Geschreven door: Annelie Temmink
Buddy en stagiaire bij ISA Power
Als ik terugkijk op mijn eetstoornis, kijk ik vooral naar de levenslessen die ik hieruit heb kunnen halen. Trots ben ik niet op hoe ik het toen deed, maar ik ben wel geworden wie ik vandaag de dag ben.
Toen ik bijna 18 werd, kreeg ik een relatie met mijn ex-vriend. Hij was 10 jaar ouder dan ik en destijds erg veel bezig met sporten en gezond eten. Hij voetbalde in het eerste elftal waardoor het van hem verwacht werd, verantwoord met voeding om te gaan. Ik daarentegen, kwam uit een gezin waar er geen slot op de ‘koekjeskast’ zat. Altijd heb ik kunnen pakken wat ik op dat moment wilde, mijn eetstoornis (en dat wist ik toen nog niet) werd constant bevredigd.
Volgens hem was ik écht niet goed bezig
Wanneer ik bij mijn vriend introk, werd ik al gauw gewezen op het feit dat ik veel ongezond voedsel at en dat het wel een goed idee zou kunnen zijn om eens te gaan sporten.
“Straks word je nog dikker, dan loop ik niet meer naast je hoor” zei hij. Of “als je zo met je benen over elkaar zit, zie ik allemaal putjes. Ik maak er wel even een foto van, dan zie je het zelf ook”, werd er dan tegen me gezegd. Omdat ik best wel naar hem opkeek, ging ik geloven wat hij zei.
Vanzelfsprekend meldde ik me aan bij de lokale sportschool waar ik al snel elke dag te vinden was en ging ik gezond eten. Ik nam het ‘regeltje’ van mijn vriend over: alleen een koekje en toetje in het weekend! Je kan begrijpen dat dit een hele verandering voor mij was gezien ik thuis elke dag de ‘koekjeskast’ in dook.
Ik begon stiekem te eten
Al gauw werd elke dag sporten een echte obsessie en begon ik gezond eten ‘een soort van’ leuk te vinden. Ik betaalde maandelijks veel geld voor een professionele training, voeding en mindset coach en kreeg de ambitie om te trainen als bikini fitness atlete. Mijn coach was zelf bikini fitness atlete en zoiets leek mij ook wel wat. Toen ik ook daadwerkelijk resultaten behaalde, gaf mijn vriend ineens aan dat hij niet wilde dat ik ‘te’ gespierd zou worden omdat hij dan voor zijn gevoel naast een ‘man’ in bed zou liggen. Ik was verre weg van mannelijk gespierd hoor, maar hij trok alles vaker uit verband, daar was ik aan gewend. Toch deed het me wat en begon ik stiekem, als hij naar de voetbaltraining ging, te eten. Het eerste jaar viel dit in mijn ogen nog mee, maar elke week begon ik meer en meer zoetigheid naar binnen te werken.
Elke dag at ik stiekem koekjes, chocolade, toetjes en taartpunten. Mijn voorkeur lag enorm bij zoet voedsel. Ik ging elke dag naar een andere supermarkt omdat ik het gevoel had dat men anders mijn koopgedrag zou inzien. Ik gaf zo’n 10 euro per dag uit aan ‘shit’, reken maar uit wat dat per maand is ... Jup, 280 euro. En dan te bedenken dat die 10 euro in 5 minuten weggegeten werd zonder dat iemand dat wist of zag. Ik hield dit van mijn 20ste tot mijn 22ste levensjaar, de twee heftigste jaren van mijn eetstoornis, stug vol.
‘Volle big-shoppers’
Toen ik mijn relatie verbrak, ging ik terug naar mijn fijne thuisbasis. Ik woonde weer samen met mijn vader, moeder en zusje en had die heerlijke kast weer tot mijn beschikking. Ook hier ging mijn koopgedrag stiekem door en at ik alles op in mijn slaapkamer. In een grote big-shopper stopte ik alle papiertjes en verpakkingen en als ‘ie vol zat kieperde ik hem leeg in de grijze container. Niemand thuis onderzoekt de container grondig toch? Toen ik tien kilo zwaarder was en heel wat euro’s lichter, vond mijn moeder op een dag een volle big-shopper onder mijn bed. Een van de zovelen ... Ze schrok en vroeg zich af wat dit te betekenen had. Ze confronteerde me en ik legde haar uit wat ik voelde. Eindelijk werd ik ‘gered’.
Therapie + gezonde relatie = vrijheid
Ze heeft het nooit geweten vertelde ze, je kon het ook niet aan me zien hoor want ik werd niet echt dikker. Ik kreeg wel vrouwelijke vormen maar dat is logisch en zelfs dát was niet echt zichtbaar bij mij. Ik gaf aan dat ik hulp van een professional wilde krijgen, meldde me aan en een aantal maanden later kon ik terecht voor mijn behandeling. Diagnose: Binge Eating Disorder. Ergens vond ik het heel fijn dat er een stempel op me gedrukt werd. Eindelijk wist ik wat er ‘mis’ was met me.
23 Jaar was ik toen ik begon met de behandeling. Nét daarvoor kreeg ik een geweldige vriend die me heel erg gesteund heeft in mijn reis richting herstel. Al gauw gingen we samenwonen want het klikte té goed om hiermee te wachten. Twee keer per week kreeg ik therapie en praatte ik met een psychologe. We maakten o.a. eetplannen waardoor ik weer inzicht kreeg in wat een goede lunch etc. inhield en ik moest een eetdagboek bijhouden. Toen mijn therapeut zag dat ik (op het gebied van eten) weer op eigen benen kon staan, kreeg ik nog wél psychomotorische therapie. Ik leerde op een positieve manier naar mijn lichaam kijken. Na een heftige start ging dit snel goed en kwam ik er weer bovenop, ik kan nu bijvoorbeeld hardop zeggen dat ik trots ben op mijn lijf, trots ben op mezelf, dat had ik voorheen nooit gedacht. Mede door de goede zorg van de therapeuten en de steun van mijn lieve vriend heb ik het gewoon waargemaakt … Voor mij betekende mijn therapie in combinatie met een gezonde liefdesrelatie, échte vrijheid. Ik kan weer op een normale manier genieten van een koekje bij de thee, een toetje na het eten en een stuk taart op een bijzondere gelegenheid of gewoon als ik daar zin in heb! Ik ben hersteld van mijn eetstoornis!
“Voor mij betekende mijn therapie in combinatie met een gezonde liefdesrelatie, échte vrijheid.”
Nu ik dit schrijf, ben ik 26 jaren jong en bezig met een nieuwe studie. Ik studeer Sociaal Werk in de Zorg aan ‘Hogeschool Windesheim’ in Zwolle. Ik loop op dit moment stage bij ISA Power en hoop van harte dat ik met mijn kennis door de studie, stages en mijn ervaring op het gebied van het hebben van een eetstoornis, anderen kan helpen genezen.
Ik ben onwijs blij en trots op mijzelf en heb mega veel geleerd.
Ook jij kan dit, you're worth it!
Liefs, Annelie
