Ik groeide op in een klein dorp in Brabant. Er was een basisschool in het dorp waar ik met veel plezier naartoe ging en had veel vriendinnetjes waar ik mee speelde. Ook deed ik aan sport zoals turnen, trampolinespingen of paardrijden en ging ik naar de hobbyclub waar vele leuke activiteiten werden georganiseerd voor de kinderen van het dorp.
Ik had het goed thuis, samen met mijn twee jongere zusjes. Als kind voelde ik me vrij. Ik had het gevoel dat ik me vrij kon bewegen. Ik sprak de dingen uit als ik iets wilde zeggen, danste wanneer ik dit leuk vond, zong en had een enorme grote fantasierijke wereld die mijn wereld nog mooier kleurde.
Stephanie Goossens - Coach & Therapeut eetstoornissen bij ISA Power
Dit veranderde aan het einde van het schooljaar van de eerste klas op de middelbare school, ik was toen 13 jaar. Ik had een ontzettend leuke start gemaakt op mijn nieuwe school en ook nieuwe vriendinnen gemaakt. Maar toen kwam er een nieuw meisje in het dorp wonen en in korte tijd werd ik buitengesloten en gepest. Ik was niet weerbaar genoeg. Ik had van thuis uit niet geleerd om voor mijzelf op te komen. Voor ik het wist zat ik alleen in de pauze mijn boterhammen op te eten of fietste ik alleen 15km naar school of weer naar huis. Ik was bang, werd onzeker en dat was te merken aan mijn gedrag. Eerder was ik een heel open, vrolijk meisje die er graag dingen uitflapte maar toen trok ik me eerder terug. Het dorp waar ik me altijd zo veilig had gevoeld, voelde nu heel bedreigend aan.
Ik voelde me schuldig
In die periode ging het ook niet goed met mijn moeder en voelde ik me schuldig. Ik dacht het ligt aan mij dat ze zich zo voelt. Tien jaar later toen ik in therapie ging voor het behandelen van mijn eetstoornis heb ik deze schuldgevoelens met mijn ouders gedeeld. Mijn ouders hebben toen direct aangegeven dat zij hun eigen verantwoordelijkheden hebben hoe met iets om te gaan en dat ik me daar niet schuldig over hoefde te voelen. Dat was toen een hele opluchting voor mij.
Zo gingen de pesterijen verder totdat een oud-vriendinnetje en haar zus het voor me op begon te nemen. Dit maakte dat na een jaar de pesterijen stopte.
Een jaar wat veel indruk op me had gemaakt en vooral door het feit dat ik me heel bewust werd van mijn kwetsbaarheid. Ik had zo’n fijne tijd gehad op de basisschool en ineens was dit weg. Ik werd me ineens heel bewust van de buitenwereld. Het hield me ineens bezig wat mensen van me konden vinden. Ik was er zelfs bang voor geworden, en had de overtuiging dat het hele dorp iets negatiefs over me dacht. Terwijl dit helemaal niet zo was. Het positieve beeld wat ik eerder van mijzelf had was omgedraaid naar een negatief zelfbeeld. Ik had de overtuiging dat het mijn schuld waarom ik was gepest, ik was raar.
Anderzijds werd me ook duidelijk waar mijn kracht lag en dat was het leggen van nieuwe contacten en dat maakte dat ik nooit lang alleen ben geweest.
Ik moest mijn kwetsbaarheid als kracht leren zien
Na het jaar dat is was gepest werd het rustiger en maakte ik kennis met het uitgaansleven. Daar kwam ik ook in aanraking met jongens. Werd verliefd, kuste weleens met een jongen en had soms een relatie van niet meer dan twee maanden. Totdat ik mijn huidige vriend trof. Hij kwam net uit een andere relatie en had enerzijds zin in het vrijgezellenleven en anderzijds vond hij het toch ook wel heel gezellig met mij. Gezien ons leeftijdsverschil werd er met regelmaat wat gezegd over ons samenzijn en dingen gezegd waar ik heel onzeker van werd. Er werden heel wat grappen gemaakt of er werd gelachen als ik bij hem stond en opmerkingen gemaakt. Omdat hij alleen voor de gezelligheid bij mij wilde zijn en geen relatie wilde, was er ook geen duidelijk beeld naar de buitenwereld wat we nu hadden. Maar ik wilde wel een relatie! Ik werd wederom aangetikt op mijn onzekerheid.
