze wilde realiseren. Dromen waarvan er steeds meer realiteit aan het worden zijn. Zoals inmiddels mijn eigen uitgebrachte autobiografie genaamd ‘Van rups naar vlinder’. Een boek waarin ik nog uitgebreider beschrijf hoe ik mijzelf ontwikkeld heb. Hoe ik door verschillende therapieën mijn verleden kon verwerken. Maar nog meer hoe ik van een bang, stil rupsje uitgegroeid ben naar de vlinder die begonnen is aan de toekomst waar ze als 10jarig meisje van droomde. Een toekomst zonder eetstoornis of wat dan ook. Een toekomst waarin ze zichzelf kan accepteren. Een toekomst die nu begonnen is.

Wil je Vivian’s autobiografie lezen? Dan kun je deze HIER bestellen.