Geschreven door: Mila
Buddy bij ISA Power
Ik was een vrolijk, eigenwijs en enthousiast kind dat eigenlijk alles leuk vond. Ik had genoeg vriendinnetjes, hield van knutselen, van mijn cavia’s en van buiten spelen. Ik was ook erg gevoelig maar kon dat wat ik voelde niet goed begrijpen als kind. Als mijn ouders bijvoorbeeld chagrijnig waren, merkte ik dat (onbewust) al aan de manier waarop ik ze ’s ochtends de trap af hoorde lopen. Op slag was ik ook chagrijnig en gefrustreerd. Ik veroordeelde mezelf en dacht dat het door mij kwam dat ze chagrijnig waren, of dat ik het moest oplossen. Ik snapte niet wat ik voelde en dat gaf een onveilig gevoel. Toen ik naar de middelbare school ging, leerde ik meer over de wereld en kwam ik er achter dat heus niet alles zo rooskleurig was als in mijn kinderwereld. Er waren oorlogen, vluchtelingen, klimaatrampen… Ik maakte me druk om grootste problemen in de wereld, dat gaf me onmacht en frustratie. Ik wilde niet op school zitten, ik wilde ‘de wereld redden’!
De wereld voelde te overweldigend en intens, ik begreep niet wat ik voelde en ik had er geen controle over. Langzaam ontwikkelde mijn eetstoornis zich als een coping om niet te hoeven voelen en om controle te zoeken. Ik bouwde een dwangbuis voor mezelf van zo min mogelijk eten en zoveel mogelijk sporten. Het was nooit goed genoeg, ik was nooit goed genoeg en mijn lichaam zat vol met stress. Ik had wel door dat ik niet goed bezig was maar sprak hier met niemand over. Mensen zeiden, ‘hier neem nog een koekje, neem nog een boterham, dat kan je wel gebruiken’ maar dat wilde ik niet horen en ik deed alsof mijn neus bloedde. Ik verborg mijn eetstoornis, anders zouden ze hem van me af pakken. De houvast die de eetstoornis me gaf was veiliger dan de eetstoornis loslaten.
Voor mijn 18de verjaardag maakte mijn moeder een foto boek voor me, door oude foto’s te bekijken zag ze dat ik wel heel mager was geworden en toen vroeg ze of het wel goed met me ging. Ik brak en samen zijn we naar de huisarts gegaan. We besloten dat ik naar een vrijgevestigd psycholoog zou gaan. De gesprekken waren goed, ik voelde me gehoord. Wel gaf het veel frictie thuis. De psycholoog ging in op de patronen in mijn gezin. Doordat ik patronen in de communicatie probeerde te doorbreken, veranderde er ook wat voor mijn ouders, dat gaf weerstand. Ik was mentaal nog niet sterk genoeg om die weerstand aan te kunnen en hield vast aan de eetstoornis.
Na de middelbare school ging ik muziektherapie studeren. Vanaf de eerste dag voelde mijn studie kloppend. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Het voelt als een wonder, dat ik een studie heb gevonden die zo passend is.
Ik ging ook op kamers wonen, wat ik heel spannend vond. Ik had meer ruimte om mijn eigen gang te gaan. Ik verlangde naar die ruimte, ruimte om mezelf te kunnen zijn. Tegelijkertijd maakte het ook dat ik meer ruimte aan de eetstoornis kon geven. Er werd minder op me gelet en zo kon ik makkelijk eetmomenten skippen en te veel sporten. Lichamelijk ging het stabiel slecht. Ik viel niet verder af maar putte wel continu mijn lichaam uit.
Mentaal was het een rollercoaster, zoveel nieuwe indrukken en lessen. Mede door mijn studie om therapeut te worden moest ik veel reflecteren op mezelf. Ik onderzocht mijn gedachtes en overtuigingen. Ik leerde veel over mezelf en was vastberaden om door te gaan en de eetstoornis te overwinnen.
Mijn grootste motivatie was dat ik zeker wist dat ik later kinderen wilde, ik was al zes jaar niet ongesteld geworden en dat gaf me angst.
Ik besloot dat ik aan ging komen, f*ck de eetstoornis! Ik wil een gezond, sterk en energiek lichaam! Ik ging meer eten en dat was een 24/7 strijd in mijn hoofd. Na ongeveer een half jaar had ik een gezond gewicht en werd na ruim een jaar ook weer ongesteld! Ik voelde me beter maar de eetstoornis gedachtes bleven. Ik probeerde nog steeds controle te houden over mijn eten en sporten. Hier wilde ik ook van af! Ik wilde 100% herstel, ik verlangde naar acceptatie en vrijheid, ik verlangde ernaar om tevreden te zijn met mezelf en ik wilde vooral rust in mijn hoofd. Toen ben ik gaan zoeken op internet en vond Isa Power, daar ben ik een coaching traject aangegaan. Ik heb met de hulp van mijn coach geleerd wat de functie van mijn eetstoornis was, dat ik mag voelen en dat ik goed ben zoals ik ben.
Het belangrijkste in mijn herstel was het leren delen. Durven delen wat ik voel en me kwetsbaar opstellen. Ik heb geleerd om een masker van ‘alles is leuk en het gaat goed met me’ af te zetten.
Ik voel me vrij, vrij om te voelen en dat is mijn kracht.