Dit ging gepaard met de onzekerheden bij mijn bijbaantje. Er was een vrouw die het nodig vond om mijn bonnen continue te controleren of tegen andere collega’s te zeggen; houdt die witte duif in de gaten.
Waarom? Wat deed ik verkeerd?
Voor mij was er een dieptepunt bereikt. Ik maakte met mezelf een afspraak dat ik er alles aan zou doen om niet of zo min mogelijk afgewezen te worden. Zodat niemand niets meer over mij kon zeggen. Een afspraak die totaal onbereikbaar was en niet reëel. Maar toch had ik er alles voor over om de pijn van afwijzing en je niet gewenst te voelen te voorkomen.
Toen begon het emotie-eten want mijn emoties moesten toch een weg zien te vinden. Ik was al een enorm zoetekauw maar dit nam steeds meer toe. Om niet teveel aan te komen spuugde ik er alles weer uit. In feite braakte ik keer op keer het leven uit.. Ik had een masker opgezet en was een kameleon die bij de een groen kleurde en wanneer iemand anders een andere mening had weer blauw kleurde. Ik was mijzelf niet meer. Alleen op de momenten wanneer ik teveel gedronken had kwam er weleens woedend alle frustratie, pijn en verdriet eruit. Hiervan was mijn vriend vaak de dupe. Ik was op die momenten in allen staten, de rem was er op dat moment dan even af.
De boulimia nam steeds ergere vormen aan
Mijn eetprobleem, boulimia nam steeds extremere vormen aan. Het avondeten kon ik niet meer binnen houden, verjaardagen waren een crime, ging het na het stappen altijd mis en name de vreetbuien toe waarbij ik stiekem uit de kelder van mijn ouders snoep pakte of het zelf ging kopen bij de supermarkt. Het stiekeme, het liegen over het wel en niet overgeven was voor mijn ouders maar ook later in het samenwonen met mijn vriend verschrikkelijk. Mijn vriend had op een gegeven moment zo’n grote behoefte om het verhaal te delen. Want niemand viel het op, omdat ik in feite op hetzelfde gewicht bleef. Er is een jaar geweest tijdens mijn afstuderen waarbij ik stage liep dat ik een kleine 10 kg af ben gevallen maar dit was voor andere mogelijk te herleiden naar stress.
Na 10 jaar kwam daar het punt dat ik echt niet meer kon. Als maatschappelijk werkster had ik een casus waarbij een moeder ook een eetprobleem had en ik een inschatting moest maken van de situatie. Ik kon het niet, ik brak. Via de huisarts ben ik in therapie gegaan bij een hele goede coach. Dit was mijn redding. Iets in mij begon weer te geloven dat ik kon genezen van mijn eetstoornis. Ik leerde om mezelf niet continue aan te passen, maar te vertrouwen op mijn eigen stem. Ik leerde hoe ik om kon gaan met mijn emoties, hoe ik ze toe kon laten. Ik leerde mezelf weer te waarderen en begon mezelf steun te geven in plaats van iedere dag mezelf af te wijzen waarbij ik hoge eisen stelde aan mezelf..
Mijn eetstoornis had geen functie meer, hij mocht gaan...
Ik ontdekte steeds meer wat bij mij paste en hoe ik dit vorm zou gaan geven. Er kwam steeds minder ruimte voor mijn eetprobleem. Na een tijd merkte ik dat het eetprobleem ook geen functie meer had want ik wist nu hoe ik op een andere manier om kon gaan met destructieve gedachten of emoties die me naar beneden haalde. Ik leerde in mogelijkheden te denken en dat zorgde ervoor dat ik met meer compassie voor mijzelf ging zorgen.
En zo heb ik naast mijn prachtige gezin met drie kinderen onlangs mijn nieuwe praktijk aan huis geopend. Ik werk nu een kleine 5 jaar als therapeut .Ik vind het een eer om mensen te mogen helpen die vastlopen of in het zelfde schuitje zitten als ik ooit heb gezeten. Doordat ik weet dat herstel mogelijk doe ik mijn werk vanuit een diep vertrouwen, kracht en inspiratie. Ik gebruik wat eerder mijn zwakte was nu als een kracht en neem ik mensen mee op weg om hetzelfde te mogen ervaren. Puur omdat ik weet dat het anders kan en dat het een verrijking is om bevrijd te zijn van iets wat me zo lang in zijn macht heeft gehouden.
Hieronder een sfeerimpressie van mijn praktijk in Soerendonk (tussen Eindhoven en Weert)
En plan een intake gesprek in om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt.
