Geschreven door: Daimy
Vrijwilliger bij ISA Power
Daimy
Als 16-jarig meisje was ik wat voller dan de rest. Eigenlijk had ik er zelf nooit echt problemen mee, totdat ik van verschillende kanten hoorde dat ik misschien maar eens moest gaan letten op wat ik eet.. Ik werd vaak “dikkie” genoemd, maar toen leek alles nog onschuldig. Ik hockeyde ongeveer 4 á 5 keer in de week, had een top conditie en ja ik at wel alles waar ik zin in had. Maar dat kon geen kwaad want ik sportte veel. Ik kom uit een warm gezin waar iedereen wel bezig is met gezond eten en op het gewicht blijven.
Tot het moment kwam dat ik op mijzelf ging wonen in Amsterdam op 18-jarige leeftijd en besloot het helemaal anders te doen. Ik kon zelf beslissen wat ik at, hoeveel, hoe laat, etc. Ik ging werken in de sportschool bij mij om de hoek en omsingelde mezelf met mensen die zo gemotiveerd waren om een goed lichaam te hebben. Uiteindelijk bleek dit de aller slechtste keuze op dat moment te zijn en had ik dit nooit gedaan als ik wist wat er komen ging. Ik voelde me vaak alleen en onzeker en ik had op deze manier wel iets waar ik controle over had. Namelijk het sporten en het eten.
Eerst vond iedereen mij altijd te stevig en daar deed ik niks voor en nu trainde ik zo hard om een goed lichaam te krijgen en fit te zijn en noemde iedereen mij ineens te mager?! Dat kwam nog harder aan dan dat mensen mij “te vol” noemde. Het is ook nooit goed dacht ik. Maar voor wie deed ik het uiteindelijk? Blijkbaar voor de mensen om mij heen zodat die trots op mij zouden zijn. Dat bleek dus ook niet zo te zijn..
Na een aantal maanden zat ik er zo diep in dat de kilo’s er nog steeds af vlogen. Nou je begrijpt wel dat er uiteindelijk niet veel meer van Daimy over was. Maar op dat moment zag ik dat totaal niet. De ochtend begon altijd met op de weegschaal staan en als ik zwaarder was dan de dag ervoor voelde ik mij de hele dag vreselijk, dik en lelijk. Wat natuurlijk belachelijk is, want je schommelt altijd tussen een aantal kilo’s. Dan moest ik van mezelf die dag weer iets meer bewegen en zo was ik constant aan het compenseren. 2 keer per dag sporten of gewoon heel weinig eten tot niet eten, eten uitspugen. Ik heb ongeveer elke fase wel gehad. En niemand had het door behalve 1 persoon; mijn moeder. Dit was iets dat ik wilde verbergen voor de buitenwereld en voor mijzelf. Ik vertelde mezelf; “Ik heb geen probleem, ik ben gewoon normaal”, ook al wilde ik dit heel graag zijn, ik was het niet. Als ik nu terugdenk aan die tijd, wordt ik angstig omdat ik me zo eenzaam voelde in deze strijd. Het beheerste mijn leven.
Daimy
Mijn moeder kent mij als de beste en die zag het al heel lang gebeuren, is zelf ook met mensen in gesprek geweest omdat ze niet wist wat ze met me aan moest. Ik was niet eerlijk en loog erover omdat ik mij diep en diep schaamde. Ik wilde dat ze trots was op me, maar het was eerder verdriet, angst en machteloosheid wat ik bij haar opriep. Ik ontkende alles en deed alsof het allemaal perfect ging en dat ze niet zo overdreven moest doen. Natuurlijk wist ik diep in mijn hart dat ze gelijk had en dat ik niet door kon gaan met deze obsessie. Ik was al zover heen dat ik wist dat ik hier niet uit zou gaan komen zonder professionele hulp. Ik moest hulp zoeken, dat heb ik ongeveer 100 keer tegen mezelf gezegd en toch verzon ik telkens weer smoesjes om er onderuit te komen. Ik had mijn toenmalige vriend ook totaal niet betrokken bij mijn probleem, eigenlijk wist niemand het, ik heb het hem pas na een jaar verteld.
Kerst 2018 was het moment waar bij mij de knop om ging. We waren samen met ongeveer de gehele familie, zo’n 30 man bij mijn ouders thuis en het is niet dat we elkaar dagelijks zien of spreken. We hadden een diner wat mijn moeder heerlijk had voorbereid. Ik voelde alle ogen branden om te kijken hoeveel ik aan het eten was en welke hoeveelheid ik op mijn bord schepte. Natuurlijk was mijn maag veelste klein voor de hoeveelheid eten op mijn bord. Maar ik moest “bewijzen” dat ik wel genoeg at. Want de helft van de familie had al gezegd bij binnenkomst: “Daimy wat ben je dun en mager! Gaat het wel goed?”. Tot het moment dat we aan het toetje begonnen en ik al propvol zat en mijn oma tegen mij zei (zo luid, dat de hele familie het ook kon horen); Daimy je moet echt meer gaan eten, want ik wil jou wel graag overleven en laat je alsjeblieft helpen. Dat ging echt recht door mijn hart, eerst was ik super boos, ik dacht hoe kan je dat zo zeggen waar iedereen bij is. Maar uiteindelijk hebben mijn oma en ik een hele goede band en ik rende van tafel en begon heel hard te huilen. Uiteindelijk kwam mijn oma naar buiten waar ik zat en zei ze: “Daim ik bedoel het niet stom, maar ik maak me zo’n zorgen”. Op dat moment ging de knop om. Ik wilde hier vanaf, het kostte mij ook zo ontzettend veel energie om er elke seconde van de dag mee bezig te zijn. Ik wilde dat leven niet meer, ik wil gelukkig zijn. Ik kwam erachter hoe erg het eten, gewicht en afvallen mijn leven beheerste. Altijd als ik uit eten ging was ik bezig met hoeveel calorieën erin zaten of waar het dichtstbijzijnde toilet is.
