Hoi! Ik ben Julia, 17 jaar oud en al zolang ik me kan herinneren een perfectionist. Op de basisschool blonk ik al uit in vrijwel alle vakken en kreeg ik tijdens oudergesprekken altijd te horen wat voor fijn kind ik was om in de klas te hebben. Maar in de tussentijd voelde ik me eigenlijk nooit helemaal op mijn plek. Ik had wel vrienden, maar die pasten niet helemaal bij mij. Hoe ouder ik werd, hoe eenzamer ik me voelde, maar erover praten deed ik niet. Ik was ervan overtuigd dat ik het recht niet had om me slecht te voelen, want het ging toch goed op school?
Dit ging een paar jaar zo door, tot ik eindelijk naar de middelbare school ging. Voor mij was dit een soort gouden ticket naar geluk en een plek in de wereld waar ik me thuis kon voelen, maar boy was i wrong… In eerste instantie ging het allemaal goed en naar de buitenwereld deed ik ook net of het prima met me ging, maar vanbinnen zakte ik langzaam af. Ik kon wederom geen vrienden vinden waarbij ik me echt op mijn plek voelde en ik stortte me daarom steeds meer op mijn schoolwerk. Ik moest en zou het hoogste cijfer van de klas halen, want dat was mijn hele identiteit. Maar dit hield ik niet vol en zeker toen ik na Corona weer fysiek naar school moest, stortte ik in. Toen kwam een welbekend figuur de hoek om: een eetstoornis.
Ik besefte mezelf eigenlijk helemaal niet dat ik een eetstoornis had, maar ondertussen werd mijn hele leven langzaamaan gedicteerd door dat stemmetje in mijn hoofd. En ik vond dat helemaal niet zo erg. Zolang ik luisterde naar de eetstoornis, was het oké. Ik had eindelijk een reddingsboei gevonden in de stormachtige zee waarin ik met alle macht mijn hoofd boven water probeerde te houden. Maar de ongezonde levensstijl die het resultaat was van het luisteren naar mijn eetstoornis begon zijn tol te eisen. Ik was altijd moe, had het koud, verloor mijn menstruatie en had last van allerlei andere klachten. Mijn ouders kregen dit door en namen me mee naar de huisarts, die constateerde dat mijn gewicht te laag was. Ik kreeg de opdracht aan te komen en zou dan weer de oude zijn. Ondertussen had ik nog steeds niet door dat ik een eetstoornis had, tot ik op een dag op de fiets zat. Ik was moe, verkleumd tot op het bot en ik kon gewoonweg niet meer. Ik kwam aan op school en ik deed het dapperste wat je ooit kan doen: ik vroeg om hulp. Ik stuurde mijn moeder een berichtje waarin ik vertelde dat het niet goed met me ging en dat ik bang was om aan te komen. Toen ik thuiskwam heb ik alles uitgelegd en hebben mijn ouders gelijk een afspraak gemaakt voor hulp. Bij een intakegesprek bij de GGZ kreeg ik de diagnose anorexia nervosa.
Source: Unsplash.com
Ik werd doorverwezen naar mijn eerste therapeut om de periode tot mijn eerste behandeltraject te overbruggen. Tijdens deze periode was ik enorm gesloten, omdat ik niet wist wat er in me omging. Na dit traject heb ik nog twee andere therapeuten gehad, maar helaas kon ik nooit een klik vinden. Ondertussen zakte ik steeds verder weg in mijn eetstoornis, tot ik zo klaar was met alle regeltjes en restricties dat ik naar mijn ouders ben gegaan met de vraag naar hulp die bij mij paste. Mijn vader had binnen een middag ISA Power gevonden, een organisatie met ervaringsdeskundigen, en een tijdje later hadden we bij een van deze therapeuten een afspraak. Ik voelde me in dat eerste gesprek gelijk begrepen en ik wist meteen dat dit was wat ik zocht.
Dat gesprek is nu een jaar of twee geleden en in die tijd heb ik ontzettend veel geleerd. Ik kan mijn emoties uiten, heb mijn identiteit buiten presteren om ontdekt en een vriendengroep gevonden waar ik me volledig op mijn plek voel. Daarnaast weet ik nu sinds een aantal maanden dat ik waarschijnlijk autisme heb, wat echt mijn ogen opende. Dit verklaart eindelijk waarom ik me al mijn hele leven ‘anders’ voel en dingen anders beleef. Aangezien ik dit nog zo kortgeleden heb ontdekt, is het nog best een zoektocht. Maar ondertussen heb ik ook geleerd dat sommige dingen tijd nodig hebben en dat is oké. Soms kan ik nog steeds niet geloven waar ik nu sta, in vergelijking met een aantal jaar geleden en daar ben ik echt enorm dankbaar voor. Als je die Julia had verteld dat ze nu volle dagen zonder paniek naar school gaat, een fantastische vriendengroep heeft en sinds kort een eigen paardje bezit, had ze je met ongeloof aangekeken. Dus zie dit als je teken dat het écht beter kan worden, hoe donker het leven op dit moment misschien ook voelt <3.