Ik ging hulp zoeken, ik moest hulp zoeken en geen smoesje. Ik ging naar een kliniek in Amsterdam die gespecialiseerd zijn in Eetstoornissen en ik mocht op intake komen. Ik had al begrepen dat de wachtlijst heel lang was. Dus ik moest een optie B hebben om de tijd te overbruggen, er moest namelijk echt iets gebeuren.
Daimy
Ik kwam op intake en deed mijn verhaal, moest op de weegschaal staan en daarna zou er een diagnose uitkomen. Wat ik eigenlijk helemaal geen fijn idee vond, ik wilde het geen naam geven. Ik wilde gewoon gelukkig zijn en de patronen doorbreken. De wachtlijst was 7 maanden en de diagnose was Boulimia Nervosa. Dit omdat ik alles compenseerde, mijn eten, met sporten, braken, niet eten, ik deed er in principe alles aan om alles wat ik had gegeten te compenseren. Het was een doel zo min mogelijk calorieën binnen krijgen of zoveel mogelijk te verbranden.
In de tussentijd was ik ook al op intake geweest bij ISA Power en ik voelde mij gelijk zo op mijn plek, hoewel het nog wel onwennig was om erover te praten voelde ik mij na de Intake gelijk een stuk verlicht. Omdat ik het eindelijk tegen iemand durfde te vertellen en me begrepen voelde. In het begin was ik nog niet echt een open boek omdat het allemaal spannend, nieuw en eng was. In mijn achterhoofd dacht ik telkens, ik doe dit voor mijzelf omdat ik weer normaal wil kunnen leven.
Na 4 maanden kreeg ik een oproep dat er plek was in de kliniek, maar eigenlijk was ik net zo goed op weg en het voelde zo goed om eraan te werken met mijn geweldige coach. Ik voelde me begrepen en de voorwaarde was van de kliniek dat als ik in behandeling wilde, verplicht moest stoppen bij ISA Power. Ik ging toch nog 1 keer langs de kliniek om te ervaren hoe het was en hoe ik mij er bij voelde. Ik had al zoveel stappen gezet bij ISA Power en ik vond de methode zo fijn, ik voelde me hier geen patiënt, ik begon mijn oude “ik” weer te voelen. Met mijn coach keken we echt naar waar het probleem ontstaan was en alle opdrachten uit het werkboek gaven mij zoveel inzichten. Ik besloot om de kliniek te bellen en mijn plekje aan iemand anders te geven, die het wellicht op dat moment harder nodig zou hebben dan ik.
Na ongeveer 7 a 8 maanden bij ISA Power, was het tijd voor mijn volgende stap. De eenzaamheid overwinnen, waar mijn probleem ontstaan is. Ik boekte een one-way ticket naar Bali. Met ontzettend veel angst in mijn lichaam stapte ik het vliegtuig in op weg naar het onbekende en voor mij was die ontzettend spannend omdat ik altijd graag de controle wil hebben, wat zich ook uitte in mijn eetstoornis. Die controle liet ik los toen ik het vliegtuig instapte. Ik had geen plan, alleen de eerste 2 dagen geboekt en ik ging de uitdaging aan.
4 maanden later
Daimy
Ik zit nog steeds op Bali en wil hier nooit meer weg, althans voorlopig niet. Ik voel me bevrijd en zit lekkerder in mijn vel dan ooit. Natuurlijk waren de eerste 2 maanden lastig en voelde ik me soms alleen. Nu vind ik het heerlijk om alleen te zijn en weet ik hoe ik om moet gaan met bepaalde gevoelens die bij mij opkomen. Ik omarm ze, want zonder regen zijn er geen bloemen. Nu kan ik zeggen dat ik dankbaar ben voor mijn eetstoornis, ik weet nog het moment dat mijn coach vroeg; “kun jij je ergens inbeelden dat je dankbaar kan zijn voor je eetstoornis?”. Deze vraag is altijd blijven hangen, gaat dat moment ooit komen? Het antwoord is een dikke, vette JA! Ik ben ontzettend dankbaar, ik heb zoveel geleerd van mezelf, van het leven, van situaties, wie mijn ‘echte vrienden’ zijn en het allerbelangrijkste: dat ik de beste en liefste familie ooit om mij heen heb, die mij ontzettend gesteund hebben en er altijd voor mij zijn. Ik ben nog steeds niet uitgeleerd, ik leer nog steeds elke dag van mezelf en krijg weer nieuwe inzichten, wat normaal is en bij het leven hoort. Ik heb zoveel levenslessen gehad en ga er nog zoveel meer krijgen. I’m excited for the future en weet dat dit leven mij zoveel moois gaat brengen.
